Οι μέρες...

 

Πράσινα λιβάδια με γκαζόν και μαργαρίτες! Πράσινα λιβάδια με γκαζόν και μαργαρίτες!

Θάλασσα απέεεεεεραντη γαλάζια, ήρεμη και λιπαρή. Θάλασσα απέεεεεεραντη γαλάζια, ήρεμη και λιπαρή...

Αυτές είναι οι σκέψεις τις οποίες προσπαθώ, με πολύ κόπο, να βάλω στο μυαλό μου τις δύσκολες ώρες, των μαύρων ημέρων.  Οι μαύρες μέρες πια δεν είναι σπάνιες. Είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Άντε για να μην υπερβάλλω, είναι φαινόμενο που ακολουθεί πάντα τις εύκολες μέρες.

Εκείνες τις χωρίςλογοχαρούμενες μέρες! Τις ζεστές σχεδόν χαμογελαστές μέρες, που μοιάζουν με σιρόπι σοκολάτας... Οι μέρες που ο οργανισμός μου δουλεύει υπερωρίες και με ντοπάρει με πολύ καλό stuff, και νιώθω ήρεμη και καλή και συγκαταβατική, και έχω τεράστια αποθέματα κατανόησης και συγχώρεσης! Είναι όμορφες αυτές οι μέρες, θα ήθελα να έρχονται πιο συχνά, αλλά δεν μου κάνουν τη χάρη. Πάντα μια τέτοια μέρα την ακολουθεί η άλλη, η μαύρη.

Τις μαύρες μέρες τις καταλαβαίνω από το πρωί γιατί συνήθως ξυπνάω από τρομακτικές -για μένα- σκέψεις. Οι σκέψεις μου προκαλούν ταχυπαλμία, η ταχυπαλμία λαχάνιασμα (η το αντίστροφο, δεν ξέρω) το κεφάλι μου γυρίζει σαν να το χτύπησα μόλις στον τοίχο, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Τίποτα εκτός από αυτά που προκαλούν όλες τις προαναφερθείσες παρενέργειες. Αφού περάσει λίγη ώρα προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι πιο θετικό στο τέλος τα καταφέρνω. Συνήθως κάποια ήρεμη γαλάζια θάλασσα ή κάποιο λιβάδι με μαργαρίτες και γκαζόν. Έτσι φτάνω στη λυτρωτική ηρεμία. 

Για λίγο.

Γιατί το μυαλό, να ξέρεις, δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται! Μπορεί για μια μικροστιγμή, ενός νανοδευτερόλεπτου να νομίζεις ότι το ελέγχεις, μα την αμέσως επόμενη στιγμή σου έχει ξεφύγει ακριβώς όπως η άμμος από τη χούφτα σου σε εκείνη τη φωτογραφία που είναι και έγχρωμη και μετά ασπρόμαυρη, ξέρεις...

Όλα αυτά είναι ψυχοσωματικά λένε. Άμυνες..

 Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον πυρετό, που στην ουσία είναι η προσπάθεια του οργανισμού μας να εξοντώσει το ξένο σώμα που βρίσκεται μέσα μας, αλλά τελικά μας ξεκάνει και είμαστε κρεβατομένοι χωρίς να μπορούμε να κανουμε και πολλά πολλά, έτσι συβαίνει και με το μέσα μου.

Με μισώ.

Και με πολεμάω.

Με όλα μου τα όπλα.

Μέχρι να νικήσω εγώ ή εγώ. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Κάνένας από εμάς δεν θα μείνει όρθιος. 

Με μισώ γιατί μετά απ'όλα όσα έχεις κάνει, δεν μπορώ να φυτέψω μέσα μου μίσος για σένα. Ούτε λίγο. Να σε βρίσω. Να σε ξεφτυλίσω. Να σε ξεθωριάσω. 

Γιαυτό με μισώ. Γιατί δεν μπορώ να με προστατέψω. Λίγο.

Γιατί συνειδητοποιώ, ότι μετά από όλα αυτά και ενώ ακόμα βρίσκομαι στα γόνατα χωρίς να μπορώ να σταθώ όρθια, και φταίς εσύ γιαυτό, εγώ δεν μπορώ να πω σε μισώ! 

Γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό που αγαπώ είναι η εικόνα που εγώ έχω φτιάξει μέσα μου για σένα. Γιατί όσο και αν προσπαθήσεις να μου την χαλάσεις, και το προσπαθείς πολύ το καταλαβαίνω, δεν γίνεται. Είναι προϊόν δικό μου, που μόνο εγώ μπορώ να χαλάσω. 

Και εγώ δεν το χαλάω ρε γαμώτο να ησυχάσω!

Γιαυτό με μισώ.

Και για όλες εκείνες τις στιγμές που σου χαμογέλασα. Και για όλες τις άλλες στιγμές που σου ανοίχτηκα. Και για όλες τις υπόλοιπες που σε έβαλα μέσα στην καρδιά μου. 

Μα πάνω απ'όλα με μισώ για την μια και μοναδική στιγμή που στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, σου αφιέρωσα τις μέρες μου μου εν λευκώ. Τις μέρες που πέρασαν και τις μέρες που θα έρθουν.

Για εκείνη τη μια στιγμή δεν θα με συγχωρήσω ποτέ.