Σαν σήμερα.

Σαν σήμερα πριν έναν ακριβώς χρόνο βγήκα από το νοσοκομείο που είχα νοσηλευτεί για αρκετές ημέρες...

Μου αρέσουν οι επέτειοι. Μου αρέσει να ξεχωρίζω ημερομηνίες διάσπαρτες και να τις κάνω ξεχωριστές. Έτσι νιώθω ότι διαφοροποιείται η ζωή μου από των υπολοίπων. 

Ένας χρόνος λοιπόν! Γεμάτος χρόνος! 

Έχω κλείσει ακριβώς έναν χρόνο που δεν καπνίζω. Βέβαια έχω βάλει πολλά κιλά μέσα σ' αυτόν τον χρόνο, αλλά ξέρεις κάτι? Επιτέλους έχουν αρχίσει και φεύγουν ένα ένα και πολύ μ' αρέσει. Είμαι σίγουρη ότι μέχρι το καλοκαίρι θα έχω βρει τον καλύτερο παλιό μου εαυτό και θα με επιβραβεύσω γιαυτό (θα δείτε τότε)!

Αυτές τις μέρες πριν από έναν χρόνο ξεκίνησε μια πολύ δύσκολη ψυχολογικά κυρίως περίοδο, η οποία όμως επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ζωής μου. 

Με αφορμή την ασθένεια και την 2μηνη "καραντίνα" που ακολούθησε, η ψυχολογία μου άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα.  

Η απόφαση να κόψω το κάπνισμα, μου δυσκόλεψε τη ζωή. Σε καθημερινό επίπεδο μόνο εμπόδια αντιμετώπιζα.

Στη συνέχεια ήρθε μια αμφιλεγόμενη συγκατοίκηση να προσθέσει το δικό της βάρος στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση. 

Ο χώρος που δεν υπήρξε ποτέ αρκετός, ο  χρόνος που άλλες φορές δεν έφτανε ούτε για μια ανάσα επιπλέον,και άλλες φορές ήταν άφθονος, τόσο άφθονος που τον σιχάθηκα, έβαλαν και αυτά το δικό τους λιθαράκι στην κατάσταση.

Κι ύστερα όλοι αυτοί οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι ελλείψεις που δημιουργούνται μέσα σε μια συμβίωση...

Είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που ρουφάνε την ικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν αποτελεσματικά, που κάνουν τη ζωή μας τόσο, μα τόσο δύσκολη!

Στη συνέχεια ήρθε η απώλεια της δουλειάς...

Ξέρεις τι συμβαίνει σε εμας τις γυναίκες που έχουμε αποφασίσει ότι θα ασχοληθούμε με την δουλειά μας σοβαρά?

Το καταφέρνουμε. Και το καταφέρνουμε καλά γαμώτο. 

Αλλά όταν το χάσουμε...

Εγώ έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου! Βρέθηκα από εργαζόμενη μανιωδώς μπροστά και πίσω από τα φώτα, νοικοκυρούλα χαρωπή να παρακολουθώ Μενεγάκη, ανάμεσα σε σπανακόπιτες και βελουτέ σούπες. Μόνο που στην πραγματικότητα, αντί να χαίρομαι, υποβίβαζα τον εαυτό μου σε μια θέση που δεν μου άξιζε. Δεν είχα αποφασίσει ότι θα γίνω νοικοκυρούλα και γιαυτό με μετέτρεψα σε υπηρετριούλα...

Μεγάλη απόσταση φίλε μου η νοικοκυρά από την υπηρέτρια...

Ήταν και αυτή η ελλειμματική επικοινωνία. Που λες στον άλλο "Σ' αγαπώ" και στα αυτιά του ακούγεται το π για μ... 
Και σου λέει και εκείνος "σε αγαπώ" και εσύ ακούς "στ'αντίδια μου"... 

Δεν θέλει πολύ η καριερίστρια να χάσει την αίγλη της. Αρκεί να χάσει τη δουλειά της. Εγώ ένιωσα ότι έχασα 20 πόντους ύψος τουλάχιστον.Έτσι που είχα παχύνει κιόλας ένιωθα σαν σακί με πατάτες.

Χάνοντας και καταστρέφοντας μέρα με τη μέρα και την επικοινωνία άρχισα να βυθίζομαι σε ένα πηγάδι, βαθύ, σκοτεινό και υγρό...

Δεν βρέθηκε κανένα χέρι να τραβήξω για να βγω, όχι ότι έψαξα κιόλας... 

Σαν τη γιαγιά στο Requiem for a dream έμεινα στον καναπέ να περιμένω να με φωνάξουν για να αλλάξει η ζωή μου. Αλλά κανείς δεν με αναζήτησε...

Στη συνέχεια έχασα την καλυτερή μου φίλη. Μετά από 12 χρόνια φιλίας...Ακόμα βρωμάει προδωσία εδώ μέσα...

Μετά ήρθε το τέλος, η απώλεια...

Ήταν η χαριστική βολή...

Βεβαια, θα μου πείς όταν τον βλέπεις τον άλλο να σπαρταράει από τα χτυπήματα, δεν του δίνεις τη χαριστική βολή να ησυχάσει? 

Θα σου πω ότι αυτά είναι απόψεις. Εγώ, προσπαθώ να τον σώσω. Εσύ, του δίνεις τη χαριστική βολή.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε θα γίνουμε ποτέ.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Ένα χρόνο μετά από αυτό . 

Κοιτάχτηκα στον καθρεύτη πριν λίγο. Τα μάτια μου ήταν δυο μάυρες γυαλιστερές χάντρες περικυκλωμένες από ένα πρασινο-κίτρινο στεφάνι με μαύρο περίγραμμα. Τρόμαξα και έφυγα. 

Επειδή έχω αλλάξει δωμάτιο, ξέρω ότι ο φωτισμός εδώ τα δείχνει αλλιώς, η μαύρη χάντρα θα έχει μικρύνει και στη θέση της να απλώνεται το πράσινο-γκρί το συνηθισμένο με το κυπαρισσί περίγραμμα,  όμως εγώ σκέφτομαι ότι έτσι είναι και τώρα. Δεν τα ξαναέχω δει έτσι ποτέ. 

Κενό βλέμμα. 

Το μαύρο μου πάει πολύ. Τώρα τελευταία είναι όλα μαύρα εδώ, μέσα μου, πάνω μου, και όπου πάω μαύρα είναι.

Σαν να πενθώ, και μαζί μου πενθούν όλα γύρω.

Η αλήθεια είναι ότι πενθώ. Πενθώ ό,τι χάθηκε. Πενθώ το μέσα μου που πέθανε. 

Νιώθω σαν να κουβαλάω ένα νεκρό μωρό.

Όμως είναι το μωρό μου! Είναι το δικό μου μωρό, το κομμάτι μου, και το αγαπώ πιο πολύ από οτιδήποτε πάνω σ'αυτή τη γή. Πιο πολύ και από τον εαυτό μου. Και έτσι αντί να το αποχωριστώ και να ζήσω, εγώ επιλέγω να το κρατάω μέσα μου. Και ας ξέρω ότι με σκοτώνει μέρα με τη μέρα. 

Έχω περάσει τη χειρότερη ψυχολογική φάση της μέχρι τώρα ζωής μου. Δεν μπορώ να πω ότι έχω τελειώσει μ'αυτήν. Ακόμα οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί. Όλο και κάτι γίνεται και με γυρνάει πίσω. Ούτε θα σου πώ ότι θα το παλέψω. Χέστηκα να το παλέψω. Αν θέλει να περάσει ας περάσει μόνο του. Εγώ προσπάθεια δεν ξανακάνω για τίποτα. Ούτε κάν για μένα. Βαρέθηκα και κουράστηκα να προσπαθώ.

Και αν θες να μάθεις τι κάνω προσπάθησε για μια φορά να έρθεις στη θέση μου. Τότε θα ξέρεις πολύ καλα τι κάνω. 

ΤΙΠΟΤΑ.