Μαρμελάδα Φράουλα

Σήμερα ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω. Όχι έτσι απλά, ξέρεις πως, αλήθινά. Κοιτώντας σε στα μάτια. Όμως δεν έχω σε ποιον να τα πω.

Γιαυτό γράφω. 

Σε κοιτάω στα μάτια, και γράφω.

Περίεργη διάθεση η σημερινή. Έχει μαζί θυμό, απογοήτευση και πόνο, όπως με έχω συνηθισει τώρα τελευταία. Έχει όμως και κάτι άλλο. Νοσταλγία.

Είναι περίεργο, γιατί είχα ξεχάσει ότι μπορώ να νιώσω και άλλα πράγματα εκτός από πόνο.

Βέβαια και η νοσταλγία πόνο προκαλεί, αλλά είναι θετικό ότι έστω και έτσι εμπλουτίστηκαν τα συναισθήματα.

Η νοσταλγία είναι ζεστή και υγρή σαν μαρμελάδα φράουλα, και γεμίζει το κενό που νιώθω εδώ, κάτω από την καρδιά μου. Πως είναι όταν το καλοκαίρι με καύσωνα, ανακαλύπτεις το βάζο της μαρμελάδας στο ντουλάπι και λαίμαργα το ανοίγεις και βουτάς το χέρι μέσα... 

Έτσι και εγώ το βούτηξα ολόκληρο το χέρι στη φράουλα σήμερα, και μετά αποφάσισα αργά και νωχελικά να γλύψω ένα ένα όλα τα δάχτυλα. Να το απολαύσω μέχρι τέλους, γιατί δε ξέρω αν θα ξανάρθει...

Σήμερα θυμήθηκα χαμογελαστές στιγμές...Υπερβολικά πολλές! Σαν φωτογραφίες, με έντονα χρώματα και μεγάλα χαμόγελα, που η χαρά ξεχυλίζει και η αγάπη μαζί και νομίζεις ότι έτσι θα είναι για πάντα... Ταξίδεψα σε μέρη γαλάζια, με αγκαλιές ζεστές και κίτρινο έντονο φως. Σε φιλιά παθιασμένα και υγρά, σε κυνηγητα και σε παιχνίδια... Σε ματιές φλογερές και παιχνιδιάρικες. Σε σκοτεινά δωμάτια γεμάτα ψιθυρους, και σεντόνια ιδρωμένα. Έζησα πολλές σκηνές ξανά και ξανά . Τόσες πολλές που νόμιζα ότι θα κρατήσει για πάντα...

Όμως δεν κράτησε, γιατί όπως σε όλα τα πράγματα έβαλες ένα τέλος. 

Έτσι τέλείωσε και η μαρμελάδα φράουλα που γέμισε το μέσα μου. 

Όμως ήταν πολύ όμορφο. Είναι πολύ όμορφο που ακόμα έχω τέτοιες σκηνές που μπορούν έστω για λίγο να φτιάχνουν αυτή τη μαρμελάδα φράουλα. 

Το απόγευμα αργά, μίλησα με έναν φίλο από τα παλιά, φοβάμαι που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη ως περιγραφή σε άνθρωπο, γιατί τώρα τελευταία όποιον αποκαλώ "φίλο" εξαφανίζεται από τη ζωή μου!Αλλά τον συγκεκριμένο έτσι θα τον πω, γιατί όταν οι άλλοι έφυγαν αυτός ήρθε!

Λίγα πράγματα είπαμε, αλλά τόνωσε τη νοσταλγία μου... Θυμήθηκα τότε που ακόμα είχαμε την αντροπαρέα.(Ναι οι 3 άντρες και εγώ). Πίτσες, μπύρες, ποδόσφαιρο, βόλτες καφέδες και ποτά. Μα τι όμορφα που ήταν τότε! Θυμάσαι? Σε εκείνο το ρετιρέ σπίτι που δεν υπάρχει πιά, στο μπαλκόνι, στον καναπέ στα cafe που είχαμε λιώσει και τους δρόμους που είχαμε οργώσει! 

Ατελείωτες ώρες συζητήσεων για τις σχέσεις, για τις κοπέλες σας, για την ανύπαρκτη σχέση μου που για μια ακόμη φορά περνούσε τη "φάση της"... Τα πειράγματα στον Τέντυ... Χαχαχα! Περάσαμε τόσο όμορφα μαζί, όμως με τον καιρό σκορπίσαμε στον ορίζοντα. Ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί... 

Χαθήκαμε... 

Πραγματικά αυτή η συζήτηση ήρθε σαν κερασάκι σήμερα και με ξαναγέμισε με μαρμελάδα φράουλα...

Αγαπώ τις αντροπαρέες, γιατί μέσα τους νιώθω ο εαυτός μου. Ήμουν τόσο καλά τότε! Ένιωθα τόσο θυλική και ελεύθερη ταυτόχρονα... Να κυκλοφορώ συνέχεια με 3 άντρες και να είμαι ισάξιο μέρος της παρέας, με φόρεμα και τακούνι εννοείται! Αλλά όχι σαν το χαζογκομενάκι που έσερναν μαζί τους...

Αγαπώ αυτήν την αντροπαρέα γιατί ξέρουν ξεχωρίζουν και να σέβονται...

Ο φίλος μου μου ζήτησε να γίνω πάλι όπως με ήξερε. Δυναμική, με αυτοπεποίθηση, που έβρισκα λύση στα πάντα...Αχ! Μακάρι να μπορούσα! Μακάρι να ένιωθα μέσα μου εκείνο το πείσμα και τη δύναμη, μα το έχω χάσει τελείως... Νιώθω σαν ηφαίστειο που η λάβα του κυλάει υποδόρια και ποτέ δεν μαζεύει αρκετά για να σκάσει...Μακάρι να μπορούσα να διαγράψω τα όσα ένιωσα και να σταθώ στα πόδια μου. Μα το νιώθω απίθανο...

Ο χρόνος φίλε μου δεν γυρνάει πίσω, και ότι γίνεται δεν ξεγίνεται. Να γίνω όπως με ήξερες δεν μπορώ...

Ξέρεις μόνο τι μπορώ να κάνω πολύ καλύτερα από τότε??

ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΩ

Τους ανθρώπους που νοιάζονται. Τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται. Τους ανθρώπους που μου φτιάχνουν μαρμελάδα φράουλα μέσα μου.

Γιαυτό θέλω να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! 

Γιατί είστε σαν το Johnie Walker, όταν οι όλοι οι άλλοι φεύγουν εσείς έρχεστε! ;)

Και αυτήν την ανάρτηση την δημοσιεύω μόνο και μόνο για να ξορκίσω το αύριο που φοβάμαι ότι θα είναι μαύρο πάλι...Και αν έρθει μαύρο να τη διαβάσω και να μου θυμίσω τη μαρμελάδα φράουλα...