Το κλάμπ

Σάββατο απόγευμα :


20:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Η φίλη μου.
Φίλη μου : Που είσαι και τι κάνεις?
Εγώ : Έξω.Βολτα.
Φ. Μόλις ξύπνησα θα πιούμε καφε?Και μετά ποτό?
Ε. Δεν έχω όρεξη. Ίσα με έναν καφέ τον πίνω.
Φ. Καλά, έλα από δω για τον καφέ και θα σε ψήσω για το ποτό.
Ε. Έρχομαι για καφέ μόνο.


Επιστρέφω σπίτι. Φοράω ένα παντελόνι, μια μπλούζα μαύρη και τα σταράκια μου (σ.σ. all stars). Πιάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο, δεν βάφομαι καθόλου και σκέφτομαι. "Οκ, όταν με δει θα καταλάβει ότι δεν ντύθηκα για ποτό και δεν θα με πρήξει.- χιχιχι". Φοράω τα ακουστικά και 20:30 είμαι ήδη στο δρόμο.


21:15 
Ήμουν ήδη σπίτι της φίλης μου. Χτυπάω κουδούνι, ανοίγει , με κοιτάει και μου λέει με ύφος αηδίας
Φ: Έτσι θα πάμε για ποτο?
Ε: Να πάτε εσείς για ποτό, εγώ δεν θα έρθω.Στο είπα στο τηλ, μέχρι καφέ πίνω.
Φ: Καλά, καλά, βλακείες. Θα έρθεις. Μέχρι να έρθει η ώρα θα σε έχω πείσει.


Ένα πράγμα έχω μάθει στα 27 μου χρόνια. "Όταν κάποιος επιμένει πολύ για κάτι μην μπεις στη διαδικασία να το συζητήσεις. Πες του "Ναι καλα," και τελικά κάνε ότι θες εσύ."


23:30 
Η Φίλη μου σηκώθηκε να ετοιμαστεί αφού το ραντεβού ήταν 12.30 και εγώ άρχισα να ντύνομαι για να φύγω. Αλλά... Είχε αποφασίσει ότι θα βγαίναμε για ποτό "Να ξεσκάσουμε μωρέ λίγο...".  Αφού αντέδρασα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ, τελικά το πήρα απόφαση.
Υπάρχει πιο πιεστικός άνθρωπος από τον πατέρα μου,και είναι η φίλη μου. ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΩ, γιατί έτσι και αλλιώς άκρη δεν βγάζεις. Έτσι συμφωνήσαμε να έρθω όπως ήμουν με τα σταράκια...Λίγο σκιά, λίγο γκλος και έξω από την πόρτα!


1:00
Φτάσαμε στο μέρος που είχαν συννενοηθεί να βρεθούμε με τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα "Που πάμε?" Η απάντηση ήρθε αποστομωτική "Στο club". "Στο ποιο??Νόμιζα ότι θα βγαίναμε για ποτό, απλό ποτό..." Παρκάραμε μισό χιλιόμετρο μακριά από το "club" γιατί Σάββατο βράδυ σε μέρη που έχουν "club" δεν βρίσκεις ούτε να περπατήσεις, όχι να παρκάρεις κιόλας!


1:15
Το "club" μέσα ήταν μαύρο με μωβ. Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο μπαρ και στο βάθος 1,5 μέτρο πιο πάνω απ' όλους ήταν ο DJ , οι τρεις δηλαδή, γιατί δεν ήταν ένας.Υπήρχε ένας μετρίου αναστήματος χοντρούλης (που έπαιζε την ώρα που μπήκαμε), ένας κοντούλης αδύνατος χωμένος μέσα σε ένα laptop και ένας ψηλός αδύνατος που χάζευε τον κόσμο. 
Τα προσέχω αυτά τα πράγματα, όταν μπαίνω σε ένα μαγαζί. Από τον DJ μπορείς να καταλάβεις τι μαγαζί είναι. Ε, αυτό δεν ήταν club. Ήταν "κλάμπ", με τρεις Ντζι ντζέι. Μη χέσω. 


Η μουσική ήταν απελπιστικά δυνατά. Σκέφτηκα 358 φορές -μπορεί και παραπάνω - πόσο πολύ γέρασα, κάποτε άντεχα ώωωωωωρες τόση μουσική, ενώ τώρα δυσανασχετώ στα πρώτα λεπτά. Το τραπέζι μας ήταν αριστερά δίπλα από το 2ο μπαρ στο ύψος των Ντζι ντζέι, έτσι τους έβλεπα να εναλλάσσονται όλη νύχτα.


Μόλις φτάσαμε στο τραπέζι, συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη νύχτα με 10 άγνωστους, τους οποίους δεν είχα και καμία διάθεση να γνωρίσω. Ο μέσος όρος των πελατών μέσα στο μαγαζί ήταν 17-18 και στο διπλανό τραπέζι κάθισαν  μια παρέα χοντροί με μέσο όρο ηλικίας τα 50. Οπότε καταλαβαίνεις ότι ελπίδα δεν υπήρχε πουθενά. Έτσι εστίασα στη μουσικούλα, ελπίζοντας να φτιάξει αργότερα.


Η "παρέα" μου στο τραπέζι είχε χωριστεί σε άντρες - γυναίκες από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όταν ρώτησα τη φίλη μου γιατί δεν πάει κοντά στο αγόρι της  απάντησε "Όλη μέρα μαζί του είμαι! Κάτσε να δω και τίποτα άλλο!" Πραγματικά μου ακούστηκε εξωφρενικά ηλίθιο! Εγώ όταν έβγαινα με το αγόρι μου ήθελα να είμαι μαζί του... Βυθίστηκα σε σκέψεις για τους Ελληνάρες και τις σχέσεις, και κατέληξα να σκέφτομαι πόσο πολύ δεν θέλω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ!


2:00
Όσο περνούσε η ώρα το beat που χτυπούσε στο στομάχι μου και χάριζε στον εγκέφαλο μου ένα απολαυστικό μασάζ, μου άρεσε όλο και περισσότερο. Τα περισσότερα κομμάτια που έπαιζε (ξένα) μου ήταν εντελώς άγνωστα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι φυσιολογικό αφού έχω να πάω σε τέτοιου είδους μαγαζί πάνω από 2 χρόνια...Η μόνη που χόρευε ήμουν εγώ, αναρρωτήθηκα γιατί ο κόσμος βγαίνει αφού δεν θέλει να χορέψει...
#note to my self : Θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι είσαι σε Trash ελληνάδικο, όταν ο ντζι τζέι  παίζει ραδιοφωνικά ποπάκια σε club mix...


3:00
Ο ντζι ντζέι - ο αδύνατος κοντός ανεβαίνει στα dexxx.... Αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα μου αρέσει. Βάζει ένα κομμάτι r'n'b προκειμένου να το γυρίσει, και το μάτι μου πέφτει στο κεντρικό μπαρ που διακινούσαν μεγάλες ποσότητες πανέρια με γαρύφαλα!!!! 
Ένα γκομενάκι ανεβαίνει πάνω στο μπαρ και αρχίζει να χορεύει το R'n'B τσιφτετέλι....Κάπου εκεί νιώθω το κεφάλι μου να καίει, φοβούμενη τη συνέχεια... Κατέβασα μια σειρά από γερές γουλιές ποτού αλλά δεν άλλαξε κάτι. 


3:15 
Ο Ντζι ντζέι κάνει την κίνηση ματ : Κάποιος έκλαιγε στα ηχεία "Μη ρωτάς πως περνάω..."και κάποιος άλλος μαζί του έλεγε "Τώρα θα πάρεις απ'τα 3 το μακρύτερο"... Αυτό ακριβώς! Σκέφτηκα...
Ξαφνικά όλοι μέσα στο κλαμπ - μαζί με την παρέα μου φυσικά - ήταν σαν να τους έβαλες στην πρίζα, άρχισαν να τραγουδάνε και να χορεύουν! Όλοι μαζί! Ήξεραν ΌΛΑ τα λόγια, από ΟΛΑ τα κομμάτια και τα φώναζαν με πάθος! Όταν τα κομμάτια μιλούσαν για χωρισμό όλες οι τσούπρες (οι δεσμευμένες εννοείται) με το χέρι σηκωμένο προς το ταβάνι τραγουδούσαν και κοιτούσαν με νόημα. Όταν τα τραγούδια μιλούσαν για νέους έρωτες, έπαιρναν το -καμμένο- βλέμμα της προσμονής, όταν τα τραγούδια έκλαιγαν, αδιαφορούσαν και μου έλεγαν : "Αυτό δεν είναι ωραίο...". Τέτοιες είναι.


Οι άντρες της παρέας είχαν μια μόνιμη αντίδραση. Είχαν πιει σαν βόδια από νωρίς - κατάλαβα γιατί αποκαλούν τους άντρες γουρούνια. Οι μισοί είχαν βγάλει το πουκάμισό τους, ενώ όλοι προσπαθούσαν να κουνήσουν τον κώλο τους - πράγμα απίθανο για τον μέσο Έλληνα - και κατέληγαν να κουνάνε το κομμάτι μέση-κώλος-πόδια όλο μαζί σε μια εντελώς άχαρη κίνηση! Ενώ τα χέρια ήταν και τα δύο ψηλά και στα τραγούδια τύπου Κιάμος "Σφύριξα και έληξες" (ήμαρτον!), φώναζαν κοιτώντας με νόημα τις κοπέλες τους.


Προσπαθούσα πραγματικά να καταλάβω τι έχω κάνει τόσο κακό στη ζωή μου και πρέπει να το βιώνω αυτό... Τα ελληνάδικα τραγούδια μου ακούγονται όλα το ίδιο κλάψες στα αυτιά μου και με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είτε μιλάνε για χωρισμό είτε μιλάνε για έρωτα. Και η ελληνάδικη νοοτροπία με ενοχλεί σε εμετικό σημείο. Και είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.


3:30
Η παρέα έχει πιει πολύ και τα μπουκάλια τελείωσαν - Εγώ έχω πιει όλο κι όλο 1 ποτό γιατί από την πρώτη γουλιά κατάλαβα ότι πίναμε πετρέλαιο... Σκέφτηκα "Ωραία, τους τελείωσε το καύσιμο, θα φύγουμε όπου να'ναι..." Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας από την παρέα κάνει νόημα στη Σερβιτόρα και σκάει άλλο ένα μπουκάλι πετρέλαιο στο τραπέζι μας... Τα γουρούνια συνέχισαν να πίνουν, τα κορίτσια συνέχισαν να τραγουδάνε και εγώ έψαχνα απελπισμένη την έξοδο. Ο καπνός ήταν πολύ περισσότερος από το οξυγόνο μέσα στο "κλαμπ" και ένιωθα ότι τα πνευμόνια μου καίνε... Βγήκα έξω χτυπώντας και πατώντας διάφορους μεθυσμένους στο δρόμο μου. Έκανα μια βόλτα στην παραλία και ανέπνευσα καθαρό αέρα. 


4:00
Ο Ντζι ντζέι είχε ξεμείνει από κομμάτια, μάλλον ξέχασε τα καινούρια cd στο σπίτι και έπαιζε κομμάτια του 2000. Αυτά τα άκουγα φοιτήτρια, σκέφτηκα, πρέπει να είναι πολύ παλιά. Ο κόσμος όμως είχε πιει τόσο πολύ που ό,τι και να έπαιζε ο Ντζι ντζέι θα χόρευε. Ακολούθησε μια πολύ δύσκολη ώρα. Γαρύφαλλα πηγαινοέρχονταν. Τα γκομενάκια ήταν ανεβασμένα στα μπαρ και στα τραπέζια και κουνούσαν τους γοφούς τους, φορώντας αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια που μετά βίας καλύπτουν στήθος και κώλο ταυτόχρονα. Όταν σήκωναν τα χέρια φαινόταν ο κώλος. Και τα χέρια ήταν μονίμως σηκωμένα...


5:00
Η παρέα έχει φτάσει σε λιώσιμο το επίπεδο αλοιφή. Χορεύουν όλοι, άντρες-γυναίκες και στα ηχεία παίζει "Πότε βούδας, πότε Κούδας"! Πραγματικά το πιστεύω αυτό το κομμάτι μαζί με το "Jump Around", θα πρέπει να διαγραφούν από τις παγκόσμιες μουσικές βιβλιοθήκες! Ή να μπουν σε κάποιου είδους μουσείο και να μην ξαναπαίξουν ΠΟΤΕ!
Εγώ υπομένω το ακουστικό και οπτικό βασανιστήριο- για πόσο ακόμη δεν ξέρω!


5:15
ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Επιτέλους! Θέλω να βγω έξω τρέχοντας να φωνάξω από τη χαρά μου! Στο δρόμο για το αυτοκίνητο ενημερώνω τον οδηγό ότι απαιτώ να μου δώσει το κλειδί να οδηγήσω γιατί είμαι η μοναδική ξεμέθυστη. Και φυσικά σαν γνήσιος ελληνάρας - γουρούνι μεθυσμένο εκείνος αρνείται πεισματικά! Φτάνουμε στο αυτοκίνητο μπαίνουμε μέσα φοράω ζώνη, κάνω το σταυρό μου, και εύχομαι να φτάσω σπίτι μου ολόκληρη...
#note to my self 2 : ΠΟΤΕ μην βγαίνεις για ποτό χωρίς το αυτοκίνητό ΣΟΥ! 


5:45
Φτάνω σπίτι...
Ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανή,  Ξεμέθυστη και δεν έχω κουφαθεί ΑΚΟΜΑ!


Ξαπλώσα σκεπτόμενη, πόσο διαφορετική είμαι. Δεν ταιριάζω πουθενά. Δεν κουμπώνω ρε παιδί μου. Και δεν θέλω ούτε να μοιάσω, ούτε να ταιριάξω, ούτε να κουμπώσω πουθενά έτσι. Είμαι μια χαρά μόνη μου, όπως είμαι. Κακομαθημένη φούλ, να περιμένω από όλους ΠΟΛΛΑ, να ακούω best τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα pepper. Να μπαίνω σπίτι μου και να μοσχοβολάει καθαριότητα, και να ξαπλώνω στα μυρωδάτα μου διπλά σεντόνια. Μόνη μου. Και ας περνάω τις ώρες μου αγκαλιά με τον γάτο μου.


Δεν θέλω κανένα μεθυσμένο γουρούνι να μου φωνάζει σφύριξα και έληξες μπροστά στους φίλους του, αλλά το βράδυ να απλώνει τα βρωμόχερα του να με χαϊδέψει. Δεν θέλω να ακούω τραγούδια χωρισμού και να πίνω σαν νεροχύτης. Δεν θέλω να φοράω αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια για να δείχνω τον κώλο μου χορεύοντας πάνω σε μπαρ. Δεν θέλω να βγαίνω σε μέρη που πίνουν πετρέλαιο και καπνίζουν σαν φουγάρα και όλο αυτό το ονομάζουν διασκέδαση. Δεν θέλω να γίνω σαν κάποιες γνωστές μου που όσο ήταν μόνες τους ήταν οι γ@μ@ω και δέρνω και μόλις βρήκαν γκόμενο "αλλαξοπίστησαν" και την είδαν "παναγίες". Δεν θέλω ούτε τα "κλαμπ" ούτε τα "ψαγμένα" μαγαζιά, τα δήθεν κουλτουριάρικα. Δεν θέλω ούτε όλους αυτούς τους δήθεν.


Εγώ θέλω κάτι άλλο. Εντελώς διαφορετικό. Θέλω κάτι ΑΠΛΟ. Ζεστό και όμορφο. Ταξιδιάρικο, ζουζουνιάρικο και αγαπησιάρικο. Δεν θέλω ελληναδικο. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. 

Θέλω ΠΟΛΛΑ και δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.

Αυτή είμαι.