Το διαμέρισμα του 3ου

Δεν μ'αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές. Όταν μια μεγάλη αλλαγή συντελείται στη ζωή μου, συνήθως προσπαθώ να εμπλακώ με κάτι άλλο ώστε να μην έρθω αντιμέτωπη με την κατάσταση άμεσα. Ύστερα όταν περάσει ο χρόνος και η πρώτη κρυάδα έχει φύγει, τότε αρχίζω σιγά σιγά  να αντιμετωπίζω την κατάσταση.

Πάντα παίρνω το χρόνο μου. Ακόμα και όταν οι άλλοι δεν μου τον δίνουν. 

ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ.

Σπάνια πηγαίνω σ'αυτό το σπίτι.

Είναι ένα διαμέρισμα τρίτου ορόφου. Έχει 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο. Είναι γωνιακό, ηλιόλουστο και έχει ενιαίο μπαλκόνι γύρω γύρω.

Παλιά πήγαινα στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας, σε ένα διαμέρισμα ακριβώς ίδιο. Σ'αυτό το διαμέρισμα έζησα όλα τα μεσημέρια της ζωής μου μέχρι 12 ετών. Στα δωμάτιά του είναι κρυμμένες όλες οι σκανταλιές και οι μαμουνιές που έκανα ως παιδί. Ύστερα, όταν μεγάλωσα μετακόμισαν στον τρίτο όροφο, μα το σπίτι ήταν ακριβώς ίδιο, μόνο τα χρώματα άλλαξαν. Έτσι οι αναμνήσεις μου μετακόμισαν και αυτές.  

Παλιά πήγαινα κάθε μέρα. όμως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσα ούτε απ'έξω να περάσω. 

Ήξερα ότι δεν θα τη βρω εκεί και αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω. Έτσι, απλά δεν πήγαινα, και μέσα μου ήταν σαν να ήταν ακόμη εκεί. 

Σιγά σιγά, με ανάγκασαν να πάω, γιατί ήταν αυτός εκεί ακόμα. Έπρεπε να πάω να τον δω. Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα δάκρυσα. Κάθισα στον καναπέ και ήπια το νερό που μου πρόσφερε. Ήθελε να μου δώσει να φάω κάτι. Έτσι είναι αυτός. Έτσι ήταν πάντα. Μα εγώ δεν μπορούσα. Έβλεπα εκείνη να κάθεται απέναντί μου και δεν μπορούσα να φάω τίποτα.

Αυτά τα τελευταία 4-5 χρόνια τον επισκέφθηκα 2-3 φορές. Γκρίνιαζε που δεν πήγαινα συχνότερα, μα εγώ δεν μπορούσα να πάω. Κάθε φορά που πήγαινα, περιοριζόμουν στο σαλόνι και σκεφτόμουν πως εκείνη είναι κάπου μέσα στο υπνοδωμάτιο, ή έξω στο μπαλκόνι να κάνει βόλτα ως συνήθως και γιαυτό δεν τη βλέπω.Η επίσκεψή μου δεν κρατούσε πάνω από μισή ώρα. Ύστερα έφευγα με βαριά καρδιά. 

Εχθές αυτός γιόρταζε, και αποφάσισα να πάω να τον δω. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή. Κάθισα στο γνωστό σημείο στον καναπέ και περίμενα να με περιποιηθεί. Αυτός μου έφερε ένα μπωλ φράουλες. "Φάε παιδί μου, είναι φρέσκες, το πρωί τις πήρα από τη λαϊκή". Πήρα το μπωλ και κοίταξα τις φράουλες. Ήταν κόκκινες γυαλιστερές και τεράστιες. Αυτός έχει ένα θέμα με το μέγεθος. Ό,τι φρούτο αγοράζει είναι υπερlarge, αχτύπητο και γυαλιστερό. Χαμογέλασα και έπιασα μια φράουλα να φάω. Ύστερα από λίγο ήρθε πάλι με ένα πιατάκι μπακλαβά στο ένα χέρι και στο άλλο ένα ποτήρι νερό. "Πάμε έξω να κάτσουμε!Είναι πολύ ωραία στη βεράντα", μου είπε. Σηκώθηκα χωρίς να σκεφτώ και μεταφέρθηκα έξω. 

Το λευκό fer forge σαλονάκι ήταν στην ίδια θέση όπως πάντα. (Άλλωστε τίποτα δεν είχε αλλάξει θέση από τότε που ήμουν μικρή!) Ακούμπησα τα πιατάκια μου στο τραπεζάκι και κάθισα. Όταν καθίσαμε όλοι περίσσευε μια καρέκλα. Ήταν η καρέκλα της. Σαν να ήρθε και να έκατσε και εκείνη στην παρέα μας ένιωσα. 

Μιλήσαμε λίγο και μετά χτύπησε το σταθερό. Πήγε μέσα να το σηκώσει. Ακολούθησα και εγώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με έπιασε μια νοσταλγία. Τον προσπέρασα και έστριψα δεξιά στο διάδρομο που οδηγούσε στα δωμάτια που δεν είχα πάει όλα αυτά τα χρόνια. Προσπέρασα τα δωμάτια και μπήκα στην κουζίνα να αφήσω το πιατάκι μου. Στη συνέχεια βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Από συνήθεια κοίταξα έξω από τα κάγκελα, προς τα κάτω. Το έκανα όταν ήμουν μικρή. Δεν είχε αλλάξει τίποτα από την τελευταία φορά που είχα κοιτάξει κάτω. Ίσως να είχαν μεγαλώσει τα δέντρα του κήπου, μα αυτό δεν μπορούσα να πω πως είχε αλλάξει την εικόνα που είχα. 

Ύστερα περπάτησα κατά μήκος του μπαλκονιού μέχρι το υπνοδωμάτιο. Έφτασα στη γωνία και έστριψα. Κοντοστάθηκα γιατί νόμιζα πως την είδα εκεί στη γωνία, έξω από το δωμάτιο να περπατάει. Έκανα δυο βήματα και γύρισα πίσω. Μπήκα από την κουζίνα και κατευθύνθηκα στο υπνοδωμάτιο. 

Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Άνετα θα μπορούσε να κάθεται στην καρέκλα της που ήταν ακόμη στο ίδιο σημείο μέσα στο δωμάτιο και να πλέκει με το βελονάκι της. Τα πράγματά της ήταν ακόμη εκεί. Το κουτί με τα κουμπιά, το ξυπνητήρι της στο κομοδίνο της... Ανατρίχιασα. Έμεινα ακόμη μια στιγμή εκεί κοιτώντας γύρω γύρω. Δάκρυσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το δωμάτιο. 

Κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Βγήκα έξω και κάθισα στην πολυθρόνα μου. 

Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα το φως του ήλιου να με καίει. 

Δάκρυσα πάλι. 

Δεν ήταν πια εδώ. Είχα ψάξει όλο το σπίτι. Τώρα πια μόνο αυτός είναι εκεί. Και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Αλλά για όσο είναι, αξίζει να περνάω μια φορά την εβδομάδα να με περιποιείται όπως εκείνος έχει ανάγκη....