Πάσχα & Κουμπιά

Λοιπόν άκου να δεις.

Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν ξέρω πως λέγεται αλλά με έχει κάνει άνω κάτω. Μια στη δύση και μια στην ανατολή/

Και είναι και αυτές οι συμπτώσεις βρε παιδί μου!

Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να σου πω. Έτσι. Να σκάσεις. 

Το Πάσχα πέρασε. Ο Χριστούλης βασανίστηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε για 2012τη φορά όπως και ο Οβελίας άλλωστε. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Οβελίας δεν αναστήθηκε παρά μόνο χωνεύτηκε από τους απανταχού βάρβαρους αμνοεριφιολάτρεις, που τρέχουν να χάσουν τα κιλά του 3ημέρου, προκειμένου να ξεχυθούν στις παραλίες, όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Εγώ, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, όχι μόνο δεν πήρα αλλά έχασα μισό κιλό, καθώς απέχω απ'όλες αυτές τις βαρβαροβάρβαρες και κακόγουστες παραδόσεις. 

Το βαφτιστήρι μου έχει γίνει κοτζάμ γαϊδούρι πια, και θα τον βγάζω για γκόμενες σε λίγο.Οπότε έχω χάσει και κάθε νόημα σαν νονά. Ίσως ξαναβρώ το νόημα όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε με τους φίλους του για ποτό - καταλαβαίνεις, το φρέσκο αίμα πως ελκύει τους βρυκόλακες... 

Στο περιβάλλον μου πια (δυστυχώς) δεν υπάρχουν μωρά και παιδιά, και έτσι το Πάσχα έχει χάσει κάθε νόημα για μένα. Γιαυτό αγαπημένε μου αναγνώστη αν έχεις παιδιά μέχρι 10 ετών (από εκεί και μετά ξενερώνω) πες μου, να έρθω να κάνω Πάσχα σπίτι σου του χρόνου. Μπορώ να ασχολούμαι με τα μωρά σου για ατελείωτες ώρες και επειδή δεν το κάνω τώρα τελευταία έχω σύνδρομο στέρησης. Σταματάω καρότσια στο δρόμο, μιλάω με μαμάδες-νταντάδες και παίζω με ΟΠΟΙΟ μωρό συναντήσω στο διάβα μου. 

Μην ανησυχείς αναγνώστη μου, δεν θέλω να γίνω μάνα. Δεν το σκέφτομαι. Δεν με ενδιαφέρει. Και έτσι όπως το πάω, ούτε θα με ξαναπλησιάσει ποτέ αυτή η σκέψη. Εκείνα τα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως και η αθωότητά μας βέβαια. 

Το σκέφτομαι όμως πολύ σοβαρά να γίνω βρεφονηπιαγωγός. 

Αυτά τα ολίγα για τις μέρες που πέρασαν βουβές. Και φτάνουμε στο σήμερα.

Τα πράγματα δεν λένε να φτιάξουν. Είναι τα ίδια σκ@τ@ που είναι εδώ και πολλούς μήνες. Αφού πια τα συνήθισα. Τρομάζω κιόλας με τη σκέψη ότι τα συνήθισα! 

Μερικές φορές εύχομαι να είχα ένα κουμπί. Ένα απλό και μαύρο κουμπί (εμ πως, τι νόμιζες ότι θα ήταν άλλο χρώμα?) Ένα μεγάλο κουμπί, που λες ήθελα να έχω, σαν το δωμάτιο ένα πράμα. Και να πάρω μπογιά άσπρη και πινέλο και να γράψω πάνω του ένα τεράστιο 

DELETE

Αν το είχα αυτό το κουμπί εδώ, θα μπορούσα να το πατήσω όποτε δεν μου άρεσε αυτό που γίνεται. Ξέρεις τι ωραία θα ήταν? 

Φαντάσου.

παράδειγμα 1ο

Είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ και χτυπάει το τηλέφωνό σου. Είναι από την τράπεζα και σου ζητάνε να πληρώσεις. Εσύ δεν έχεις, αλλά δεν δέχονται τις αποδείξεις που τους δίνεις. Και σε τρέχουν. Κλείνεις το τηλέφωνο και αντί να σκάσεις, να αρρωστήσεις και να σου πέσουν τα μαλλιά τι κάνεις? Πας μέσα και πατάς με όλη σου τη δύναμη αυτό το τεράστιο κουμπί. Και τσουυυπ! Πάει!

παράδειγμα 2ο

Έρχεται 1η του μήνα και πρέπει να πληρώσεις το νοίκι σου, και δεν έχεις. Και χτυπάει τηλέφωνο από τον σπιτονοικοκύρη σου. Αντί να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι και να μην ξέρεις πως και τι, αφήνεις το τηλέφωνο ξαναπάς μέσα και πατάς το κουμπί. Τσουυυυυπ! Πάει!

παράδειγμα 3ο

Κοιμάσαι και βλέπεις ένα υπέροχο όνειρο και ξαφνικά έρχεται ένας στο όνειρο και σου το χαλάει. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς ιδρωμένη, λαχανιασμένη και με έναν λυγμό στο λαιμό. Αντί να σπαράξεις στο κλάμα που δεν έχεις ψυχή ζώσα μέσα στο σπίτι να σε πάρει αγκαλιά και να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, γιατί έχεις κλ@σει μέντες και δεν μπορείς να κουνηθείς από το φόβο σου, για να πας να το πάρεις μόνη σου, τι κάνεις? Σηκώνεσαι και χοροπηδάς πάνω στο κουμπί σαν να είναι τραμπολίνο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και τσουυυυυπ! Παέι και αυτό!

Είδες τι απλά που στα λύνω όλα?

Πάμε τώρα να βρούμε το γ@μόκουμπο να το κουβαλήσουμε εδώ, γιατί δεν την παλεύω άλλο.