Memories

Οι αναμνήσεις είναι αυτό που συνδέει το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον.

Συνήθως με τη λέξη αναμνήσεις χαμογελάμε.

Επειδή αυτό που έχουμε συνδέσει με τη συγκεκριμένη λέξη, ουσιαστικά είναι οι καλές αναμνήσεις.

Όμως, η ζωή είναι φουλ από αναμνήσεις. Και αυτές δεν είναι μόνο καλές.

Λέμε "Έχω φοβερές αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι" ή "Να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις"... Ομως δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Οι αναμνήσεις φτιάχνονται μόνες τους και δεν κάνουν διακρίσεις.Υπάρχουν τόσο οι καλές, όσο και οι άσχημες.

 Το μυαλό μας έχει ένα καταπληκτικό και πανέμορφο χαλάκι. Αυτό χρησιμεύει στο να κρύβει εκεί από κάτω ό,τι δεν του αρέσει. Όλες δηλαδή τις μη όμορφες αναμνήσεις μας. Δεν τις ξεχνάς, απλά τις βάζεις κάτω από το χαλάκι σου!

Τις όμορφες αναμνήσεις που τις έχεις διάσπαρτες στο μυαλό σου,και ελεύθερες να κυκλοφορούν, μπορείς να τις επαναφέρεις πολύ εύκολα, με μια λέξη, μυρωδιά, φωτογραφία και με χίλιους άλλους τρόπους!Τότε χαμογελάς, χάνεσαι για λίγο στη σκέψη σου και επιστρέφεις με λίγο καλύτερη διάθεση απ'ότι πριν.

Με τις μη όμορφες αναμνήσεις δεν συμβαίνει το ίδιο. Είναι σαφώς πιο δύσκολο να ξυπνήσουν, αφού έτσι και αλλιώς τις κρύβει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ χαλί! Θα πρέπει να συμβεί κάτι πιο δυνατό για να τις ξεθάψεις από το χαλί σου και να τις φέρεις στην επιφάνεια. Αλλά μόλις το κάνεις... Σε συνεπαίρνει σαν θύελλα! 

Έχω την αίσθηση ότι οι άσχημες αναμνήσεις είναι πολύ πιο δυνατές από τις όμορφες. Έχουν τη μορφή τυφώνα. Είναι θεαματικός ο τρόπος που σκάνε, και μετά το πέρασμά τους αφήνουν τίποτα....Στάχτη και συντρίμια...

Είναι ένας μοναδικός τρόπος να μηδενίσεις ό,τι προσπάθειες έχεις κάνει και όσα λεφτά έχεις ξοδεψει στους ψυχολόγους. Είναι σαν Ντεζαβού! Μέτα που σκάει , είναι σαν να ξυπνάς και να ζεις το τότε. όποτε και να ήταν αυτό το "τότε", ακόμα και αν έχουν περάσει χρόοοονια, το ζείς ξανά, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Και....History repeats itself...Όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι...

Απλά η ελπίδα μας είναι ότι θα κόψουμε αυτόν το κύκλο και θα αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων... 

Όπως επίσης πιστεύουμε ότι εμείς θα κάνουμε τη διαφορά, και δεν θα ακολουθήσουμε τα λάθη των γονιών μας. Όπως γενικά μας αρέσει να καταπιανόμαστε με δύσκολα πράγματα. Αυτοί είμαστε.  'Ετσι δεν είναι?

Δεν είναι και η Αυτή εδώ να πάμε καμιά βόλτα στην πλατεία...Γαμώτο...

(p.s. έτσι για να πονέσεις λίγο, πάω μόνη μου βόλτα)

Επιλογές

Η αγαπημένη Αυτή κλαψούρισε πάλι, να γράψω νέα μου. Υποσχέθηκα να γράψω κάτι, και από εκείνη την ώρα το σκέφτομαι. Τι να γράψω?

Έλεγα να γράψω για το ένα ή για το άλλο που συνέβησαν, ή για το τρίτο. Όμως δεν νιώθω καλά. Μετά ήθελα να γράψω κάτι χαζό, για να γελάσει το χαζό στα βόρεια, αλλά και πάλι δεν θέλω τόσο (όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη!). Τελικά μετά από ατελείωτες ώρες αϋπνίας κατέληξα στον τίτλο : "Επιλογές".  

Προσοχή ακολουθεί βαθυστόχαστο ποστ.

Οι δυσκολίες στη ζωή μας είναι σαν τους μύκητες του κρασιού που προκαλούν τη ζύμωση, και από σταφύλια παίρνεις αυτό το θεσπέσιο μεθυστικό υγρό... Έτσι και με τις δυσκολίες, ο άνθρωπος αλλάζει, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ωριμάζει. 

Δεν ξέρω αν η ωρίμανση είναι καλή η κακή, αφού χάνεις την αθωότητά σου(άρα και την ξεγνοιασιά σου), παρόλα αυτά αποκτάς σταθερότητα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βιώνω. 

Βέβαια πάντα χάνεις κάτι, προκειμένου να αποκτήσεις κάτι άλλο. Έτσι όμως είναι το φυσιολογικό. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Πρέπει κάτι να αφήνουμε για να κερδίζουμε κάτι άλλο.

Βλέπω τον άνθρωπο σαν ένα μπουκάλι με υγρό, μπορείς να γεμίζεις υγρά μέχρι να ξεχειλίσεις, μετά αν θες να βάλεις κάτι άλλο, θα πρέπει κάτι να βγάλεις. 

Αυτό που θέλω να περιγράψω τόσο γραφικά, είναι η διαδικασία της επιλογής.

Είναι αυτή η διαδικασία στην οποία πρέπει να υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην περίπτωση που βρεθούμε με δυο παρόμοια αντικείμενα στη ζωή μας. Όπως προείπα, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Για παράδειγμα, ο φίλος μας ο Γιάννης (τυχαίο όνομα -δεν έχω φίλο Γιάννη), είναι νέος, ωραίος, και με δουλειά (δλδ κελεπούρι στις μέρες μας) έχει, οικογένεια, φίλους, γνωστούς, και τη Μαρία. Η Μαρία είναι ξανθιά, εξίσου νέα, και ωραία. Είναι μαζί και περνάνε καλά. 
Ο φίλος μας ο Γιάννης όμως, γνωρίζει μια μέρα και τη Βάσια, σούπερ κορμί, μελαχρινή. Και γουστάρει και τη Μαρία και τη Βάσια.

Εδώ λοιπόν έρχεται το κρίσιμο σημείο της διαδικασίας της επιλογής. Ο Γιάννης πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο γνωστό (Μαρία) και το άγνωστο(Βάσια), στο ξανθό και στο στο μελαχρινό, στο στανταράκι, και στο ρίσκο. 

Όπως και να το θέσω, το θέμα είναι ότι ο Γιαννης ΠΡΕΠΕΙ να κάνει αυτή την επιλογή. Ναι φίλε μου, υπάρχουν πρέπει στη ζωή μας. Και οι επιλογές είναι ένα από αυτά. 

Δεν θα κάτσω να σου αναλύσω πόσο άδικο είναι και για τις δύο να συνυπάρχουν στη ζωή του Γιάννη, ακόμα και αν φαινομενικά έχουν διαφορετικούς ρόλους, πχ η μια (Μαρία) είναι η σχέση του ενώ η άλλη (Βάσια) μένει μόνο φίλη του. Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, ακόμα και αν ο Γιάννης καταφέρει να μείνει φίλος με τη Βάσια,(δεν θα είναι για πολύ), αυτά που νιώθει για εκείνη είναι παρόμοια με αυτά που νιώθει για τη Μαρία. Άρα δεν χωράνε στο ίδιο μπουκάλι!!!

Άλλωστε η σχέση είναι ένα ταξίδι, το οποίο φτιάχνουν 2 άνθρωποι με τη χημεία τους, η μαγεία του είναι η διαφορετικότητα των συναισθηματων που προκαλεί ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Πως μπορείς να το ζήσεις όταν ένας άλλος άνθρωπος ήδη σε ταξιδεύει κάπου αλλού?

Με πιάνεις τώρα αγαπημένε μου αναγνώστη?

Είναι πολύ σημαντικό να επιλέγουμε στη ζωή μας. Ένα πράγμα τη φορά. Έναν άνθρωπο τη φορά.

Οι δρόμοι από τους οποίους θα περάσουμε προκειμένου να καταλήξουμε να κάνουμε τις επιλογές μας είναι διαφορετικοί για τον καθένα, γιαυτό άλλωστε διαφέρουν οι επιλογές μας. Όμως αν το σκεφτείς είμαστε ότι επιλέγουμε.

Μπορεί κάποιος να επιλέξει να είναι μια σακούλα σκουπιδιών και να βάζει στη ζωή του όλα τα βρωμερά σκουπίδια, και να νιώθει καλά και όμορφα με την επιλογή του. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνω και εγώ το ίδιο. 

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σε 2 -3 ή περισσότερα αυτό που επιθυμώ πιο πολύ. Πάντα οι επιλογές μου είναι συναισθηματικολογικές. Έτσι τις λέω εγώ. Πάντα υπερισχύει το συναίσθημα, με μια δόση λογικής. Δεν κατακρίνω εκείνους που επιλέγουν Λογικά, Συναισθηματικά, ούτε εκείνους που επιλέγουν λογικοσυναισθηματικά. Δεν ανέχομαι κριτική, γιατί πάντα ΕΠΙΛΕΓΩ και ποτέ δεν έχω αφήσει παράλληλα πράγματα να υπάρχουν στη ζωή μου. 
Αλλά δεν αντέχω να βλέπω μπερδεμένες καταστάσεις, και μπλεγμένα ταξίδια.... 

Με χαλάει ρε παιδί μου. Εσένα δε σε χαλάει?