Επιλογές

Η αγαπημένη Αυτή κλαψούρισε πάλι, να γράψω νέα μου. Υποσχέθηκα να γράψω κάτι, και από εκείνη την ώρα το σκέφτομαι. Τι να γράψω?

Έλεγα να γράψω για το ένα ή για το άλλο που συνέβησαν, ή για το τρίτο. Όμως δεν νιώθω καλά. Μετά ήθελα να γράψω κάτι χαζό, για να γελάσει το χαζό στα βόρεια, αλλά και πάλι δεν θέλω τόσο (όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη!). Τελικά μετά από ατελείωτες ώρες αϋπνίας κατέληξα στον τίτλο : "Επιλογές".  

Προσοχή ακολουθεί βαθυστόχαστο ποστ.

Οι δυσκολίες στη ζωή μας είναι σαν τους μύκητες του κρασιού που προκαλούν τη ζύμωση, και από σταφύλια παίρνεις αυτό το θεσπέσιο μεθυστικό υγρό... Έτσι και με τις δυσκολίες, ο άνθρωπος αλλάζει, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ωριμάζει. 

Δεν ξέρω αν η ωρίμανση είναι καλή η κακή, αφού χάνεις την αθωότητά σου(άρα και την ξεγνοιασιά σου), παρόλα αυτά αποκτάς σταθερότητα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βιώνω. 

Βέβαια πάντα χάνεις κάτι, προκειμένου να αποκτήσεις κάτι άλλο. Έτσι όμως είναι το φυσιολογικό. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Πρέπει κάτι να αφήνουμε για να κερδίζουμε κάτι άλλο.

Βλέπω τον άνθρωπο σαν ένα μπουκάλι με υγρό, μπορείς να γεμίζεις υγρά μέχρι να ξεχειλίσεις, μετά αν θες να βάλεις κάτι άλλο, θα πρέπει κάτι να βγάλεις. 

Αυτό που θέλω να περιγράψω τόσο γραφικά, είναι η διαδικασία της επιλογής.

Είναι αυτή η διαδικασία στην οποία πρέπει να υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην περίπτωση που βρεθούμε με δυο παρόμοια αντικείμενα στη ζωή μας. Όπως προείπα, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Για παράδειγμα, ο φίλος μας ο Γιάννης (τυχαίο όνομα -δεν έχω φίλο Γιάννη), είναι νέος, ωραίος, και με δουλειά (δλδ κελεπούρι στις μέρες μας) έχει, οικογένεια, φίλους, γνωστούς, και τη Μαρία. Η Μαρία είναι ξανθιά, εξίσου νέα, και ωραία. Είναι μαζί και περνάνε καλά. 
Ο φίλος μας ο Γιάννης όμως, γνωρίζει μια μέρα και τη Βάσια, σούπερ κορμί, μελαχρινή. Και γουστάρει και τη Μαρία και τη Βάσια.

Εδώ λοιπόν έρχεται το κρίσιμο σημείο της διαδικασίας της επιλογής. Ο Γιάννης πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο γνωστό (Μαρία) και το άγνωστο(Βάσια), στο ξανθό και στο στο μελαχρινό, στο στανταράκι, και στο ρίσκο. 

Όπως και να το θέσω, το θέμα είναι ότι ο Γιαννης ΠΡΕΠΕΙ να κάνει αυτή την επιλογή. Ναι φίλε μου, υπάρχουν πρέπει στη ζωή μας. Και οι επιλογές είναι ένα από αυτά. 

Δεν θα κάτσω να σου αναλύσω πόσο άδικο είναι και για τις δύο να συνυπάρχουν στη ζωή του Γιάννη, ακόμα και αν φαινομενικά έχουν διαφορετικούς ρόλους, πχ η μια (Μαρία) είναι η σχέση του ενώ η άλλη (Βάσια) μένει μόνο φίλη του. Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, ακόμα και αν ο Γιάννης καταφέρει να μείνει φίλος με τη Βάσια,(δεν θα είναι για πολύ), αυτά που νιώθει για εκείνη είναι παρόμοια με αυτά που νιώθει για τη Μαρία. Άρα δεν χωράνε στο ίδιο μπουκάλι!!!

Άλλωστε η σχέση είναι ένα ταξίδι, το οποίο φτιάχνουν 2 άνθρωποι με τη χημεία τους, η μαγεία του είναι η διαφορετικότητα των συναισθηματων που προκαλεί ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Πως μπορείς να το ζήσεις όταν ένας άλλος άνθρωπος ήδη σε ταξιδεύει κάπου αλλού?

Με πιάνεις τώρα αγαπημένε μου αναγνώστη?

Είναι πολύ σημαντικό να επιλέγουμε στη ζωή μας. Ένα πράγμα τη φορά. Έναν άνθρωπο τη φορά.

Οι δρόμοι από τους οποίους θα περάσουμε προκειμένου να καταλήξουμε να κάνουμε τις επιλογές μας είναι διαφορετικοί για τον καθένα, γιαυτό άλλωστε διαφέρουν οι επιλογές μας. Όμως αν το σκεφτείς είμαστε ότι επιλέγουμε.

Μπορεί κάποιος να επιλέξει να είναι μια σακούλα σκουπιδιών και να βάζει στη ζωή του όλα τα βρωμερά σκουπίδια, και να νιώθει καλά και όμορφα με την επιλογή του. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνω και εγώ το ίδιο. 

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σε 2 -3 ή περισσότερα αυτό που επιθυμώ πιο πολύ. Πάντα οι επιλογές μου είναι συναισθηματικολογικές. Έτσι τις λέω εγώ. Πάντα υπερισχύει το συναίσθημα, με μια δόση λογικής. Δεν κατακρίνω εκείνους που επιλέγουν Λογικά, Συναισθηματικά, ούτε εκείνους που επιλέγουν λογικοσυναισθηματικά. Δεν ανέχομαι κριτική, γιατί πάντα ΕΠΙΛΕΓΩ και ποτέ δεν έχω αφήσει παράλληλα πράγματα να υπάρχουν στη ζωή μου. 
Αλλά δεν αντέχω να βλέπω μπερδεμένες καταστάσεις, και μπλεγμένα ταξίδια.... 

Με χαλάει ρε παιδί μου. Εσένα δε σε χαλάει?