Memories

Οι αναμνήσεις είναι αυτό που συνδέει το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον.

Συνήθως με τη λέξη αναμνήσεις χαμογελάμε.

Επειδή αυτό που έχουμε συνδέσει με τη συγκεκριμένη λέξη, ουσιαστικά είναι οι καλές αναμνήσεις.

Όμως, η ζωή είναι φουλ από αναμνήσεις. Και αυτές δεν είναι μόνο καλές.

Λέμε "Έχω φοβερές αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι" ή "Να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις"... Ομως δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Οι αναμνήσεις φτιάχνονται μόνες τους και δεν κάνουν διακρίσεις.Υπάρχουν τόσο οι καλές, όσο και οι άσχημες.

 Το μυαλό μας έχει ένα καταπληκτικό και πανέμορφο χαλάκι. Αυτό χρησιμεύει στο να κρύβει εκεί από κάτω ό,τι δεν του αρέσει. Όλες δηλαδή τις μη όμορφες αναμνήσεις μας. Δεν τις ξεχνάς, απλά τις βάζεις κάτω από το χαλάκι σου!

Τις όμορφες αναμνήσεις που τις έχεις διάσπαρτες στο μυαλό σου,και ελεύθερες να κυκλοφορούν, μπορείς να τις επαναφέρεις πολύ εύκολα, με μια λέξη, μυρωδιά, φωτογραφία και με χίλιους άλλους τρόπους!Τότε χαμογελάς, χάνεσαι για λίγο στη σκέψη σου και επιστρέφεις με λίγο καλύτερη διάθεση απ'ότι πριν.

Με τις μη όμορφες αναμνήσεις δεν συμβαίνει το ίδιο. Είναι σαφώς πιο δύσκολο να ξυπνήσουν, αφού έτσι και αλλιώς τις κρύβει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ χαλί! Θα πρέπει να συμβεί κάτι πιο δυνατό για να τις ξεθάψεις από το χαλί σου και να τις φέρεις στην επιφάνεια. Αλλά μόλις το κάνεις... Σε συνεπαίρνει σαν θύελλα! 

Έχω την αίσθηση ότι οι άσχημες αναμνήσεις είναι πολύ πιο δυνατές από τις όμορφες. Έχουν τη μορφή τυφώνα. Είναι θεαματικός ο τρόπος που σκάνε, και μετά το πέρασμά τους αφήνουν τίποτα....Στάχτη και συντρίμια...

Είναι ένας μοναδικός τρόπος να μηδενίσεις ό,τι προσπάθειες έχεις κάνει και όσα λεφτά έχεις ξοδεψει στους ψυχολόγους. Είναι σαν Ντεζαβού! Μέτα που σκάει , είναι σαν να ξυπνάς και να ζεις το τότε. όποτε και να ήταν αυτό το "τότε", ακόμα και αν έχουν περάσει χρόοοονια, το ζείς ξανά, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Και....History repeats itself...Όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι...

Απλά η ελπίδα μας είναι ότι θα κόψουμε αυτόν το κύκλο και θα αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων... 

Όπως επίσης πιστεύουμε ότι εμείς θα κάνουμε τη διαφορά, και δεν θα ακολουθήσουμε τα λάθη των γονιών μας. Όπως γενικά μας αρέσει να καταπιανόμαστε με δύσκολα πράγματα. Αυτοί είμαστε.  'Ετσι δεν είναι?

Δεν είναι και η Αυτή εδώ να πάμε καμιά βόλτα στην πλατεία...Γαμώτο...

(p.s. έτσι για να πονέσεις λίγο, πάω μόνη μου βόλτα)