Καλημέρα, Καλή χρονιά και "Όλα καλάαααααααα να μας πάνε" (αλά Sakis, ξέρεις).
Ξέρετε πόσο μ'αρέσουν τα νέα ξεκινήματα. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην είμαι ενθουσιάσμένη με την άφιξη της νέας χρονιάς. Ειδικά αυτής της στρογγυλής χρονιάς που με βρήκε στην πρωτεύουσα των γαλοπουλων. Έτσι λοιπόν, σήμερα είπα να πρωτοτυπήσω. Αφού δεν εγραψα το καθιερωμένο απολογιστικό ποστ, είπα μόλις άνοιξα το μάτι, παρέα με σοκολατένιες μαντλενς μπον μαμαν, να γράψω το πρώτο πόστ την πρώτη αυτής της στρογγυλής χρονιάς.
Επειδή μου αρέσει να μη μένω στάσιμη, και για να αποφύγω να γράφω απολογιστικά ποστ που να λένε πόσο χάλια ήταν η χρονιά, συνήθως το πρώτο της χρονιάς είναι σχεδιαστικό. Κάνω δηλαδή τα ρεζολούσιονς μου, βάζω τις βάσεις για να εκμεταλλευτώ όσο καλύτερα μπορώ τις επόμενες 365 μέρες ώστε να μην έχουμε αδέσποτα ριγκρέτς να κυκλοφορούν ανάμεσά μας σε εναν χρονο. (που καθόλου δεν τα θέλουμε).
Στο παρελθόν έχω περάσει εποχές που τα ρεζολουσιόν μου ήταν βίβλος. Έπρεπε να ακολουθηθούν πιστά και με ευλάβεια. Γενικά στο παρελθόν τα πήγαινα πολύ καλά με τα κουτάκια μου. Τα κουτάκια ήταν αυστηρά - πιο αυστηρά απο σινιόν κότσο μπαλαρίνας - καθώς ήταν ένας τρόπος να βάλω τη ζωή/σκέψεις/καταστάσεις σε μια τάξη. ΚΑΙ ΠΟΣΟ Μ'ΑΡΕΣΕΙ Η ΤΑΞΗΗΗΗΗ!
Μεγαλώνοντας όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Κάτι οι απρόβλεπτοι και ανήσυχοι άνθρωποι που μπήκαν και στρογγυλοκάθησαν στη ζωή μου, κάτι μια καταθλιψάρα που με έκανε να τραγουδάω σαν τη Βίσση "Δεν έχω τάαααασεις αυτοκτονίιιιιιιιας" ενώ ξεκάθαρα φλέρταρα με το κενό από το μπαλκόνι του 7ου, με έκαναν να αποδεχτώ το γεγονός ότι τα πράγματα μπορεί να ΜΗΝ έρθουν όπως τα σχεδιάζεις - άκουσον άκουσον - και αυτό είναι ΟΚ (κατσε να ρίξω λίγο dettol να αποστηρώσω το βρωμοπληκτρολόγιο που μου επέτρεψε να γράψω τέτχιο πραγμα).
Αφού λοιπόν επέζησα της καταθλιψάρας, και αφού οι απρόβλεπτοι άνθρωποι ΔΕΝ λενε να φυγουν απο τη ζωή μου (παλι καλα να λες) επίβεβαιώνοντάς μου εμπράκτως ότι ακόμα και ΧΩΡΙΣ κουτάκια μπορεί ένας άθρωπος να ζήσει, αποφάσισα να τα πάρω όλα λίιιιιγο πιο χαλαρά.
Έτσι λοιπόν τα ρεζολουσιόν υπάρχουν και είναι απαραίτητα ώστε να έχουμε ένα χάρτη να πλοηγηθούμε στη νεα χρονιά αλλά είναι ελαφρώς πιο ρευστά, κάτι σαν επιμελώς ατημέλλητος κότσος ρε παιδί μου. Να ξέρουμε περίπου που θέλουμε να πάμε αλλά η πορεία να είναι φλέξιμπολ. Να μπορούμε να παρεκλίνουμε για να δούμε και εκείνο το ωραίο τοπίο ή να φάμε τον απίστευτο τοπικό μεζέ και να χαλαρώσουμε για να απολαύσουμε λίγο και τη διαδρομή.
Αυτή η στρογγυλή χρονιά λοιπόν, με βρίσκει και εμένα λίγο πιο στρογγυλή. Όχι χοντρή αλλά, χαρούμενα στρογγυλή. Κάτι σαν το kinder έκπληξη ένα πράγμα. Αμέεεε.
Να σου πω ένα μυστικό?
Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει συμβεί στη ζωή μου τα τελευταία 35 τουλάχιστον χρόνια. Αχαχαχαχαχα. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν.
Επειδή λοιπόν μας έρχεται μεγάααααλη έκπληξη μέσα στο χρόνο, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι - αλλά και ΠΩΣ να προετοιμαστείς για μια τέτοια έκπληξη, δεν γίνεται. Επειδή όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες εκπλήξεις είναι ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ - εξ'ου και εκπληξεις - πρέπει να υπάρχει χώρος μέσα στα ρεζολουσιόν για πολύ φλεξιμπίλιτι για να αποφύγουμε τι απογοητεύσεις.
Γιαυτό λοιπόν, για αυτη τη στρογγυλή χρονιά υπόσχομαι:
- Πρώτα απ'όλα και ΠΑΝΩ απ'όλα να είμαι ΦΛΕΞΙ. Να μην μπαίνω στα κουτάκια μου και να μην κλειδαμπαρώνομαι εκεί.
- Να είμαι καλό κορίτσι και να αγαπάω τους γυρω μου. Αυτούς που με στηρίζουν, με αγαπουν και είναι δίπλα μου στα δύσκολα αλλα και στα εύκολα.
- Να αγαπάω τον εαυτό μου γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετα απο ΤΟΣΑ χρόνια, πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτός είναι και έχει ανάγκη απο αγάπη και φροντίδα για να με αντέχει.
- Να αποφευγω την μαλακία και την στενομυαλιά ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ. Μανούλες τους φέισμπουκ, της εκκλησίας και των λοιπών παρατρεχάμενων ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ. Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή μου για άλλο bullshit.
- Τέλος, Να συνεχίσω να κάνω όνειρα που με τρομάζουν και να μην τα πρατάω αλλά να τα κυνηγάω, γιατί μόνο τότε εκμεταλλεύομαι τη ζωή στο max.
Lots of love μάλλον καλύτερα amour, από την πόλη του φωτός (ΜΑ ΠΟΣΟ ΚΛΙΣΕ ΠΧΙΑ).
