37

Ξημερωνει λοιπον αυτη η μερα. 

Αρρωστιλα all over the place. 

Δεν νομίζω οτι τα τελευταία 37 χρόνια μου έχει συμβεί ποτέ να είμαι άρρωστη αυτή τη μέρα. Αλλά να που έφτασε αυτή η στιγμή. Ας ελπίσουμε οτι θα είναι η τελευταία.

Εκτός λοιπόν απο μύξα και κατάπτωση πάμε να δούμε τι άλλα feelings παίζουν.

Ε να μωρέ τα γνωστά μαυροκαταθλιπτικά φιλινινγκς. Οι άσπρες τρίχες που πληθαίνουν και που απρόσκλητες σκάνε σε περίεργα μέρη όπως τα φρύδια (wtf δηλαδή), οι ρυτίδες που επίσης πληθαίνουν ύπουλα και ήσυχα σαν σιγανά ποταμάκια (αυτά που πρέπει να φοβάσαι λέει). Τα χρόνια που περνούν και χάνονται. Τα εξπεκτέισονς που είχες από τη ζωή σου versus reality και γενικά τέτοια ωραία.

Όμως προχθές διάβασα κάτι που πολύ ήθελα να το γράψω εδώ να μου το θυμίζω όταν με πιάνουν τα μαυροκαταθλιπτικά μου. 

Ναι γερνάμε, και ναι ασπρίζουν τα μαλλιά μας και τα φρύδια μας και οι μασχάλες μας (ίσως, δεν ξέρω, γιατί έχω πολλά χρόνια να δω τρίχα εκεί). Ναι οι ρυτίδες πληθαίνουν ύπουλα και ήσυχα και κοιτάς παλιές φωτογραφίες σου ζηλεύοντας την ανεμελιά της ανόητης φάτσας που αντικρίζεις. 

ΑΛΛΑ αυτό που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί είναι οτι αυτά όλα είναι blessing in disguise που λένε και στο χωριό μου. 

Γιατί φίλε μου χρειάζεται να είσαι ζωντανός για να ασπρίσουν τα μαλλιά σου. Χρειάζεται να είσαι ζωντανός και ΓΕΛΑΣΤΟΣ για να πληθαίνουν οι ρυτίδες σου. Χρειάζεται να είσαι ζωντανός για να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου απο την κούραση μια εβδομάδα επειδή το Σάββατο ξενύχτησες μεχρι τις 3 (ενώ στα 20 πήγαινες σερί δουλειά-σχολή-καφέ-γυμναστήριο-καφέ-ποτό και ξεπέταγες και το γκομενάκι και ηταν απλά Τετάρτη). Γιατί γενικά πρέπει να είσαι ΖΩΝΤΑΝΟΣ να βλέπεις το κοντέρ να ανεβαίνει κάθε χρόνο. Και το να είσαι ζωντανός είναι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Ξέρεις γιατί?

Για τις κόρες μου που οσο περνάνε τα χρόνια θελω να τις δω να μεγαλώνουν απο ζαμπόν σε μικρά και μετά σε μεγάλα ξεχωριστά ανθρωπάκια. Για τα σαββατοκύριακα με επιτραπέζια και τηγανήτες στο παράθυρο χαζεύοντας την βροχή. Για τα καλοκαίρια με ανέμελες βουτιές στη θάλασσα αλλά και για τα άλλα, τα γεμάτα αγωνία για τα αποτέλεσματα των σχολικών εξετάσεων. Για τα βράδυα που ξαγρύπνησα να τις ταΐσω αλλά και τα επόμενα που θα ξαγρυπνήσω στο πλάι τους μέχρι να πέσει ο πυρετός ή να περάσει η "κοιλιά" τους (απο τη χ-ψ ερωτική απογοήτευση). Για τις μέρες και τις νύχτες που σαν empty nesters θα προσπαθούμε να ξαναγνωριστούμε και να ξαναερωτευτούμε μετά από μια 20ετια(?) που τρέχαμε σαν τρελλοι να προλάβουμε τα πάντα.

Γιατί οσο εισαι ζωντανός έχεις πράγματα να σε κρατούν σε εγρήγορση. Έχεις λόγους να χαιρεσαι και να λυπάσαι να αγχώνεσαι και να γελάς. Και οχι δεν είναι δεδομένο οτι θα είμαστε ζωντανοί. Γιατι παρα πολλά κοντέρ σταμάτησαν νωρίς (ειδικά τα τελευταια 2 χρόνια). Παρά πολλές κόρες και γιοί έχασαν ξαφνικά την τετράδα τους κ δεν μπορούν να παίξουν επιτραπέζια κ στην καλύτερη να έχουν ενα μάρμαρο κ μια φωτογραφία να μοιραστούν τον πόνο ή τη χαρά τους. 

Γι'αυτό όταν ξυπνήσω το πρωί θέλω να μπορώ να εστιάσω σε αυτά που έχουν σημασία και να αφήσω τα υπόλοιπα στη λήθη. 

Και αυτό θα κάνω. 

Χρόνια μου πολλά, τοσο πολλά που να μην τα θυμάμαι πια. 

Μουτς στη μούρη