Πολλές φορές, νιώθουμε ότι μας περιβάλλει μια μαυρίλα. Σαν ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει την καθημερινότητά μας. Μπορεί πραγματικά να συμβαίνει κάτι στη ζωή μας , αλλά μπορεί και να μη συμβαίνει τίποτα, και όλα αυτό να είναι ένα προαίσθημα, όπως ονομάζουμε αυτές τις καταστάσεις εμείς οι γυναίκες…
Είναι οι στιγμές, που οι πιο «ευαισθητούληδες», από εμάς, λέμε ότι χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, για να νιώσουμε καλά. Οι πιο «σκληροί», απλά κλείνονται λίγο παραπάνω στον εαυτό τους, αφού εκεί μπορούν να νιώσουν περισσότερη ασφάλεια και να αντλήσουν τη δύναμη που χρειάζονται για να συνεχίσουν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η αλήθεια είναι μια. Τη δύναμη που χρειαζόμαστε θα τη βρούμε μέσα μας. Η δύναμη που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του είναι τεράστια, και είναι φυσικό όταν τη βγάζουμε να μας τρομάζει…
Πόσες φορές δεν έχω πει «Πω!.. Αν μου συμβεί και αυτό δεν θα το αντέξω!» και όμως ... Συνέβη και το άντεξα, και άντεξα και χίλια άλλα ακόμη… Έτσι είμαστε όλοι μας.
Τελικά , και ας χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, τα καταφέρνουμε και χωρίς αυτή. Τη ζητάμε, όχι επειδή νιώθουμε ότι χωρίς αυτή είμαστε ανίκανοι, αλλά γιατί θεωρούμε ότι θα το ξεπεράσουμε πιο εύκολα μέσα στη θαλπωρή μιας αγκαλιάς…
Τυχαίνει μερικούς από εμάς να μας εμπνέει η αγάπη... Ναι και όμως! Υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι…Και είμαστε παντού. Υπάρχουμε ακόμη εμείς, που προτιμούμε να ζούμε τα πάντα, μέσα από τη ζεστασιά μιας σχέσης. Τη ζεστασιά που μας προσφέρει η σιγουριά της “δικής” μας αγκαλιάς…
Έρχομαι λοιπόν στην πραγματικότητα της ζωής σήμερα. Με το internet να έχει κυριολεκτικά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά ελάχιστοι οι εναπομείναντες που μπορούν να εκτιμήσουν μια αγκαλιά. Μια αληθινή σχέση, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα νεύμα . Όχι το υποκατάστατο του internet και των τηλεπικοινωνιών. Πολλοί από εμάς σήμερα λέμε ότι έχουμε σχέσεις με τον Αντρέα, τη Μαρία κλπ.. Στην πραγματικότητα έχουμε σχέσεις με το κινητό μας, το σταθερό μας, τον λογαριασμό μας στο msn, το e-mail μας, κλπ…
Αν λοιπόν κάποιοι, αυτό το υποκατάστατο, το ονομάζουν σχέση, εγώ θέλω να δηλώσω, ότι είμαι παραμελημένη απο τη σχεση μου. !! Διότι ούτε το κινητό μου, ούτε το e-mail μου, ούτε κανενα από τα εργαλεία επικοινωνίας του internet που διαθέτω, δεν με έχει πάρει ποτέ αγκαλιά. Και την έχω ανάγκη την έρημη την αγκαλιά. Έχω ανάγκη το βλέμμα, το άγγιγμα, την παρουσία του άλλου δίπλα μου, την ανάσα του το βράδυ στο κρεβάτι μου (και ας είναι και βαριά, και ας παραμιλάει κιόλας! Αρκεί να μη ροχαλίζει…)…! Γιατί έχουμε μηδενίσει την διαπροσωπική επαφή? Γιατί αρκούμαστε να παίρνουμε αυτά που δεν μας φτάνουν?
Δεν θέλω να υποτιμήσω την πολύτιμη βοήθεια που μας προσφέρει το internet σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά ρε γαμώτο μου τη δίνει που το αφήνουμε να μας τρώει κομμάτια της ζωής μας, τόσο πολύτιμα και τόσο μοναδικά...
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
Σκέψεις Ενός Σεληνιασμένου Σκορπιού...
Ναι και όμως!! Αυτό το βλέπω απόψε από το μπαλκόνι μου...Πως να μη σεληνιαστώ...
Τελικά πόσο πολύ επηρεάζει την ψυχολογία μας, ένα φεγγάρι… Ένα φεγγάρι που ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία ασταμάτητη και απαράλλαχτη μέσα στο χρόνο… Και όμως πόσο διαφορετικά νιώθουμε όσο αδειάζει …και πόσο όσο γεμίζει…
Με αποκορύφωμα μια νύχτα.
Μια νύχτα που όλα μπορούν να ανατραπούν, όλα μπορούν να αλλάξουν… Και ας είναι μόνο για μια νύχτα… Τη νύχτα που έχει πανσέληνο… Ένα ολόκληρο φεγγάρι, που άλλους τους γεμίζει ευαισθησίες, άλλους ρομαντισμό, και άλλους πάλι, τους αφήνει παγερά αδιάφορους…
Θα κλείσω όπως ξεκίνησα με ένα στίχο
Πιο καλή η μοναξιά, από σένα που δεν φτάνω…
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007
Keep Living !@! # 2
Είναι πρωί, βρίσκεσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου. Κάνεις το γνωστό δρομολόγιο σπίτι – δουλειά, και ενώ με κανονικές συνθήκες η διαδρομή είναι γύρω στα 12 λεπτά, έχει περάσει ήδη μισή ώρα και εσύ βρίσκεσαι ακόμα στα μισά… Μέσα στην κίνήση, σταματημένη. Δεξιά , αριστερά, μπροστά και πίσω σου ,σταματημένα αυτοκίνητα.. Η κατάσταση είναι τόσο χάλια που αν είχες τάσεις κλειστοφοβίας, τώρα θα είχες πάθει κρίση…
Εσύ κάθεσαι υπομονετικά στο κάθισμα σου, με ανοιχτό το μισό παράθυρο, κρατάς ένα τσιγάρο στο χέρι, παίρνοντας που και που, αργές και απολαυστικές δόσεις καπνού, με τις οποίες σχηματίζεις μεγάλα και μικρά δαχτυλίδια καπνού κατά την εκπνοή σου, που κατευθύνονται με αργούς ρυθμούς προς το τιμόνι σου… Από το ραδιόφωνο ακούγεται η αγαπημένη σου πρωινή εκπομπή. Έχεις ένα περίεργο χαμόγελο ευχαρίστησης, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου… Όχι, δεν έχει μείνει εκεί από τη χθεσινή νύχτα…Ούτως ή άλλως ήταν μια νύχτα όπως όλες τις άλλες…Την πέρασες μόνη, στο κρεβάτι σου αγκαλιά με το αγαπημένο σου βιβλίο…
Το χαμόγελο οφείλεται στις πολύ πετυχημένες ατάκες των συντελεστών της εκπομπής που ακούς… Καυτηριάζουν μέσα σε όλα τα άλλα και την πρωινή κίνηση. Ο κεντρικός εκφωνητής, προτρέπει όλους τους ακροατές τους , που εκείνη τη στιγμή βρίσκονται κολλημένοι σε κάποιο φανάρι, να γυρίσουν το κεφάλι δεξιά και αριστερά, κοιτώντας μέσα στα αυτοκίνητα που τους περιβάλλουν, για ειδωθούν να μεταξύ τους οι ακροατές της συγκεκριμένης εκπομπής.!! Και ενώ στην αρχή που το ακούς, σου φαίνεται χαζό, όταν ο εκφωνητής αρχίζει την αντίστροφη μέτρηση, αρχίζεις να το ξανασκέφτεσαι… Μόλις δίνει το σήμα , εσύ με το χαμόγελο σου ακόμα πιο πλατύ, στρίβεις το κεφάλι δεξιά και κοιτάς τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου. Πρόκειται για έναν τύπο, γύρω στα 25 καστανό, με κοντά μαλλιά, ο οποίος φοράει το ίδιο χαμόγελο με το δικό σου, και σε κοιτάει! Εσύ, σαν να μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου από την άλλη, τον κοιτάς, και χαμογελάς, κ εκείνος το ίδιο… Για λίγα δευτερόλεπτα περνάνε από το μυαλό σου περίεργες και μπερδεμένες σκέψεις ( άραγε και εκείνος την ίδια εκπομπή ακούει, ή μήπως τυχαία κοίταξε και με θεωρεί ηλίθια που τον κοιτάω έτσι? Μήπως να γυρίσω το κεφάλι μου μπροστά?…). Την ώρα λοιπόν που εσύ σκέφτεσαι όλα αυτά, ο τύπος ανοίγει το παράθυρο και σου κάνει νόημα αν ακούς και εσύ ραδιόφωνο… Εσύ κουνάς το κεφάλι σου θετικά και σκας στα γέλια, αδυνατώντας να πιστέψεις όσα συμβαίνουν… H κόρνα του πίσω αυτοκινήτου σε «ξυπνάει», από τη λήθη του χαμόγελου… Γυρίζεις το κεφάλι σου μπροστά και συνειδητοποιείς ότι ο δρόμος μπροστά σου έχει αδειάσει και το φανάρι ήδη έχει γίνει πορτοκαλί… «Δεν πειράζει…» Σκέφτεσαι, «Αρκεί που είδα τον mr. Perfect smile…» και χαμογελάς… Ο πίσω οδηγός, σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να συμμερίζεται τη χαρά σου, αφού έχει βγάλει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο, και αρχίζει να σε στολίζει με ό,τι κοσμητικό επίθετο μπορεί να φανταστεί… Εσύ τον αγνοείς επιδεικτικά και γυρίζεις το κεφάλι σου πάλι δεξιά, ελπίζοντας ότι θα συναντήσεις με το βλέμμα σου το mr. Perfect smile… Όμως προς απογοήτευσή σου , και μάλιστα μεγάλη, δίπλα έχει έρθει μια χοντρή κυρία με γυαλιά, που σου χαμογελάει… Γυρίζεις το κεφάλι σου μπροστά και βυθίζεσαι σε σκέψεις του τύπου «Πόσο χαζή και ηλίθια μπορεί να είμαι που νόμιζα ότι θα είναι ακόμα εδώ» κλπκλπ…
Καθώς λοιπόν εσύ βυθίζεσαι στις σκέψεις σου ακούς τον εκφωνητή από το ραδιόφωνο να λέει : «Έχουμε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα να μεταφέρουμε, που μόλις μας έφτασε στο studio…» και συνεχίζει διαβάζοντας το μήνυμα : « Με λένε Φίλιππο, και οδηγώ ένα γαλάζιο αυτοκίνητο μάρκας τάδε. Πρίν λίγο βρισκόμουν κολλημένος στην κίνηση στην Μεσογείων στο ύψος της Κατεχάκη και δίπλα μου είχε σταματήσει, μια κοπέλα, ξανθιά με πράσινα μάτια, που είχε το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δεί ποτέ στη ζωή μου και οδηγούσε ένα κόκκινο αυτοκίνητο… Επειδή είμαι σίγουρος ότι ακούει αυτήν την εκπομπή, σας παρακαλώ να διαβάσετε αυτό το μήνυμα στον αέρα και αν επιθυμεί να βρεθούμε να τηλεφωνήσει στο σταθμό και να της δώσετε τα στοιχεία μου!»… Εσύ που έχεις ήδη μάθει το όνομα του mr perfect smile, παίρνεις το κινητό σου στο χέρι και πληκτρολογείς το τηλέφωνο του σταθμού… Από εκεί και πέρα η συνέχεια αναμενόμενη… Το βράδυ ραντεβού… Με τον mr perfect smile – Φίλιππο…
Εσύ κάθεσαι υπομονετικά στο κάθισμα σου, με ανοιχτό το μισό παράθυρο, κρατάς ένα τσιγάρο στο χέρι, παίρνοντας που και που, αργές και απολαυστικές δόσεις καπνού, με τις οποίες σχηματίζεις μεγάλα και μικρά δαχτυλίδια καπνού κατά την εκπνοή σου, που κατευθύνονται με αργούς ρυθμούς προς το τιμόνι σου… Από το ραδιόφωνο ακούγεται η αγαπημένη σου πρωινή εκπομπή. Έχεις ένα περίεργο χαμόγελο ευχαρίστησης, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου… Όχι, δεν έχει μείνει εκεί από τη χθεσινή νύχτα…Ούτως ή άλλως ήταν μια νύχτα όπως όλες τις άλλες…Την πέρασες μόνη, στο κρεβάτι σου αγκαλιά με το αγαπημένο σου βιβλίο…
Το χαμόγελο οφείλεται στις πολύ πετυχημένες ατάκες των συντελεστών της εκπομπής που ακούς… Καυτηριάζουν μέσα σε όλα τα άλλα και την πρωινή κίνηση. Ο κεντρικός εκφωνητής, προτρέπει όλους τους ακροατές τους , που εκείνη τη στιγμή βρίσκονται κολλημένοι σε κάποιο φανάρι, να γυρίσουν το κεφάλι δεξιά και αριστερά, κοιτώντας μέσα στα αυτοκίνητα που τους περιβάλλουν, για ειδωθούν να μεταξύ τους οι ακροατές της συγκεκριμένης εκπομπής.!! Και ενώ στην αρχή που το ακούς, σου φαίνεται χαζό, όταν ο εκφωνητής αρχίζει την αντίστροφη μέτρηση, αρχίζεις να το ξανασκέφτεσαι… Μόλις δίνει το σήμα , εσύ με το χαμόγελο σου ακόμα πιο πλατύ, στρίβεις το κεφάλι δεξιά και κοιτάς τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου. Πρόκειται για έναν τύπο, γύρω στα 25 καστανό, με κοντά μαλλιά, ο οποίος φοράει το ίδιο χαμόγελο με το δικό σου, και σε κοιτάει! Εσύ, σαν να μην μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου από την άλλη, τον κοιτάς, και χαμογελάς, κ εκείνος το ίδιο… Για λίγα δευτερόλεπτα περνάνε από το μυαλό σου περίεργες και μπερδεμένες σκέψεις ( άραγε και εκείνος την ίδια εκπομπή ακούει, ή μήπως τυχαία κοίταξε και με θεωρεί ηλίθια που τον κοιτάω έτσι? Μήπως να γυρίσω το κεφάλι μου μπροστά?…). Την ώρα λοιπόν που εσύ σκέφτεσαι όλα αυτά, ο τύπος ανοίγει το παράθυρο και σου κάνει νόημα αν ακούς και εσύ ραδιόφωνο… Εσύ κουνάς το κεφάλι σου θετικά και σκας στα γέλια, αδυνατώντας να πιστέψεις όσα συμβαίνουν… H κόρνα του πίσω αυτοκινήτου σε «ξυπνάει», από τη λήθη του χαμόγελου… Γυρίζεις το κεφάλι σου μπροστά και συνειδητοποιείς ότι ο δρόμος μπροστά σου έχει αδειάσει και το φανάρι ήδη έχει γίνει πορτοκαλί… «Δεν πειράζει…» Σκέφτεσαι, «Αρκεί που είδα τον mr. Perfect smile…» και χαμογελάς… Ο πίσω οδηγός, σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να συμμερίζεται τη χαρά σου, αφού έχει βγάλει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο, και αρχίζει να σε στολίζει με ό,τι κοσμητικό επίθετο μπορεί να φανταστεί… Εσύ τον αγνοείς επιδεικτικά και γυρίζεις το κεφάλι σου πάλι δεξιά, ελπίζοντας ότι θα συναντήσεις με το βλέμμα σου το mr. Perfect smile… Όμως προς απογοήτευσή σου , και μάλιστα μεγάλη, δίπλα έχει έρθει μια χοντρή κυρία με γυαλιά, που σου χαμογελάει… Γυρίζεις το κεφάλι σου μπροστά και βυθίζεσαι σε σκέψεις του τύπου «Πόσο χαζή και ηλίθια μπορεί να είμαι που νόμιζα ότι θα είναι ακόμα εδώ» κλπκλπ…
Καθώς λοιπόν εσύ βυθίζεσαι στις σκέψεις σου ακούς τον εκφωνητή από το ραδιόφωνο να λέει : «Έχουμε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα να μεταφέρουμε, που μόλις μας έφτασε στο studio…» και συνεχίζει διαβάζοντας το μήνυμα : « Με λένε Φίλιππο, και οδηγώ ένα γαλάζιο αυτοκίνητο μάρκας τάδε. Πρίν λίγο βρισκόμουν κολλημένος στην κίνηση στην Μεσογείων στο ύψος της Κατεχάκη και δίπλα μου είχε σταματήσει, μια κοπέλα, ξανθιά με πράσινα μάτια, που είχε το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δεί ποτέ στη ζωή μου και οδηγούσε ένα κόκκινο αυτοκίνητο… Επειδή είμαι σίγουρος ότι ακούει αυτήν την εκπομπή, σας παρακαλώ να διαβάσετε αυτό το μήνυμα στον αέρα και αν επιθυμεί να βρεθούμε να τηλεφωνήσει στο σταθμό και να της δώσετε τα στοιχεία μου!»… Εσύ που έχεις ήδη μάθει το όνομα του mr perfect smile, παίρνεις το κινητό σου στο χέρι και πληκτρολογείς το τηλέφωνο του σταθμού… Από εκεί και πέρα η συνέχεια αναμενόμενη… Το βράδυ ραντεβού… Με τον mr perfect smile – Φίλιππο…
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
Καλή η πλάκα αλλά έχουμε και σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε!
Βρισκόμαστε αισίως 2 μέρες πριν από την ημέρα των εκλογών. Το κλίμα παράξενο. Πολύς κόσμος στη συγκέντρωση του Γ. Παπανδρέου. Ήμουν κ εγώ εκεί. Πραγματικά αισθάνομαι πολύ περήφανη γι αυτό. Υπήρχε πάθος, ένταση, ενθουσιασμός. Είναι γεγονός ότι πωρωθήκαμε πολύ, με τα συνθήματα, και μπορώ να πώ ότι μεθύσαμε λίγο με το άρωμα της νίκης που επικρατούσε.
Τελείωσε η ομιλία, και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το γνωστό άσμα του Μάνου Λοϊζου «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο...», να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας καθώς ανεβαίναμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Έβλεπες σημαίες παντού να κουνιούνται χαρούμενα, χαμόγελα παντού και πολύ νεολαία. Πολλοί νέοι και νέες που χόρευαν στο δρόμο τραγουδώντας με πάθος, σαν να γιόρταζαν ήδη τη νίκη. Γι αυτό είμαι περήφανη που βρισκόμουν και εγώ εκεί. Όχι μόνο γι αυτά που ειπώθηκαν , αλλά και για τον κόσμο που με περιτριγύριζε. Ένιωθα ότι επιτέλους έχω και εγώ κοινά στοιχεία με αυτούς που στηρίζουν το συγκεκριμένο κόμμα.
Ίσως αυτή να είναι η αρχή της αλλαγής που επιζητούσε ο Γιώργος. Ίσως οι προσπάθειές του να απέδωσαν καρπούς. Γιατί το μέλλον της χώρας δεν στηρίζεται σε παροπλισμένες ιδέες, απαρχαιωμένες και μουχλιασμένες. Στηρίζεται στην καινοτομία, στους νέους.
Αυτό όμως που με προβλημάτισε και έγραψα αυτό το post, είναι η συζητήσεις που ακολούθησαν μετά. Αμέσως μετά την ομιλία, και με όλη την ένταση να κυριαρχεί ακόμη μέσα μου, βρέθηκα σε μια καφετέρια για «αποθέρμανση»…Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε ανθρώπους γύρω στα 50 και όντας η μοναδική μικρή έζησα μια αξέχαστη εμπειρία. Τυχαία βρισκόταν μαζί μας ο γραμματέας της τοπικής οργάνωσής της συγκεκριμένης περιοχής, και αν και 50άρης τον βρήκα πλήρως συνειδητοποιημένο, και πολύ σωστό στα λεγόμενά του, τον ένιωσα κοντά μου, ένιωσα ότι με εκπροσωπούσε πλήρως. Ήταν πραγματικά τιμή μου που συμμετείχα σ’ αυτή την συζήτηση και είναι γεγονός ότι αποκόμισα πολλά. Όμως με λύπη μου συνειδητοποίησα το πρόβλημα των σημερινών νέων. Οι νέοι σήμερα, δεν έχουν αυτό που ονομάζουμε «ταξική συνείδηση». Δεν ψηφίζουν ταξικά, όχι επειδή αρνούνται να πιστέψουν σε ποια κοινωνική τάξη βρίσκονται, αλλά επειδή δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τάξεις.Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, σύμφωνα λοιπόν με την τάξη στην οποία ανήκει ο καθένας μας θα έπρεπε να ψηφίζουμε κιόλας. Δεν είναι λογικό η κοπέλα που εργάζεται 15 ώρες τη μέρα (και μη σας φαίνεται παράξενο όλοι γνωρίζουμε ότι συμβαίνει) και πληρώνεται 35 ευρώ, να ψηφίζει Ν.Δ , ένα κόμμα που υποστηρίζει και προωθεί πρωτίστως τα συμφέροντα του εργοδότη της αγνοώντας τα δικά της. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, θα ψηφίσουμε ένα κόμμα το οποίο μείωσε τη φορολογία των επιχειρήσεων από 40% σε 28 % και για να βγάλει τα σπασμένα αύξησε το Φ.Π.Α. σε 19% και πάει για νέα αύξηση στο 21%!!! Είναι απλά νούμερα που αποδεικνύουν περίτρανα ποιανού τα συμφέροντα στηρίζουν! Για ποιο λόγο λοιπόν να τους ξαναψηφίσουμε? Όμως οι νέοι σήμερα, λόγω έλλειψης εκπαίδευσης, ψηφίζουν σύμφωνα με το χρώμα που πάει με το look τους. Χωρίς να συνειδητοποιούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Η ψήφος δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι κοινωνική υποχρέωση. Η Ψήφος είναι το μήνυμά μας προς τους ανθρώπους που μας διοικούν. Είναι η πιο άμεση επικοινωνία που μπορούμε να έχουμε με αυτούς. Ας τους στείλουμε λοιπόν για μια φορά ένα μήνυμα που μας συμφέρει!
Τελείωσε η ομιλία, και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το γνωστό άσμα του Μάνου Λοϊζου «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο...», να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας καθώς ανεβαίναμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Έβλεπες σημαίες παντού να κουνιούνται χαρούμενα, χαμόγελα παντού και πολύ νεολαία. Πολλοί νέοι και νέες που χόρευαν στο δρόμο τραγουδώντας με πάθος, σαν να γιόρταζαν ήδη τη νίκη. Γι αυτό είμαι περήφανη που βρισκόμουν και εγώ εκεί. Όχι μόνο γι αυτά που ειπώθηκαν , αλλά και για τον κόσμο που με περιτριγύριζε. Ένιωθα ότι επιτέλους έχω και εγώ κοινά στοιχεία με αυτούς που στηρίζουν το συγκεκριμένο κόμμα.
Ίσως αυτή να είναι η αρχή της αλλαγής που επιζητούσε ο Γιώργος. Ίσως οι προσπάθειές του να απέδωσαν καρπούς. Γιατί το μέλλον της χώρας δεν στηρίζεται σε παροπλισμένες ιδέες, απαρχαιωμένες και μουχλιασμένες. Στηρίζεται στην καινοτομία, στους νέους.
Αυτό όμως που με προβλημάτισε και έγραψα αυτό το post, είναι η συζητήσεις που ακολούθησαν μετά. Αμέσως μετά την ομιλία, και με όλη την ένταση να κυριαρχεί ακόμη μέσα μου, βρέθηκα σε μια καφετέρια για «αποθέρμανση»…Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε ανθρώπους γύρω στα 50 και όντας η μοναδική μικρή έζησα μια αξέχαστη εμπειρία. Τυχαία βρισκόταν μαζί μας ο γραμματέας της τοπικής οργάνωσής της συγκεκριμένης περιοχής, και αν και 50άρης τον βρήκα πλήρως συνειδητοποιημένο, και πολύ σωστό στα λεγόμενά του, τον ένιωσα κοντά μου, ένιωσα ότι με εκπροσωπούσε πλήρως. Ήταν πραγματικά τιμή μου που συμμετείχα σ’ αυτή την συζήτηση και είναι γεγονός ότι αποκόμισα πολλά. Όμως με λύπη μου συνειδητοποίησα το πρόβλημα των σημερινών νέων. Οι νέοι σήμερα, δεν έχουν αυτό που ονομάζουμε «ταξική συνείδηση». Δεν ψηφίζουν ταξικά, όχι επειδή αρνούνται να πιστέψουν σε ποια κοινωνική τάξη βρίσκονται, αλλά επειδή δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τάξεις.Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, σύμφωνα λοιπόν με την τάξη στην οποία ανήκει ο καθένας μας θα έπρεπε να ψηφίζουμε κιόλας. Δεν είναι λογικό η κοπέλα που εργάζεται 15 ώρες τη μέρα (και μη σας φαίνεται παράξενο όλοι γνωρίζουμε ότι συμβαίνει) και πληρώνεται 35 ευρώ, να ψηφίζει Ν.Δ , ένα κόμμα που υποστηρίζει και προωθεί πρωτίστως τα συμφέροντα του εργοδότη της αγνοώντας τα δικά της. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, θα ψηφίσουμε ένα κόμμα το οποίο μείωσε τη φορολογία των επιχειρήσεων από 40% σε 28 % και για να βγάλει τα σπασμένα αύξησε το Φ.Π.Α. σε 19% και πάει για νέα αύξηση στο 21%!!! Είναι απλά νούμερα που αποδεικνύουν περίτρανα ποιανού τα συμφέροντα στηρίζουν! Για ποιο λόγο λοιπόν να τους ξαναψηφίσουμε? Όμως οι νέοι σήμερα, λόγω έλλειψης εκπαίδευσης, ψηφίζουν σύμφωνα με το χρώμα που πάει με το look τους. Χωρίς να συνειδητοποιούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Η ψήφος δεν είναι αγγαρεία, δεν είναι κοινωνική υποχρέωση. Η Ψήφος είναι το μήνυμά μας προς τους ανθρώπους που μας διοικούν. Είναι η πιο άμεση επικοινωνία που μπορούμε να έχουμε με αυτούς. Ας τους στείλουμε λοιπόν για μια φορά ένα μήνυμα που μας συμφέρει!
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
Keep Living!@!
Ξυπνάς ένα πρωί με ένα πολύ κακό προαίσθημα, και με μια επίσης πολύ κακή διάθεση...
Όλα όμως γύρω σου φαίνονται φυσιολογικά. Τίποτα που να προμηνύει βιβλική καταστροφή. Τίποτα εκτός από το γα...μενο το προαίσθημα...
Μαζεύεις λοιπόν όλη την καλή διάθεση, απ' όπου μπορείς να τη βρείς (στο αυτοκίνητο, σε κανένα συρτάρι καταχωνιασμένη… απ' οπουδήποτε τέλος πάντων!) και ξεκινάς για το γραφείο.
Η μέρα σου προχωράει ομαλά, και όλα βαίνουν καλώς. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έχουν πειστεί όλοι (μαζί και εσύ φυσικά) ότι όλα είναι τέλεια, τότε συμβαίνει αυτό που φοβόσουν και που (φυσικά!) δεν μπορούσες να προβλέψεις! Και ξαφνικά όλα γκρεμίζονται! Τριγύρω παντού μαυρίλα...
Φτού! Σκατά! Αρχίζεις να βρίζεις...Βρίζεις την τύχη σου την παλιογκαντέμω, την ηλίθια συνάδελφο στο διπλανό γραφείο και στο παραδιπλανό και στο τρίτο και σε όλα τα γραφεία, που σε ζαλίζουν με ανούσιες και ηλίθιες πληροφορίες και απορίες, τη μάνα σου, που σε έφερε σ' αυτήν την άδικη κοινωνία και σε ανάγκασε όχι μόνο να ζείς με όλους αυτούς τους τρελούς, αλλά και να συνεργάζεσαι παραγωγικά κιόλας μαζί τους!! Βρίζεις γενικά τους πάντες και τα πάντα...Από μέσα σου,και απ' έξω σου...
Καταλήγεις να μεταμορφώνεσαι σιγά - σιγά σ' αυτήν την υστερική αγ...τη σκύλα που πάντα μισούσες...Προκαλείς καταστάσεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές που καθόλου δεν σου αρμόζουν...
Το ντόμινο της ψυχολογίας σου αρχίζει να καταρρέει… Τα τουβλάκια - χαρές της ζωής σου (μέχρι εκείνη την ώρα) ένα - ένα αρχίζουν να πέφτουν παρασύροντας τα διπλανά τους, και μέσα σε λίγη ώρα ό,τι έχεις χτίσει με κόπο και πόνο ψυχής, φαντάζει συντρίμμια στα μάτια σου...
Στήριξη από πουθενά. Τσακώνεσαι με γονείς, αδέρφια, με φίλους με φίλες...Ο γκόμενος τραβάει το δικό του δρόμο, κουβαλώντας τον δικό του σταυρό, και για άλλη μια φορά είναι απών από παντού...
Και εσύ πάλι μόνη να κοιτάζεις τα συντρίμμια της ψυχολογίας σου στο πάτωμα...
Καθώς βρίσκεσαι χαμένη στα κλάματα και τα αναφιλητά, σιχτιρίζοντας, σκεπτόμενη τη μαυρίλα και το χάος μέσα στο οποίο ζείς, χτυπάει η πόρτα του γραφείου σου, και πριν προλάβεις να απαντήσεις ανοίγει...Παίρνεις το βλέμμα σου από τον υπολογιστή (παράθυρο στον κόσμο σου λέει μετά...Σκατά!@!) και...Το θέαμα το οποίο αντικρίζεις είναι αρκετό, ώστε να στεγνώσουν τα δάκρυα μονομιάς και να πάνε τα αναφιλητά περίπατο...Μπροστά σου στέκεται ένα κουκλί, ξανθός - γαλανομάτης, που σε καλημερίζει με το αφοπλιστικό χαμόγελό του, και καθώς εσύ έχεις μείνει άναυδη (μη πιστεύοντας στα μάτια σου), τον κοιτάς με ένα βλέμμα το οποίο προδίδει τις σκέψεις σου (...Θεέ μου τι θέλει αυτό το μοντέλο στο κιτρινιάρικο γραφείο μου? Λάθος πόρτα χτύπησε? Πώς έφτασε ως εδώ? Είμαι καλή? Φαίνομαι πρησμένη απ' το κλάμα? Σκατά! Γιατί να μου συμβούν όλα σήμερα? κλπκλπκλπ)...
Το εν λόγω κουκλί προλαβαίνει να σε ενημερώσει ότι είναι ο νέος σου assistant, και ότι βρίσκεται στη διάθεσή σου από...Από τώρα!!!Εσύ τον εξετάζεις με εκείνο το διερευνητικό - ψιλοειρωνικό - ψιλοψαγμένο βλέμμα σου, από πάνω μέχρι κάτω...Σταματάς στη μέση λίγο πιο χαμηλά καρφώνεσαι στο χέρι του...
Κρατάει ένα κράνος...Σηκώνεις το βλέμμα σου, πλησιάζεις προς το μέρος του και του λες : Έχω κάτι εξωτερικές δουλειές στην Πολιτεία, θες να με πετάξεις με τη μηχανή σου και να πιούμε ένα καφεδάκι να συζητήσουμε για τα νέα σου καθήκοντα?...Και τελικά? Τι κάνεις? Σηκώνεις ψηλά το κεφάλι, ευχαριστείς το Θεό που σε κράτησε ακόμα μια μέρα ζωντανή και μακριά από το Δαφνί. Τους στέλνεις όλους από εκεί που ήρθαν, και φεύγεις με το Κουκλί… Για μέρη άγνωστα...
Όλα όμως γύρω σου φαίνονται φυσιολογικά. Τίποτα που να προμηνύει βιβλική καταστροφή. Τίποτα εκτός από το γα...μενο το προαίσθημα...
Μαζεύεις λοιπόν όλη την καλή διάθεση, απ' όπου μπορείς να τη βρείς (στο αυτοκίνητο, σε κανένα συρτάρι καταχωνιασμένη… απ' οπουδήποτε τέλος πάντων!) και ξεκινάς για το γραφείο.
Η μέρα σου προχωράει ομαλά, και όλα βαίνουν καλώς. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έχουν πειστεί όλοι (μαζί και εσύ φυσικά) ότι όλα είναι τέλεια, τότε συμβαίνει αυτό που φοβόσουν και που (φυσικά!) δεν μπορούσες να προβλέψεις! Και ξαφνικά όλα γκρεμίζονται! Τριγύρω παντού μαυρίλα...
Φτού! Σκατά! Αρχίζεις να βρίζεις...Βρίζεις την τύχη σου την παλιογκαντέμω, την ηλίθια συνάδελφο στο διπλανό γραφείο και στο παραδιπλανό και στο τρίτο και σε όλα τα γραφεία, που σε ζαλίζουν με ανούσιες και ηλίθιες πληροφορίες και απορίες, τη μάνα σου, που σε έφερε σ' αυτήν την άδικη κοινωνία και σε ανάγκασε όχι μόνο να ζείς με όλους αυτούς τους τρελούς, αλλά και να συνεργάζεσαι παραγωγικά κιόλας μαζί τους!! Βρίζεις γενικά τους πάντες και τα πάντα...Από μέσα σου,και απ' έξω σου...
Καταλήγεις να μεταμορφώνεσαι σιγά - σιγά σ' αυτήν την υστερική αγ...τη σκύλα που πάντα μισούσες...Προκαλείς καταστάσεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές που καθόλου δεν σου αρμόζουν...
Το ντόμινο της ψυχολογίας σου αρχίζει να καταρρέει… Τα τουβλάκια - χαρές της ζωής σου (μέχρι εκείνη την ώρα) ένα - ένα αρχίζουν να πέφτουν παρασύροντας τα διπλανά τους, και μέσα σε λίγη ώρα ό,τι έχεις χτίσει με κόπο και πόνο ψυχής, φαντάζει συντρίμμια στα μάτια σου...
Στήριξη από πουθενά. Τσακώνεσαι με γονείς, αδέρφια, με φίλους με φίλες...Ο γκόμενος τραβάει το δικό του δρόμο, κουβαλώντας τον δικό του σταυρό, και για άλλη μια φορά είναι απών από παντού...
Και εσύ πάλι μόνη να κοιτάζεις τα συντρίμμια της ψυχολογίας σου στο πάτωμα...
Καθώς βρίσκεσαι χαμένη στα κλάματα και τα αναφιλητά, σιχτιρίζοντας, σκεπτόμενη τη μαυρίλα και το χάος μέσα στο οποίο ζείς, χτυπάει η πόρτα του γραφείου σου, και πριν προλάβεις να απαντήσεις ανοίγει...Παίρνεις το βλέμμα σου από τον υπολογιστή (παράθυρο στον κόσμο σου λέει μετά...Σκατά!@!) και...Το θέαμα το οποίο αντικρίζεις είναι αρκετό, ώστε να στεγνώσουν τα δάκρυα μονομιάς και να πάνε τα αναφιλητά περίπατο...Μπροστά σου στέκεται ένα κουκλί, ξανθός - γαλανομάτης, που σε καλημερίζει με το αφοπλιστικό χαμόγελό του, και καθώς εσύ έχεις μείνει άναυδη (μη πιστεύοντας στα μάτια σου), τον κοιτάς με ένα βλέμμα το οποίο προδίδει τις σκέψεις σου (...Θεέ μου τι θέλει αυτό το μοντέλο στο κιτρινιάρικο γραφείο μου? Λάθος πόρτα χτύπησε? Πώς έφτασε ως εδώ? Είμαι καλή? Φαίνομαι πρησμένη απ' το κλάμα? Σκατά! Γιατί να μου συμβούν όλα σήμερα? κλπκλπκλπ)...
Το εν λόγω κουκλί προλαβαίνει να σε ενημερώσει ότι είναι ο νέος σου assistant, και ότι βρίσκεται στη διάθεσή σου από...Από τώρα!!!Εσύ τον εξετάζεις με εκείνο το διερευνητικό - ψιλοειρωνικό - ψιλοψαγμένο βλέμμα σου, από πάνω μέχρι κάτω...Σταματάς στη μέση λίγο πιο χαμηλά καρφώνεσαι στο χέρι του...
Κρατάει ένα κράνος...Σηκώνεις το βλέμμα σου, πλησιάζεις προς το μέρος του και του λες : Έχω κάτι εξωτερικές δουλειές στην Πολιτεία, θες να με πετάξεις με τη μηχανή σου και να πιούμε ένα καφεδάκι να συζητήσουμε για τα νέα σου καθήκοντα?...Και τελικά? Τι κάνεις? Σηκώνεις ψηλά το κεφάλι, ευχαριστείς το Θεό που σε κράτησε ακόμα μια μέρα ζωντανή και μακριά από το Δαφνί. Τους στέλνεις όλους από εκεί που ήρθαν, και φεύγεις με το Κουκλί… Για μέρη άγνωστα...
Καλώς Σας Βρήκα!
Μετά από αρκετές πιέσεις που δέχτηκα απ' όλες τις μεριές, πήρα την απόφαση! Έτσι λοιπόν δημιούργησα και εγώ τη δική μου γωνία σ' αυτό το μεγάλο δωμάτιο, και ήρθα να συγκατοικήσω μαζί με όλους εσάς! Την έβαψα, τη στόλισα , την έφτιαξα έτσι ώστε να με εκφράζει, και είμαι έτοιμη να σας τρελάνω!
Από εδώ θα μοιράζομαι σκέψεις, ιδέες, πόνους και χαρές μαζί σας, στην προσπάθειά μου να καταλάβω τον κόσμο στον οποίο ζούμε!Γενικά απροσδιόριστος ο ακριβής λόγος που με οδήγησε στη δημιουργία του δικού μου ιστολογίου ή αλλιώς blog...
Προετοιμαστείτε γιατί τα τσιμπίματα που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι πάντα αναμενόμενα...Ότι νιώθω κ ότι θέλω να σας πώ θα σας το λέω!
Φιλιά πολλά μικρά μου υποψήφια θυματάκια...
Σκορπίνα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)