Keep Living!@!

Ξυπνάς ένα πρωί με ένα πολύ κακό προαίσθημα, και με μια επίσης πολύ κακή διάθεση...
Όλα όμως γύρω σου φαίνονται φυσιολογικά. Τίποτα που να προμηνύει βιβλική καταστροφή. Τίποτα εκτός από το γα...μενο το προαίσθημα...

Μαζεύεις λοιπόν όλη την καλή διάθεση, απ' όπου μπορείς να τη βρείς (στο αυτοκίνητο, σε κανένα συρτάρι καταχωνιασμένη… απ' οπουδήποτε τέλος πάντων!) και ξεκινάς για το γραφείο.

Η μέρα σου προχωράει ομαλά, και όλα βαίνουν καλώς. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έχουν πειστεί όλοι (μαζί και εσύ φυσικά) ότι όλα είναι τέλεια, τότε συμβαίνει αυτό που φοβόσουν και που (φυσικά!) δεν μπορούσες να προβλέψεις! Και ξαφνικά όλα γκρεμίζονται! Τριγύρω παντού μαυρίλα...

Φτού! Σκατά! Αρχίζεις να βρίζεις...Βρίζεις την τύχη σου την παλιογκαντέμω, την ηλίθια συνάδελφο στο διπλανό γραφείο και στο παραδιπλανό και στο τρίτο και σε όλα τα γραφεία, που σε ζαλίζουν με ανούσιες και ηλίθιες πληροφορίες και απορίες, τη μάνα σου, που σε έφερε σ' αυτήν την άδικη κοινωνία και σε ανάγκασε όχι μόνο να ζείς με όλους αυτούς τους τρελούς, αλλά και να συνεργάζεσαι παραγωγικά κιόλας μαζί τους!! Βρίζεις γενικά τους πάντες και τα πάντα...Από μέσα σου,και απ' έξω σου...

Καταλήγεις να μεταμορφώνεσαι σιγά - σιγά σ' αυτήν την υστερική αγ...τη σκύλα που πάντα μισούσες...Προκαλείς καταστάσεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές που καθόλου δεν σου αρμόζουν...

Το ντόμινο της ψυχολογίας σου αρχίζει να καταρρέει… Τα τουβλάκια - χαρές της ζωής σου (μέχρι εκείνη την ώρα) ένα - ένα αρχίζουν να πέφτουν παρασύροντας τα διπλανά τους, και μέσα σε λίγη ώρα ό,τι έχεις χτίσει με κόπο και πόνο ψυχής, φαντάζει συντρίμμια στα μάτια σου...

Στήριξη από πουθενά. Τσακώνεσαι με γονείς, αδέρφια, με φίλους με φίλες...Ο γκόμενος τραβάει το δικό του δρόμο, κουβαλώντας τον δικό του σταυρό, και για άλλη μια φορά είναι απών από παντού...

Και εσύ πάλι μόνη να κοιτάζεις τα συντρίμμια της ψυχολογίας σου στο πάτωμα...
Καθώς βρίσκεσαι χαμένη στα κλάματα και τα αναφιλητά, σιχτιρίζοντας, σκεπτόμενη τη μαυρίλα και το χάος μέσα στο οποίο ζείς, χτυπάει η πόρτα του γραφείου σου, και πριν προλάβεις να απαντήσεις ανοίγει...Παίρνεις το βλέμμα σου από τον υπολογιστή (παράθυρο στον κόσμο σου λέει μετά...Σκατά!@!) και...Το θέαμα το οποίο αντικρίζεις είναι αρκετό, ώστε να στεγνώσουν τα δάκρυα μονομιάς και να πάνε τα αναφιλητά περίπατο...Μπροστά σου στέκεται ένα κουκλί, ξανθός - γαλανομάτης, που σε καλημερίζει με το αφοπλιστικό χαμόγελό του, και καθώς εσύ έχεις μείνει άναυδη (μη πιστεύοντας στα μάτια σου), τον κοιτάς με ένα βλέμμα το οποίο προδίδει τις σκέψεις σου (...Θεέ μου τι θέλει αυτό το μοντέλο στο κιτρινιάρικο γραφείο μου? Λάθος πόρτα χτύπησε? Πώς έφτασε ως εδώ? Είμαι καλή? Φαίνομαι πρησμένη απ' το κλάμα? Σκατά! Γιατί να μου συμβούν όλα σήμερα? κλπκλπκλπ)...

Το εν λόγω κουκλί προλαβαίνει να σε ενημερώσει ότι είναι ο νέος σου assistant, και ότι βρίσκεται στη διάθεσή σου από...Από τώρα!!!Εσύ τον εξετάζεις με εκείνο το διερευνητικό - ψιλοειρωνικό - ψιλοψαγμένο βλέμμα σου, από πάνω μέχρι κάτω...Σταματάς στη μέση λίγο πιο χαμηλά καρφώνεσαι στο χέρι του...

Κρατάει ένα κράνος...Σηκώνεις το βλέμμα σου, πλησιάζεις προς το μέρος του και του λες : Έχω κάτι εξωτερικές δουλειές στην Πολιτεία, θες να με πετάξεις με τη μηχανή σου και να πιούμε ένα καφεδάκι να συζητήσουμε για τα νέα σου καθήκοντα?...Και τελικά? Τι κάνεις? Σηκώνεις ψηλά το κεφάλι, ευχαριστείς το Θεό που σε κράτησε ακόμα μια μέρα ζωντανή και μακριά από το Δαφνί. Τους στέλνεις όλους από εκεί που ήρθαν, και φεύγεις με το Κουκλί… Για μέρη άγνωστα...