Ακομα Προσπαθώ...

Πολλές φορές, νιώθουμε ότι μας περιβάλλει μια μαυρίλα. Σαν ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει την καθημερινότητά μας. Μπορεί πραγματικά να συμβαίνει κάτι στη ζωή μας , αλλά μπορεί και να μη συμβαίνει τίποτα, και όλα αυτό να είναι ένα προαίσθημα, όπως ονομάζουμε αυτές τις καταστάσεις εμείς οι γυναίκες…

Είναι οι στιγμές, που οι πιο «ευαισθητούληδες», από εμάς, λέμε ότι χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, για να νιώσουμε καλά. Οι πιο «σκληροί», απλά κλείνονται λίγο παραπάνω στον εαυτό τους, αφού εκεί μπορούν να νιώσουν περισσότερη ασφάλεια και να αντλήσουν τη δύναμη που χρειάζονται για να συνεχίσουν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η αλήθεια είναι μια. Τη δύναμη που χρειαζόμαστε θα τη βρούμε μέσα μας. Η δύναμη που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του είναι τεράστια, και είναι φυσικό όταν τη βγάζουμε να μας τρομάζει…

Πόσες φορές δεν έχω πει «Πω!.. Αν μου συμβεί και αυτό δεν θα το αντέξω!» και όμως ... Συνέβη και το άντεξα, και άντεξα και χίλια άλλα ακόμη… Έτσι είμαστε όλοι μας.
Τελικά , και ας χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, τα καταφέρνουμε και χωρίς αυτή. Τη ζητάμε, όχι επειδή νιώθουμε ότι χωρίς αυτή είμαστε ανίκανοι, αλλά γιατί θεωρούμε ότι θα το ξεπεράσουμε πιο εύκολα μέσα στη θαλπωρή μιας αγκαλιάς…

Τυχαίνει μερικούς από εμάς να μας εμπνέει η αγάπη... Ναι και όμως! Υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι…Και είμαστε παντού. Υπάρχουμε ακόμη εμείς, που προτιμούμε να ζούμε τα πάντα, μέσα από τη ζεστασιά μιας σχέσης. Τη ζεστασιά που μας προσφέρει η σιγουριά της “δικής” μας αγκαλιάς…

Έρχομαι λοιπόν στην πραγματικότητα της ζωής σήμερα. Με το internet να έχει κυριολεκτικά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην καθημερινότητά μας, είναι πραγματικά ελάχιστοι οι εναπομείναντες που μπορούν να εκτιμήσουν μια αγκαλιά. Μια αληθινή σχέση, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα νεύμα . Όχι το υποκατάστατο του internet και των τηλεπικοινωνιών. Πολλοί από εμάς σήμερα λέμε ότι έχουμε σχέσεις με τον Αντρέα, τη Μαρία κλπ.. Στην πραγματικότητα έχουμε σχέσεις με το κινητό μας, το σταθερό μας, τον λογαριασμό μας στο msn, το e-mail μας, κλπ…

Αν λοιπόν κάποιοι, αυτό το υποκατάστατο, το ονομάζουν σχέση, εγώ θέλω να δηλώσω, ότι είμαι παραμελημένη απο τη σχεση μου. !! Διότι ούτε το κινητό μου, ούτε το e-mail μου, ούτε κανενα από τα εργαλεία επικοινωνίας του internet που διαθέτω, δεν με έχει πάρει ποτέ αγκαλιά. Και την έχω ανάγκη την έρημη την αγκαλιά. Έχω ανάγκη το βλέμμα, το άγγιγμα, την παρουσία του άλλου δίπλα μου, την ανάσα του το βράδυ στο κρεβάτι μου (και ας είναι και βαριά, και ας παραμιλάει κιόλας! Αρκεί να μη ροχαλίζει…)…! Γιατί έχουμε μηδενίσει την διαπροσωπική επαφή? Γιατί αρκούμαστε να παίρνουμε αυτά που δεν μας φτάνουν?

Δεν θέλω να υποτιμήσω την πολύτιμη βοήθεια που μας προσφέρει το internet σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά ρε γαμώτο μου τη δίνει που το αφήνουμε να μας τρώει κομμάτια της ζωής μας, τόσο πολύτιμα και τόσο μοναδικά...