Μια ψυχή....Που είναι 2!...και είναι ΡΟΖ!

Οι τελευταίοι μήνες στη ζωή μου είναι λίγο "κάπως"... Κάτι με μπερδεύει, κάτι με στεναχωρεί, κάτι μου λείπει... όλο "κάτι" και "κάπως"...

Υπάρχει εκεί έξω ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ...Το οποίο είναι σχεδόν πάντα το ίδιο "κάπως" με εμένα, και του λείπει το ίδιο "κάτι". Και πάω και στοίχημα ότι αυτή τη στιγμή που το διαβάζεις είσαι η μόνη που καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ "κάπως" και "κάτι"...

;-)

Τα έχουμε πεί ωωωωρες...Και έχουμε ανταλλάξει μειλ με τα κιλάαααααααααααα!Έχουμε κλάψει μαζί, έχουμε γελάσει μαζί...

Βρισκόμαστε πιο συχνά απ'ότι βρίσκομαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους - συγχαρητήρια που ανέχεσαι τα ωράρια μου, τις μέρες μου, τα νεύρα μου, τις στεναχώριες μου.....

Αυτή η ψυχή λοιπόν, έκανε σήμερα ένα post - δεν ξέρω ειλικρινά πως της ήρθε - και μου έσπασε τη ρουτίνα μου!

Πάλι κλαίω ... (έτσι είμαι εγώ και στις χαρές και στις λύπες κλαίω ...:-p) Γαιδούρα!!! ...έτρεξε και το mascara ... σαν το φάντασμα είμαι ... Ότι και να πω για σένα είναι λίγο!
Ειλικρινά νομίζω ότι έχω το χαρακτηριστικό να κάνω σχέσεις ροζ! Γελας εεε?...Όοοοοχι πες μου!! πριν από εμένα είχες σχέση ροζ?? Λοιπόν εγώ σου λέω ότι ΡΟΖ θα μείνει!!! Θές δεν θές!

Artou μου .....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Τι μέρα κι αυτή!

21/3/08 : Εαρινή Ισημερία
....όσο μέρα τόσο και νύχτα...(Επιτέλους μια ισότητα!)
Η μέρα, βροχερή...και η νύχτα...Με πανσέληνο!!!

Πρώτη μέρα της άνοιξης, λέει μια φιλενάδα από τα βόρεια...
Άνοιξη?Δεν ξέρω τι κάνει εκεί, εδώ χειμώνα έχει...

Παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού...
(Ασχολίαστο...)

Παγκόσμια μέρα της ποίησης σήμερα...

Εντελώς τυχαία και από το πουθενά (απρόβλεπτα, όπως γίνονται πάντα τα καλύτερα), το ξημέρωμα με βρήκε με καλή παρέα και κρασάκι να αναλύω ποίηση. Άυπνη και σήμερα στο γραφείο... Φταίει όμως η νύχτα που πέρασε, και είναι το μυαλό μου γεμάτο με εικόνες και χρώματα.
Διαβάζοντας ένα ποιήμα ταξιδεύεις, μέσα από τις λέξεις σε κόσμους μακρινούς, σε εικόνες άλλωτε όμορφες, και άλλωτε απλά διαφορετικές...
Και μιας και με έχει πιάσει το ποιητικό μου εδώ και καιρό, αποφάσισα να αναρτήσω μερικά από τα αγαπημένα μου ποιήματα.

Έτσι για να κατευνάσω τή θύελλα που έχει ξεσπάσει μέσα μου...

Ιθάκη - Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911) (Αποσπασμα)
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
'Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχή την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Τα παράθυρα - Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)
Σ' αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. -- Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. --
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρώ.
Ισως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Αν σου λείψω μια νύχτα - Νικηφόρος Βρεττάκος
Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσεις
ως το άλλο πρωί, ως το άλλο βράδυ, ως την Κυριακή.
Εδώ κάπου θα βρίσκομαι σ'έναν άρρωστο δίπλα,
μ'αένα πικρό ραβδί θα ψάχνω να βρω μια πηγή,
πόρτα πόρτα θα γυρνώ μ'ένα ψωμί στη μασχάλη.
Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε, γιατί πάντοτε
θα σου γυρίζω μουσκεμένος.Έχε ζεσταμένο
στα γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε το νούσ σου
στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ, γιατί,
δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά,
από την άκρη θα 'ρχομαι του κόσμου

Αναμονή – Μενέλαος Λουντέμης
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι….
πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας Παρά ναυάγιο.

Μην αργείς - Μενέλαος Λουντέμης (απόσπασμα)
Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
....
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.
....
Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό.
Μην αργείς.

Ερωτικό Κάλεσμα - Μενέλαος Λουντέμης
Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κηνυγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά
Έλα κοντά μου, δεν είμαι ο άνεμος
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί
Δεν είμαι, δεν είναι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος περπάτητής που ακούμπησε
στη ρίζα μιας ελιάς, ν'ακούσει το τραγούδι
των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ'ακούσουμε μαζί.


Και ένα γλυκό φιλί για καλησπέρα....

Μ'ακούς?

Είμαι στο γραφείο.
Από τις 9 το πρωί χωμένη στο μοντάζ (απ'όπου έφυγα εχθές γύρω στις 12).Κάτι δεν κάθεται εδώ, κάτι δεν κολλάει εκεί...Ξάνα και ξανά...Όταν όλα "έκατσαν" σωστά, τότε... κόλλησε το πρόγραμμα...Και χάσαμε τα πάντα!

"Ένα "save" βρε κορίτσι μου, δεν έκανες?"
"Έκανα αλλά ποιος το είδε?" Άντε να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...
Κάπου εκεί, λοιπόν, ανάμεσα από τα "save" και τη προσπάθεια ανάκτησης του υλικου...
Άρχισα να μονολογώ....

"Που μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς??
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς????
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς???"

Αναλαμπή!Ξέρεις, σαν το λαμπάκι που ανάβει τώρα που γράφω στον συνδετήρα του word...Έχει ιδέα...Είχα και εγώ.

"Ψιτ!Κύριος!Εσύ ο τεχνικός! Να σου πώ . Θα αργήσει αυτό να ξαναπάρει μπρός?"
"Σε ένα 10 λεπτο.Μπορείς να πας να κάνεις τσιγάρο αν θες.Προλαβαίνεις."
"Οκ!Ευχαριστώ για την άδεια.Κοίτα για τσιγάρο δεν το βλέπω, αλλά ίσα με μια ανάρτηση το κόβω εφικτό... Έφυγα!!!"

Εδώ είμαι λοιπόν, μαζί με τον Ελύτη...Έτσι...σαν ένα πεταχτό φιλί....

Ι.
Θά πενθώ πάντα - μ’ακούς; - γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
...
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
.....
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς
...
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς
....
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει - ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ : "ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ" - ΟΔΥΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΤΡΑΜΠΑΛΑ

Αυτό που κάνει ένα γάμο ευτυχισμένο είναι η ισορροπία ανάμεσα στο "χρησιμοποιώ" και "χρησιμοποιούμαι". Όταν ένα από τα δύο βαρύνει αισθητά στη ζυγαριά, όλα ανατρέπονται. Αυτός που δίνει τα πιο λίγα, πανάλαφρος και πανευτυχής στην υψωμένη πλευρά της πλάστιγγας, ατενίζει συνήθως τα πράγματα στο ύψος του, απογειωμένος. Χάνει από το οπτικό του πεδίο τον άλλο, τον ξεχνάει κάτω, στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς.

Έχετε κάνει ποτέ τραμπάλα? Ποιά θέση σας έκανε να βγάζετε κραυγές χαράς? όταν νιώθατε τον εαυτό σας ψηλά ή όταν ανεβάζατε εσείς τον συμπαίκτη σας? Ο συμπαίκτης έχει σημασία, επειδή είναι χρήσιμος ως δύναμη ανέλιξης.όταν όμως, προκειμένου να μείνει ο ένας ψηλά, ο άλλος παραμένει κάτω για να του εξασφαλίσει τη χαρά του, η ισορροπία ανάμεσα στο "χρησιμοποιώ" και το "χρησιμοποιούμαι" χαλάει.

Είτε πρόκειται για ένα παιχνίδι στην παιδική χαρά, είτε για έναν γάμο, σ'αυτή τη φάση η δύναμη τελικά βρίσκεται σ'αυτόν που είναι κάτω. Όταν βαρεθεί να υπηρετεί την ευτυχία του άλλου, όταν δει πως από ψηλά ο άλλος τον έχει ξεχασμένο, συνειδητοποιεί τη δύναμη του και αργά η γρήγορα καταλήγει να την χρησιμοποιήσει. Ο άλλος, στον κόσμο του πανηγυρισμού του εκεί ψηλά, βολεμένος μες στην εγωιστική του απόλαυση, αδυνατεί να προβλέψει τον αιφνιδιασμό που θα ακολουθήσει. Η αλλαγή θέσης, η πτώση, είναι το ρίσκο του παιχνιδιού. Όσο πιο απότομα, τόσο καλύτερα. Ότι είναι να γίνει ας γίνει! Φτάνει πια! Αφήνεις πόδια, τινάζεσαι, εκσφενδονίζεσαι...

Να τελειώνει πια αυτό το παιχνίδι και ας σπάσουμε τα μούτρα μας και οι δύο!!

"Κανένα Ψέμα Δεν Προφταίνει Να Γεράσει" - Μήτση Βαλάκα σελ. 174

Αφιερωμένο στο ζευγάρι που οφείλω πολλά... Ταλαντεύτηκαν πολύ τον τελευταίο καιρό...

Πήραν το ρίσκο... Και ας ελπίζουμε ότι δεν θα σπάσουν τα μούτρα τους!

Με γειααααααααααά!