Ταμπέλες.

Είμαι εδώ, στο δωμάτιο.Καθισμένη στη μεγάλη μου πολυθρόνα.
Κάθομαι και κοιτάω γύρω γύρω.
Ψάχνω να βρώ...
Ψάχνω μια ταμπέλα να βάλω στο συναίσθημα.

Μα δεν υπάρχει.

Καμιά ταμπέλα δεν ταιριάζει στο συναίσθημά μου.
Άλλες φαίνονται λίγες, και άλλες φαντάζουν τρομερά πολύ μεγάλες...

Μα όλο ψάχνω απελπισμένα να βρώ κάτι να το κάνω να μοιάσει, να το βολέψω στη σιγουριά και τη σταθερότητα του γνωστού, του οικείου και ας είναι λίγο.

Μάταια...

Είναι πεταλούδες κίτρινες ροζ και γαλάζιες στο στομάχι μου.

Αυτό είναι έρωτας θα μου πείς.
Αλλά δεν έιναι.

Είναι η ανατριχίλα που νιώθω σε όλο μου το κορμί όταν πλησιάζω στο δικό σου.
Είναι που νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά όταν ακούω τον ψίθυρό σου, και όταν νιώθω την ανάσα σου στο λαιμό μου....

Και αυτό έρωτας θα μου πεις.
Δεν είναι.

Είναι ο πανικός που με πιάνει στην ιδέα ότι μια νύχτα θα ξυπνήσω από εφιάλτη ιδρωμένη και δεν θα είσαι δίπλα μου να με πάρεις αγκαλιά.

Αυτό τι είναι?

Είναι ο φόβος που νιώθω ότι θα πέσω και δεν θα έχω εσένα να με κρατήσεις.

Αυτό πάλι?

Εκεί που κάθομαι στην πολυθρόνα αφαιρούμαι (περισσότερο), και φαντάζομαι εμάς μαζί σε ταξίδια μακρινά.Μακρινά σε χρόνο και σε τόπο...
Αγκαλιές με φόντο τοπία που το μάτι δεν έχει ξαναδεί, βόλτες και χαμόγελα πλατιά...

Και τότε έρχεται πάλι ο φόβος.

"Μην κάνεις όνειρα. Μην φαντάζεσαι ευτυχισμένες στιγμές που μπορεί να μην έρθουν ποτέ. Άσε να έρθουν μόνες τους."

Μα δεν γίνεται να φοβάμαι να ονειρευτώ, αλλά πονάει όταν τα όνειρά μου ναυαγούν στη μέση του ωκεανού.

Αλλά δεν μπορώ να ζησω χωρίς να ονειρεύομαι.

Και ξέρεις κάτι?
Δεν θα βρώ ποτέ κάτι να μοιάζει με το συναίσθημά μου.
Γιατί είναι κάτι δικό μου που αφορά εσένα.
Είναι τόσο μοναδικό όσο εγώ και εσύ.

Και τελικά δεν με νοιάζει να το ονομάσω, γιατί δεν χωράει σε καμιά ταμπέλα...

Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι.
Το μόνο που μπορώ είναι να περιμένω τα όνειρά μου να βγούν αληθινά...

Και αν δεν βγουν, δεν πειράζει. Μπορεί να βγουν τα δικά σου... :) :D