Δημιουργικότητα

Εκεί, κάπου ανάμεσα σε συζητήσεις περί διαζυγίων, προστασίας του πλανήτη και "how youtube thinks", βρέθηκα να αναρωτιέμαι για την ψυχολογία των ανθρώπων.

Νιώθω ότι θέλω να γράψω. Έχω πολλά να πω. Μα όταν βρίσκομαι μπροστά από την άσπρη σελίδα, απλά κοιτάω τον κέρσορα να αναβοσβήνει.

Νιώθω ότι με κοροιδεύει κιόλας...Ξέρεις όπως έκανε η γατούλα ή το σκυλάκι στο word, που αν δεν του έδινες σημασία γι αρκετή ώρα, ροχάλιζε ή γουργούριζε κλπ...

Ζω μια περίεργη εβδομάδα. Αποφάσισα να "απολυθώ", μέσα στον καύσονα. Αποτέλεσμα :
α)Δεν έχω πληρωθεί ακόμα και τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσια.
β)Δεν είμαι μέσα στην εταιρία για να μπορώ να τους πρήζω σχετικά με το πότε θα πληρωθούμε, και ότι είναι απαράδεκτο γιατί έχουμε υποχρεώσεις κλπκλπ. και
γ)Δεν έχω φράγκο να κυκλοφορήσω, έτσι βρίσκομαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι αγκαλιά με το aircondition και το laptop (που ευτυχώς μου άφησε ο αγαπημένος μου, για να έχω κάτι να σχολούμαι και να μην κοπροσκυλιάζω στην τηλεόραση όλημερίς).

Τριγυρνώντας λοιπόν στο ανέξοδο εντελώς internet, καθότι ναι θα το παραδεχτώ κλέβω internet (από κάποιον κακομοίρη στην πολυκατοικία που δεν του έχει κόψει να το κλειδώσει ακόμα!), έπεσε το μάτι μου σε ένα φοβερό site!

Λέγεται Ideas Worth Spreading και περιέχει διάφορα video και όχι μόνο (αρκετά από τα οποία έχουν ελληνικούς υπότιτλους, για τα υπόλοιπα κάντε υπομονή η απλά ακονίστε λίγο τα αγγλικά σας),από τα οποία μπορείς να μάθεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, η να μπείς λίγο σε σκέψεις, να νιώσεις λίγο το μυαλό σου να κινείται!!

Παρακολούθησα αρκετά, σε ένα λοιπόν από αυτα άκουσα τον κύριο Κεν Ρομπινσον να μιλάει για το πως το εκπαιδευτικό σύστημα σκοτώνει τη δημιουργικότητα!Μπήκα και εγώ σε σκέψεις...

Στο σχολείο είχα ένα παρατσούκλι, nickname οπως το λέγαμε, νομίζω οι περισσότεροι είχαν.
Εμένα με έλεγαν mpou². Ναι καλά βλέπετε. Μπου στο τετράγωνο. Θα σας πω και πως βγήκε αυτό το παρατσούκλι : Επειδή είχα πολύ καλή σχέση με τα μαθηματικά(δεν θέλω να το παινευτώ αλλά μαθήτρια του 19) και επειδή παράλληλα ήμουν πολύ αντιδραστικό πνεύμα.

Όταν ήμουν στο γυμνάσιο (εκεί ξεπρόβαλε και το παρατσούκλι) αποφάσισα μια ωραία πρωία, ότι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα (αυτό του Αρσένη) είναι λάθος και άδικο και θα έπρεπε να συμπαρασταθούμε στα Λύκεια όλης της Ελλάδας που έκαναν κατάληψη και συμμετείχαν στις διάφορες πορείες. Έτσι έψαξα και βρήκα το νομοσχέδιο, το διάβασα όλο, σημείωσα ακριβώς τα θέματα στα οποία διαφωνούσα και συγκάλεσα έκτακτη συνέλευση του 15μελούς (στο οποίο αν και είχα εκλεγεί δεν συμμετείχα από ψώνιο). Ενημέρωσα λοιπόν τα παιδια και αποφασίσαμε ότι θα κάναμε , αρχικά αποχή και στη συνέχεια κατάληψη. Πράγματι κατεβήκαμε όλοι κάτω στο προαύλιο και κάναμε μια καθιστική διαμαρτυρία κλπκλπ.

Να σημειώσω ότι το σχολείο μας ήταν ένα νεόκτιστο σχολείο λειτουργούσε 3 χρόνια μόνο και ήταν καθαρά Γυμνάσιο για να μην έχουμε επαφή με τα μεγαλύτερα παιδιά. Πρόκειται για ένα αποστειρωμένο κτίριο, με αποστηρωμένους διευθυντές ένας εκ των δυο δεν μας επέτρεπε να παίζουμε μπάλα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλευ) αν και είχαμε χώρο και εγκαταστάσεις για αυτά, επειδή είχε φυτέψει ντομάτες αγγούρια κλπ στα παρτέρια του σχολείου και όταν έπεφτε η μπάλα εκεί του χάλαγε τα φυτά! Είχαν μάλιστα περάσει τα προηγούμενα δυο χρόνια πολύ μεγάλες αλητομορφές της περιοχής μας από αυτό το σχολείο,(πιστεύω όλες οι περιοχές έχουν και τις μούρες, τις μορφές, όπως λέγαμε τότε), κανείς εκ των οποίων δεν κατάφερε ποτέ να "κλείσει" το σχολείο, για οποιονδήποτε λόγο. Έτσι αυτό το κτίριο θεωρούνταν ένα φρούριο. Ένα απόρθητο φρούριο, με θυροτηλέφωνο στην είσοδο κλπκλπ.

Την επόμενη κιόλας μέρα πήγα στο σχολείο με την φίλη μου τη Μαύρα και εφοδιασμένες με πολύ χαλάουα (ναι αυτο το σιχαμένο πράγμα που μοιάζει με πηχτό σιρόπι και με το οποίο αποτριχωνόμαστε) κλείσαμε το σχολείο. Καταστρέψαμε όλα τα λουκέτα και όλες τις κλειδαριές τοποθετήσαμε δικά μας και όταν ήρθε ο πολύς ο κόσμος, μαζί με καθηγητές κλπ βρήκε το σχολείο κλειστό.

Να μην σας τα πολυλογώ, η κατάληψη κράτησε 1 μήνα με διάφορα σκηνικά που συνέβησαν εκεί. Εγώ φυσικά ήμουν ο ηθικός αυτουργός και επειδή είχα εμπνεύσει το δυναμικό τους σχολείου να προχωρήσει και να κρατήσει αυτήν την κατάληψη με φώναζαν ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ. Έτσι αφού τελείωσε το πανηγύρι και μπήκαμε στι θέσεις μας, συνεχίστηκε αυτό το παρατσούκλι και από στόμα σε στόμα έγινε mpou².

Περνώντας τα χρόνια ξεχάστηκε, όπως ξεχνιούνται όλα, χάθηκε κάπου ανάμεσα στην άλγευρα τη γεωμετρία και τα αρχαία. Το αίσθημα της αντίδρασης ομως δεν ξεχάστηκε ποτέ.

Έτσι ενώ χρόνια προετοιμαζόμουν για μπώ στη σχολή προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών και δικτύων, στην 3η Λυκείου έκανα μια κίνηση ματ. Απείχα από τα σχολικά μαθήματα σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά (με άδεια από τη διευθύντρια φυσικά) και διοργάνωσα (με άλλες 4 φίλες μου) 2 συναυλίες για να βοηθήσουμε οικονομικά ένα φίλο μας που είχε μια σπάνια ασθένια και χρειαζοταν μεταμόσχευση πνευμόνων. Αυτό ξεκίνησε μέσα Οκτώβρη και τελείωσε μέσα Μάρτη. Φτάνοντας 2 εβδομάδες πριν τις πανελλήνιες ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με τις Δημόσιες Σχέσεις.

Φυσικά και το έκανα. Φυσικά και δεν δήλωσα ποτέ καμιά σχολή Η/Υ, καμιά μαθηματική σχολή παρά μόνο δυο τρεις χαζοσχολές, τη σχολή ΜΜΕ του Παντείου και τέλος τη Σχολή Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας όπου και πέρασα, και την οποία ως υπόδειγμα φοιτήτριας (παράλληλα με όλες τις κραιπάλες που έκανα, και έκανα πολλές) τελείωσα στα 3,5 χρόνια. Βέβαια πτυχίο δεν έχω πάρει γιατί εδώ και χρόνια εκρεμεί η κατάθεση της πτυχιακής μου την οποία βαριέμαι αφάνταστα να κάνω, και όταν δεν βαριέμαι έχω τρελλή δουλειά και δεν προλαβαίνω να κάνω....


Στην ουσία ποτέ μέχρι τώρα, δεν εργάστηκα πάνω σ'αυτο που σπούδασα,γιατί η μοίρα έφερε στο δρόμο μου την τηλεόραση. Εργάζομαι από την πρώτη μέρα της πρακτικής μου στον ίδιο χώρο (με εξαίρεση ένα 6μηνο πέρισυ, που δεν είχα δουλειά). Ένας χώρος που έχω συνειδητά απορρίψει από τα 13 μου, και που συνεχίζω να απορρίπτω καθημερινά, μάλλιστα πολλές φορές μέσα στη μέρα. Όμως εκεί εργάζομαι, αυτό μου εξασφαλίζει τα προς το ζήν και μερικές φορές χαίρομαι γιαυτό.

Θεωρούμαι από τους προνομιούχους της γενιάς μου γιατί πληρώνομαι καλά(όχι σε σχέση με το πόσο και το πως δουλεύω, αλλά σε σύγκριση με άλλους).

Όπως προείπα, μερικές φορές είμαι χαρούμενη για τη δουλειά μου, και δεν έχει να κάνει με το ότι μαθαίνω κουτσομπολιά της showbizz (στην κυριολεξία με αφήνουν παγερά αδιάφορη όλα όσα συμβαίνουν σ'αυτόν το χώρο). Αλλά γιατί πολλές φορές νιώθω περήφανη για τη δουλειά που έκανα. Νιώθω σαν χτίστης που χτίζει τουβλο τούβλο για πολυ καιρό και μετά κάθεται απέναντι από το κτίσμα του και ακούει τους περαστικούς να λένε "ΠΩΠΩ!Τι όμορφο ή τι μεγάλο που είναι αυτό το κτίριο". Πολλές φορές διαφωνώ κάθετα με την τροπή που παίρνει το project που έχουμε σαν ομάδα αναλάβει να χτίσουμε, και άλλες βλέπω project συναδέλφων και πραγματικά λυπάμαι και ντρέπομαι γιαυτούς, αλλά μετά σκέφτομαι ότι εκείνους ίσως να μην τους πειράζει.

Αν και μερικές φορές σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να είχα μείνει στο λούκι που με είχαν βάλει καθηγητές και γονείς, και να είχα ασχοληθεί με τους υπολογιστές, και να μην συναναστρέφομαι με ανεγκέφαλους ανθρώπους, όπως κάνω σήμερα, ακόμα δεν νιώθω ότι έχω μετανιώσει που επέτρεψα στη ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ που είχα μέσα μου να με καθοδηγήσει.

Δεν με νοιάζει αν έκανα λάθη, που εκανα και μάλιστα πολύ μεγάλα.
Δεν με πειράζει που οι γονείς μου πεθαίνουν από το άγχος τους που δεν έχω μια σταθερή δουλειά και γυρίζω από εταιρεία σε εταιρεία, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την ελευθερία που νιώθω.
Δεν με πειράζει που πληρώνω το τίμημα αυτής της ελευθερίας, μένοντας κάποιους μήνες χωρίς δουλειά (με ζορίζει όταν συμβαίνει αλλά οκ)

Είμαι ευτυχισμένη που δεν έπνιξα την mpou2 όπως θα ήθελαν.

Ακόμα τη νιώθω. Τσακώνομαι γιαυτήν σχεδόν καθημερινά, σε παρέες, στο γραφείο, στη σχέση μου...Τσακώνομαι γιατί ξέρω ότι όσο παράλογη και αν είναι, μου χαρίζει μια αίσθηση ελευθερίας ανεκτίμητη.

Ήμουν είμαι και θα είμαι (ελπίζω) αντιδραστικός άνθρωπος. Θα σου πώ όχι, ενώ θέλω να πω ναι, απλά και μόνο γιατί κάτι μου πείραξες μέσα μου και με έκανες να σου πω όχι. You Pulled a string , όπως λέει και ο ανήσυχος.

Δεν δέχομαι να μπώ σε οποιαδήποτε μορφή κατεστημένου, με τη θέλησή μου. Είτε αυτό λέγεται παρέα, είτε λέγεται συγκατοίκηση είτε λέγεται γάμος, είτε δουλειά γραφείο κλπκλπ. Γενικά δεν μ'αρέσουν τα "Έτσι πρέπει" των άλλων. Αν είναι δικό μου έτσι πρέπει το θέλω και θέλω να το σέβονται. Ναι είμαι και εγωίστρια.

Αλλά εγώ δεν πάω να δώ τη μαμά μου, κάθε δεύτερη μέρα, γιατί "έτσι πρέπει". Μπορεί να πηγαίνω κάθε μέρα γιατί έτσι νιώθω, μπορεί να πάω μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά το μήνα και ας μένουμε 15 λεπτά απόσταση.

Γιαυτό μην περιμένεις από εμένα προβλέψιμα πράγματα, τύπου "γιατί έτσι πρέπει". Αν όμως, καταλάβεις πως νιώθω τότε είμαι απόλυτα προβλέψιμη.

Γιαυτό αγαπημένες μαμάδες πανελληνίως, αφήστε τα παιδάκια σας να κάνουν ό,τι νιώθουν!Ακόμα και αυτά θέλουν να χορεύουν , ενώ ο δάσκαλος σας λέει ότι έχουν έφεση στην ιατρική! Ακόμα και αν ο γιος ελκύεται από τον γιο της γειτόνισσας, ενώ εσείς τον φαντάζεστε γαμπρό στην εκκλησία με την κόρη της κολλητής του μπατζανάκη σας που έχει εργοστάσιο ή πτυχίο εξελιγμένης βιολογίας και 853 γλώσσες...

Το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο είναι να είναι καλά με τον εαυτό του και όχι με τη μαμά του ή τον μπαμπά του, γιατί (ακούγεται σκληρό αλλά) αυτούς θα τους χάσει σχεδόν στη μέση της ζωής του. Την υπόλοιπη μισή θα πρέπει να τη βγάλει με τον εαυτό του! Ας είναι λοιπόν καλά με αυτόν.


Φιλιά mpou²

Απαντητική Επιστολή προς Θεσσαλονικείς (από Σκορπίνα)

Είμαι Αθηναία!Δεν είναι ότι το παινεύομαι κιόλας!Αλλά μερικές φορές νιώθω ότι θίγομαι άπό μικρά βόρεια βλαχάκια.
Γιαυτό σας παραθέτω το σχόλιο που άφησα στο post της αγαπητής κατά τα άλλα φιλενάδας εκ των Βορείων ... Και παρακαλώ βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.

"Επειδή έχεις πάρει κάτι λάθος θα σου τα εξηγήσω για να καταλάβεις.


Το μανό είναι μανό θες δεν θες
Η λέξη όζα δεν υπάρχει. Δεν είναι ελληνική και δεν σημαίνει τίποτα!!!

Το αμέ το χρησιμοποιούμε στη μισή Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα. Απλά δεν το λέτε από τη Λάρισα και πάνω... Σημαίνει θετική απάντηση όπως είναι το κούνημα του κεφαλιού προς τα κάτω! Αλλά δεν βλέπω κανέναν να το κοροϊδεύει αυτό!


Έρχομαι στο τυρί τώρα!

Όλα είναι τυριά, ανεξαρτήτως χρώματος και σχεδίου.
Χωρίζονται σε λευκά και κίτρινα και αυτό έχει να κάνει καθαρά με το χρώμα τους (το οποίο διαφέρει λόγω των διαφορετικών ειδών γάλακτος και τον διαφορετικό τρόπο παραγωγής τους) .

Η Φέτα είναι αυτό το λευκό τυρί από αγελαδινό γάλα και για το οποίο έχουμε παλέψει για να πάρουμε διεθνώς πιστοποίηση (Προστατευόμενη ονομασία προέλευσης και την οποία εσείς παλεύετε να την πετάξετε στα σκουπίδια) που σημαίνει ότι όποιοδήποτε λευκό τυρί από αγελαδινό γάλα τέτοιου τύπου παράγεται στην Ελλάδα λέγεται ΦΕΤΑ! Επειδή και άλλες χώρες παράγουν το ίδιο προϊόν, υποχρεούνται να το ονομάσουν λευκό τυρί! (Γιατί είναι μεν τυρί αλλά ανήκει στην κατηγορία των λευκών. γκεγκε?)


Αν θέλετε λοιπόν να μην το λέτε ΦΕΤΑ (αφού αυτό είναι το όνομά του)να το λέτε λευκό τυρί Ελλάδας!

Τα υπόλοιπα κίτρινα τυριά δεν είναι όλα κασέρια!
Κασέρι είναι ένα είδος κίτρινου τυριού (όπως η φέτα είναι είδος λευκού τυριού). Άλλα είδη είναι η γραβιέρα, το ενταμ, το γκούντα, το έμενταλ κλπ.
Αν θέλετε να τα βάλετε όλα σε ένα τσουβάλι να πείτε κίτρινα τυριά!

Όσο για την απορία που έχεις για την τυρόπιτα δεν σε κατηγορώ, γιατί δεν ξέρεις από μαγειρική.
Δεν χρησιμοποιείται μόνο τυρί φέτα μέσα στην τυρόπιτα, αλλά και άλλα είδη τυριών (λευκών όπως ανθότυρο, μυζήθρα κλπ) κυρίως για να διορθώνουν τη γεύση και να χαμηλώνουν το κόστος!

Η κασερόπιτα λέγεται έτσι γιατί περιέχει καθαρά ΚΑΣΕΡΙ μέσα (το οποίο υπενθυμίζω ότι είναι είδος κίτρινου τυριού)

Η σβήστρα όπως και η γόμα χρησιμοποιείται το ίδιο σαν λέξη εδώ στην Αθήνα και εννοούμε το ίδιο πράγμα που εσείς δεν μπορείτε να πείτε με 2 διαφορετικές λέξεις.

Το διορθωτικό είναι για να διορθώνει,αλλά και πάλι εννοούμε το είδος!
Πες μου εσύ αν το blanco είναι σκέτο διορθωτικό τότε το white spirit τι είναι?
Για να σε βοηθήσω, είναι το "διορθωτικό" των χρωμάτων που βάφεις τους τοίχους τους σπιτιού σου κλπ. Άρα με μια απλή συνεπαγωγή θα μπορούσα στη Θεσσαλονίκη να σβήσω το στυλό με white spirit! (Σ' αυτήν την περίπτωση θα κατέστρεφα και το έγγραφο ολόκληρο γιατί είναι πολύ "δυνατό" προϊόν!)

Άρα, όπως όλα τα κίτρινα τυριά δεν είναι ΚΑΣΕΡΙΑ, έτσι και το blanco δεν είναι απλά διορθωτικό γιατί διορθωτικά υπάρχουν πολλά!

Για το φουιτ δεν θα σχολιάσω, νομίζω ότι από μόνο του ακούγεται γελοίο.

Όσο για την μπουγάτσα θα συμφωνήσω. Είναι είδος σφολιατοειδούς που γεμίζεται με διάφορα υλικά όπως τυριά, κρέμα ζαχαροπλαστικής, κιμά κλπ κλπ.

Πάμε τώρα στα σουβλάκια!

Κυριαρχεί η έκφραση "πάμε για σουβλάκια", και εννοούμε "Πάμε στο μαγαζί που πουλάει αυτά τα φαγώσιμα να πάρουμε κάτι να φάμε."
Κανείς δεν είπε ότι λέμε πάμε για σουβλάκια και εννοούμε πίτα γύρο! Σε αντίθεση με εσάς που λέτε ότι πάτε για σάντουιτς αλλά εννοείτε πίτα γύρο και πίτα ξυλάκι!!!
(Δηλαδή όταν θες να φας αυτά τα ψωμάκια που βάζεις μέσα ότι θες - αλλαντικά-τυριά -σαλάτες και τα ψήνεις, πως το λέτε? Σουβλάκι?)

Όταν παραγγέλνουμε ζητάμε "1 πίτα γύρο και ένα πίτα καλαμάκι!"
Γιατί πολύ απλά αυτό το ξυλάκι που είναι πάνω του καρφωμένο το κρέας θυμίζει καλαμάκι -και δεν εννοώ αυτό του καφέ!
Και αυτό προέρχεται από τις καλαμιές!(τα ξέρεις τα καλάμια που φυτρώνουν εδώ και εκεί έτσι δεν είναι?). Συνήθιζαν στην εξοχή που δεν είχαν σούβλες να καρφώνουν με αυτά τα "φυτά" το φαγητό για να το ψήνουν.
Έχεις προσπαθήσει να "καρφώσεις" κρέας με ένα καλάμι?
Φαντάσου το λίγο... Με τι μοιάζει???
Ναι ! Μοιάζει με αυτό το ξυλάκι με το κρέας!

Αντε!

Και όσο για τη λεμονίτα που θα πιείτε, αφού την παραγγείλετε δείτε τι γράφει επάνω το κουτί, και αν γράφει λεμονάδα με ανθρακικό θα κάτσω να με μαμίσει όλη η Θεσσαλονίκη.

Ουφ!
Τα πα και ξαλάφρωσα! Και επειδή με τσίτωσες θα τα κάνω ποστ!

Σε φιλώ γλυκά μικρό μου βλαχάκι!

Ά! και χεστήκαμε για τον Λευκό Πύργο!

Εμείς έχουμε Παρθενώνα που ποτέ δεν θα αποκτήσετε!

Στην Αλάσκα θα πάω με τους εσκιμώους!

Ετοιμαζόμουν να σας γράψω ένα post για τον έρωτα, τις ζουζουνιές και άλλες τέτοιες χαρουμενιές, αλλά τα γεγονότα με πρόλαβαν!

Σας έχω πει πόσο πολύ μισώ τους κουτσομπόληδες?
Αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά σου δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν απ' το να ασχολούνται με τις ζωές των υπολοίπων!

Σήμερα ανακάλυψα ότι τελικά δεν φταίει ότι η ζωή τους είναι βαρετή και ανιαρή, γιαυτό ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, αλλά ότι το κάνουν από hobby! Μάλιστα είναι πωρωμένοι hobbιστες! Και όταν συμβεί στη ζωή τους κάτι συνταρακτικό το κάνουν σε ποιο έντονο βαθμό εμπλέκοντας όλους όσους ξέρουν μέσα!

Για να ξεκαθαρίσω την κατάσταση θα ξεκινήσω από την αρχή.

Έστω ότι η Χ και ο Ψ μετά από αρκετά χρόνια γάμου και συμβίωσης αποφασίζουν να χωρίσουν. Με όλα τα όσα συνεπάγονται του χωρισμού, ο οποίος σημειώνω δεν είναι και από τους πιο εύκολους και απλούς, δεδομένου ότι η Χ και ο Ψ έχουν χωριστεί ελάχιστες στιγμές στην κοινή τους πορεία και αυτό για τα απολύτως απαραίτητα (τουαλέτα κλπ :P ).

Το χειρότερο είναι ότι η Χ και ο Ψ αποφάσισαν να μην το ανακοινώσουν σε όλο τους τον περίγυρο μέχρι να κατασταλάζουν (εγώ λέω, μέχρι να βγάλουν τα μάτια τους με την ησυχία τους, αλλά anyway). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Χ να μην έχει ούτε έναν άνθρωπο να πει τον πόνο της. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες του τύπου "γιατί" και "πως"...

Υπάρχει όμως ένα ζευγάρι φιλικό, η Α και ο Ω, που γνωρίζει την κατάσταση και συμπαραστέκεται πάρα πολύ στη Χ, ειδικά η Α.

{Δεδομένο :
1)Ο Ω είναι κουτσομπόλης
2) ο Ω ήταν πολύ φίλος με τον Ψ μέχρι που χώρισε την Χ, και σταμάτησε να του μιλάει γιατί τον θεωρεί μλκ}

Ο καιρός περνάει, και η ένταση μεταξύ Χ και Ψ αρχίζει να μειώνεται. Όλοι εμείς που γνωρίζουμε την κατάσταση πήραμε μια ανάσα ανακούφισης.
Εκεί λοιπόν που όλα είναι ήρεμα, η Α αποφασίζει να χωρίσει με τον Ω. Για τους δικούς της λόγους βέβαια,(για παράδειγμα : μεγάλη διαφορά ηλικίας που οδήγησε σε απομάκρυνση του ζευγαριού. ο Ω κοιμόταν ολημερίς και η Α ήθελε να βγεί μια βόλτα να ξεσκάσει αλλά μπααααααα).

Μόλις λοιπόν σκάει η βόμβα χωρισμού τι γίνεται?
Όοοοοοχι πείτε μου τι γίνεται!

Δεν μου λέτε εεε?
Ε λοιπόν, μόλις σκάει η βόμβα χωρισμού της Α με τον Ω τότε ο Ω θυμάται τον παλιό του φίλο Ψ (που έχουν να μιλήσουν 9 μήνες ) και τον παίρνει να βγουν για καφέ.

Ο Ψ φυσικά την ψυλλιάζεται την δουλειά και παίρνει και άλλον ένα φίλο μαζί. Έτσι βγαίνουν οι 3 φίλοι για καφέ. Στον καφέ λοιπόν ο Ω θάβει στην κυριολεξία τη γυναίκα του Ψ. Ό,τι δήθεν ξεμυάλισε την γυναίκα του και γιαυτό τον έδιωξε και κάτι άλλα για γκόμενους κλπ.

Μετά τον καφέ, ο φίλος που ήταν μαζί τα ξερνάει όλα στη γυναίκα του (φίλη της Χ). Και η γυναίκα του παίρνει την Χ και της τα λέει όλα με το νι και με το σίγμα.

Καταλαβαίνετε τη συνέχεια εεε?

Ε, λοιπόν κάπως έτσι έφτασαν και στα αυτιά μου όλα αυτά και μετά το πρώτο εγκεφαλικό και 5 καρδιακά που έχω πάθει σας τα μετέφερα και εσάς έτσι για να ξέρετε...

Δηλαδή δεν είναι να τρελαίνεσαι με την νοητική στέρηση ορισμένων κουτσομπόλιδων?

ΈΛΕΟΣ παιδιά! Έλεος!

Μου φαίνεται θα πάω στην Αλάσκα! Να συναναστρέφομαι με εσκιμώους! Ίσως είναι διαφορετικοί σαν άνθρωποι...Κουράστηκα με την βλαχομικρότητα μερικών μερικών που αντί να κοιτάξουν τη δική τους την καμπούρα κοροϊδεύουν των άλλων...

Εδω ΣΚ, εκει ΣΚ, που ειν' το ΣΚ?

Πριν ένα μήνα οι καθημερινές περνούσαν γρήγορα σπαταλώντας το χρόνο μου εδώ και εκεί ώσπου να έρθει το σαββατοκύριακο! Να φύγω Παρασκευή απόγευμα να προετοιμαστώ για το ΣΚ! Να ξυπνήσω Σαββατο πρωί να οδηγήσω μέχρι το Φάληρο, να επιβιβαστώ στο σκάφος, να ανοίξω πανιά και ουφ! όλα τα προβλήματα να βουτήξουν στο κενό...

Όλα αυτά μέχρι πριν αυτή την εβδομάδα!
Έχω βαρεθεί να είναι η δουλειά μου τόσο σοβαρή! Από την Παρασκευή το ψυχανεμίζομαι αλλά έσκασε τη Δευτέρα. Από meeting σε meeting, από brainstorming σε brainstorming και ξανά σε meeting!
ΕΛΕΟΣ ρε παιδια! Δεν ετοιμάζουμε την καινούρια διαφημιστική καμπάνια της coca cola παγκοσμίως! Μια βατή εκπομπούλα κάνουμε! Και έχουν μείνει 2 επεισοδιάκια! ΕΛΕΟΣ!

Με έχουν ζαλίσει. Έχω κουραστεί βρε αδερφέ!βαρέθηκα!

Είπαμε, κάνουμε αυτή τη δουλειά για να έχουμε και λίγο fun. Άμα μου χαλάσεις και το fun άστα να πάνε!

Κατά τα άλλα να σας πω, δεν ξέρω ποιος Ερμής συνουσιάζεται με τον Δία, και αν παίρνει μάτι η αφροδίτη αλλά εμένα τα νευρα μου είναι τσίτα!

Γυρίζω στο σπίτι και πρέπει να σκεφτώ για 1000στη φορά αν είπα η έκανα κάτι λάθος, ή κάτι που παρερμηνεύεται... Και να προσπαθήσω να κοιμηθώ...

Κλείνουν τα μάτια μου, αλλά ξαπλώνω και έχω υπερένταση στριφογυρίζω όλη νύχτα...

Με ενοχλούν όλοι! Όποιος δεν συμπεριφέρεται απολύτως φυσιολογικά με ενοχλεί.Ούτε κιχ δεν θέλω να κάνουν! Θέλω όλοι να είναι νορμάλ, για να μου περάσει και εμένα αυτή η αναμπουμπούλα!

Θέλω να με βλέπουν το πρωί με τη μούρη στο πάτωμα και να μου λένε "Καλημέρα γλυκιά μου!Τι όμορφη που είσαι σήμερα!" , να κοιτιέμαι στον καθρεύτη και να σταυροκοπιέμαι! Κατάλαβες?

Μπαίνω στο γραφείο και ακούω "Πωπω! Τι όμορφη που είσαι σήμερα!" - εγώ ξέρω ότι σαν σκατά είμαι, αφού ξύπνησα στραβα όπως και εχθές και προχθές, και δεν έχω καθόλου όρεξη !

Έβαλα ότι πιο αυστηρό βρήκα μπροστά μου - (μαύρο παντελόνι λευκό πουκάμισο) έπιασα και το μαλλί κότσο πίσω για να σας τρομάξω! Να νομίζετε ότι είμαι κακιά!Να μη με πλησιάσει κανείς!

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!

Αλλά χαίρομαι όταν με γλύφουν!Μπορεί να χαίρομαι γιατί ξέρω ότι οι κόλακες στη δουλειά μου κολακεύουν όποιους χρειάζονται, και έτσι να ξέρω ότι με χρειάζονται άρα να μην νιώθω ανασφάλεια για το μέλλον. Είναι και αυτό μια άποψη... Αλλά, αν και δεν απαντάω σε σχόλια τέτοιου είδους, μέσα μου σκάει ένα χαμόγελο...
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω οι δικοί μου να με γλύφουν...
Αλλά και ένας καλός λόγος δεν κάνει κακό...

Αυτά τα πολύ όμορφα... Εγώ από εχθές ονειρεύομαι το Σαββατοκύριακο! Απλά οι μέρες δεν περνάνε τόσο γρήγορα όσο πριν...
Ας ελπίσουμε ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες...
Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρω να βγω...Άπό το αδιέξοδο που βρίσκομαι! - Αλλά δεν ξέρω από που μπήκα!
(Όπως λέει και ο Αρκάς...)