Τι είναι η Μοναξιά?Με τι μοιάζει? Τι χρώμα έχει? Τι σημαίνει μοναξιά? Πότε νιώθουμε μοναξιά? Νιώθουμε όλοι την ίδια μοναξιά, η καθένας τη δική του?
Νιώθουμε όλοι μοναξιά? Ή μήπως είναι προνόμιο μιας ομάδας ανθρώπων?
Μήπως είναι αυτή η αίσθηση της μοναχικότητας που έχουμε, απόρροια της μοναδικότητας του καθενός μας? Μήπως φταίει η απόσταση από το πνευματικό μας εγώ, που ποτέ δεν βρήκαμε το χρόνο το αναπτύξουμε? Να φέρουμε πιο κοντά? Να γνωρίσουμε και να νιώσουμε?
Τι διώχνει τη μοναξιά? Τι σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός, γεμάτος και πλήρης?
Είναι οι άνθρωποι που σε περιτρυγυρίζουν ? Είναι αυτοί που σου ξοδεύουν το χρόνο ώστε να μην μένεις μόνος σου ποτέ? Είναι η σπατάλη χρόνου σε διάφορες εργασίες ώστε να μην μένει χρόνος για πνευματικές εργασίες, αναζήτηση, αυτοκριτική?
Ποιος σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός?
Είναι αυτός που σου βουλώνει τις τρύπες που αφήνεις στο μανδύα της πνευματικής σου ύπαρξης? Είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο κενός? Λιγότερο άχρηστος? Λιγότερο εγκαταλλελημένος πνευματικά?
Είναι αυτός που στα μάτια του είσαι το καλύτερο, και το ιδανικότερο αντικείμενο?
Ακόμη και αν πρόκειται για αντικείμενο για μια και μόνο εργασία?
Διάβαζα τις προάλλες στον ορισμό της Κοινωνικής Ψυχολογίας :
"We develop our believes and attitudes, by comparing our opinions to those of others, and we frequently change our beliefs and behaviors, to be similar to people we care about"
Και μου γεννήθηκε η απορία : Πως διαλέγουμε τους ανθρώπους that "we care about"??
Σαφέστατα ένα κριτήριο είναι να γνωριζόμαστε. Φυσικά και δεν ενδιαφερόμαστε για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε όμως, λίγοι είναι αυτοί για τους οποίους ενδιαφερόμαστε. Και από αυτούς ακόμα, για άλλους ενδιαφερόμαστε περισσότερο και για άλλους λιγότερο.
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να ενδιαφερόμαστε για τον ένα περισσότερο και για τον άλλο λιγότερο? Γιατί άλλος νοιάζεται για την οικογένειά του και άλλος όχι? Και τελικά πως επιλέγουμε αυτούς τους εκλεκτούς από το περιβάλλον μας που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας? Αυτούς που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητά μας? Και όσο περνάνε τα χρόνια πως αλλάζουν τα κριτήρια - αν αλλάζουν - με τα οποία επιλέγουμε αυτούς που μας επηρεάζουν?
Τελικά ποιον τρόπο επιλέγουμε να βουλώσουμε τις τρύπες μας?
Γιατί μερικές/οί επιλέγουν να ενδιαφέρονται και να επηρεάζονται από "καλά παιδιά" και άλλοι/ες για τους εκμεταλλευτές και τους abusers?
Γιατί την ίδια συμπεριφορά την ανεχόμαστε από έναν άνθρωπο αλλά όχι από έναν άλλο? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουν οι άνθρωποι στους κύκλους μας? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουμε εμείς στους ανθρώπους των κύκλων μας?
Μήπως δεν υπάρχουν θύματα after all? Μήπως τα θύματα έχουν υπάρξει θύτες και τούμπαλιν?
Α!Και που ΄σαι...
Νιώθουμε όλοι μοναξιά? Ή μήπως είναι προνόμιο μιας ομάδας ανθρώπων?
Μήπως είναι αυτή η αίσθηση της μοναχικότητας που έχουμε, απόρροια της μοναδικότητας του καθενός μας? Μήπως φταίει η απόσταση από το πνευματικό μας εγώ, που ποτέ δεν βρήκαμε το χρόνο το αναπτύξουμε? Να φέρουμε πιο κοντά? Να γνωρίσουμε και να νιώσουμε?
Τι διώχνει τη μοναξιά? Τι σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός, γεμάτος και πλήρης?
Είναι οι άνθρωποι που σε περιτρυγυρίζουν ? Είναι αυτοί που σου ξοδεύουν το χρόνο ώστε να μην μένεις μόνος σου ποτέ? Είναι η σπατάλη χρόνου σε διάφορες εργασίες ώστε να μην μένει χρόνος για πνευματικές εργασίες, αναζήτηση, αυτοκριτική?
Ποιος σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός?
Είναι αυτός που σου βουλώνει τις τρύπες που αφήνεις στο μανδύα της πνευματικής σου ύπαρξης? Είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο κενός? Λιγότερο άχρηστος? Λιγότερο εγκαταλλελημένος πνευματικά?
Είναι αυτός που στα μάτια του είσαι το καλύτερο, και το ιδανικότερο αντικείμενο?
Ακόμη και αν πρόκειται για αντικείμενο για μια και μόνο εργασία?
Διάβαζα τις προάλλες στον ορισμό της Κοινωνικής Ψυχολογίας :
"We develop our believes and attitudes, by comparing our opinions to those of others, and we frequently change our beliefs and behaviors, to be similar to people we care about"
Και μου γεννήθηκε η απορία : Πως διαλέγουμε τους ανθρώπους that "we care about"??
Σαφέστατα ένα κριτήριο είναι να γνωριζόμαστε. Φυσικά και δεν ενδιαφερόμαστε για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε όμως, λίγοι είναι αυτοί για τους οποίους ενδιαφερόμαστε. Και από αυτούς ακόμα, για άλλους ενδιαφερόμαστε περισσότερο και για άλλους λιγότερο.
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να ενδιαφερόμαστε για τον ένα περισσότερο και για τον άλλο λιγότερο? Γιατί άλλος νοιάζεται για την οικογένειά του και άλλος όχι? Και τελικά πως επιλέγουμε αυτούς τους εκλεκτούς από το περιβάλλον μας που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας? Αυτούς που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητά μας? Και όσο περνάνε τα χρόνια πως αλλάζουν τα κριτήρια - αν αλλάζουν - με τα οποία επιλέγουμε αυτούς που μας επηρεάζουν?
Τελικά ποιον τρόπο επιλέγουμε να βουλώσουμε τις τρύπες μας?
Γιατί μερικές/οί επιλέγουν να ενδιαφέρονται και να επηρεάζονται από "καλά παιδιά" και άλλοι/ες για τους εκμεταλλευτές και τους abusers?
Γιατί την ίδια συμπεριφορά την ανεχόμαστε από έναν άνθρωπο αλλά όχι από έναν άλλο? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουν οι άνθρωποι στους κύκλους μας? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουμε εμείς στους ανθρώπους των κύκλων μας?
Μήπως δεν υπάρχουν θύματα after all? Μήπως τα θύματα έχουν υπάρξει θύτες και τούμπαλιν?
Α!Και που ΄σαι...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
