Τι είναι η Μοναξιά?Με τι μοιάζει? Τι χρώμα έχει? Τι σημαίνει μοναξιά? Πότε νιώθουμε μοναξιά? Νιώθουμε όλοι την ίδια μοναξιά, η καθένας τη δική του?
Νιώθουμε όλοι μοναξιά? Ή μήπως είναι προνόμιο μιας ομάδας ανθρώπων?
Μήπως είναι αυτή η αίσθηση της μοναχικότητας που έχουμε, απόρροια της μοναδικότητας του καθενός μας? Μήπως φταίει η απόσταση από το πνευματικό μας εγώ, που ποτέ δεν βρήκαμε το χρόνο το αναπτύξουμε? Να φέρουμε πιο κοντά? Να γνωρίσουμε και να νιώσουμε?
Τι διώχνει τη μοναξιά? Τι σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός, γεμάτος και πλήρης?
Είναι οι άνθρωποι που σε περιτρυγυρίζουν ? Είναι αυτοί που σου ξοδεύουν το χρόνο ώστε να μην μένεις μόνος σου ποτέ? Είναι η σπατάλη χρόνου σε διάφορες εργασίες ώστε να μην μένει χρόνος για πνευματικές εργασίες, αναζήτηση, αυτοκριτική?
Ποιος σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός?
Είναι αυτός που σου βουλώνει τις τρύπες που αφήνεις στο μανδύα της πνευματικής σου ύπαρξης? Είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο κενός? Λιγότερο άχρηστος? Λιγότερο εγκαταλλελημένος πνευματικά?
Είναι αυτός που στα μάτια του είσαι το καλύτερο, και το ιδανικότερο αντικείμενο?
Ακόμη και αν πρόκειται για αντικείμενο για μια και μόνο εργασία?
Διάβαζα τις προάλλες στον ορισμό της Κοινωνικής Ψυχολογίας :
"We develop our believes and attitudes, by comparing our opinions to those of others, and we frequently change our beliefs and behaviors, to be similar to people we care about"
Και μου γεννήθηκε η απορία : Πως διαλέγουμε τους ανθρώπους that "we care about"??
Σαφέστατα ένα κριτήριο είναι να γνωριζόμαστε. Φυσικά και δεν ενδιαφερόμαστε για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε όμως, λίγοι είναι αυτοί για τους οποίους ενδιαφερόμαστε. Και από αυτούς ακόμα, για άλλους ενδιαφερόμαστε περισσότερο και για άλλους λιγότερο.
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να ενδιαφερόμαστε για τον ένα περισσότερο και για τον άλλο λιγότερο? Γιατί άλλος νοιάζεται για την οικογένειά του και άλλος όχι? Και τελικά πως επιλέγουμε αυτούς τους εκλεκτούς από το περιβάλλον μας που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας? Αυτούς που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητά μας? Και όσο περνάνε τα χρόνια πως αλλάζουν τα κριτήρια - αν αλλάζουν - με τα οποία επιλέγουμε αυτούς που μας επηρεάζουν?
Τελικά ποιον τρόπο επιλέγουμε να βουλώσουμε τις τρύπες μας?
Γιατί μερικές/οί επιλέγουν να ενδιαφέρονται και να επηρεάζονται από "καλά παιδιά" και άλλοι/ες για τους εκμεταλλευτές και τους abusers?
Γιατί την ίδια συμπεριφορά την ανεχόμαστε από έναν άνθρωπο αλλά όχι από έναν άλλο? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουν οι άνθρωποι στους κύκλους μας? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουμε εμείς στους ανθρώπους των κύκλων μας?
Μήπως δεν υπάρχουν θύματα after all? Μήπως τα θύματα έχουν υπάρξει θύτες και τούμπαλιν?
Α!Και που ΄σαι...
Νιώθουμε όλοι μοναξιά? Ή μήπως είναι προνόμιο μιας ομάδας ανθρώπων?
Μήπως είναι αυτή η αίσθηση της μοναχικότητας που έχουμε, απόρροια της μοναδικότητας του καθενός μας? Μήπως φταίει η απόσταση από το πνευματικό μας εγώ, που ποτέ δεν βρήκαμε το χρόνο το αναπτύξουμε? Να φέρουμε πιο κοντά? Να γνωρίσουμε και να νιώσουμε?
Τι διώχνει τη μοναξιά? Τι σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός, γεμάτος και πλήρης?
Είναι οι άνθρωποι που σε περιτρυγυρίζουν ? Είναι αυτοί που σου ξοδεύουν το χρόνο ώστε να μην μένεις μόνος σου ποτέ? Είναι η σπατάλη χρόνου σε διάφορες εργασίες ώστε να μην μένει χρόνος για πνευματικές εργασίες, αναζήτηση, αυτοκριτική?
Ποιος σε κάνει να νιώθεις μη μοναχικός?
Είναι αυτός που σου βουλώνει τις τρύπες που αφήνεις στο μανδύα της πνευματικής σου ύπαρξης? Είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο κενός? Λιγότερο άχρηστος? Λιγότερο εγκαταλλελημένος πνευματικά?
Είναι αυτός που στα μάτια του είσαι το καλύτερο, και το ιδανικότερο αντικείμενο?
Ακόμη και αν πρόκειται για αντικείμενο για μια και μόνο εργασία?
Διάβαζα τις προάλλες στον ορισμό της Κοινωνικής Ψυχολογίας :
"We develop our believes and attitudes, by comparing our opinions to those of others, and we frequently change our beliefs and behaviors, to be similar to people we care about"
Και μου γεννήθηκε η απορία : Πως διαλέγουμε τους ανθρώπους that "we care about"??
Σαφέστατα ένα κριτήριο είναι να γνωριζόμαστε. Φυσικά και δεν ενδιαφερόμαστε για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε όμως, λίγοι είναι αυτοί για τους οποίους ενδιαφερόμαστε. Και από αυτούς ακόμα, για άλλους ενδιαφερόμαστε περισσότερο και για άλλους λιγότερο.
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να ενδιαφερόμαστε για τον ένα περισσότερο και για τον άλλο λιγότερο? Γιατί άλλος νοιάζεται για την οικογένειά του και άλλος όχι? Και τελικά πως επιλέγουμε αυτούς τους εκλεκτούς από το περιβάλλον μας που θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας? Αυτούς που θα διαμορφώσουν την προσωπικότητά μας? Και όσο περνάνε τα χρόνια πως αλλάζουν τα κριτήρια - αν αλλάζουν - με τα οποία επιλέγουμε αυτούς που μας επηρεάζουν?
Τελικά ποιον τρόπο επιλέγουμε να βουλώσουμε τις τρύπες μας?
Γιατί μερικές/οί επιλέγουν να ενδιαφέρονται και να επηρεάζονται από "καλά παιδιά" και άλλοι/ες για τους εκμεταλλευτές και τους abusers?
Γιατί την ίδια συμπεριφορά την ανεχόμαστε από έναν άνθρωπο αλλά όχι από έναν άλλο? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουν οι άνθρωποι στους κύκλους μας? Πως ορίζουμε τι δικαιώματα έχουμε εμείς στους ανθρώπους των κύκλων μας?
Μήπως δεν υπάρχουν θύματα after all? Μήπως τα θύματα έχουν υπάρξει θύτες και τούμπαλιν?
Α!Και που ΄σαι...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Πολυ μεγαλη κουβεντα δεν ανοιγεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γενικες γραμμες και χωρις να ειμαι ειδικος, ο ανθρωπος απο τη φυση του ειναι ενας οργανισμος που δεν μπορει να λειτουργησει μονος του, θελει να ανηκει καπου.
Η μοναξια ειναι συναισθημα το νιωθουμε τις στιγμες που θα θελαμε να ειχαμε καποιον ανθρωπο για παρεα. Η μοναχικοτητα απο την αλλη, ειναι επιλογη ή αντιδραση των πραξεων/συμπεριφορων μας.
Τωρα για το αλλο θεμα που αφορα το ενδιαφερον απεναντι σε καποια ατομα, ειναι και αυτο καπως υποκειμενικο μιας και σημαντικο ρολο παιζει η συμπεριφορα μεν αλλα και η σχεση που εχεις με τον αλλον. Δηλαδη εγω τους τελευταιους δυο μηνες ειμαι "σκοτωμενος" με τους δικους μου, ουτε γεια στην κυριολεξια μεχρι και τα βλεμματα αποφευγουμε, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν νοιαζομαι, και αν τυχει κατι θα ειμαι απο τους πρωτους που θα τρεξουν.
Αυτο ομως ειναι η μιση αληθεια, γιατι υπαρχει και η αλλη μιση οπου ο ανθρωπος παλι απο τη φυση του ειναι παρτακιας και τον νοιαζει ο εαυτος του. Δεν ειναι απαραιτητο τοσο κακο αυτο αλλωστε στο τελος παντα με αυτον μενουμε, οποτε πρεπει να τα εχουμε καλα και με την παρτη μας.
Καλέ μου, νομίζω ότι παρερμήνευσες τα γραφόμενά μου :)
ΔιαγραφήΜοναξιά νιώθει ο άνθρωπος ακόμα και αν έχει γύρω του άλλους 100 να κάνει παρέα. Μιλάω για τη μοναξιά που νιώθεις όταν σου λείπει αυτό το κάτι. Και η απορία μου είναι, τι είναι αυτό το κάτι που σου λείπει. Είναι άνθρωπος? Είναι ασχολία? Ή μήπως είναι η σύνδεση με το πνευματικό εγώ σου που έχει χαθεί, ως αποτέλεσμα της ματαιόδοξης καθημερινότητας.
Καταλήγοντας στο ποιοι μας ενδιαφέρουν, συνδέεται άμεσα με τα προαναφερθέντα, καθώς απορρέει από τον ορισμό της Κοινωνικής Ψυχολογίας που λέει ότι τις απόψεις και τις συμπεριφορές μας τις διαμορφώνουμε ώστε να ταιριάζουν με αυτούς που μας ενδιαφέρουν. Και εκεί έγκειται η απορία μου, στο πως επιλέγουμε το ποιος μας ενδιαφέρει για να προσαρμοστούμε πάνω του. :)
Φιλί
Αυτό το καιρό όλο κάτι τέτοια ερωτήματα έχω, όλο καταθλιπτικά νιώθω, έγιναν και κάτι σκηνικά.. να σου πω, ώρες ώρες αγαπώ τη μοναξιά μου, ώρες ώρες πάλι, με πεθαίνει.. αλλά ξέρεις κάτι, όσες φορές και να το ένιωσα, δεν ήμουν μόνος.. μόνο η οδέα μου ήταν, ευτυχώς υπάρχουν άτομα εκεί έξω που ενδιαφέρονται για μένα.. και φυσικά εγώ γι'αυτούς.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά!
Καλέ μου, πάντα έχουμε ανθρώπους δίπλα μας. Απλά κατά περιόδους χρειαζόμαστε κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας το παρέχει.Ίσως λοιπόν αν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, αν τα βρούμε με το μέσα μας να μπορούμε να βρίσκουμε το κάτι που μας λείπει σε εμάς, και να μην ψάχνουμε κάποιον άλλο να μας καλύψει το κενό! Αυτό λέω
ΔιαγραφήΦιλί!
Η χειρότερη μοναξιά είναι( κ το χω ξαναπεί νομίζω:/ )όταν δεν είσαι μόνος αλλά αισθάνεσαι μόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα σου τα ερωτήματα καλό μου σκορπινακι απαντώνται ανάλογα με τις διαθέσεις/προθέσεις του καθένα κ είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να αναλύσεις τη ψυχοσύνθεση του!ένα πράγμα έχω να πω.Τη μοναξιά όλοι λίγο πολύ τη ζητάμε,μόνο που κανείς μας δεν την αντέχει...
Σε φιλώ