Ο βυθός...

Τριγυρίζοντας στις μουσικές γωνιές του υπολογιστή μου, έπεσα πάνω σ'αυτό το τραγούδι, που είχα να το ακούσω καιρό... Αν υπάρχει τραγούδι να με εκφράζει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές , τότε σίγουρα είναι αυτό...

Το μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας...

Ο βυθός - Χάρις Αλεξίου

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πώ,

το σ'αγαπώ, δυο μόνο λέξεις.

Αγάπη μου πώς να μ'αντέξεις,

που 'μαι παράξενο παιδί, σκοτεινο.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,

και αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.

Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις,

σου το'χα πει ένα πρωί, βροχερό...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,

σ'ένα χάδι θα σου τα δώσω.

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,

μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνος θα μείνεις,

κι εγώ πιο μόνη και από μένα,

μες σε δωμάτια κλεισμένα,

το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.

Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...

Στα σοβαρά μην με παίρνεις,

ειν'το μυαλό μου θωλό,

Είναι και ο κόσμος μου, αστείος.

Κι όταν με βαρεθείς τελείως,

ψάξε αλλού να με βρείς, όπως με θές.

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο,

και κάποιο στίχο που σου μοιάζει.

Κοιτάζω έξω και χαράζει,

Έγινε τ'αύριο πάλι χθες...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,
'ένα χάδι θα σου τα δώσω,
Κι ύστερα πάλι, θα σε προδώσω,
μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά, που μόνος θα μείνεις,
κι εγώ πιο μόνη και από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.
Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...

Μια μέρα, Μια ηλιαχτίδα, κ ένας Φίλος

Σήμερα, πέρασα μια περίεργη μέρα.

Από αυτές που σου τα δίνουν όλα (ή σχεδόν όλα), αλλά για λίγο.

Είχα ραντεβού με την ηλιαχτίδα μου... Για 4 ώρες μόνο...

Παράξενο πράγμα...Να περιμένεις να περάσουν οι μέρες, μέσα στο κρύο τη βροχή και την παγωνιά, για να έρθει η στιγμή εκείνη που έχεις ραντεβού με την ηλιαχτίδα σου...Για 4 ώρες μόνο.

Να πρέπει μέσα σε 4 ώρες να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να ρουφήξεις όλη την ενέργεια που μπορείς, για να έχεις αποθέματα μέχρι το επόμενο ραντεβού...

Και είναι πραγματικά παράξενο συναίσθημα στην αρχή ανυπομονησία, σφίξιμο στο στομάχι, περίεργες σκέψεις "θα του αρέσω? του έλειψα όσο μου έλειψε?κλπκλπ" (τι και αν σε ξέρω χρόνια, τι και αν με έζησες και σε έζησα? Τι και αν κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μαζί αμέτρητες φορές...Τι και αν αγαπηθήκαμε , και αν τσακωθήκαμε και τα ξαναβρήκαμε...Τι και αν έχω περάσει τόσα και τόσα μαζί σου...Ακόμα το στομάχι μου σφίγγεται όταν πρόκειται να σε συναντήσω...)...

Στεκόμουν από μακριά και σε κοιτούσα.Δεν με είχες δει.Σου είπα ότι κάτι μου έτυχε και δεν θα έρθω. Όμως εσύ στεκόσουν εκεί...Έψαχνες μέσα στο πλήθος...Κρύφτηκα και σε πλησίασα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να μιλήσω... Το στομάχι μου κόμπος... Οι περίεργες σκέψεις με είχαν κυριεύσει "Τι θα του πω? Τι θα μου πει?Θα χαρεί που με βλέπει τελικά?κλπκλπ"...

Και ξαφνικά εμφανίζομαι μπροστά σου...Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο, από ένα βλέμμα, ένα φιλί και μια αγκαλιά...Αυτή η αγκαλιά...Αχ...Πόσα μπορώ να υπομένω για αυτήν την αγκαλιά... Και σε κοιτούσα... Και μου μιλούσες... Και ήμασταν αγκαλιά...Και κάπως έτσι, τόσο γρήγορα πέρασαν οι ώρες και έπρεπε να φύγω...

Φιλί, αγκαλιά, λόγια γλυκά....

Γειά σου...Θα σε δώ στο επόμενο ραντεβού...

Και ανάμεικτα συναισθήματα μετά...

Μια χαρά...

Και μια λύπη...

Ένα δάκρυ...Είναι χαράς και λύπης ταυτόχρονα...

Και γυρίζω πίσω...Και μπαίνω στο blog μου να ξεχαστώ...Και πέφτει το μάτι μου σε ένα σχόλιο...Σχόλιο σε παλιαιότερη ανάρτηση.Που δεν το είχα δει...Από έναν φίλο...

ONE MAN SHOW-www.diktyo1024.gr είπε...
Όσο μισήσαμε την Καστοριά την πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας ως φοιτητές, άλλο τόσο μισήσαμε την τελευταία μέρα που μαζεύαμε τα πράγματα μας από το σπίτι. Δεν είναι τελικά ο προορισμός αυτό που μας σημαδεύει, αλλά το ταξίδι.... Και αυτά τα 4 χρόνια ήταν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι!!

Πόσο πίσω με γυρνάς Παναγιώτη μου!

Πίσω, όχι μόνο στην τελευταία μου μέρα...(είναι αλήθεια.Τη μίσησα θανάσιμα την τελευταία μέρα μου .Περισσότερο απ'όσο είχα μισήσει την πρώτη ...)

Με γύρισες πίσω σέ όλες τις τελευταίες μέρες που είχα ζήσει. Μεταξύ όλων και της δικής σου...(Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ που δούλευα και δεν άκουσα την τελευταία σου εκπομπή...όμως κάποιος μου την είχε ηχογραφήσει, και την άκουγα πολλά πρωινά που ξυπνούσα... :) .... )...Πόσα έχουμε περάσει εκεί...Φιλίες, Τσακωμούς, Ανησυχίες...χαχα...Τα σκέφτομαι και γελάω...Δουλειές, εκπομπές, φιλοδοξίες...Προσπάθειες....

Και τι ταξίδι! Ταξίδι με αντίξοες συνθήκες. Χιόνια, κρύο, αφραγκίες...Ποτά, μεθύσια, γέλια και κλάματα! Εμπειρίες ζωής. Ανεπανάληπτο ταξίδι...

Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Εσένα και όλες τις άλλες... Ευχαριστώ που κάνατε τις μέρες μου και τις νύχτες μου στην Καστοριά τόσο, μα τόσο όμορφες.Τόσο μα τόσο αξέχαστες!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!

Να βλέπω ενδιαφέρον ΛΕΜΕ!!!!!

Όλα ξεκίνησαν από το blog του αγαπητού samael.
Σήμερα διάβασα το Post "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ : ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ " το οποίο για ακόμα μια φορά με έβαλε σε σκέψεις...
Σκέψεις που έχουν να κάνουν με το χιλιοσυζητημένο θέμα της κατάντιας του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.

Δεν είμαι από αυτούς που απέχουν, δεν είμαι από αυτούς που αδιαφορούν. Δεν μπορώ όμως , να με βάλω στην κατηγορία των ιδιαίτερα πολιτικά ενεργών ανθρώπων... Όχι γιατί δεν θέλω (ίσα - ίσα), αλλά γιατί η πολιτική, όπως λειτουγεί στις μέρες μας, δεν με εκφράζει.

Σαν χρώμα ξέρω ότι με εκφράζει το Πράσινο.

Έχω αγωνιστεί με το πράσινο, έχω πιστέψει στο πράσινο, έχω προσπαθήσει για το Πράσινο...

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως των τελευταίων χρόνων, το οποίο στήριξα με πάθος, και για το οποίο αγωνίστηκα (όσο αγωνίστηκα...), δεν με εκφράζει...
Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως, με έκανε να πιστέψω.
Να πιστέψω ξανά, ότι ίσως υπάρχει τρόπος να ταιριάξω την πολιτική στις ανάγκες μου και στα θέλω τα δικά μου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, με έκανε να πιστέψω. όχι γιατί μου το έδειξε (αφού 3,5 χρόνια απείχε και αυτός μαζί με όλους εμάς από το πολιτικό σκηνικό) , αλλά γιατί πίσταψα ότι υπήρχαν λόγοι γιαυτή του την απουσία.
Επειδή πίστεψα στον Γιώργο, τον στήριξα...Και ο Γιώργος βγήκε.

Επόμενη μέρα

Περίμενα να δώ τι θα κάνει ο Γιώργος για να μου αποδείξει ότι άξιζε την ψήφο μου.
Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα, ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν συζητούν απλά...Πράττουν κιόλας!

Πάντα στις πολιτικές συζητήσεις με αδιαφορούντες για τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα η ατάκα μου ήταν η εξής " Δεν βοηθάμε τον τόπο μας να πάει μπροστά με το να αδιαφορούμε για την πολιτική. Πρέπει να συμμετέχουμε, αν θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα να μας εκφράζουν". Η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν "Απέχουμε, για να τους τιμωρήσουμε..."
Απέχετε για να τιμωρήσετε ποιούς?τους πολιτικούς?Μπααα... Δεν νομίζω.Οι πολιτικοί εκεί είναι. Και όσο απέχετε τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα... Αυτό που χρειάζεται είναι η ενεργή συμμετοχή.

Και αν δεν ξέρετε πως, αλλά θέλετε πατήστε "ΕΔΩ " ...

Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που εκτός από το να συζητάνε ( ή μέσα από τη συζήτηση ), δημιουργούν κιόλας!! Ο "tzonakos " και η "παρέα" του, άνοιξαν το δρόμο σε όλους όσους θέλουμε να συμμετέχουμε στο να διορθωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα...

Εμπρός λοιπόν να δώ συμμετοχές...

Coldplay

Η μουσική κάτι μου θυμίζει...
Για να δούμε...

Despina Vandi - Thelo [New Single]

XMMMMM....

Justin Timberlake - Lovestoned (Tiësto Remix) [video]

Και αυτό το Post είναι αίτημα του ίδιου φίλου...Για να παρατηρήσετε τις ομοιότητες στα δυο video...

Tsalikis Giorgos Leei Leei Γιώργος Τσαλίκης Λέει Λέει

Αυτο το post είναι αίτημα ενός φίλου...

I MISS YOU!!

Μου λείπεις
Μου λείπεις…

Πόσες φορές να το γράψω?
Πόσες σελίδες να γεμίσω με 4 λέξεις μόνο…

Μου λείπεις…Σ’ αγαπώ…

Όσες φορές και να το γράψω, τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που νιώθω…
Το κενό που άφησες…

Κι όμως είσαι εδώ…Σε νιώθω δίπλα μου στο αυτοκίνητο στο συνοδηγό, σε βλέπω να μου χαμογελάς στο φανάρι, νιώθω το χέρι σου στο χέρι μου…Σε νιώθω δίπλα μου όταν μιλάμε στο τηλέφωνο…Ακούω την ανάσα σου και σε μυρίζω πάνω μου…

Όμως ανοίγω τα μάτια μου και δεν είσαι εδώ…
Κοιτάω τα χέρια μου και λείπεις απ’ την αγκαλιά μου…
Και τότε ξέρω…ότι αγαπώ μια σκιά…

Όλοι μου λένε να μη στο λέω…Αλλά ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ρε γαμώτο…
Μιλάμε και με ρωτάς…Τι έχεις? Δεν είσαι καλά….
Καταπίνω τους λυγμούς μου, να μην καταλάβεις ότι κλαίω…
Το ξέρω ότι με χρειάζεσαι δυνατή…Αλλά πού να βρω τη δύναμη αφού εσύ δεν είσαι εδώ?

Δεν πρέπει…Δεν χρειάζεται…Κι όμως το δάκρυ μου δεν λέει να στεγνώσει…

Εκπλήξεις!!

Λοιπόν,

Σήμερα μου συνέβη το εξής...

Είχα τρελές αϋπνίες όλη νύχτα, σε σημείο να έχω κοιμηθεί συνολικά 2-3 ώρες...

Το ξημέρωμα λοιπόν είχα αρχίσει να περιπλανιέμαι στο νετ έτσι για να περάσει η ώρα...

Κάποια στιγμή βρέθηκα και στο blog του Εφιάλτη ,και ήθελα να αφήσω το σχόλιο μου, σχετικά με το τελευταίο του post για τις εκπλήξεις...

Αφού λοιπόν το έγραψα και το τελείωσα πατάω το ποντίκι μου πάνω στο καταπληκτικό πορτοκαλί κουμπάκι που λέει "ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ" ...

Kαι...

ΤΣΑΦ!!!

Σβήνουν όλα! Υπολογιστές, φώτα....

Έπαθα μια ψιλοφρίκη γιατί ήμουν και ολομόναχη στο σπίτι (καθώς οι γονείς έλειπαν σε ταξίδι) και έχω ξεσυνηθίσει να μένω μοναχή...

Εκεί λοιπόν που ψάχνομαι "τι έγινε???" Και χωρίς να έχω προλάβει να σηκωθώ από το γραφείο μου, ακόμα κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή…Δεν σας κρύβω ότι είχα ψιλοαγριευτεί…Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα αυτό το feeling του φόβου…

Ξαφνικά και μέσα στην τρελή ησυχία ακούω την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει…

Εκεί να με δεις!!!

Περίμενα να ακούσω φωνές – ότι επέστρεψαν οι γονείς μου – Αλλά τίποτα! Νεκρική σιγή…Είχα πια σηκωθεί…Και περπατούσα αθόρυβα προς την εξώπορτα…Τώρα τι έψαχνα και γιατί πήγαινα μέχρι εκεί, μη με ρωτήσετε…Κρατούσα στο χέρι μια γόβα με λεπτό τακούνι – το μόνο "φονικό όπλο" που βρήκα διαθέσιμο στο δωμάτιό μου – και ήμουν έτοιμη να ορμήξω στο υποψήφιο ληστή….

Φτάνοντας λοιπόν στην πόρτα που χωρίζει το διάδρομο από το σαλόνι, βλέπω μια φιγούρα να σχηματίζεται στο τζάμι της πόρτας, και πιάνω το πόμολο να ανοίξω για αιφνιδιασμό…. Την ίδια στιγμή, η φιγούρα ανοίγει τη πόρτα προς τα εμένα…

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τις φωνές που έβαλα και εγώ αλλά και η μαμά μου , η οποία προσπαθούσε να μπει στο σπίτι αθόρυβα για να μη με ξυπνήσει...

Κατατρόμαξα και εγώ και εκείνη…Αφού δεν περίμενε πρωί - πρωί να έχω βρικολακιάσει!!!!

Αμέσως μετά τις φωνές πεθάναμε στα γέλια…

Αλλά αυτό και αν ήταν έκπληξη!

Σημαντικές Ημερομηνίες

Ο αγαπητός Νίκος - Skount, όπως και η αγαπητή Trelofantasmeni με προσκάλεσαν παράλληλα να παίξω αυτό το παιχνίδι...

Έτσι λοιπόν μπήκα και εγώ στο χωρό των παιχνιδιών...

Πάμε λοιπόν....

Σημαντικές Ημερομηνίες

1. 10/11/84 Η μέρα που γεννήθηκα!!!

2. 8/5/87 Η μέρα που γεννήθηκε ο αδερφούλης μου - η αδερφή ψυχή μου...

3. 1/4/01 Η πρώτη μέρα που πέρασα ολόκληρη με την τωρα κουμπάρα μου (τότε ήμασταν απλά γνωστές, και εκείνη τη μέρα δέσαμε...)

4. 1/2/03 Η μέρα που πάτησα το πόδι μου πρώτη φορά στην Αμερική

5. 22 / 2 /03 Η πρώτη μέρα στη σχολή μου (χαχα θυμάμαι σαν τουρίστρια πήγα..Ξεκινούσαμε 8 και πήγα στις 12!!!)

6. 1-30/3/04 Η πρώτη μέρα που γνώρισα το άλλο μου μισό (κάπου μέσα στον Μάρτιο του '04)

7. 6/7/06 Και η μέρα που το έχασα... Αλλά ευτυχώς όχι για πάντα...

8. 28/7/06 Η μέρα που πάντρεψα την κολλητή μου... (Με πολιτικό γάμο αλλά...Πολύ κλάμα...)

9. 17/10/06 Η πρώτη μέρα στη δουλειά μου (για Interview...)

10. 10/4/06 "5-4-3-2-1 - ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!!" Το πρώτο live (δεν μπορώ να πώ λεπτομέρειες, αλλά ήταν μια μέρα συγκλονιστική... Έκλαιγα συνεχώς...)

Υπάρχουν και πάρα πάρα πολλές άλλες....Τις θυμάμαι αλλά αν τις γράψω θα πρέπει να γράφω 1 εβδομάδα...

Για μένα όλες οι μέρες έχουν κάτι σημαντικό...

Δίνω πάσα το παιχνίδι στους :

- artou

- Γλαρένια

- Ονειροπαρμένη

- Πυγμαλίων

- Zealot ~ ape

- If..igeneia

- Skouliki

- Εφιάλτης

- Matrix

- Λολίτα

Και όποιος άλλος θέλει φυσικά...

I’m here without you…

I'm here without you - 3 Doors Down



A hundred days have made me older (100 μέρες μεγάλωσα)
Since the last time that I saw your pretty face (από την τελευταία φορά που είδα το γλυκό σου πρόσωπο)
A thousand lies have made me colder (1000 ψέματα με πάγωσαν)
And I don't think I can look at this the same (Και δεν νομίζω ότι μπορώ να το ξαναδώ ίδιο)
But all the miles that separate (Αλλά όλα τα μίλια που μας χωρίζουν)
Disappear now when I'm dreaming of your face (Εξαφανίζονται τώρα που ονειρεύομαι το πρόσωπό σου)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight it's only you and me (Και απόψε είμαστε μόνο εγώ και εσύ)


The miles just keep rollin' (Τα μίλια συνεχίζουν να κυλάνε)
As the people leave their way to say hello
I've heard this life is overrated (Έχω ακούσει ότι η ζωή είναι υπερτιμημένη)
But I hope that it gets better as we go (αλλά ελπίζω να καλυτερεύει όσο προχωράμε)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight girl its only you and me (Και απόψε κορίτσι μου είμαστε μόνο εσύ και εγώ)


Everything I know, and anywhere I go (Ό,τι ξέρω, και όπου πηγαίνω)
It gets hard but it wont take away my love ( Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, αλλά δεν παίρνει την αγάπη μου μακριά)
And when the last one falls (Και όταν πέφτει και το τελευταίο)
When it's all said and done (Όταν όλα έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει)
It gets hard but it wont take away my love (Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο αλλά δεν παίρνει την αγάπη μου μακριά)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight girl its only you and me (Και απόψε κορίτσι μου είμαστε μόνο εσύ και εγώ)


Ένα φευγιό…Η ζωή μου…

Πότε εγώ…Πότε εσύ…

Ότι έχω να θυμάμαι είναι ένα φευγιό…Άλλες φορές για καλό…Άλλες για κακό…
Αλλά πάντα το ίδιο φευγιό…

Ναι ξέρω…Είπες…Να θυμάμαι τις πιο γλυκές στιγμές…
Θυμάμαι…Θυμάμαι εσένα και φτάνει, για να κάνει γλυκές και τις στιγμές της μοναξιάς μου…

Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι...Το άκουγα τότε...
Τότε που το φευγιό ήταν και των 2 μας...

Όμως, όπως και τότε ξενύχταγα με αυτό το τραγούδι έτσι και τώρα…
Ξέρω…Θα πεις άλλο τότε άλλο τώρα…Τώρα είναι καλό φευγιό…
Όμως για μένα εξακολουθεί να είναι φευγιό…

Τι σου είναι το μυαλό…

Καστοριά

Για κάποιους η Καστοριά είναι μια πόλη που έχουν επισκευθεί, για 2-3 μέρες για αναψυχή.

Για κάποιους άλλους, είναι μια πόλη που θα ήθελαν να επισκευθούν.

Για κάποιους τρίτους η Καστοριά είναι μια πόλη που δεν θα ήθελαν να επισκευθούν ποτέ.

Σ'αυτούς τους τελευταίους ήμουν και εγώ μέχρι πριν 5 χρόνια, που αποφάσισα να περάσω 4 ολόκληρα χρόνια σε μια πόλη που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ ούτε για 2ήμερο ταξίδι αναψυχής...

Και δεν το μετανιώνω ούτε μια στιγμή...

Γιατί αυτή η πόλη μου χάρισε τα ομορφότερα - σκληρότερα - και σημαντικότερα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου...

Μου χάρισε τις ωραιότερες φωτογραφίες - ξέρεις από αυτές που μένουν πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου και που όσα χρόνια και αν περάσουν θυμάσαι ακριβώς το χρώμα που είχαν τα μάτια του όταν σε κοίταζε κάποιο δειλινό πλάι στη λίμνη...

Γιαυτό την αγαπώ...

Ένα κομμάτι μου θα μένει πάντα εκεί, και κάθε φορά που θα γυρίζω θα ξαναγίνομαι παιδί. Θα ξαναπερνάω τα στενά δρομάκια, θα συναναστρέφομαι με τους καταπληκτικούς Καστοριανούς, θα κάνω το γύρο της λίμνης...

Θα θυμάμαι... και θα ξαναζώ...

Θα ξαναζώ τις φιλίες, τους έρωτες, τις αγάπες, τους χωρισμούς, τα ξανασμιξίματα....

Ήμουν στην Καστοριά το Σαββατοκύριακο...

Αν και πήγα για μια μέρα μόνο, αν και ταλαιπωρήθηκα απίστευτα στο ταξίδι...

Ηταν από τις ωραιότερες Κυριακές που έχω περάσει....Όπως και τότε...

Θυμάσαι???

Υ.Γ. Κάποιες από τις φωτό είναι του Dj Pro (καλά τα λέω εεε?) Πολυτάλαντο αυτό το παιδί...:p Ευχαριστώ προ....

Keep Living !@! # 3

Μετά τον τελευταίο καυγά πήρε 2 πράγματα σε μια βαλίτσα, τα όνειρά της, τη θλίψη της, το αυτοκίνητό της, και με πολύ έντονη την αίσθηση της ελευθερίας ξεκίνησε…
Για που?? Ούτε εκείνη ήξερε. Στην αρχή σκέφτηκε να πάρει την κολλητή της να πάνε για ένα ποτό…Αλλά μετά τι? Έπρεπε να φύγει μακριά…Έκλεισε το κινητό της και βγήκε στη Εθνική…

Ταξίδευε 2-3- ώρες, οι εικόνες απ’έξω άλλαζαν με 160 km την ώρα… Όταν πια είχε νυχτώσει αρκετά βγήκε σε μια έξοδο της Εθνικής και ακολούθησε τις ταμπέλες προς Βαρκά (Ευρυτανίας) …Δεν είχε ξαναπάει σ’αυτό το χωριό… Είχε έναν συμφοιτητή από εκεί, τον Άγγελο. Θυμήθηκε που τον κοροϊδευαν στη σχολή για το όνομα του χωριού του… “ Μια βάρκα στο βουνό…ΧΑΧΑΧΑ”. Της άρεσε το όνομα γιατί της θύμιζε Βάρκα – Θάλασσα – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…

Ο Άγγελος ήταν ένα πολύ συνεσταλμένο παιδί. Κλασσικό παιδί από χωριό. Όμως είχε ταιριάξει πολύ με την Ελευθερία. Περνούσαν πολλές ώρες ο ένας σπίτι του άλλου. Ατελείωτες συζητησεις. Η Ελευθερία τότε ήταν με τον Μάρκο. Μεγάαααλος έρωτας, που μετά από 1,5 χρόνο σχέσης τον “έπιασε” στα πράσα με τον Αλέκο, κάποιο ξημέρωμα, σε ένα ξέφωτο στο βουνό κοντά στο σπίτι της που είχε πάει με τον Άγγελο να μιλήσουν…Είχε πέσει σε κατάθλιψη μετά από αυτό, αλλά ο Άγγελος πάντα εκεί να τη στηρίζει. Μέσα της ήξερε ότι άρεσε στον Άγγελο, αλλά εκείνη ζητούσε πάντα το άπιαστο… Έτσι όταν ο Άγγελος γνώρισε την Ειρήνη – μια μικροκαμωμένη μελαχρινή κοπελίτσα από ένα χωριό λίγο έξω από τη Δράμα ,άχρωμη και ανούσια – ερωτεύτηκε, και η Ελευθερία δεν μπόρεσε ποτέ να του το συγχωρέσει. Πάντα τόσο εγωίστρια ήταν…

Έφτασε στο χωριό μετά από περίπου 1 ώρα… Βρήκε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από το χωριό και έκλεισε ένα δωμάτιο. Άφησε τη βαλίτσα της, έκανε ένα ντους και αφού ντύθηκε κατέβηκε στην υποδοχή . Ρώτησε τον νεαρό μήπως είχε ακουστά κάποιον Άγγελο Παπαδόπουλο, γύρω στα 30. Εκείνος την ενημέρωσε ότι ο Άγγελος είχε ανοίξει ένα μπαράκι στην πλατεία του χωριού, λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο. Εκεί θα τον έβρικε όλες τις ώρες, και μπορούσε να πάει και με τα πόδια. Εκείνη δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει και έτσι ευχαρίστησε και προφασισμένη το τσουχτερό κρύο μπήκε στο αυτοκίνητό της… Μόλις έφτασε στην πλατεία του χωριού πάρκαρε απ’έξω από το μαγαζί “Ραντεβού” και κατέβηκε.

Ο χώρος μέσα ήταν πολύ ζεστός. Οι τοίχοι καλυμένοι με μωβ ριχτάρια, και διάφορα σχέδια από γυάλινες ψιφίδες σε τόνους του ροζ και του μωβ, διακοσμούσαν τις εσωτερικές κολώνες του χώρου. Έπαιζε χαλαρή μουσική που γέμιζε το χώρο. Τα λίγα ξύλινα τραπεζάκια που υπήρχαν ήταν πιασμένα από νεαρά ζευγάρια, έτσι κατευθύνθηκε στο Μπαρ. Κάθησε σε ένα από τα μωβ σκαμπώ – πολύ αναπαυτικό για σκαμπώ, σκέφτηκε – και τρίβοντας τις παλάμες της σε γρήγορους ρυθμούς για να ζεσταθούν , κοίταξε τον barman. Ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 ψηλός μελαχρινός με ένα σκουλαρίκι στο δεξί αυτί. Είχε γένια 3 ημερών και τα μαλλιά του κατάμαυρα , πυκνά και σγουρά, κοντά κουρεμένα.. Την υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και της είπε “ Καλησπέρα…Θα πιούμε κάτι να ζεσταθούμε?”. Εκείνη μαγεμένη από την βραχνή φωνή του, άργησε λίγο να απαντήσει. Είχε μπροστά της τον Άγγελο…Μετά από τόσα χρόνια, τον ξαναέβλεπε…Πόσο είχε αλλάξει… Αλλά η φωνή του ίδια…Αυτή η ζεστή χροιά του, τη γύρισε 10 χρόνια πίσω. Σε εκείνες τις ατελείωτες νύχτες που έιχαν περάσει οι δυό τους. Τελικά αποκρίθηκε “ Ε…Ναι… Θέλω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί…”…Εκείνος πήρε 2 ποτήρια και τα γέμισε κρασί. Πλησίασε προς το μέρος της και της είπε : “Στην υγειά σου. Θα σε πείραζε να σου κάνω παρέα να πιούμε το κρασί? Είμαι ο Άγγελος…” . “ Το ξέρω…” Σκέφτηκε η Ελευθερία αλλά προτίμησε να μην το πεί. “Ελευθερία… Χάρηκα!”….

Η Ελευθερία κοιτούσε τα χείλη του. Της φαίνονταν πολύ προκλητικά.... Δεν τα είχε προσέξει ποτέ. Δεν τα είχε ακουμπήσει ποτέ…Ούτε μια φορά δεν είχαν έρθει τόσο κοντά. Ήταν τόσο αθώα η σχέση τους… Άραγε εκείνος την σκέφτηκε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια? Του είχε λείψει καθόλου? Τη θυμόταν?

“Ελευθερία….Ωραίο όνομα. Όταν ήμουν φοιτητής, ήξερα μια κοπέλα που την έλεγαν Ελευθερία. Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου, όμως δεν της το είπα ποτέ. Και μετά χαθήκαμε. Έτσι απλά…Εκείνη στην Αθήνα, εγώ στο χωριό…”
Η Ελευθερία είχε παγώσει. Ήθελε να πηδήξει μέσα στο μπαρ, να του πεί εγώ είμαι, η Ελευθερία σου… Όμως κάτι την κρατούσε πίσω. Και αν είχε σχέση? Και αν είχε παντρευτεί? Και αν είχε παιδιά? Τι ήθελε εκείνη? Γιατί τον θυμίθηκε μετά από τόσα χρόνια? Έτσι προτίμησε να μη μιλήσει. Σήκωσε το ποτήρι της το χτύπησε στο δικό του και του είπε “ Στην Ελευθερία λοιπόν!”. Εκείνος χαμογέλασε και πήρε το ποτήρι του, και ήπιε μια γουλιά. Κατέβασε το ποτήρι και είπε “ Είχε τα μάτια σου…Μοιάζετε αρκετά. Αλλά εκείνη αποκλείεται να ερχόταν ποτέ στο χωριό. Ήταν βασίλισσα της πόλης.”…
Βασίλισσα της πόλης!!Έτσι την έλεγε! Η Ελευθερία χάθηκε στις αναμνήσεις της…Μέχρι που η φωνή του την “ξύπνησε” “ Τι σε φέρνει στα μέρη μας?Δεν είσαι από ‘δω.”. “Χώρισα πριν 5 ώρες από μια σχέση που τα τελευταία 6 χρόνια μου έτρωγε τη ζωή. Και έφυγα να ηρεμίσω.” Είπε η Ελευθερία. Θα μπορούσε να είχε πει ψέμματα. Γιατί είπε την αλήθεια? Πάντα ο Άγγελος της έβγαζε τον πιο ειλικρινή εαυτό της, έτσι και τώρα. Δεν του έκρυψε τίποτα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση. Εκείνος ήθελε να μάθει τα πάντα για την Ελευθερία, και εκείνη του έδωσε όλες τις πληροφορίες που ήθελε. Έτσι και αλλιώς είχε την ανάγκη να μιλήσει. Μετά το τρίτο κρασί (και χωρίς να έχει ζαλιστεί καθόλου), είχαν γίνει πια “φίλοι”. Μίλησαν για τα πάντα. Για τη ζωή τους από τότε που ήταν φοιτητές, μέχρι τώρα. Του τα είπε όλα. Για τη ζωή της, τη δουλειά της, τη σχέση της…Πως ξεκίνησε που έφτασε. Του είπε για τον Ορφέα, για τη σχέση τους, για τα όνειρά τους… Για το πόσο καταπίεσε τον εαυτό της να είναι μαζι του… Εκείνος της είπε για της σχέσεις του, για τη σκιά της που πάντα υπήρχε. Της μίλησε ανοιχτά και ειλικρινά όπως έπρεπε να είχε κάνει χρόνια πριν…Έκλαψαν πολύ…Άνοιξαν τις καρδιές τους και μοιράστηκαν 10 χρόνια μοναξιάς…

Είχε πάει ήδη 3 το ξημέρωμα. Το μαγαζί είχε κλείσει. Ο Άγγελος και η Ελευθερία είχαν κάτσει πριν από 1 ώρα σε έναν καναπε στο πίσω μέρος του μαγαζιού να συνεχίσουν τη συζήτηση τους. Είχαν πει τα πάντα μεταξύ τους. Τι σου είναι η χημεία… Όσα χρόνια και αν περάσουν η χημεία παραμένει…
Το τζάκι συνέχιζε να καίει και η μουσική έπαιζε πολύ χαμηλά, τα κεράκια που ήταν ακόμα αναμένα σε συνδυασμό με τη χημεία που υπήρχε ανάμεσά τους, είχαν δημιουργήσει μια άκρως ερωτική ατμόσφαιρα…
Η Ελευθερία είχε ξαπλώσει στην αγκαλιά του Άγγελου και εκείνος της χαίδευε τα μαλλιά… Πρώτη φορά ένιωθε τόσο ελεύθερη…
Το χάδι του σαν βάλσαμο,μαλάκωσε τον πόνο της, το άρωμά του μεθυστικό…Τόσα χρόνια είχαν περάσει και το άρωμά του δεν το είχε ξεχάσει ποτέ. Πάντα αυτή η αγκαλιά ήταν το λιμάνι της. Αυτό το άρωμα τόσο ζεστό και τόσο οικείο …Είχαν κάτσει ώρα εκεί στον καναπέ αγκαλιά, όταν ο Άγγελος πλησίασε τα χείλη του στα δικά της. Η Ελευθερία ένιωθε την ανάσα του στο προσωπό της, ζεστή, και αγχωμένη. Είχε χαθεί στο μελί χρώμα των ματιών του… Είχε αφεθεί στην αγκαλιά του. Έπαιζε το with or without you – C Real. Εκείνος πλησίασε ακόμα περισσότερο, είχε σχεδόν ακουμπήσει τα χείλη της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και παραδώθηκε στο φιλί του, και στο άγγιγμά του.
Οι ανάσες τους, βαριές και γρήγορες, τα κορμιά τους παραδωμένα στο πάθος που τους είχε κυριέυσει…Έξω η βροχή, εδώ και ώρες είχε μετατραπεί σε χιόνι, ο αέρας παρέσερνε τις χοντρές νιφάδες , και όλα γύρω έμοιαζαν χριστουγενιάτικα…Ήταν Τρίτη 10 Δεκεμβρίου.Το βράδυ που λυτρώθηκαν…
Τα ρούχα τους έπεφταν στο πάτωμα, το ένα μετά το άλλο. Τα κορμιά τους γυμνά και ιδρωμένα είχαν παραδωθεί στο ρυθμό του πάθους τους. Το μόνο ύφασμα πάνω τους ήταν το μεταξωτό μωβ φουλάρι, δεμένο στο λαιμό της Ελευθερίας. Δώρο από τον Ορφέα στα γεννέθλιά της πριν από ένα μήνα. Και του το είχε πει “Δεν το Θέλω αυτό το δώρο γιατί το μαντήλι σημαίνει χωρισμός….”…