"Η ιστιοπλοΐα είναι η τέχνη του αρμενίσματος στο νερό (σε θάλλασσα ή σε λίμνη) χρησιμοποιώντας ως αποκλειστική ή κύρια πηγή ενέργειας τον άνεμο. Πήρε το όνομά της από το ιστίο, δηλαδή το πανί, που τα παλιά χρόνια χρησιμοποιούσαν τα σκάφη για να ταξιδεύουν. Τα πανιά δένονταν στα κατάρτια (ιστούς), και με τη βοήθεια του αέρα τα σκάφη που ονομάζονταν ιστιοφόρα αρμένιζαν στις θάλασσες όλου του κόσμου. Και σήμερα ακόμη υπάρχουν πολλά τέτοια σκάφη, που όμως διατηρούν τις μηχανές ως βοηθητικές, σε περίπτωση που επικρατεί άπνοια, δηλαδή δεν φυσάει αέρας.
Στη σημερινή εποχή, όταν γίνεται λογος για ιστιοπλοΐα, γίνεται για το άθλημα που είναι συναρπαστικό και ένα από τα ωραιότερα που υπάρχουν, γιατί συνδυάζει τη γοητεία της θάλασσας με τις ικανότητες των αθλητών, που πρέπει να είναι πολύ καλά γυμνασμένοι, ειδικά στα πόδια και τη μέση."
Με τη wiki - βοήθεια πρσπάθησα να σας δώσω ορισμό για κάτι το οποίο για μένα είναι απλά ζωή.
Η ιστιοπλοϊα για μένα είναι χόμπυ, είναι άθλημα, είναι στάση ζωής.
Μετά από δυο χρόνια, περίπου, απουσίας φέτος επανεντάσσομαι ξανά!
Ξεκινάω, προετοιμάζομαι, και ψάχνομαι να ενώσω το team που θα μας απογειώσει!!!
Οι τελικές διορθώσεις γίνονται και σε 1 εβδομάδα το σκάφος θα πέσει ξανά στο νερό!
Ανυπομονώ να ακούσω τον ψίθυρο του ανέμου,
Ανυπομονώ να νιώσω να μου χαιδεύει το πρόσωπο,
Ανυπομονώ να να λικνιστώ στους ρυθμούς της θάλασσας, να νιώσω τη δύναμή της, να παίξω με τα κύματα.
Να ενώσω θάλλασα και άνεμο με ένα πανί και ένα σκαρί και να ταξιδέψω ...
Να ανακαλύψω κρυμμένες παραλίες και ερημικά κολπάκια...
Να με νανουρίσει η θάλασσα, να αποκοιμηθώ κοιτώντας τα αστέρια και να ξυπνήσω με μια βουτιά σε κρύο καθαρό νερό...
Αν και αργούν ακόμα, οι διακοπές έκλεισαν!!!
Δεν έχει καράβι φέτος. Δεν έχει εισητήρια.
Δεν έχει ταλαιπωρία σε λιμάνια και εύρεση δωματίου.
Φέτος το πρόγραμμα έχει εμένα, εσένα και το σκαρί μας....
Πολλή ηρεμία και χαλάρωση...
Είμαι εδώ και είμαι καλά!
Αν εξαιρέσεις μια πλαγιομετωπική που είχα εχθές, με ένα έντομο τύπου μέλισσας χοντρό και καφέ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το αυτί μου να γίνει σαν φρεσκοτηγανισμένος λουκουμάς και να μην μπορώ να κοιμηθώ, κατά τα άλλα είμαι μια χαρά!
Έκανα μπάνια, πήρα και λίγο χρώμα αφήνοντας πίσω οριστικά το χειμώνα που μόλις πέρασε...
Κατά τα άλλα δουλειά δουλειά δουλειά...
Κάθε καλοκαίρι λοιπόν αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα :
Τα ρουχαλάκια που κυκλοφορούν στις βιτρίνες είναι άψογα τέλεια, άλλα αναδεικνύουν το κορμί μας και άλλα κρύβουν τις ατέλειες που άφησε ο χειμώνας πίσω του.
Πάντως σε γενικές γραμμές δεν έχω παράπονο από τις βιτρίνες των ρούχων.
Αυτό που με πονάει είναι το παπούτσι!
Ως γνωστή λάτρης των παπουτσιών έχω στη συλλογή μου αμέτρητα ζευγάρια!Άλλα ψηλά και άλλα χαμηλά.
Όμως όταν θες να βγεις βρε παιδί μου το πρωί για μια βόλτα, το απόγευμα για έναν καφέ ή όταν θα πας στο νησάκι με το χοντροβότσαλο και το κατσάβραχο δεν το μπορείς το τακουνάκι όσο χαμηλό η ψηλό και αν είναι!
Η λύση είναι μια : ΣΑΝΔΑΛΙΑ...
Ψάχνω λοιπόν, χρόοοονια τώρα, να βρώ απλά, λιτά σανδάλια όμορφα αλλά όχι υπερπαραγωγές και το σημαντικότερο, σε μια λογική τιμή, ώστε να μπορώ να πάρω 5-6-7 για να τα ταιριάζω με όλα μου τα ρούχα...
Όσο και αν έψαξα δεν έβρισκα πουθενά!
Τη λύση μου την έδωσε μια φίλη η οποία φτάνοντας στο ίδιο αδιέξοδο με εμένα (με τη διαφορά ότι εκείνης πιάνουν τα χέρια της), αποφάσισε να φτιάξει τα δικά της σανδάλια.
Σας παρουσιάζω λοιπόν λίγα από τα κομμάτια της συλλογής της, κάντε κλικ στις φωτό για μεγαλύτερη ανάλυση!
μαύρο με καφέ μελί και πορτοκαλί πέτρες δεμένο με ανάλογα χρώματα
λευκό με μωβ και λευκές πέτρες
Λευκό με λευκές και ροζ πέτρες
Λευκό με κόκκινες και μαύρες πέτρες
Μαύρο με χρωματιστές πετρες
Λευκό με κόκκινες και πορτοκαλί πέτρες
Λευκό με γαλάζιες πέτρες
Αυτό είναι ένα δείγμα της δουλειάς της.
Real δερμα, για να μην πάθουμε και καμιά ζημιά καλοκαιριάτικα από τις πλαστικούρες που κυκλοφορούν, και όσο απλό ή φορτωμένο το θέλει ο καθένας.
Οι τιμές κυμαίνονται από 30 € έως 40 € αναλόγως με τις πέτρες που επιθυμούμε.
Εγώ λοιπόν σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα ώς τον πιο ξεχωριστό τρόπο να τελειοποιήσει κανέις την εμφάνισή του όλες τις ώρες της μέρας. Αλλά και ως ένα δώρο μοναδικό για την αγαπημένη (φίλη, κοπέλα, μαμά κλπ).
Όποια-ος ενδιαφέρεται ας αφήσει το μειλ του στα σχόλια και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί του χωρίς να το δημοσιεύσω φυσικά :))))
Σας φιλώ γλυκά
Σκορπίνα!
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ψυχολογικά προβλήματα - θέματα. Άλλος μικρότερα και άλλος μεγαλύτερα.
Έχω αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση μου ότι νιώθω ένα μπέρδεμα.
Δεν ξέρω ποια είμαι και τι θέλω.
Εγώ αυτό το ονομάζω ψυχολογικό μπέρδεμα.
Δεν ξέρω, ακόμα, αν έχω ψυχολογικά προβλήματα και ποια είναι αυτά.
Προς το παρόν ζω σε ένα μπέρδεμα. Όταν το ξεμπερδέψω θα σας πω.
Αλλά πάντα νιώθω σαν την ατάκα του αρκά :
Θέλω να βγώ από το αδιέξοδο που ζω αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα.
Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι η ψυχολογία της γυναίκας είναι έχει τη μορφή κύματος και είναι περιοδική, με διάρκεια περίπου ένα μήνα.
Φουσκώνει φουσκώνει και είναι στο απόγειο κατά την διάρκεια του μήνα, και μετά ξεσπάει και πέφτει σαν πτώση σε μια βαθιά χαράδρα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμβαδίζει με τις "δύσκολες μέρες" μας, πολλές φορές όμως συμπίπτει.
Και όταν τελειώσει πάλι απ'την αρχή.
Τις τελευταίες μέρες ζω εκείνες τις μέρες του μήνα μου. Που έχω πέσει στη χαράδρα. Και πέφτω και πέφτω, ασταμάτητα. Και απλά αναρρωτιέμαι ενμέσω δακρύων και βαριάς ψυχής. Πότε τελειώνει αυτο?Πότε θα φτάσω στο τέλος?Θέλω να ξαναχαμογελάσω.
Θέλω να ξυπνήσω και να δώ τη καθημερινότητά μου με χαρούμενο μάτι.
Βαρέθηκα αυτή την ψυχολογία που έχει φτάσει στα τάρταρα.
Θέλω να ξαναγίνω φοιτήτρια.Να ξεκινάνε οι καλοκαιρινές διακοπές μου μέσα Ιουνίου και να τελειώνουν μέσα Σεπτεμβρίου που ξεκινάνε οι χειμερινές.
Σκέφτομαι το παρελθόν. Ανθρώπους που πέρασαν και έφυγαν (ευτυχως).
Ανθρώπους που έδιωξα και με έδιωξαν από το δρόμο τους.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές.
Δεν μετανιώνω για τις επιλογές που έχω κάνει, απλά σκέφτομαι πως θα ήμουν αν ήταν αλλιώς.
Το καλό με το να πηγαίνεις σε ψυχολόγο είναι ότι κλείνεις ένα ραντεβού, μπαίνεις κάθεσαι, μιλάς - μιλάς, ανοίγεις την ψυχή σου αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου κλαίς γελάς και μετά τελειώνει η ώρα σηκώνεσαι φεύγεις και συνεχίζεις τη ζωή σου μέχρι το επόμενο ραντεβού.
Το κακό είναι όταν προσαπθείς να κάνεις αυτοψυχανάλυση.
Όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα σε ακολουθεί. Θα μιλήσεις ανοιχτά θα ταπεινώσεις το εαυτό σου σε σένα, θα κλάψεις θα γελάσεις. Αλλά δεν σταματάει ποτέ.
Και όταν το βράδυ θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου και θα κλείσεις τα μάτια προσπαθώντας να αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα, ακόμα και τότε πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Και να μιλήσεις ανοιχτά, αληθινά. Μα ακόμα και τότε δεν σταματάει. Σε κυνηγάς παντού.
Το δυσκολότερο όλων είναι να έχεις κάποιον άντρα δίπλα σου.
Που να καταλάβει ο έρημος ότι εσύ αυτοβασανίζεσαι. Και τη μια στιγμή γελάς και την άλλη κλαίς?Και γιατί να μπεί στη διαδικασία να σε κατανοήσει αφού ούτε εσύ δεν καταλαβαίνεις πλήρως τι συμβαίνει?
Ίσως γιαυτό εμείς οι γυναίκες στρεφόμαστε προς το ίδιο φύλο.
Φυσικά μπορώ να καταλάβω όταν καθόμαστε με την κολλητή μου για καφέ και γελάμε μετά από μισή ώρα να κλαίει. Το ξέρω, το νιώθω, και εγώ το παθαίνω.
Θέλω και εγώ την ίδια κατανόηση. Όχι να καταλάβεις από που προέρχεται, αλλά ότι έτσι είναι. Και είναι φυσιολογικό.
Έτσι είμαι. Τη μια στιγμή γελάω και την άλλη κλαίω. Δεν είμαι το παράξενο ον - από άλλο πλανήτη. Ή μπορεί και να είμαι, αλλά αφού ζω αναμεσά σας θέλω να με αντιμετωπίζετε σαν φυσιολογική.
Σόρυ για τα σχόλια, αλλά είναι αυστηρά εξομολόγηση.
:)
