Τι σας έλεγα για την πανέμορφη εβδομάδα?
Ε χμ...
Δεν θα το σχολιάσω@!
Έχω αρκετή θετική αύρα ακόμη για να σχολιάσω τα ευτράπελα της εβδομάδας που πέρασε!
Θα αρκεστώ σε ένα μόνο:
Πόσο γελάω με τις κουτσομπόλες!
Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Καστοριά, έζησα το παρακάτω σκηνικό.
Είναι βραδάκι και έχω αποφασίσει να βγώ για καφέ. Ντύνομαι, στολίζομαι και βγαίνω από το σπίτι. Στην εξώπορτα συναντώ την αγαπητή σπιτονοικοκυρά....
"Πού πας έτσι στολισμένη?"
"Πάω για καφεδάκι" - το που και με ποιον δεν σας αφορά, σκέφτομαι...
"Α...Κατεβαίνεις στην πόλη εε? Ε βέβαια,με κανένα αγόρι θα έχεις ραντεβού. Κοίτα μη σε ξεμυαλίσει και χάσεις τα μαθήματά σου!"
"....." χαμόγελο μόνο...
Μιας και δεν περνά λεωφορείο έξω από το σπίτι μου κατεβαίνω στον κεντρικό δρόμο. Όταν φτάνω συνειδητοποιώ ότι είναι αργά και έχω χάσει το λεωφορείο οπότε αποφασίζω να πάρω ένα ταξί. Μόνο που στον ταξιτζή ζητάω να πάει στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της πόλης, καθώς το ραντεβού μου είναι σε ένα χωριό λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου.
Όλα καλά που λέτε, το ραντεβού κύλισε ομαλά και γύρια σπίτι άγρια χαράματα, να ξεραθώ στον ύπνο.
Το πρωί (πρωί - πρωί με την αυγούλα ώρα 7) χτυπάει η πόρτα και σηκώνομαι τρομαγμένη να δώ τί έγινε!
Παραπατώντας από τον ύπνο με τις πιτζάμες - ο θεός να τις κάνει - φτάνω στην πόρτα, ανοίγω και προς μεγάλη μου έκπληξη αντικρύζω ....την σπιτονοικοκυρά!
"Καλημέρα, έγινε κάτι?" αναρρωτιέμαι τι έχω κάνει πάλι και την ενόχλησα!
"Καλημέρα, καλά πέρασες εχθές?"
Έλεος χριστιανή μου 7 το πρωί να με ρωτάς αν πέρασα καλά εχθές! "Ναι...καλά ήταν..."
"Που πήγες?Γιατί τελικά στην πόλη δεν κατέβηκες, με το ταξί πήγες πρός Κολοκυνθού" το χωριό που σας έλεγα...
Κάνω το σταυρό μου, και προσπαθώ να μαζέψω τα μάτια μου τα οποία έχουν πεταχτεί έξω από τα νεύρα μου!
"Έγινε κάτι?" Ξαναρωτάω, με όση ηρεμία μου έχει απομείνει...
"Να βρε, η κουμπάρα μου σε είδε να μπαίνεις στο ταξί και με πήρε να μου πεί να προσέχεις, ξέρεις τώρα μη χάσεις και τα μαθήματά σου!"
"Ευχαριστώ πολύ.Καληνύχτα."
Έκλεισα την πόρτα και ξανακοιμήθηκα...
Η αλήθεια είναι ότι τέτοια σκηνικά έζησα πολλά στην Καστοριά! Πριν από τότε όμως δεν ήξερα τι θα πεί κουτσομπολιό, στην αρχή σοκαρίστηκα, μετά άρχισα να τα παίρνω στην πλάκα. Έτσι και αλλιώς δεν είχα κάτι να κρύψω, ούτε με ένοιαζε τι γνώμη θα είχαν για μένα και το αγορομάνι που μπαινόβγαινε σπίτι μου (καθότι οι φίλοι στη ζωή μου ήταν ανέκαθεν αρσενικοί με κάποιες λαμπρές θυλικές εξαιρέσεις βέβαια).
Σιγά σιγά, άρχιζε να μου σχολιάζει τα αγόρια μου (που φυσικά μας έβλεπαν έξω και ήξεραν που πήγαμε, πόσο κάτσαμε, τί ήπιαμε, και τί κάναμε μετά.!!!!). Ύστερα ήρθαν και τα σχόλια τύπου "Σας άκουσα εχθές το βράδυ!! Ανεβαίνατε τις σκάλες μαζί"...Και διάφορα άλλα τα οποία δεν μπορώ να μεταφέρω για ευνόητους λόγους!
Παρόλο που με περνούσαν από ακτινογραφία σε κάθε μου κίνηση, για μένα περνούσε απαρατήρητο. Και όχι μόνο δεν με ενοχλούσε αλλά μερικές φορές επίτηδες έκανα δυνατές συζητήσεις για να με ακούν...(χιχι).
Ήλπιζα και νόμιζα, ότι αυτά τα πράγματα συνέβαιναν μόνο στις μικρές πόλεις και τα χωριά.
Όμως τελικά θέλω να σας πώ ότι έσφαλα!
Βεβαίως!
Εν έτει 2010 στην Αθήνα, σας πληροφορώ ότι τα νέα τύπου χώρισε - τα ξαναβρήκε, βγήκε - με ποιόν, πού, πότε και πώς, είναι το πιο hot θέμα για συζήτηση!
Τα βλέπετε άλλωστε από τα κανάλια, ποιος δεν ξέρει τι έκανε η Μενεγάκη και ο Λάτσιος?
Και καλά κυρά μου, δουλειές δεν έχεις? Και ασχολείσαι αν βγήκα με ποιον που πότε και γιατί?
Απαπαπαπα!
Κρίμα, κρίμα γιατί νόμιζα ότι έχουμε λίγο τσίπα πάνω μας...
Βρε, αν έχω κάτι να μοιραστώ θα το κάνω!Κρυψίνους δεν είμαι!Για να μην το λέω, μάλλον έχω τους λόγους μου!Και μάλλον το στόμα της καθεμιανής είναι ένας από αυτούς...
Φτου φτού μακριά μας!
Γιαυτό το λόγο αρνούμαι και εγώ να πάρω δική μου εκπομπή!
Φαντάζεστε να βλέππω τη φουρνάρισσά μου στον Alpha να λέει "Ήρθε εχθές και πήρε 2 φραντζόλες ψωμί!Μάλλον πολλοί θα μαζεύτηκαν σπίτι της το βράδυ..."
Ναι, και δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε με τους πολλούς, από το να τρώμε ψωμί ... (!)
Έλεος!
Αυτά τα ολίγα αγαπημένοι μου και ο νοών νοήτω!
Καλό Σ/Κ να έχουμε όλοι με ευχάριστη διάθεση και λιγότερο κουτσομπολιό!
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
Όσοι θέλουμε ας έχουμε μια καλή εβδομάδα!Οι υπόλοιποι στο καλό!
Δεν έχω την τιμή να ξυπνάω κάθε πρωί με τόσο τρελλή διάθεση, όπως σήμερα!
Πόσο μάλλον Δευτέρα πρωί!
Έτσι λοιπόν, αφού τραγουδάω και χοροπηδάω σαν το χαζό από το πρωί, είπα μόλις έρθω γραφείο να κάνω μια ανάρτηση με κάποιο χαρούμενο τραγουδάκι (μέχρι και Βανδή θα έβαζα πρωί πρωί)!
Αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις!
Μόλις πάτησα το πόδι μου στο γραφείο συνειδητοποίησα ότι όλος ο κόσμος έχει τρελλή διάθεση για τσακωμό!
Όοοοοοχι αγαπημένε μου αναγνώστη!
Δεν ενέδωσα, και ούτε πρόκειται φυσικά!Είμαι τόσο ροζ και γαλάζιο και κίτρινο και πορτοκαλί που ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα για τα νεύρα τους!Ας τα πάρουν πακέτο στο σπίτι!
Ωχού!
Απλά έπηξα λίγο στη δουλειά και άργησα!
Μάκια πολλά!
Και καλή εβδομάδααααααααα!
Πόσο μάλλον Δευτέρα πρωί!
Έτσι λοιπόν, αφού τραγουδάω και χοροπηδάω σαν το χαζό από το πρωί, είπα μόλις έρθω γραφείο να κάνω μια ανάρτηση με κάποιο χαρούμενο τραγουδάκι (μέχρι και Βανδή θα έβαζα πρωί πρωί)!
Αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις!
Μόλις πάτησα το πόδι μου στο γραφείο συνειδητοποίησα ότι όλος ο κόσμος έχει τρελλή διάθεση για τσακωμό!
Όοοοοοχι αγαπημένε μου αναγνώστη!
Δεν ενέδωσα, και ούτε πρόκειται φυσικά!Είμαι τόσο ροζ και γαλάζιο και κίτρινο και πορτοκαλί που ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα για τα νεύρα τους!Ας τα πάρουν πακέτο στο σπίτι!
Ωχού!
Απλά έπηξα λίγο στη δουλειά και άργησα!
Μάκια πολλά!
Και καλή εβδομάδααααααααα!
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Ταμπέλες.
Είμαι εδώ, στο δωμάτιο.Καθισμένη στη μεγάλη μου πολυθρόνα.
Κάθομαι και κοιτάω γύρω γύρω.
Ψάχνω να βρώ...
Ψάχνω μια ταμπέλα να βάλω στο συναίσθημα.
Μα δεν υπάρχει.
Καμιά ταμπέλα δεν ταιριάζει στο συναίσθημά μου.
Άλλες φαίνονται λίγες, και άλλες φαντάζουν τρομερά πολύ μεγάλες...
Μα όλο ψάχνω απελπισμένα να βρώ κάτι να το κάνω να μοιάσει, να το βολέψω στη σιγουριά και τη σταθερότητα του γνωστού, του οικείου και ας είναι λίγο.
Μάταια...
Είναι πεταλούδες κίτρινες ροζ και γαλάζιες στο στομάχι μου.
Αυτό είναι έρωτας θα μου πείς.
Αλλά δεν έιναι.
Είναι η ανατριχίλα που νιώθω σε όλο μου το κορμί όταν πλησιάζω στο δικό σου.
Είναι που νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά όταν ακούω τον ψίθυρό σου, και όταν νιώθω την ανάσα σου στο λαιμό μου....
Και αυτό έρωτας θα μου πεις.
Δεν είναι.
Είναι ο πανικός που με πιάνει στην ιδέα ότι μια νύχτα θα ξυπνήσω από εφιάλτη ιδρωμένη και δεν θα είσαι δίπλα μου να με πάρεις αγκαλιά.
Αυτό τι είναι?
Είναι ο φόβος που νιώθω ότι θα πέσω και δεν θα έχω εσένα να με κρατήσεις.
Αυτό πάλι?
Εκεί που κάθομαι στην πολυθρόνα αφαιρούμαι (περισσότερο), και φαντάζομαι εμάς μαζί σε ταξίδια μακρινά.Μακρινά σε χρόνο και σε τόπο...
Αγκαλιές με φόντο τοπία που το μάτι δεν έχει ξαναδεί, βόλτες και χαμόγελα πλατιά...
Και τότε έρχεται πάλι ο φόβος.
"Μην κάνεις όνειρα. Μην φαντάζεσαι ευτυχισμένες στιγμές που μπορεί να μην έρθουν ποτέ. Άσε να έρθουν μόνες τους."
Μα δεν γίνεται να φοβάμαι να ονειρευτώ, αλλά πονάει όταν τα όνειρά μου ναυαγούν στη μέση του ωκεανού.
Αλλά δεν μπορώ να ζησω χωρίς να ονειρεύομαι.
Και ξέρεις κάτι?
Δεν θα βρώ ποτέ κάτι να μοιάζει με το συναίσθημά μου.
Γιατί είναι κάτι δικό μου που αφορά εσένα.
Είναι τόσο μοναδικό όσο εγώ και εσύ.
Και τελικά δεν με νοιάζει να το ονομάσω, γιατί δεν χωράει σε καμιά ταμπέλα...
Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι.
Το μόνο που μπορώ είναι να περιμένω τα όνειρά μου να βγούν αληθινά...
Και αν δεν βγουν, δεν πειράζει. Μπορεί να βγουν τα δικά σου... :) :D
Κάθομαι και κοιτάω γύρω γύρω.
Ψάχνω να βρώ...
Ψάχνω μια ταμπέλα να βάλω στο συναίσθημα.
Μα δεν υπάρχει.
Καμιά ταμπέλα δεν ταιριάζει στο συναίσθημά μου.
Άλλες φαίνονται λίγες, και άλλες φαντάζουν τρομερά πολύ μεγάλες...
Μα όλο ψάχνω απελπισμένα να βρώ κάτι να το κάνω να μοιάσει, να το βολέψω στη σιγουριά και τη σταθερότητα του γνωστού, του οικείου και ας είναι λίγο.
Μάταια...
Είναι πεταλούδες κίτρινες ροζ και γαλάζιες στο στομάχι μου.
Αυτό είναι έρωτας θα μου πείς.
Αλλά δεν έιναι.
Είναι η ανατριχίλα που νιώθω σε όλο μου το κορμί όταν πλησιάζω στο δικό σου.
Είναι που νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά όταν ακούω τον ψίθυρό σου, και όταν νιώθω την ανάσα σου στο λαιμό μου....
Και αυτό έρωτας θα μου πεις.
Δεν είναι.
Είναι ο πανικός που με πιάνει στην ιδέα ότι μια νύχτα θα ξυπνήσω από εφιάλτη ιδρωμένη και δεν θα είσαι δίπλα μου να με πάρεις αγκαλιά.
Αυτό τι είναι?
Είναι ο φόβος που νιώθω ότι θα πέσω και δεν θα έχω εσένα να με κρατήσεις.
Αυτό πάλι?
Εκεί που κάθομαι στην πολυθρόνα αφαιρούμαι (περισσότερο), και φαντάζομαι εμάς μαζί σε ταξίδια μακρινά.Μακρινά σε χρόνο και σε τόπο...
Αγκαλιές με φόντο τοπία που το μάτι δεν έχει ξαναδεί, βόλτες και χαμόγελα πλατιά...
Και τότε έρχεται πάλι ο φόβος.
"Μην κάνεις όνειρα. Μην φαντάζεσαι ευτυχισμένες στιγμές που μπορεί να μην έρθουν ποτέ. Άσε να έρθουν μόνες τους."
Μα δεν γίνεται να φοβάμαι να ονειρευτώ, αλλά πονάει όταν τα όνειρά μου ναυαγούν στη μέση του ωκεανού.
Αλλά δεν μπορώ να ζησω χωρίς να ονειρεύομαι.
Και ξέρεις κάτι?
Δεν θα βρώ ποτέ κάτι να μοιάζει με το συναίσθημά μου.
Γιατί είναι κάτι δικό μου που αφορά εσένα.
Είναι τόσο μοναδικό όσο εγώ και εσύ.
Και τελικά δεν με νοιάζει να το ονομάσω, γιατί δεν χωράει σε καμιά ταμπέλα...
Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι.
Το μόνο που μπορώ είναι να περιμένω τα όνειρά μου να βγούν αληθινά...
Και αν δεν βγουν, δεν πειράζει. Μπορεί να βγουν τα δικά σου... :) :D
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Τελικά η ταλαιπωρία μου πάει πολύ!
Είναι απόγευμα, γύρω στις 6 και σχολάω! Φεύγοντας από το γραφείο, πολύ χαρούμενη που σχολάω νωρίς,Ονειροπολώ. Νιώθω κουρέλι, πτώμα και ταλαιπωρημένη από τη δουλειά της προηγούμενης μέρας, και το μόνο που θέλω είναι να λιώσω στο μπάνιο μου με καυτό νερό μέχρι να φύγει και το πετσί μου.
Καθώς ονειροπολώ στη μέση της Κηφισίας κολλημένη στην κίνηση (καθότι γνωρίζετε τι γίνεται στην Κηφισίας με λίγη βροχούλα), θυμάμαι ξαφνικά ότι πρέπει να περάσω από τον Κοτσόβολο να πληρώσω τη δόση του κλιματιστικού!ΦΤΟΥ και ξαναΦΤΟΥ!
Τι να κάνω, παίρνω τη απόφαση ότι θα την κάνω τη παρακαμψη για Μεσογείων και παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου Γ.
"Να σου πω, σχόλασα."
"Ωραία!Τι θα κάνουμε?Θες να πάμε καμιά βόλτα στο ΜALL?"
"Μπααααα, δεν είμαι για ψώνια, θέλω να δω ταινία."
"Ωραία, πέρνα πάρε ταινία και ραντεβού σπίτι σου σε καμιά - μιάμιση ώρα.οκ?"
"Να σου πω, εγώ θέλω να δω το "Οσα παίρνει ο άνεμος" το έχεις δεί?"
"Ναι το έχω δει αλλά το ξαναβλέπω."
"Οκ.Γειααααααά!"
Κλείνουμε, δυναμώνω τον SAKIS, και συνεχίζω το δρόμο μου τραγουδώντας.
Φτάνω η δικιά σου στον Κοτσόβολο και επειδή δεν μπορώ -φυσικά δεν μπορώ- να παρκάρω μπροστά από το μαγαζί στην Μεσογείων, στρίβω σε ένα στενό λίγο παρακάτω και παρκάρω εκεί. "Καλύτερα να μην πάρω την τσάντα μου", σκέφτομαι. "Άλλωστε τι να την κάνω?Άχρηστη είναι. Σκέτο βάρος". Παίρνω πορτοφόλι και κλειδιά και κατεβαίνω. Ανασκουμπώνω την μαύρη μου καπαρτίνα και σκέφτομαι "Η κούραση - κούραση, αλλά η 10ποντη μπότα must!Φτου μου!" .
Πληρώνω, που λές (και τις επόμενες 5 δόσεις γιατί θα το ξεχάσω πάλι η ηλίθια) και βγαίνω από το μαγαζί. Αρχίζω πάλι να σκέφτομαι το καυτό μου μπάνιο και την ταινιάρα που θα δω...
Κάπου εκεί παρατηρώ ότι ένας κύριος γύρω στο 50, ψηλός, καλοστεκούμενος, γκριζομάλλης, με μια μαύρη μεγάλη αντρική ομπρέλα, με πλησιάζει.
Τύπος: - "Συγνώμη, ξέρετε που είναι η οδός Χίου?"
Σκορπίνα: - "Λυπάμαι, όχι." και ξαναβυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Τύπος: - "Αααααα, δεν είστε από εδω." Μου λέει λυπημένα.
ΣΚ: -"Όχι."απαντάω σκέτα και συνεχίζω το δρόμο μου.
Πλησιάζω το αυτοκινητό μου, βγάζω το κλειδί από την τσέπη μου και πάω να ξεκλειδώσω.
Τ: -"΄Συγνώμη δεσποινίς, κάτι σας έπεσε." ξαναλέει ο τύπος, και συνειδητοποιώ ότι με έχει πάρει από πίσω.
ΣΚ: -"Δεν πειράζει, καμιά απόδειξη θα είναι." λέω εγώ, και βάζω το κλειδί στην κλειδαριά. Αστραπιαία σκέψη :"Αν ξεκλειδώσω, προλαβαίνω να μπώ και να ξανακλειδώσω πριν με φτάσει?" Μέχρι όμως να τελειώσω τη σκέψη ο τύπος είναι δίπλα μου.
Τ: - "Πωπωπω!Τι πλάσμα είσαι εσυ?"
"Πω!ρε γαμώτο που έμπλεξα πάλι" σκέφτομαι. - Ξανακλειδώνω το αυτοκίνητο και με το χέρι στο κλειδι απαντάω
ΣΚ: -"Ευχαριστώ".
Τ: -"Μα τι ομορφιά, τι φινέτσα, τι χάρη είναι αυτή!"ξαναλέει.
"Ναι ναι...Το ψευδόνυμό μου είναι ΜΑΚΗΣ και Βαγγέλης ο Νταλικέρης!, ΤΟΣΗ ΧΑΡΗ"σκέφτομαι.
ΣΚ: -"Τα φαινόμενα απατούν" του λέω, σχεδόν από μέσα μου, και αμέσως μετά σκέφτομαι "ΗΛΙΘΙΑ!"
Τ: -"Είσαι μια κούκλα κορίτσι μου!"
ΣΚ: -"Εεεεεε", " τι έεεεε βρε ηλίθια!απάντησε!βρίσε τον!χτύπα τον!ηλίθια!Που είναι η τσάντα - βαρύδι όταν τη χρειάζεσαι?Να του ανοίξω το κεφάλι να ησυχάσω..."μονολογώ από μέσα μου αλλά έχω μείνει με ένα ηλίθιο παγωμένο χαμόγελο να τον κοιτάω αποσβολωμένη, με το χέρι στο κλειδί.
Τ: -"Σε παρακαλώ, πάμε να σε κεράσω έναν καφέ"
ΣΚ: -"Όχι, δουλεύω" - "πάρτα ηλίθια! μεσα στη νύχτα δουλεύεις!Που δουλεύεις κυρά μου?σε κανένα μπαρ???"σκέφτομαι πάλι.
Τ: -"Ε, εντάξει δουλεύεις, αλλά δεν είσαι και παντρεμένη!"
ΣΚ: -"Μπα!Μην το λέτε!Και παντρεμένη είμαι και δουλεύω!" - Και σκατά στη μούρη μου !Ήμουν ικανη να του έλεγα ότι έχω και πολική αρκούδα στο σπίτι για να φύγω...
Τ: -"Πες μου, που μπορώ να σε δω ξανά!Τέτοια γυναίκα δεν ξαναείδα!Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου?"
ΣΚ: -"Ξέρετε με περιμένει ο άντρας μου σπίτι, ας μην αργήσω.." - και η πολική αρκούδα με τα αρκουδάκια της που λέγαμε...
Χαμηλώνει τη φωνή του, και πλησιάζει μισό βήμα
Τ: -"Μα σε θέλω!"
Κάπου εκεί μάλλον η αδρεναλίνη είχε κατακλύσει τον εγκέφαλο και έκανα ανάκτηση δεδομένων από το παρελθόν.
ΣΚ: -"Τι θελεις ρε?"αγριεύω και η φωνή που βγαίνει μάλλον μοιάζει με ουρλιαχτό.
ΣΚ: -"Θηλειά στο λαιμό σου!Παλιοβλάκα!".
Τ: -"Ξέρετε εγώ..." κάνει μισό βηματάκι πίσω.
ΣΚ: -"Τι εσύ ρε?Εσυ θες να γ@μ#$εις και βρήκες εμένα να μου την πέσεις?",
Τ: -"Όχι, όχι, παρεξηγήσατε, εγώ απλά σας θαυμάζω!",
ΣΚ: -"Ρε χάσου από μπροστά μου, μη βγάλω το τακούνι και σε ψάχνουνε σε κανένα χαντάκι!"
Τα desibel μου έχουν χτυπήσει κόκκινο πλέον, και ένιωθα ότι έκαιγαν τα μάτια μου. Είναι εκείνη η στιγμή που κάνεις φόνο και μετά σε αθωώνουν στο δικαστήριο!Μπορούσα να τον μαχαιρώσω με το κλειδί του αυτοκινήτου!όχι ότι θα έκανε τίποτα αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται...
Μέχρι να ανοίξω το στόμα μου να τον ξαναστολίσω είχε εξαφανιστεί τρέχοντας...
Μπήκα στο αυτοκίνητο τρέμοντας -από νεύρα, από φόβο, θα σε γελάσω - και έφτασα σπίτι τρέχοντας.Ούτε μπάνιο ούτε τίποτα. Έβαλα τις φόρμες μου και άραξα στην πολυθρόνα μου...
Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο φίλος Γ. Μπαίνει μέσα και αρχίζει:
Γ: -"Πω πω!τι κουκλάκι είσαι σήμερα!"
ΣΚ : - "Ε μην σ'αρχίσω και σένα στο βρισίδι και σε ξεβαφτίσω!"
Γ: -" Κάλά, δεν σε έβρισα κιόλας!Τι έπαθες?"
ΣΚ : -"΄Καλά πλάκα μου κάνεις?Με τις φόρμες?...Άστο καλύτερα να δούμε την ταινία."
Βάζω την ταινία, και μετά από κανένα 2ωρο ακούω ροχαλητά από τον καναπέ δίπλα μου...
Μα καλά, αναρρωτιέμαι, υπάρχει ένας άντρας που να βλέπει ταινία ολοκληρη???
Ο φίλος μου ξυπνούσε κατά διαστήματα και σχολίαζε, και φυσικά ξύπνησε ένα μισάωρο πριν το τέλος για να δεί...
Ωραία η ταινία, αλλά έμεινα να βρίζω τον Ret Batler και να αναμασώ τα τελευταία λόγια της Scarlet με την ανάλογη προφορά βέβαια! "Don't leave me darling!Please Ret!Don't go!" Είχα ψοφήσει στο γέλιο!Μέχρι που ήθελα να πάρω τα σεντόνια μου να τα κάνω φόρεμα και να κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι έτσι! Παράκρουση η δικιά σου σου λέω!!!
Καθώς ονειροπολώ στη μέση της Κηφισίας κολλημένη στην κίνηση (καθότι γνωρίζετε τι γίνεται στην Κηφισίας με λίγη βροχούλα), θυμάμαι ξαφνικά ότι πρέπει να περάσω από τον Κοτσόβολο να πληρώσω τη δόση του κλιματιστικού!ΦΤΟΥ και ξαναΦΤΟΥ!
Τι να κάνω, παίρνω τη απόφαση ότι θα την κάνω τη παρακαμψη για Μεσογείων και παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου Γ.
"Να σου πω, σχόλασα."
"Ωραία!Τι θα κάνουμε?Θες να πάμε καμιά βόλτα στο ΜALL?"
"Μπααααα, δεν είμαι για ψώνια, θέλω να δω ταινία."
"Ωραία, πέρνα πάρε ταινία και ραντεβού σπίτι σου σε καμιά - μιάμιση ώρα.οκ?"
"Να σου πω, εγώ θέλω να δω το "Οσα παίρνει ο άνεμος" το έχεις δεί?"
"Ναι το έχω δει αλλά το ξαναβλέπω."
"Οκ.Γειααααααά!"
Κλείνουμε, δυναμώνω τον SAKIS, και συνεχίζω το δρόμο μου τραγουδώντας.
Φτάνω η δικιά σου στον Κοτσόβολο και επειδή δεν μπορώ -φυσικά δεν μπορώ- να παρκάρω μπροστά από το μαγαζί στην Μεσογείων, στρίβω σε ένα στενό λίγο παρακάτω και παρκάρω εκεί. "Καλύτερα να μην πάρω την τσάντα μου", σκέφτομαι. "Άλλωστε τι να την κάνω?Άχρηστη είναι. Σκέτο βάρος". Παίρνω πορτοφόλι και κλειδιά και κατεβαίνω. Ανασκουμπώνω την μαύρη μου καπαρτίνα και σκέφτομαι "Η κούραση - κούραση, αλλά η 10ποντη μπότα must!Φτου μου!" .
Πληρώνω, που λές (και τις επόμενες 5 δόσεις γιατί θα το ξεχάσω πάλι η ηλίθια) και βγαίνω από το μαγαζί. Αρχίζω πάλι να σκέφτομαι το καυτό μου μπάνιο και την ταινιάρα που θα δω...
Κάπου εκεί παρατηρώ ότι ένας κύριος γύρω στο 50, ψηλός, καλοστεκούμενος, γκριζομάλλης, με μια μαύρη μεγάλη αντρική ομπρέλα, με πλησιάζει.
Τύπος: - "Συγνώμη, ξέρετε που είναι η οδός Χίου?"
Σκορπίνα: - "Λυπάμαι, όχι." και ξαναβυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Τύπος: - "Αααααα, δεν είστε από εδω." Μου λέει λυπημένα.
ΣΚ: -"Όχι."απαντάω σκέτα και συνεχίζω το δρόμο μου.
Πλησιάζω το αυτοκινητό μου, βγάζω το κλειδί από την τσέπη μου και πάω να ξεκλειδώσω.
Τ: -"΄Συγνώμη δεσποινίς, κάτι σας έπεσε." ξαναλέει ο τύπος, και συνειδητοποιώ ότι με έχει πάρει από πίσω.
ΣΚ: -"Δεν πειράζει, καμιά απόδειξη θα είναι." λέω εγώ, και βάζω το κλειδί στην κλειδαριά. Αστραπιαία σκέψη :"Αν ξεκλειδώσω, προλαβαίνω να μπώ και να ξανακλειδώσω πριν με φτάσει?" Μέχρι όμως να τελειώσω τη σκέψη ο τύπος είναι δίπλα μου.
Τ: - "Πωπωπω!Τι πλάσμα είσαι εσυ?"
"Πω!ρε γαμώτο που έμπλεξα πάλι" σκέφτομαι. - Ξανακλειδώνω το αυτοκίνητο και με το χέρι στο κλειδι απαντάω
ΣΚ: -"Ευχαριστώ".
Τ: -"Μα τι ομορφιά, τι φινέτσα, τι χάρη είναι αυτή!"ξαναλέει.
"Ναι ναι...Το ψευδόνυμό μου είναι ΜΑΚΗΣ και Βαγγέλης ο Νταλικέρης!, ΤΟΣΗ ΧΑΡΗ"σκέφτομαι.
ΣΚ: -"Τα φαινόμενα απατούν" του λέω, σχεδόν από μέσα μου, και αμέσως μετά σκέφτομαι "ΗΛΙΘΙΑ!"
Τ: -"Είσαι μια κούκλα κορίτσι μου!"
ΣΚ: -"Εεεεεε", " τι έεεεε βρε ηλίθια!απάντησε!βρίσε τον!χτύπα τον!ηλίθια!Που είναι η τσάντα - βαρύδι όταν τη χρειάζεσαι?Να του ανοίξω το κεφάλι να ησυχάσω..."μονολογώ από μέσα μου αλλά έχω μείνει με ένα ηλίθιο παγωμένο χαμόγελο να τον κοιτάω αποσβολωμένη, με το χέρι στο κλειδί.
Τ: -"Σε παρακαλώ, πάμε να σε κεράσω έναν καφέ"
ΣΚ: -"Όχι, δουλεύω" - "πάρτα ηλίθια! μεσα στη νύχτα δουλεύεις!Που δουλεύεις κυρά μου?σε κανένα μπαρ???"σκέφτομαι πάλι.
Τ: -"Ε, εντάξει δουλεύεις, αλλά δεν είσαι και παντρεμένη!"
ΣΚ: -"Μπα!Μην το λέτε!Και παντρεμένη είμαι και δουλεύω!" - Και σκατά στη μούρη μου !Ήμουν ικανη να του έλεγα ότι έχω και πολική αρκούδα στο σπίτι για να φύγω...
Τ: -"Πες μου, που μπορώ να σε δω ξανά!Τέτοια γυναίκα δεν ξαναείδα!Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου?"
ΣΚ: -"Ξέρετε με περιμένει ο άντρας μου σπίτι, ας μην αργήσω.." - και η πολική αρκούδα με τα αρκουδάκια της που λέγαμε...
Χαμηλώνει τη φωνή του, και πλησιάζει μισό βήμα
Τ: -"Μα σε θέλω!"
Κάπου εκεί μάλλον η αδρεναλίνη είχε κατακλύσει τον εγκέφαλο και έκανα ανάκτηση δεδομένων από το παρελθόν.
ΣΚ: -"Τι θελεις ρε?"αγριεύω και η φωνή που βγαίνει μάλλον μοιάζει με ουρλιαχτό.
ΣΚ: -"Θηλειά στο λαιμό σου!Παλιοβλάκα!".
Τ: -"Ξέρετε εγώ..." κάνει μισό βηματάκι πίσω.
ΣΚ: -"Τι εσύ ρε?Εσυ θες να γ@μ#$εις και βρήκες εμένα να μου την πέσεις?",
Τ: -"Όχι, όχι, παρεξηγήσατε, εγώ απλά σας θαυμάζω!",
ΣΚ: -"Ρε χάσου από μπροστά μου, μη βγάλω το τακούνι και σε ψάχνουνε σε κανένα χαντάκι!"
Τα desibel μου έχουν χτυπήσει κόκκινο πλέον, και ένιωθα ότι έκαιγαν τα μάτια μου. Είναι εκείνη η στιγμή που κάνεις φόνο και μετά σε αθωώνουν στο δικαστήριο!Μπορούσα να τον μαχαιρώσω με το κλειδί του αυτοκινήτου!όχι ότι θα έκανε τίποτα αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται...
Μέχρι να ανοίξω το στόμα μου να τον ξαναστολίσω είχε εξαφανιστεί τρέχοντας...
Μπήκα στο αυτοκίνητο τρέμοντας -από νεύρα, από φόβο, θα σε γελάσω - και έφτασα σπίτι τρέχοντας.Ούτε μπάνιο ούτε τίποτα. Έβαλα τις φόρμες μου και άραξα στην πολυθρόνα μου...
Κάπου εκεί εμφανίζεται και ο φίλος Γ. Μπαίνει μέσα και αρχίζει:
Γ: -"Πω πω!τι κουκλάκι είσαι σήμερα!"
ΣΚ : - "Ε μην σ'αρχίσω και σένα στο βρισίδι και σε ξεβαφτίσω!"
Γ: -" Κάλά, δεν σε έβρισα κιόλας!Τι έπαθες?"
ΣΚ : -"΄Καλά πλάκα μου κάνεις?Με τις φόρμες?...Άστο καλύτερα να δούμε την ταινία."
Βάζω την ταινία, και μετά από κανένα 2ωρο ακούω ροχαλητά από τον καναπέ δίπλα μου...
Μα καλά, αναρρωτιέμαι, υπάρχει ένας άντρας που να βλέπει ταινία ολοκληρη???
Ο φίλος μου ξυπνούσε κατά διαστήματα και σχολίαζε, και φυσικά ξύπνησε ένα μισάωρο πριν το τέλος για να δεί...
Ωραία η ταινία, αλλά έμεινα να βρίζω τον Ret Batler και να αναμασώ τα τελευταία λόγια της Scarlet με την ανάλογη προφορά βέβαια! "Don't leave me darling!Please Ret!Don't go!" Είχα ψοφήσει στο γέλιο!Μέχρι που ήθελα να πάρω τα σεντόνια μου να τα κάνω φόρεμα και να κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι έτσι! Παράκρουση η δικιά σου σου λέω!!!
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
ΔΥΝΑΜΩΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!SAKISSSSSSSSSSS!
Θέλω σε μένα να λες πως μπορείς
Όσα δεν είχες στους άλλους να βρεις
Θέλω μαζί μου να μη φοβηθείς
Φίλησέ με
Θέλω tα πάντα να είναι για μας
Θέλω στα λάθη να χαμογελάς
Θέλω τα βράδυα να μη σταματάς
Μάγεψε με
Θέλω σε μένα να λες πως μπορείς
Όσα δεν είχες στους άλλους να βρεις
Θέλω μαζί μου να μη φοβηθείς
Φίλησέ με
Θέλω τα πάντα να είναι για μας
Θέλω στα λάθη να χαμογελάς
Θέλω τα βραδυα να μη σταματάς
Μάγεψε με
Σπάσε το χρόνο, βγες απ το δρόμο κι ανάψε τη φωτιά
Πες τ' ονομά μου κι έλα κοντά μου όλα σε μια βραδυά
Λόγια και σκέψεις μην τα πιστέψεις πίστεψέ την καρδιά
Έλα μαζί μου μη σταματάς
Μόνο για μια στιγμή
Να με κοιτάξεις
Κι όλη μου η ψυχή
θα σου φωνάζει
ΦΥΓΑΜΕ ΤΩΡΑ
ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ
Μια ζωή να μ' αγκαλιάζεις
Στο τέλος θα είμαι εκεί
Να μου φωνάζεις
φύγαμε τώρα
Μέσα σε μια στιγμή
Θέλω για μένα να πεις πως μπορείς
Να ξεπεράσεις το χρόνο της γης
Θέλω βαθιά να με ερωτευτείς
Άγγιξέ με
Θέλω στο μέλλον να βλέπεις εμάς
Θέλω σε όλους να λες πως πετάς
Θέλω τα βραδυα να μη σταματάς
Τρέλανε με
Σπάσε το χρόνο, βγες απ το δρόμο κι ανάψε τη φωτιά
Πες τ' ονομά μου κι έλα κοντά μου όλα σε μια βραδυα
Λόγια και σκέψεις μην τα πιστέψεις πίστεψέ την καρδιά
Έλα μαζί μου μη σταματάς
Μόνο για μια στιγμή
Να με κοιτάξεις
Κι όλη μου η ψυχή
θα σου φωνάζει
φύγαμε τώρα
Τώρα για μια ζωή
Μια ζωή να μ' αγκαλιάζεις
Στο τέλος θα είμαι εκεί
Να μου φωνάζεις
φύγαμε τώρα
Μέσα σε μια στιγμή
Σπάσε το χρόνο, βγες απ το δρόμο κι ανάψε τη φωτιά
Πες τ' ονομά μου κι έλα κοντά μου όλα σε μια βραδυα
Λόγια και σκέψεις μην τα πιστέψεις πίστεψέ την καρδιά
Έλα μαζί μου μη σταματάς
Μόνο για μια στιγμή
Να με κοιτάξεις
Κι όλη μου η ψυχή
θα σου φωνάζει
φύγαμε τώρα
Τώρα για μια ζωή
Μια ζωή να μ' αγκαλιάζεις
Στο τέλος θα είμαι εκεί
Να μου φωνάζεις
φύγαμε τώρα
Μέσα σε μια στιγμή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)