Η συνέχεια της συζήτησης στο msn με τον αγαπητό Νίκο...(που είδατε στο blog του...)
(όχι για να μη νομίζεις ότι θα το άφηνα έτσι... :p)

Νίκος : ΒΑΛΕ ΝΑ ΔΕΙΣ
Νίκος : XAXA
Νίκος :XAXAXAXA
Σκορπίνα :σε ποιο κανάλι παίζει?
Σκορπίνα :το 4 δεν το πιάνω καλά
Σκορπίνα :μάλλον κάτι έχει πάθει η κεραία
Νίκος: ΧΑΧΑ
Νίκος: ΣΤΟ BLOG ΔΕΣ ΡΕ
Σκορπίνα : χαχαχα
Σκορπίνα : είσαι χαζό τελικά
Νίκος : ΧΑΧΑ
Σκορπίνα : το δικό σου μπλόκ είναι με ρίγες
Νίκος :XAXΑ
Σκορπίνα : το δικό μου είναι με τετραγωνάκια
Σκορπίνα :σαν αυτά που είχαμε μικροί για να κάνουμε μαθηματικά
Νίκος : Ε ΚΑΙ;
Νίκος :(ΩΧ ΜΑΛΑΚΙΑ ΘΑ ΠΕΙ)
Σκορπίνα : εσύ είσαι παλιάς γενιάς
Νίκος: XAXA
Σκορπίνα : και μεταξύ μας υπάρχει χάσμα
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Σκορπίνα : ή έχεις χαθεί στο χάσμα?
Νίκος :*-)
Νίκος: ΝΑΙ
Σκορπίνα : πάλι καλα
Νίκος: ΕΧΩ ΧΑΘΕΙ
Σκορπίνα :χαχχαχα
Νίκος: ΟΧΙ
Σκορπίνα : το ήξερα
Νίκος : ΚΑΙ ΕΓΩ
Νίκος: XAXA
Σκορπίνα : βρε παιδί μου

Νίκος :ΝΑΙ ΜΗΤΕΡΑ
Σκορπίνα : είναι σαν τους τόνους
Νίκος : ΡΙΟ ΜΑΡΕ;
Σκορπίνα : που τους βάζεις στη σαλάτα
Σκορπίνα : αααα μην είσαι ρατσιστής
Σκορπίνα : όλοι οι τόνοι καλοί
Σκορπίνα : και οι άσπροι και οι μαυροι
Νίκος : ΑΥΤΟΥΣ ΝΑΙ
Νίκος : ΕΜΠΡΟΣ
Σκορπίνα :για τους κίτρινους δε λέω γιατί μπορεί να έχουν ξυνίσει
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Νίκος :ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΞΤΡΙΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΕΟΧΟΥΝ ΟΙ ΑΣΣΠΟΤΡΟΙ;
Σκορπίνα : ααα λοιπόν
Σκορπίνα : θα σου εξηγήσω τη διαγφορά
Σκορπίνα : διαφορα
Νίκος :ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ;
Σκορπίνα : δεν θες?
Σκορπίνα : καλά
Σκορπίνα : λοιπόν
Νίκος :ΤΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΕΣ ΤΩΡΑ;
Νίκος :ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΟΝΟ ΘΑ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ ΕΝΟΣ ΜΗΝΑ;
Σκορπίνα :τι να παρεξηγήσω φτωχέ και ανίδεε δημοσιογραφάκο?
Νίκος:XAXA
Σκορπίνα :εγω???
Σκορπίνα :είμαι υπεράνω εγω...
Σκορπίνα : :P
Νίκος: ΤΙ ΛΕΣ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ;
Νίκος :ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ
Νίκος : ΜΟΝΟ
Νίκος: ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Σκορπίνα : ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ ΤΟΥΣ
Σκορπίνα :δηλαδή θες να με πείσεις ότι εσύ τη λεκάνη την έχεις στο κεφάλι?
Σκορπίνα : και πως περπατάς?
Σκορπίνα :δεν καταλαβαίνω.
Νίκος : οχι
Νίκος : πισω την εχω
Σκορπίνα : την ουρα?
Σκορπίνα : όλοι
Σκορπίνα : μας
Σκορπίνα :μπροστά οι μισοί είναι ελέφαντες
Σκορπίνα : και οι άλλοι μισοί χάνοι
Σκορπίνα : αλλά όλοι ανεξερέτως από πίσω έχουν ουρα
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Νίκος :περιπου
Σκορπίνα : χαίρομαι

ΣΥΓΝΩΩΜΗ!

Πανσέληνος και αυτό το μήνα (όπως κάθε μήνα άλλωστε…) το ραντεβού που δεν ξεχνά ποτέ το φεγγάρι… Και όλα όσα σέρνει μαζί του…Κακοκεφιές, παρεξηγήσεις, ασυνεννοησίες…Και πάνω απ’ όλα αυτή η μιζέρια που νιώθω…Μια λέξη, μια έκφραση, ένα βλέμμα που έγινε ή που δεν έγινε, είναι αρκετά…

Όσο και αν προσπαθώ να φτιάξω τη μέρα από την αρχή, πάντα εκεί γύρω στο μεσημέρι όλα χαλάνε…Μα η δουλειά, οι φίλοι, οι συνάδελφοι…Πάντα κάτι θα στραβώσει… Μαζί και η διάθεσή μου. Οριστικά και αμετάκλητα … Και η μούρη μέχρι το πάτωμα…Χωρίς λόγο. Έτσι απλά. Χάνεται το χαμόγελο…

Και τίποτα από αυτά να μην γίνει, υπάρχω εγώ... Επειδή δεν έχω την καλύτερη διάθεση στεναχωρώ ανθρώπους που αγαπάω... Χωρίς λόγο...Χωρίς αιτία...Έτσι απλά... Με μια λέξη, με ένα βλέμμα, με μια κίνηση...Τόσο απλά...

Και είναι αρκετό για να πάρει η μπάλα και τη δική μου διάθεση...Και πιο δύσκολο... Να πρέπει ΕΓΩ να ζητήσω συγνώμη... Για κάτι που φταίω, αλλά που δεν έχω το κουράγιο να αναγνωρίσω...

Τα χαρτιά συσσωρεύονται στο γραφείο μου, τα τηλέφωνα χτυπάνε, τα e-mail μαζεύονται…Όρεξη καμία…Θέλω να πάω σπίτι μου να βάλω τις πυτζάμες μου, να χωθώ στο κρεβάτι μου και να κλείσω τα μάτια μου…Να μη σκέφτομαι, να μη μιλάω, να μην ακούω, να μη θίγομαι και να μη θίγω…

Η μουσική, που με συντροφεύει σε ό,τι κάνω ,μου φαίνεται θλιβερή…Τα εύθυμα τραγούδια ακούγονται χαζά…Τι να κάνω??
Γιατί αυτή η κατάρα? Κάθε μήνα…

ΣΥΓΝΩΜΗ ΛΟΙΠΟΝ....

και ας ελπίσουμε έτσι να εξιλεωθώ...

Και μην πεις πάλι ότι το κάνω θέμα...

Είναι η μέρα...Είναι η νύχτα...

Είμαι εγώ...Είσαι και εσύ...

Είμαστε μαζί σ'αυτό....

Το τραγουδάκι που ακούμε...

Αν υπάρχει Αγάπη για μένα είναι αυτό!

(και μεταφρασμένο για όσους δεν κατέχουν...)

Number One Crush - Garbage


I would die for you (θα πέθαινα για σένα)
I would die for you (θα πέθαινα για σένα)
I've been dying just to feel you by my side (Πεθαίνω να σε νιώσω δίπλα μου)
To know that you're mine (Να ξέρω ότι είσαι δικός μου)


I will cry for you (Θα κλάψω για σένα)
I will cry for you (Θα κλάψω για σένα)
I will wash away your pain with all my tears (Θα ξεπλύνω τον πόνο σου με τα δάκρυά μου)
And drown your fear (Και θα πνίξω το φόβο σου)


I will pray for you (Θα προσευχηθώ για σένα)
I will pray for you (Θα προσευχηθώ για σένα)
I will sell my soul for something pure and true (Θα πουλήσω την ψυχή μου για κάτι αγνό και αληθινό)
Someone like you (Κάποιον σαν εσένα)


See your face every place that I walk in (Βλεπω το πρόσωπό σου όπου πηγαίνω)
Hear your voice every time that I'm talking (Ακούω τη φωνή σου κάθε φορά που μιλάω)
You will believe in me (Θα πιστέψεις σε μένα)
And I will never be ignored (Και δεν θα αγνοηθώ ποτέ)



I will burn for you (Θα κάψω για σένα)
Feel pain for you (Θα νιώσω πόνο για σένα)
I will twist the knife and bleed my aching heart (Θα στρίψω το μαχαίρι και θα ματώσω την πονεμένη μου καρδιά)
And tear it apart (Και θα την σκίσω)


I will lie for you (Θα πω ψέμματα για χάρη σου)
Beg and steal for you (Θα ικετέψω και θα κλέψω για χάρη σου)
I will crawl on hands and knees until you see (Θα συρθώ με χέρια και γόνατα μέχρι να δεις)
You're just like me (Είσαι ακριβώς όπως εγω)

Violate all the love that I'm missing (Παραβιάζω όλη την αγάπη που μου λείπει)
Throw away all the pain that I'm living (Πετάω μακριά τον πόνο που ζώ)
You will believe in me (Θα πιστέψεις σε μένα)
And I can never be ignored ( Και δεν θα αγνοηθώ ποτέ)


I would die for you (Θα πέθαινα για σένα)
I would kill for you (Θα σκότωνα για σένα)
I will steal for you (Θα κλέψω για σένα)
I'd do time for you
I will wait for you (Θα περιμένω για χάρη σου)
I'd make room for you (Θα έκανα χώρο για σένα)
I'd sail ships for you (Θα ταξίδευα πλοία για σένα)
To be close to you (Για να είμαι κοντά σου)
To be part of you (Για να είμαι κομμάτι σου)
Cause I believe in you (Επειδή πιστεύω σε σένα)
I believe in you (Πιστεύω σε σένα)
I would die for you (Θα πέθαινα για σένα)

Back to Athens!

Εδώ είμαι και εγώ…
Σας έφερα και φωτογραφίες….


Ένα από τα τσουρέκια του Τερκενλή...
Η εικόνα μιλάει από μόνη της!


Η Θεσσαλονίκη πριν ακριβώς ξεκινήσει η Βροχή....Κάπου εκεί στο βάθος αριστερά ο ήλιος είχε κερδίσει τη μάχη με τα σύννεφα...

Παρά την απίστευτη πολλή δουλειά που είχα στην συμπρωτεύουσα κατάφερα και είδα λίγο το φως της ημέρας… Από εκείνες τις ώρες προέρχονται και οι φωτό… Κάπου στη διαδρομή από το ξενοδοχείο στη δουλειά…

Ωραία ήταν, δεν μπορώ να πώ…Μπορεί να δούλευα 18-20 ώρες ημερησίως, μπορεί να μην προλάβαινα να κοιτάξω το ρολόι μου και όταν το κοιτούσα να είχαν περάσει ήδη 15 ώρες δουλειάς, αλλά πέρασα πάρα πολύ όμορφα… Το team μας είναι απίστευτο, και έτσι γελάσαμε πάρα πολύ με όλα όσα μας συνέβαιναν… Όπως πάντα είχαμε τα απρόβλεπτα που άλλες φορές τα αντιμετώπιζα με γέλιο, άλλες φορές με κλάματα…Καταστάσεις που σε κανονικές που σε κανονικές περιπτώσεις δεν συμβαίνουν όλες μαζί, αλλά όταν δουλεύεις ταχύρυθμα όλα γίνονται μαζί… Έτσι αναλόγως τη φάση άλλες φορές ξεραινόμασταν στα γέλια , και άλλες φορές (εγώ…) κλαίω…

Θα σας διηγηθώ μόνο δυο από τα πάμπολλα περιστατικά που μου συνέβησαν για να καταλάβετε.


1 σκηνικό


Είναι λίγο μετά τη 1 (το βράδυ), (δουλεύουμε από τις 8 το πρωί ασταμάτητα και με 3 ώρες ύπνου από την προηγούμενη μέρα) και μια συνάδελφος έχει χάσει την πτήση της για Αθήνα και πρέπει κάπου να διανυκτερεύσει. Τηλεφωνώ εγώ στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς και ζητάω ένα δωμάτιο. Ο υπάλληλος με ενημερώνει ότι δεν υπάρχει τίποτα και με προωθεί σε ένα άλλο ξενοδοχείο του ομίλου εξίσου καλό, στο οποίο είχαν δωμάτια. Καλώ εγώ τον αριθμό και αφού το σηκώνει ο ρεσεψιονίστ ακολουθεί η παρακάτω συνομιλία :
Ρεσεψιον. – Ξενοδοχείο … καλησπέρα σας, πως μπορώ να βοηθήσω?
Εγώ – Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Π.. Χ..., μένω στο ξενοδοχείο «….» μαζί με ένα group 50 ατόμων από την «… ΑΕ». (του έχω δώσει όλα τα στοιχεία, μόνο τι χρώμα εσώρουχο φοράω δεν του είπα….)
Ρε. – Καλησπέρα κυρία Χ..., πώς μπορώ να βοηθήσω?
Εγώ – Θα ήθελα ένα μονόκλινο δωμάτιο για απόψε, και επειδή το ξενοδοχείο μας είναι πλήρες με παρέπεμψαν σε εσάς. Έχετε κάτι διαθέσιμο?
Ρε.. – Βεβαίως υπάρχει.
Εγώ – Α, ωραία. Μπορείτε να κάνετε μια κράτηση? Να σας δώσω το όνομα?
Ρε.. – Μπορείτε να περάσετε από εδώ να πάρετε το δωμάτιο (και να το πάω πού?? Αναρωτιέμαι εγώ, αλλά δεν μιλάω προς το παρόν), και να το εξοφλήσετε παράλληλα.(Α…εκεί ήθελες να καταλήξεις πουλάκι μου….)
Εγω – Ξέρετε, δεν πρόκειται για εμένα το δωμάτιο, πρόκειται για μια συνάδελφο που έχασε την πτήση της, αλλά δεν μπορεί να έρθει τώρα εκεί διότι είναι καθοδόν να έρθει να βρει εμάς τους υπόλοιπους. Θα ήθελα να κάνω απλά την κράτηση, να σας δώσω έναν αριθμό πιστωτική κάρτας ώστε να χρεώσετε το δωμάτιο και να έρθει η κοπέλα αργότερα να μείνει. Έτσι και αλλιώς το δωμάτιο θα το πληρώσει η εταιρεία, οπότε όλα αυτά θα γίνουν σε άλλο χρόνο, και όχι τώρα.
Ρε. – Μα δεν γίνονται αυτά κυρία μου.
Εγω – Πως δεν γίνονται? Γίνονται…(Εγώ ήδη έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου μιας και δεν ήταν και μεγάλά τα αποθέματα…)
Ρε. – Μα τι λέτε τώρα… Με παίρνει μια τυχαία κοπέλα, και μου λέει να κρατήσω ένα δωμάτιο, και θέλετε να το κρατήσω έτσι, από τη στιγμή που μπαινοβγαίνει κόσμος στο ξενοδοχείο και μπορώ να το δώσω ανά πάσα στιγμή?
Εγω(που η υπομονή μου μόλις είχε κάνει φτερά…) – Ποια ΤΥΧΑΙΑ ΚΟΠΕΛΑ? Δεν κατάλαβα? Μήπως δεν ακούσατε καλά? ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ GROUP 50 ΑΤΟΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «…… ΑΕ», ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΣΑΣ (ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ) ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΑ ΜΙΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΩΣ ΔΙΚΛΕΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ…ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ?(η παράκρουση σε όλο της το μεγαλείο…)ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ….. (σσ η εν λόγω κυρία είναι η γενική διευθύντρια κρατήσεων του συγκεκριμένου Ομίλου ξενοδοχείων).
Ρε. – Κοιτάξτε, εγώ δεν μπορώ να κάνω κράτηση για μια τυχαία (ο τύπος επιμένει πολύ με αυτό το τυχαία και μου έχει σπάσει τα νεύρα) που μου ζητάει να κρατήσω ένα δωμάτιο μέσα στη νύχτα…Αν θέλετε μπορείτε να μιλήσετε με την κυρία …. Και να της πείτε να με καλέσει η ίδια.
Εγω (που μόνο αφρούς δεν έβγαζα από τα νεύρα μου) – Μα είστε σοβαρός? Τι μου λέτε? 1 το ξημέρωμα θα πάρω τηλέφωνο την γυναίκα να την ενοχλήσω? Αύριο το πρωί θα γίνουν αυτά.
Ρε. – Ε, τότε αύριο το πρωί θα σας δώσουμε το δωμάτιο. Αν δεν με καλέσει η κυρία… Εγώ από μόνος μου δεν μπορώ να κρατήσω δωμάτιο για κάποια τυχαία..
Εγω – ΠΟΙΑ ΤΥΧΑΙΑ? ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η «…. ΑΕ» (κοινώς, πάνω στην παράκρουση, του είπα ότι εγώ είμαι η εταιρεία για την οποία εργάζομαι…). ΑΝΤΕ… ΤΥΧΑΙΕ ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ!

Και η συνομιλία μας τελείωσε αφού του έκλεισα το τηλέφωνο στη μούρη…Του Μ….κα…
Μόλις κλείνω το τηλέφωνο, μονολογώ φωναχτά «ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΠΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΤΥΧΑΙΑ ΚΟΠΕΛΑ!!!…Μ…ΚΑ ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ!» και γυρίζω το κεφάλι μου…Οι τρεις διευθυντές που βρισκόντουσαν από πίσω μου καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μου με τον Μ…κα , έχουν πέσει κάτω από τα γέλια…Ακόμα με φωνάζουν τυχαία κοπέλα…Και ακόμα γελάνε…

2ο σκηνικό

Είναι το τελευταίο βράδυ και έχουμε τελειώσει νωρίς, (γύρω στις 12). Έχουμε κλείσει τραπέζι σε ένα πολύ καλό εστιατόριο της Θεσσαλονίκης για να πάμε όλοι μαζί για φαγητό. Έχουν πάει όλοι εκεί από τις 12:30 και έχουμε μείνει πίσω (ως συνήθως…) 10 άτομα να τελειώσουμε το μάζεμα…Εγώ όλη την υπόλοιπη μέρα έχω διανύσει γύρω στα 200 km μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και το νευρικό μου σύστημα είναι κορδόνια…Ξεκινάω κατά τη 1 και κάτι να πάω και εγώ για φαγητό και καταλήγω να κάνω δρομολόγια πάλι…Με μια βροχή ασταμάτητη, με το air condition στο φουλ για να μη θολώνουν τα τζάμια, να πεινάω (αφού είχα να φάω από τις 7 το πρωί), να κρυώνω, να πονάει όλο μου το κορμί από τη δουλειά…Και να έχει πάει 3 παρά και ακόμη να μην έχω καταφέρει να μπω στο κωλοεστιατόριο!!! Έψαχνα να βρω ένα γκαράζ να βάλω το αυτοκίνητο - αφού ήταν εντολή διευθυντή (είχαμε πράγματα μεγάλης αξίας μέσα…) – και είχα κάνει το γύρω της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον 10 φορές, αλλά γκαράζ κοντά στο μαγαζί δεν είχα βρει. Σταματάω δίπλα σε ένα ταξί, ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού και φωνάζω «Συγνώμη, μήπως μπορείτε να μου πείτε εδώ κοντά αν έχει γκαράζ?» Ο τύπος – να μην τον χαρακτηρίσω…- έχει ανοίξει το παράθυρο και απαντάει «Άσε μας ρε κοπέλα μου, βρέχει τώρα που να σου εξηγώ…», κλείνει το παράθυρο και φεύγει.…Η βροχή να δυναμώνει, το τηλέφωνό μου να χτυπάει συνεχώς και όλοι να με ψάχνουν…
Προτελευταίο τηλέφωνο: ήταν από τον Διευθυντή μου, ο οποίος είχε παράπονο που δεν τον πήρα μαζί μου και τον άφησα με τους άλλους να τελειώσουν τη δουλειά…Η ψυχολογία μου έχει αρχίσει να πέφτει, και να πέφτει… Μέχρι που έπιασε πάτο…Με παίρνουν τα κλάματα. Μέσα στη μαύρη νύχτα σταματημένη σε ένα στενό της Θεσσαλονίκης, με μια ουρά αυτοκινήτων από πίσω μου να κορνάρουν ασταμάτητα, εγώ είχα ανάψει αλάρμ, είχα βγει έξω από το αυτοκίνητο, είχα κάτσει στο πεζοδρόμιο να βρέχομαι και να κλαίω…Μέχρι να ηρεμήσω… Αφού πέρασαν 4-5 λεπτά,μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο, και το παρκάρω σε μια άκρη, περνάνε από δίπλα μου όλοι οι ταξιτζήδες που περίμεναν από πίσω μου τα τελευταία 5 λεπτά, και με έβριζαν με τα χειρότερα λόγια…
Τελευταίο τηλέφωνο.
Η διευθύντριά μου : «Άντε έλα….Πού είσαι βρε κοριτσάκι μου?». Εγω: «Ρε Ντόρα, μήπως να μην έρθω καλύτερα? Δεν είμαι σε φάση. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Και δεν βρίσκω γκαράζ για το αυτοκίνητο...» «Μα δεν είναι δυνατόν! Άσε το αυτοκίνητο εδώ απ’ έξω και θα το κοιτάμε από πάνω… Πρέπει να έρθεις. Άντε σε περιμένουμε…».
Τι να κάνω και εγώ, το παρκάρω απ’ έξω και κατεβαίνω. Μπαίνω στο εστιατόριο, ανεβαίνω πάνω...Η διάθεσή μου ήταν η χειρότερη. Δεν ήθελα να δώ κανέναν, ούτε να μιλήσω με κανέναν...Τελικά έκατσα, κουλουριάστηκα στην καρέκλα μου, με τα πόδια μαζεμένα πάνω, ήπια 3 ποτήρια κρασί να συνέλθω, δεν έφαγα τίποτα, πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα πίσω στο ξενοδοχείο…Μέχρι τις 6 το πρωί έκλαιγα από τα νεύρα μου…


Ναι κλαίω πολύ…Αλλά γελάω κιόλας πάρα πολύ…Έτσι αυτά που κράτησα από τη Θεσσαλονίκη είναι μόνο τα αστεία…
Καλά πέρασα λοιπόν…

ΣΚΟΡΠΙΝΑ @ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ !

Φέυγωωωωωω

Φεύγω και ας σ'αγαπάω...

Φεύγω και ας πονάω...

Αν και δεν ακούω ελληνική μουσική, τις τελευταίες μέρες αυτό το τραγούδι της Παπαδοπούλου μου έχει κολλήσει... Μάλλον φταίει το ταξίδι...

Θυμάμαι ότι σε κάθε φάση που έφευγα μου κόλλαγαν οι στίχοι από κάποιο ελληνικό τραγούδι με θέμα το φευγιό. Πότε Αλεξίου, πότε Τερζής... Ανάλογα με την περίσταση... Έτσι και τώρα. Βέβαια δεν έχει καμία σχέση το φευγιό μου με τους στίχους...

Σήμερα λοιπόν ταξιδεύω...Πάω στην καταπληκτική συμπρωτεύουσα. Και μη βιαστείτε...Δεν παώ ταξιδάκι αναψυχής...Πάω με τη δουλειά μου, για δουλειά. Δε λέω καλά θα περάσω...Αυτό το ξέρω σίγουρα...

Όμως θα μου λείψετε. Και εσείς, και το blog...Νιώθω blogoεξαρτημένη (χαχα)...!! Θα μου λείψουν τα σχόλια σας, οι καλημέρες σας και οι καλησπέρες σας...

Υπόσχομαι αν βρώ λίγο χρόνο να μπώ να σας αφήσω κάνενα comment...Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...Αν δεν τα καταφέρω, σίγουρο ραντεβού Δευτέρα βράδυ - Τρίτη πρωί...Θα είμαι πίσω γεμάτη Βόρειο αέρα (τρίγωνα Πανοράματος, και τσουρέκι από τον Τερκενλή...!)

Φιλιά πολλά

ΕΝΑ ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη : Η φιλία είναι ισχυρός δεσμός. Και χωράει πολλή αγάπη μέσα της. Όλα μπορούν να αλλάξουν , όλες οι σχέσεις μπορεί να τελειώσουν .Η φιλία όμως παραμένει. Ακόμα και αν καμουφλαριστεί για λίγο καιρό (και για πολύ καιρό και για πάντα ακόμη) και ονομαστεί έρωτας. Ακόμη και τότε υπάρχει. Και είναι πάντα το ίδιο ισχυρή. Τόσο που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι πιο πολύ φίλος με τον άνθρωπο σου παρά ζευγάρι… Γιατί η φιλία είναι παντοτινή… Και είναι τόσο ευγενικό συναίσθημα που μπορεί να συνυπάρχει με πολλά άλλα…

Πριν από πολύ καιρό ένας φίλος (ο ίδιος ο ανήσυχος παλαιότερου post), μου είχε πει μια κουβέντα που με ταρακούνησε πολύ. Ήταν μια εποχή που με είχε συνεπάρει η χαρά της καινούριας μου δουλειάς και μιλούσα παντού και με όλους για το αντικείμενο εργασίας μου. Κάποια στιγμή λοιπόν αυτός ο φίλος μου είπε το εξής : « Το κακό με εσένα είναι ότι δεν περιμένεις να πάρεις feedback από τους άλλους. Δεν επεξεργάζεσαι αν ακούν ή αν καταλαβαίνουν αυτά που λες ». Εγώ τον κοιτούσα σαν στήλη άλατος. Τι να απαντήσω… (Δίκιο είχε άλλωστε) «Σιγά μην καταλαβαίνει η γυναίκα 50 χρονών τι εννοείς εσύ όταν λες το τάδε… » Έτσι μου είχε πει εκείνο το απόγευμα…

Και πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια να δω αν όντως ισχύει. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, προσπαθούσα να δω αντιδράσεις των άλλων όταν μιλούσα για τη δουλειά μου, και σιγά – σιγά το μετέφερα σε όλες μου τις συζητήσεις. Όντως δεν παρατηρούσα παλιότερα τι λαμβάνει ο κόσμος. Γιατί τελικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που είχα με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν υπαρκτό αλλά διορθώσιμο. Έτσι άρχισα να βοηθάω το συνομιλητή μου να μπει στο θέμα και να ακολουθήσει τη συζήτηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάφερα.(!)

Πρόσφατα ανακάλυψα την αξία στις συμβουλές που μου έδινε (ο ίδιος άνθρωπος), και στον τρόπο με τον οποίο με στήριζε – λίγο ανορθόδοξος οφείλω να ομολογήσω , αφού είχε τύχει να πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας για να πω τα παράπονά μου για τη δουλειά και είχε απαντήσει ως εξής : « Δεν έχεις δικαιώματα εσύ. Είσαι πιο νιούδι και απ’ τα νιούδια. Θα έπρεπε να ευχαριστείς που βρίσκεσαι εκεί, όχι να κλαις κιόλας…!!!»!!!

Όμως τώρα πια βλέπω την αξία όλων αυτών.

Με βοήθησες πολύ και σ’ ευχαριστώ. Σ ‘ευχαριστώ γιατί ακόμα και αν τις περισσότερες φορές νιώθω ότι με στήνεις στον τοίχο και με πυροβολείς, χωρίς να μου δώσεις δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού μου, τελικά αποδεικνύεται ότι το κάνεις για το καλό μου. Και είναι η ωραιότερη μορφή έκφρασης αγάπης που έχω δει… Γιατί δεν έχει τίποτα το πρόστυχο τίποτα το προκλητικό… Γιατί είναι για πέρα για πέρα αληθινό…

Γιατί είσαι εσύ.

Mην αναρωτηθείς τι με έπιασε πάλι… Ξέρεις, ψυχολογία είναι αυτή…

Τι είναι οι γυναίκες?

Kατά καιρούς ακούγονται πολλά κλισέ.

Οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τις φτύνεις τόσο κολλάνε.
Oι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τις γλύφεις τόσο κολλάνε (βελτιωμένη έκδοση του παραπάνω).
Oι γυναίκες είναι σαν τα πλακάκια, αν τις στρώσεις καλά τις πατάς για μια ζωή. (αυτό το έχω ακούσει για άνδρες αλλά anyway...)
Oι γυναίκες είναι σαν τα λεωφορεία, αν φύγει μια, έρχεται πάντα η επόμενη κτλ, κτλ. (κι αυτό επίσης...)


Όλα τα παραπάνω αποτελούν υπεραπλουστεύσεις και γενικότητες.

Τη μια και μοναδική αλήθεια που άκουσα δια στόματος φίλης μου, θα την μοιραστώ μαζί σας για να ξέρετε και εσείς να μην φτύνετε ή περιμένετε άδικα.



Οι γυναίκες είναι σαν τις θέσεις για παρκάρισμα.



Και εξηγώ: Υπάρχουν πολλών ειδών θέσεις για παρκάρισμα. Μικρές, μεγάλες, καλές, κακές, νόμιμες, παράνομες, επί πληρωμή ή όχι.



1. Aλλη θέση ψάχνεις αν έχεις mini coοper, άλλη αν έχεις Α6.
Και βέβαια αν έχεις mini coοper μια χαρά χωράς σε μια θέση που θα χωρούσε το Α6, αλλά πάντα περισσεύει αρκετός χώρος για να παρκάρει ένας ακόμα, ακόμη και αν χρειαστεί να σε στριμώξει λίγο. Αν έχεις πάλι Α6 και πας να παρκάρεις σε μια θέση που χωράει μόνο mini cooper, μπορεί μεν να το βάλεις αλλά πάντα θα περισσεύει κάτι ή η μούρη ή ο κώλος του αυτοκινήτου, και θα είσαι μέσα στην αγωνία μην στο φάει κανένας απρόσεκτος οδηγός και θα ψάχνεις για μια καλύτερη θέση, που να χωράς άνετα βρε παιδί μου.

2. Υπάρχουν θέσεις παρκαρίσματος που είναι καλές (πρώτη μούρη από εκεί που σκοπεύεις να πας), και άλλες που είναι κακές, 10 τετράγωνα μακριά, (που αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που πήρες το αμάξι σου).

Οι καλές είναι εξ ορισμού πιασμένες. Για να βρεις μια πρέπει να την αφήσει κάποιος άλλος. Παρότι μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση να βρεις μια καλή θέση, μπορεί μετά από κάποιο σημείο που κάνεις κύκλους σαν τον ινδιάνο ψάχνοντας, να απογοητευτείς και να βολευτείς με μια κακή θέση.


3. Αν βρεις μια καλή θέση και είναι ελεύθερη πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός γιατί υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο αυτή η θέση ναείναι παράνομη. (πχ. επιτρέπεται μόνο για υπαλλήλους της τάδε εταιρίας). Σε αυτές τις περιπτώσεις σε τρώει το άγχος και φροντίζεις να μην κάτσεις πολύ, γιατί με μαθηματική ακρίβεια τρως κλήση, αν δεν σου σηκώσουν και το αμάξι δηλαδή.



4. Αν βρεις μια καλή θέση και είναι ελεύθερη και νόμιμη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι επί πληρωμή. Σε αυτήν την περίπτωση νιώθεις πάντα ότι σου πιάνουν λίγο τον κώλο, αλλά «τι να κάνεις; η ανάγκη βλέπεις».

5. Μπορείς πάντα να διπλοπαρκάρεις, αλλά να ξέρεις ότι μετά θα καταλήξεις με γρατσουνιές από κλειδιά στο αμάξι σου, και τελικά θα σου βγει μια περιουσία να το ξαναβάψεις το ρημάδι.


6. Είναι γνωστό ότι το να βρεις "παρκινγκ" είναι τόσο θέμα γνώσης, όσο και θέμα τύχης. Τι να κάνουμε, υπάρχουν μερικοί γουρλήδες που βρίσκουν αμέσως, και άλλοι που μια ζωή ψάχνουν.


7. Τέλος, δεν φτάνει όταν δεις μια θέση να βγάλεις αλάρμ και να πας με το πάσο σου. Πρέπει να είσαι γρήγορος και μάγκας, γιατί αλλιώς θα βρεθεί κάποιος άλλος να στην φάει μέσα από τα χέρια και θα καταλήξετε να πλακώνεστε.

Τελικά είμαστε αιχμάλωτοι του Marketing ???

Με αφορμή κάποιο post σε ένα συντροφικό blog, το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει…
Νοσταλγώ…Τις φοιτητικές μου μέρες… Εκείνες τις ωραίες εποχές που το μόνο μας πρόβλημα ήταν αν θα προλάβουμε να πιούμε 2 ή τρείς καφέδες τη μέρα, και αν το βράδυ θα φορέσουμε ξώπλατο ή φούστα (μην τα βγάλουμε όλα έξω μονομιάς….).

Δεν πάει πολύς καιρός που τελείωσα τη σχολή (θεωρητικά γιατί ακόμα πτυχίο δεν έχω αξιωθεί να πάρω, με βασανίζει μια πτυχιακή που δεν βρίσκω χρόνο να την κάνω…). Ένας χρόνος και κάτι μήνες πέρασαν, από τότε που μαζί με τη ζωή 4 χρόνων στριμωγμένη σε κούτες (52 ο αριθμός τους, ναι και όμως 52 κούτες χρειάστηκαν, για να χωρέσουν αναμνήσεις, ενθύμια, αγάπες , χωρισμούς, χαρές και λύπες 4 χρόνων…), πήρα το δρόμο του γυρισμού. Ένας γυρισμός ερμαφρόδιτος, γιατί ενώ γύριζα στο μέρος που έζησα 17 ολόκληρα χρόνια ένιωθα τόσο ξένη….Γύρισα όμως, και κατάφερα και ενσωματώθηκα σε αυτήν την τεράστια πόλη που χωράει τους πάντες και τα πάντα..

Ένας χρόνος και κάτι πέρασε και αν και ακόμα κρατάω επαφές με κάποιους συμφοιτητές μου, χρειαζόταν ένα post για να νοσταλγήσω εκείνες τις μέρες. Τότε που παρέα με καφεδάκι δίπλα στη λίμνη της Καστοριάς είχαμε βαλθεί να αναλύσουμε τεράστια ζητήματα.

Θυμάμαι τις πιο έντονες διαφωνίες. Ο ανήσυχος της παρέας, υποστήριζε ότι το marketing είναι αυτό που ορίζει τη ζωή μας. Εγώ σαν αντιδραστικό στοιχείο διαφωνούσα! «Μα τι είναι αυτά που λες, ο καθένας από εμάς ελέγχει τι λαμβάνει από τη διαφήμιση και τι όχι. Δεν είμαστε υποχείρια των διαφημιστών.»! Εκείνος επέμενε «Η δύναμη της τηλεόρασης είναι τεράστια, δεν μπορείς να φανταστείς τι παραστάσεις σου περνάει υποσυνείδητα! Οι διαφημιστές αποφασίζουν τι θα σου αρέσει και τι θα απορρίψεις.» . «Εγώ διαθέτω κριτική σκέψη!» Έλεγα… « Επεξεργάζομαι τι βλέπω, και κρατάω μόνο όσα θέλω…». Φούντωνε η συζήτηση , κάθε φορά και περισσότερο. Σκεφτόμασταν, ψάχναμε να βρούμε επιχειρήματα να πείσουμε ο ένας τον άλλο…Παραγωγικές συζητήσεις…

Ακόμα και σήμερα άκρη δεν έχουμε βρει μεταξύ μας. Είναι ένα θέμα στο οποίο θα διαφωνούμε πάντα. Όμως ,αυτό που εγώ δεν είχα αντιληφθεί είναι ότι ο κόσμος δεν έχει τις ίδιες παραστάσεις με εμάς. Μπορεί εμείς που μορφωθήκαμε προς αυτήν την κατεύθυνση και αναλύσαμε λίγο τα ΜΜΕ να διαθέτουμε όντως κριτική σκέψη, και να μπορούμε πράγματι ως ένα βαθμό να ελέγχουμε τι παίρνουμε και τι όχι, αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που παρακολουθούν τα ΜΜΕ δεν διαθέτουν ίχνος κριτικής σκέψης!

Οι Έλληνες μοιάζουν πια περισσότερο με Αμερικάνους…Η αμφισβήτηση έχει πάει περίπατο… Αποδεχόμαστε ό,τι μας πασάρουν , όπως μας το πασάρουν.

Αυτό που ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί (και απορώ για ποιο λόγο είναι τόσο δύσκολο), είναι ότι τα ΜΜΕ δεν είναι φιλανθρωπικές οργανώσεις. Πρόκειται για οργανισμούς καθαρά κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Αυτό έχει ως συνέπεια να υποστηρίζουν και να προβάλλουν ανθρώπους και συμφέροντα που είναι συνυφασμένα με το κέρδος τους. Αυτό δεν είναι κακό, είναι απλά φυσιολογικό. Δεν φταίνε εκείνοι που υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους, αλλά εμείς που τους στηρίζουμε χωρίς να μας συμφέρει. Ας λειτουργήσουμε επιτέλους κοιτώντας το δικό μας συμφέρον!

Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ ας κάνουν το κόπο να πατήσουν στο link του alzap. Διαβάστε το τελευταίο post σχετικά με τη ΔΕΛΦΙΝΙ Α.Ε. και ελπίζω να καταλάβετε…

Μια βόλτα στη θάλασσα την εβδομάδα, τον ψυχολόγο κάνει πέρα!

Πριν από 2-3 εβδομάδες ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόμουν ψυχολογική υποστήριξη, από επαγγελματία (πιο απλά, ένιωθα ότι τρελαινόμουν …). Μετά από 2 εβδομάδες με προπονήσεις και θάλασσα, θέλω να δηλώσω ότι το τοπίο έχει αρχίσει να καθαρίζει! Μάλλον το αλμυρό αεράκι έχει πάρει τα σύννεφα μακριά. Επιτέλους βλέπω τι γίνεται γύρω μου καθαρά, και μπορώ να πάρω τις αποφάσεις που χρειάζεται, χωρίς διλήμματα κλπκλπ

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η ζωή είναι σαν την ιστιοπλοΐα, όσα χρόνια και αν ασχολείσαι με το άθλημα ποτέ δεν θα θεωρηθείς expert! Κάθε φορά που βγαίνεις έξω για προπόνηση, κάτι μαθαίνεις. Έτσι και στη ζωή. Κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου κάτι μαθαίνεις, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από πάνω σου (ποσοτικά και ποιοτικά).

Πάντα ήμουν συναισθηματικός άνθρωπος. Με την έννοια ότι πάντα υπερτερούσε το συναίσθημα από τη λογική. Όμως μεγαλώνοντας εκπαιδεύτηκα να λειτουργώ βάση λογικής, και να αφήνω τους συναισθηματισμούς απ’ έξω. Με αυτόν τον τρόπο δεν παίρνεις ρίσκο, βαδίζεις στα σίγουρα. Μέχρι τώρα έκανα αρκετά βήματα εκ του ασφαλούς.

Όμως το παιδί μέσα μου διαμαρτύρεται. Γιατί μέσα μου, νιώθω ότι θέλω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Πολλοί θεωρούν ότι τα όνειρα είναι για να μένουν όνειρα. Εγώ πιστεύω ότι τα όνειρα είναι για να σε οδηγούν. Είναι σαν στόχοι.

Μπορεί να μοιάζουν άπιαστα, όμως ποτέ δεν θα μάθεις αν πράγματι είναι άπιαστα, αν δεν προσπαθήσεις να τα κάνεις πραγματικότητα.

Δεν με ενοχλούν οι άνθρωποι που προσπαθούν και αποτυγχάνουν, με ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν προσπαθούν από φόβο μήπως αποτύχουν.

Αν δεν κοιτάς εκεί που θές να πάς, θα πάς εκεί που κοιτάς !

Αυτό που προσπαθώ να μάθω τώρα (ξανά από την αρχή), είναι να εμπιστεύομαι το συναίσθημά μου περισσότερο από τη λογική. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που μου αποδεικνύεται ότι έκανα καλά και εμπιστεύτηκα το συναίσθημα μου.
Θυμάστε τη διαφήμιση του cutty sark που είχε κάνει θραύση πριν από πολλά χρόνια με τη νύφη που το έσκαγε από το γάμο με το άλογο?

Follow Your Heart λοιπόν, και αφήστε τη λογική για τους αριθμούς….

Ιστιοπλοϊα… Μια λέξη – Χίλιες εικόνες…

Sail away with me honey…

Μόνο με μια λέξη γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες…Προπονήσεις, αγώνες, διαδρομές, βόλτες… Η ιστιοπλοΐα δεν είναι ένα άθλημα για όλους. Είναι άθλημα γι αυτούς που θέλουν , και γι αυτούς που μπορούν. Είναι στάση ζωής. Όσοι από εμάς μπορούμε και θέλουμε παράλληλα , απολαμβάνουμε την αξία της στιγμής.

Ένα άθλημα, που βασίζεται τόσο στο ομαδικό πνεύμα όσο και στο fair play, και που μπορεί να παρέχει μοναδικές ατομικές στιγμές. Η ομάδα πρέπει να λειτουργήσει τόσο συνολικά, όσο και ο καθένας ατομικά, αν θέλουν να έχουν ένα σωστό αποτέλεσμα – το οποίο δεν ταυτίζεται με τη νίκη πάντα. Χρειάζονται ατελείωτες ώρες προπονήσεων για να μάθει το πλήρωμα να λειτουργεί συγχρονισμένα και ομαδικά. Όμως είναι πραγματικά μαγικό όταν «δέσει» η ομάδα, πόσο όμορφα και αρμονικά λειτουργούν όλα. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές ακόμα και μέσα σε 6 ώρες προπόνηση.

Διάφορες υποχρεώσεις με κράτησαν μακριά από το άθλημα που τόσο αγαπώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Την Κυριακή όμως κατάφερα και συμμετείχα σε έναν αγώνα, τον πρώτο μετά από 2 περίπου χρόνια. Χωρίς προπόνηση, χωρίς προετοιμασία. Όσοι γνωρίζουν θα καταλαβαίνουν πως νιώθω. Για όσους δεν γνωρίζουν, σας λέω απλά ότι είναι σαν να έδωσα ραντεβού με την αγάπη της ζωής μου, που είχα να την δω δύο χρόνια…

Το ραντεβού ήταν στις 8 στο λιμάνι. Σηκώθηκα στις 7 χωρίς καμία δυσκολία (παρόλο που κάποιοι «κακοί άνθρωποι» με κράτησαν ξύπνια μέχρι τις 4 την προηγούμενη νύχτα…) και κατά τη διαδρομή μου στο meeting point έπεσαν τα ανάλογα τηλέφωνα στην προσπάθεια επιβεβαίωσης του ραντεβού, με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος.

Αφού λοιπόν φτάσαμε στο σκάφος γνωριστήκαμε μεταξύ μας, όσοι δεν γνωριζόμασταν και ξεκινήσαμε διαδικασίες αναχώρησης. Δεν ξεκινούσαμε να πάμε για τη νίκη, για όλους εμάς ήταν μια προπόνηση, μια προσπάθεια να γνωριστούμε και να συντονιστούμε. Αλλά όπως όλοι έχετε ακούσει,

αξία έχει η διαδρομή όχι ο προορισμός.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε. Είχαμε τις ατυχίες μας – έπιασε κάβο η μηχανή κατά την έξοδό μας από το λιμάνι, αλλά ο θαρραλέος skipper έκανε την απαραίτητη βουτιά και έλυσε το πρόβλημα. Μόλις βγήκαμε από το λιμάνι – με μιάμιση ώρα καθυστέρησης –, ξεκινήσαμε για τη γραμμή εκκίνησης. Εγώ σαν η πιο εξοικειωμένη με το σκάφος, άφησα τον skipper να δώσει τις απαραίτητες διευκρινήσεις στο υπόλοιπο πλήρωμα, και κατευθύνθηκα προς την πλώρη. Αφού ακόμη δεν είχαμε ανοίξει πανιά, κάθισα στη πλώρη και απόλαυσα τη διαδρομή ( μια αγαπημένη μου συνήθεια - καθόλου κακή, σε αντίθεση με όλες τις άλλες…).

Όταν το βλέμμα σου σταματάει στη γραμμή του ορίζοντα, και όταν το αεράκι που μυρίζει αλμύρα σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο, τότε δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο.

Στο μυαλό των ιστιοπλόων, η θάλασσα είναι έννοια συνυφασμένη με την ηρεμία, την ελευθερία και την ανεξαρτησία και το σεβασμό. Εκεί λοιπόν, καθισμένη, με τη θάλασσα απλωμένη στα πόδια μου – κυριολεκτικά – είναι χώρος μόνο για μένα. Ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Από τις πολύ λίγες στιγμές που έχουμε να απολαμβάνουμε τη μοναξιά μας… Ο μοναδικός ήχος που έφτανε στα αυτιά μου ήταν το κύμα που έσκαγε στην πλώρη. Ένιωθα τόσο μακριά από την πόλη που μας σκοτώνει μέρα με τη μέρα, τόσο μακριά από ίντριγκες, ψέματα, αγάπες και έρωτες…

Ένιωσα ξανά πώς είμαι εγώ. Μίλησα με τον εαυτό μου χωρίς να κρύψω τίποτα, χωρίς να με διακόψει τίποτα. Αφού τελείωσα με τις εσωτερικές αναζητήσεις, επέστρεψα στο cockpit (ο χώρος πίσω στο σκάφος, που βρίσκονται τα καθίσματα και το τιμόνι), όπου ήταν συγκεντρωμένα τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος και άκουσα τις τελευταίες οδηγίες από τον skipper.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα η θάλασσα μου τα είπε όλα… Ξεκινήσαμε με 1-2 μποφόρ, και καταλήξαμε στο δεύτερο μισό του αγώνα να ταξιδεύουμε με 6 μποφόρ. Δεν ζορίσαμε το σκάφος, για να εκμεταλλευτούμε τον αέρα, επειδή τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος ήταν «πρωτάρηδες» και δεν θέλαμε να τους τρομάξουμε. Άλλωστε πρέπει και εκείνοι να μάθουν ότι τη θάλασσα δεν πρέπει να τη φοβάσαι, πρέπει απλά να τη σέβεσαι.

Είχαμε τις «απώλειές» μας, καθώς κάποιοι από το πλήρωμα άρχισαν να έχουν ναυτίες και ζαλάδες και έτσι καταλήξαμε να «τρέχουμε» ο skipper εγώ και άλλη μια κοπέλα. Το καλό στο σκάφος μας είναι ότι οι ιδιαιτερότητες του κάθε ενός από εμάς είναι αυτό που λέμε "more than welcome"... Καλή θέληση να υπάρχει και όρεξη να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Κάπως έτσι τα καταφέραμε , και 3 ώρες πριν τερματίσουμε είχαμε ήδη τα πρώτα δείγματα συντονισμού μεταξύ μας.

Μετά τον τερματισμό, η κούραση που νιώθαμε όλοι ήταν απίστευτη, όμως το χαμόγελο στα πρόσωπα μας ήταν πλατύ. Μπορεί να μην πήραμε κάποια καλή θέση, όμως εμείς είχαμε κερδίσει. Είχαμε γίνει ομάδα. Είμαστε έτοιμοι για την επόμενη προπόνηση. Για να μάθουμε κάτι περισσότερο, για να γίνουμε λίγο καλύτεροι. Δεν βιαζόμαστε. Τα σκαλιά θα τα ανέβουμε ένα – ένα. Για να έχει νόημα η άνοδος, για να έχει αξία.

Γιατί η ιστιοπλοΐα είναι άθλημα ψυχής.

Το πλήρωμα σε στιγμές χαλάρωσης ...