Πόσο γεμάτος μπορεί να νιώσεις με μια αρχή?
Και πόσο αλλάζει αυτό στο τέλος?
Πως μοιάζει το τέλος?
Θα σου πω εγώ πως μοιάζει το τέλος.
Μόνο που θα σου πω για το δικό μου τέλος.
Μοιάζει με ένα αδειο δωμάτιο. Γεμάτο με έπιπλα. Αλλά χωρίς ζωή. Ένα δωμάτιο νεκρό.Κενό. Χωρίς καμιά ανάσα. Μονάχα φαντάσματα. Φαντάσματα που τρυγυρνάνε μέσα στο δωμάτιο, που κάθονται, που συζητούν, που τσακώνονται, που κάνουν έρωτα... Σκηνές που όσο χαρούμενες και αν είναι διαδραματίζονται σε γκρι φόντο. Με μουσική υπόκορουση τα βιολιά και το μπάσο από το main theme του 2046.
Φαντάσματα που όμως τίποτα από αυτά που γίνονται δεν το ζούν. Τίποτα από αυτά που γίνονται δεν το αλλάζουν. Τίποτα δεν εξελίσσεται...
Είναι σαν το replay στην ταινία.
Όσες φορές και να τη δείς δεν αλλάζει το τέλος...
Και τη βλέπω την ταινία ξανά και ξανά.Ανοίγω την πόρτα και πετάγονται αναμνήσεις. Φωτογραφίες, εικόνες χρώματα και ήχοι χωρίς νόημα πια. Απλα υπάρχουν εκεί, και με κοιτούν. Γελούν και με κορϊδεύουν...
Το τέλος είναι σιωπή. Σιωπή που ξεκουφαίνει. Που πνίγει. Είναι η δική μου η κραυγή στο κενό. Η κραυγή μου που δεν ακούγεται. Σαν να μην υπάρχει φωνή. Μονάχα σιωπή....
Το τέλος είναι και σαν τους στίχους της Γαλάνη:
Μες στο φως, έφυγες μες στο φως, έγινες χωρισμός και έμεινα πίσω εγώ. Σ'ονειρο είχα δει φινάλε και αρχή και έτρεμε η φωνή μη σπάσει και φανεί.
'Εφυγες τη στιγμή που είχα αφεθεί...
Δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου...
Το τέλος είναι όλα αυτά...
Και όσα θα έρθουν...
You left me breathless when you closed the door
It feels just like you took the air out of the room with you...
Σχολιασμός δεν χωράει στο δικό μου τέλος.
Γιατί έτσι. Χωρίς συγνώμη.
Γιατί έτσι είναι το τέλος.
Χωρίς σχόλια και χωρίς συγνώμη.
