Απολογισμός

Θέλω σαν τρελή να αποχαιρετήσω αυτή τη χρονιά που νιώθω ότι μου πήρε πιο πολλά απ' όσα μου έδωσε. Κάνοντας, όμως, τον απολογισμό μου τελευταίες μέρες του χρόνου , συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο διαφορετικά απ' όσο νόμιζα.


Κάθισα κάτω, Σκέφτηκα, Μέτρησα, Επεξεργάστηκα. Σκηνές και καταστάσεις. Λόγια που ειπώθηκαν και λόγια που φώναζαν από τη σιωπή τους.

Και κατέληξα.

Κατέληξα ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σαν το παπούτσι με το πόδι.
Όταν το παπούτσι είναι καινούριο, μέχρι να πάρει τη φόρμα του ποδιού κάνει πληγές. Αν κάνεις υπομονή μετά από λίγο καιρό ταιριάζουν μοναδικά... Έχω πετάξει πολλά παπούτσια που δεν άντεξα να περιμένω να πάρουν τη φόρμα του ποδιού μου. Έχω και αρκετά στην ντουλάπα μου που αν και μου αρέσουν πάρα πολύ δεν μπορώ με τίποτα να τα φορέσω. Έχω και κάποια άλλα όμως, που τα φοράω χρόοοονια...Και που ξέρω ότι ακόμα και αν κάνω καιρό να τα φορέσω - ενθουσιασμένη από τις καινούριες μου αγορές, όταν τα βάλω η αίσθηση είναι μοναδική...

Στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν πάρα πολύ άνθρωποι. Άλλες φορές επιλέγουμε το φευγιό - τον αποχωρισμό, και άλλες βρισκόμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων. Σίγουρα το 2008 έχασα ανθρώπους και με τους δυο τρόπους. Κάποιοι από αυτούς ήταν πολύ κοντινοί μου και άλλοι λιγότερο κοντινοί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ένιωσα πόνο, οργή, θρήνο, και δάκρυα, πολλά δάκρυα, και μερικές φορές δεν στέρευαν με τίποτα.

Όμως κάθε "απώλεια" συνοδεύεται από ένα μάθημα. Στην αρχή σε πνίγει ο πόνος - ο θυμός - το δάκρυ. Όταν όμως περάσει λίγος - πολύς - καιρός, και βγει ξανά ο ήλιος, τότε βλέπεις ότι έμεινε ένα δώρο. Κάθε μια "απώλεια" που είχα φέτος μου δίδαξε κάτι

Ίσως αυτό είναι και το σημαντικότερο κομμάτι της "από κοινού" διαδρομής που κάνουμε με μερικούς ανθρώπους.

Έχασα αλλά δεν ξέχασα. Κρατάω απ' όλους όσους δεν είναι πια κοντά μου, τις καλές στιγμές για να χαμογελάω , και τις λιγότερο καλές για να μαθαίνω.

Έμαθα πως το εγώ γίνεται εμείς
Και πως το εμείς γίνεται εγώ και εσύ

Φέτος και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά αποφάσισα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από οοοοοόλα τα προηγούμενα χρόνια!

Αντί να βγώ , να πιω σαν κροκόδειλος (όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες) ,να κλαψουρίζω με καψουροτράγουδα, να χτυπιέμαι με μπιτάκια ή να ονειροπολώ με ένα ποτό στο χέρι σε jazzο - funkoρυθμούς και να γυρίσω σπίτι - ένας Θεός ξέρει πως - τα ξημερώματα της 1ης του χρόνου, αποφάσισα να δουλεύω μανιωδώς (αυτό στην πορεία προέκυψε) οοοόλες αυτές τις γιορτινές μέρες....

Τις τελευταίες μέρες αυτού του χρόνου λοιπόν, μέσα στο κύμα ανανέωσης που με έχει συνεπάρει, καθάρισα, μάζεψα, και πέταξα πολλά πράγματα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Κράτησα μόνο τα απαραίτητα, έτσι ώστε ο νέος χρόνος να με βρει εντελώς ανανεωμένη Θέλω μόνο καινούρια πράγματα για φέτος.

Και σίγουρα θέλω ένα πράγμα πιο πολύ απ' όλα.

Θέλω το 2008 φεύγοντας να πάρει μαζί του όλη τη μιζέρια που κουβάλησε στη ζωή μου.
Θέλω το 2009 να είναι ήρεμο, και χωρίς μιζέρια....Όλα τα άλλα α βρίσκουμε....:)

Α!!Επίσης αποφάσισα. Όπως συνηθίζεται κάθε αρχή του χρόνου.
Αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρά μου, γιατί έμαθα ότι :

Αν δεν κυνηγήσεις τα όνειρά σου επιστρέφουν σαν εφιάλτες...

Και εγώ είχα πολλούς εφιάλτες τελευταία...

Υπάρχουν δύο απόψεις για το "κυνήγι των ονείρων":

Η πρώτη του πολύ γνωστού σε όλους μας Παολο Κοέλιο :
" Όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις".

Και η δεύτερη άποψη του αγαπητού συνεργάτη Μ.Βουράκη :
"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν κάνει την πάπια"
(ο ίδιος έχει πει και το άλλο : " Είναι καλό να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι, αρκεί ο σταυρός να είναι Cartie..")

Εγώ λοιπόν, ήμουν fan της δεύτερης άποψης.
Όμως τις τελευταίες εβδομάδες, μου αποδεικνύεται (ξανά και ξανά), ότι ο πρώτος κύριος ίσως ξέρει κάτι παραπάνω.
Με αυτά που μου συμβαίνουν φέτος τα Χριστούγεννα είμαι πλέον πεπεισμένη, ότι θα κυνηγήσω τα όνειρά μου, θα κυνηγήσω αυτά που αγαπώ όσο και αν μου κοστίσει αυτό.


Για τη νέα Χρονιά βάζω ένα στόχο :

ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ,
Η ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ.

Καλή πρωτοχρονιά να έχουμε όλοι μας.