ΑΠΟΔΟΧΗ - ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ...

Πόσο μπορεί να αλλάξει την αντίληψή σου για τα πράγματα ένα τηλεφώνημα?

Ένα τηλεφώνημα που δεν ήθελες να αρχίσει και τελικά κατέληξες να μη θέλεις να τελειώσει....

Είναι μαγικό τι γίνεται τη στιγμή που προσπαθείς να κρύψεις τα συναισθήματά σου από τους δικούς σου ανθρώπους. Πως γίνεται εκείνη τη στιγμή και σε νιώθουν σαν από το πουθενά. Πόσο μπορεί να σου αλλάξει η άποψη που έχεις σχηματίσει μέσα από τα χρόνια για έναν άνθρωπο, με ένα τηλεφώνημα?

Ένα τηλεφώνημα που διαρκεί 41':39''....

Χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω το νούμερο και αστραπιαία αρχίζω να σκέφτομαι “Γιατί με παίρνει?Γιατί τώρα?Και τι θα πω?Και πως θα το αποφύγω?Τι δικαιολογία να πω?Τι δουλειά έχω και πρέπει να κλείσω??- Μήπως να μην το σηκώσω??” Και τελικά το σηκώνω με την πιο “είμαι απασχολημένη, πνίγομαι και βιάζομαι γιαυτό πες τα γρήγορα” φωνή μου . Αλλά η πρώτη κουβέντα που ακούω είναι : “Τι σου συμβαίνει?...” Και κατευθείαν η φωνή μου ραγίζει. Προσπαθώ να μιλήσω αλλά είναι αδύνατον με αυτόν τον λυγμό που μου 'χει κάτσει στο λαιμό...

Μα πώς μπορεί πάντα και με νιώθει?Όσο μακριά και αν είναι?Μα τι συμβαίνει?Είμαι και ευσυγκίνητη ρε γαμώτο...

“Τίποτα...” Απαντάω και ο λυγμός δεν άντεξε... “Τα ξέρω αυτά τα τίποτα...Τα λέω και εγώ...Πες τι σου συμβαίνει.”. Η φωνή ζέστη , αλλά απαιτητική. Πιο ζεστή απ' ότι τη θυμάμαι. Πιο κοντά μου απ' ότι έχω συνηθίσει...Και λέω από μέσα μου – βρε μπας και θέλω τόσο πολύ να είναι δίπλα μου αυτός ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή, και δημιουργώ αυταπάτες με το χαζό μυαλό μου???-. Και εκεί που πάω να σπάσω και να αρχίζω να λέω τι νιώθω και πως νιώθω, ξαναμαντρώνομαι στις σκέψεις μου και στον πληγωμένο μεν αλλά υπαρκτό ακόμα εαυτό μου... Και με ξυπνάει η φωνή από το ακουστικό “Πες μου τι σου συμβαίνει. Μίλα μου. Θέλω να μιλήσουμε. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε οι δυο μας, και χρειάζομαι αυτήν την επικοινωνία. Θες να έρθω να σε πάρω από εκεί?” Στο άκουσμα αυτής της τελευταίας φράσης παγώνω..ΑΠΑΠΑΠΑ!και να με δει έτσι?Θα τρομάξει, και άντε να εξηγήσω μετά τα ανεξήγητα... “Όχι όχι, έχω πολλή δουλειά. Δεν μπορώ να φύγω...” - “Σκατά έχεις.” Με διακόπτει. “Αφού δεν μπορείς να δουλέψεις.” ...Ε,τώρα τι να πω​?Δεν απαντώ. Μόνο ο λυγμός ξανανεβαίνει... Αποφασίζω να υποκύψω στις πιέσεις και να μιλήσω, αλλά το ίδιο δευτερόλεπτο το ξανασκέφτομαι και κάνω πίσω.

Όχι όχι...Είμαι ήδη πολύ πληγωμένη για να αντικρούσω τον τρόπο που θα χλευάσει το πρόβλημά μου. Τον ξέρω αυτόν τον τρόπο το θυμάμαι καλά. Είναι αυτή η αντιμετώπιση που με απομάκρυνε εξαρχής από εκεί...Που λέω το πρόβλημα μου αφού με έχει πείσει ότι θα το αντιμετωπίσει σοβαρά, που για μένα είναι διαστάσεων everest - όχι το φαγάδικο αλλά το βουνό – και που τελικά, θα το κάνει να φαίνεται σαν να έχασα στο λούνα πάρκ στη σκοποβολή. Και θα μου πει χασκογελώντας : “Έλα ρε !!Γιαυτό κάθεσαι και σκας?Να σου πω εγώ άλλα προβλήματα...μπλα μπλα μπλα...”Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμιά λέξη που να την επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μου...Όλες ακούγονται ίδιες. Και μαζί με τη στεναχώρια μου τώρα νιώθω και θυμωμένη και οργισμένη που πίστεψα ότι μπορεί να με καταλάβει.... Όχι. Τελικά δεν θα πω τι έχω. Θα συνεχίσω να απαντά ότι “Δεν έχω τίποτα που να θέλω να συζητήσω μαζί σου...”...Όσο αγενές και αν ακούγεται αυτό...

Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και δεν παραιτείται από τις προσπάθειες στα πρώτα 5 λεπτά και δεδομένου ότι και εγώ δεν έχω πολλές αντιστάσεις λυγίζω, και πάνε από εκεί που ήρθαν και οι ενδοιασμοί και οι δεύτερες σκέψεις.

“Μου συμβαίνει αυτό και αυτό.” - Η ατάκα μου αποστομωτική.

Μετά παύση.

Περιμένω με κλειστά τα μάτια και τα αθόρυβα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα. Περιμένω να χλευάσει το θέμα μου.

Και μετά από την παύση έρχεται η απάντηση : “ Καταλαβαίνω...Δεν θα μπω στη διαδικασία να σου πω ότι σκας για βλακείες. Ξέρω τι σημαίνει για σένα, και μου φτάνει. Θέλεις να το συζητήσουμε?Πως έφτασες εκεί?Απλά σου ήρθε κεραυνός εν αιθρία ή το περίμενες?”

Και μετά κενό.

Και τώρα το σόκ είναι όλο δικό μου.

Και κλαίω με λυγμούς... Πιο πολύ κλαίω γιατί δεν πιστεύω αυτό που ακούω παρά για το θέμα μου.

Και η συνέχεια ασταμάτητη. Και μιλούσα και απαντούσε και με καταλάβαινε σαν να είμαι εγώ, σαν να ήταν εκεί μαζί μου καθ όλη τη διάρκεια, σαν να το είδε, και σαν να το έζησε... Και να συζητάμε και να κλαίω... Και να μου απαντάει και να νιώθω ότι με καταλαβαίνει τόσο πολύ , σαν να ξύνει με νυστέρι το κόκκαλο. Χωρίς περίπου και χωρίς μπορεί. Με σιγουριά ,με σταθερότητα, με ακρίβεια. Και εκεί πάνω στο πεζούλι μέσα στο κρύο ξεδίπλωσα την ψυχή μου. Που δεν του το έχω ξανακάνει ΠΟΤΕ. Με άκουγε, μου μιλούσε και οι λέξεις ήταν σαν νότες προσεκτικά βαλμένες η μια δίπλα στην άλλη. Και ο ήχος που σχημάτιζαν ήταν ο ήχος της ψυχής μου. Αυτός που χρειαζόμουν. Μέχρι που σταμάτησα να κλαίω. Όχι γιατί εξαντλήθηκα, αλλά γιατί με κατάλαβε. Και έτσι μου έφυγε το παράπονο. Και με έκανε να νιώσω καλά.

Τελικά δεν ήθελα έναν άνθρωπο να μιλήσω. Ήθελα να με καταλάβεις εσύ. Γιατί στην τελική δεν άλλαξε κάτι στο θέμα μου μετά το τηλεφώνημα. Εξακολουθεί να υπάρχει. Όπως ούτε η διάθεσή μου άλλαξε. Εξακολουθεί να μην υπάρχει. Αυτό που άλλαξε είναι ότι δεν νιώθω αυτήν την παγωμένη μοναξιά πια. Επειδή με κατάλαβες, με ένιωσες, με ζέστανες. Όπως μόνο εσύ ξέρεις. Γιατί το ήξερα μέσα μου ότι αυτή τη φορά το ένιωθες αλλιώς μέσα σου. Και ευχαριστώ που μου το έδειξες. Και ευχαριστώ γιατί τα λόγια σου ήταν βάλσαμο στην ψυχούλα μου.

Και ξέρω ότι μέρα με τον καιρό θα φύγει και η θλίψη από τα μάτια μου.

Αυτά, που σου ραγίζει την καρδιά να βλέπεις δακρυσμένα.

Δεν το θέλω, αλλά με έκανες κλαψιάρα ρε γαμώτο...

Σ' ευχαριστώ από εδώ που ξέρω ότι δεν θα το διαβάσεις,

γιατί ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια και να στο πω.

Επειδή στα μάτια σου βλέπω την αλήθεια μου γυμνή.