Τίποτα δεν έχει αλλάξει, Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

Θέλω να αποφορτίσω λίγο το κουρασμένο μου μυαλό απ' όλα όσα σκέφτομαι τα τελευταία μερόνυχτα. Έχω 10 μέρες να κοιμηθώ.
Θέλω να κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ,χωρίς εφιάλτες.
Θέλω να νιώσω ασφάλεια πάλι. Όπως παλιά.

Αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Ούτε καν εγω η ίδια.

Πόσες φορές είπα από μέσα μου και απ' έξω μου, ψιθυριστά και φωναχτά "Αχ και να ξαναρχίζαν όλα απ'την αρχή". Όμως τελικά αναρρωτιέμαι αν αυτό είναι που θέλω στην ουσία. Τι μετράει τελικά, να έχεις fast forward και rewind?
Να μπορείς πατώντας ένα κουμπί να γυρίζεις πίσω να αλλάζεις τα πράγματα?
Και τότε ποια γνώση θα σου έμενε?
Αν δεν λουστείς τις συνέπειες των πραξεων σου?
Πως θα μάθεις αν δεν πάθεις?Πως θα εκτιμήσεις αν δεν χάσεις?

Αυτό σημαίνει ελεύθερη βούληση.

Αυτό που έχει περισσότερη σημασία, είναι να μπορείς να κρατήσεις τα καλά απ' όλες τις καταστάσεις. Να μπορέσεις να κρατήσεις όλα αυτά τα στοιχεία που θα σε κάνουν να πάς μπροστά, χωρίς ποτέ να ξεχάσεις αυτά που άφησες πίσω. Γιατί αυτά που αφήνεις πίσω κάθε στιγμή είναι αυτά που σε βοήθησαν να φτάσεις εκεί που είσαι τωρα.

Είναι δύσκολο να απαρνηθείς τη ζεστασιά σου και τη βόλεψη σου, επειδή δεν θες να συμβιβαστείς. Είναι δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου και να πεις "Εγώ αποχωρώ". Είναι βαρύ φορτίο η ελεύθερη βούληση.

Όμως αν αυτό χρειάζεσαι, αυτό πρέπει να κάνεις.

Θα ήταν πολύ όμορφο να μπορούσαμε όλοι μας να κουβαλάμε το ροζ των παιδικών μας χρόνων μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, αλλά δεν γίνεται. Η ζωή μας δεν είναι ροζ. Έχει πολλά χρώματα και αυτό την κάνει τόσο όμορφη. Έχει γαλάζιο, έχει κόκκινο, έχει πράσινο, έχει και μαύρο, έχει λευκό, έχει και γκρί. Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που εμείς τις φτιάχνουμε και εμείς τις χρωματίζουμε. Δεν σημαίνει επειδή σήμερα ξύπνησες και όλα τα βλέπεις μαύρα, ότι μέχρι τώρα δεν έζησες άλλα χρώματα. Ούτε ότι θα είναι και αύριο μαύρα. Μερικές φορές αν απλά αποδεχτούμε τις καταστάσεις όπως είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.

Σίγουρα ο χρόνος είναι αυτός που θα δείξει τα πάντα, αλλά μέχρι τότε ας μην μαυρίζουν όλα....εε?Έτσι δεν είναι??

:-)

Και τελικά νομίζω ότι έτσι, πολύχρωμη η ζωή μ'αρέσει πιο πολύ...

Να μ'αγαπάς εαυτέ μου, σ'εψαχνα παντού...
Να μ'αγαπάς να σταθούμε εδώ σε μια γωνία...
Να μου μιλάς σιγανά στ'αυτί,
γιατί σ'ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...