Ιστορίες Καθημερινής Τρέλλας

Λοιπόν όλα έγινα ως εξής :

Το Σάββατο είχα ρεπό, 1η φορά μετά από μήηηηηνες. Είπα και εγώ "Πω πω.Τέλεια! Θα βγώ για ποτό επιτέλους!!" . Γυρίζω λοιπόν από τη δουλειά Παρασκευή βράδυ (ένιωθα λίγο άρρωστη οφείλω να ομολογήσω) και ανάβω το καλοριφέρ στους 22. Λέω από μέσα μου "Θα λιώσεις στον ύπνο φιλενάδα". Κλείνω και τα κινητά ξαπλώνω, βήχοντας βέβαια, και κοιμάμαι...

Ξαφνικά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου νιώθω ότι με έχουν απαγάγει οι Εσκιμώοι και ζω εγκλωβισμένη σε ένα igloo κάπου στον Βόρειο Πόλο - Φυσικά πολύυυ μακριά από τον Άι Βασίλη.

Ξυπνάω η έρημη, και τρέμοντας μέσα στο πάπλωμα (που έχω γίνει σουβλάκι) προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει και το σπίτι μου μετατράπηκε σε Βόρειο Πόλο...Προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεββάτι, αλλά μπουρδουκλώνομαι μέσα στο πάπλωμα και πέφτω στο πάτωμα...Βήχοντας λέω από μέσα μου " Ζώο...να γελάσω η να κλάψω με το χάλι μου???" Σηκώνομαι και πλησιάζω τον θερμοστάτη του καλοριφέρ ο οποίος βρίσκεται στους 22 και καίει ασταμάτητα...Τον ανεβάζω στους 25 και ξαναξαπλώνω.
Τα τελευταία χρόνια έχω "τσακωθεί" πολύ άσχημα με όλα τα φαρμακεια, και έτσι στο σπίτι μου δεν υπάρχει κανένα φάρμακο - ούτε ασπιρίνη - πέρα από ένα θερμόμετρο, και που φυσικά δεν είχα κανέναν λόγο να το βάλω για να δω με πόσο ψήνομαι...Ακόμα μια φορά λοιπόν το ίδιο σκηνικό...
Ανοίγω το κινητό για να πάρω τηλέφωνο, να έρθει η βοήθεια του κοινού. Κοιτάω το ρολόι. Η ώρα είναι 16.47. Απαπαπα!Πόσες ώρες έλιωσα δεν ξέρω...Παίρνω τον αδερφό δεν το σηκώνει. Παίρνω μάνα - πατέρα. Τίποτα...Θα πήρα και 30 τηλέφωνα μέχρι που απελπίστηκα. Έπεισα τον εαυτό μου ότι θα πεθάνω μόνη - κλισέ έχω καταντήσει το ξέρω - και ξαναξάπλωσα στο θεοσκότεινο δωμάτιο...

Ξυπνάω σε μια λίμνη ιδρώτα...Μούσκεμα όλα... Κοιτάω το κινητό 21:22. Έλεος!Πόσες ώρες ύπνου??Κοιτάω το κινητό, καμία αναπάντητη..."Μα καλά με έχουν εντελώς χεσμένη όλοι τους???"
Σηκώνομαι και φτιάχνω ένα τσάι, με μέλι...Δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου...Χτυπάει το τηλέφωνο! Χωρίς να το κοιτάξω το σηκώνω και λέω
" Ναι ναι ναι!!Δεν θα πεθάνω μόνη μου!!!"
Και ακούω την κλαμένη φωνή στην άλλη άκρη
"Δεν καταλαβαίνω τι λες. Χώρισα οριστικά. Χωρίσαμε και τα πράγματά μας. Έρχομαι από εκεί για ποτό".
Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Κοιτάω το κινητό. Η φιλενάδα μου είναι....
"Ωραία. Έλα στην παρηγορήτρα...Α! να σου πω!Όπως έρχεσαι φέρε ένα σιρόπι για το βήχα φιλεναδααααααα".....

Ανοίγω τον υπολογιστή...Τι το 'θελα? Προσπερνάω τα όσα βλέπω και αρχίζω να βάζω τη μουσική μου σε σειρά...Ανακαλύπτω τη δισκογραφία της Γαλάνη και τη βάζω στο playlist...Ανάβω και το θερμοσίφωνο και περιμένω να ζεσταθεί το νερό...Αρχίζω να τραγουδάω με την ανύπαρκτη - ούτως η άλλως - φωνή μου, η οποία λόγω και της ασθένειας μοιάζει περισσότερο με κλάμα παρά με τραγούδι και σκέφτομαι "Αυτά είναι!Τι ωραίο πράγμα να μένεις μόνος σου. Κανείς δεν παραπονιέται για την παραφωνία μου..."
Κοιτάω το κινητό η ώρα είναι 22.30. Ξαναπαίρνω αδερφούς - μάνες - πατεράδες, αλλά κανείς δεν απαντάει.
Ξαναχτυπάει το κινητό - η φιλενάδα μου.
"Έλα. Να σου πω μόλις τελείωσε η "μετακόμιση". Κάνω μπάνιο και έρχομαι." ...
"ΟΚ. Να σου πω,χέσε το σιρόπι. Δεν πάμε κάπου έξω για ποτό?Θα φρικάρω εδω μέσα..."
......
Η ώρα είναι 2 το πρωί. Γυρίζω σπίτι. Ήδη νιώθω καλύτερα...Η φιλενάδα μου όχι, αλλά μικρό το κακό... Αλλάζω και ξαπλώνω. Χτυπάει το κινητό, μνμ ο αδερφός μου :
" Που είσαι κοριτσι μου?Δουλεύεις δουλεύεις??"
"Καληνύχτα και ...άντε τώρα μη σε βρίσω κωλόπαιδο...Φρόντισε όταν πεθάνω να το μάθεις από τις ειδήσεις...."
Κλείνω το κινητό. και κοιμάμαι...

Βλέπω τη Γαλάνη να μου τραγουδάει...Όχι prive, μη φανταστείς. Σαν να βλέπω videoclip...(Είναι που άκουσα όλη την Δισκογραφία της στο repeat...) Ξεκινάει σαν ένα πολύ ωραίο όνειρο, αλλά δεν είναι. Εξελίσσεται σε τρελό εφιάλτη. Εκεί που τραγουδάει ξαφνικά την ακούω να μου φωνάζει "Σ' ΑΓΑΠΏ!Σ'ΑΓΑΠΩ!Σ' ΑΓΑΠΩ" και δεν σταματάει. Ανοίγω τα μάτια μου, η φωνή δεν φεύγει απόι τα αυτιά μου...Σηκώνομαι, πάω για νερό... Ξαναξαπλώνω... Έρχεται και η φωνή στο κρεβάτι και συνεχίσει να μου φωνάζει..."Σ' ΑΓΑΠΏ!Σ' ΑΓΑΠΩ!Σ' ΑΓΑΠΩ"...
Το Σ'ΑΓΑΠΩ μπορεί...Nα σε τρελάνει ... Αφού, σου λέω, άκουσα αυτή τη λέξη τόσες φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, που τη σιχάθηκα. Δεν θέλω να την ξανακούσω. Είναι φτηνή λέξη πια. Έχασε κάθε νόημα...

Αλήθεια, πείτε μου. Είμαι σοβαρά γιατρέ?

- Όχι πολύ... Είναι από τον πυρετό... Παραισθήσεις... Ένα αντιπυρετικό χρειάζεστε...