Έρωτας

Το φεγγάρι ολοστρόγγυλο κοιτούσε από ψηλά όλη τη φύση. Μα πιο πολύ τη θάλασσα. Ήταν ερωτευμένο μαζί της, και δεν μπορούσε να κρυφτεί. Φύλαγε τις δυνάμεις του όλη μέρα και καθώς έπεφτε η νύχτα το αργυρό του χρώμα απλωνόταν σαν πέπλο παντού. Έριχνε το φως του απλοχερα πάνω της σαν χάδι, και καθώς έπαιζαν φως και νερό, με έναν τρόπο σχεδόν ερωτικό δημιουργούσαν αργυρογαλάζιες αντάυγιες που ξεκινούσαν από το βάθος του ορίζοντα και έφταναν μέχρι την ακροθαλασσιά. Εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τη στεριά. Εκεί ακριβώς σταματούσε το παιχνίδι τους και έδινε τη θέση του στα ερωτικά παιχνίδια του ζευγαριού.

Η θάλασσα ήταν απρόβλεπτη. Άλλες φορές φουρτουνιασμένη και άλλες φορές ήρεμη και γλυκιά... Ήταν και αυτή ερωτευμένη με το φεγγάρι, όμως δεν το έδειχνε. Ήξερε ότι ο έρωτας πονάει και ήθελε να προστατευτεί γιαυτό ήταν απόμακρη. Κάθε μέρα, όμως, μετρούσε τις ώρες και τα λεπτά, μέχρι να αποχαιρετήσει τον ήλιο. Και σαν έφευγε εκείνος, γαλήνευε και περίμενε να δει το φεγγάρι της. Μα αν κάποιο βράδυ το φεγγάρι δεν έβγαινε, εκείνη πονούσε γιατί πίστευε ότι την ξέχασε. Τότε την έπιανε η εκδίκηση. Είτε φουρτούνιαζε, είτε ύπουλα - φαινόταν ήρεμη και εκεί στα σκοτεινά - έπνιγε τους ναυτικούς, επειδή ένιωθε ότι την κορόϊδευαν. Οι ναυτικοί της έμαθαν τον έρωτα. Μαζί τους κάθε βράδυ ξενυχτούσε και μάθαινε για τους έρωτες τους σε κάθε λιμάνι που έπιαναν. Ζούσε τον ενθουσιασμό τους στην αρχή και την πίκρα τους κάθε που άφηναν το λιμάνι. Ξενυχτούσε μαζί τους, και τους παρηγορούσε, μα ΠΟΤΕ δεν μοιράζονταν τον δικό της έρωτα μαζί τους. Αυτό ήταν κάτι που κρατούσε μέσα της μυστικό. Γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον έρωτά της για το φεγγάρι. Όλοι έλεγαν ότι το πλούσιο φως του ήλιου ήταν αυτό που ταίριαζε με την απεραντοσύνη της. Όμως εκείνη δεν ήθελε τον ήλιο ούτε και κανέναν ήλιο. Εκείνη αγαπούσε το φεγγάρι. Το ασημένιο του φως ήταν αυτό που την έκανε να νιώθει τόσο όμορφα! Έτσι κάθε βράδυ περίμενε, μέχρι να ανέβει ψηλά και να απλώσει το φως του πάνω της. Τότε ενιωθε πιο όμορφη από ποτέ, με το φως του να τη χαιϊδεύει. Γιαυτό και κάθε βράδυ φούσκωνε και έφτανε ως την είσοδο της σπηλιάς του νησιού. Εκεί στην άκρη της, συναντούσε το ζευγάρι του οποίου τον έρωτα φώτιζε το φεγγάρι.

Ξεχασμένα στην είσοδο της σπηλιάς εκείνου του νησιού, τα δυο σώματα δίπλα – δίπλα, σαν να ήταν εκεί από πάντα, καθισμένα αγκαλιά έμπλεκαν τα όνειρά τους, όπως το φως με το νερό. Ώρες και νύχτες, ατελείωτες είχαν περάσει εκεί, αγκαλιασμένοι να κοιτούν τη θάλασσα. Δυο ζευγάρια μάτια που συναντιόντουσαν στις ίδιες ανταύγιες φωτός, στα ίδια κύμματα. Δυο κορμιά που συναντιόντουσαν στην ακροθαλασσιά , και γίνονταν ένα, με τις καμπύλες τους να ταιριάζουν απόλυτα....

Εκεί λοιπόν, στη σπηλιά, το μόνο φως που έφτανε ήταν αυτό του ερωτευμένου φεγγαριού, που επειδή δεν μπορούσε να ολοκληρώσει εκείνο τον έρωτά του με τη θάλασσα, προστάτευε το αυτό το ζευγάρι και μεθούσε με τον έρωτά του...

Κάθε που έδυε ο ήλιος το ζευγάρι,χέρι - χέρι περπατούσε στην ακροθαλασσιά από την αρχή της παραλίας μέχρι την είσοδο της σπηλιάς. Τα μάτια τους πύρινες φλόγες, που σαν κοίταζαν ο ένας τον άλλο νόμιζες ότι θα ξεχυθούν χείμαρροι και θα κάψουν όλο τον κόσμο... Έφταναν περπατώντας στην είσοδο της σπηλιάς και εκεί έβγαζαν τα ρούχα τους. Ο ήλιος είχε ήδη πέσει και το φεγγάρι, έβγαινε κατακόκκινο. Αφήνονταν γυμνοί στην αγκαλιά της θάλασσας, σαν να ζητούσαν από το νερό να απομακρύνει όλες τους τις έννοιες. Εκείνη, αν και το έπαιζε σκληρή, ήταν πιστή στον ερωτα, και έπαιρνε όλα τα άσχημα μακριά αφήνοντας το ζευγάρι γυμνό. Άδειο από έννοιες και προβλήματα....Σαν νεογέννητο μωρό...

Μετά από ώρες κολύμπι, που κηνυγούσαν ο ένας τον άλλο και έπαιζαν σαν παιδιά, ξάπλωναν στην ακροθαλασσιά και άφηναν το πάθος να τους πλημμυρίσει. Τα χάδια τους βάλσαμο, και τα βλεμματά τους φωτιά. Τα φιλιά τους υγρά και παθιασμένα και τα κορμιά τους γίνονταν ένα.

Ύστερα αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης μέσα σε μια αγκαλιά...

Πόσα σ’αγαπώ χωράνε σ’αυτήν την αγκαλιά.

Πόσα σ’αγαπώ χωράει ένα βλέμμα.

Πόσο σ’αγαπώ δεν ξέρεις.

Πονάει ο έρωτας.

Όσο πιο γλυκιά είναι η αγκαλιά, τόσο πιο πολύ πονάει μετά η παγωνιά.

Όσο πιο βαθιά χάνομαι στα μάτια σου, τόσο πιο πολύ πνίγομαι μετά...

Όσο πιο πολύ σε γνωρίζω, τόσο πιο πολύ σ’ερωτεύομαι...

Και αναρρωτιέμαι...

Πόσο πολύ θα πονέσει στο τέλος?