Keep living #4

Ξύπνησε το πρωί, πολύ ανήσυχη. Το όνειρο που έβλεπε…Ήταν όνειρο ή πραγματικότητα?

Ήταν τόσο αληθινό….Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε δίπλα της , στη θέση του…

Η μεριά του άδεια, το μαξιλάρι του ατσαλάκωτο…Όπως όλους τους προηγούμενους μήνες άλλωστε…

Είχε ένα χρόνο σχεδόν να νιώσει την παρουσία του δίπλα της, νόμιζε ότι το είχε συνηθίσει, αλλά αυτό το όνειρο…Τόσο ζωντανό….Την είχε αγκαλιά και όλη νύχτα έκαναν έρωτα…

Άλλαξε πλευρό γυρίζοντας πλάτη στην άδεια θέση του κρεβατιού Πλησίασε το πρόσωπό της στο μπράτσο της και πήρε μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια της…Και τον μύρισε....Το άρωμά του ήταν ακόμα πάνω στο κορμί της…Θυμήθηκε το όνειρο πάλι…

Είχαν συναντηθεί, λέει, στο κέντρο για να μιλήσουν. Της είχε πει ότι την αγαπάει,και ότι του λείπει…Μετά από πολύωρη συζήτηση σε έναν μικρό αλλά αναπαυτικό καναπέ σε ένα ζεστό μαγαζάκι στο κέντρο, αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα στη θάλασσα Ανέβηκαν στη μηχανή του και κατευθύνθηκαν προς την παραλία.. Παρά το τσουχτερό κρύο η διαδρομή ήταν απολαυστική. Η Ελευθερία ένιωθε τον αέρα να της παίρνει τα μαλλιά και σιγά σιγά άδειαζε το κεφάλι της από τις σκέψεις, από τα προβλήματα, από τα πάντα…Το κοντέρ έδειχνε ήδη 250 ,είχε κλείσει τα μάτια, άκουγε μόνο τον ήχο της ταχύτητας, τον κρατούσε αγκαλιά σφιχτά και το μόνο που ένιωθε ήταν το άρωμα του…

Ύστερα από λίγο είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά τους. Ήρεμη, μα παγωμένη. Ανήσυχη, όπως πάντα, μα τόσο όμορφη…Έβγαλαν τα παπούτσια τους και περπάτησαν στην ακροθαλασσιά. Θυμήθηκαν εκείνη την πανσέληνο του καλοκαιριού που είχαν περάσει όλη τη νύχτα αγκαλιά στην άμμο, κοιτώντας το φεγγάρι...

Κατευθύνθηκαν προς το σπίτι της και όταν έφτασαν ο Μάριος πάρκαρε τη μηχανή του και κατέβηκε μαζί της. Η επόμενη στιγμή που θυμόταν η Ελευθερία είναι τα δυο σώματα γυμνά, μπερδεμένα μεταξύ τους στα σεντόνια της…Ο ιδρώτας έσταζε από πάνω τους, μα το πάθος τους δεν έσβηνε με τίποτα…Ώρες ατελείωτες βασάνιζαν ο ένας τον άλλο, αντάλλαζαν λέξεις φωτιά, χάδια καυτά και φιλιά – ατελείωτα φιλιά, όπως παλιά… Ύστερα τους βρήκε το πρωί αγκαλιά . Ένιωθε ακόμη τα καυτά του χέρια στο κορμί της. Χαμογελούσε και ένιωθε τόσο ευτυχισμένη που ήταν πάλι μαζί... Ώσπου άκουσε τη φωνή του να της ψιθυρίζει στ'αυτί : «Μου λείπεις πολύ εκεί που είμαι. Σ’αγαπώ, και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Αλλά ξέρεις ότι πρέπει να φύγω πάλι…Να θυμάσαι ότι οι ψυχές μας είναι δεμένες μαζί...». Και σε μια στιγμή , σαν σκιά , εξαφανίστηκε από το κρεβάτι της…

Άνοιξε τα μάτια της τρομαγμένη και άρχισε να τον ψάχνει…Όνειρο ήταν…?

Μα αφού τον μύριζε πάνω της…Δεν μπορεί να ήταν όνειρο…Προσπάθησε να θυμηθεί την τελευταία φορά που τον είδε. Πώς χώρισαν?Πότε έφυγε?Γιατί?Αφού ήταν τόσο καλά μαζί?Δεν θα χώριζαν ποτέ…Δεν μπορεί να την αρνήθηκε…

Όμως στο μυαλό της υπήρχε κενό...

Εκεί ξαπλωμένη όπως ήταν, άρχισαν να έρχονται αναμνήσεις στο μυαλό της, για πρώτη φορά μετά από μήνες. Σαν φωτογραφίες, χωρίς ήχο, χωρίς μυρωδιά. Αγκαλιές, φιλιά, ταξίδια, καλοκαιρινές νύχτες με φόντο τη θάλασσα και τα αστέρια…Βόλτες με τις μηχανές στο βουνό, στον ουρανό, στο Θεό… Ο Μάριος στη μηχανή του θυμωμένος ύστερα από καυγά να της λέει "Αντίο..." Και ύστερα, ένα τηλεφώνημα, και θρήνος... Μαύρο…Σκοτάδι … Μοναξιά… Κόσμος πολύς, λευκά λουλούδια παντού και μαυροντυμένοι άνθρωποι , μάτια κλαμένα γεμάτα θλίψη. Και κάπου ανάμεσά τους η Ελευθερία χαμένη... «Μα τι θέλω εγώ εδώ?»αναρωτήθηκε Και ύστερα θυμήθηκε... Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είδε και ξέσπασε σε κλάματα...

Αντίο…