Επανάσταση...

Μετά το μουσικό διάλειμμα, επιστρέφω...
Ανανεωμένη, όπως πάντα μετά από κάθε διάλειμμα..
Είδα μια ταινία απόψε. Νιώθω την ψυχή μου βαριά...Δεν ξέρω ακόμα τι με πείραξε πιο πολύ.
Η παραίτηση;
Η αδυναμία;
Η δύναμη....

Οι μέρες περνούν, οι καταστάσεις αλλάζουν, ώρα με την ώρα...
Εγώ αλλάζω,
Εγώ αλλάζω?
Εγώ αλλάζω!?
Εγώ αλλάζω.-

Όλοι αλλάζουμε και όλοι μένουμε ίδιοι.
Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι όλα είναι εντελώς διαφορετικά, ακόμα και εσύ ο ίδιος είσαι εντελώς διαφορετικός, και ότι όλα τα βλέπεις με άλλο μάτι...Και τελικά όλα είναι τόσο, μα τόσο ίδια, που λες "Δεν μπορεί...!"

Είναι λοιπόν αυτές οι μέρες που περνούν, και μυρίζουν κάπως γνωστά μα διαφορετικά ταυτόχρονα....

Αυτές τις μέρες το παρελθόν συνάντησε το παρόν.
Και ήταν όλα διαφορετικά, και συνάμα τόσο ίδια...
Και οι μυρωδιές είχαν αλλάξει, αλλά ήταν γνωστές και πάλι...
Και εμείς έχουμε αλλάξει...Αλλά είμαστε ίδιοι πάλι...

Άκουσα

- Ο Θεός παίζει με την πάρτη μας.
- Πολλοί παίζουν με την πάρτη μας.
- Ναι ρε φίλε, αλλά ο Θεός είναι ο καλύτερος παίκτης.
- Καλά ας μην τσακωθούμε κιόλας. Άλλη μια γύρα σφηνάκια θα λύσει τα υπαρξιακά μας...
- Γειά μας!!!

Και όλα είναι τόσο αβάσταχτα ελαφριά όταν το αλκοόλ αραιώνει το αίμα μας...

Όπως το βλέμμα της κοπελιάς που χορεύει ξυπόλυτη στο μπαρ.

Όπως τη στροφή στο ζεϊμπέκικο (το αληθινό, όχι της σχολής χορού), που χάνεις την ισορροπία σου και από εκεί που όλα τα πράγματα οριζόντια γύριζαν γύρω σου, ξαφνικά όλα είναι κάθετα και δεν γυρίζουν πια και τα κοιτάς από το πάτωμα ξαπλωμένος να αναρωτιέσαι "Μα πως βρέθηκα κάτω, ενώ ήμουν πάνω?"

Και σηκώνεσαι και συνεχίζεις τη στροφή από εκεί ακριβώς που είχες μείνει.Σαν να μην έπεσες ποτέ...


Και τελικά τίποτα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Όλα είναι περαστικά, και το πιο περαστικό θα μείνει για πάντα...Αλλά εγώ δεν θα το ξέρω από πριν για να το προσέξω. Και ίσως φύγει και περάσει και αυτό....

Και ίσως απλά μια μέρα συνειδητοποιήσω ότι άργησα...


Σκόρπιες κουβέντες στο μυαλό μου. Κομμάτια συζητήσεων λίγο από 'δω και λίγο από 'κει...Τσουπ!Σούπα στο κεφάλι μου...Και είναι όλα τόσο μπερδεμένα...


"Με λένε Μπέλα και είμαι πουτ@@. Όλη μου τη ζωή με άντρες την έχω περάσει...
...Είναι όμως οι άντρες κάτι πλάσματα...Σου βγάζουν την ψυχή, κατά βάθος παιδάκια είναι... ...Μα σαν σε κοιτάξει στα μάτια και σου πει "Σ' αγαπώ"...Αχ!Και να ξερες τι κάνεις μ'αυτό το "Σ'αγαπώ"...Και ας ξέρεις πως είναι ψέμματα, σε κάνει να θέλεις να βγεις να πουλήσεις το κορμί σου και να του πάρεις δώρο smart!!"

Είναι τα λόγια από έναν μονόλογο που παρακολούθησα κατά τη διάρκεια μας θεατρικής παράστασης...

"Οι γυναίκες μέσα στη μέρα έχουν 10 διαφορετικούς ρόλους. Πρέπει να είναι σωστές στη δουλειά τους, καλές μαμάδες, να φροντίσουν το σπίτι τους, να προσέξουν τον εαυτό τους, να , να ,να...Και να μην ξεχάσουν ότι είναι γυναίκες πάνω απ' όλα οι άντρες?Τι έχουν να κάνουν?Έναν και μοναδικό - πανεύκολο - ρόλο: Να είναι άντρες."

Ατάκα φίλης πάνω σε κουβέντα περί ανδρών...

Είναι και αυτή η γιαγιά (του προηγούμενου ποστ) "Οι άντρες είναι δειλοί..."


"Μυστήριο η ψυχή της γυναίκας.Παλεύει με τα πιο άγριο κύμματα, και της αρκεί μια αγκαλιά για να γαληνέψει και να υποταχτεί. Στοργή λέγεται το μυστικό."

Κομμάτι από βιβλίο που διάβασα -Δεν θυμάμαι τίτλο...



Τελικά να σου πώ κάτι?

Ναι, στοργή λέγεται το μυστικό. Και αν υπάρχουν μέρες που σου θυμίζω μέγαιρα, και αν με βλέπεις να παλεύω με τα κύμματα, μην τρομάζεις. Μην το βάζεις στα πόδια...
Πλησιασέ με και πάρε με αγκαλιά. Και όταν σου λέω ότι σε θαυμάζω πίστεψέ με. Έχω λόγο που το λέω. Πιστεψέ με ... Κράτα μου το χέρι και ακολούθησε με στο όνειρο. Αυτό χρειαζομαι...Έναν συνοδοιπόρο για το όνειρο...

Δεν θέλω μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι άργησες
Δεν θέλω μια μέρα να συνειδητοποιήσω ότι άργησα

Θέλω μια μέρα κοιτώντας πίσω να δω 2 ζευγάρια βήματα να χάνονται στον ορίζοντα.
Και τότε θα ξέρω ότι πήραμε τον σωστό δρόμο...
Γιατί το ταξίδι αξίζει περισσότερο από τον προορισμό...