Ιστορίες καθημερινής τρέλλας

Κλασσικά απογευματάκι στο ίδιο μαγαζί. Ξέρω ότι θα ακολουθήσει μια παράξενη βραδιά, επειδή έχω φτάσει 10 λεπτά νωρίτερα - πάλι - για δουλειά. Έτσι λοιπόν βάζω την ποδιά μου και περιμένω να μου' ρθει...

Δεν άργησε πολύ ομολογώ να πω, ένα μισαωράκι μετά ανεβαίνουν τις σκάλες ένα ζευγάρι γύρω στα 30 και μια γιαγιά. Μόνη γιαγιά, χωρίς παππού...Κάθονται σε έναν καναπέ, παραγγέλνουν και ένα τεταρτάκι μετά σηκώνεται το ζευγάρι , αφήνοντας μόνη τη γιαγιά στο τραπέζι, και πηγαίνουν προς την τουαλέτα. Σταματάει η κοπέλα στο μπαρ και μου λέει: " Αν σε φωνάξει η κυρία να πληρώσει, μην πάρεις χρήματα" . "Εντάξει" απαντάω, και σκέφτομαι, αφού θες να πληρώσεις, γιατί δεν με πληρώνεις από τώρα και να πω εγώ στην κυρία ότι είναι πληρωμένα??...Anyway δεν θα κάτσω να σκάσω από τώρα...Συνεχίζω τις δουλειές μου...

Ξαφνικά βλέπω τη γιαγιά να με φωνάζει."Ωραία" σκέφτομαι, και πλησιάζω. "Όμορφη μου κοπέλα, πόσο στοιχίζουν όλα τούτα?" , "Ααα.Καλύτερα να πληρώσετε στο τέλος","Μα δεν θα πάρουμε τίποτα άλλο.", "Εεεε, τι να σας πω, η κοπέλα που κάθεστε μαζί δεν θέλει να πληρώσετε.", Η γιαγιά δεν απαντάει τίποτα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου λέει: " Έλα εδώ να σου πω." Πλησιάζω και εγώ - χαμογελαστή πάντα - ξέρετε πως συμπαθώ τους ηλικιωμένους - και μου λέει: "Άκου κοπέλα μου όμορφη, η μοναξιά είναι δύσκολη. Πιο δύσκολη απ' τη συμβίωση. ", "Μα..δεν.." πάω να μιλήσω και με κόβει : " Εσύ μια τόσο όμορφη κοπέλα και είσαι μόνη σου" , "Μα..Εγώ.." με ξανακόβει με αυστηρό ύφος : " Σταμάτα σου λέω!Μόνη σου είσαι, το βλέπω εγώ από τον τρόπο που περπατάς. Η ελεύθερη κοπέλα έχει αέρα, σαν τον δικό σου. Άμα είχες κανέναν άντρα πίσω να σε περιμένει, θα περπατούσες αλλιώς, σκυφτή σχεδόν. Ξέρω εγώ τι σου λέω..." Έχω μείνει και παρακολουθώ τη γιαγιά που θα καταλήξει. Με καρφώνει μέσα στα μάτια, ενώ μου κρατάει το χέρι. " Η μοναξιά είναι σκληρή...Για τους άντρες μόνο κορίτσι μου. Γιαυτό φεύγουν και μας παρατάνε από νωρίς, είναι δειλά πλάσματα. Και όσο είναι δίπλα μας, από εμάς παίρνουν δυνάμεις. Δεν αντέχουν μόνοι τους αυτοί, ούτε βρακί δεν μπορούν να πλύνουν. Κάθονται μαζί μας, μέχρι που μια μέρα φεύγουν για πάντα από δίπλα μας, και πρέπει εμείς - το αδύναμο φύλο - να μεγαλώσουμε τα παιδιά τους, να κρατήσουμε το σπίτι τους, να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Και σε ρωτάω : τότε γιατί τους παίρνουμε και δεν τα κάνουμε μόνες μας εξ' αρχής? Γιαυτό σου λέω, καλύτερα μόνη σου. Παίξε μαζί τους και στο τέλος πάρε τον καλύτερο, αυτόν που θα κάνει για σένα τα πάντα. Μα μη βιαστείς. Και μην αγαπήσεις κανέναν..." Ο παραλογισμός της γιαγιάς έχει φτάσει στο αποκορύφωμα του, και εγώ χαμογελαστή της απαντάω "Δίκιο έχετε, πάω, πάω να συνεχίσω όμως γιατί έχω δουλειά..." Φεύγω με το χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό μου. Αχ! Γιατί με συγκλονίζουν πάντα αυτές οι γιαγιάδες?? Μπαίνω στο μπαρ, και νευρικά αρχίζω να φτιάχνω καφέδες. Χωρίς λόγο. Έτσι για να κάνω κάτι... Και λίγο μετά βρίσκομαι μπροστά από τη μηχανή του καφέ δακρυσμένη...Και τα δάκρυα ποτάμι...Θα συνέλθω, σκέφτομαι, που θα πάει...

Η ώρα περνάει, και το παράξενο παρεάκι αποφασίζει να φύγει. Έχω στηθεί μπροστά από τη σκάλα για να χαιρετήσω και όπως πλησιάζουν η γιαγιά μου πιάνει το χέρι " Ευχή και κατάρα στου δίνω. Μην τους αγαπήσεις!!!" Απαπαπαπαπά! Έλεος πια!Γιατί σε μένα βρε γιαγιάκα???

Ύστερα άρχισε να έρχεται κόσμος πολύς, και ξεχάστηκα λίγο... Όμως όταν σχόλασα οι σκέψεις μπερδεμένες στο κεφάλι μου. Το μυαλό μου κουβάρι...Ξέρω τι χρειάζομαι, σκέφτηκα. Κάθομαι μπροστά στον dj και λέω στον μπαρμαν " Ε ψιτ! Ομορφόπαιδο! " τον πειράζω .."Ένα ποτό παρακαλώ..." Παίρνει το νεροπότηρο, βάζει λίγο πάγο και μου σερβίρει 3 ποτά μαζεμένα...Απαπαπα....Άλλος που βάλθηκε να με ξεκάνει σήμερα. Anyway, αρχίζω να συζητάω με τον dj -καλό παιδί δε λέω - αλλά όσο και αν προσπάθησα να ξεχαστώ με τη συζήτηση ήταν αδύνατο. Στο μυαλό μου γυρνούσε ακόμα η εικόνα της γιαγιάς να με καρφώνει στα μάτια "Ευχή και κατάρα!!" κούνησα λίγο το κεφάλι μου ασυναίσθητα, σα να ήθελα να τινάξω τις σκέψεις από μέσα... Και προσγειώθηκα πάλι μπροστά στον dj " Εππ!Που ταξίδευες??Πάλι στο αγόρι σου είχες το μυαλό σου εε?? Χαχαχαχα!" Γέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Τι να σου πω τώρα, σκέφτηκα ...Χαμογέλασα και εγώ το ίδιο ηλίθια με εκείνον..."Που είχαμε μείνει?" του λέω, "Στα βυνίλια..." ,"Α ναι! Που λες...." Κάπως έτσι συνεχίστηκε η κουβέντα, μα κοιτάω το ποτήρι μου, και είχε αδειάσει. Κάνω νόημα στο μπάρμαν "Άλλο ένα! Κανονικό αυτή τη φορά!!" Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μου σκάει μπροστά μου άλλο ένα ίδιο τριπλό ποτό... "Τι σκατά, ρε φίλε, θα με αποτελειώσεις!" του λέω. "Μην ανησυχείς, είναι ελαφρύ" και μου κλείνει το μάτι. Πίνω και εγώ την πρώτη γουλιά...."Ε ψιτ! Δεν έχει λεμόνι εδω μέσα!!!!!", "χαχαχα! Είδες??Καλό εεΕ?" Κοίτα να δείς που από εκεί που δεν έπινα θα γίνω αλκοολική πάλι, σκέφτομαι... Επιστρέφω στην "πολύ σοβαρή" κουβέντα που είχα με τον dj. Η γιαγιά, όμως δεν έφευγε από το μυαλό μου... Αφού έχω πιει το μισό 3πλό ποτό, αποφασίζω ότι ήρθε η ώρα του "αποχωρισμού". Χαιρετάω το λοιπό προσωπικό και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω μουσικούλα. Τέρμα η ένταση, και αρχίζω να τραγουδάω, και εγώ τέρμα...Δεν ξέρω γιατί νομίζω ότι αν γκαρίζω μέσα στο ξημέρωμα θα φοβηθούν οι σκέψεις μου και θα φύγουν...Τελικά η πιο δύσκολη συμβίωση είναι με τον εαυτό μου...
Σταματάω σε κάποιο φανάρι της Κηφισίας και συνεχίζω να γκαρίζω μαζί με την Αλεξίου "Θεός αν είιιιιιιναιιιιιιιιι. Και αν μ'αγαπάαααααααααααααααααει κανειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις" Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα περιπολικό δίπλα μου σταματημένο..." Ωχ! Την έκατσα!!!" σκέφτομαι, όχι ακριβώς έτσι αλλά σε παράφραση...Ανοίγω το τζάμι και λέω από μέσα μου - Ή θα ρισκάρεις και θα τους κάνεις πλάκα , ή θα σου κάνουν αλκοοτέστ και θα σε πάνε μέσα κατευεθείαν , αχ ρε μπαρμαν...- "Καλημέρα" λέω χαμογελαστή, και είμαι έτοιμη να πετάξω βλακεία, μα μόλις κοιτάω τον μπάτσο δίπλα μου κάτι μου θυμίζει, και μέχρι να θυμηθώ, πετάγεται η συνοδηγός- μπατσίνα και μου λέει "Τώρα σχόλασες?Κλείσατε ή ακόμα?" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης μου ξέφυγε, ήταν γνωστοί μπάτσοι που τους σέρβιρα την προηγούμενη εβδομάδα, είχαν έρθει με κάτι φίλους... "Όχι δεν κλείσαμε ακόμα, εγώ σχόλασα και επειδή νυστάζω, τραγουδάω μέχρι να πάω σπίτι. Ελπίζω να μη μου κόψετε κλήση για ηχορύπανση....", "Όχι βρε, κάνε δουλειά σου..."Λέει γελώντας η μπατσίνα, και φεύγω χαμογελαστή καθώς έχει ανάψει πράσινο...

Πάλι καλά που δεν πλησίασε γιατί θα έπεφτε κάτω από τις αναθυμιάσεις...
Μα πόσο τυχερή μπορεί να είμαι τελικά?????

Γύρισα σπίτι περασμένα ξημερώματα...Ξάπλωσα και τυλίχτηκα με τις σκέψεις μου...Και εγώ και η γιαγιά, και όλες οι γιαγιάδες, και οι παππούδες μαζί...Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, και έκλαψα πολύ, θυμήθηκα και όλους όσους έχουν "φύγει" και έκλαψα ακόμα πειρσσότερο...Τσακώθηκα μαζί τους...Μαλλιοκούβαρα γίναμε στον ύπνο μου...
Ξύπνησα στις 9 αδύνατον να κοιμηθώ, άλλο...Ντύθηκα και έφυγα απ' το σπίτι σαν κυνηγημένη, μην ξυπνήσω τη συγκάτοικο και έχω άλλα θέματα...!
Γρήγορα στο περίπτερο!Εφημερίδα, βόλτα στα μαγαζιά και καφέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεέ! Καφέ σου λέω! Για να μπουν όλα στη θέση τους...
Κανονικά θα έπρεπε να έχω καπνίσει και 2 πακέτα τσιγάρα, αλλά ας όψεται που το έχω κόψει ένα χρόνο τώρα και λυπάμαι την προσπάθειά μου...

Μέχρι τώρα που τα γράφω η γιαγιά, και όλες οι σκέψεις που έφερε μαζί της, δεν έχουν φύγει απ'το μυαλό μου. Το γιατί δεν το ξέρω...Αλλά δεν θα της δώσω άλλη σημασία μου φαίνεται...Φτάνει...Γιαυτό σου λέω "Πάμε γιάλλες πολιτείες" Γιατί αν κάτσουμε εδώ θα πήξουμε στη βλακεία...
Το τραγουδάκι παίζει για μένα, όχι τίποτα άλλο, επειδή μου το αφιέρωσαν προχθές...
Μακάρι να έχεις δίκιο...:)

"Πες μου εσύ, να φύγω, να ζήσω, ή να χαθω???"

Ουφ!Καλή εβδομάδα να έχουμε!...