Πεταλούδες

Κοιμήθηκε χαμογελαστή. Είχε την αίσθηση από το χάδι του στα μαλλιά της...
Ξύπνησε πάλι με λουλούδια στην αγκαλιά της, και θυμήθηκε πως μυρίζουν οι ανθισμένοι αγροί. Εκεί που τριγυρνούσε όλη νύχτα με ταίρι της. Έβλεπε πως έπαιζαν σαν παιδιά σε ανθισμένα λιβάδια και χάζευε τις πεταλούδες που πετούσαν ολόγυρα. Πολύχρωμες χαρούμενες πεταλούδες που ξεπήδησαν, θαρρείς, από το όνειρο της και την περιτριγύριζαν εκεί στο κρεβάτι της. Μα σαν έκανε να τις πιάσει εκείνες πέταξαν μακριά....Εκείνη σηκώθηκε απότομα να τις κυνηγήσει..Και τότε τον αντίκρισε...

Μα ναι! Ήταν εκεί!Δεν ήταν όνειρο. Ήταν δίπλα της, της χαμογελούσε και την περίμενε με την αγκαλιά ανοιχτή...

Δεν ήταν όνειρο...Έρωτας ήταν...Ήταν αυτό που κάνει τον κόσμο να φαίνεται ροζ. Είναι αυτό που δίνει νόημα στα ασήμαντα, είναι αυτό που κάνει την αγάπη να νιώθει άνετα, και να απλώνεται παντού...

Γιαυτό μην την ρωτάς που χάθηκε. Μην την ρωτάς που γυρνά η σκέψη της....Είναι ακόμα εκεί. Χάνεται στ' ανθισμένα λιβάδια της ψυχής τους... Κλείνει τα μάτια και όλα έχουν νόημα. Το πιο απλό βλέμμα το πιο αθώο χάδι...

Γιαυτό μην την πληγώνεις.
Άστη να ζήσει το όνειρο. Και όταν θες να την ξυπνήσεις απλά πάρτη αγκαλιά...
Και χάιδεψε της τα μαλλιά...

Μην την τρομάξεις...
Το ξέρει και εκείνη ότι ζει ένα όνειρο...
Μην την πληγώσεις...
Μη....