Ζητείται θύτης

Πρέπει να υπάρχει μια εχθρική εικόνα προκειμένου να υπάρχει μια ενωμένη κοινωνία.

Carl Smitt (κοινωνιολόγος)

Εδώ και πολύ καιρό με απασχολεί αυτή η έννοια.

Για να υπάρχει θύμα πρέπει να υπάρχει θύτης.
Κατά πόσο, όμως ο θύτης με το θύμα συνδέονται πέρα από το βαθμό του εγκλήματος??
Δηλαδή, χωρίς την ύπαρξη του συγκεκριμένου θύματος, θα υπήρχε θύτης ούτως η άλλως? Ή αν υπήρχε καποιο διαφορετικό θύμα, ο θύτης θα είχε την ίδια συμπεριφορά?

Για να υπάρχει θύτης πρέπει να υπάρχει θύμα....
Τι γίνεται, στην περίπτωση που απλά μας πείθουν ότι υπάρχει κάποιος θύτης για να μας κάνουν να νιώσουμε τα τέλεια θύματα, ώστε να φοβόμαστε και μην μπορούμε να λειτουργήσουμε παρορμητικά και κατ'επέκταση ελέυθερα?


Γενικά εδώ και πολύ καιρό με απασχολούν πολλές έννοιες αλλά μόνο επιφανειακά. Ξέρεις που κάθεσαι με το κρασί στο χέρι το τσιγάρο στο άλλο (αν καπνίζεις) και σκέφτεσαι ποια θα είναι η επόμενη ατάκα που θα πετάξεις για να σοκάρεις ή να προκαλέσεις τους συνομιλητές σου. Οι οποίοι παρεπιπτόντως μιλάνε για γκόμενες (και ακόμα χειρότερα βιζιτούδες), αλλά δεν έχει καμία σημασία....

Τις τελευταίες μέρες όμως, γύρισα στα παλιά και "ξεσκονίζοντας" βιβλία και γνώσεις ανακάλυψα ότι υπάρχουν πολλά μέσα μου που δεν τ'αφήνω να βγούν.

Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της καθημερινότητας που με βουλιάζουν σε μια θάλασσα απογοήτευσης, παραίτησης και αδιαφορίας για τα πάντα. Μοναδικός στόχος η κατάκτηση του χρήματος - κλειδί με το οποίο ανοίγω ολες τις κλειδαριές. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Από πάντα ήμουν παιδί με ευαισθησίες. Με προβλημάτιζαν ιδιαίτερα τα κοιωνικοπολιτικά - πολιτισμικά και διά φορα άλλα θέματα. Όμως εδώ και καιρό - νομίζω πάνε χρόνια - έχω παραιτηθεί απ'όλο αυτό το παιχνίδι. Έχω βυθιστεί σε μια νοητική απραξία τεραστίων διαστάσεων.

Που και πού βέβαια, υπάρχουν αναλαμπές ανησυχίας. Είναι και το σύστημα δομημένο με τέτοιο τρόπο που χάσκει από παντού, και έτσι δίνονται καθημερινά ευκαιρίες για αναζήτηση. Το θέμα είναι αν θα τις αρπάξεις. Αν θα βάλεις λίγο το ρημάδι το μυαλό σε λειτουργία. Ε, εγώ εδώ και 2-3 χρόνια σπανίως το χρησιμοποιώ. Αφού νιώθω ότι έχει σκουριάσει πια... Βάλτωσε από την αχρηστία. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ζωή μας είναι τόσο μα τόσο εύκολη και μονότονη η ζωή που θα μπορούσα να ζω χωρίς εγκέφαλο, αν μπορούσα να τον αποσυνδέσω από τις ζωτικές μου λειτουργίες...

Αυτό το Σαβ/κο πέρασα μια από αυτές τις αναλαμπές. Γενικά είμαι προβληματισμένη εδώ και μέρες. Ψάχνω, διαβάζω, βλέπω διάφορες ταινίες και video με σκοπό να σβήσω τη δίψα μου. Οι φίλοι και οι γνωστοί με δουλεύουν. "Βρε κορίτσι μου τι σε έπισε ξαφνικά και έχεις πέσει με τα μούτρα στο ψάξιμο? Όσο σκαλίζεις τα σκ@τ@ βρωμάνε." Μάταια έψαχνα έναν άνθρωπο να συζητήσω να ξεμπερδευτώ. Και όσο δεν έβρισκα κάποιον, τόσο το έψαχνα και αντί να ξεδιαλύνει τόσο μπερδευόταν το πράγμα....

Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο σωτήρας, ο οποίος κατάλαβε πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης και με δελέασε με τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει, και κατάφερε να με απορποσανατολίσει. Μου έδωσε ένα θέμα, με μπρίζωσε και νά σου εγώ, να κάνω εργασία!

Έψαξα, που λες, και βρήκα! Βρήκα πληροφορίες, σχέδια κλπ. Τα συγκέντρωσα, λοιπόν, και τα κοιτούσα για ώρα....Με κοιτούσαν και τα κοιτούσα και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Βρε τα κοιτούσα δεξιά, τα κοιτούσα αριστερά. Τίποτα δεν άλλαζε.Ο εγκέφαλος νεκρός, σε πλήρη άρνηση να συνεργαστεί. Κάπως έτσι πέρασε αρκετή ώρα, μέχρι που ξαφνικά ένιωσα κάτι μέσα στο ξανθό κεφάλι μου να τρίζει, και είπα από μέσα μου "Έλα βρε κοριτσάκι μου, προσπάθησε λίγο και θα ξεκινήσει..." Και κάπως έτσι άρχισα να γράφω... Μάλλον κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι και να γράφω...Και πέρασαν ώρες πολλές και ξημέρωσε, και βγήκε ο ήλιος και ακόμα έγραφα... Και κάποια στιγμή τελείωσε!

Πραγματικά όταν κοίταξα το δημιούργημά μου ένιωσα πολύ περήφανη γιαυτό...
Η αλήθεια είναι ότι το παράκανα λίγο, αλλά το αποτέλεσμα με ικανοποίησε αρκετά.

Ξέρεις ποιο είνα το παράξενο?

Τώρα νιώθω τον εγκέφαλο να λειτουργεί σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και δεν ξέρω τι να τον κάνω. Αφού σου λέω, σερβίρω το ποτό στο ζευγαράκι, και μου'ρχεται να τους πω "Βρε δεν αφήνετε τα σαλιαρίσματα, να ασχοληθείτε με τίποτα της προκοπής?"

Σκέφτομαι διάφορα όμως πάντα καταλήγω, στο ότι είναι μάταιο να προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο, όσο άδικος και αν μου φαίνεται.Είναι μάταιο να προσπαθώ να βλάψω το σύστημα, όσο λάθος και αν λειτουργεί. Γιατί πολύ απλά το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να με πετάξει έξω. Είναι έτσι δομημένο και έχει τους κατάλληλους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, ώστε να μην επιτρέπει στη διαφορετικότητα να επιβιώνει...

Όμως δεν ανησυχώ, γιατί ξέρω ότι μια αναλαμπή είναι και αυτή και θα περάσει. Σιγά σιγά, θα βυθιστώ πάλι στο βούρκο της καθημερινότητας και θα αποκτήσω πάλι προβληματισμούς επιπέδου "Με τι να συνοδέψω το κρασί μου, πατατάκια ή φυστίκια?".
Δεν ανησυχώ γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας και όλα θα επανέλθουν στα φυσιολογικά παλίσια εντώς ολίγων ημερών.

Όμως ρε φίλε, στην ιδέα και μόνο ότι θα γίνω μια μαμά με 2-3-4 παιδιά (της Αθήνας και όχι του Πειραια), που θα πηγαίνω δουλειά - σπίτι - σπίτι - δουλειά, και που οι έννοιες μου θα περιορίζονται στο "Πως να θρέψω αυτά τα παιδιά?" και στο "Πως να πληρώσω τα έξοδα", μου'ρχεται να αυτοκτονήσω. Αν καταφέρει το σύστημα και με ρουφήξει, να ξέρετε εγώ θα φταίω και η μ@λ@κισμένη λογική μου!!!!!

Αλλά, μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί αυτό και που θα μπαίνετε εδω μέσα και θα βλέπετε τις φωτογραφίες της αγαπημένης και μονιασμένης οικογένειάς μου, διαβάζοντας τις νερουλές γλυκανάλατες καθημερινές αηδίες μου, για τα παιδιά, το σύζυγο κτλ, σας παρακαλώ να ανεχτείτε το παραλήρημα μιας αναλαμπής προβληματισμού και σκέψης όσο συχνά και αν συμβαίνει....

Και όχι σου λέω!
Εγώ θα προσπαθήσω το σύστημα να μη με ρουφήξει - εντελώς....
Μόνο λίγο θα το αφήσω....

:)))))


Καλό βράδυ και εύχομαι το πρωί να με βρεί "καλά"....