Ένα πράγμα έχω να σου πω :
Όταν παίζεις με υποβρύχια...
καταλήγεις σε ναυάγιο...
Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Τρίτη 24 Απριλίου 2012
Το διαμέρισμα του 3ου
Δεν μ'αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές. Όταν μια μεγάλη αλλαγή συντελείται στη ζωή μου, συνήθως προσπαθώ να εμπλακώ με κάτι άλλο ώστε να μην έρθω αντιμέτωπη με την κατάσταση άμεσα. Ύστερα όταν περάσει ο χρόνος και η πρώτη κρυάδα έχει φύγει, τότε αρχίζω σιγά σιγά να αντιμετωπίζω την κατάσταση.
Πάντα παίρνω το χρόνο μου. Ακόμα και όταν οι άλλοι δεν μου τον δίνουν.
ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ.
Σπάνια πηγαίνω σ'αυτό το σπίτι.
Είναι ένα διαμέρισμα τρίτου ορόφου. Έχει 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο. Είναι γωνιακό, ηλιόλουστο και έχει ενιαίο μπαλκόνι γύρω γύρω.
Παλιά πήγαινα στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας, σε ένα διαμέρισμα ακριβώς ίδιο. Σ'αυτό το διαμέρισμα έζησα όλα τα μεσημέρια της ζωής μου μέχρι 12 ετών. Στα δωμάτιά του είναι κρυμμένες όλες οι σκανταλιές και οι μαμουνιές που έκανα ως παιδί. Ύστερα, όταν μεγάλωσα μετακόμισαν στον τρίτο όροφο, μα το σπίτι ήταν ακριβώς ίδιο, μόνο τα χρώματα άλλαξαν. Έτσι οι αναμνήσεις μου μετακόμισαν και αυτές.
Παλιά πήγαινα κάθε μέρα. όμως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσα ούτε απ'έξω να περάσω.
Ήξερα ότι δεν θα τη βρω εκεί και αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω. Έτσι, απλά δεν πήγαινα, και μέσα μου ήταν σαν να ήταν ακόμη εκεί.
Σιγά σιγά, με ανάγκασαν να πάω, γιατί ήταν αυτός εκεί ακόμα. Έπρεπε να πάω να τον δω. Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα δάκρυσα. Κάθισα στον καναπέ και ήπια το νερό που μου πρόσφερε. Ήθελε να μου δώσει να φάω κάτι. Έτσι είναι αυτός. Έτσι ήταν πάντα. Μα εγώ δεν μπορούσα. Έβλεπα εκείνη να κάθεται απέναντί μου και δεν μπορούσα να φάω τίποτα.
Αυτά τα τελευταία 4-5 χρόνια τον επισκέφθηκα 2-3 φορές. Γκρίνιαζε που δεν πήγαινα συχνότερα, μα εγώ δεν μπορούσα να πάω. Κάθε φορά που πήγαινα, περιοριζόμουν στο σαλόνι και σκεφτόμουν πως εκείνη είναι κάπου μέσα στο υπνοδωμάτιο, ή έξω στο μπαλκόνι να κάνει βόλτα ως συνήθως και γιαυτό δεν τη βλέπω.Η επίσκεψή μου δεν κρατούσε πάνω από μισή ώρα. Ύστερα έφευγα με βαριά καρδιά.
Εχθές αυτός γιόρταζε, και αποφάσισα να πάω να τον δω. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή. Κάθισα στο γνωστό σημείο στον καναπέ και περίμενα να με περιποιηθεί. Αυτός μου έφερε ένα μπωλ φράουλες. "Φάε παιδί μου, είναι φρέσκες, το πρωί τις πήρα από τη λαϊκή". Πήρα το μπωλ και κοίταξα τις φράουλες. Ήταν κόκκινες γυαλιστερές και τεράστιες. Αυτός έχει ένα θέμα με το μέγεθος. Ό,τι φρούτο αγοράζει είναι υπερlarge, αχτύπητο και γυαλιστερό. Χαμογέλασα και έπιασα μια φράουλα να φάω. Ύστερα από λίγο ήρθε πάλι με ένα πιατάκι μπακλαβά στο ένα χέρι και στο άλλο ένα ποτήρι νερό. "Πάμε έξω να κάτσουμε!Είναι πολύ ωραία στη βεράντα", μου είπε. Σηκώθηκα χωρίς να σκεφτώ και μεταφέρθηκα έξω.
Το λευκό fer forge σαλονάκι ήταν στην ίδια θέση όπως πάντα. (Άλλωστε τίποτα δεν είχε αλλάξει θέση από τότε που ήμουν μικρή!) Ακούμπησα τα πιατάκια μου στο τραπεζάκι και κάθισα. Όταν καθίσαμε όλοι περίσσευε μια καρέκλα. Ήταν η καρέκλα της. Σαν να ήρθε και να έκατσε και εκείνη στην παρέα μας ένιωσα.
Μιλήσαμε λίγο και μετά χτύπησε το σταθερό. Πήγε μέσα να το σηκώσει. Ακολούθησα και εγώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με έπιασε μια νοσταλγία. Τον προσπέρασα και έστριψα δεξιά στο διάδρομο που οδηγούσε στα δωμάτια που δεν είχα πάει όλα αυτά τα χρόνια. Προσπέρασα τα δωμάτια και μπήκα στην κουζίνα να αφήσω το πιατάκι μου. Στη συνέχεια βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Από συνήθεια κοίταξα έξω από τα κάγκελα, προς τα κάτω. Το έκανα όταν ήμουν μικρή. Δεν είχε αλλάξει τίποτα από την τελευταία φορά που είχα κοιτάξει κάτω. Ίσως να είχαν μεγαλώσει τα δέντρα του κήπου, μα αυτό δεν μπορούσα να πω πως είχε αλλάξει την εικόνα που είχα.
Ύστερα περπάτησα κατά μήκος του μπαλκονιού μέχρι το υπνοδωμάτιο. Έφτασα στη γωνία και έστριψα. Κοντοστάθηκα γιατί νόμιζα πως την είδα εκεί στη γωνία, έξω από το δωμάτιο να περπατάει. Έκανα δυο βήματα και γύρισα πίσω. Μπήκα από την κουζίνα και κατευθύνθηκα στο υπνοδωμάτιο.
Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Άνετα θα μπορούσε να κάθεται στην καρέκλα της που ήταν ακόμη στο ίδιο σημείο μέσα στο δωμάτιο και να πλέκει με το βελονάκι της. Τα πράγματά της ήταν ακόμη εκεί. Το κουτί με τα κουμπιά, το ξυπνητήρι της στο κομοδίνο της... Ανατρίχιασα. Έμεινα ακόμη μια στιγμή εκεί κοιτώντας γύρω γύρω. Δάκρυσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το δωμάτιο.
Κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Βγήκα έξω και κάθισα στην πολυθρόνα μου.
Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα το φως του ήλιου να με καίει.
Δάκρυσα πάλι.
Δεν ήταν πια εδώ. Είχα ψάξει όλο το σπίτι. Τώρα πια μόνο αυτός είναι εκεί. Και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Αλλά για όσο είναι, αξίζει να περνάω μια φορά την εβδομάδα να με περιποιείται όπως εκείνος έχει ανάγκη....
Σάββατο 21 Απριλίου 2012
Have You Ever? Really really?
To really love a woman
To understand her -you gotta know her deep inside
Hear every thought - see every dream
And give her wings - when she wants to fly
Then you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman
When you love a woman then tell her
That's she's really wanted
When you love a woman then tell her that she's the one
'cause she needs somebody to tell her
that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?
To really love a woman
Let her hold you -
till you know how she needs to be touched
Yoy 've gotta breath her - really taste her
Till you can feel her in your blood
And when you can see your unborn children in her eyes
You know you really love a woman
When you love a woman
then tell her that she's really wanted
When you love a woman then tell her that she's the one
'cause she needs somebody to tell her
that you'll always be together
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?
You got to give her some faith - hold her tight
A little tenderness - you gotta treat her right
She will be there for you takin' good care of you
You really gotta love your woman...
Then when you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman
When you love a woman you tell her
that she's realy wanted
When you love a woman tell her that she's the one
She needs somebody to tell her
that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?
Just tell me have you ever really
really, really, ever loved a woman?
Just tell me have you ever really
really really ever loved a woman?
Αλήθεια αναρρωτιέμαι, αγάπησες ποτέ?
then tell her that she's really wanted
When you love a woman then tell her that she's the one
'cause she needs somebody to tell her
that you'll always be together
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?
You got to give her some faith - hold her tight
A little tenderness - you gotta treat her right
She will be there for you takin' good care of you
You really gotta love your woman...
Then when you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman
When you love a woman you tell her
that she's realy wanted
When you love a woman tell her that she's the one
She needs somebody to tell her
that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?
Just tell me have you ever really
really, really, ever loved a woman?
Just tell me have you ever really
really really ever loved a woman?
Αλήθεια αναρρωτιέμαι, αγάπησες ποτέ?
Πέμπτη 19 Απριλίου 2012
Πάσχα & Κουμπιά
Λοιπόν άκου να δεις.
Στο περιβάλλον μου πια (δυστυχώς) δεν υπάρχουν μωρά και παιδιά, και έτσι το Πάσχα έχει χάσει κάθε νόημα για μένα. Γιαυτό αγαπημένε μου αναγνώστη αν έχεις παιδιά μέχρι 10 ετών (από εκεί και μετά ξενερώνω) πες μου, να έρθω να κάνω Πάσχα σπίτι σου του χρόνου. Μπορώ να ασχολούμαι με τα μωρά σου για ατελείωτες ώρες και επειδή δεν το κάνω τώρα τελευταία έχω σύνδρομο στέρησης. Σταματάω καρότσια στο δρόμο, μιλάω με μαμάδες-νταντάδες και παίζω με ΟΠΟΙΟ μωρό συναντήσω στο διάβα μου.
Κοιμάσαι και βλέπεις ένα υπέροχο όνειρο και ξαφνικά έρχεται ένας στο όνειρο και σου το χαλάει. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς ιδρωμένη, λαχανιασμένη και με έναν λυγμό στο λαιμό. Αντί να σπαράξεις στο κλάμα που δεν έχεις ψυχή ζώσα μέσα στο σπίτι να σε πάρει αγκαλιά και να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, γιατί έχεις κλ@σει μέντες και δεν μπορείς να κουνηθείς από το φόβο σου, για να πας να το πάρεις μόνη σου, τι κάνεις? Σηκώνεσαι και χοροπηδάς πάνω στο κουμπί σαν να είναι τραμπολίνο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και τσουυυυυπ! Παέι και αυτό!
Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν ξέρω πως λέγεται αλλά με έχει κάνει άνω κάτω. Μια στη δύση και μια στην ανατολή/
Και είναι και αυτές οι συμπτώσεις βρε παιδί μου!
Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να σου πω. Έτσι. Να σκάσεις.
Το Πάσχα πέρασε. Ο Χριστούλης βασανίστηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε για 2012τη φορά όπως και ο Οβελίας άλλωστε. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Οβελίας δεν αναστήθηκε παρά μόνο χωνεύτηκε από τους απανταχού βάρβαρους αμνοεριφιολάτρεις, που τρέχουν να χάσουν τα κιλά του 3ημέρου, προκειμένου να ξεχυθούν στις παραλίες, όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Εγώ, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, όχι μόνο δεν πήρα αλλά έχασα μισό κιλό, καθώς απέχω απ'όλες αυτές τις βαρβαροβάρβαρες και κακόγουστες παραδόσεις.
Το βαφτιστήρι μου έχει γίνει κοτζάμ γαϊδούρι πια, και θα τον βγάζω για γκόμενες σε λίγο.Οπότε έχω χάσει και κάθε νόημα σαν νονά. Ίσως ξαναβρώ το νόημα όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε με τους φίλους του για ποτό - καταλαβαίνεις, το φρέσκο αίμα πως ελκύει τους βρυκόλακες...
Στο περιβάλλον μου πια (δυστυχώς) δεν υπάρχουν μωρά και παιδιά, και έτσι το Πάσχα έχει χάσει κάθε νόημα για μένα. Γιαυτό αγαπημένε μου αναγνώστη αν έχεις παιδιά μέχρι 10 ετών (από εκεί και μετά ξενερώνω) πες μου, να έρθω να κάνω Πάσχα σπίτι σου του χρόνου. Μπορώ να ασχολούμαι με τα μωρά σου για ατελείωτες ώρες και επειδή δεν το κάνω τώρα τελευταία έχω σύνδρομο στέρησης. Σταματάω καρότσια στο δρόμο, μιλάω με μαμάδες-νταντάδες και παίζω με ΟΠΟΙΟ μωρό συναντήσω στο διάβα μου.
Μην ανησυχείς αναγνώστη μου, δεν θέλω να γίνω μάνα. Δεν το σκέφτομαι. Δεν με ενδιαφέρει. Και έτσι όπως το πάω, ούτε θα με ξαναπλησιάσει ποτέ αυτή η σκέψη. Εκείνα τα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως και η αθωότητά μας βέβαια.
Το σκέφτομαι όμως πολύ σοβαρά να γίνω βρεφονηπιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα για τις μέρες που πέρασαν βουβές. Και φτάνουμε στο σήμερα.
Τα πράγματα δεν λένε να φτιάξουν. Είναι τα ίδια σκ@τ@ που είναι εδώ και πολλούς μήνες. Αφού πια τα συνήθισα. Τρομάζω κιόλας με τη σκέψη ότι τα συνήθισα!
Μερικές φορές εύχομαι να είχα ένα κουμπί. Ένα απλό και μαύρο κουμπί (εμ πως, τι νόμιζες ότι θα ήταν άλλο χρώμα?) Ένα μεγάλο κουμπί, που λες ήθελα να έχω, σαν το δωμάτιο ένα πράμα. Και να πάρω μπογιά άσπρη και πινέλο και να γράψω πάνω του ένα τεράστιο
DELETE
Αν το είχα αυτό το κουμπί εδώ, θα μπορούσα να το πατήσω όποτε δεν μου άρεσε αυτό που γίνεται. Ξέρεις τι ωραία θα ήταν?
Φαντάσου.
παράδειγμα 1ο
Είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ και χτυπάει το τηλέφωνό σου. Είναι από την τράπεζα και σου ζητάνε να πληρώσεις. Εσύ δεν έχεις, αλλά δεν δέχονται τις αποδείξεις που τους δίνεις. Και σε τρέχουν. Κλείνεις το τηλέφωνο και αντί να σκάσεις, να αρρωστήσεις και να σου πέσουν τα μαλλιά τι κάνεις? Πας μέσα και πατάς με όλη σου τη δύναμη αυτό το τεράστιο κουμπί. Και τσουυυπ! Πάει!
παράδειγμα 2ο
Έρχεται 1η του μήνα και πρέπει να πληρώσεις το νοίκι σου, και δεν έχεις. Και χτυπάει τηλέφωνο από τον σπιτονοικοκύρη σου. Αντί να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι και να μην ξέρεις πως και τι, αφήνεις το τηλέφωνο ξαναπάς μέσα και πατάς το κουμπί. Τσουυυυυπ! Πάει!
παράδειγμα 3ο
Κοιμάσαι και βλέπεις ένα υπέροχο όνειρο και ξαφνικά έρχεται ένας στο όνειρο και σου το χαλάει. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς ιδρωμένη, λαχανιασμένη και με έναν λυγμό στο λαιμό. Αντί να σπαράξεις στο κλάμα που δεν έχεις ψυχή ζώσα μέσα στο σπίτι να σε πάρει αγκαλιά και να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, γιατί έχεις κλ@σει μέντες και δεν μπορείς να κουνηθείς από το φόβο σου, για να πας να το πάρεις μόνη σου, τι κάνεις? Σηκώνεσαι και χοροπηδάς πάνω στο κουμπί σαν να είναι τραμπολίνο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και τσουυυυυπ! Παέι και αυτό!
Είδες τι απλά που στα λύνω όλα?
Πάμε τώρα να βρούμε το γ@μόκουμπο να το κουβαλήσουμε εδώ, γιατί δεν την παλεύω άλλο.
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
Το κλάμπ
Σάββατο απόγευμα :
20:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Η φίλη μου.
Φίλη μου : Που είσαι και τι κάνεις?
Εγώ : Έξω.Βολτα.
Φ. Μόλις ξύπνησα θα πιούμε καφε?Και μετά ποτό?
Ε. Δεν έχω όρεξη. Ίσα με έναν καφέ τον πίνω.
Φ. Καλά, έλα από δω για τον καφέ και θα σε ψήσω για το ποτό.
Ε. Έρχομαι για καφέ μόνο.
Επιστρέφω σπίτι. Φοράω ένα παντελόνι, μια μπλούζα μαύρη και τα σταράκια μου (σ.σ. all stars). Πιάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο, δεν βάφομαι καθόλου και σκέφτομαι. "Οκ, όταν με δει θα καταλάβει ότι δεν ντύθηκα για ποτό και δεν θα με πρήξει.- χιχιχι". Φοράω τα ακουστικά και 20:30 είμαι ήδη στο δρόμο.
21:15
Ήμουν ήδη σπίτι της φίλης μου. Χτυπάω κουδούνι, ανοίγει , με κοιτάει και μου λέει με ύφος αηδίας
Φ: Έτσι θα πάμε για ποτο?
Ε: Να πάτε εσείς για ποτό, εγώ δεν θα έρθω.Στο είπα στο τηλ, μέχρι καφέ πίνω.
Φ: Καλά, καλά, βλακείες. Θα έρθεις. Μέχρι να έρθει η ώρα θα σε έχω πείσει.
Ένα πράγμα έχω μάθει στα 27 μου χρόνια. "Όταν κάποιος επιμένει πολύ για κάτι μην μπεις στη διαδικασία να το συζητήσεις. Πες του "Ναι καλα," και τελικά κάνε ότι θες εσύ."
23:30
Η Φίλη μου σηκώθηκε να ετοιμαστεί αφού το ραντεβού ήταν 12.30 και εγώ άρχισα να ντύνομαι για να φύγω. Αλλά... Είχε αποφασίσει ότι θα βγαίναμε για ποτό "Να ξεσκάσουμε μωρέ λίγο...". Αφού αντέδρασα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ, τελικά το πήρα απόφαση.
Υπάρχει πιο πιεστικός άνθρωπος από τον πατέρα μου,και είναι η φίλη μου. ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΩ, γιατί έτσι και αλλιώς άκρη δεν βγάζεις. Έτσι συμφωνήσαμε να έρθω όπως ήμουν με τα σταράκια...Λίγο σκιά, λίγο γκλος και έξω από την πόρτα!
1:00
Φτάσαμε στο μέρος που είχαν συννενοηθεί να βρεθούμε με τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα "Που πάμε?" Η απάντηση ήρθε αποστομωτική "Στο club". "Στο ποιο??Νόμιζα ότι θα βγαίναμε για ποτό, απλό ποτό..." Παρκάραμε μισό χιλιόμετρο μακριά από το "club" γιατί Σάββατο βράδυ σε μέρη που έχουν "club" δεν βρίσκεις ούτε να περπατήσεις, όχι να παρκάρεις κιόλας!
1:15
Το "club" μέσα ήταν μαύρο με μωβ. Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο μπαρ και στο βάθος 1,5 μέτρο πιο πάνω απ' όλους ήταν ο DJ , οι τρεις δηλαδή, γιατί δεν ήταν ένας.Υπήρχε ένας μετρίου αναστήματος χοντρούλης (που έπαιζε την ώρα που μπήκαμε), ένας κοντούλης αδύνατος χωμένος μέσα σε ένα laptop και ένας ψηλός αδύνατος που χάζευε τον κόσμο.
Τα προσέχω αυτά τα πράγματα, όταν μπαίνω σε ένα μαγαζί. Από τον DJ μπορείς να καταλάβεις τι μαγαζί είναι. Ε, αυτό δεν ήταν club. Ήταν "κλάμπ", με τρεις Ντζι ντζέι. Μη χέσω.
Η μουσική ήταν απελπιστικά δυνατά. Σκέφτηκα 358 φορές -μπορεί και παραπάνω - πόσο πολύ γέρασα, κάποτε άντεχα ώωωωωωρες τόση μουσική, ενώ τώρα δυσανασχετώ στα πρώτα λεπτά. Το τραπέζι μας ήταν αριστερά δίπλα από το 2ο μπαρ στο ύψος των Ντζι ντζέι, έτσι τους έβλεπα να εναλλάσσονται όλη νύχτα.
Μόλις φτάσαμε στο τραπέζι, συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη νύχτα με 10 άγνωστους, τους οποίους δεν είχα και καμία διάθεση να γνωρίσω. Ο μέσος όρος των πελατών μέσα στο μαγαζί ήταν 17-18 και στο διπλανό τραπέζι κάθισαν μια παρέα χοντροί με μέσο όρο ηλικίας τα 50. Οπότε καταλαβαίνεις ότι ελπίδα δεν υπήρχε πουθενά. Έτσι εστίασα στη μουσικούλα, ελπίζοντας να φτιάξει αργότερα.
Η "παρέα" μου στο τραπέζι είχε χωριστεί σε άντρες - γυναίκες από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όταν ρώτησα τη φίλη μου γιατί δεν πάει κοντά στο αγόρι της απάντησε "Όλη μέρα μαζί του είμαι! Κάτσε να δω και τίποτα άλλο!" Πραγματικά μου ακούστηκε εξωφρενικά ηλίθιο! Εγώ όταν έβγαινα με το αγόρι μου ήθελα να είμαι μαζί του... Βυθίστηκα σε σκέψεις για τους Ελληνάρες και τις σχέσεις, και κατέληξα να σκέφτομαι πόσο πολύ δεν θέλω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ!
2:00
Όσο περνούσε η ώρα το beat που χτυπούσε στο στομάχι μου και χάριζε στον εγκέφαλο μου ένα απολαυστικό μασάζ, μου άρεσε όλο και περισσότερο. Τα περισσότερα κομμάτια που έπαιζε (ξένα) μου ήταν εντελώς άγνωστα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι φυσιολογικό αφού έχω να πάω σε τέτοιου είδους μαγαζί πάνω από 2 χρόνια...Η μόνη που χόρευε ήμουν εγώ, αναρρωτήθηκα γιατί ο κόσμος βγαίνει αφού δεν θέλει να χορέψει...
#note to my self : Θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι είσαι σε Trash ελληνάδικο, όταν ο ντζι τζέι παίζει ραδιοφωνικά ποπάκια σε club mix...
3:00
Ο ντζι ντζέι - ο αδύνατος κοντός ανεβαίνει στα dexxx.... Αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα μου αρέσει. Βάζει ένα κομμάτι r'n'b προκειμένου να το γυρίσει, και το μάτι μου πέφτει στο κεντρικό μπαρ που διακινούσαν μεγάλες ποσότητες πανέρια με γαρύφαλα!!!!
Ένα γκομενάκι ανεβαίνει πάνω στο μπαρ και αρχίζει να χορεύει το R'n'B τσιφτετέλι....Κάπου εκεί νιώθω το κεφάλι μου να καίει, φοβούμενη τη συνέχεια... Κατέβασα μια σειρά από γερές γουλιές ποτού αλλά δεν άλλαξε κάτι.
3:15
Ο Ντζι ντζέι κάνει την κίνηση ματ : Κάποιος έκλαιγε στα ηχεία "Μη ρωτάς πως περνάω..."και κάποιος άλλος μαζί του έλεγε "Τώρα θα πάρεις απ'τα 3 το μακρύτερο"... Αυτό ακριβώς! Σκέφτηκα...
Ξαφνικά όλοι μέσα στο κλαμπ - μαζί με την παρέα μου φυσικά - ήταν σαν να τους έβαλες στην πρίζα, άρχισαν να τραγουδάνε και να χορεύουν! Όλοι μαζί! Ήξεραν ΌΛΑ τα λόγια, από ΟΛΑ τα κομμάτια και τα φώναζαν με πάθος! Όταν τα κομμάτια μιλούσαν για χωρισμό όλες οι τσούπρες (οι δεσμευμένες εννοείται) με το χέρι σηκωμένο προς το ταβάνι τραγουδούσαν και κοιτούσαν με νόημα. Όταν τα τραγούδια μιλούσαν για νέους έρωτες, έπαιρναν το -καμμένο- βλέμμα της προσμονής, όταν τα τραγούδια έκλαιγαν, αδιαφορούσαν και μου έλεγαν : "Αυτό δεν είναι ωραίο...". Τέτοιες είναι.
Οι άντρες της παρέας είχαν μια μόνιμη αντίδραση. Είχαν πιει σαν βόδια από νωρίς - κατάλαβα γιατί αποκαλούν τους άντρες γουρούνια. Οι μισοί είχαν βγάλει το πουκάμισό τους, ενώ όλοι προσπαθούσαν να κουνήσουν τον κώλο τους - πράγμα απίθανο για τον μέσο Έλληνα - και κατέληγαν να κουνάνε το κομμάτι μέση-κώλος-πόδια όλο μαζί σε μια εντελώς άχαρη κίνηση! Ενώ τα χέρια ήταν και τα δύο ψηλά και στα τραγούδια τύπου Κιάμος "Σφύριξα και έληξες" (ήμαρτον!), φώναζαν κοιτώντας με νόημα τις κοπέλες τους.
Προσπαθούσα πραγματικά να καταλάβω τι έχω κάνει τόσο κακό στη ζωή μου και πρέπει να το βιώνω αυτό... Τα ελληνάδικα τραγούδια μου ακούγονται όλα το ίδιο κλάψες στα αυτιά μου και με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είτε μιλάνε για χωρισμό είτε μιλάνε για έρωτα. Και η ελληνάδικη νοοτροπία με ενοχλεί σε εμετικό σημείο. Και είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.
3:30
Η παρέα έχει πιει πολύ και τα μπουκάλια τελείωσαν - Εγώ έχω πιει όλο κι όλο 1 ποτό γιατί από την πρώτη γουλιά κατάλαβα ότι πίναμε πετρέλαιο... Σκέφτηκα "Ωραία, τους τελείωσε το καύσιμο, θα φύγουμε όπου να'ναι..." Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας από την παρέα κάνει νόημα στη Σερβιτόρα και σκάει άλλο ένα μπουκάλι πετρέλαιο στο τραπέζι μας... Τα γουρούνια συνέχισαν να πίνουν, τα κορίτσια συνέχισαν να τραγουδάνε και εγώ έψαχνα απελπισμένη την έξοδο. Ο καπνός ήταν πολύ περισσότερος από το οξυγόνο μέσα στο "κλαμπ" και ένιωθα ότι τα πνευμόνια μου καίνε... Βγήκα έξω χτυπώντας και πατώντας διάφορους μεθυσμένους στο δρόμο μου. Έκανα μια βόλτα στην παραλία και ανέπνευσα καθαρό αέρα.
4:00
Ο Ντζι ντζέι είχε ξεμείνει από κομμάτια, μάλλον ξέχασε τα καινούρια cd στο σπίτι και έπαιζε κομμάτια του 2000. Αυτά τα άκουγα φοιτήτρια, σκέφτηκα, πρέπει να είναι πολύ παλιά. Ο κόσμος όμως είχε πιει τόσο πολύ που ό,τι και να έπαιζε ο Ντζι ντζέι θα χόρευε. Ακολούθησε μια πολύ δύσκολη ώρα. Γαρύφαλλα πηγαινοέρχονταν. Τα γκομενάκια ήταν ανεβασμένα στα μπαρ και στα τραπέζια και κουνούσαν τους γοφούς τους, φορώντας αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια που μετά βίας καλύπτουν στήθος και κώλο ταυτόχρονα. Όταν σήκωναν τα χέρια φαινόταν ο κώλος. Και τα χέρια ήταν μονίμως σηκωμένα...
5:00
Η παρέα έχει φτάσει σε λιώσιμο το επίπεδο αλοιφή. Χορεύουν όλοι, άντρες-γυναίκες και στα ηχεία παίζει "Πότε βούδας, πότε Κούδας"! Πραγματικά το πιστεύω αυτό το κομμάτι μαζί με το "Jump Around", θα πρέπει να διαγραφούν από τις παγκόσμιες μουσικές βιβλιοθήκες! Ή να μπουν σε κάποιου είδους μουσείο και να μην ξαναπαίξουν ΠΟΤΕ!
Εγώ υπομένω το ακουστικό και οπτικό βασανιστήριο- για πόσο ακόμη δεν ξέρω!
5:15
ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Επιτέλους! Θέλω να βγω έξω τρέχοντας να φωνάξω από τη χαρά μου! Στο δρόμο για το αυτοκίνητο ενημερώνω τον οδηγό ότι απαιτώ να μου δώσει το κλειδί να οδηγήσω γιατί είμαι η μοναδική ξεμέθυστη. Και φυσικά σαν γνήσιος ελληνάρας - γουρούνι μεθυσμένο εκείνος αρνείται πεισματικά! Φτάνουμε στο αυτοκίνητο μπαίνουμε μέσα φοράω ζώνη, κάνω το σταυρό μου, και εύχομαι να φτάσω σπίτι μου ολόκληρη...
#note to my self 2 : ΠΟΤΕ μην βγαίνεις για ποτό χωρίς το αυτοκίνητό ΣΟΥ!
5:45
Φτάνω σπίτι...
Ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανή, Ξεμέθυστη και δεν έχω κουφαθεί ΑΚΟΜΑ!
Ξαπλώσα σκεπτόμενη, πόσο διαφορετική είμαι. Δεν ταιριάζω πουθενά. Δεν κουμπώνω ρε παιδί μου. Και δεν θέλω ούτε να μοιάσω, ούτε να ταιριάξω, ούτε να κουμπώσω πουθενά έτσι. Είμαι μια χαρά μόνη μου, όπως είμαι. Κακομαθημένη φούλ, να περιμένω από όλους ΠΟΛΛΑ, να ακούω best τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα pepper. Να μπαίνω σπίτι μου και να μοσχοβολάει καθαριότητα, και να ξαπλώνω στα μυρωδάτα μου διπλά σεντόνια. Μόνη μου. Και ας περνάω τις ώρες μου αγκαλιά με τον γάτο μου.
Δεν θέλω κανένα μεθυσμένο γουρούνι να μου φωνάζει σφύριξα και έληξες μπροστά στους φίλους του, αλλά το βράδυ να απλώνει τα βρωμόχερα του να με χαϊδέψει. Δεν θέλω να ακούω τραγούδια χωρισμού και να πίνω σαν νεροχύτης. Δεν θέλω να φοράω αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια για να δείχνω τον κώλο μου χορεύοντας πάνω σε μπαρ. Δεν θέλω να βγαίνω σε μέρη που πίνουν πετρέλαιο και καπνίζουν σαν φουγάρα και όλο αυτό το ονομάζουν διασκέδαση. Δεν θέλω να γίνω σαν κάποιες γνωστές μου που όσο ήταν μόνες τους ήταν οι γ@μ@ω και δέρνω και μόλις βρήκαν γκόμενο "αλλαξοπίστησαν" και την είδαν "παναγίες". Δεν θέλω ούτε τα "κλαμπ" ούτε τα "ψαγμένα" μαγαζιά, τα δήθεν κουλτουριάρικα. Δεν θέλω ούτε όλους αυτούς τους δήθεν.
Εγώ θέλω κάτι άλλο. Εντελώς διαφορετικό. Θέλω κάτι ΑΠΛΟ. Ζεστό και όμορφο. Ταξιδιάρικο, ζουζουνιάρικο και αγαπησιάρικο. Δεν θέλω ελληναδικο. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
20:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Η φίλη μου.
Φίλη μου : Που είσαι και τι κάνεις?
Εγώ : Έξω.Βολτα.
Φ. Μόλις ξύπνησα θα πιούμε καφε?Και μετά ποτό?
Ε. Δεν έχω όρεξη. Ίσα με έναν καφέ τον πίνω.
Φ. Καλά, έλα από δω για τον καφέ και θα σε ψήσω για το ποτό.
Ε. Έρχομαι για καφέ μόνο.
Επιστρέφω σπίτι. Φοράω ένα παντελόνι, μια μπλούζα μαύρη και τα σταράκια μου (σ.σ. all stars). Πιάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο, δεν βάφομαι καθόλου και σκέφτομαι. "Οκ, όταν με δει θα καταλάβει ότι δεν ντύθηκα για ποτό και δεν θα με πρήξει.- χιχιχι". Φοράω τα ακουστικά και 20:30 είμαι ήδη στο δρόμο.
21:15
Ήμουν ήδη σπίτι της φίλης μου. Χτυπάω κουδούνι, ανοίγει , με κοιτάει και μου λέει με ύφος αηδίας
Φ: Έτσι θα πάμε για ποτο?
Ε: Να πάτε εσείς για ποτό, εγώ δεν θα έρθω.Στο είπα στο τηλ, μέχρι καφέ πίνω.
Φ: Καλά, καλά, βλακείες. Θα έρθεις. Μέχρι να έρθει η ώρα θα σε έχω πείσει.
Ένα πράγμα έχω μάθει στα 27 μου χρόνια. "Όταν κάποιος επιμένει πολύ για κάτι μην μπεις στη διαδικασία να το συζητήσεις. Πες του "Ναι καλα," και τελικά κάνε ότι θες εσύ."
23:30
Η Φίλη μου σηκώθηκε να ετοιμαστεί αφού το ραντεβού ήταν 12.30 και εγώ άρχισα να ντύνομαι για να φύγω. Αλλά... Είχε αποφασίσει ότι θα βγαίναμε για ποτό "Να ξεσκάσουμε μωρέ λίγο...". Αφού αντέδρασα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ, τελικά το πήρα απόφαση.
Υπάρχει πιο πιεστικός άνθρωπος από τον πατέρα μου,και είναι η φίλη μου. ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΩ, γιατί έτσι και αλλιώς άκρη δεν βγάζεις. Έτσι συμφωνήσαμε να έρθω όπως ήμουν με τα σταράκια...Λίγο σκιά, λίγο γκλος και έξω από την πόρτα!
1:00
Φτάσαμε στο μέρος που είχαν συννενοηθεί να βρεθούμε με τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα "Που πάμε?" Η απάντηση ήρθε αποστομωτική "Στο club". "Στο ποιο??Νόμιζα ότι θα βγαίναμε για ποτό, απλό ποτό..." Παρκάραμε μισό χιλιόμετρο μακριά από το "club" γιατί Σάββατο βράδυ σε μέρη που έχουν "club" δεν βρίσκεις ούτε να περπατήσεις, όχι να παρκάρεις κιόλας!
1:15
Το "club" μέσα ήταν μαύρο με μωβ. Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο μπαρ και στο βάθος 1,5 μέτρο πιο πάνω απ' όλους ήταν ο DJ , οι τρεις δηλαδή, γιατί δεν ήταν ένας.Υπήρχε ένας μετρίου αναστήματος χοντρούλης (που έπαιζε την ώρα που μπήκαμε), ένας κοντούλης αδύνατος χωμένος μέσα σε ένα laptop και ένας ψηλός αδύνατος που χάζευε τον κόσμο.
Τα προσέχω αυτά τα πράγματα, όταν μπαίνω σε ένα μαγαζί. Από τον DJ μπορείς να καταλάβεις τι μαγαζί είναι. Ε, αυτό δεν ήταν club. Ήταν "κλάμπ", με τρεις Ντζι ντζέι. Μη χέσω.
Η μουσική ήταν απελπιστικά δυνατά. Σκέφτηκα 358 φορές -μπορεί και παραπάνω - πόσο πολύ γέρασα, κάποτε άντεχα ώωωωωωρες τόση μουσική, ενώ τώρα δυσανασχετώ στα πρώτα λεπτά. Το τραπέζι μας ήταν αριστερά δίπλα από το 2ο μπαρ στο ύψος των Ντζι ντζέι, έτσι τους έβλεπα να εναλλάσσονται όλη νύχτα.
Μόλις φτάσαμε στο τραπέζι, συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη νύχτα με 10 άγνωστους, τους οποίους δεν είχα και καμία διάθεση να γνωρίσω. Ο μέσος όρος των πελατών μέσα στο μαγαζί ήταν 17-18 και στο διπλανό τραπέζι κάθισαν μια παρέα χοντροί με μέσο όρο ηλικίας τα 50. Οπότε καταλαβαίνεις ότι ελπίδα δεν υπήρχε πουθενά. Έτσι εστίασα στη μουσικούλα, ελπίζοντας να φτιάξει αργότερα.
Η "παρέα" μου στο τραπέζι είχε χωριστεί σε άντρες - γυναίκες από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όταν ρώτησα τη φίλη μου γιατί δεν πάει κοντά στο αγόρι της απάντησε "Όλη μέρα μαζί του είμαι! Κάτσε να δω και τίποτα άλλο!" Πραγματικά μου ακούστηκε εξωφρενικά ηλίθιο! Εγώ όταν έβγαινα με το αγόρι μου ήθελα να είμαι μαζί του... Βυθίστηκα σε σκέψεις για τους Ελληνάρες και τις σχέσεις, και κατέληξα να σκέφτομαι πόσο πολύ δεν θέλω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ!
2:00
Όσο περνούσε η ώρα το beat που χτυπούσε στο στομάχι μου και χάριζε στον εγκέφαλο μου ένα απολαυστικό μασάζ, μου άρεσε όλο και περισσότερο. Τα περισσότερα κομμάτια που έπαιζε (ξένα) μου ήταν εντελώς άγνωστα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι φυσιολογικό αφού έχω να πάω σε τέτοιου είδους μαγαζί πάνω από 2 χρόνια...Η μόνη που χόρευε ήμουν εγώ, αναρρωτήθηκα γιατί ο κόσμος βγαίνει αφού δεν θέλει να χορέψει...
#note to my self : Θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι είσαι σε Trash ελληνάδικο, όταν ο ντζι τζέι παίζει ραδιοφωνικά ποπάκια σε club mix...
3:00
Ο ντζι ντζέι - ο αδύνατος κοντός ανεβαίνει στα dexxx.... Αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα μου αρέσει. Βάζει ένα κομμάτι r'n'b προκειμένου να το γυρίσει, και το μάτι μου πέφτει στο κεντρικό μπαρ που διακινούσαν μεγάλες ποσότητες πανέρια με γαρύφαλα!!!!
Ένα γκομενάκι ανεβαίνει πάνω στο μπαρ και αρχίζει να χορεύει το R'n'B τσιφτετέλι....Κάπου εκεί νιώθω το κεφάλι μου να καίει, φοβούμενη τη συνέχεια... Κατέβασα μια σειρά από γερές γουλιές ποτού αλλά δεν άλλαξε κάτι.
3:15
Ο Ντζι ντζέι κάνει την κίνηση ματ : Κάποιος έκλαιγε στα ηχεία "Μη ρωτάς πως περνάω..."και κάποιος άλλος μαζί του έλεγε "Τώρα θα πάρεις απ'τα 3 το μακρύτερο"... Αυτό ακριβώς! Σκέφτηκα...
Ξαφνικά όλοι μέσα στο κλαμπ - μαζί με την παρέα μου φυσικά - ήταν σαν να τους έβαλες στην πρίζα, άρχισαν να τραγουδάνε και να χορεύουν! Όλοι μαζί! Ήξεραν ΌΛΑ τα λόγια, από ΟΛΑ τα κομμάτια και τα φώναζαν με πάθος! Όταν τα κομμάτια μιλούσαν για χωρισμό όλες οι τσούπρες (οι δεσμευμένες εννοείται) με το χέρι σηκωμένο προς το ταβάνι τραγουδούσαν και κοιτούσαν με νόημα. Όταν τα τραγούδια μιλούσαν για νέους έρωτες, έπαιρναν το -καμμένο- βλέμμα της προσμονής, όταν τα τραγούδια έκλαιγαν, αδιαφορούσαν και μου έλεγαν : "Αυτό δεν είναι ωραίο...". Τέτοιες είναι.
Οι άντρες της παρέας είχαν μια μόνιμη αντίδραση. Είχαν πιει σαν βόδια από νωρίς - κατάλαβα γιατί αποκαλούν τους άντρες γουρούνια. Οι μισοί είχαν βγάλει το πουκάμισό τους, ενώ όλοι προσπαθούσαν να κουνήσουν τον κώλο τους - πράγμα απίθανο για τον μέσο Έλληνα - και κατέληγαν να κουνάνε το κομμάτι μέση-κώλος-πόδια όλο μαζί σε μια εντελώς άχαρη κίνηση! Ενώ τα χέρια ήταν και τα δύο ψηλά και στα τραγούδια τύπου Κιάμος "Σφύριξα και έληξες" (ήμαρτον!), φώναζαν κοιτώντας με νόημα τις κοπέλες τους.
Προσπαθούσα πραγματικά να καταλάβω τι έχω κάνει τόσο κακό στη ζωή μου και πρέπει να το βιώνω αυτό... Τα ελληνάδικα τραγούδια μου ακούγονται όλα το ίδιο κλάψες στα αυτιά μου και με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είτε μιλάνε για χωρισμό είτε μιλάνε για έρωτα. Και η ελληνάδικη νοοτροπία με ενοχλεί σε εμετικό σημείο. Και είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.
3:30
Η παρέα έχει πιει πολύ και τα μπουκάλια τελείωσαν - Εγώ έχω πιει όλο κι όλο 1 ποτό γιατί από την πρώτη γουλιά κατάλαβα ότι πίναμε πετρέλαιο... Σκέφτηκα "Ωραία, τους τελείωσε το καύσιμο, θα φύγουμε όπου να'ναι..." Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας από την παρέα κάνει νόημα στη Σερβιτόρα και σκάει άλλο ένα μπουκάλι πετρέλαιο στο τραπέζι μας... Τα γουρούνια συνέχισαν να πίνουν, τα κορίτσια συνέχισαν να τραγουδάνε και εγώ έψαχνα απελπισμένη την έξοδο. Ο καπνός ήταν πολύ περισσότερος από το οξυγόνο μέσα στο "κλαμπ" και ένιωθα ότι τα πνευμόνια μου καίνε... Βγήκα έξω χτυπώντας και πατώντας διάφορους μεθυσμένους στο δρόμο μου. Έκανα μια βόλτα στην παραλία και ανέπνευσα καθαρό αέρα.
4:00
Ο Ντζι ντζέι είχε ξεμείνει από κομμάτια, μάλλον ξέχασε τα καινούρια cd στο σπίτι και έπαιζε κομμάτια του 2000. Αυτά τα άκουγα φοιτήτρια, σκέφτηκα, πρέπει να είναι πολύ παλιά. Ο κόσμος όμως είχε πιει τόσο πολύ που ό,τι και να έπαιζε ο Ντζι ντζέι θα χόρευε. Ακολούθησε μια πολύ δύσκολη ώρα. Γαρύφαλλα πηγαινοέρχονταν. Τα γκομενάκια ήταν ανεβασμένα στα μπαρ και στα τραπέζια και κουνούσαν τους γοφούς τους, φορώντας αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια που μετά βίας καλύπτουν στήθος και κώλο ταυτόχρονα. Όταν σήκωναν τα χέρια φαινόταν ο κώλος. Και τα χέρια ήταν μονίμως σηκωμένα...
5:00
Η παρέα έχει φτάσει σε λιώσιμο το επίπεδο αλοιφή. Χορεύουν όλοι, άντρες-γυναίκες και στα ηχεία παίζει "Πότε βούδας, πότε Κούδας"! Πραγματικά το πιστεύω αυτό το κομμάτι μαζί με το "Jump Around", θα πρέπει να διαγραφούν από τις παγκόσμιες μουσικές βιβλιοθήκες! Ή να μπουν σε κάποιου είδους μουσείο και να μην ξαναπαίξουν ΠΟΤΕ!
Εγώ υπομένω το ακουστικό και οπτικό βασανιστήριο- για πόσο ακόμη δεν ξέρω!
5:15
ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Επιτέλους! Θέλω να βγω έξω τρέχοντας να φωνάξω από τη χαρά μου! Στο δρόμο για το αυτοκίνητο ενημερώνω τον οδηγό ότι απαιτώ να μου δώσει το κλειδί να οδηγήσω γιατί είμαι η μοναδική ξεμέθυστη. Και φυσικά σαν γνήσιος ελληνάρας - γουρούνι μεθυσμένο εκείνος αρνείται πεισματικά! Φτάνουμε στο αυτοκίνητο μπαίνουμε μέσα φοράω ζώνη, κάνω το σταυρό μου, και εύχομαι να φτάσω σπίτι μου ολόκληρη...
#note to my self 2 : ΠΟΤΕ μην βγαίνεις για ποτό χωρίς το αυτοκίνητό ΣΟΥ!
5:45
Φτάνω σπίτι...
Ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανή, Ξεμέθυστη και δεν έχω κουφαθεί ΑΚΟΜΑ!
Ξαπλώσα σκεπτόμενη, πόσο διαφορετική είμαι. Δεν ταιριάζω πουθενά. Δεν κουμπώνω ρε παιδί μου. Και δεν θέλω ούτε να μοιάσω, ούτε να ταιριάξω, ούτε να κουμπώσω πουθενά έτσι. Είμαι μια χαρά μόνη μου, όπως είμαι. Κακομαθημένη φούλ, να περιμένω από όλους ΠΟΛΛΑ, να ακούω best τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα pepper. Να μπαίνω σπίτι μου και να μοσχοβολάει καθαριότητα, και να ξαπλώνω στα μυρωδάτα μου διπλά σεντόνια. Μόνη μου. Και ας περνάω τις ώρες μου αγκαλιά με τον γάτο μου.
Δεν θέλω κανένα μεθυσμένο γουρούνι να μου φωνάζει σφύριξα και έληξες μπροστά στους φίλους του, αλλά το βράδυ να απλώνει τα βρωμόχερα του να με χαϊδέψει. Δεν θέλω να ακούω τραγούδια χωρισμού και να πίνω σαν νεροχύτης. Δεν θέλω να φοράω αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια για να δείχνω τον κώλο μου χορεύοντας πάνω σε μπαρ. Δεν θέλω να βγαίνω σε μέρη που πίνουν πετρέλαιο και καπνίζουν σαν φουγάρα και όλο αυτό το ονομάζουν διασκέδαση. Δεν θέλω να γίνω σαν κάποιες γνωστές μου που όσο ήταν μόνες τους ήταν οι γ@μ@ω και δέρνω και μόλις βρήκαν γκόμενο "αλλαξοπίστησαν" και την είδαν "παναγίες". Δεν θέλω ούτε τα "κλαμπ" ούτε τα "ψαγμένα" μαγαζιά, τα δήθεν κουλτουριάρικα. Δεν θέλω ούτε όλους αυτούς τους δήθεν.
Εγώ θέλω κάτι άλλο. Εντελώς διαφορετικό. Θέλω κάτι ΑΠΛΟ. Ζεστό και όμορφο. Ταξιδιάρικο, ζουζουνιάρικο και αγαπησιάρικο. Δεν θέλω ελληναδικο. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Θέλω ΠΟΛΛΑ και δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.
Αυτή είμαι.
Τρίτη 3 Απριλίου 2012
Άνθρωποι & Εργαλεία
Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είναι σαν τα εργαλεία.
Επίσης η απόδοση του κάθε εργαλείου έχει να κάνει από την ποιότητα κατασκευής του. Άλλα εργαλεία είναι βαριάς κατασκευής, τα ακριβοπληρώνεις (γιαυτό έχεις λίγα) αλλά ξέρεις ότι θα ανταπεξέλθουν όσο και αν τα ζορίζεις, ενώ τα εργαλεία που αγόρασες πέρυσι από εκείνο το πανηγύρι, είναι μεν όμορφα και γυαλιστερά αλλά δεν είναι για πολλά πολλά ζόρια. Αν τα ζορίσεις θα σε αφήσουν.
Ο καθένας μας έχει φτιαχτεί για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά.Δεν μπορείς να απαιτείς από έναν κάβουρα να ανοίξει τρύπα, ούτε από ένα κατσαβίδι να τρίψει έναν τοίχο.
Όσο ζούμε, ο καθένας μας χτίζει το οικοδόμημα της ζωής του. Μπορούμε να επιλέξουμε αν θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας χτίζοντας μόνοι μας ή αν επιθυμούμε να χτίσουμε με άλλους ανθρώπους μαζί.
Αν επιλέξεις να χτίσεις μόνος σου, το οικοδόμημα σου θα έχει ατέλειες και το μέγεθος του θα είναι περιορισμένο. Όσο καλό εργαλείο και αν είσαι εσύ, οι δυνατότητές σου είναι περιορισμένες. Δεν μπορεί να είσαι τέλειος υδραυλικός και τέλειος χτίστης και τέλειος μπογιατζής!
Αν επιλέξεις να το χτίσεις με άλλους ανθρώπους σίγουρα μπορείς να χτίσεις κάτι πολύ μεγαλύτερο! Το αποτέλεσμα θα είναι απόρροια των εργαλείων που χρησιμοποίησες στην κατασκευή. Γιαυτό το λόγο θα πρέπει εξ αρχής να σχεδιάσεις με ακρίβεια τι θέλεις να χτίσεις! Δώσε μεγάλη σημασία στα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσεις! Θα πρέπει να κάνεις μια πολύ ισορροπημένη συλλογή ξοδεύοντας σωστά τα αποθέματα αγάπης σου για να αγοράσεις τα εργαλεία που θα χρειαστείς.
Ούτε να είσαι τσιγκούνης αγαπώντας μόνο φτηνά εργαλεία από πανηγύρια, γιατί στην πρώτη δυσκολία θα σε αφήσουν και τότε το χτίσιμο απλά θα καθυστερήσει χωρίς να ξέρω τι άλλη ζημιά μπορεί να προκληθεί...
Ούτε να αγαπάς πολύ μόνο ένα εργαλείο βαρύ και στιβαρό, γιατί όσο καλό και να είναι δεν κάνει για όλες τις δουλειές και αργά η γρήγορα θα σε αφήσει και αυτό.
Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου σαν έναν βαρύ, μεγάλο. φτιαγμένο από μασίφ σίδερο, κάβουρα. Κόκκινο. Μπορώ να χρησιμοποιηθώ σε πολλές περιπτώσεις , αλλά όχι παντού. Επίσης είμαι εργαλείο βαρέως τύπου. Μπορώ να τραβάω ζόρια αιωνίως χωρίς να σπάσω.
Όμως αν δεν με προσέξεις και δεν με φροντίσεις σκουριάζω. Και όταν θα προσπαθήσεις να με χρησιμοποιήσεις, η σκουριά θα έχει κολλήσει το μέσα μου και θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να καθαρίσω και να μπορώ να ξαναχρησιμοποιηθώ. Για να μπορέσεις να με αποκτήσεις και να με κρατήσεις, θα πρέπει και εσύ να είσαι εργαλείο βαρέως τύπου. Μπορεί να είσαι πολύ καινούριο, αχρησιμοποίητο, γυαλιστερό, και καθαρό εργαλείο. Μπορεί να είσαι χρησιμοποιημένο ψιλοφθαρμένο αλλά μεγάλης αντοχής εργαλείο. Ό,τι και να είσαι, αν είσαι λίγο λιγότερο από βαρέως τύπου δεν θα με αντέξεις. Γιαυτό μην κάνεις τον κόπο να με πλησιάσεις.
Το ξέρω το δοκίμασα. Δεν λειτουργεί. Χρόνια τώρα μαζεύω δίπλα μου όλα τα όμορφα, έξυπνα πρωτοποριακά και φανταχτερά εργαλεία. Από πανηγύρια, από μαγαζιά, από πολυκαταστήματα... Όλα ψεύτικα. Κανένα δεν με άντεξε. Όσο και να τα αγάπησα, όσο και να ήθελα να με βοηθήσουν στο οικοδόμημα μου, δεν τα κατάφεραν. Άλλα στην πρώτη και άλλα στη 10η ή στην 20η δυσκολία έσπασαν. Γιαυτό σου λέω. Μην έρχεσαι αν δεν είσαι βαρέως τύπου. Δεν θα αντέξεις.
Όμως αν δεν με προσέξεις και δεν με φροντίσεις σκουριάζω. Και όταν θα προσπαθήσεις να με χρησιμοποιήσεις, η σκουριά θα έχει κολλήσει το μέσα μου και θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να καθαρίσω και να μπορώ να ξαναχρησιμοποιηθώ. Για να μπορέσεις να με αποκτήσεις και να με κρατήσεις, θα πρέπει και εσύ να είσαι εργαλείο βαρέως τύπου. Μπορεί να είσαι πολύ καινούριο, αχρησιμοποίητο, γυαλιστερό, και καθαρό εργαλείο. Μπορεί να είσαι χρησιμοποιημένο ψιλοφθαρμένο αλλά μεγάλης αντοχής εργαλείο. Ό,τι και να είσαι, αν είσαι λίγο λιγότερο από βαρέως τύπου δεν θα με αντέξεις. Γιαυτό μην κάνεις τον κόπο να με πλησιάσεις. Το ξέρω το δοκίμασα. Δεν λειτουργεί. Χρόνια τώρα μαζεύω δίπλα μου όλα τα όμορφα, έξυπνα πρωτοποριακά και φανταχτερά εργαλεία. Από πανηγύρια, από μαγαζιά, από πολυκαταστήματα... Όλα ψεύτικα. Κανένα δεν με άντεξε. Όσο και να τα αγάπησα, όσο και να ήθελα να με βοηθήσουν στο οικοδόμημα μου, δεν τα κατάφεραν. Άλλα στην πρώτη και άλλα στη 10η ή στην 20η δυσκολία έσπασαν. Γιαυτό σου λέω. Μην έρχεσαι αν δεν είσαι βαρέως τύπου. Δεν θα αντέξεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)