Όλες μας τις ίδιες βλακείες κάνουμε...

Αν και δεν τη χωνεύω σαν χαρακτήρα στη σειρά, 
(για μένα μόνο ΜΙΑ Mrs Draper θα υπάρχει
 και αυτή την λένε Betsy),
το συγκεκριμένο κομμάτι το λάτρεψα...

Αφιερωμένο, σε εκείνες τις όμορφες μέρες...

Μαρμελάδα Φράουλα

Σήμερα ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω. Όχι έτσι απλά, ξέρεις πως, αλήθινά. Κοιτώντας σε στα μάτια. Όμως δεν έχω σε ποιον να τα πω.

Γιαυτό γράφω. 

Σε κοιτάω στα μάτια, και γράφω.

Περίεργη διάθεση η σημερινή. Έχει μαζί θυμό, απογοήτευση και πόνο, όπως με έχω συνηθισει τώρα τελευταία. Έχει όμως και κάτι άλλο. Νοσταλγία.

Είναι περίεργο, γιατί είχα ξεχάσει ότι μπορώ να νιώσω και άλλα πράγματα εκτός από πόνο.

Βέβαια και η νοσταλγία πόνο προκαλεί, αλλά είναι θετικό ότι έστω και έτσι εμπλουτίστηκαν τα συναισθήματα.

Η νοσταλγία είναι ζεστή και υγρή σαν μαρμελάδα φράουλα, και γεμίζει το κενό που νιώθω εδώ, κάτω από την καρδιά μου. Πως είναι όταν το καλοκαίρι με καύσωνα, ανακαλύπτεις το βάζο της μαρμελάδας στο ντουλάπι και λαίμαργα το ανοίγεις και βουτάς το χέρι μέσα... 

Έτσι και εγώ το βούτηξα ολόκληρο το χέρι στη φράουλα σήμερα, και μετά αποφάσισα αργά και νωχελικά να γλύψω ένα ένα όλα τα δάχτυλα. Να το απολαύσω μέχρι τέλους, γιατί δε ξέρω αν θα ξανάρθει...

Σήμερα θυμήθηκα χαμογελαστές στιγμές...Υπερβολικά πολλές! Σαν φωτογραφίες, με έντονα χρώματα και μεγάλα χαμόγελα, που η χαρά ξεχυλίζει και η αγάπη μαζί και νομίζεις ότι έτσι θα είναι για πάντα... Ταξίδεψα σε μέρη γαλάζια, με αγκαλιές ζεστές και κίτρινο έντονο φως. Σε φιλιά παθιασμένα και υγρά, σε κυνηγητα και σε παιχνίδια... Σε ματιές φλογερές και παιχνιδιάρικες. Σε σκοτεινά δωμάτια γεμάτα ψιθυρους, και σεντόνια ιδρωμένα. Έζησα πολλές σκηνές ξανά και ξανά . Τόσες πολλές που νόμιζα ότι θα κρατήσει για πάντα...

Όμως δεν κράτησε, γιατί όπως σε όλα τα πράγματα έβαλες ένα τέλος. 

Έτσι τέλείωσε και η μαρμελάδα φράουλα που γέμισε το μέσα μου. 

Όμως ήταν πολύ όμορφο. Είναι πολύ όμορφο που ακόμα έχω τέτοιες σκηνές που μπορούν έστω για λίγο να φτιάχνουν αυτή τη μαρμελάδα φράουλα. 

Το απόγευμα αργά, μίλησα με έναν φίλο από τα παλιά, φοβάμαι που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη ως περιγραφή σε άνθρωπο, γιατί τώρα τελευταία όποιον αποκαλώ "φίλο" εξαφανίζεται από τη ζωή μου!Αλλά τον συγκεκριμένο έτσι θα τον πω, γιατί όταν οι άλλοι έφυγαν αυτός ήρθε!

Λίγα πράγματα είπαμε, αλλά τόνωσε τη νοσταλγία μου... Θυμήθηκα τότε που ακόμα είχαμε την αντροπαρέα.(Ναι οι 3 άντρες και εγώ). Πίτσες, μπύρες, ποδόσφαιρο, βόλτες καφέδες και ποτά. Μα τι όμορφα που ήταν τότε! Θυμάσαι? Σε εκείνο το ρετιρέ σπίτι που δεν υπάρχει πιά, στο μπαλκόνι, στον καναπέ στα cafe που είχαμε λιώσει και τους δρόμους που είχαμε οργώσει! 

Ατελείωτες ώρες συζητήσεων για τις σχέσεις, για τις κοπέλες σας, για την ανύπαρκτη σχέση μου που για μια ακόμη φορά περνούσε τη "φάση της"... Τα πειράγματα στον Τέντυ... Χαχαχα! Περάσαμε τόσο όμορφα μαζί, όμως με τον καιρό σκορπίσαμε στον ορίζοντα. Ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί... 

Χαθήκαμε... 

Πραγματικά αυτή η συζήτηση ήρθε σαν κερασάκι σήμερα και με ξαναγέμισε με μαρμελάδα φράουλα...

Αγαπώ τις αντροπαρέες, γιατί μέσα τους νιώθω ο εαυτός μου. Ήμουν τόσο καλά τότε! Ένιωθα τόσο θυλική και ελεύθερη ταυτόχρονα... Να κυκλοφορώ συνέχεια με 3 άντρες και να είμαι ισάξιο μέρος της παρέας, με φόρεμα και τακούνι εννοείται! Αλλά όχι σαν το χαζογκομενάκι που έσερναν μαζί τους...

Αγαπώ αυτήν την αντροπαρέα γιατί ξέρουν ξεχωρίζουν και να σέβονται...

Ο φίλος μου μου ζήτησε να γίνω πάλι όπως με ήξερε. Δυναμική, με αυτοπεποίθηση, που έβρισκα λύση στα πάντα...Αχ! Μακάρι να μπορούσα! Μακάρι να ένιωθα μέσα μου εκείνο το πείσμα και τη δύναμη, μα το έχω χάσει τελείως... Νιώθω σαν ηφαίστειο που η λάβα του κυλάει υποδόρια και ποτέ δεν μαζεύει αρκετά για να σκάσει...Μακάρι να μπορούσα να διαγράψω τα όσα ένιωσα και να σταθώ στα πόδια μου. Μα το νιώθω απίθανο...

Ο χρόνος φίλε μου δεν γυρνάει πίσω, και ότι γίνεται δεν ξεγίνεται. Να γίνω όπως με ήξερες δεν μπορώ...

Ξέρεις μόνο τι μπορώ να κάνω πολύ καλύτερα από τότε??

ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΩ

Τους ανθρώπους που νοιάζονται. Τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται. Τους ανθρώπους που μου φτιάχνουν μαρμελάδα φράουλα μέσα μου.

Γιαυτό θέλω να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! 

Γιατί είστε σαν το Johnie Walker, όταν οι όλοι οι άλλοι φεύγουν εσείς έρχεστε! ;)

Και αυτήν την ανάρτηση την δημοσιεύω μόνο και μόνο για να ξορκίσω το αύριο που φοβάμαι ότι θα είναι μαύρο πάλι...Και αν έρθει μαύρο να τη διαβάσω και να μου θυμίσω τη μαρμελάδα φράουλα...

Αγάπη, Ενδιαφέρον και λοιπές βλακείες...

Θα σου πω μια ιστορία σήμερα, έτσι, μήπως και καταλάβεις:

Εκείνο το πρωί, ο ηλικιωμένος άντρας περίπου 80 ετών με ράμματα στο χέρι του έφτασε στο νοσκομείο. Είπε ότι ήταν βιαστικός, καθώς είχε σε μισή ώρα ένα άλλο ραντεβού και ζήτησε να τον δει ο γιατρός. Η νοσοκόμα τον έβαλε να καθίσει κάπου γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα ώσπου να τον δεί ο γιατρός. Όσο περνούσε η ώρα τον έβλεπε να κοιτάζει επίμονα το ρολόι του, καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα απασχολημένη εξέτασε την πληγή του και αφού είχε επουλωθεί αποφάσισε να του αφαιρέσει τα ράμματα.

Ενώ τον φρόντιζε, τον ρώτησε αν είχε ραντεβού με κάποιον άλλο γιατρό και γιαυτό βιαζόταν. Εκείνος της απάντησε ότι έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Τότε η νοσοκόμα τον ρώτησε πώς πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγος. Εκείνος της απάντησε πως η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Οτι δεν ήξερε ποιος είναι και οτι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.

Τότε η νοσοκόμα έκπληκτη τον ρώτησε "Και γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις κάθε πρωί αφού δεν ξέρει ποιος είσαι?"

Ο ηλικιωμένος της απάντησε "Δεν με γνωρίζει εκείνη, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι."....

Ένας άλλος κύριος ο κύριος Χρήστος Καραγκούνης μίλησε στην Ελένη Μενεγάκη για τη γυναίκα του που πάσχει επίσης από Alzheimer.

Στην ερώτηση "Που βρίσκετε τη δύναμη τόσα χρόνια και στηρίζετε τη γυναίκα σας σε καθημερινή βάση, απάντησε : "Στην θέση της γυναίκας μου, θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Εκείνη τι θα έκανε? Θα με πέταγε?"

Δεν τον αναγνωρίζει πια και πολλές φορές τον αποκαλεί μπαμπά. Τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να μιλήσει και μόνο τον παίρνει αγκαλιά. Καμιά φορά που έχει αναλαμπές, του λέει "Ευχαριστώ γιαυτό που κάνεις". Εκείνος λέει ότι είναι αυτοκόλλητος πάνω της, και γιαυτό εκείνη του έχει πλήρη εμπιστοσύνη και ακολουθεί ότι και της πεί. Αυτό κάνει την κατάσταση λίγο πιο εύκολη. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνη της, τα πάντα τα κάνουν μαζί...Και μετά από την 24/7 εξυπηρέτηση που της παρέχει τα τελευταία 5 χρόνια που είναι άρρωστη, κάθεται και της γράφει ποιήματα για την αγάπη του...

Σου βάζω το Link για να δείς τη συνέντευξη, αν θες. 

Να κλάψεις και εσύ με το μεγαλείο αυτού του άντρα. 

Εσύ, που δεν έχεις δίπλα σου έναν τέτοιο άντρα, αλλά και εσύ που ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις να γίνεις ποτέ τόσο άντρας.

Όταν μιλάω για αγάπη, και ενδιαφέρον αυτό εννοώ. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Μόνο κάτι τέτοιοι τύποι αξίζουν να πιάνουν στο στόμα τους τις λέξεις αγάπη και ενδιαφέρον. Αγάπη σημαίνει να θέλεις να εμπνέεις στο άνθρωπό σου ελπίδα και ας έχει φτάσει το τέλος του κόσμου. Αγάπη σημαίνει να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλο, γιατί όλα είναι μισά. Αγαπη σημαίνει μένω δίπλα και παλεύω. Και στηρίζω. Δεν φεύγω να ζήσω τη ζωούλα μου και επιστρέφω που και που να δώ αν ψόφησες εντελώς ή αν έχει μείνει κάτι να αποτελειώσω...

Και αν αυτά που γράφω σου ακούγονται μαλακίες, να φρόντιζες να μην τις έκανες. Αν σε πονάει απλά που διαβάζεις τις πράξεις σου, φαντάσου τι έκαναν σε μένα που τις βιώσα στο πετσί μου.

Αυτός που ενδιαφέρεται, σε σώζει πριν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, όποιο και αν είναι το κόστος. Όχι, όταν φτάσεις, να σε σπρώξει να πέσεις και μετά να σε ρώτάει "τι κάνεις?". 

Τι θες να μάθεις? Αν έπιασα πάτο? Ε ναι λοιπόν! Έπιασα πατο.

Και είναι καλά εδώ κάτω. Δεν έχω πολλά να φοβάμαι πιά... 

Έχω χάσει τα πάντα.

Ένα πράγμα μόνο έχω σίγουρο: Δεν έχει μείνει ΤΙΠΟΤΑ όρθιο.

Κουράστηκα

Βαρέθηκα και κουράστηκα....

Με την κοροϊδία.

Αηδιάζω.

Σιχάθηκα το ψέμα.

Βαρέθηκα και εσένα...

Όλα τα βαρέθηκα.

Θέλω πάλι να νιώσω καλά ρε γαμώτο...

Πόσο δυσκολο είναι αυτό?

Γένους Θυλικού

 
Γεννήθηκα γένους θυλικού.

Μεγάλωσα σαν αρσενικό.

Ο μπαμπάς μου σκέφτηκε ότι το θυλικό του είναι ξανθό, άσπρο και πολύ εύθαυστο για να επιβιώσει σ'αυτόν τον σκληρό κόσμο και αποφάσισε να το μεγάλώσει έτσι ώστε να μην έχει ανάγκη κανέναν. 

Δυστυχώς η ευτυχώς τα κατάφερε.

Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν άντρας. Τον τελευταίο καιρό ακόμη περισσότερο...

Ψάχτηκα γιατί μου συμβαίνει αυτό. Δεν το πάθαινα πάντα. Τα τελευταία περίπου 8 χρόνια μόνο...

Τελικά ανακάλυψα ότι το μόνο κοινό που είχαν τα τελευταία χρόνια ήταν το περιβάλλον μου. Δηλαδή όχι ακριβώς όλο το περιβάλλον μου αλλά 2 άτομα. 

2 άτομα που με ήθελαν πολύ δίππλα τους, αλλά όχι γιαυτό που είμαι. Με ήθελαν γιαυτό που είχαν φανταστεί πως μπορεί να είμαι. Και με πίεζαν ο καθένας με τον τρόπο του, να γίνω αυτό που φαντάζονταν.

Δηλαδή εύθραυστο, θυλικό.

Στην πρώτη περίπτωση ζορίστηκα και κάποια στιγμή εγκατέλειψα. Στη δεύτερη περίπτωση δυστυχώς δεν εγκατέλειψα εγκαίρως. Ζορίστηκα, και ζορίζομαι, και εγκαταλείφθηκα.

Είναι η φύση μου τέτοια που δεν συμπεριφέρομαι ακριβώς σαν γυναίκα πολλές φορές, ενώ άλλες πνίγομαι στη γυναικεία μου φύση. Με βολεύει, όμως,  η άνεση των αντρών. Δεν βρίσκω καμία δυσκολία στο να κάνω μόνη μου όλα τα μερμέτια του σπιτιού, ή να δουλέψω σαν εργάτης σε ναυπηγείο. Μάλλιστα τα προτιμώ από το να σιδερώσω! Αγαπώ το μπιλιάρδο, τις μηχανές, τις αλητείες, την ταχύτητα, και σιχαίνομαι το κουτσομπολιό, τις κατινιές και τις πουτ@νιές. Η ευθύτητα ήταν πάντα το κυριότερο χαρακτηριστικό μου, ενώ ο γυναικείος ελιγμός, πραγματικά μου είναι μια άγνωστη έννοια. Γιαυτό οι φίλοι μου ήταν παντα άντρες και από όταν σταμάτησαν να είναι άντρες απλά δεν έχω φίλους.(εντάξει κάτι έχω ας μη το μηδενίζω εντελώς).

Περίεργη ψυχοσύνθεση.

Όμως τώρα, που είμαι πιο μόνη από ποτέ, και που η εσωτερική ανασκόπηση είναι η μονδική μου φίλη, θέλω να σου πω που κατέληξα.

Υπάρχουν γυναίκες πιο θυλικές και εύθραυστες και γυναίκες περισσότερο δυναμικές και ανεξάρτητες. 

Όλες όμως είναι στοργικές, αγαπησιάρες, προστατευτικές. Όλες μπορούν να γίνουν τόσο γλυκιές και ζουζουνιάρες, όσο σκύλες και γκρινιάρες.

Όλες αισθάνονται τα ίδια πράγματα. Με τον ιδιο τρόπο. Για τους ίδιους λόγους.

Ο τρόπος που εκφράζονται έχει να κάνει με το πόσο αρενικός είναι ο άνθρωπος δίπλα τους. 

Άρα αν θέλεις να έχεις δίπλα σου μια πολύ θυλική γυναίκα, φρόντισε να είσαι αληθινό αρσενικό.

Γιατί πάνω απ'όλα οι γυναίκες έχουν διαίσθηση, και το fake, το άνανδρο αρσενικό το καταλαβαίνουν. Αντί να του υποδείξουν το πόσο λίγος είναι, εκείνες φροντίζουν να καλύψουν το κενό...

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Εγώ έμαθα πάντως ;)

Όποιος με θέλει να φροντίσει να με θέλει γιαυτό που είμαι και όχι γιαυτό που θέλει να γίνω. Και αν θέλει να γίνω κάτι άλλο, είμαι πρόθυμη να το κάνω αρκεί να γίνει και εκείνος το ανάλογο μισό που θα μου κουμπώνει. Γιατί οι εκπτώσεις πέρασαν. 

Ανεπιστρεπτί.

Σας αγαπώ και αν και δεν αισθάνομαι καθόλου γιορτινή διάθεση σας εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ! Εύχομαι αν υπάρχει κάποιο αρκετά αρσενικό στη ζωή σας να φέρει ένα λουλούδι, έτσι ώστε να του χαρίσετε το μεγαλύτερο θυλικό σας χαμόγελο. Γιατί ξέρω ότι αν δεν σας φέρει τίποτα το ίδιο θα λάβει πίσω...;)

Love The Way You Lie

I can’t tell you what it really is
I can only tell you what it feels like
And right now there’s a steel knife
In my windpipe
I can’t breathe
But I still fight
While I can fight