Santaaaaaaaaaaa! ΓΡΑΜΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,

Τι κάνεις?Πως είναι η υγεία σου φέτος?Έμαθα ότι ένεκα της Η1Ν1 δεν σε αφήνουν να αγκαλιάζεις τα παιδάκια για φωτογραφίες μην κολλήσουν.Αχ! Αυτή η κρίση θα μας γονατίσει όλους. Πρώτα η οικονομία που σε έβγαλε και εσένα στο δρόμο να φωτογραφίζεσαι σαν αξιοθέατο και τώρα έρχεται και ο ιός να σε αποτελειώσει...Κουράγιο Άγιε μου, θα περάσει και αυτό...

Οι τάρανδοι καλα?Μήπως χτύπησε κανένας ταρανδούλης στις πρόβες με το έλκηθρο?Αν έχεις πρόβλημα πές μου να σου φωνάξω κανένα άντρα καμιάς απ'τις γνωστές μου...Μερικοί από αυτούς έχουν μεγαλύτερα κέρατα από τους δικούς σου, αλλά πιστεύω να μην πειράζει. Anyway, ότι θες εδώ είμαι!

Εγω καλά είμαι. Φυσικά είμαι πολύ καλύτερα από πέρισυ τέτοιες μέρες, που με έψηνε ο πυρετός και τα ψυχοσωματικά με είχαν πιάσει στο φουλ! Η δουλειά ευτυχώς τελείωσε - όχι τελείως προς Θεού, απλά τελείωσε το δύσκολο κομμάτι - και τώρα μπαίνουμε στα ελαφριά. Όλα καλά είναι αγαπημένε μου. Παραδόξως βέβαια, γιατί έχω συνηθίσει τέτοιες μέρες να με τρώει μια δυστυχία.

Ας μη σε ζαλίζω όμως αγαπημένε μου Άγιε. Σου γράφω για να σου πω τι δώρο θέλω φέτος.

Κατ'αρχήν να σε ενημερώσω ότι φέτος ήμουν μέτριο παιδί. Δηλαδή είχα και καλές και κακές στιγμές. Μάλλον είχα περισσότερες κακές, αλλά οι καλές μου ήταν ποιοτικές (:P) .Δικαιολογίες φτηνές....Ήμουν πολύ κακο παιδί, βασάνισα τους αγαπημένους μου μέχρι σκασμού. Αλλά αγαπημένε μου Άγιε, με βασάνισαν και εμένα πολύ στη δουλειά. Γιαυτό φέρθηκα άσχημα.

Όμως θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Να ξέρεις ότι σε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι με περιβάλλουν πρέπει να καταχωρήσεις στα δικά τους γράμματα την ατελείωτη κατανόηση και την υπομονή που έκαναν για χάρη μου.Να φανείς γενεόδωρος σ'αυτούς!

Όσο για μένα λίγα πραγματάκια θέλω.

1)Θέλω να έχω δουλειά!

Βάλε το χεράκι σου να μην πεινάσω και φέτος, να μην φουσκώσω τις πιστωτικές και να μην καταχρεωθώ σε φίλους και γνωστούς για να πληρώσω το νοίκι - και τα παπούτσια που αγοράζω μανιοδώς.

2)Θέλω να έχω αγάπη!

Σ'ευχαριστώ για την αγάπη που έλαβα φέτος, κάπως έτσι και καλλυτερα να είναι και του χρόνου. :D

3)Θέλω να έχω υγεία!

Όχι μόνο εγώ. Θέλω αγπημένε μου Άγιε να έχουν υγεία όλοι οι άνθρωποι, μα κυρίως αυτά τα παιδιά που σπανίως κάνουν γιορτές σπίτι τους - όπως λέει και ο αγαπημένος μου SAKIS στη διαφήμιση με το αρgoydaki . Πολύ στεναχωριέμαι Άγιε μου για όλα αυτα τα παιδάκια που δεν μπορούν να νιώσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων. Κάνε ένα καλό βρε να πάνε και αυτά σπίτι τους!

Αυτά τα λίγα από εμένα την αγαπημένη σου Σκορπίνα!

Φιλιά πολλά :)

φωτό:
http://www.dhh.louisiana.gov/offices/?ID=136
http://www.digital-photo.com.au/v/People/Street+Photography/Young_Love_MG_4794.jpg.html
http://kyvoicesforhealth.com/covering_kids.html
http://www.shutterstock.com/pic-38799259/stock-photo-cuckold-man-with-horns.html

Πάτα play και διάβασε. Ακολουθεί κρίση

Κάθε φορά που ξεκινάω κάτι επαγγελματικά είμαι μες τον τρελό ενθουσιασμό. Όσο προχωράει αυτό το "κάτι" κουράζομαι. Απογοητεύομαι από ανθρώπους και συμπεριφορές.
Βαριέμαι αφάνταστα πολύ.

Έχω ένα θετικό, για τη δουλειά μου, αλλά καταστροφικό για τα νεύρα μου. Έχω πείσμα και εγωισμό(τον καλό εγωισμό). Δεν παραταω ποτέ τίποτα. Αν κάποιος λέει ότι γίνεται τότε σίγουρα εγώ μπορώ να το κάνω.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω παραιτηθεί ακόμα και μετά από 4 χρόνια προσπάθειας έχω κάνει τα πάντα.Η μάλλον σχεδόν τα πάντα. Έκανα τη γραμματεία, τον Manager, έκανα δημόσιες σχέσεις. Έκανα τον ψυχολόγο, τη μαμα και τον μπαμπά, έκανα το γιατρό και τη νοσοκόμα. Έκανα τα μαύρα άσπρα και τα αδύνατα δυνατά.

Μαζί με όλα αυτά έκανα των δικών μου τα νεύρα κουρέλια. Αλλά το σημαντικότερο : έκανα και τα δικά μου νεύρα κρόσια...

Αλλά μπήκα στο μάτι όλων.

Όταν ξεκίνησα, ήμουν μικρή και αθώα. (και μη γελάς ήμουν. ΑΚόμα είμαι λίγο ροζ, οφείλω να ομολογήσω) Πληγώθηκα, πόνεσα και απογοητεύτηκα. Τελικά αποφάσισα ότι δουλεύω ανάμεσα σε ζώα. Η ανθρωπιά είναι εξωγήινο ιδίωμα και επουδενή δεν υπάρχει ούτε σαν λέξη στο χώρο αυτό. Τα πάντα τα κινούν τα νούμερα τηλεθέασης και κατ'επέκταση το χρήμα.

Μετά από 4 χρόνια εμπειρίας σε ένα χώρο σκληρό έχω να δηλώσω το εξής :

"Μικρές και μεγάλες τσουλίτσες πανελληνίως, φυλαχτείτε γιατί είμαι ακόμα εδώ και θα είμαι για πολύ ακόμα!"

Όποιος αντέχει ας έρθει :) Από τους υπόλοιπους ζητώ απλά να μου φέρνετε τσιγάρα στο Δαφνί....

Α! το τραγουδάκι είναι αφιερωμένο λέξη προς λέξη σε όλες αυτές τις κυρίες του χώρου μου που χρόνια τώρα προσπαθούν να με πνίξουν αλλά "Δεν ήξεραν πως του έφτιαξα υδρόβια τα κύτταρα γιαυτό λοιπόν δεν πνίγεται, πνιγμένο όσοι το θέλετε εσείς που ενδιαφέρεστε κ δεν το εκμετελευεστε, μια τζούρα του σας έδωσα για να χετε να χαίρεστε, από ουσία δεν ξέρετε είστε μόνο του φαίνεσθε"

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα εγώ το ανήσυχο αλάνι θα γυρνώ στα στέκια που γέμισαν ρουφιάνους αλλά θα φανεί στο χειροκρότημα...

Σας φιλώ γλυκά

Αποφυλακίστηκα και ζω ξανά αναμεσά σας...:)

Και οι στίχοι δωράκι :

Stavento - Hey Hop

Βυθίζομαι δεν πνίγομαι δεν ξέρω να υποκρίνομαι,
αυτό που είμαι φαίνομαι γι’ αυτό συχνά και καίγομαι .
Δεν έμαθα να στέκομαι, δεν ξέρω πώς να φέρομαι
απ’ τον βορά σας έρχομαι και στην κορφή κανέλα

ΚΟΥΝΙΑ ΜΠΕΛΑ, ΓΕΛΑ ΜΑΛΑΚΑ ΓΕΛΑ
μοίραζε ο θεός μυαλά και κράταγα ομπρέλα
βγήκα στα ανοιχτά μα ήταν τρύπια η σαμπρέλα.
Βρέθηκα στα κυκλώματα που αλλάζουν όλο χρώματα
φαίνονται πολύ όμορφα μα κρύβουν περιττώματα.
Για μόστρα έχουν στόματα μπροστά βγάζουν αρώματα
σε ξεγελούν γιατί, ρόλο παίζουν τα ονόματα.

Μα εγώ ο φτωχός δεν ήξερα τα έμαθα όλα ύστερα
είπα να πάω μακρύτερα τ’ όνειρο που πρωτύτερα.
Το ζωναν ράμφη μυτερά το στέλνανε βαθύτερα
δεν ήξεραν πως του έφτιαξα υδρόβια τα κύτταρα.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν πνίγεται πνιγμένο όσοι το θέλετε
εσείς που ενδιαφέρεστε και δεν το εκμεταλλεύεστε.
Μια τζούρα του σας έδωσα για να χετε να χαίρεστε
από ουσία δεν ξέρετε είστε μόνο του φαίνεστε.

HEY-HOP HEY-HOP
Μάνα μου έπεσα κάτω, τώρα να μην ανησυχείς δεν πάει παρακάτω
HEY-HOP HEY-HOP
Πες ότι ήταν μπόρα, ραδιοκύματα με στέλνουνε σ’ ολη την χώρα.

Η αλήθεια είναι πικράθηκα από όλους κι όλα χάθηκα
μου κρύψανε τον ήλιο το αποτέλεσμα μαράθηκα.
Στο χώμα κοντοστάθηκα ανάσα πήρα βάλθηκα
πείσμωσα κι αποφάσισα στόματα να βουλώσω.

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ, ΑΝΗΣΥΧΟ ΜΟΥ ΑΛΑΝΙ ΠΕΣ ΜΟΥ
ΘΑ ΓΥΡΝΑΣ ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΓΕΜΙΣΑΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ.

Και χάνοι που ένα βρακί μονάχα φτάνει
να τους κάνει να ξεχάσουνε όνομα και λιμάνι.
Δεν παίζει παρεξήγηση μιλάω συγκεκριμένα
αυτοί που είναι το πιασαν, τους χτύπησα στην φτέρνα.

ΚΕΡΝΑ ΚΕΡΝΑ ΚΕΡΝΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΕΡΝΑ
Εσύ όμορφα θα γερνάς για δεν αλλάζεις δέρμα
κι ακόμα δεν κατάντησες σαν άλλους άδεια στέρνα.
Ξέρνα όσες μπορείς δικαιολογίες, πείσε όλο τον κόσμο
ότι είσαι νιος με ευαισθησίες.

Για πουλά λίγο μούρη για ν’ αρέσεις στις κυρίες
και γλείψε όσα έφτυσες, εγώ μετράω απουσίες.

HEY-HOP HEY-HOP
Μάνα μου έπεσα κάτω, τώρα να μην ανησυχείς δεν πάει παρακάτω
HEY-HOP HEY-HOP
Πες ότι ήταν μπόρα ,ραδιοκύματα με στέλνουνε σ’ ολη την χώρα.

Αδέλφια μου Staventos εδώ είμαστε και φέτος

Μανούλα μου με φάγανε οι φίλοι τα κυκλώματα
δεν ήξερα δεν ρώταγα, ανοίξαν τα πατώματα
και έπεσα κάτω, έπιασα πάτο, μα δεν πάει παρακάτω
κοίτα βγήκα ωραίος και μόρτης μέσα από τον βάλτο.
Το πάτησα, το έστριψα, το άναψα και έπιασα
μανούλα το μπουζούκι μου μέσα από το σεντούκι μου

Έβγαλα τα σκουπίδια, έξω από το σπίτι μου
μα και τα υπολείμματα μάγκα από τη μύτη μου.

HEY-HOP HEY-HOP
Μάνα μου έπεσα κάτω, τώρα να μην ανησυχείς δεν πάει παρακάτω
HEY-HOP HEY-HOP
Πες ότι ήταν μπόρα, ραδιοκύματα με στέλνουνε σ’ όλη την χώρα.

Keep Living@ # 5

Πετάχτηκε από το κρεβάτι της ιδρωμένη και προσπαθούσε να ανασάνει. Μέρες τώρα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έβλεπε παράξενα όνειρα με σκιές και πνεύματα, θάλασσες και βουνά. Το πιο παράξενο όνειρο όμως ήταν αυτό που την έκανε να ξυπνάει κάθε φορά με ταχυπαλμία και ιδρωμένη.

Ήταν λέει σε μια πολύ όμορφη ερημική παραλία ξαπλωμένη, φορώντας το μαγιό της και έκανε ηλιοθεραπεία στον καυτό ήλιο. Ξαφνικά βλέπει στο βάθος έναν άνθρωπο πάνω σε ένα σερφ να περνάει κάνοντας παιχνίδια με τη σανίδα του και τον αέρα. Καθώς ο άνθρωπος πλησίαζε στην ακτή μπορούσε να ξεχωρίσει ότι ήταν ένας νέος άνδρας με πολύ γοητευτικό χαμόγελο. Εκείνος πλησίαζε και απομακρυνόταν συνεχώς από την ακτή βάζοντας όλη του την τέχνη να την εντυπωσιάσει με τα κόλπα του.
Είχε τραβήξει την προσοχή της όταν ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε και ο αέρας έγινε πολύ απότομος και απρόβλεπτος. Εκείνη παρακολουθούσε τις φινετσάτες όλο τέχνη κινήσεις του να γίνονται μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγει από το μένος της θάλασσας. Η αναπνοή της είχε γίνει πια πολύ γρήγορη καθώς τον παρακολουθούσε άφωνη, ώσπου σε μια προσπάθεια να καβαλήσει ένα κύμα στρέφοντας τη σανίδα του προς την ακτή έχασε την ισορροπία του και έπεσε μέσα στη θάλασσα. Περίμενε να τον δει να ξανασκαρφαλώνει πάνω στη σανίδα του αλλά τίποτα.

Ασυναίσθητα σηκώθηκε και τρέχοντας βούτηξε στη θάλασσα. Κολυμπούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Παλεύοντας με τα κύματα κατευθύνθηκε προς τη σανίδα. Φτάνοντας βρήκε τον νεαρό άνδρα αναίσθητο να επιπλέει δίπλα από τη σανίδα του. Το πόδι του είχε μπλεχτεί στο σχοινί που ένωνε το πανί με τη ρίζα του άλμπουρου στη σανίδα και έτσι δεν είχε απομακρυνθεί Με υπεράνθρωπες προσπάθειες ανέβασε το μισό του σώμα στη σανίδα, ώστε το κεφάλι του να είναι έξω από το νερό και τότε ανακάλυψε ότι αιμοραγούσε από κάποιο σημείο στο κεφάλι του. Κολυμπούσε με όλη της τη δύναμη κρατώντας τη σανίδα και προσπαθούσε να τη βγάλει στην ακτή. Όμως τα κύματα ήταν πολλά και μεγάλα που τη χτυπούσαν το ένα πίσω από το άλλο. Το πανί της σανίδας είχε βυθιστεί στη θάλασσα και λειτουργούσε σαν φρένο. Ήταν πραγματικά αδύνατο να φτάσει στην ακτή.

Αφού κουράστηκε να κολυμπάει και οι δυνάμεις της είχαν αρχίσει να την εγκαταλείπουν αποφάσισε να ανέβει πάνω στη σανίδα και να λύσει το πανί να απεμπλακεί η σανίδα για να μπορέσει να την οδηγήσει πιο εύκολα στην ακτή. Πράγματι με πολύ δυσκολία κατάφερε να ανέβει και να μείνει πάνω στη σανίδα καθιστή. Όμως όσο και να προσπαθούσε το άλμπουρο δεν μπορούσε να ξεκλειδωθείαπό τη σανίδα. Κάτι είχε μπλοκάρει και ήταν αδύνατο. Έτσι ανέβασε λίγο ακόμα το σώμα του αναίσθητου νέου και το κράτησε σφιχτά γιατί τα κύματα ήταν πολύ δυνατά και συνεχώς κινδύνευαν να βρεθούν και οι δύο στη θάλασσα.
Άρχισε να κάνει προσπάθειες να τον επαναφέρει, πίεζε με τις παλάμες της ενωμένες το στέρνο του ρυθμικά και του έδινε το φιλί της ζωής. Ο αέρας όμως ήταν πολύ δυνατός και τα κύματα τους χτυπούσαν με μανία.

Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία, και κάθε βράδυ ξύπναγε πάντα στο ίδιο σημείο εκεί που προσπαθούσε να επαναφέρει τον νεαρό άνδρα αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε.
Απόψε όμως το όνειρο ήταν διαφορετικό. Απόψε είχε καταφέρει να τον επαναφέρει, όμως...

Επάνω στη σανίδα προσπαθούσε ξανά και ξανά πιέζοντας το στέρνο του, ώσπου κάποια στιγμή ο νέος άνοιξε τα μάτια του βήχοντας, και βγάζοντας νερά. Στην προσπάθειά του να πάρει ανάσα, και να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και που βρίσκεται, κουνήθηκε απότομα πάνω στη σανίδα.

Εκείνη τρόμαξε τόσο πολύ και καθώς ένα κύμα τους χτύπησε δυνατά, έχασε την ισορροπία της και με μια κίνηση βρέθηκε στη θάλασσα. Πριν προλάβει να πιαστεί από τη σανίδα για να ξανανέβει ένα δεύτερο κύμα την απομάκρυνε. Αμέσως μετά ένα ακόμη κύμα την σκέπασε, και βρέθηκε ολόκληρη μέσα στο νερό χωρίς ανάπνοή. Προσπαθούσε να κολυμπήσει να βγεί στην επιφάνεια αλλά είχε αποπροσανατολιστεί και έκανε κύκλους μέσα στο νερό. Ένιωθε τα πνευμόνια της να αδειάζουν και την έπιανε πανικός .Προσπαθούσε να κολυμπήσει πιο γρήγορα αλλά η αναπνοή της είχε εξαντληθεί. Και σιγά σιγά ένιωθε το κεφάλι της βαρύ και άρχισε να ζαλίζεται.

Τότε πετάχτηκε από το κρεβάτι ανοίγοντας τα μάτια της. Ιδρωμένη με ταχυπαλμία και προσπαθώντας να ανασάνει....

(...to be continued...)
φωτό:
http://www.maldivesreviews.com/page/2
http://www.arubasailboardvacations.com/contact.html
http://www.thmartinez.com/en/img.php?FolioID=151&ID=11968
http://www.pritchardwindsurfing.com/content/view/622/44/
http://www.stephensfolly.com/Waves2008.html

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ -STRESS -ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ξαπλώνω εχθές το βράδυ (στις 5 το πρωί που τελείωσε το ντιριντάχτα), να ξεκουραστώ,γιατί στις 9 έπρεπε το μάτι να ανοίξει.

Χώνομαι στο κρεβατάκι μου, κλείνω και το πατζούρι, βάζω ξυπνητήρι 8.55, παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι, μια βαθιά ανάσα και αρχίζω τη διαδικασία ύπνου.

Αλλά που!

Που να μου ΄ρθει ο ύπνος ο ρημαδιασμένος!Ήταν αλλού, σε άλλες παραλίες.Ένιωθα μια ένταση μέσα μου απίστευτη! Μια ταχυπαλμία, να μην μπορώ να ηρεμήσω. Λαχάνιαζα ξαπλωμένη!

Όχι αγαπημένε μου αναγνώστη δεν έχω πρόβλημα υγείας -όχι ακόμα.

Στρές το λένε αυτό.Και άγχος.

Στο μυαλό μου γυρνούσαν λέξεις -φράσεις - εντολές ...Και όλα κατέληγαν σε ένα συναίσθημα:

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!

Και δώστου η καρδιά μου ταμπούρλο σε γρήγορο ρυθμό!

Προσπαθούσα να σκεφτώ τα Χριστούγεννα που έρχονται, το ταξίδι μου που πλησιάζει, το σπίτι μου που θα το φτιάξω μόλις βγω και θα είναι το πιο όμορφο μέρος για να ζω...

Τίποτα δεν έπιανε σου λέω!

ΤΙΠΟΤΑ!

Μόλις έκλεινα τα μάτια μου και αφηνόμουν , τσοοοοουυυυπ !Νά τη η ταχυπαλμία πάλι...

Αφού καταβρόχθησα ότι μπορούσα, και ύστερα από 1 λίτρο γαλα - το οποίο ήπια σε δόσεις - με μέλι για να ηρεμήσω, ήρθε επιτέλους η ώρα
(7.30 - 8 παρά) που άδειασε το μυαλό μου από τα πάντα και έκλεισα τα ματάκια μου.

Ξύπνησα το πρωί, πήρα δυο βαθιές ανάσες και ήρθε στο μυαλό μου ένα δέντρο στολισμένο σε μια πλατεία του Βερολίνου, με πυροτενχήματα να σκάνε, πολύ κρυο και πολλές ζεστές αγκαλιές. Με ανθρώπους δικούς μου και ξένους....

Και ξαφνικά μύρισε Χριστούγεννα γύρω μου... Και σηκώθηκα χαμογελαστή, και χαμογελαστή έφτιαχνα καφέ, και χαμογελαστή έκανα το πρώτο τσιγάρο στο μπαλκόνι. Με ανθρώπους που μιλούσαν μιλούσαν μιλούσαν ασταμάτητα και τι έλεγαν δεν ξέρω...Μιζέριαζαν...Τους άφησα στην μιζέρια τους και ταξίδεψα στο Βερολίνο 32 μέρες νωρίτερα...Κάτι είναι και αυτό...


Ο κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του.Είναι τελείως υποκειμενικό τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι ο καθενας μας.

Ζητώ συγνώμη απ'όλους όσους έχω πρήξει, κρεμάσει, εκνευρίσει, χαλάσει κλπ όλο αυτόν τον καιρό.

Δεν αποποιούμαι της ευθύνης μου.

Αλλά ζητώ ταπεινά συγνώμη...


φωτό:
http://www.palmettobug.com/michaelcarnell/index.php?s=yup
http://www.whiteline.com.au/suspension_parts_resources.php?category=Funnies
http://www.polyu.edu.hk/sao/pdp/html/MStress_E.htm
http://fantashak.wordpress.com/2009/02/27/stress-reduction-tips/

ΘΕΛΩ ...

Θέλω να σου πω, για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.



Θέλω να δεις

Το άσπρο πλάι στο μαύρο



Το κόκκινο πλάι στο κίτρινο.



Θέλω να δεις

Πόσο ίδιοι μα και πόσο διαφορετικοί είμαστε ταυτόχρονα...


Θέλω να μάθω

Την αλήθεια που διαφέρει από το ψέμα

Θέλω να μου δείξεις

Την αγάπη που διαφέρει από το μίσος

Θέλω να ξέρω

Ότι νιώθεις και ότι βλέπεις...

Θέλω να μου δείξεις, να με μάθεις,

Θέλω να δω
Την ομορφιά που είναι κρυμμένη....

φωτό:
http://david-plus-1.deviantart.com/art/White-And-Black-45555364
http://www.photholic.com/pBlog/index.php?showimage=75
http://justingunter.wordpress.com/2009/02/03/remnant/
http://www.photopumpkin.com/photo-blog/cute-kids/
http://www1.cbcsarasota.com/site/?page_id=3

Ζωή = Χρώματα

Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Οι τελευταίοι μήνες για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο.
Θα σου μιλήσω άλλη φορά για αυτά που πέρασα (προς το παρόν δεσμεύομαι με συμβόλαιο εμπιστευτικότητας καταλαβαίνεις...).
Θέλω όμως να σου μιλήσω για ένα από τα συμπεράσματα στο οποίο έχω καταλήξει μετά τα εντατικά μαθήματα που κάνω :P

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρομοιαστεί με έναν ζωγράφο.
Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Και ο τρόπος που ζούμε είναι η ζωγραφική μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν τα παλ χρώματα, γιατί φοβούται τα έντονα. Χρησιμοποιούν πολύ λευκό χρώμα για να αραιώνουν τα έντονα και πάντα λειτουργούν ήρεμα και εκ του ασφαλούς. Διαλέγουν συνδυασμούς χρωμάτων κλασσικούς, διαχρονικούς και με μια συνέχεια (π.χ. σχολείο - σπουδές - δουλειά - γάμος - οικογένεια κλπ).

Υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Αυτοί που βουτάνε το πινέλο στη μπογιά χωρίς να την αραιώσουν. Και τραβάνε γραμμές και σχηματίζουν σχέδια με περισσή μπογιά πάνω στον καμβά τους. Και εκεί που βάψανε μπλέ σκούρο και ακόμα δεν έχει στεγνώσει πάνε και πατάνε πράσινο λαχανί από πάνω. Τα χρώματά τους δεν έχουν καμία συνοχή. Άποτελούν όμως τον καμβά τους. Τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ καμβά.

Εγώ, καλώς η κακώς, ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Πολλές φορές στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. Και δεν το κρύβω, ζήλεψα με την ηρεμία που σου μεταδίδει ο καμβάς τους. Κοιτώντας τον δικό μου καμβά - ο οποίος έχει πολυυυυυυυυυυυύ λευκό ακόμα να καλύψω - αναρρωτήθηκα "Άραγε μπορεί ποτέ ο δικός μου με τόσα πολλά και έντονα χρώματα που έχει, με τις τρύπες που του έχω ανοίξει από τα ξεσπάσματά μου, να συγκριθεί ποτέ με το μεγαλείο αυτής της ηρεμίας των διπλανών μου?"

Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι να σου πω κάτι αγαπημένε αναγνώστη?

Όσο μ'αρέσουν οι ήρεμοι καμβάδες, τόσο τους βαριέμαι κιόλας...
Εγώ στον δικό μου τον καμβά γουστάρω να βλέπω χρώματα, έντονα και άσχετα μεταξύ τους. Γουστάρω που βλέπω τις τρύπες που έχω κάνει γιατί ακόμακαι αυτές μου θυμίζουν εμένα.
Γουστάρω που είναι πολύχρωμος και που τα περισσότερα χρώματα έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους και ακόμα δεν έχουν στεγνώσει...

Και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου - ίσως μετανιώνω για πράγματα που έκανα και είπα πάνω στα νεύρα μου χωρίς να τα εννοώ - αλλά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώσω για το σύνολο. Αυτός ο καμβάς είναι ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ και κανείς άλλος δεν θα λογοδοτήσει στο τέλος, εκτός από μένα.

Έτσι συνεχίζω ακάθεκτη η γνωστή σας έντονα ροζ σκορπίνα.
Φροντίζοντας πάντα να χαμηλώσω τους τόνους μου, όταν απευθύνομαι σε παλ καμβάδες, αλλά τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ, δεν τον αλλάζω...

Δουλειά μπορεί να αλλάξω, γιατί με βλέπω στο Δαφνί να με κηνυγάνε οι τράπεζες για χρέη, αλλά ως εκεί.


Σας τσιμπώ γλυκά :)))))))

υγ.Το κομμάτι που παίζει μου το έστειλε ο αγαπημένος αδερφός και μου θύμισε μια κουβέντα που άκουσα την προηγούμενη εβδομάδα για μια γκόμενα που τραγουδάει τζαζ στο ημίφως ξαπλωμένη πάνω σε ένα πιάνο...

Είναι ωραία η Θάλασσα γιατί κινείται πάντα...

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι.

Βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε.

Έχω βαρεθεί να ακούω τι πρέπει και τι δεν πρέπει.

Μα καλά κανείς δενμπορεί να καταλάβει ότι μάλλον δεν είμαι τόσο ηλίθια ώστε να μην καταλαβαίνω τι μου λένε.

Απλά αδιαφορώ...

Και έχω πολύ καιρό να αδιαφορήσω για κάτι...

Μου έχει λείψει πολύ αυτή η αίσθηση του να γκρεμίζονται τα πάντα γύρω σου και εσύ να γυρνάς το κεφάλι, να ανάβεις τσιγάρο και να λές "Που λες φιλενάδα, εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο.....".

Κατά κάποιον περίεργο τρόπο όμως πατήθηκε το κουμπί που γράφει πάνω "ignore" και αδιαφορώ για τα πάντα.

Όπως λέει και η φιλενάδα μου "Κυκλοφορώ και αδιαφορώ"

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ,

γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά

κι άσε με δω στα σκοτεινά να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ

κι αν υποφέρω κι αν ανοίγω σα φτερό

Για κείνο που 'χει πια χαθεί

κάνω το τραύμα πιο βαθύ κι αποχωρώ

Και απορώ που μια ζωή

κυκλοφορώ και σε λατρεύω

αλλά δεν είμαι και Θεός να σε παιδεύω

Και απορώ που μια ζωή από παιδί παρακαλάω

Μα ούτε σ' ένα παραμύθι δε χωράω

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ

γιατί ποτέ να σ' αποκτήσω δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά

κι άσε με δω στα σκοτεινά να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ

κι ούτε που θέλω της αλήθειας το νερό

Κι αν ήταν ψέμα το φιλί,

εγώ που το 'θελα πολύ, το συγχωρώ

Αν αδιαφορείς και εσύ sms me!

Μουτς

Girls Gilrs Girls.....

Γνωστά....
Ή άγνωστα

Τσαντισμένα...

Ή αγαπημένα

Είμαστε όλα κορίτσια...Μικρά και μεγάλα....

Για όσους δεν το ξέρατε πρέπει να μάθετε ότι η συγκατοίκηση είναι δύσκολη!
Ειδικά όταν πρόκειται για γυναίκες....

Κοντεύουν να πέσουν τα αυτιά μου από αυτά που έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες...

Επίσης έχω πια καταλήξει ότι όλες οι γυναίκες είμαστε ακριβώς αυτό που λέει και αγαπημένος μου φωτογράφος :

"Άι αμ ε κρούλ μπίτς χου ντιμάντς!"

Ακριβώς όπως το διαβάζεις όμως...


Αλλά έτσι είναι η ζωή καθημερινή εμεπειρία...

Και όποιος μείνει ζωντανός!
.
.
.
..
..
...
Πάω να κάνω μια βουτιά να χαλαρώσω λίγο και τα λέμε!

Ουφ!


Όταν οι γυναίκες βάλουν στο μυαλό τους να σε τρελάνουν, θα το κάνουν με μεγάλη ευκολία, γιαυτό να προσέχεις...


Σας φιλώ γλυκά απ'το μικρό μου κελάκι....:PPPPP


φωτό:
http://www.imageandstylenews.com/americas-next-top-model-cycle-10-photos
http://www.lockeheemstra.com/greece/infinity_pool_greece.htm
http://www.pestaola.gr/when-body-language-lies/
http://www.theinsider.com/photos/1132387_New_York_Suri_Little_Girl_In_Red
http://hthr.wordpress.com/about/

news news news...

Εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στο βιβλίο που λέγεται δουλειά.Αυτό συνεπάγεται λιγότερες ώρες ύπνου, περισσότερο τρέξιμο(μη φανταστείς χιλιόμετρα, γύρω γύρω γυρίσω σαν τη σβούρα...), περισσότερο και άστατο φαγητό (γουρουνάκι θα βγω εγώ από εκεί μέσα το ξέρω...).

Επίσης μέσω αυτού του κεφαλαίου έκανα και την πρώτη μου επαφή με το χώρο της μόδας!
Καταλαβαίνετε...

(Σκορπίνα)-Γεια εγώ είμαι η Σκορπίνα.
(Μόδα)-Γεια εγώ είμαι η μόδα.
(Σκορπίνα)- Χάρηκα.
(Μόδα)- Εγώ πάλι καθόλου....

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ...
Δεν ξέρω αν θα την παλέψω αλλά για ένα είμαι σίγουρη

Η προσπάθεια μετράει...:PPP

Είναι πρωτόγνωρο για μένα και όπως καταλαβαίνετε αγχώθηκα λίγο...

Θα χαθώ για λίγο καιρό, παρόλα αυτά προσπαθώ να αποκτήσω μια επαφή με το νετ (εκτός του κινητού μου) γιατι χωρίς ίντερνετ μπορώ να κόψω τη φλέβα μου!!!!


ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!Επίσης πρέπει να σας ενημερώσω ότι το αστρικό σύμπαν μπρέπει να έχει αρχίσει να μπαίνει σε τάξη γιατί μυρίζομαι ησυχία...

Ήδη ξεκίνησα με την πρώτη μου έξοδο για καφέ το πρωί με το έτρον ήμισυ, συνέχισα με ένα φανταστικό νέο που έμαθα από τον the brother, και ελπίζω η συνέχεια να είναι παρόμοια...


Πόσο γουστάρω όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους!


Μουτς μουτς μουτς!

Αδελφική αγάπη, ίσως η μόνη που κρατάει για πάντα.

Με αφορμή ένα πόστ που διάβασα στο Blog της αγαπημένης Άσπας , θέλω να σας πω μια ιστορία...

Πριν από 24 περίπου χρόνια γεννήθηκε ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα ΒΑ προάστεια της Αθήνας. Για 3 χρόνια(περίπου) μεγάλωσε ώς μοναχοπαίδι και καθότι ήταν το πρώτο παιδί, λάμβανε απίστευτη αγάπη και προσοχή απ'όλους.

Κάπου εκεί όμως η οικογένεια απέκτησε ένα καινούριο μέλος. Ένα γλυκύτατο αγοράκι. Όπως ήταν φυσιολογικό η προσοχή όλως είχε στραφεί το καινούριο μέλος, κάνοντας έτσι το κοριτσάκι να ζηλέυει και να αποζητά την προσοχή που είχε παλιά.Έτσι λοιπόν έκανε διάφορες προσπάθεις να το εξοντώσει μέχρι που προσπάθησε να το πνίξει, παρόλα αυτά δεν τα κατάφερε.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το αγοράκι μεγάλωνε, και κάθε μέρα αγαπούσε την αδερφή του όλο και πιο πολύ. Από την άλλη το κοριτσάκι δεν έδειχνε κάποιο παρόμοιο σημάδι, και ενώ αγαπούσε τον αδερφό της, από φόβο μήπως και της "κλέψει" τη "δόξα", δεν του έδινε σημασία.

Μεγαλώνοντας οι γονείς αποφάσισαν ότι τα αδέρφια θα έπρεπε να μοιράζονται τα πάντα. Είχαν κοινό υπνοδωμάτιο, στις διακοπές έμεναν στην ίδια σκηνή , και έκαναν τα πάντα μαζί. Μπάνιο μαζί, ψώνια μαζί, φαγητό μαζί, κατασκήνωση μαζί κλπ. Μέχρι που όταν μεγάλωσαν λίγο ανάγκαζαν το κοριτσάκι όπου πηγαίνει να παίρνει και τον μικρό της αδερφό μαζί. Αυτό όμως δεν της άρεσε καθόλου, και έτσι δυσανασχετούσε και γκρίνιαζε συνεχώς.

Τα χρόνια περάσαν, με καλές και ακκές στιγμές, και κάποια στιγμή το κοριτσάκι μεγάλωσε και έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να ζήσει μόνη της σε μια άλλη πόλη μακριά από τους δικούς της.

Χαρούμενη λοιπόν που τίποτα δεν θα τη βάραινε πια εγκαταστάθηκε στο καινούριο της σπίτι... Αφού τακτοποίησε τα πράγματά της έπεσε το βράδυ πτώμα να κοιμηθεί. Μα δεν μπροούσε να κλείσε μάτι όλη νύχτα.Ούτε εκείνη ούτε τις επόμενες.

Σκεφτόταν τον αδερφό της.Της έλειπε η παρουσία του στο δωμάτιο, της έλειπαν τα παιχνίδια τους, οι κουβέντες τους, οι σκανδαλιές τους...Όσο περνούσε ο καιρός που έμενε μόνη της συνειδητοποίησε ότι τις μέρες που ήταν στεναχωρημένη ο πόνος της ήταν αβάσταχτος, αλλά και τις μέρες που ήταν χαρούμενη η χαρά της ήταν μισή..

Κάποια στιγμή γύρισε πίσω να δει τους δικούς της. Και αντικρύζοντας τον αδερφό της ένα πράγμα κατάλαβε : Δεν ήθελε να μένει μόνη της.Δεν ήθελε να έχει την αυτονομία της. Ήθελε να είναι μαζί με τον αδερφό της και να μοιράζεται τα πάντα μαζί του.

Γιατί μαζί του ο πόνος της ήταν μισός και η χαρά της ήταν διπλή....

Τελικά οι γονείς τους αυτό που είχαν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια με την επιμονή τους να μοιράζονται τα πάντα, ήταν να δέθούν τα αδέρφια τόσο πολύ ώστε καμία απόσταση να μην μπορεί να τα χωρίσει και τίποτα να μην μπορεί να μπεί αναμεσά τους.

Και σήμερα που σας μιλάω 24 χρόνια μετά αναγνωρίζω ότι το μοναδικό πολύτμο πράγμα που μου έδωσαν οι γονείς μου, είναι αυτόν τον υπέροχο αδερφό για να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές.

Και ξέρω ότι όσο μακριά μου και αν είναι, όσο δύσκολα και αν περνάει, πάντα βρίσκει και θα βρίσκει τρόπους να ξεπερνάει τα εμπόδια και να βγαίνει νικητής.

Για αυτό σου λέω. Η προσπάθεια μετράει. Ακόμα και αν δεν πετυχαίνουμε κάτι όσο και αν έχουμε προσπαθήσει δεν πειράζει. Μέσα από το ταξίδι μας μαθαίνουμε. Και αυτή η γνώση είναι η σημαντικότερη και η μεγαλύτερη.

Είμαι πάντα εδώ για σένα και σε σκέφτομαι πάντα.

Γλυκό φιλί στη μούρη!

φωτό
http://www.cartoonstock.com/directory/l/little_brother.asp
www.inmagine.com
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Smooches_%28baby_and_child_kiss%29.jpg

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...:)))

Καλημέρες!Καλημέρες!

Αγαπημένοι μου αναγνώστες (όσοι μείνατε...)

Είναι μερικές μέρες που όλα φαίνονται λίγο κάπως...

Που η καθημερινότητα μας πνίγει, οι υποχρεώσεις μας καταβάλλουν σωματικά και ψυχολογικά.
Έχω περάσει πολλές από αυτές τον τελευταίο καιρό, όμως σήμερα ξημέρωσε μια μέρα αλλιώτικη απ' τις άλλες.
Είναι μια από εκείνες που χωρίς να συμβεί κάτι όλα φαίνονται να είναι πιο ηλιόλουστα, πιο χαρούμενα, πιο καλοκαιρινά.
Και καθότι για μένα καλοκαίρι = χαρά , καταλαβαίνετε ότι η διάθεση μου είναι σε πολύ υψηλά, για την εποχή, επίπεδα



Σας φιλώ γλυκά
Σκορπίνα

φωτό :
http://milwntasgiatoxioni.wordpress.com/
http://mintaka.sdsu.edu
http://www.dreamstime.com/
http://www.aperfectworld.org/seasons.html

Καλή αρχή βρε!@!@!@!%$#^

Η σαιζόν ξεκίνησε και επίσημα με ένα τριήμερο γύρισμα...


Απολογισμός τριήμερου γυρίσματος...


1) 10 μέρες εξοντωτικής προετοιμασίας και δουλειάς 12-14 ώρες ημερησίως

2) 3 μέρες ατελείωτων γυρισμάτων

3) 5 ώρες συνολικού ύπνου (σε 72 ώρες)

4) 400 χλμ (σε 72 ώρες)

5) απίστευτη πίεση (μέχρι που έσκασα επιτέλους)

6) αποτέλεσμα κανένα δεν βγάλαμε....

7) 24 ώρες συνεχόμενου ύπνου μόλις τελειώσαμε....



Απόφθεγμα πρώτου γυρίσματος της σαιζόν:

1) Το Grand Resort Lagonissi ----> SUCKS (Δεν ξαναπερνάω ούτε απ'έξω....)

2) Ζηλεύω τους Δημόσιους Υπάλληλους...

οι φωτό είναι από το inmagine.com

Άντε στο καλό

Όταν τριγύρω μου γίνεται της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα,

Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι

απλά να σκύψω μη με πάρουν τα σκάγια...

Γουστάρω να ζω στο Ροζ συννεφάκι μου,

κάπου εκεί ουρανού και θάλασσας γωνία,

και όσοι δεν θέλετε να έρθετε μαζί μου,

να πάτε από εκεί που ήρθατε..

Life quotes και 1 διακοπή (όχι για διαφημίσεις, αλλά για εργασίες)

Θέλω να σου πω, να ζεις κάθε στιγμή της ζωής σου σαν να είναι η τελευταία.

- Κλισέ ατάκα, θα μου πεις.

- Αναγκαίο, θα σου πω εγώ.

Έφυγα.Πάλι.

Αυτή τη φορά δεν ξεκίνησα για να πάω διακοπές, αλλά για να διεκπεραιώσω ό,τι εκρεμεί από τη σχολή μου μήπως και ορκιστώ κάποια στιγμή και εγώ...

Τελικά κατέληξα να κάνω διακοπές....

Σε μια πόλη, στην οποία ξόδεψα 4 χρόνια από τη ζωή μου δυστυχισμένη, για να ανακαλύψω χρόνια μετά, μέσα λίγες μέρες ότι είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχει η Ελλάδα...

Στην Καστοριά η μέρα έχει 48 ώρες...

Μπορείς να ξεκινήσεις κατά τις 10 το πρωί, να επισκευθείς Νομαρχία, Δημαρχείο, και όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, να κάνεις όλες σου τις δουλειές και το μεσημεράκι να πίνεις καφέ δίπλα στη λίμνη...

Πάντα με εξέπλητε αυτό....Η διαστολή του χρόνου...

Πέρα από αυτά, τα τοπία, ο ήλιος, το κρύο αεράκι είναι λίγα από τα άπειρα πράγματα που έχει αυτή η πόλη και σε κάνουν να ξεχνιέσαι...

Πέρασα πολύ όμορφα, όμως, όπως άλλωστε όλα τα ωραία, τελείωσε και αυτό.
Πήρα λοιπόν το δρόμο του γυρισμού.

Τα σύννεφα μαζεύτηκαν από το πρωί, και μέχρι να ξεκινήσω η μπόρα είχε πάρει το δρόμο της... Η ψυχολογία ακολούθησε τον καιρό και τη διαδρομή.

Με καθοδικές τάσεις που κατά τόπους έπιασαν πάτο....

Καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής - και πιστέψτε με ήταν πολλλλλύ μεγάααααλη - η βροχή πάντα μαζί μου...Σαν να είχα ένα συννεφάκι δεμένο με κλωστή και το έσερνα μαζί μου.

Τελικά ύστερα από 2 και 6 (σύνολο 8 ώρες) ταξίδι πλύθηκα τόσο πολύ που ένιωθα ότι έγινα παπάκι, και εγώ και το τουτού μου...

Η νύχτα δραματική με εφιάλτες και στριφογυρίσματα.

Και το πρωί το σοκ....

Γαμώ την διαίσθησή μου γαμώ...

Να ζεις κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου λέω...

Και ας είναι κλισέ...

Δεν προλαβαίνω!!!!

Καλέ πότε προλάβατε και γυρίσατε όλοι???
Και γιατί Δευτεριάτικα μου βγήκατε όλοι στους δρόμους σαν τις παλιές κακές χειμωνιάτικες ημέρες???

ΕεΕεΕε?
Όχι πείτε μου γιατί????...

Να φύγετε!
Να πάτε αλλού!

Η Αθήνα ανήκει στους Αθηναίους της!
Αυτούς που έζησαν την ομορφιά της ΑΔΕΙΑΣ Κηφισίας. Σ' αυτούς που έκαναν το Μεσογείων - Παραλιακή, 12 λεπτά χωρίς να τρέξουν, χωρίς σφήνα, χωρίς άγχος...
Σ' αυτούς που έβρισκαν να παρκάρουν ΠΑΝΤΟΥ!!!!!


Όπως καταλάβατε αυτό το 15 Αύγουστο ήμουν και εγώ εδώ...
Και μ' άρεσεεεεεεεεεεεεεεεε!
Τόσο πολύ που νομίζω ότι αγάπησα το κέντρο...

Μη μου αγχώνεστε,δεν έμεινα εδώ όλο τον Αύγουστο Έφυγα λίγο μετά.
Έφυγα για να μη δω όλους αυτούς που θα γυρνούσαν.

Προορισμός #2 Καλαμάτα & Μάνη (once again)

Περιοχή : Στούπα
Παραλία : Καλογριά

Ότι και να πω γιαυτό το μέρος είναι λίγο, ελάχιστο, μπροστά στην ομορφιά του τοπίου.

Απίστευτη παραλία, γαλαζοπράσινα νερά, χρυσή αμμουδιάαααααα!Είχα πολλά χρόνια να δω άμμο αληθινά χρυσή, και το καταφχαριστήθηκα!

Το τοπίο είναι σαν παιδική ζωγραφιά , και να σας πω την αλήθεια μου, στην εποχή του Photoshop που πατάς ένα όνομα στον γούγλη και σου βγάζει τις πιο απίθανες φωτογραφίες και το πιο όμορφα χρώματα που έχεις δει ποτέ, και όταν αποφασίσεις να πας σ' αυτό το μέρος και φτάσεις επιτέλους, τίποτα δεν θυμίζει τα χρώματα και τοπία που είχες δει στο ίντερνετ, η Στούπα μοιάζει με όαση.

Οφείλω να ομολογήσω, ότι χάνει στις φωτογραφίες. Οι φωτό που βρίσκεις στον αγαπημένο γούγλη, δεν δείχνουν τίποτα από την ομορφιά του τοπίου που αντικρίζεις όταν φτάνεις εκεί...

Πέρασα πολύ όμορφα. Έκανα και μια βόλτα στα κλασσικά χωριά της Μάνης με του πέτρινους πύργους, και αφού χόρτασα από όμορφες εικόνες, έφυγα.

Δεύτερος Προορισμός : Αρχαία Επίδαυρος (για 2η φορά φέτος)

Φεύγοντας από Στούπα, αντί να γυρίσουμε Αθήνα κατευθείαν είπαμε να κάνουμε μια στάση στην Αρχαία Επίδαυρο για να παρακολουθήσουμε μια καταπληκτική παράσταση "Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι" του William Shakespeare. Η διαδρομή μέσω Ναυπλίου ήταν καταπληκτική, υποθέτω ότι το ίδιο πρέπει να ήταν και η παράσταση την οποία φυσικά δεν παρακολουθήσαμε, αφού δεν βρήκαμε εισιτήρια..(Λογική απορία : Καλά πού πας ρε κοπελιά τέλη Αυγούστου σε τρομερή παράσταση χωρίς να έχεις προαγοράσει εισιτήρια?)

Anyway, αφού κατα απογοητευτήκαμε, γυρίσαμε στην Αρχαία Επίδαυρο με αυτοκίνητο αυτή τη φορά (η πρώτη φορά ήταν με το σκάφος),και κάναμε μια βόλτα στο λιμάνι και στα μαγαζιά της περιοχής. Την επόμενη μέρα και ενώ η Αττική φλεγόταν κάναμε το μπάνιο μας στις πενταβρώμικες ακτές της Επιδαύρου(πολύ κρίμα, γιατί όλο το υπόλοιπο πακέτο ήταν πολύ καλό) και πήραμε το δρόμο του γυρισμού...

(Φωτό στο επόμενο επεισόδιο γιατί ακόμα δεν έχω το υλικό στα χέρια μου ..)

Τελικά γύρισα, σε μια φλεγόμενη Αθήνα...
Την πρώτη νύχτα την έβγαλα σχεδόν όλη στο πατρικό μου, με πολύ στάχτη και καπνό γιατί στο δικό μου φοβόμουν να πάω μήπως καώ...(Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας αλλά καταλαβαίνετε..)

Αφού τα έκαψαν όλα οι εμπρηστές - κυριολεκτικά και μεταφορικά -, οι Αθηναίοι μπήκαν ξανά στους ρυθμούς τους.

Κανείς δεν μιλάει γιαυτό κανείς δεν ασχολείται κανείς δεν σχολιάζει...

Άντε και του χρόνου παιδιά...

Και που 'στε !

Όταν θα τα κάψετε όλα κρατήστε τουλάχιστον

ένα δέντρο για να κρεμαστείτε!

Κανείς Δεν Θέλω Να Με Σώσει :)

Ένα μήνα το ψάχνω και σήμερα τριγυρνώντας στις γωνιές του νετ, το ανακάλυψα!!

Αν και unpluged μ'αρέσει εξίσου πολύ με το κανονικό...


Για μένα είναι ο απόλυτος στίχος...


Αφιερωμένο κλασσικά και αμετάκλητα!


Ανοιχτή Θάλασσα - Άλεφ


Είναι φορές που στην καρδιά μου
Υπάρχει μόνο η αγάπη
Δεν είναι αγάπη ενοχική
Ούτε αγάπη της συγγνώμης
Δεν είναι η αγάπη του Χριστού
Ούτε τα πέπλα της Σαλώμης


Είναι φορές που στο μυαλό μου
Υπάρχει όλη η αλήθεια
Δεν είναι η αλήθεια των σοφών
Ούτε των εξισώσεων γνώση
Δεν είναι αλήθεια του Χριστού
Δεν είναι των αγγέλων πτώση
Κανείς δε θέλω να με σώσει


Εσύ είσαι ό,τι κρύβω μέσα στην ψυχή μου
Θέλω η ανάσα σου να γίνει προσευχή μου


Ο μαύρος άγγελος απέναντι
Καλόκαρδα γελάει
Δεν είναι γέλιο ενός παιδιού
Ούτε σκοτάδι που δικάζει
Δεν είναι γέροντας τρελός
Μα σα Χριστός μου μοιάζει
Έλα την ώρα που χαράζει

Γύρισα για να ξαναφύγω...¨)

Οι διακοπές φέτος χωρίζονται σε 2 μέρη..

Το πρώτο μέρος, μόλις τελείωσε.
Είχε ξεκινήσει γαλάζια με τρελές βουτιές -στο κενό, και στα βαθιά. Συνέχισε σε τόνους του γκρι, με πολλές ώρες οδήγηση. Στο δρόμο μας συναντήσαμε νέες παραλίες, όμορφα χωριά και πολλά πολλά βουνάααααααααα! Κλέψαμε πορτοκάλια από τους παραγωγούς και ζητάμε συγνώμη γιαυτό αλλά τι να κάνω που με έπιασε κλεπτομανία μου....!!! Γι αλλού ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε.

Τελικά η επιλογή μας ανταμείφθηκε .


Μάνη

Το βουνό και η πέτρα κυριαρχούν. Και κάπου εκεί ανάμεσα από σκληρά βράχια και σπίτια που μοιάζουν με πύργους παλιούς, υπάρχει το Γύθειο. Είναι μια κομμώπολη πάνω στη θάλασσα που περισσότερο μοιάζει με νησί παρά με πόλη. Ο κόσμος σκληρός και απόμακρος που όμως προσπαθεί(μάταια τις περισσότερες φορές) να δείξει φιλόξενος στους τουρίστες. όπως και να'χει το μέρος το αγαπήσαμε. Μας χάρισε πανέμορφες στιγμές χαλάρωσης και ξεγοιασιάς.
Αναλακύψαμε ένα καταπληκτικό μπαράκι απέναντι από το λιμάνι, πάνω σε ένα ύψωμα, στο οποίο απολαύσαμε φοβερά cocktail και ποτά με ήχους soul και funk.
Ανακαλύψαμε πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι Γερμανοί - φιλόξενοι και καλόβολοι.
Επιβεβαιώσαμε πόσο όμορφα τοπία έχει η Πελοπόνησσος. Και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για κάποια άλλη χρονιά.

Ωστόσο, παρόλα τα όμορφα που ζήσαμε, είχα και κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες.


1η Αποτυχημένη Απόπειρα: Να μάθω να παίζω ρακέτες..

Για 300 φορά στη ζωή μου απέτυχα, έβγαλα νοκ άουτ τον συμπαίκτη μου τον οποίο πέθανα στο τρέξιμο(να μαζεύει το μπαλάκι το οποίο έστελνα όπου να 'ναι).
Τελικά αρκεστήκαμε σε πολλές παρτίδες ταύλι και ανάλογες μπύρες φυσικά...

2η Αποτυχημένη Απόπειρα : Να παραγγείλω ψάρι.

Πήγα στην ψαροταβέρνα με τον ταβερνιάρη να διαλέξω 2-3 μπαρμπούνια για τηγάνισμα, και έφυγα με 1 κιλό σφυριδοπούλα ψητή (και όλο αυτό για 2 άτομα παρακαλω! Έεεεεετσι....) Δεν μας χάλασε παραυτα, καθότι φρεσκότατη, ζουμερή και καλοψημένη!! Την απολαύσαμε παρα θιν αλός και ταίσαμε και τα ψαράκια πέριξ....

3η Αποτυχημένη Απόπειρα : Να συμφιλιωθώ με τα σφηγκομέλισσομπαμπουροζουζούνια.

Προσπάθησα πολύ, αλλά.... Ζουζούνια - Σκορπίνα 7 - 0.
Κατέληξα στο κέντρο υγείας Γυθείου με το χέρι μου τούμπανοα πό τα τσιμπήματα, να παλεύω με ασκούεμενες νοσοκόμες οι οποίες βάλθηκαν να μου σπάσουν όλες μου τις φλέβες (οι οποίες από τα νέυρα μου είχαν γίνει σαν νεροσωλήνες!). Τελικά δεν θυμάμαι τίποτα από το ταξίδι της επιστροφής καθότι ναρκώθηκα από τα φάρμακα και την έβγαλα σαν την αρκούδα το χειμώνα - σε νάρκη βαθειά...


Αυτά λοιπόν από το πρώτο μέρος των διακοπών. Δεν έχω καμιά φωτογραφία (καθότι όλες τις έχει στην κατοχή του ο διάσημος φωτογράφος μου ), αλλά έχω πολλά πολλά video τα οποία φυσικά και δεν θα δημοσιεύσω για ευνόητους λόγους...:PPPPP

Σας φιλώ γλυκά και εύχομαι όσοι δεν φύγατε ακόμη να φύγετε σύντομα και να περάσετε τέλεια!!!

Και να θυμάσαι πάντα :

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε και ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει...:)

Freedom

Θες να σου μιλήσω για ελευθερία?

Από τη δική μου την οπτική.


Ημέρα 1η:

Ταξιδεύω με ιστιοπλοϊκό και διασχίζω τη διώρυγα της Κορίνθου (τρελή εμπειρία τη συστήνω ανεπιφύλακτα). Καθότι ιστιοπλοϊκό(σσ μικρή ταχύτητα) περνάω τελευταία, πίσω από κάτι ταχύπλοα, φουσκωτά και λοιπά μηχανοκίνητα Σαν καλό χαζοχαρούμενο έχω ανοίξει την κάμερα και καταγράφω το γεγονός. Όπως χαζεύω, γυρνάω πίσω - με την κάμερα ανα χείρας και έχοντας φτάσει το ζουμ στο τέρμα - και προσπαθώ να τραβήξω τη γέφυρα από την οποία περνάμε από κάτω. Παρατηρώ (όταν κατάφερα να σταθεροποιήσω το ρημάδι το χέρι μου) έναν άνθρωπο στη γέφυρα να με κοιτάει(όχι εμένα προσωπικά αλλά το σκάφος). Για μια στιγμή πάγωσε το κεφάλι μου σκεπτόμενη ότι ο τύπος θα αυτοκτονήσει! Την αμέσως επόμενη στιγμή παρατήρησα ότι ο τύπος ήταν δεμένος. Και τότε κατάλαβα ότι θα έκανε μια bungee βουτιά. Αρχίζω λοιπόν να φωνάζω "Πήδα!Πήδα!Πήδα!", μαζί μου και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος. Μόλις το σκάφος πέρασε κάτω από τη γέφυρα και απομακρύνθηκε περίπου 20 μέτρα, ο τύπος ανοίγει τα χέρια και αφήνεται στο κενό....


Ανεπανάληπτη εμπειρία (and I've got it on tape!!!!!) ακόμα και για εμάς που το παρακολουθούσαμε!

Η μέρα 2η:

Ταξιδεύω με το σκάφος από Γαλαξίδι για Τροιζόνια. Η ώρα είναι περίπου 1 το μεσημέρι και ο ήλιος μας έχει βράσει. Εγώ σαν ανήσυχο άτομο δεν έχω βάλει κώλο κάτω όλο το ταξίδι. Την τελευταία ώρα με έχει πιάσει να παίξω με τα πανιά οπότε, τράβα από δω, τράβα από κει, βρίσκομαι στον ήλιο συνεχώς. Δεν με πειράζει όμως, γιατί έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα το σκάφος , ο αέρας μου χαϊδεύει το πρόσωπο και ο ήχος της θάλασσας με μαγεύει.

Ο αέρας πέφτει και γυρίζει κατά βέλονα με αποτέλεσμα να αντινεμώνει το πανί μου συνεχώς. Παίρνω την απόφαση, μαζεύω τα πανιά και ενώ κάνω τους τελευταίους κόμπους (για να σιγουρευτώ ότι δεν θα ανοίξει το πανί ξαφνικά με δική του πρωτοβουλία),συνεχίζω να βρίσκομαι στον ήλιο, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι θα βράσει το αίμα μου. Μόλις τελειώνω με τα δεσίματα γυρίζω και κοιτάω τον "καπετάνιο" με νόημα. Με κοιτάει. μου χαμογελάει και ξέρει τι ακριβώς σκέφτομαι.

σκορπίνα :"Πόση ταχύτητα έχουμε?"
captain : "6,6 μίλια"
σκορπίνα: "Ωραία.Τι λέει το βυθόμετρο?"
captain : "340 μέτρα...430 μέτρα...340 πάλι..."
σκορπίνα : "Ωραία. Τα λέγαααααααααααααμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε"

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του πληρώματος κρατιέμαι από τα ξάρτια, βγαίνω έξω από τα ρέλια και τινάζομαι όσο πιο μακριά μπορώ.

Σπλάτςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς....
Βουτάω με το κεφάλι, και αρχίζω να κολυμπάω. Το καθαρό νερό χλιαρό μου δροσίζει το κορμί. Ανοίγω τα μάτια κάτω από το νερό και αντικρίζω αυτό το απέραντο και ήσυχο μπλε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί μέσα. Εγώ και οι σκέψεις μου. Σκέφτομαι τα ζόρια που τραβάω, τη δουλειά που δεν έχω,τις πισώπλατες μαχαιριές που έφαγα τους τελευταίους μήνες, το παιδί που τράκαρε προχθές με τη μηχανή του μπροστά στα μάτια μου και δεν ξέρω αν ζει σήμερα...Σκέφτομαι ....Με την αναπνοή που μου έχει απομείνει συνεχίζω να κολυμπάω. Παρακαλώ τη θάλασσα να καθαρίσει το μυαλό μου να φύγουν όλα, να μη σκέφτομαι τίποτα. Τα πνευμόνια μου διαμαρτύρονται. Ανοίγω τα μάτια τελευταία φορά. Αποτυπώνω το βαθύ μπλε του βυθού και στρέφω το κεφάλι προς τα πάνω. Βλέπω τις ακτίνες του ήλιου που προσπαθούν να κολυμπήσουν για να με φτάσουν. Κολυμπάω γρήγορα προς τα πάνω αφήνοντας τις τελευταίες μπουρμπουλήθρες...Φτάνω στην επιφάνεια βγάζω το κεφάλι μου έξω από το νερό και παίρνω μια βαθιά ανάσα....

Ο καπετάνιος έχει αρχίσει να παίρνει στροφή και κατευθύνεται προς το μέρος μου. Έχει ετοιμάσει το "σωσίβιο". Ένα σκοινί περίπου 40 μέτρα που επιπλέει, δεμένο στη μια άκρη από την πρυμνιά δέστρα και στην άλλη άκρη του έχει δέσει ένα μπαλόνι από αυτά που προστατεύουν το σκάφος να μη χτυπήσει στο μώλο. Με πλησιάζει με την ελάχιστη ταχύτητα που μπορεί, η μηχανή σχεδόν στο ρελαντί, διαγράφει έναν κύκλο διαμέτρου 20-30 μέτρων με κέντρο του εμένα, και πετάει το μπαλόνι. Το αρπάζω κατευθείαν και τον ακούω να λέει : "Το πιασες?Έτοιμη?"... Σηκώνω το χέρι και του κάνω νόημα οκ!
Αρχίζει να ανεβάζει στροφές στη μηχανή, και το σκοινί ξεδιπλώνεται με ταχύτητα. όταν το σκοινί τεντώνει τελείως αρχίσει να με παίρνει μαζί του. Κάτι σαν σκι φαντάσου αλλά χωρίς σανίδα. Κρατάω το μπαλόνι με όλη μου τη δύναμη και ταξιδεύω. Η ταχύτητα έχει αυξηθεί πολύ και το μπαλόνι, το οποίο βρίσκεται μπροστά μου, αρχίζει να μου πετάει νερό στο πρόσωπο. Γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω, ανοίγω τα μάτια και βλέπω την πορεία που διαγράφει το κορμί μου το απέραντο μπλε Έίναι απίστευτη η αίσθηση αυτή...

Ο καπετάνιος κόβει αρκετά και αφήνει το σκάφος να πλέει μόνο του. Εγώ αφού κάνω άλλα 2-3 μακροβούτια πλησιάζω το σκάφος. Μου κατεβάζει τη σκάλα και ανεβαίνω. Στέκομαι όρθια κρατιέμαι από τον επίτονο και το σκάφος συνεχίζει την πορεία του με εμένα μαζί.

Απορία του πληρώματος: " Καλά, πώς δεν φοβάσαι να βουτήξεις στη μέση του πουθενά στα 430 μέτρα νερό?Δεν φοβάσαι μη σε φάει τίποτα?"

Κοιτάω πίσω και κάπου στο βάθος διακρίνω τις σκέψεις μου μισοπνιγμένες. Γυρίζω το κεφάλι χαμογελαστή και απαντάω "Όταν είσαι 24 χρονών ζεις, δουλεύεις και οδηγείς στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας καθημερινά, το άγχος για το αύριο,την αδικία, τη μαλάκία και το θάνατο, τότε η βουτιά στα 430 μέτρα νερό είναι απλά παιχνιδάκι...