Επανάσταση...

Μετά το μουσικό διάλειμμα, επιστρέφω...
Ανανεωμένη, όπως πάντα μετά από κάθε διάλειμμα..
Είδα μια ταινία απόψε. Νιώθω την ψυχή μου βαριά...Δεν ξέρω ακόμα τι με πείραξε πιο πολύ.
Η παραίτηση;
Η αδυναμία;
Η δύναμη....

Οι μέρες περνούν, οι καταστάσεις αλλάζουν, ώρα με την ώρα...
Εγώ αλλάζω,
Εγώ αλλάζω?
Εγώ αλλάζω!?
Εγώ αλλάζω.-

Όλοι αλλάζουμε και όλοι μένουμε ίδιοι.
Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι όλα είναι εντελώς διαφορετικά, ακόμα και εσύ ο ίδιος είσαι εντελώς διαφορετικός, και ότι όλα τα βλέπεις με άλλο μάτι...Και τελικά όλα είναι τόσο, μα τόσο ίδια, που λες "Δεν μπορεί...!"

Είναι λοιπόν αυτές οι μέρες που περνούν, και μυρίζουν κάπως γνωστά μα διαφορετικά ταυτόχρονα....

Αυτές τις μέρες το παρελθόν συνάντησε το παρόν.
Και ήταν όλα διαφορετικά, και συνάμα τόσο ίδια...
Και οι μυρωδιές είχαν αλλάξει, αλλά ήταν γνωστές και πάλι...
Και εμείς έχουμε αλλάξει...Αλλά είμαστε ίδιοι πάλι...

Άκουσα

- Ο Θεός παίζει με την πάρτη μας.
- Πολλοί παίζουν με την πάρτη μας.
- Ναι ρε φίλε, αλλά ο Θεός είναι ο καλύτερος παίκτης.
- Καλά ας μην τσακωθούμε κιόλας. Άλλη μια γύρα σφηνάκια θα λύσει τα υπαρξιακά μας...
- Γειά μας!!!

Και όλα είναι τόσο αβάσταχτα ελαφριά όταν το αλκοόλ αραιώνει το αίμα μας...

Όπως το βλέμμα της κοπελιάς που χορεύει ξυπόλυτη στο μπαρ.

Όπως τη στροφή στο ζεϊμπέκικο (το αληθινό, όχι της σχολής χορού), που χάνεις την ισορροπία σου και από εκεί που όλα τα πράγματα οριζόντια γύριζαν γύρω σου, ξαφνικά όλα είναι κάθετα και δεν γυρίζουν πια και τα κοιτάς από το πάτωμα ξαπλωμένος να αναρωτιέσαι "Μα πως βρέθηκα κάτω, ενώ ήμουν πάνω?"

Και σηκώνεσαι και συνεχίζεις τη στροφή από εκεί ακριβώς που είχες μείνει.Σαν να μην έπεσες ποτέ...


Και τελικά τίποτα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Όλα είναι περαστικά, και το πιο περαστικό θα μείνει για πάντα...Αλλά εγώ δεν θα το ξέρω από πριν για να το προσέξω. Και ίσως φύγει και περάσει και αυτό....

Και ίσως απλά μια μέρα συνειδητοποιήσω ότι άργησα...


Σκόρπιες κουβέντες στο μυαλό μου. Κομμάτια συζητήσεων λίγο από 'δω και λίγο από 'κει...Τσουπ!Σούπα στο κεφάλι μου...Και είναι όλα τόσο μπερδεμένα...


"Με λένε Μπέλα και είμαι πουτ@@. Όλη μου τη ζωή με άντρες την έχω περάσει...
...Είναι όμως οι άντρες κάτι πλάσματα...Σου βγάζουν την ψυχή, κατά βάθος παιδάκια είναι... ...Μα σαν σε κοιτάξει στα μάτια και σου πει "Σ' αγαπώ"...Αχ!Και να ξερες τι κάνεις μ'αυτό το "Σ'αγαπώ"...Και ας ξέρεις πως είναι ψέμματα, σε κάνει να θέλεις να βγεις να πουλήσεις το κορμί σου και να του πάρεις δώρο smart!!"

Είναι τα λόγια από έναν μονόλογο που παρακολούθησα κατά τη διάρκεια μας θεατρικής παράστασης...

"Οι γυναίκες μέσα στη μέρα έχουν 10 διαφορετικούς ρόλους. Πρέπει να είναι σωστές στη δουλειά τους, καλές μαμάδες, να φροντίσουν το σπίτι τους, να προσέξουν τον εαυτό τους, να , να ,να...Και να μην ξεχάσουν ότι είναι γυναίκες πάνω απ' όλα οι άντρες?Τι έχουν να κάνουν?Έναν και μοναδικό - πανεύκολο - ρόλο: Να είναι άντρες."

Ατάκα φίλης πάνω σε κουβέντα περί ανδρών...

Είναι και αυτή η γιαγιά (του προηγούμενου ποστ) "Οι άντρες είναι δειλοί..."


"Μυστήριο η ψυχή της γυναίκας.Παλεύει με τα πιο άγριο κύμματα, και της αρκεί μια αγκαλιά για να γαληνέψει και να υποταχτεί. Στοργή λέγεται το μυστικό."

Κομμάτι από βιβλίο που διάβασα -Δεν θυμάμαι τίτλο...



Τελικά να σου πώ κάτι?

Ναι, στοργή λέγεται το μυστικό. Και αν υπάρχουν μέρες που σου θυμίζω μέγαιρα, και αν με βλέπεις να παλεύω με τα κύμματα, μην τρομάζεις. Μην το βάζεις στα πόδια...
Πλησιασέ με και πάρε με αγκαλιά. Και όταν σου λέω ότι σε θαυμάζω πίστεψέ με. Έχω λόγο που το λέω. Πιστεψέ με ... Κράτα μου το χέρι και ακολούθησε με στο όνειρο. Αυτό χρειαζομαι...Έναν συνοδοιπόρο για το όνειρο...

Δεν θέλω μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι άργησες
Δεν θέλω μια μέρα να συνειδητοποιήσω ότι άργησα

Θέλω μια μέρα κοιτώντας πίσω να δω 2 ζευγάρια βήματα να χάνονται στον ορίζοντα.
Και τότε θα ξέρω ότι πήραμε τον σωστό δρόμο...
Γιατί το ταξίδι αξίζει περισσότερο από τον προορισμό...

Go on, go on, leave me breathless...

Go on, go on, leave me breathless
Come on...

The daylight's fading slowly
but time with you is standing still
I'm waiting for you only
The slightest touch and I'll feel weak

I cannot lie
From you I cannot hide
I'm losing the will to try
Can't hide it (can't hide it)
Can't fight it (can't fight it)
So...

Go on, go on, come on leave me breathless
Tempt me, tease me until I can't deny this
loving feeling, make me long for your kiss
Go on, go on
Yeah, come on...

And if there's no tomorrow
And all we have is here and now
I'm happy just to have you
You're all the love I need somehow

It's like a dream
Although I'm not asleep
I never want to wake up
Don't lose it (don't lose it)
Don't leave me (don't leave me)

Go on, go on, come on leave me breathless
Tempt me, tease me until I can't deny this
loving feeling, make me long for your kiss
Go on, go on
Yeah, come on...



And I can't lie
From you I cannot hide
I've lost my will to try
Can't hide it (can't hide it)
Can't fight it (can't fight it)
So...

Go on, go on, come on leave me breathless
Tempt me, tease me until I can't deny this
loving feeling, make me long for your kiss
Go on, go on
Yeah, come on...

Go on, go on, come on leave me breathless (leave me breathless)
Go on, go on, come on leave me breathless (leave me breathless)
Go on, go on, come on leave me breathless (leave me breathless)
Go on, go on

Μεχρι να βρούμε ουρανό - άσε με να παραμιλώ...

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά
σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.

Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στόμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά
σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι θα είμαστε εδώ στη γη...

Ιστορίες καθημερινής τρέλλας

Κλασσικά απογευματάκι στο ίδιο μαγαζί. Ξέρω ότι θα ακολουθήσει μια παράξενη βραδιά, επειδή έχω φτάσει 10 λεπτά νωρίτερα - πάλι - για δουλειά. Έτσι λοιπόν βάζω την ποδιά μου και περιμένω να μου' ρθει...

Δεν άργησε πολύ ομολογώ να πω, ένα μισαωράκι μετά ανεβαίνουν τις σκάλες ένα ζευγάρι γύρω στα 30 και μια γιαγιά. Μόνη γιαγιά, χωρίς παππού...Κάθονται σε έναν καναπέ, παραγγέλνουν και ένα τεταρτάκι μετά σηκώνεται το ζευγάρι , αφήνοντας μόνη τη γιαγιά στο τραπέζι, και πηγαίνουν προς την τουαλέτα. Σταματάει η κοπέλα στο μπαρ και μου λέει: " Αν σε φωνάξει η κυρία να πληρώσει, μην πάρεις χρήματα" . "Εντάξει" απαντάω, και σκέφτομαι, αφού θες να πληρώσεις, γιατί δεν με πληρώνεις από τώρα και να πω εγώ στην κυρία ότι είναι πληρωμένα??...Anyway δεν θα κάτσω να σκάσω από τώρα...Συνεχίζω τις δουλειές μου...

Ξαφνικά βλέπω τη γιαγιά να με φωνάζει."Ωραία" σκέφτομαι, και πλησιάζω. "Όμορφη μου κοπέλα, πόσο στοιχίζουν όλα τούτα?" , "Ααα.Καλύτερα να πληρώσετε στο τέλος","Μα δεν θα πάρουμε τίποτα άλλο.", "Εεεε, τι να σας πω, η κοπέλα που κάθεστε μαζί δεν θέλει να πληρώσετε.", Η γιαγιά δεν απαντάει τίποτα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου λέει: " Έλα εδώ να σου πω." Πλησιάζω και εγώ - χαμογελαστή πάντα - ξέρετε πως συμπαθώ τους ηλικιωμένους - και μου λέει: "Άκου κοπέλα μου όμορφη, η μοναξιά είναι δύσκολη. Πιο δύσκολη απ' τη συμβίωση. ", "Μα..δεν.." πάω να μιλήσω και με κόβει : " Εσύ μια τόσο όμορφη κοπέλα και είσαι μόνη σου" , "Μα..Εγώ.." με ξανακόβει με αυστηρό ύφος : " Σταμάτα σου λέω!Μόνη σου είσαι, το βλέπω εγώ από τον τρόπο που περπατάς. Η ελεύθερη κοπέλα έχει αέρα, σαν τον δικό σου. Άμα είχες κανέναν άντρα πίσω να σε περιμένει, θα περπατούσες αλλιώς, σκυφτή σχεδόν. Ξέρω εγώ τι σου λέω..." Έχω μείνει και παρακολουθώ τη γιαγιά που θα καταλήξει. Με καρφώνει μέσα στα μάτια, ενώ μου κρατάει το χέρι. " Η μοναξιά είναι σκληρή...Για τους άντρες μόνο κορίτσι μου. Γιαυτό φεύγουν και μας παρατάνε από νωρίς, είναι δειλά πλάσματα. Και όσο είναι δίπλα μας, από εμάς παίρνουν δυνάμεις. Δεν αντέχουν μόνοι τους αυτοί, ούτε βρακί δεν μπορούν να πλύνουν. Κάθονται μαζί μας, μέχρι που μια μέρα φεύγουν για πάντα από δίπλα μας, και πρέπει εμείς - το αδύναμο φύλο - να μεγαλώσουμε τα παιδιά τους, να κρατήσουμε το σπίτι τους, να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Και σε ρωτάω : τότε γιατί τους παίρνουμε και δεν τα κάνουμε μόνες μας εξ' αρχής? Γιαυτό σου λέω, καλύτερα μόνη σου. Παίξε μαζί τους και στο τέλος πάρε τον καλύτερο, αυτόν που θα κάνει για σένα τα πάντα. Μα μη βιαστείς. Και μην αγαπήσεις κανέναν..." Ο παραλογισμός της γιαγιάς έχει φτάσει στο αποκορύφωμα του, και εγώ χαμογελαστή της απαντάω "Δίκιο έχετε, πάω, πάω να συνεχίσω όμως γιατί έχω δουλειά..." Φεύγω με το χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό μου. Αχ! Γιατί με συγκλονίζουν πάντα αυτές οι γιαγιάδες?? Μπαίνω στο μπαρ, και νευρικά αρχίζω να φτιάχνω καφέδες. Χωρίς λόγο. Έτσι για να κάνω κάτι... Και λίγο μετά βρίσκομαι μπροστά από τη μηχανή του καφέ δακρυσμένη...Και τα δάκρυα ποτάμι...Θα συνέλθω, σκέφτομαι, που θα πάει...

Η ώρα περνάει, και το παράξενο παρεάκι αποφασίζει να φύγει. Έχω στηθεί μπροστά από τη σκάλα για να χαιρετήσω και όπως πλησιάζουν η γιαγιά μου πιάνει το χέρι " Ευχή και κατάρα στου δίνω. Μην τους αγαπήσεις!!!" Απαπαπαπαπά! Έλεος πια!Γιατί σε μένα βρε γιαγιάκα???

Ύστερα άρχισε να έρχεται κόσμος πολύς, και ξεχάστηκα λίγο... Όμως όταν σχόλασα οι σκέψεις μπερδεμένες στο κεφάλι μου. Το μυαλό μου κουβάρι...Ξέρω τι χρειάζομαι, σκέφτηκα. Κάθομαι μπροστά στον dj και λέω στον μπαρμαν " Ε ψιτ! Ομορφόπαιδο! " τον πειράζω .."Ένα ποτό παρακαλώ..." Παίρνει το νεροπότηρο, βάζει λίγο πάγο και μου σερβίρει 3 ποτά μαζεμένα...Απαπαπα....Άλλος που βάλθηκε να με ξεκάνει σήμερα. Anyway, αρχίζω να συζητάω με τον dj -καλό παιδί δε λέω - αλλά όσο και αν προσπάθησα να ξεχαστώ με τη συζήτηση ήταν αδύνατο. Στο μυαλό μου γυρνούσε ακόμα η εικόνα της γιαγιάς να με καρφώνει στα μάτια "Ευχή και κατάρα!!" κούνησα λίγο το κεφάλι μου ασυναίσθητα, σα να ήθελα να τινάξω τις σκέψεις από μέσα... Και προσγειώθηκα πάλι μπροστά στον dj " Εππ!Που ταξίδευες??Πάλι στο αγόρι σου είχες το μυαλό σου εε?? Χαχαχαχα!" Γέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Τι να σου πω τώρα, σκέφτηκα ...Χαμογέλασα και εγώ το ίδιο ηλίθια με εκείνον..."Που είχαμε μείνει?" του λέω, "Στα βυνίλια..." ,"Α ναι! Που λες...." Κάπως έτσι συνεχίστηκε η κουβέντα, μα κοιτάω το ποτήρι μου, και είχε αδειάσει. Κάνω νόημα στο μπάρμαν "Άλλο ένα! Κανονικό αυτή τη φορά!!" Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μου σκάει μπροστά μου άλλο ένα ίδιο τριπλό ποτό... "Τι σκατά, ρε φίλε, θα με αποτελειώσεις!" του λέω. "Μην ανησυχείς, είναι ελαφρύ" και μου κλείνει το μάτι. Πίνω και εγώ την πρώτη γουλιά...."Ε ψιτ! Δεν έχει λεμόνι εδω μέσα!!!!!", "χαχαχα! Είδες??Καλό εεΕ?" Κοίτα να δείς που από εκεί που δεν έπινα θα γίνω αλκοολική πάλι, σκέφτομαι... Επιστρέφω στην "πολύ σοβαρή" κουβέντα που είχα με τον dj. Η γιαγιά, όμως δεν έφευγε από το μυαλό μου... Αφού έχω πιει το μισό 3πλό ποτό, αποφασίζω ότι ήρθε η ώρα του "αποχωρισμού". Χαιρετάω το λοιπό προσωπικό και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω μουσικούλα. Τέρμα η ένταση, και αρχίζω να τραγουδάω, και εγώ τέρμα...Δεν ξέρω γιατί νομίζω ότι αν γκαρίζω μέσα στο ξημέρωμα θα φοβηθούν οι σκέψεις μου και θα φύγουν...Τελικά η πιο δύσκολη συμβίωση είναι με τον εαυτό μου...
Σταματάω σε κάποιο φανάρι της Κηφισίας και συνεχίζω να γκαρίζω μαζί με την Αλεξίου "Θεός αν είιιιιιιναιιιιιιιιι. Και αν μ'αγαπάαααααααααααααααααει κανειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις" Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα περιπολικό δίπλα μου σταματημένο..." Ωχ! Την έκατσα!!!" σκέφτομαι, όχι ακριβώς έτσι αλλά σε παράφραση...Ανοίγω το τζάμι και λέω από μέσα μου - Ή θα ρισκάρεις και θα τους κάνεις πλάκα , ή θα σου κάνουν αλκοοτέστ και θα σε πάνε μέσα κατευεθείαν , αχ ρε μπαρμαν...- "Καλημέρα" λέω χαμογελαστή, και είμαι έτοιμη να πετάξω βλακεία, μα μόλις κοιτάω τον μπάτσο δίπλα μου κάτι μου θυμίζει, και μέχρι να θυμηθώ, πετάγεται η συνοδηγός- μπατσίνα και μου λέει "Τώρα σχόλασες?Κλείσατε ή ακόμα?" Ένας αναστεναγμός ανακούφισης μου ξέφυγε, ήταν γνωστοί μπάτσοι που τους σέρβιρα την προηγούμενη εβδομάδα, είχαν έρθει με κάτι φίλους... "Όχι δεν κλείσαμε ακόμα, εγώ σχόλασα και επειδή νυστάζω, τραγουδάω μέχρι να πάω σπίτι. Ελπίζω να μη μου κόψετε κλήση για ηχορύπανση....", "Όχι βρε, κάνε δουλειά σου..."Λέει γελώντας η μπατσίνα, και φεύγω χαμογελαστή καθώς έχει ανάψει πράσινο...

Πάλι καλά που δεν πλησίασε γιατί θα έπεφτε κάτω από τις αναθυμιάσεις...
Μα πόσο τυχερή μπορεί να είμαι τελικά?????

Γύρισα σπίτι περασμένα ξημερώματα...Ξάπλωσα και τυλίχτηκα με τις σκέψεις μου...Και εγώ και η γιαγιά, και όλες οι γιαγιάδες, και οι παππούδες μαζί...Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, και έκλαψα πολύ, θυμήθηκα και όλους όσους έχουν "φύγει" και έκλαψα ακόμα πειρσσότερο...Τσακώθηκα μαζί τους...Μαλλιοκούβαρα γίναμε στον ύπνο μου...
Ξύπνησα στις 9 αδύνατον να κοιμηθώ, άλλο...Ντύθηκα και έφυγα απ' το σπίτι σαν κυνηγημένη, μην ξυπνήσω τη συγκάτοικο και έχω άλλα θέματα...!
Γρήγορα στο περίπτερο!Εφημερίδα, βόλτα στα μαγαζιά και καφέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεέ! Καφέ σου λέω! Για να μπουν όλα στη θέση τους...
Κανονικά θα έπρεπε να έχω καπνίσει και 2 πακέτα τσιγάρα, αλλά ας όψεται που το έχω κόψει ένα χρόνο τώρα και λυπάμαι την προσπάθειά μου...

Μέχρι τώρα που τα γράφω η γιαγιά, και όλες οι σκέψεις που έφερε μαζί της, δεν έχουν φύγει απ'το μυαλό μου. Το γιατί δεν το ξέρω...Αλλά δεν θα της δώσω άλλη σημασία μου φαίνεται...Φτάνει...Γιαυτό σου λέω "Πάμε γιάλλες πολιτείες" Γιατί αν κάτσουμε εδώ θα πήξουμε στη βλακεία...
Το τραγουδάκι παίζει για μένα, όχι τίποτα άλλο, επειδή μου το αφιέρωσαν προχθές...
Μακάρι να έχεις δίκιο...:)

"Πες μου εσύ, να φύγω, να ζήσω, ή να χαθω???"

Ουφ!Καλή εβδομάδα να έχουμε!...

Πεταλούδες

Κοιμήθηκε χαμογελαστή. Είχε την αίσθηση από το χάδι του στα μαλλιά της...
Ξύπνησε πάλι με λουλούδια στην αγκαλιά της, και θυμήθηκε πως μυρίζουν οι ανθισμένοι αγροί. Εκεί που τριγυρνούσε όλη νύχτα με ταίρι της. Έβλεπε πως έπαιζαν σαν παιδιά σε ανθισμένα λιβάδια και χάζευε τις πεταλούδες που πετούσαν ολόγυρα. Πολύχρωμες χαρούμενες πεταλούδες που ξεπήδησαν, θαρρείς, από το όνειρο της και την περιτριγύριζαν εκεί στο κρεβάτι της. Μα σαν έκανε να τις πιάσει εκείνες πέταξαν μακριά....Εκείνη σηκώθηκε απότομα να τις κυνηγήσει..Και τότε τον αντίκρισε...

Μα ναι! Ήταν εκεί!Δεν ήταν όνειρο. Ήταν δίπλα της, της χαμογελούσε και την περίμενε με την αγκαλιά ανοιχτή...

Δεν ήταν όνειρο...Έρωτας ήταν...Ήταν αυτό που κάνει τον κόσμο να φαίνεται ροζ. Είναι αυτό που δίνει νόημα στα ασήμαντα, είναι αυτό που κάνει την αγάπη να νιώθει άνετα, και να απλώνεται παντού...

Γιαυτό μην την ρωτάς που χάθηκε. Μην την ρωτάς που γυρνά η σκέψη της....Είναι ακόμα εκεί. Χάνεται στ' ανθισμένα λιβάδια της ψυχής τους... Κλείνει τα μάτια και όλα έχουν νόημα. Το πιο απλό βλέμμα το πιο αθώο χάδι...

Γιαυτό μην την πληγώνεις.
Άστη να ζήσει το όνειρο. Και όταν θες να την ξυπνήσεις απλά πάρτη αγκαλιά...
Και χάιδεψε της τα μαλλιά...

Μην την τρομάξεις...
Το ξέρει και εκείνη ότι ζει ένα όνειρο...
Μην την πληγώσεις...
Μη....

Έρωτας

Το φεγγάρι ολοστρόγγυλο κοιτούσε από ψηλά όλη τη φύση. Μα πιο πολύ τη θάλασσα. Ήταν ερωτευμένο μαζί της, και δεν μπορούσε να κρυφτεί. Φύλαγε τις δυνάμεις του όλη μέρα και καθώς έπεφτε η νύχτα το αργυρό του χρώμα απλωνόταν σαν πέπλο παντού. Έριχνε το φως του απλοχερα πάνω της σαν χάδι, και καθώς έπαιζαν φως και νερό, με έναν τρόπο σχεδόν ερωτικό δημιουργούσαν αργυρογαλάζιες αντάυγιες που ξεκινούσαν από το βάθος του ορίζοντα και έφταναν μέχρι την ακροθαλασσιά. Εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τη στεριά. Εκεί ακριβώς σταματούσε το παιχνίδι τους και έδινε τη θέση του στα ερωτικά παιχνίδια του ζευγαριού.

Η θάλασσα ήταν απρόβλεπτη. Άλλες φορές φουρτουνιασμένη και άλλες φορές ήρεμη και γλυκιά... Ήταν και αυτή ερωτευμένη με το φεγγάρι, όμως δεν το έδειχνε. Ήξερε ότι ο έρωτας πονάει και ήθελε να προστατευτεί γιαυτό ήταν απόμακρη. Κάθε μέρα, όμως, μετρούσε τις ώρες και τα λεπτά, μέχρι να αποχαιρετήσει τον ήλιο. Και σαν έφευγε εκείνος, γαλήνευε και περίμενε να δει το φεγγάρι της. Μα αν κάποιο βράδυ το φεγγάρι δεν έβγαινε, εκείνη πονούσε γιατί πίστευε ότι την ξέχασε. Τότε την έπιανε η εκδίκηση. Είτε φουρτούνιαζε, είτε ύπουλα - φαινόταν ήρεμη και εκεί στα σκοτεινά - έπνιγε τους ναυτικούς, επειδή ένιωθε ότι την κορόϊδευαν. Οι ναυτικοί της έμαθαν τον έρωτα. Μαζί τους κάθε βράδυ ξενυχτούσε και μάθαινε για τους έρωτες τους σε κάθε λιμάνι που έπιαναν. Ζούσε τον ενθουσιασμό τους στην αρχή και την πίκρα τους κάθε που άφηναν το λιμάνι. Ξενυχτούσε μαζί τους, και τους παρηγορούσε, μα ΠΟΤΕ δεν μοιράζονταν τον δικό της έρωτα μαζί τους. Αυτό ήταν κάτι που κρατούσε μέσα της μυστικό. Γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τον έρωτά της για το φεγγάρι. Όλοι έλεγαν ότι το πλούσιο φως του ήλιου ήταν αυτό που ταίριαζε με την απεραντοσύνη της. Όμως εκείνη δεν ήθελε τον ήλιο ούτε και κανέναν ήλιο. Εκείνη αγαπούσε το φεγγάρι. Το ασημένιο του φως ήταν αυτό που την έκανε να νιώθει τόσο όμορφα! Έτσι κάθε βράδυ περίμενε, μέχρι να ανέβει ψηλά και να απλώσει το φως του πάνω της. Τότε ενιωθε πιο όμορφη από ποτέ, με το φως του να τη χαιϊδεύει. Γιαυτό και κάθε βράδυ φούσκωνε και έφτανε ως την είσοδο της σπηλιάς του νησιού. Εκεί στην άκρη της, συναντούσε το ζευγάρι του οποίου τον έρωτα φώτιζε το φεγγάρι.

Ξεχασμένα στην είσοδο της σπηλιάς εκείνου του νησιού, τα δυο σώματα δίπλα – δίπλα, σαν να ήταν εκεί από πάντα, καθισμένα αγκαλιά έμπλεκαν τα όνειρά τους, όπως το φως με το νερό. Ώρες και νύχτες, ατελείωτες είχαν περάσει εκεί, αγκαλιασμένοι να κοιτούν τη θάλασσα. Δυο ζευγάρια μάτια που συναντιόντουσαν στις ίδιες ανταύγιες φωτός, στα ίδια κύμματα. Δυο κορμιά που συναντιόντουσαν στην ακροθαλασσιά , και γίνονταν ένα, με τις καμπύλες τους να ταιριάζουν απόλυτα....

Εκεί λοιπόν, στη σπηλιά, το μόνο φως που έφτανε ήταν αυτό του ερωτευμένου φεγγαριού, που επειδή δεν μπορούσε να ολοκληρώσει εκείνο τον έρωτά του με τη θάλασσα, προστάτευε το αυτό το ζευγάρι και μεθούσε με τον έρωτά του...

Κάθε που έδυε ο ήλιος το ζευγάρι,χέρι - χέρι περπατούσε στην ακροθαλασσιά από την αρχή της παραλίας μέχρι την είσοδο της σπηλιάς. Τα μάτια τους πύρινες φλόγες, που σαν κοίταζαν ο ένας τον άλλο νόμιζες ότι θα ξεχυθούν χείμαρροι και θα κάψουν όλο τον κόσμο... Έφταναν περπατώντας στην είσοδο της σπηλιάς και εκεί έβγαζαν τα ρούχα τους. Ο ήλιος είχε ήδη πέσει και το φεγγάρι, έβγαινε κατακόκκινο. Αφήνονταν γυμνοί στην αγκαλιά της θάλασσας, σαν να ζητούσαν από το νερό να απομακρύνει όλες τους τις έννοιες. Εκείνη, αν και το έπαιζε σκληρή, ήταν πιστή στον ερωτα, και έπαιρνε όλα τα άσχημα μακριά αφήνοντας το ζευγάρι γυμνό. Άδειο από έννοιες και προβλήματα....Σαν νεογέννητο μωρό...

Μετά από ώρες κολύμπι, που κηνυγούσαν ο ένας τον άλλο και έπαιζαν σαν παιδιά, ξάπλωναν στην ακροθαλασσιά και άφηναν το πάθος να τους πλημμυρίσει. Τα χάδια τους βάλσαμο, και τα βλεμματά τους φωτιά. Τα φιλιά τους υγρά και παθιασμένα και τα κορμιά τους γίνονταν ένα.

Ύστερα αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης μέσα σε μια αγκαλιά...

Πόσα σ’αγαπώ χωράνε σ’αυτήν την αγκαλιά.

Πόσα σ’αγαπώ χωράει ένα βλέμμα.

Πόσο σ’αγαπώ δεν ξέρεις.

Πονάει ο έρωτας.

Όσο πιο γλυκιά είναι η αγκαλιά, τόσο πιο πολύ πονάει μετά η παγωνιά.

Όσο πιο βαθιά χάνομαι στα μάτια σου, τόσο πιο πολύ πνίγομαι μετά...

Όσο πιο πολύ σε γνωρίζω, τόσο πιο πολύ σ’ερωτεύομαι...

Και αναρρωτιέμαι...

Πόσο πολύ θα πονέσει στο τέλος?

Keep living #4

Ξύπνησε το πρωί, πολύ ανήσυχη. Το όνειρο που έβλεπε…Ήταν όνειρο ή πραγματικότητα?

Ήταν τόσο αληθινό….Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε δίπλα της , στη θέση του…

Η μεριά του άδεια, το μαξιλάρι του ατσαλάκωτο…Όπως όλους τους προηγούμενους μήνες άλλωστε…

Είχε ένα χρόνο σχεδόν να νιώσει την παρουσία του δίπλα της, νόμιζε ότι το είχε συνηθίσει, αλλά αυτό το όνειρο…Τόσο ζωντανό….Την είχε αγκαλιά και όλη νύχτα έκαναν έρωτα…

Άλλαξε πλευρό γυρίζοντας πλάτη στην άδεια θέση του κρεβατιού Πλησίασε το πρόσωπό της στο μπράτσο της και πήρε μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια της…Και τον μύρισε....Το άρωμά του ήταν ακόμα πάνω στο κορμί της…Θυμήθηκε το όνειρο πάλι…

Είχαν συναντηθεί, λέει, στο κέντρο για να μιλήσουν. Της είχε πει ότι την αγαπάει,και ότι του λείπει…Μετά από πολύωρη συζήτηση σε έναν μικρό αλλά αναπαυτικό καναπέ σε ένα ζεστό μαγαζάκι στο κέντρο, αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα στη θάλασσα Ανέβηκαν στη μηχανή του και κατευθύνθηκαν προς την παραλία.. Παρά το τσουχτερό κρύο η διαδρομή ήταν απολαυστική. Η Ελευθερία ένιωθε τον αέρα να της παίρνει τα μαλλιά και σιγά σιγά άδειαζε το κεφάλι της από τις σκέψεις, από τα προβλήματα, από τα πάντα…Το κοντέρ έδειχνε ήδη 250 ,είχε κλείσει τα μάτια, άκουγε μόνο τον ήχο της ταχύτητας, τον κρατούσε αγκαλιά σφιχτά και το μόνο που ένιωθε ήταν το άρωμα του…

Ύστερα από λίγο είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά τους. Ήρεμη, μα παγωμένη. Ανήσυχη, όπως πάντα, μα τόσο όμορφη…Έβγαλαν τα παπούτσια τους και περπάτησαν στην ακροθαλασσιά. Θυμήθηκαν εκείνη την πανσέληνο του καλοκαιριού που είχαν περάσει όλη τη νύχτα αγκαλιά στην άμμο, κοιτώντας το φεγγάρι...

Κατευθύνθηκαν προς το σπίτι της και όταν έφτασαν ο Μάριος πάρκαρε τη μηχανή του και κατέβηκε μαζί της. Η επόμενη στιγμή που θυμόταν η Ελευθερία είναι τα δυο σώματα γυμνά, μπερδεμένα μεταξύ τους στα σεντόνια της…Ο ιδρώτας έσταζε από πάνω τους, μα το πάθος τους δεν έσβηνε με τίποτα…Ώρες ατελείωτες βασάνιζαν ο ένας τον άλλο, αντάλλαζαν λέξεις φωτιά, χάδια καυτά και φιλιά – ατελείωτα φιλιά, όπως παλιά… Ύστερα τους βρήκε το πρωί αγκαλιά . Ένιωθε ακόμη τα καυτά του χέρια στο κορμί της. Χαμογελούσε και ένιωθε τόσο ευτυχισμένη που ήταν πάλι μαζί... Ώσπου άκουσε τη φωνή του να της ψιθυρίζει στ'αυτί : «Μου λείπεις πολύ εκεί που είμαι. Σ’αγαπώ, και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Αλλά ξέρεις ότι πρέπει να φύγω πάλι…Να θυμάσαι ότι οι ψυχές μας είναι δεμένες μαζί...». Και σε μια στιγμή , σαν σκιά , εξαφανίστηκε από το κρεβάτι της…

Άνοιξε τα μάτια της τρομαγμένη και άρχισε να τον ψάχνει…Όνειρο ήταν…?

Μα αφού τον μύριζε πάνω της…Δεν μπορεί να ήταν όνειρο…Προσπάθησε να θυμηθεί την τελευταία φορά που τον είδε. Πώς χώρισαν?Πότε έφυγε?Γιατί?Αφού ήταν τόσο καλά μαζί?Δεν θα χώριζαν ποτέ…Δεν μπορεί να την αρνήθηκε…

Όμως στο μυαλό της υπήρχε κενό...

Εκεί ξαπλωμένη όπως ήταν, άρχισαν να έρχονται αναμνήσεις στο μυαλό της, για πρώτη φορά μετά από μήνες. Σαν φωτογραφίες, χωρίς ήχο, χωρίς μυρωδιά. Αγκαλιές, φιλιά, ταξίδια, καλοκαιρινές νύχτες με φόντο τη θάλασσα και τα αστέρια…Βόλτες με τις μηχανές στο βουνό, στον ουρανό, στο Θεό… Ο Μάριος στη μηχανή του θυμωμένος ύστερα από καυγά να της λέει "Αντίο..." Και ύστερα, ένα τηλεφώνημα, και θρήνος... Μαύρο…Σκοτάδι … Μοναξιά… Κόσμος πολύς, λευκά λουλούδια παντού και μαυροντυμένοι άνθρωποι , μάτια κλαμένα γεμάτα θλίψη. Και κάπου ανάμεσά τους η Ελευθερία χαμένη... «Μα τι θέλω εγώ εδώ?»αναρωτήθηκε Και ύστερα θυμήθηκε... Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είδε και ξέσπασε σε κλάματα...

Αντίο…

Αυτο που μ'αρέσει...

Μέσα στο κλίμα των γιορτινών ημερών, παρέλαβα το εξής mail :

"ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ-ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΒΡΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ... ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ - ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΤΥΧΕΡΟΣ! ΦΙΛΙΑ!

ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΌ:
-ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΦΩΝΑΖΕΙ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΤΙ ΓΚΟΜΕΝΑ,
-ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΚΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΤΗΛ ΟΤΑΝ ΕΣΥ ΘΑ TΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ,
-ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΕΝΩ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.

ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
-ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΦΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ,
-ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,
-ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ...

ΑΝ ΑΝΟIΞΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ MAIL ΞΑΝΑΣΤΕΙΛΤΟ, ΕΙΤΕ ΕΙΣΑΙ ΑΝΔΡΑΣ ΕΙΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ........!!!!!!
ΑΝ ΟΧΙ, ΘΑ ΣΚΕΦΤΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΟΣ ... ΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑ MAIL. ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΟΥ ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΣΕ ΚΑΛΕΣΕΙ Η ΘΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ. ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ - ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙΣ.... ΘΑ ΣΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 13.42, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ. ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ!!! ΑΝ ΣΠΑΣΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΣΧΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ. ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ 15 ΑΤΟΜΑ ΜΕΣΑ ΣΕ 15 ΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ"

Και σου λέω εγώ :

Στείλε πρώτα αυτό το μειλ και πρήξε όλους τους "φίλους σου", όπως κάνεις καθημερινά με 1000δες άλλα ίδια μειλ....

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΙΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ (Στην καλύτερη....)

Αυτά είναι βλακείες. Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Και αν υπάρχουν είναι για λίγες μέρες ή για λίγους μήνες. Αν συνεχίζονται παραπάνω κάτι δεν πάει καλά. Μάλλον έχει μπλέξει με ηλίθιο...

Δεν θέλω κανέναν που θα με κοιτάει όλη νύχτα κάθε νύχτα! Δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν με κοιτάνε...Ούτε θέλω να με φωνάζει όμορφη γιατί το θεωρώ ηλίθιο!Προτιμώ να με λέει "Κορίτσι μου"....

Θέλω έναν άνθρωπο που θα είναι όπως και εγώ. Που θα κουράζεται , που θα πιεζεται, που θα φωνάξουμε, θα τσακωθούμε, θα κοιμηθούμε αγκαλιά, θα γελάσουμε...Έναν άνθρωπο που θα συνηθίσει το παραμιλητό μου, και θα συνηθίσω το ροχαλητό του.

Δεν θέλω κανένα τέλειο κατασκεύασμα του marketing όπως αυτά που μας πλασάρουν σε περιοδικά και τηλεόραση. Δεν είμαι ούτε εγώ τέλεια...Έχω πολλά ελλατώματα για να αναζητώ τον κύριο τέλειο! Άλλωστε δε θα άντεχα να συνυπάρχω με ένα ον τέλειο που δεν εκνευρίζεται ποτέ, που με κοιτάει μονίμως στα μάτια και λιποθυμάει μόλις τον ακουμπάω! "Σιγά ρε φίλε, δε είμαι δα και ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ!! Είπαμε, να σ'αρέσω και να μ'αρέσεις να είμαστε ο ένας για τον άλλο, αλλά οτιδήποτε περισσότερο μου κάνει υπερβολικό..."

Θέλω έναν άνθρωπο, με ελλατώματα, όπως είμαι και εγώ.

Προώθησε το αυτό σε όλες σου τις φίλες που ακόμα ψάχνουν, και θα κερδίσεις μια ζωή ήρεμη.

Βγάλε από το μυαλό σου το πρότυπο του mr. Perfect που θα σου φέρνει κάθε μέρα πρωϊνό στο κρεβάτι με τη γυαλισμένη οδοντοστοιχία μετά από 15 φορές σεξ που έχουν προηγηθεί, και ίσως καταφέρεις να ξυπνάς δίπλα από εναν άνθρωπο που είναι ο χαζομπαμπάς των παιδιών σας.

Προσπάθησε να σκεφτείς τι είχαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας και γεράσανε μαζί αγκαλιά και ψάξε να το βρείς. Δεν ήταν τέλοιοι, - Άρα μην ψάχνεις το τέλειο,

ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Η συνταγή είναι γνωστή και απλή. Νιώσε άνθρωπος και ψάξε να βρεις έναν άνρθωπο να στέκεται δίπλα σου στις δυσκολίες των καιρών, και να σε κρατάει απ'το χέρι μέχρι να περάσουν...

ΑΥΤΟ ΨΑΧΝΩ

Είναι βράδυ μέσα στις γιορτές, δουλεύω στο μαγαζί, και στο εστιατόριο έχει έρθει μια οικογένεια σε πλήρη απαρτία - ζευγάρι , κουνιάδοι, και ένα ζευγάρι ηλικιωμένοι στα 70φεύγα.
Αφού έχουν τελειώσει το φαγητό τους και έχουν αρχίσει την κουβέντα οι ηλικιωμένοι αποφασίζουν να αποχωρήσουν μόνοι τους. Είναι γύρω στη 1 το βράδυ και το μαγαζί έχει αρκετό κόσμο.
Φτάνει λοιπόν το ηλικιωμένο ζευγάρι στην αρχή της σκάλας(σσ. η σκάλα στριφογυριστή, από αυτέ που το κάθε σκαλί είναι από τη μια μεριά φαρδύ και από την άλλη πολύ στενό...).
Ο παππούς, εμφανέστατα πιο καλοδιατηρημένος από τη γιαγιά, αφήνει της γιαγιάς το χέρι το οποίο κρατούσε όλη την ώρα, για να μπορέσουν να περάσουν ανάμεσα από τον κόσμο, και έτσι φτάνει η γιαγιά στη σκάλα μόνη της.
Κοντοστέκεται και κοιτάει πελαγωμένη τα σκαλιά που πρέπει να κατέβει. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ που την είδα τη λυπήθηκα. Φαινόταν ότι δεν την παλευε με τη σκάλα. Έτσι, αποφασίζω να προχωρήσω προς το μέρος της γιαγιάς και να την βοηθήσω να κατέβει τη σκάλα. Όμως πάνω που έχω φτάσει από πίσω τους και είμαι έτοιμη να απλώσω χέρι, ο παππούς πιάνει τη γιαγιά από το μπράτσο, της χαϊδεύει τα μαλλιά, και της λέει : " Έλα κορίτσι μου, όπως μαζί τα ανεβήκαμε, μαζί θα τα κατέβουμε..." .
Αρκεί να σας πώ ότι με πήραν τα ζουμιά (είμαι και σκατοευαίσθητη ξέρετε...) εκεί στην είσοδο του μαγαζιού...

Εκείνο το βράδυ όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, στη συνομιλία με τον εαυτό μου και το Θεό, που έχω κάθε βράδυ, αντί (ως συνήθως) να κάνω παράπονα και να ζητήσω τα δικά μου, Του ζήτησα απλά, κάποια στιγμή, να μ'αξιώσει να ζήσω κάτι τέτοιο.....

Και αν κάτι ζητάω από τη ζωή μου είναι αυτό.

Αγνή, απλή αγάπη...

Και δεν με νοιάζει αν θα με λέει όμορφη ή μωρό, ή ό,τι θέλει....
Αρκεί να με κρατάει στα δύσκολα, και να νιώθω ασφάλεια...

Καλη χρονιά!

Χωρίς πλάκα, η αλλαγή του χρόνου ήταν η χειρότερη που έχω κάνει ποτέ...
Η νύχτα που ακολούθησε ακόμα χειρότερη....

Όμως

Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα...

Έτσι, απ'οταν ξημέρωσε η πρώτη μέρα του 2009,
όλα πάνε τέλεια!!!

Εύχομαι να έχουμε όλοι μας μια πανέμορφη χρονιά Διαφορετική απ'όλες όσες πέρασαν.

Με υγεία
Με πολλές αγκαλιές!
Και πολλή πολλή αγάπη!!!


Εχθές το βράδυ, γνώρισα ένα αγγελούδι 50 ημερών....
40κάτι εκατοστά ύψος...Και ροζ...Και μου χαμογελούσε όλη νύχτα....
Και όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου δάκρυσα...
Όχι δεν αναρρωτήθηκα "Εγώ πότε θα γίνω μάνα??"
Αναρρωτήθηκα όμως, σε τι κόσμο τα φέρνουμε να ζήσουν???
Οφείλουμε γιαυτές τις ψυχούλες τουλάχιστον,
να αγαπηθούμε...

Καλή χρονιά με αγάπη....

Καλη χρονιά!