Η χρονιά σέρφ

Τελευταία μέρα του χρόνου, και αν και παραμελημένο το μπλογκοdiary δεν γινόταν να περάσει αυτός ο χρόνος κ να μην κάνω μια ανάρτηση. 

Επετειακή. 

Για το καλό ρε παιδί μου!

Εδώ ειμαι λοιπόν. Δηλαδή όχι στο εδώ που ήμουν όλες τις άλλες χρονιές, αλλά σε ένα άλλο εδω. 4 περιπου ωρες μακριά απο εκείνο το εδώ. Και λίγο πιο royal και καθωσπρέπει απο το παλιό εδώ.

Η χρονιά που περνάει (ειναι καθοδόν σε όλο τον κόσμο, αλλού έχει ήδη έρθει η καινούρια και αλλού είμαστε ακόμα στην παλιά), ήταν μια γεμάτη άδεια χρονιά.

Ήταν μια χρονιά σαν σέρφ. 

Ξεκινησε κουλ ήρεμα και προσγειωμένα. Με δουλειά, σχετικά καλά χρήματα και πολύ αγάπη.  Αγάπη πάνω στην οποία πατάω για να νιώσω καλά - η σανίδα μου.

Στη συνέχεια άρχισε να φουσκώνει και να πηγαίνει σούπερ! Εγώ πάνω στη σανίδα μου πήγαινα σφαίρα. 

Ξαφνικά μπλααατς! Το κύμα με κατάπιε, εμένα και τη σανίδα μου (όπως τους περισσότερους εκεί έξω). Ήταν εκεί, γύρω στο καλοκαίρι. 

Μετά το πρώτο σοκ αγκαλιά πάντα με τη σανίδα μου, και όντας σοκαρισμένη πήρα την απόφαση. Θα φύγω. Είναι οριστικό.

Και έφυγα. Άφησα πίσω τα πάντα. Πούλησα ότι μπορούσα, και ήρθα εδώ με τη σανίδα μου και μια αγκαλιά. 

Ειμαι καλα, χαρουμενη κ ηρεμη. Πιο καλα απο οτι υπηρξα τα τελευταια 5 τουλαχιστον χρόνια. 

Πιο ήρεμη απ'οτι υπήρξα σε ολοκληρη τη ζωη μου.

Έτοιμη για πολλά και μεγάλα κύμματα. Έτοιμη για νέες θάλασσες. 

Γράφω από το εδώ, ενώ μυρίζω τα γλυκά που ψήνω στο φούρνο, για να μου θυμήσω:

Να συνεχίσω να κάνω όνειρα, τόσο μεγάλα που να με τρομάζουν.

Να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια για ό,τι βάζει το μυαλό μου, γιατί στο τέλος ειναι γαμάτο.

Να κρατήσω αυτήν την αγκαλιά που ήρθε στο δρόμο μου 10 χρόνια πριν και έδωσε νόημα στη ζωή μου!

Να ακούω καμιά φορά τι μου λέει αυτή η αγκαλιά,όσο φιλόδοξο και παράλογο και αν το βρίσκω.

Γιατί πρέπει να θυμάμαι πάντα πως αν πιστέψω οτι έχω φτερά,
μια μέρα θα πετάξω!

Καλή χρονιά με αγάπη πάνω απ'όλα και όνειρα. 

ΟΛΑ τα άλλα έρχονται!!!

Ταξειδια....

Θελω να σου πω για καινούριες αρχες.

Να σου μιλησω για νεα ξεκινήματα.

Ειναι παντα ομορφη μια νεα αρχή. Ενα start fresh που λενε. Είναι promising και αισιοδοξη κατασταση. Ειναι ελπιδοφορα. 

Αυτο.

Αλλα για να φτασεις εκει, για να κανεις το αυτο το πρωτο βημα που σε απελευθερώνει, πρεπει πρωτα να περπατησεις μεσα από ολα τα δύσκολα. 

Ειναι ενας δρομος δυσβατος. Απαιτει να  αντικρυσεις καταματα και τελικα να αγκαλιασεις ΟΛΟΥΣ σου τους φόβους. Να γίνεις αυτος που είσαι. Με πληρη επιγνωση.  
Δεν ειναι ευκολο. Κανενα start fresh δεν ειναι ευκολο. Γιατι αφεση αμαρτιων δεν υπαρχει πουθενα χωρις αντίκρυσμα. 

Έτσι και εδω λοιπον, αν θες να κανεις μια καινούρια αρχη θα πρέπει να φιλιωσεις με ολα αυτα που σε πονανε, σε θυμωνουν, σε πεισμωνουν. 

Μονο τοτε μπορεις να κλεσεις την πορτα πισω σου και να ανοιξεις την επομενη. Προετοιμασμενος για ο,τι καινουριο κρυβεται απο πισω. Έτοιμος να αντιμετωπίσεις την όποια δυσκολία. 

Έτοιμος να πέσεις με τα μουτρα και να ξανασηκωθεις 1000 φορές.

Γιατι αυτο ειναι οι νέες αρχές. Χιλιαδες νεες πτωσεις απο τις οποιες πρεπει να μπορεις να ξανασηκωθεις. Καθε φορα. Και να συνεχίσεις να περπατας...

Ως την επομενη πορτα. 

Γιατι καλυτερα απ'ολους τα ελεγε ο Κ.Π. Καβαφης στην Ιθακη του.


Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθακη,
να εύχεσαι να'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμενο Ποσειδωνα μη φοβασαι,
τετοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
Αν μέν'η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι ναναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαριστισι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ'εμπορεία Φοικλνικικα,
και τες καλές πραμάτειες ν'αποκτησεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικα μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικα μυρωδικα·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μαθεις και να μαθεις απ'τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθασιμον εκει ειν'ο προορισμος σου.
Αλλα μη βιαζεις το ταξειδι διολου.
Καλλίτερα χρονια πολλά να διαρκεσει·
και γέρος πια ν'αραξεις στο νησι,
πλουσιος με οσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δωσει η Ιθακη.

Η Ιθακη σ'εδωσε τ'ωραιο ταξειδι.
Χωρις αυτήν δεν θάβγαινες στο δρομο.
Άλλα δεν εχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθακη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που εγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Μόμεντς

Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές. 

Δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές στιγμές. 

Έχουν όλες την ίδια ακριβώς απειροελάχιστη διάρκεια. Αυτή της μια στιγμής. 

Το φορτίο όμως, που μπορεί να κουβαλάει η μια στιγμή από την άλλη μπορεί να είναι φοβερά διαφορετικό. 

Ας πούμε, άλλο φορτίο έχει μια στιγμή ενός απογεύματος στην παραλία, που ο γλυκός ήλιος σε ζεσταίνει ενώ το απαλό αεράκι σου χαϊδεύει το κορμί, και άλλο φορτίο έχει η στιγμή που σου τίθεται ένα τεράστιο δίλημμα, για παράδειγμα παγωτό ή γλυκό? 

Έτσι λοιπόν, στιγμή είναι αυτή που μόλις πέρασε διαβάζοντας αυτές εδώ τις λέξεις, στιγμή είναι και αυτή της λήψης μιας απόφαση για αλλαγή. 

Γιατί όσο μικρή ή μεγάλη και να είναι η απόφαση που πρέπει να πάρεις, ξέρεις βαθιά μέσα σου χρειάζεται μονάχα 1 στιγμή για να αποφασίσεις.  

Και αυτό ακριβώς είναι που μου το χαλάει λίγο όλο. 

Θα περίμενε κανείς ότι αυτές οι σημαντικές και βαρυσήμαντες στιγμές θα διαρκούν παραπάνω. Η θα έχουν κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες.

Αλλά όοοοοοοοχι. Οι στιγμές είναι όλες ίδιες. Ακόμα και αυτές που μας τρομάζουν με το φορτίο που κουβαλάνε. 

Γιαυτό αγαπημένε αναγνώστη έχω μια συμβουλή για σένα. 

Καμία στιγμή δεν είναι πιο ξεχωριστή, για να κάνεις κάτι ή να αποφασίσεις για κάτι. Καμία στιγμή δεν είναι διαφορετική από την άλλη. 

Όλες τις στιγμές όμως, μπορείς να τις κάνεις ξεχωριστές, με το να τους επιτρέπεις να κουβαλήσουν το βάρος που τους αρμόζει. 

Σταμάτα να μεταθέτεις τις αποφάσεις σου για αύριο και σταμάτα να αποφεύγεις τις καταστάσεις. Ζήσε κάθε στιγμή όπως της αξίζει. Δηλαδή όπως είναι. 

Και ναι ακούγεται κλισέ, αλλά σκέψου το την επόμενη φορά που θα έχεις μόλις πάρει μια απόφαση.

;)

Γουέντινγ Ντέι

Σήμερα λοιπόν είναι γαμομέρα. Με "ο" και όχι με "ω". Δηλαδή είναι κυριολεκτικά μέρα γάμου. 

ΤΟΥ γάμου. 

Του ΕΝΟΣ και μοναδικού γάμου της καλύτερης φίλης. 

Θα μου πεις και τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια μέρα?

Θα σου πω τι κάνω: Περιμένω φωτογραφίες από το γάμο. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ! Ούτε καν Video! 

Γιατί?

Μα γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. Γιατί ΔΕΝ θα τον ζήσω live. Γιατί είμαι τόσο μακριά που από προχθές κιόλας δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη και να πάω τελευταία στιγμή. 

Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα αυτό που σου δημιουργούν οι διαπλανητικές φιλίες. Αναγκαστικά δηλαδή πρέπει να σκέφτεσαι out of the box. 

Δηλαδή τι σημασία έχει, αν εγώ σχολάω την ώρα που η άλλη θα λέει "I do". Αν το πει τελικά, γιατί όπως είπαμε ΔΕΝ θα είμαι εκεί να το ακούσω... 
Τι σημασία έχει που τρώω το μεσημεριανό μου, την ώρα που η μέλλουσα νύφη ξύπνησε για να αρχίσει τις προετοιμασίες για την μεγάλη μέρα?

Υπάρχει απόσταση.... 

Σου έχω πει πολλές φορές πόσο νιώθω ότι ΔΕΝ ταιριάζω με τα διπλανά μου κομμάτια σε αυτό το πάζλ που ζούμε. Ε λοιπόν, η φίλη μου ήταν η φωτεινή εξαίρεση σε όλο αυτό, αλλά μάντεψε.... 
Πριν από (wow!είναι πολλά τα χρόνια) έφυγε!  Και από τότε ζει 11 ώρες μακριά(με αεροπλάνο) και 7 ώρες διαφορά ώρας από εμένα. 

Οπότε καταλαβαίνεις.

Με τη φίλη μου γνωριστήκαμε στο σχολείο. Μη φανταστείς ροζ καταστάσεις. Στο γυμνάσιο, στην έναρξη μιας κατάληψης, σε μια σκάλα. Εκείνη κατέβαινε και εγώ ανέβαινα. Την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σαν σκηνή από ταινία. Μέσα στην τρέλα εκείνης της πρώτης μέρας της κατάληψης που ο κόσμος έτρεχε πάνω κάτω σε σκάλες και προαύλια, εμείς ατάραχες ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας. Μέχρι το τέλος της μέρας ήμασταν οι καλύτερες φίλες και περάσαμε μαζί 10 μήνες. 

ΜΑΖΙ. Σχεδόν 24/7 ΜΑΖΙ. 

Και μετά.... έφυγε. 

Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που έφευγε και πέρασε από το σπίτι μου να με χαιρετίσει. Δεν έχω νιώσει ξανά να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Ήταν αυτή η μέρα, και Αυτό το συναίσθημα. 

Βρεθήκαμε, Χαθήκαμε, Ξαναβρεθήκαμε. Με 3 υπερατλαντικά και πολλά πολλά τηλέφωνα ενδιάμεσα, πέρασαν 16 χρόνια.  

Η μέρα του γάμου της ήταν η πιο πολυσυζητημένη μεταξύ μας μέρα. Από σχέδια άλλο τίποτα. Πολλά σχέδια. Διαφορετικά κάθε φορά. Αστεία, Σοβαρά. Γελοία. Αλλά πάντα σχέδια στα οποία ήμασταν ΜΑΖΙ. 

1 γέννα, αρκετοί χωρισμοί και πολλές συγκινήσεις μετά φτάνουμε στο σήμερα.

Σήμερα είναι λοιπόν αυτή η πολυσυζητημένη γαμομέρα. Σίγουρα όσο γράφω αυτές τις γραμμές βαριεστημένη και καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου, κάπου στην άλλη άκρη της γης, η φίλη μου κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, καθώς σε λιγη ώρα θα πει το "I DO" δημόσια στον άντρα της ζωής της. 

Και ενώ είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα ήμασταν ΜΑΖΙ αυτή τη μέρα, η πραγματικότητα μας απέδειξε λάθος. Εγώ είμαι εδώ καθισμένη στο βαρετό γραφείο μου προσπαθώντας να συμμαζέψω το μυαλό μου, ενώ εκείνη εκεί,να περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους. Φίλους, γνωστούς, οικογένεια.

Και εγώ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. 

Και είναι ΠΑΛΙ σαν να μου ξεριζώνεται η καρδιά. Απλά αυτή τη φορά γίνεται πιο ώριμα. Με πολυ ωριμότητα και λιγότερο κλάμα. 

Όχι για το γάμο σαν γάμο (για τον οποίο πραγματικά δεν μου λέει κάτι σαν event), αλλά για τη στιγμή αυτή που είναι ΤΟΣΟ σημαντική για τη ΦΙΛΗ μου, και εγώ ΔΕΝ είμαι εκεί!

Γιατί ΠΑΛΙ θα συμβεί κάτι μοναδικά σημαντικό για τη φίλη μου και εγώ δεν θα το μοιραστώ μαζί της.

Δεν είναι ότι επειδή θα λείπω θα τη νιώθω λιγότερο φίλη μου, ούτε και εκείνη εμένα. Γιατί αυτά που μας ενώνουν δεν είναι ότι μοιραζόμαστε πράγματα μαζί - δεν το κάνουμε άλλωστε. Είναι ότι επικοινωνούμε και κουμπώνουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε η καθημερινές αλλαγές να μην επηρεάζουν αυτή τη σχέση.

Είναι περίεργη, συναισθηματικά, μέρα η σημερινή, και πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου. Στεναχωριέμαι πραγματικά που δεν το ζω μαζί της αυτό σήμερα. 

Η διαπλανητική μου φιλία όμως με έχει μάθει ότι οι φιλίες είναι κάτι πολύ βαθύτερο από την καθημερινή επαφή. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κοινή κατασπατάληση του χρόνου μας. 

Είναι αυτό το ζεστό συναίσθημα που νιώθεις όταν μιλάς ή βρίσκεσαι με αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζεις φυσικά. Που όλα βγαίνουν εύκολα, χωρίς να χρειάζεσαι να είσαι ή να φέρεσαι "κάπως". Που είσαι ο εαυτός σου ολόκληρος, ξεδιπλωμένος, χωρίς να πιέζεσαι για να χωρέσεις στα κουτάκια κανενός. 

Που δίπλα του νιώθεις ότι είσαι στο ΣΩΣΤΟ σημείο του πάζλ.

Είναι αυτό το σημαντικότερο δώρο που μου έχει κάνει η διαπλανητική μου φιλία, και γιαυτό το λόγο η θλίψη μου και η ταυτόχρονη χαρά μου σήμερα με έχει πνίξει και δεν μπορούσα να λειτουργήσω αν δεν έγραφα αυτές τις γραμμές, και αν δεν αφιέρωνα λίγο από το χρόνο μου σε εκείνη. 
Όπως θα έκανα άλλωστε και αν ήμουν δίπλα της σήμερα, αυτές τις ώρες. Σε εκείνη λοιπόν, αφιερωμένες οι σκέψεις μου και οι ώρες μου...


Γιατί κατά βάθος ήμουν εκεί σήμερα... Έστω πνευματικά. 

Αλλά τώρα σσσσσ.... Αρχίζει ;)

Hello, Hello φρόμ ινσάιντ.

Είχα όρεξη σήμερα για λίγο Καβάφη, αλλά απ'όλα του τα ποιήματα η Πόλις μόνο με τράβαγε, και έτσι είπα να το αφήσω. Κυρίως γιατί είναι Παρασκευή και όλα είναι πιο χαρούμενα, αλλά και επειδή δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλω να πω...

Αυτό που θέλω να πω σήμερα είναι ότι την ευτυχία η τη δυστυχία που ζεις την κουβαλάς μέσα σου. Όπου και να πας, ό,τι και να αλλάξεις αν δεν αλλάξεις τον εαυτό σου, πάντα την ίδια μιζέρια θα κουβαλάς. 

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, άτομα και περσόνες που γνώρισα κατά καιρούς. Παντού αντιλαμβάνομαι το ίδιο μοτίβο. Άνθρωποι που πασχίζουν να αποκοπούν από ανθρώπους/καταστάσεις/σπίτια/πόλεις/ χώρες που τους "βαραίνουν", που τους δυστυχούν, ή τους ζορίζουν. 

Η βαθιά αλήθεια όμως αισθάνομαι ότι βρίσκεται αλλού. Καμιά πόλη, καμία χώρα και κανένας πλανήτης ΔΕΝ θα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, ΔΕΝ θα απαλύνει τη μιζέρια σου, ΔΕΝ θα εξασφαλίσει την επιτυχία σου.

Η αλλαγή που πρέπει να στραφείς βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται μέσα σου. Και μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά σταμάτα να ασχολείσαι με την δεξιά η τον αριστερό που σε ενοχλούν/πιέζουν/αγχώνουν. Στρέψε το βλέμμα μέσα σου και κάνε μια γερή αυτοκριτική και στη συνέχεια σήκωσε τα μανίκια και ξεκίνα το ξεκαθάρισμα. Αφού ξεκαθαρίσεις το μέσα σου, τι νιώθεις και τι δε νιώθεις, πως φέρεσαι και γιατί φέρεσαι έτσι, μόνο τότε γύρνα το βλέμμα γύρω σου, και θα δεις ότι δεν σου φταίει πια κανείς γύρω γύρω. Τα έχεις λύσει όλα από μέσα.

Σταμάτα να αγαπάς βλαμμένους ανθρώπους που σε καταστρέφουν (γιατί σε καταστρέφουν, και ας μην μπορείς να το διανοηθείς). Σταμάτα να αναλώνεσαι αποδίδοντας ευθύνες για ότι αφορά ΕΣΕΝΑ σε άλλους.[Ακόμα και αν αυτοί είναι οι συγγενείς σου που τους κατηγορείς για τη μεταφορά ελλατωματικού dna...]

Αφιέρωσε όλη αυτή την ενέργεια στον εαυτό σου, και θα δεις διαφορά..

Αυτό. Από μέσα.