HAPPY NEW YEAR!!!

Παραμονές Χριστουγέννων. Οι πόλεις στολίζονται, τα σπίτια στολίζονται. Μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα στενά. Ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Με γιορτινή διάθεση γεμίζουν δρόμους και μαγαζιά, και αδειάζουν τα πορτοφόλια τους, στην προσπάθειά τους να γεμίσουν το συναισθηματικό τους κενό…

Χριστούγεννα. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι, τρώνε τρώνε τρώνε…Μέχρι να σκάσουν! Φορούν τα καλά τους, και συζητούν, για τα πολιτικά, για τις εξελίξεις… Παραδίπλα τα παιδιά παίζουν. Περιμένουν με ανυπομονησία το βράδυ (Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς), για να έρθει ο Άγιος Βασίλης, να τους φέρει το δώρο που του ζήτησαν…

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη...Δεν θυμάμαι αν ποτέ μου είπαν ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης…Θυμάμαι όμως ότι πολλά Χριστούγεννα τον περίμενα δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο…Αλλά πάντα με έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί είχε έρθει χωρίς να τον δω...Το καταλάβαινα ότι είχε έρθει, γιατί είχε φάει κουραμπιέ, είχε πιει και το γάλα του…Φυσικά είχε αφήσει και το δώρο του για μένα...Ό,τι ακριβώς του είχα ζητήσει με γράμμα καιρό πριν…

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσα ρομαντικά… Σε έναν κόσμο σκληρό, που δεν με χωράει…Αφού λοιπόν δεν με χωράει αυτός ο κόσμος, (κάτι που μάλλον άρχισα να το συνειδητοποιώ πολύ μικρή…) εγώ έπλασα τον δικό μου κόσμο, μέσα τον οποίο ζω…Έχω ακόμη μέσα μου τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσα…όπως αυτό του Άγιου Βασίλη… Οι γονείς μου, όπως και πολλών άλλων παιδιών, φρόντισαν να μου γεμίσουν τη ζωή μου με παραμύθια… Με όμορφους πρίγκιπες και κούκλες πριγκίπισσες, με αληθινή αγάπη, με θαλπωρή και ζεστασιά…

Και τα κατάφεραν…

Πολλές φορές όμως, η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή, που δεν την αντέχω…
Πόσο πολύ θα ήθελα, να γράψω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη…
Ήθελα να του ζητήσω….

Αγάπη, Κατανόηση, Σιγουριά, Ασφάλεια…

Δεν θέλω ούτε κούκλες, ούτε ποδήλατα…

Άγιε Βασίλη, αφού δεν ήρθες να σε γνωρίσω τόσα χρόνια, μπορείς να καταδεχτείς να μπεις στο Blog μου??

Αν μπεις, Άγιε μου Βασίλη, φέρε μου ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ για φέτος…

Μόνο αυτά θέλω…Να νιώσω ξανά ζεστασιά, να νιώσω ότι επιτέλους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να σκέφτομαι τι θα πω και πώς να το πω…

Λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή για τα παιδιά...Και ίσως να είναι έτσι, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη μαγεία των ημερών... Εγώ που ζω ακόμη αυτό το παραμύθι, που νιώθω ακόμα παιδί, μπορώ να ζήσω λίγο Χριστούγεννα? Πρωτοχρονιά??

I AM BACK!

Χάθηκα...Είναι Αλήθεια...

Δεν ξεχάστηκα...Απλά δεν είχα όρεξη...Ούτε για Blog, ούτε για ζωή...Είχα ανάγκη από ένα ταξίδι...Και αφού δεν μπορύσα να φύγω στην κυριολεξία, έφυγα με το μυαλό.....

Χρειάστηκα ένα break... Θα χρειαστώ κιάλλο, κι άλλα πολλά...

Θα χρειαστώ και εσένα δίπλα μου....

Σε πολλές πτήσεις.... Σε πολλά μέρη....

Όχι για ένα κομμάτι της ζωής...

Όχι για λίγο...

Για πολλά.....

Για πολύ....

Στο ταξίδι μου αυτό....Το ταξίδι της ψυχής μου, με σένα οδηγό, και συνοδηγό, αναρρωτήθηκα πολλά πράγματα...

Τι είναι αγάπη?

Αγάπη είναι οι λέξεις στο βιβλίο σου....στο βιβλίο μου...στο βιβλίο μας...
Αυτό το βιβλίο που ανοίξαμε , και είναι γεμάτο κενές σελίδες...

Σελίδες που γεμίζουμε σιγά σιγά, με τα δικά μας βήματα...

Βήματα χέρι -χέρι...Βήματα μοναξιάς...Βήματα...

Αναρωτήθηκα για πολλά...Όμως για ακόμα μια φορά, ΕΣΥ μου έδειξες το δρόμο...ΕΣΥ με έμαθες ότι....

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...

Για άλλη μια φορά Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

Δεν ξέρω άλλες λέξεις να σου εκφράσω αυτό που νιώθω...

Δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που ζω...

ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

Πήλιο…
Ένα βουνό, πάνω στη θάλασσα…!

9:20
Ανοίγεις το παράθυρο στο δωμάτιο, και το κρύο πλημμυρίζει το χώρο… Η ομίχλη δεν σου επιτρέπει να δεις πάνω από 10 μέτρα μακριά…Ο κόσμος από κάτω πηγαινοέρχεται στα στενά σοκάκια του χωριού…

10:30
Πλησιάζεις το παράθυρο του δωματίου.. Η εικόνα απ’ έξω έχει αλλάξει.
Το τοπίο έχει καθαρίσει και πια το βλέμμα σου φτάνει στη θάλασσα…Βλέπεις τη Σκιάθο… Παρατηρείς τα καραβάκια που πηγαινοέρχονται…
11:00
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς να κατεβαίνεις…
Περνάς από χωριά μικρά και μεγάλα…Κυριαρχεί το γκρι της πέτρας και το πράσινο της φύσης…Ακούς τα νερά που κυλούν στις πλαγιές και στη στροφή βλέπεις τις ηλιαχτίδες που παιχνιδίζουν με τη θάλασσα …
11:20
Μετά από μια διαδρομή 20’ , μέσα στη μαγευτική φύση του βουνού, νιώθεις το αλμυρό αεράκι να σου χτυπάει το πρόσωπο…

Ο Βόλος τα συνδυάζει όλα…Ικανοποιεί όλα τα γούστα… Έχει μέρη ήρεμα έχει και μέρη με κόσμο… Έχει χιόνια, έχει και θάλασσα…

Κάθε διαδρομή κάτι σου μαθαίνει…
Κάθε προορισμός έχει κάτι να σε διδάξει..
Μπορείς να μάθεις…ή μπορείς να αδιαφορήσεις…
Μπορείς να κάνεις μια στάση... Μπορείς και να συνεχίσεις να τρέχεις…

Αν επιλέξεις να σταματήσεις, να αφοσιωθείς σε ό,τι ακούς και βλέπεις, να ενδιαφερθείς και να διδαχθείς, μπορεί να πονάει…
Μπορεί να σου αλλάξει πορεία…
Μπορεί να σε ταρακουνήσει…

Αν όμως αδιαφορήσεις???
Μπορείς να συνεχίσεις την πορεία σου και να μη μάθεις ποτέ…
Άραγε δεν θα μάθεις ποτέ?
Ή μήπως κάποια στιγμή αναγκαστείς να παραδεχτείς αυτά που τότε ειπώθηκαν και απλά εσύ αδιαφόρησες να ακούσεις??
Μήπως είναι πιο επώδυνο τότε??

Το νινί...

Υποθέτω όλοι γνωρίζεται το γνωστό άσμα "Το νινί σέρνει καράβι", το οποίο παραπέμπει στη λαϊκή ρήση "Το ...σέρνει καράβι", ή όπως έλεγαν με τη μορφή παροιμίας οι παλιότεροι : " Αν δεις καράβι στο βουνό, νινί θα το 'χει σύρει!"...

Γιαυτή την παροιμία θα σας μιλήσω και εγώ σήμερα...

Εγώ, όπως γνωρίζουν ΟΛΟΙ οι φίλοι και οι γνωστοί, δεν έχω καθόλου καλές σχέσεις ούτε με το βουνό, ούτε με τα σώματα ασφαλείας...

Μάλιστα, αν μου έλεγες, πριν από 3 μήνες, ότι θα ξυπνάω 4 το πρωί κάθε εβδομάδα, και θα ξεκινούσα να παίρνω σβάρνα τα βουνά, μέσα στο κρύο, και μέσα στην ομίχλη,

και ότι θα στηνόμουν και 1 ώρα να περιμένω μέσα στο ψοφόκρυο,

ΘΑ ΓΕΛΟΥΣΑ!!

Αν μου έλεγες κιόλας ότι θα ανυπομονούσα γιαυτό, και ότι θα μετρούσα αντίστροφα τις μέρες και τις ώρες για να έρθει εκείνη η στιγμή που θα έφτανα να αντικρύσω έναν άνδρα με στολή...

ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΛΟΣ!!!!

Και όμως...Να που ξυπνάω και τρέχω και μ'αρέσει, και ανυπομονώ...Και το απολαμβάνω...Και είμαι και ευτυχισμένη....

Η γνωστή παροιμία λοιπόν εξηγεί πως το καράβι βρέθηκε στο βουνό...

Δεν μας λέει όμως...

ΤΟ ΝΙΝΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΗΣΕ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΕΕΕΕΕΕ???

Άμα σου πώ ότι μετά από τόσα ταξίδια ,συνήθισα το βουνό και το κρύο και θέλω να πάμε εκδρομή στο βουνό, τι θα μου πεις? Ότι το νινί σέρνει καράβι????

Ο βυθός...

Τριγυρίζοντας στις μουσικές γωνιές του υπολογιστή μου, έπεσα πάνω σ'αυτό το τραγούδι, που είχα να το ακούσω καιρό... Αν υπάρχει τραγούδι να με εκφράζει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές , τότε σίγουρα είναι αυτό...

Το μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας...

Ο βυθός - Χάρις Αλεξίου

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πώ,

το σ'αγαπώ, δυο μόνο λέξεις.

Αγάπη μου πώς να μ'αντέξεις,

που 'μαι παράξενο παιδί, σκοτεινο.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,

και αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.

Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις,

σου το'χα πει ένα πρωί, βροχερό...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,

σ'ένα χάδι θα σου τα δώσω.

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,

μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνος θα μείνεις,

κι εγώ πιο μόνη και από μένα,

μες σε δωμάτια κλεισμένα,

το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.

Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...

Στα σοβαρά μην με παίρνεις,

ειν'το μυαλό μου θωλό,

Είναι και ο κόσμος μου, αστείος.

Κι όταν με βαρεθείς τελείως,

ψάξε αλλού να με βρείς, όπως με θές.

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο,

και κάποιο στίχο που σου μοιάζει.

Κοιτάζω έξω και χαράζει,

Έγινε τ'αύριο πάλι χθες...

Θα σβήσω το φώς κι όσα δεν σου χω χαρίσει,
'ένα χάδι θα σου τα δώσω,
Κι ύστερα πάλι, θα σε προδώσω,
μες του μυαλού μου τον μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά, που μόνος θα μείνεις,
κι εγώ πιο μόνη και από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.
Γιατί μες το όνειρο μόνο ζω...

Μια μέρα, Μια ηλιαχτίδα, κ ένας Φίλος

Σήμερα, πέρασα μια περίεργη μέρα.

Από αυτές που σου τα δίνουν όλα (ή σχεδόν όλα), αλλά για λίγο.

Είχα ραντεβού με την ηλιαχτίδα μου... Για 4 ώρες μόνο...

Παράξενο πράγμα...Να περιμένεις να περάσουν οι μέρες, μέσα στο κρύο τη βροχή και την παγωνιά, για να έρθει η στιγμή εκείνη που έχεις ραντεβού με την ηλιαχτίδα σου...Για 4 ώρες μόνο.

Να πρέπει μέσα σε 4 ώρες να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να ρουφήξεις όλη την ενέργεια που μπορείς, για να έχεις αποθέματα μέχρι το επόμενο ραντεβού...

Και είναι πραγματικά παράξενο συναίσθημα στην αρχή ανυπομονησία, σφίξιμο στο στομάχι, περίεργες σκέψεις "θα του αρέσω? του έλειψα όσο μου έλειψε?κλπκλπ" (τι και αν σε ξέρω χρόνια, τι και αν με έζησες και σε έζησα? Τι και αν κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μαζί αμέτρητες φορές...Τι και αν αγαπηθήκαμε , και αν τσακωθήκαμε και τα ξαναβρήκαμε...Τι και αν έχω περάσει τόσα και τόσα μαζί σου...Ακόμα το στομάχι μου σφίγγεται όταν πρόκειται να σε συναντήσω...)...

Στεκόμουν από μακριά και σε κοιτούσα.Δεν με είχες δει.Σου είπα ότι κάτι μου έτυχε και δεν θα έρθω. Όμως εσύ στεκόσουν εκεί...Έψαχνες μέσα στο πλήθος...Κρύφτηκα και σε πλησίασα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να μιλήσω... Το στομάχι μου κόμπος... Οι περίεργες σκέψεις με είχαν κυριεύσει "Τι θα του πω? Τι θα μου πει?Θα χαρεί που με βλέπει τελικά?κλπκλπ"...

Και ξαφνικά εμφανίζομαι μπροστά σου...Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο, από ένα βλέμμα, ένα φιλί και μια αγκαλιά...Αυτή η αγκαλιά...Αχ...Πόσα μπορώ να υπομένω για αυτήν την αγκαλιά... Και σε κοιτούσα... Και μου μιλούσες... Και ήμασταν αγκαλιά...Και κάπως έτσι, τόσο γρήγορα πέρασαν οι ώρες και έπρεπε να φύγω...

Φιλί, αγκαλιά, λόγια γλυκά....

Γειά σου...Θα σε δώ στο επόμενο ραντεβού...

Και ανάμεικτα συναισθήματα μετά...

Μια χαρά...

Και μια λύπη...

Ένα δάκρυ...Είναι χαράς και λύπης ταυτόχρονα...

Και γυρίζω πίσω...Και μπαίνω στο blog μου να ξεχαστώ...Και πέφτει το μάτι μου σε ένα σχόλιο...Σχόλιο σε παλιαιότερη ανάρτηση.Που δεν το είχα δει...Από έναν φίλο...

ONE MAN SHOW-www.diktyo1024.gr είπε...
Όσο μισήσαμε την Καστοριά την πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας ως φοιτητές, άλλο τόσο μισήσαμε την τελευταία μέρα που μαζεύαμε τα πράγματα μας από το σπίτι. Δεν είναι τελικά ο προορισμός αυτό που μας σημαδεύει, αλλά το ταξίδι.... Και αυτά τα 4 χρόνια ήταν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι!!

Πόσο πίσω με γυρνάς Παναγιώτη μου!

Πίσω, όχι μόνο στην τελευταία μου μέρα...(είναι αλήθεια.Τη μίσησα θανάσιμα την τελευταία μέρα μου .Περισσότερο απ'όσο είχα μισήσει την πρώτη ...)

Με γύρισες πίσω σέ όλες τις τελευταίες μέρες που είχα ζήσει. Μεταξύ όλων και της δικής σου...(Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ που δούλευα και δεν άκουσα την τελευταία σου εκπομπή...όμως κάποιος μου την είχε ηχογραφήσει, και την άκουγα πολλά πρωινά που ξυπνούσα... :) .... )...Πόσα έχουμε περάσει εκεί...Φιλίες, Τσακωμούς, Ανησυχίες...χαχα...Τα σκέφτομαι και γελάω...Δουλειές, εκπομπές, φιλοδοξίες...Προσπάθειες....

Και τι ταξίδι! Ταξίδι με αντίξοες συνθήκες. Χιόνια, κρύο, αφραγκίες...Ποτά, μεθύσια, γέλια και κλάματα! Εμπειρίες ζωής. Ανεπανάληπτο ταξίδι...

Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Εσένα και όλες τις άλλες... Ευχαριστώ που κάνατε τις μέρες μου και τις νύχτες μου στην Καστοριά τόσο, μα τόσο όμορφες.Τόσο μα τόσο αξέχαστες!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!!!

Να βλέπω ενδιαφέρον ΛΕΜΕ!!!!!

Όλα ξεκίνησαν από το blog του αγαπητού samael.
Σήμερα διάβασα το Post "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ : ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ " το οποίο για ακόμα μια φορά με έβαλε σε σκέψεις...
Σκέψεις που έχουν να κάνουν με το χιλιοσυζητημένο θέμα της κατάντιας του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.

Δεν είμαι από αυτούς που απέχουν, δεν είμαι από αυτούς που αδιαφορούν. Δεν μπορώ όμως , να με βάλω στην κατηγορία των ιδιαίτερα πολιτικά ενεργών ανθρώπων... Όχι γιατί δεν θέλω (ίσα - ίσα), αλλά γιατί η πολιτική, όπως λειτουγεί στις μέρες μας, δεν με εκφράζει.

Σαν χρώμα ξέρω ότι με εκφράζει το Πράσινο.

Έχω αγωνιστεί με το πράσινο, έχω πιστέψει στο πράσινο, έχω προσπαθήσει για το Πράσινο...

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όμως των τελευταίων χρόνων, το οποίο στήριξα με πάθος, και για το οποίο αγωνίστηκα (όσο αγωνίστηκα...), δεν με εκφράζει...
Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως, με έκανε να πιστέψω.
Να πιστέψω ξανά, ότι ίσως υπάρχει τρόπος να ταιριάξω την πολιτική στις ανάγκες μου και στα θέλω τα δικά μου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, με έκανε να πιστέψω. όχι γιατί μου το έδειξε (αφού 3,5 χρόνια απείχε και αυτός μαζί με όλους εμάς από το πολιτικό σκηνικό) , αλλά γιατί πίσταψα ότι υπήρχαν λόγοι γιαυτή του την απουσία.
Επειδή πίστεψα στον Γιώργο, τον στήριξα...Και ο Γιώργος βγήκε.

Επόμενη μέρα

Περίμενα να δώ τι θα κάνει ο Γιώργος για να μου αποδείξει ότι άξιζε την ψήφο μου.
Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα, ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν συζητούν απλά...Πράττουν κιόλας!

Πάντα στις πολιτικές συζητήσεις με αδιαφορούντες για τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα η ατάκα μου ήταν η εξής " Δεν βοηθάμε τον τόπο μας να πάει μπροστά με το να αδιαφορούμε για την πολιτική. Πρέπει να συμμετέχουμε, αν θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα να μας εκφράζουν". Η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν "Απέχουμε, για να τους τιμωρήσουμε..."
Απέχετε για να τιμωρήσετε ποιούς?τους πολιτικούς?Μπααα... Δεν νομίζω.Οι πολιτικοί εκεί είναι. Και όσο απέχετε τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα... Αυτό που χρειάζεται είναι η ενεργή συμμετοχή.

Και αν δεν ξέρετε πως, αλλά θέλετε πατήστε "ΕΔΩ " ...

Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που εκτός από το να συζητάνε ( ή μέσα από τη συζήτηση ), δημιουργούν κιόλας!! Ο "tzonakos " και η "παρέα" του, άνοιξαν το δρόμο σε όλους όσους θέλουμε να συμμετέχουμε στο να διορθωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα...

Εμπρός λοιπόν να δώ συμμετοχές...

Coldplay

Η μουσική κάτι μου θυμίζει...
Για να δούμε...

Despina Vandi - Thelo [New Single]

XMMMMM....

Justin Timberlake - Lovestoned (Tiësto Remix) [video]

Και αυτό το Post είναι αίτημα του ίδιου φίλου...Για να παρατηρήσετε τις ομοιότητες στα δυο video...

Tsalikis Giorgos Leei Leei Γιώργος Τσαλίκης Λέει Λέει

Αυτο το post είναι αίτημα ενός φίλου...

I MISS YOU!!

Μου λείπεις
Μου λείπεις…

Πόσες φορές να το γράψω?
Πόσες σελίδες να γεμίσω με 4 λέξεις μόνο…

Μου λείπεις…Σ’ αγαπώ…

Όσες φορές και να το γράψω, τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που νιώθω…
Το κενό που άφησες…

Κι όμως είσαι εδώ…Σε νιώθω δίπλα μου στο αυτοκίνητο στο συνοδηγό, σε βλέπω να μου χαμογελάς στο φανάρι, νιώθω το χέρι σου στο χέρι μου…Σε νιώθω δίπλα μου όταν μιλάμε στο τηλέφωνο…Ακούω την ανάσα σου και σε μυρίζω πάνω μου…

Όμως ανοίγω τα μάτια μου και δεν είσαι εδώ…
Κοιτάω τα χέρια μου και λείπεις απ’ την αγκαλιά μου…
Και τότε ξέρω…ότι αγαπώ μια σκιά…

Όλοι μου λένε να μη στο λέω…Αλλά ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ρε γαμώτο…
Μιλάμε και με ρωτάς…Τι έχεις? Δεν είσαι καλά….
Καταπίνω τους λυγμούς μου, να μην καταλάβεις ότι κλαίω…
Το ξέρω ότι με χρειάζεσαι δυνατή…Αλλά πού να βρω τη δύναμη αφού εσύ δεν είσαι εδώ?

Δεν πρέπει…Δεν χρειάζεται…Κι όμως το δάκρυ μου δεν λέει να στεγνώσει…

Εκπλήξεις!!

Λοιπόν,

Σήμερα μου συνέβη το εξής...

Είχα τρελές αϋπνίες όλη νύχτα, σε σημείο να έχω κοιμηθεί συνολικά 2-3 ώρες...

Το ξημέρωμα λοιπόν είχα αρχίσει να περιπλανιέμαι στο νετ έτσι για να περάσει η ώρα...

Κάποια στιγμή βρέθηκα και στο blog του Εφιάλτη ,και ήθελα να αφήσω το σχόλιο μου, σχετικά με το τελευταίο του post για τις εκπλήξεις...

Αφού λοιπόν το έγραψα και το τελείωσα πατάω το ποντίκι μου πάνω στο καταπληκτικό πορτοκαλί κουμπάκι που λέει "ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ" ...

Kαι...

ΤΣΑΦ!!!

Σβήνουν όλα! Υπολογιστές, φώτα....

Έπαθα μια ψιλοφρίκη γιατί ήμουν και ολομόναχη στο σπίτι (καθώς οι γονείς έλειπαν σε ταξίδι) και έχω ξεσυνηθίσει να μένω μοναχή...

Εκεί λοιπόν που ψάχνομαι "τι έγινε???" Και χωρίς να έχω προλάβει να σηκωθώ από το γραφείο μου, ακόμα κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή…Δεν σας κρύβω ότι είχα ψιλοαγριευτεί…Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα αυτό το feeling του φόβου…

Ξαφνικά και μέσα στην τρελή ησυχία ακούω την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει…

Εκεί να με δεις!!!

Περίμενα να ακούσω φωνές – ότι επέστρεψαν οι γονείς μου – Αλλά τίποτα! Νεκρική σιγή…Είχα πια σηκωθεί…Και περπατούσα αθόρυβα προς την εξώπορτα…Τώρα τι έψαχνα και γιατί πήγαινα μέχρι εκεί, μη με ρωτήσετε…Κρατούσα στο χέρι μια γόβα με λεπτό τακούνι – το μόνο "φονικό όπλο" που βρήκα διαθέσιμο στο δωμάτιό μου – και ήμουν έτοιμη να ορμήξω στο υποψήφιο ληστή….

Φτάνοντας λοιπόν στην πόρτα που χωρίζει το διάδρομο από το σαλόνι, βλέπω μια φιγούρα να σχηματίζεται στο τζάμι της πόρτας, και πιάνω το πόμολο να ανοίξω για αιφνιδιασμό…. Την ίδια στιγμή, η φιγούρα ανοίγει τη πόρτα προς τα εμένα…

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τις φωνές που έβαλα και εγώ αλλά και η μαμά μου , η οποία προσπαθούσε να μπει στο σπίτι αθόρυβα για να μη με ξυπνήσει...

Κατατρόμαξα και εγώ και εκείνη…Αφού δεν περίμενε πρωί - πρωί να έχω βρικολακιάσει!!!!

Αμέσως μετά τις φωνές πεθάναμε στα γέλια…

Αλλά αυτό και αν ήταν έκπληξη!

Σημαντικές Ημερομηνίες

Ο αγαπητός Νίκος - Skount, όπως και η αγαπητή Trelofantasmeni με προσκάλεσαν παράλληλα να παίξω αυτό το παιχνίδι...

Έτσι λοιπόν μπήκα και εγώ στο χωρό των παιχνιδιών...

Πάμε λοιπόν....

Σημαντικές Ημερομηνίες

1. 10/11/84 Η μέρα που γεννήθηκα!!!

2. 8/5/87 Η μέρα που γεννήθηκε ο αδερφούλης μου - η αδερφή ψυχή μου...

3. 1/4/01 Η πρώτη μέρα που πέρασα ολόκληρη με την τωρα κουμπάρα μου (τότε ήμασταν απλά γνωστές, και εκείνη τη μέρα δέσαμε...)

4. 1/2/03 Η μέρα που πάτησα το πόδι μου πρώτη φορά στην Αμερική

5. 22 / 2 /03 Η πρώτη μέρα στη σχολή μου (χαχα θυμάμαι σαν τουρίστρια πήγα..Ξεκινούσαμε 8 και πήγα στις 12!!!)

6. 1-30/3/04 Η πρώτη μέρα που γνώρισα το άλλο μου μισό (κάπου μέσα στον Μάρτιο του '04)

7. 6/7/06 Και η μέρα που το έχασα... Αλλά ευτυχώς όχι για πάντα...

8. 28/7/06 Η μέρα που πάντρεψα την κολλητή μου... (Με πολιτικό γάμο αλλά...Πολύ κλάμα...)

9. 17/10/06 Η πρώτη μέρα στη δουλειά μου (για Interview...)

10. 10/4/06 "5-4-3-2-1 - ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!!" Το πρώτο live (δεν μπορώ να πώ λεπτομέρειες, αλλά ήταν μια μέρα συγκλονιστική... Έκλαιγα συνεχώς...)

Υπάρχουν και πάρα πάρα πολλές άλλες....Τις θυμάμαι αλλά αν τις γράψω θα πρέπει να γράφω 1 εβδομάδα...

Για μένα όλες οι μέρες έχουν κάτι σημαντικό...

Δίνω πάσα το παιχνίδι στους :

- artou

- Γλαρένια

- Ονειροπαρμένη

- Πυγμαλίων

- Zealot ~ ape

- If..igeneia

- Skouliki

- Εφιάλτης

- Matrix

- Λολίτα

Και όποιος άλλος θέλει φυσικά...

I’m here without you…

I'm here without you - 3 Doors Down



A hundred days have made me older (100 μέρες μεγάλωσα)
Since the last time that I saw your pretty face (από την τελευταία φορά που είδα το γλυκό σου πρόσωπο)
A thousand lies have made me colder (1000 ψέματα με πάγωσαν)
And I don't think I can look at this the same (Και δεν νομίζω ότι μπορώ να το ξαναδώ ίδιο)
But all the miles that separate (Αλλά όλα τα μίλια που μας χωρίζουν)
Disappear now when I'm dreaming of your face (Εξαφανίζονται τώρα που ονειρεύομαι το πρόσωπό σου)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight it's only you and me (Και απόψε είμαστε μόνο εγώ και εσύ)


The miles just keep rollin' (Τα μίλια συνεχίζουν να κυλάνε)
As the people leave their way to say hello
I've heard this life is overrated (Έχω ακούσει ότι η ζωή είναι υπερτιμημένη)
But I hope that it gets better as we go (αλλά ελπίζω να καλυτερεύει όσο προχωράμε)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight girl its only you and me (Και απόψε κορίτσι μου είμαστε μόνο εσύ και εγώ)


Everything I know, and anywhere I go (Ό,τι ξέρω, και όπου πηγαίνω)
It gets hard but it wont take away my love ( Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, αλλά δεν παίρνει την αγάπη μου μακριά)
And when the last one falls (Και όταν πέφτει και το τελευταίο)
When it's all said and done (Όταν όλα έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει)
It gets hard but it wont take away my love (Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο αλλά δεν παίρνει την αγάπη μου μακριά)


I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα μωρό μου)
But you're still on my lonely mind (Αλλά εσύ είσαι ακόμα στο μοναχικό μου μυαλό)
I think about you baby (Σε σκέφτομαι μωρό μου)
And I dream about you all the time (Και σε ονειρεύομαι συνέχεια)
I'm here without you baby (Είμαι εδώ χωρίς εσένα)
But you're still with me in my dreams (Αλλά είσαι ακόμη μαζί μου στα όνειρά μου)
And tonight girl its only you and me (Και απόψε κορίτσι μου είμαστε μόνο εσύ και εγώ)


Ένα φευγιό…Η ζωή μου…

Πότε εγώ…Πότε εσύ…

Ότι έχω να θυμάμαι είναι ένα φευγιό…Άλλες φορές για καλό…Άλλες για κακό…
Αλλά πάντα το ίδιο φευγιό…

Ναι ξέρω…Είπες…Να θυμάμαι τις πιο γλυκές στιγμές…
Θυμάμαι…Θυμάμαι εσένα και φτάνει, για να κάνει γλυκές και τις στιγμές της μοναξιάς μου…

Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι...Το άκουγα τότε...
Τότε που το φευγιό ήταν και των 2 μας...

Όμως, όπως και τότε ξενύχταγα με αυτό το τραγούδι έτσι και τώρα…
Ξέρω…Θα πεις άλλο τότε άλλο τώρα…Τώρα είναι καλό φευγιό…
Όμως για μένα εξακολουθεί να είναι φευγιό…

Τι σου είναι το μυαλό…

Καστοριά

Για κάποιους η Καστοριά είναι μια πόλη που έχουν επισκευθεί, για 2-3 μέρες για αναψυχή.

Για κάποιους άλλους, είναι μια πόλη που θα ήθελαν να επισκευθούν.

Για κάποιους τρίτους η Καστοριά είναι μια πόλη που δεν θα ήθελαν να επισκευθούν ποτέ.

Σ'αυτούς τους τελευταίους ήμουν και εγώ μέχρι πριν 5 χρόνια, που αποφάσισα να περάσω 4 ολόκληρα χρόνια σε μια πόλη που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ ούτε για 2ήμερο ταξίδι αναψυχής...

Και δεν το μετανιώνω ούτε μια στιγμή...

Γιατί αυτή η πόλη μου χάρισε τα ομορφότερα - σκληρότερα - και σημαντικότερα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου...

Μου χάρισε τις ωραιότερες φωτογραφίες - ξέρεις από αυτές που μένουν πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου και που όσα χρόνια και αν περάσουν θυμάσαι ακριβώς το χρώμα που είχαν τα μάτια του όταν σε κοίταζε κάποιο δειλινό πλάι στη λίμνη...

Γιαυτό την αγαπώ...

Ένα κομμάτι μου θα μένει πάντα εκεί, και κάθε φορά που θα γυρίζω θα ξαναγίνομαι παιδί. Θα ξαναπερνάω τα στενά δρομάκια, θα συναναστρέφομαι με τους καταπληκτικούς Καστοριανούς, θα κάνω το γύρο της λίμνης...

Θα θυμάμαι... και θα ξαναζώ...

Θα ξαναζώ τις φιλίες, τους έρωτες, τις αγάπες, τους χωρισμούς, τα ξανασμιξίματα....

Ήμουν στην Καστοριά το Σαββατοκύριακο...

Αν και πήγα για μια μέρα μόνο, αν και ταλαιπωρήθηκα απίστευτα στο ταξίδι...

Ηταν από τις ωραιότερες Κυριακές που έχω περάσει....Όπως και τότε...

Θυμάσαι???

Υ.Γ. Κάποιες από τις φωτό είναι του Dj Pro (καλά τα λέω εεε?) Πολυτάλαντο αυτό το παιδί...:p Ευχαριστώ προ....

Keep Living !@! # 3

Μετά τον τελευταίο καυγά πήρε 2 πράγματα σε μια βαλίτσα, τα όνειρά της, τη θλίψη της, το αυτοκίνητό της, και με πολύ έντονη την αίσθηση της ελευθερίας ξεκίνησε…
Για που?? Ούτε εκείνη ήξερε. Στην αρχή σκέφτηκε να πάρει την κολλητή της να πάνε για ένα ποτό…Αλλά μετά τι? Έπρεπε να φύγει μακριά…Έκλεισε το κινητό της και βγήκε στη Εθνική…

Ταξίδευε 2-3- ώρες, οι εικόνες απ’έξω άλλαζαν με 160 km την ώρα… Όταν πια είχε νυχτώσει αρκετά βγήκε σε μια έξοδο της Εθνικής και ακολούθησε τις ταμπέλες προς Βαρκά (Ευρυτανίας) …Δεν είχε ξαναπάει σ’αυτό το χωριό… Είχε έναν συμφοιτητή από εκεί, τον Άγγελο. Θυμήθηκε που τον κοροϊδευαν στη σχολή για το όνομα του χωριού του… “ Μια βάρκα στο βουνό…ΧΑΧΑΧΑ”. Της άρεσε το όνομα γιατί της θύμιζε Βάρκα – Θάλασσα – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…

Ο Άγγελος ήταν ένα πολύ συνεσταλμένο παιδί. Κλασσικό παιδί από χωριό. Όμως είχε ταιριάξει πολύ με την Ελευθερία. Περνούσαν πολλές ώρες ο ένας σπίτι του άλλου. Ατελείωτες συζητησεις. Η Ελευθερία τότε ήταν με τον Μάρκο. Μεγάαααλος έρωτας, που μετά από 1,5 χρόνο σχέσης τον “έπιασε” στα πράσα με τον Αλέκο, κάποιο ξημέρωμα, σε ένα ξέφωτο στο βουνό κοντά στο σπίτι της που είχε πάει με τον Άγγελο να μιλήσουν…Είχε πέσει σε κατάθλιψη μετά από αυτό, αλλά ο Άγγελος πάντα εκεί να τη στηρίζει. Μέσα της ήξερε ότι άρεσε στον Άγγελο, αλλά εκείνη ζητούσε πάντα το άπιαστο… Έτσι όταν ο Άγγελος γνώρισε την Ειρήνη – μια μικροκαμωμένη μελαχρινή κοπελίτσα από ένα χωριό λίγο έξω από τη Δράμα ,άχρωμη και ανούσια – ερωτεύτηκε, και η Ελευθερία δεν μπόρεσε ποτέ να του το συγχωρέσει. Πάντα τόσο εγωίστρια ήταν…

Έφτασε στο χωριό μετά από περίπου 1 ώρα… Βρήκε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από το χωριό και έκλεισε ένα δωμάτιο. Άφησε τη βαλίτσα της, έκανε ένα ντους και αφού ντύθηκε κατέβηκε στην υποδοχή . Ρώτησε τον νεαρό μήπως είχε ακουστά κάποιον Άγγελο Παπαδόπουλο, γύρω στα 30. Εκείνος την ενημέρωσε ότι ο Άγγελος είχε ανοίξει ένα μπαράκι στην πλατεία του χωριού, λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο. Εκεί θα τον έβρικε όλες τις ώρες, και μπορούσε να πάει και με τα πόδια. Εκείνη δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει και έτσι ευχαρίστησε και προφασισμένη το τσουχτερό κρύο μπήκε στο αυτοκίνητό της… Μόλις έφτασε στην πλατεία του χωριού πάρκαρε απ’έξω από το μαγαζί “Ραντεβού” και κατέβηκε.

Ο χώρος μέσα ήταν πολύ ζεστός. Οι τοίχοι καλυμένοι με μωβ ριχτάρια, και διάφορα σχέδια από γυάλινες ψιφίδες σε τόνους του ροζ και του μωβ, διακοσμούσαν τις εσωτερικές κολώνες του χώρου. Έπαιζε χαλαρή μουσική που γέμιζε το χώρο. Τα λίγα ξύλινα τραπεζάκια που υπήρχαν ήταν πιασμένα από νεαρά ζευγάρια, έτσι κατευθύνθηκε στο Μπαρ. Κάθησε σε ένα από τα μωβ σκαμπώ – πολύ αναπαυτικό για σκαμπώ, σκέφτηκε – και τρίβοντας τις παλάμες της σε γρήγορους ρυθμούς για να ζεσταθούν , κοίταξε τον barman. Ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 ψηλός μελαχρινός με ένα σκουλαρίκι στο δεξί αυτί. Είχε γένια 3 ημερών και τα μαλλιά του κατάμαυρα , πυκνά και σγουρά, κοντά κουρεμένα.. Την υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και της είπε “ Καλησπέρα…Θα πιούμε κάτι να ζεσταθούμε?”. Εκείνη μαγεμένη από την βραχνή φωνή του, άργησε λίγο να απαντήσει. Είχε μπροστά της τον Άγγελο…Μετά από τόσα χρόνια, τον ξαναέβλεπε…Πόσο είχε αλλάξει… Αλλά η φωνή του ίδια…Αυτή η ζεστή χροιά του, τη γύρισε 10 χρόνια πίσω. Σε εκείνες τις ατελείωτες νύχτες που έιχαν περάσει οι δυό τους. Τελικά αποκρίθηκε “ Ε…Ναι… Θέλω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί…”…Εκείνος πήρε 2 ποτήρια και τα γέμισε κρασί. Πλησίασε προς το μέρος της και της είπε : “Στην υγειά σου. Θα σε πείραζε να σου κάνω παρέα να πιούμε το κρασί? Είμαι ο Άγγελος…” . “ Το ξέρω…” Σκέφτηκε η Ελευθερία αλλά προτίμησε να μην το πεί. “Ελευθερία… Χάρηκα!”….

Η Ελευθερία κοιτούσε τα χείλη του. Της φαίνονταν πολύ προκλητικά.... Δεν τα είχε προσέξει ποτέ. Δεν τα είχε ακουμπήσει ποτέ…Ούτε μια φορά δεν είχαν έρθει τόσο κοντά. Ήταν τόσο αθώα η σχέση τους… Άραγε εκείνος την σκέφτηκε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια? Του είχε λείψει καθόλου? Τη θυμόταν?

“Ελευθερία….Ωραίο όνομα. Όταν ήμουν φοιτητής, ήξερα μια κοπέλα που την έλεγαν Ελευθερία. Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου, όμως δεν της το είπα ποτέ. Και μετά χαθήκαμε. Έτσι απλά…Εκείνη στην Αθήνα, εγώ στο χωριό…”
Η Ελευθερία είχε παγώσει. Ήθελε να πηδήξει μέσα στο μπαρ, να του πεί εγώ είμαι, η Ελευθερία σου… Όμως κάτι την κρατούσε πίσω. Και αν είχε σχέση? Και αν είχε παντρευτεί? Και αν είχε παιδιά? Τι ήθελε εκείνη? Γιατί τον θυμίθηκε μετά από τόσα χρόνια? Έτσι προτίμησε να μη μιλήσει. Σήκωσε το ποτήρι της το χτύπησε στο δικό του και του είπε “ Στην Ελευθερία λοιπόν!”. Εκείνος χαμογέλασε και πήρε το ποτήρι του, και ήπιε μια γουλιά. Κατέβασε το ποτήρι και είπε “ Είχε τα μάτια σου…Μοιάζετε αρκετά. Αλλά εκείνη αποκλείεται να ερχόταν ποτέ στο χωριό. Ήταν βασίλισσα της πόλης.”…
Βασίλισσα της πόλης!!Έτσι την έλεγε! Η Ελευθερία χάθηκε στις αναμνήσεις της…Μέχρι που η φωνή του την “ξύπνησε” “ Τι σε φέρνει στα μέρη μας?Δεν είσαι από ‘δω.”. “Χώρισα πριν 5 ώρες από μια σχέση που τα τελευταία 6 χρόνια μου έτρωγε τη ζωή. Και έφυγα να ηρεμίσω.” Είπε η Ελευθερία. Θα μπορούσε να είχε πει ψέμματα. Γιατί είπε την αλήθεια? Πάντα ο Άγγελος της έβγαζε τον πιο ειλικρινή εαυτό της, έτσι και τώρα. Δεν του έκρυψε τίποτα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση. Εκείνος ήθελε να μάθει τα πάντα για την Ελευθερία, και εκείνη του έδωσε όλες τις πληροφορίες που ήθελε. Έτσι και αλλιώς είχε την ανάγκη να μιλήσει. Μετά το τρίτο κρασί (και χωρίς να έχει ζαλιστεί καθόλου), είχαν γίνει πια “φίλοι”. Μίλησαν για τα πάντα. Για τη ζωή τους από τότε που ήταν φοιτητές, μέχρι τώρα. Του τα είπε όλα. Για τη ζωή της, τη δουλειά της, τη σχέση της…Πως ξεκίνησε που έφτασε. Του είπε για τον Ορφέα, για τη σχέση τους, για τα όνειρά τους… Για το πόσο καταπίεσε τον εαυτό της να είναι μαζι του… Εκείνος της είπε για της σχέσεις του, για τη σκιά της που πάντα υπήρχε. Της μίλησε ανοιχτά και ειλικρινά όπως έπρεπε να είχε κάνει χρόνια πριν…Έκλαψαν πολύ…Άνοιξαν τις καρδιές τους και μοιράστηκαν 10 χρόνια μοναξιάς…

Είχε πάει ήδη 3 το ξημέρωμα. Το μαγαζί είχε κλείσει. Ο Άγγελος και η Ελευθερία είχαν κάτσει πριν από 1 ώρα σε έναν καναπε στο πίσω μέρος του μαγαζιού να συνεχίσουν τη συζήτηση τους. Είχαν πει τα πάντα μεταξύ τους. Τι σου είναι η χημεία… Όσα χρόνια και αν περάσουν η χημεία παραμένει…
Το τζάκι συνέχιζε να καίει και η μουσική έπαιζε πολύ χαμηλά, τα κεράκια που ήταν ακόμα αναμένα σε συνδυασμό με τη χημεία που υπήρχε ανάμεσά τους, είχαν δημιουργήσει μια άκρως ερωτική ατμόσφαιρα…
Η Ελευθερία είχε ξαπλώσει στην αγκαλιά του Άγγελου και εκείνος της χαίδευε τα μαλλιά… Πρώτη φορά ένιωθε τόσο ελεύθερη…
Το χάδι του σαν βάλσαμο,μαλάκωσε τον πόνο της, το άρωμά του μεθυστικό…Τόσα χρόνια είχαν περάσει και το άρωμά του δεν το είχε ξεχάσει ποτέ. Πάντα αυτή η αγκαλιά ήταν το λιμάνι της. Αυτό το άρωμα τόσο ζεστό και τόσο οικείο …Είχαν κάτσει ώρα εκεί στον καναπέ αγκαλιά, όταν ο Άγγελος πλησίασε τα χείλη του στα δικά της. Η Ελευθερία ένιωθε την ανάσα του στο προσωπό της, ζεστή, και αγχωμένη. Είχε χαθεί στο μελί χρώμα των ματιών του… Είχε αφεθεί στην αγκαλιά του. Έπαιζε το with or without you – C Real. Εκείνος πλησίασε ακόμα περισσότερο, είχε σχεδόν ακουμπήσει τα χείλη της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και παραδώθηκε στο φιλί του, και στο άγγιγμά του.
Οι ανάσες τους, βαριές και γρήγορες, τα κορμιά τους παραδωμένα στο πάθος που τους είχε κυριέυσει…Έξω η βροχή, εδώ και ώρες είχε μετατραπεί σε χιόνι, ο αέρας παρέσερνε τις χοντρές νιφάδες , και όλα γύρω έμοιαζαν χριστουγενιάτικα…Ήταν Τρίτη 10 Δεκεμβρίου.Το βράδυ που λυτρώθηκαν…
Τα ρούχα τους έπεφταν στο πάτωμα, το ένα μετά το άλλο. Τα κορμιά τους γυμνά και ιδρωμένα είχαν παραδωθεί στο ρυθμό του πάθους τους. Το μόνο ύφασμα πάνω τους ήταν το μεταξωτό μωβ φουλάρι, δεμένο στο λαιμό της Ελευθερίας. Δώρο από τον Ορφέα στα γεννέθλιά της πριν από ένα μήνα. Και του το είχε πει “Δεν το Θέλω αυτό το δώρο γιατί το μαντήλι σημαίνει χωρισμός….”…

Η συνέχεια της συζήτησης στο msn με τον αγαπητό Νίκο...(που είδατε στο blog του...)
(όχι για να μη νομίζεις ότι θα το άφηνα έτσι... :p)

Νίκος : ΒΑΛΕ ΝΑ ΔΕΙΣ
Νίκος : XAXA
Νίκος :XAXAXAXA
Σκορπίνα :σε ποιο κανάλι παίζει?
Σκορπίνα :το 4 δεν το πιάνω καλά
Σκορπίνα :μάλλον κάτι έχει πάθει η κεραία
Νίκος: ΧΑΧΑ
Νίκος: ΣΤΟ BLOG ΔΕΣ ΡΕ
Σκορπίνα : χαχαχα
Σκορπίνα : είσαι χαζό τελικά
Νίκος : ΧΑΧΑ
Σκορπίνα : το δικό σου μπλόκ είναι με ρίγες
Νίκος :XAXΑ
Σκορπίνα : το δικό μου είναι με τετραγωνάκια
Σκορπίνα :σαν αυτά που είχαμε μικροί για να κάνουμε μαθηματικά
Νίκος : Ε ΚΑΙ;
Νίκος :(ΩΧ ΜΑΛΑΚΙΑ ΘΑ ΠΕΙ)
Σκορπίνα : εσύ είσαι παλιάς γενιάς
Νίκος: XAXA
Σκορπίνα : και μεταξύ μας υπάρχει χάσμα
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Σκορπίνα : ή έχεις χαθεί στο χάσμα?
Νίκος :*-)
Νίκος: ΝΑΙ
Σκορπίνα : πάλι καλα
Νίκος: ΕΧΩ ΧΑΘΕΙ
Σκορπίνα :χαχχαχα
Νίκος: ΟΧΙ
Σκορπίνα : το ήξερα
Νίκος : ΚΑΙ ΕΓΩ
Νίκος: XAXA
Σκορπίνα : βρε παιδί μου

Νίκος :ΝΑΙ ΜΗΤΕΡΑ
Σκορπίνα : είναι σαν τους τόνους
Νίκος : ΡΙΟ ΜΑΡΕ;
Σκορπίνα : που τους βάζεις στη σαλάτα
Σκορπίνα : αααα μην είσαι ρατσιστής
Σκορπίνα : όλοι οι τόνοι καλοί
Σκορπίνα : και οι άσπροι και οι μαυροι
Νίκος : ΑΥΤΟΥΣ ΝΑΙ
Νίκος : ΕΜΠΡΟΣ
Σκορπίνα :για τους κίτρινους δε λέω γιατί μπορεί να έχουν ξυνίσει
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Νίκος :ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΞΤΡΙΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΕΟΧΟΥΝ ΟΙ ΑΣΣΠΟΤΡΟΙ;
Σκορπίνα : ααα λοιπόν
Σκορπίνα : θα σου εξηγήσω τη διαγφορά
Σκορπίνα : διαφορα
Νίκος :ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ;
Σκορπίνα : δεν θες?
Σκορπίνα : καλά
Σκορπίνα : λοιπόν
Νίκος :ΤΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΕΣ ΤΩΡΑ;
Νίκος :ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΟΝΟ ΘΑ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ ΕΝΟΣ ΜΗΝΑ;
Σκορπίνα :τι να παρεξηγήσω φτωχέ και ανίδεε δημοσιογραφάκο?
Νίκος:XAXA
Σκορπίνα :εγω???
Σκορπίνα :είμαι υπεράνω εγω...
Σκορπίνα : :P
Νίκος: ΤΙ ΛΕΣ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ;
Νίκος :ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ
Νίκος : ΜΟΝΟ
Νίκος: ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Σκορπίνα : ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΗΣ ΛΕΚΑΝΗΣ ΤΟΥΣ
Σκορπίνα :δηλαδή θες να με πείσεις ότι εσύ τη λεκάνη την έχεις στο κεφάλι?
Σκορπίνα : και πως περπατάς?
Σκορπίνα :δεν καταλαβαίνω.
Νίκος : οχι
Νίκος : πισω την εχω
Σκορπίνα : την ουρα?
Σκορπίνα : όλοι
Σκορπίνα : μας
Σκορπίνα :μπροστά οι μισοί είναι ελέφαντες
Σκορπίνα : και οι άλλοι μισοί χάνοι
Σκορπίνα : αλλά όλοι ανεξερέτως από πίσω έχουν ουρα
Σκορπίνα : κατάλαβες τώρα?
Νίκος :περιπου
Σκορπίνα : χαίρομαι

ΣΥΓΝΩΩΜΗ!

Πανσέληνος και αυτό το μήνα (όπως κάθε μήνα άλλωστε…) το ραντεβού που δεν ξεχνά ποτέ το φεγγάρι… Και όλα όσα σέρνει μαζί του…Κακοκεφιές, παρεξηγήσεις, ασυνεννοησίες…Και πάνω απ’ όλα αυτή η μιζέρια που νιώθω…Μια λέξη, μια έκφραση, ένα βλέμμα που έγινε ή που δεν έγινε, είναι αρκετά…

Όσο και αν προσπαθώ να φτιάξω τη μέρα από την αρχή, πάντα εκεί γύρω στο μεσημέρι όλα χαλάνε…Μα η δουλειά, οι φίλοι, οι συνάδελφοι…Πάντα κάτι θα στραβώσει… Μαζί και η διάθεσή μου. Οριστικά και αμετάκλητα … Και η μούρη μέχρι το πάτωμα…Χωρίς λόγο. Έτσι απλά. Χάνεται το χαμόγελο…

Και τίποτα από αυτά να μην γίνει, υπάρχω εγώ... Επειδή δεν έχω την καλύτερη διάθεση στεναχωρώ ανθρώπους που αγαπάω... Χωρίς λόγο...Χωρίς αιτία...Έτσι απλά... Με μια λέξη, με ένα βλέμμα, με μια κίνηση...Τόσο απλά...

Και είναι αρκετό για να πάρει η μπάλα και τη δική μου διάθεση...Και πιο δύσκολο... Να πρέπει ΕΓΩ να ζητήσω συγνώμη... Για κάτι που φταίω, αλλά που δεν έχω το κουράγιο να αναγνωρίσω...

Τα χαρτιά συσσωρεύονται στο γραφείο μου, τα τηλέφωνα χτυπάνε, τα e-mail μαζεύονται…Όρεξη καμία…Θέλω να πάω σπίτι μου να βάλω τις πυτζάμες μου, να χωθώ στο κρεβάτι μου και να κλείσω τα μάτια μου…Να μη σκέφτομαι, να μη μιλάω, να μην ακούω, να μη θίγομαι και να μη θίγω…

Η μουσική, που με συντροφεύει σε ό,τι κάνω ,μου φαίνεται θλιβερή…Τα εύθυμα τραγούδια ακούγονται χαζά…Τι να κάνω??
Γιατί αυτή η κατάρα? Κάθε μήνα…

ΣΥΓΝΩΜΗ ΛΟΙΠΟΝ....

και ας ελπίσουμε έτσι να εξιλεωθώ...

Και μην πεις πάλι ότι το κάνω θέμα...

Είναι η μέρα...Είναι η νύχτα...

Είμαι εγώ...Είσαι και εσύ...

Είμαστε μαζί σ'αυτό....

Το τραγουδάκι που ακούμε...

Αν υπάρχει Αγάπη για μένα είναι αυτό!

(και μεταφρασμένο για όσους δεν κατέχουν...)

Number One Crush - Garbage


I would die for you (θα πέθαινα για σένα)
I would die for you (θα πέθαινα για σένα)
I've been dying just to feel you by my side (Πεθαίνω να σε νιώσω δίπλα μου)
To know that you're mine (Να ξέρω ότι είσαι δικός μου)


I will cry for you (Θα κλάψω για σένα)
I will cry for you (Θα κλάψω για σένα)
I will wash away your pain with all my tears (Θα ξεπλύνω τον πόνο σου με τα δάκρυά μου)
And drown your fear (Και θα πνίξω το φόβο σου)


I will pray for you (Θα προσευχηθώ για σένα)
I will pray for you (Θα προσευχηθώ για σένα)
I will sell my soul for something pure and true (Θα πουλήσω την ψυχή μου για κάτι αγνό και αληθινό)
Someone like you (Κάποιον σαν εσένα)


See your face every place that I walk in (Βλεπω το πρόσωπό σου όπου πηγαίνω)
Hear your voice every time that I'm talking (Ακούω τη φωνή σου κάθε φορά που μιλάω)
You will believe in me (Θα πιστέψεις σε μένα)
And I will never be ignored (Και δεν θα αγνοηθώ ποτέ)



I will burn for you (Θα κάψω για σένα)
Feel pain for you (Θα νιώσω πόνο για σένα)
I will twist the knife and bleed my aching heart (Θα στρίψω το μαχαίρι και θα ματώσω την πονεμένη μου καρδιά)
And tear it apart (Και θα την σκίσω)


I will lie for you (Θα πω ψέμματα για χάρη σου)
Beg and steal for you (Θα ικετέψω και θα κλέψω για χάρη σου)
I will crawl on hands and knees until you see (Θα συρθώ με χέρια και γόνατα μέχρι να δεις)
You're just like me (Είσαι ακριβώς όπως εγω)

Violate all the love that I'm missing (Παραβιάζω όλη την αγάπη που μου λείπει)
Throw away all the pain that I'm living (Πετάω μακριά τον πόνο που ζώ)
You will believe in me (Θα πιστέψεις σε μένα)
And I can never be ignored ( Και δεν θα αγνοηθώ ποτέ)


I would die for you (Θα πέθαινα για σένα)
I would kill for you (Θα σκότωνα για σένα)
I will steal for you (Θα κλέψω για σένα)
I'd do time for you
I will wait for you (Θα περιμένω για χάρη σου)
I'd make room for you (Θα έκανα χώρο για σένα)
I'd sail ships for you (Θα ταξίδευα πλοία για σένα)
To be close to you (Για να είμαι κοντά σου)
To be part of you (Για να είμαι κομμάτι σου)
Cause I believe in you (Επειδή πιστεύω σε σένα)
I believe in you (Πιστεύω σε σένα)
I would die for you (Θα πέθαινα για σένα)

Back to Athens!

Εδώ είμαι και εγώ…
Σας έφερα και φωτογραφίες….


Ένα από τα τσουρέκια του Τερκενλή...
Η εικόνα μιλάει από μόνη της!


Η Θεσσαλονίκη πριν ακριβώς ξεκινήσει η Βροχή....Κάπου εκεί στο βάθος αριστερά ο ήλιος είχε κερδίσει τη μάχη με τα σύννεφα...

Παρά την απίστευτη πολλή δουλειά που είχα στην συμπρωτεύουσα κατάφερα και είδα λίγο το φως της ημέρας… Από εκείνες τις ώρες προέρχονται και οι φωτό… Κάπου στη διαδρομή από το ξενοδοχείο στη δουλειά…

Ωραία ήταν, δεν μπορώ να πώ…Μπορεί να δούλευα 18-20 ώρες ημερησίως, μπορεί να μην προλάβαινα να κοιτάξω το ρολόι μου και όταν το κοιτούσα να είχαν περάσει ήδη 15 ώρες δουλειάς, αλλά πέρασα πάρα πολύ όμορφα… Το team μας είναι απίστευτο, και έτσι γελάσαμε πάρα πολύ με όλα όσα μας συνέβαιναν… Όπως πάντα είχαμε τα απρόβλεπτα που άλλες φορές τα αντιμετώπιζα με γέλιο, άλλες φορές με κλάματα…Καταστάσεις που σε κανονικές που σε κανονικές περιπτώσεις δεν συμβαίνουν όλες μαζί, αλλά όταν δουλεύεις ταχύρυθμα όλα γίνονται μαζί… Έτσι αναλόγως τη φάση άλλες φορές ξεραινόμασταν στα γέλια , και άλλες φορές (εγώ…) κλαίω…

Θα σας διηγηθώ μόνο δυο από τα πάμπολλα περιστατικά που μου συνέβησαν για να καταλάβετε.


1 σκηνικό


Είναι λίγο μετά τη 1 (το βράδυ), (δουλεύουμε από τις 8 το πρωί ασταμάτητα και με 3 ώρες ύπνου από την προηγούμενη μέρα) και μια συνάδελφος έχει χάσει την πτήση της για Αθήνα και πρέπει κάπου να διανυκτερεύσει. Τηλεφωνώ εγώ στο ξενοδοχείο που μέναμε εμείς και ζητάω ένα δωμάτιο. Ο υπάλληλος με ενημερώνει ότι δεν υπάρχει τίποτα και με προωθεί σε ένα άλλο ξενοδοχείο του ομίλου εξίσου καλό, στο οποίο είχαν δωμάτια. Καλώ εγώ τον αριθμό και αφού το σηκώνει ο ρεσεψιονίστ ακολουθεί η παρακάτω συνομιλία :
Ρεσεψιον. – Ξενοδοχείο … καλησπέρα σας, πως μπορώ να βοηθήσω?
Εγώ – Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Π.. Χ..., μένω στο ξενοδοχείο «….» μαζί με ένα group 50 ατόμων από την «… ΑΕ». (του έχω δώσει όλα τα στοιχεία, μόνο τι χρώμα εσώρουχο φοράω δεν του είπα….)
Ρε. – Καλησπέρα κυρία Χ..., πώς μπορώ να βοηθήσω?
Εγώ – Θα ήθελα ένα μονόκλινο δωμάτιο για απόψε, και επειδή το ξενοδοχείο μας είναι πλήρες με παρέπεμψαν σε εσάς. Έχετε κάτι διαθέσιμο?
Ρε.. – Βεβαίως υπάρχει.
Εγώ – Α, ωραία. Μπορείτε να κάνετε μια κράτηση? Να σας δώσω το όνομα?
Ρε.. – Μπορείτε να περάσετε από εδώ να πάρετε το δωμάτιο (και να το πάω πού?? Αναρωτιέμαι εγώ, αλλά δεν μιλάω προς το παρόν), και να το εξοφλήσετε παράλληλα.(Α…εκεί ήθελες να καταλήξεις πουλάκι μου….)
Εγω – Ξέρετε, δεν πρόκειται για εμένα το δωμάτιο, πρόκειται για μια συνάδελφο που έχασε την πτήση της, αλλά δεν μπορεί να έρθει τώρα εκεί διότι είναι καθοδόν να έρθει να βρει εμάς τους υπόλοιπους. Θα ήθελα να κάνω απλά την κράτηση, να σας δώσω έναν αριθμό πιστωτική κάρτας ώστε να χρεώσετε το δωμάτιο και να έρθει η κοπέλα αργότερα να μείνει. Έτσι και αλλιώς το δωμάτιο θα το πληρώσει η εταιρεία, οπότε όλα αυτά θα γίνουν σε άλλο χρόνο, και όχι τώρα.
Ρε. – Μα δεν γίνονται αυτά κυρία μου.
Εγω – Πως δεν γίνονται? Γίνονται…(Εγώ ήδη έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου μιας και δεν ήταν και μεγάλά τα αποθέματα…)
Ρε. – Μα τι λέτε τώρα… Με παίρνει μια τυχαία κοπέλα, και μου λέει να κρατήσω ένα δωμάτιο, και θέλετε να το κρατήσω έτσι, από τη στιγμή που μπαινοβγαίνει κόσμος στο ξενοδοχείο και μπορώ να το δώσω ανά πάσα στιγμή?
Εγω(που η υπομονή μου μόλις είχε κάνει φτερά…) – Ποια ΤΥΧΑΙΑ ΚΟΠΕΛΑ? Δεν κατάλαβα? Μήπως δεν ακούσατε καλά? ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ GROUP 50 ΑΤΟΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «…… ΑΕ», ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΣΑΣ (ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ) ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΑ ΜΙΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΩΣ ΔΙΚΛΕΙΔΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ…ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ?(η παράκρουση σε όλο της το μεγαλείο…)ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ….. (σσ η εν λόγω κυρία είναι η γενική διευθύντρια κρατήσεων του συγκεκριμένου Ομίλου ξενοδοχείων).
Ρε. – Κοιτάξτε, εγώ δεν μπορώ να κάνω κράτηση για μια τυχαία (ο τύπος επιμένει πολύ με αυτό το τυχαία και μου έχει σπάσει τα νεύρα) που μου ζητάει να κρατήσω ένα δωμάτιο μέσα στη νύχτα…Αν θέλετε μπορείτε να μιλήσετε με την κυρία …. Και να της πείτε να με καλέσει η ίδια.
Εγω (που μόνο αφρούς δεν έβγαζα από τα νεύρα μου) – Μα είστε σοβαρός? Τι μου λέτε? 1 το ξημέρωμα θα πάρω τηλέφωνο την γυναίκα να την ενοχλήσω? Αύριο το πρωί θα γίνουν αυτά.
Ρε. – Ε, τότε αύριο το πρωί θα σας δώσουμε το δωμάτιο. Αν δεν με καλέσει η κυρία… Εγώ από μόνος μου δεν μπορώ να κρατήσω δωμάτιο για κάποια τυχαία..
Εγω – ΠΟΙΑ ΤΥΧΑΙΑ? ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η «…. ΑΕ» (κοινώς, πάνω στην παράκρουση, του είπα ότι εγώ είμαι η εταιρεία για την οποία εργάζομαι…). ΑΝΤΕ… ΤΥΧΑΙΕ ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ!

Και η συνομιλία μας τελείωσε αφού του έκλεισα το τηλέφωνο στη μούρη…Του Μ….κα…
Μόλις κλείνω το τηλέφωνο, μονολογώ φωναχτά «ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΠΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΤΥΧΑΙΑ ΚΟΠΕΛΑ!!!…Μ…ΚΑ ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ!» και γυρίζω το κεφάλι μου…Οι τρεις διευθυντές που βρισκόντουσαν από πίσω μου καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μου με τον Μ…κα , έχουν πέσει κάτω από τα γέλια…Ακόμα με φωνάζουν τυχαία κοπέλα…Και ακόμα γελάνε…

2ο σκηνικό

Είναι το τελευταίο βράδυ και έχουμε τελειώσει νωρίς, (γύρω στις 12). Έχουμε κλείσει τραπέζι σε ένα πολύ καλό εστιατόριο της Θεσσαλονίκης για να πάμε όλοι μαζί για φαγητό. Έχουν πάει όλοι εκεί από τις 12:30 και έχουμε μείνει πίσω (ως συνήθως…) 10 άτομα να τελειώσουμε το μάζεμα…Εγώ όλη την υπόλοιπη μέρα έχω διανύσει γύρω στα 200 km μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και το νευρικό μου σύστημα είναι κορδόνια…Ξεκινάω κατά τη 1 και κάτι να πάω και εγώ για φαγητό και καταλήγω να κάνω δρομολόγια πάλι…Με μια βροχή ασταμάτητη, με το air condition στο φουλ για να μη θολώνουν τα τζάμια, να πεινάω (αφού είχα να φάω από τις 7 το πρωί), να κρυώνω, να πονάει όλο μου το κορμί από τη δουλειά…Και να έχει πάει 3 παρά και ακόμη να μην έχω καταφέρει να μπω στο κωλοεστιατόριο!!! Έψαχνα να βρω ένα γκαράζ να βάλω το αυτοκίνητο - αφού ήταν εντολή διευθυντή (είχαμε πράγματα μεγάλης αξίας μέσα…) – και είχα κάνει το γύρω της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον 10 φορές, αλλά γκαράζ κοντά στο μαγαζί δεν είχα βρει. Σταματάω δίπλα σε ένα ταξί, ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού και φωνάζω «Συγνώμη, μήπως μπορείτε να μου πείτε εδώ κοντά αν έχει γκαράζ?» Ο τύπος – να μην τον χαρακτηρίσω…- έχει ανοίξει το παράθυρο και απαντάει «Άσε μας ρε κοπέλα μου, βρέχει τώρα που να σου εξηγώ…», κλείνει το παράθυρο και φεύγει.…Η βροχή να δυναμώνει, το τηλέφωνό μου να χτυπάει συνεχώς και όλοι να με ψάχνουν…
Προτελευταίο τηλέφωνο: ήταν από τον Διευθυντή μου, ο οποίος είχε παράπονο που δεν τον πήρα μαζί μου και τον άφησα με τους άλλους να τελειώσουν τη δουλειά…Η ψυχολογία μου έχει αρχίσει να πέφτει, και να πέφτει… Μέχρι που έπιασε πάτο…Με παίρνουν τα κλάματα. Μέσα στη μαύρη νύχτα σταματημένη σε ένα στενό της Θεσσαλονίκης, με μια ουρά αυτοκινήτων από πίσω μου να κορνάρουν ασταμάτητα, εγώ είχα ανάψει αλάρμ, είχα βγει έξω από το αυτοκίνητο, είχα κάτσει στο πεζοδρόμιο να βρέχομαι και να κλαίω…Μέχρι να ηρεμήσω… Αφού πέρασαν 4-5 λεπτά,μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο, και το παρκάρω σε μια άκρη, περνάνε από δίπλα μου όλοι οι ταξιτζήδες που περίμεναν από πίσω μου τα τελευταία 5 λεπτά, και με έβριζαν με τα χειρότερα λόγια…
Τελευταίο τηλέφωνο.
Η διευθύντριά μου : «Άντε έλα….Πού είσαι βρε κοριτσάκι μου?». Εγω: «Ρε Ντόρα, μήπως να μην έρθω καλύτερα? Δεν είμαι σε φάση. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Και δεν βρίσκω γκαράζ για το αυτοκίνητο...» «Μα δεν είναι δυνατόν! Άσε το αυτοκίνητο εδώ απ’ έξω και θα το κοιτάμε από πάνω… Πρέπει να έρθεις. Άντε σε περιμένουμε…».
Τι να κάνω και εγώ, το παρκάρω απ’ έξω και κατεβαίνω. Μπαίνω στο εστιατόριο, ανεβαίνω πάνω...Η διάθεσή μου ήταν η χειρότερη. Δεν ήθελα να δώ κανέναν, ούτε να μιλήσω με κανέναν...Τελικά έκατσα, κουλουριάστηκα στην καρέκλα μου, με τα πόδια μαζεμένα πάνω, ήπια 3 ποτήρια κρασί να συνέλθω, δεν έφαγα τίποτα, πήρα το αυτοκίνητο και γύρισα πίσω στο ξενοδοχείο…Μέχρι τις 6 το πρωί έκλαιγα από τα νεύρα μου…


Ναι κλαίω πολύ…Αλλά γελάω κιόλας πάρα πολύ…Έτσι αυτά που κράτησα από τη Θεσσαλονίκη είναι μόνο τα αστεία…
Καλά πέρασα λοιπόν…

ΣΚΟΡΠΙΝΑ @ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ !

Φέυγωωωωωω

Φεύγω και ας σ'αγαπάω...

Φεύγω και ας πονάω...

Αν και δεν ακούω ελληνική μουσική, τις τελευταίες μέρες αυτό το τραγούδι της Παπαδοπούλου μου έχει κολλήσει... Μάλλον φταίει το ταξίδι...

Θυμάμαι ότι σε κάθε φάση που έφευγα μου κόλλαγαν οι στίχοι από κάποιο ελληνικό τραγούδι με θέμα το φευγιό. Πότε Αλεξίου, πότε Τερζής... Ανάλογα με την περίσταση... Έτσι και τώρα. Βέβαια δεν έχει καμία σχέση το φευγιό μου με τους στίχους...

Σήμερα λοιπόν ταξιδεύω...Πάω στην καταπληκτική συμπρωτεύουσα. Και μη βιαστείτε...Δεν παώ ταξιδάκι αναψυχής...Πάω με τη δουλειά μου, για δουλειά. Δε λέω καλά θα περάσω...Αυτό το ξέρω σίγουρα...

Όμως θα μου λείψετε. Και εσείς, και το blog...Νιώθω blogoεξαρτημένη (χαχα)...!! Θα μου λείψουν τα σχόλια σας, οι καλημέρες σας και οι καλησπέρες σας...

Υπόσχομαι αν βρώ λίγο χρόνο να μπώ να σας αφήσω κάνενα comment...Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...Αν δεν τα καταφέρω, σίγουρο ραντεβού Δευτέρα βράδυ - Τρίτη πρωί...Θα είμαι πίσω γεμάτη Βόρειο αέρα (τρίγωνα Πανοράματος, και τσουρέκι από τον Τερκενλή...!)

Φιλιά πολλά

ΕΝΑ ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη : Η φιλία είναι ισχυρός δεσμός. Και χωράει πολλή αγάπη μέσα της. Όλα μπορούν να αλλάξουν , όλες οι σχέσεις μπορεί να τελειώσουν .Η φιλία όμως παραμένει. Ακόμα και αν καμουφλαριστεί για λίγο καιρό (και για πολύ καιρό και για πάντα ακόμη) και ονομαστεί έρωτας. Ακόμη και τότε υπάρχει. Και είναι πάντα το ίδιο ισχυρή. Τόσο που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι πιο πολύ φίλος με τον άνθρωπο σου παρά ζευγάρι… Γιατί η φιλία είναι παντοτινή… Και είναι τόσο ευγενικό συναίσθημα που μπορεί να συνυπάρχει με πολλά άλλα…

Πριν από πολύ καιρό ένας φίλος (ο ίδιος ο ανήσυχος παλαιότερου post), μου είχε πει μια κουβέντα που με ταρακούνησε πολύ. Ήταν μια εποχή που με είχε συνεπάρει η χαρά της καινούριας μου δουλειάς και μιλούσα παντού και με όλους για το αντικείμενο εργασίας μου. Κάποια στιγμή λοιπόν αυτός ο φίλος μου είπε το εξής : « Το κακό με εσένα είναι ότι δεν περιμένεις να πάρεις feedback από τους άλλους. Δεν επεξεργάζεσαι αν ακούν ή αν καταλαβαίνουν αυτά που λες ». Εγώ τον κοιτούσα σαν στήλη άλατος. Τι να απαντήσω… (Δίκιο είχε άλλωστε) «Σιγά μην καταλαβαίνει η γυναίκα 50 χρονών τι εννοείς εσύ όταν λες το τάδε… » Έτσι μου είχε πει εκείνο το απόγευμα…

Και πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια να δω αν όντως ισχύει. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, προσπαθούσα να δω αντιδράσεις των άλλων όταν μιλούσα για τη δουλειά μου, και σιγά – σιγά το μετέφερα σε όλες μου τις συζητήσεις. Όντως δεν παρατηρούσα παλιότερα τι λαμβάνει ο κόσμος. Γιατί τελικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που είχα με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν υπαρκτό αλλά διορθώσιμο. Έτσι άρχισα να βοηθάω το συνομιλητή μου να μπει στο θέμα και να ακολουθήσει τη συζήτηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάφερα.(!)

Πρόσφατα ανακάλυψα την αξία στις συμβουλές που μου έδινε (ο ίδιος άνθρωπος), και στον τρόπο με τον οποίο με στήριζε – λίγο ανορθόδοξος οφείλω να ομολογήσω , αφού είχε τύχει να πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας για να πω τα παράπονά μου για τη δουλειά και είχε απαντήσει ως εξής : « Δεν έχεις δικαιώματα εσύ. Είσαι πιο νιούδι και απ’ τα νιούδια. Θα έπρεπε να ευχαριστείς που βρίσκεσαι εκεί, όχι να κλαις κιόλας…!!!»!!!

Όμως τώρα πια βλέπω την αξία όλων αυτών.

Με βοήθησες πολύ και σ’ ευχαριστώ. Σ ‘ευχαριστώ γιατί ακόμα και αν τις περισσότερες φορές νιώθω ότι με στήνεις στον τοίχο και με πυροβολείς, χωρίς να μου δώσεις δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού μου, τελικά αποδεικνύεται ότι το κάνεις για το καλό μου. Και είναι η ωραιότερη μορφή έκφρασης αγάπης που έχω δει… Γιατί δεν έχει τίποτα το πρόστυχο τίποτα το προκλητικό… Γιατί είναι για πέρα για πέρα αληθινό…

Γιατί είσαι εσύ.

Mην αναρωτηθείς τι με έπιασε πάλι… Ξέρεις, ψυχολογία είναι αυτή…

Τι είναι οι γυναίκες?

Kατά καιρούς ακούγονται πολλά κλισέ.

Οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τις φτύνεις τόσο κολλάνε.
Oι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τις γλύφεις τόσο κολλάνε (βελτιωμένη έκδοση του παραπάνω).
Oι γυναίκες είναι σαν τα πλακάκια, αν τις στρώσεις καλά τις πατάς για μια ζωή. (αυτό το έχω ακούσει για άνδρες αλλά anyway...)
Oι γυναίκες είναι σαν τα λεωφορεία, αν φύγει μια, έρχεται πάντα η επόμενη κτλ, κτλ. (κι αυτό επίσης...)


Όλα τα παραπάνω αποτελούν υπεραπλουστεύσεις και γενικότητες.

Τη μια και μοναδική αλήθεια που άκουσα δια στόματος φίλης μου, θα την μοιραστώ μαζί σας για να ξέρετε και εσείς να μην φτύνετε ή περιμένετε άδικα.



Οι γυναίκες είναι σαν τις θέσεις για παρκάρισμα.



Και εξηγώ: Υπάρχουν πολλών ειδών θέσεις για παρκάρισμα. Μικρές, μεγάλες, καλές, κακές, νόμιμες, παράνομες, επί πληρωμή ή όχι.



1. Aλλη θέση ψάχνεις αν έχεις mini coοper, άλλη αν έχεις Α6.
Και βέβαια αν έχεις mini coοper μια χαρά χωράς σε μια θέση που θα χωρούσε το Α6, αλλά πάντα περισσεύει αρκετός χώρος για να παρκάρει ένας ακόμα, ακόμη και αν χρειαστεί να σε στριμώξει λίγο. Αν έχεις πάλι Α6 και πας να παρκάρεις σε μια θέση που χωράει μόνο mini cooper, μπορεί μεν να το βάλεις αλλά πάντα θα περισσεύει κάτι ή η μούρη ή ο κώλος του αυτοκινήτου, και θα είσαι μέσα στην αγωνία μην στο φάει κανένας απρόσεκτος οδηγός και θα ψάχνεις για μια καλύτερη θέση, που να χωράς άνετα βρε παιδί μου.

2. Υπάρχουν θέσεις παρκαρίσματος που είναι καλές (πρώτη μούρη από εκεί που σκοπεύεις να πας), και άλλες που είναι κακές, 10 τετράγωνα μακριά, (που αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που πήρες το αμάξι σου).

Οι καλές είναι εξ ορισμού πιασμένες. Για να βρεις μια πρέπει να την αφήσει κάποιος άλλος. Παρότι μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση να βρεις μια καλή θέση, μπορεί μετά από κάποιο σημείο που κάνεις κύκλους σαν τον ινδιάνο ψάχνοντας, να απογοητευτείς και να βολευτείς με μια κακή θέση.


3. Αν βρεις μια καλή θέση και είναι ελεύθερη πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός γιατί υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο αυτή η θέση ναείναι παράνομη. (πχ. επιτρέπεται μόνο για υπαλλήλους της τάδε εταιρίας). Σε αυτές τις περιπτώσεις σε τρώει το άγχος και φροντίζεις να μην κάτσεις πολύ, γιατί με μαθηματική ακρίβεια τρως κλήση, αν δεν σου σηκώσουν και το αμάξι δηλαδή.



4. Αν βρεις μια καλή θέση και είναι ελεύθερη και νόμιμη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι επί πληρωμή. Σε αυτήν την περίπτωση νιώθεις πάντα ότι σου πιάνουν λίγο τον κώλο, αλλά «τι να κάνεις; η ανάγκη βλέπεις».

5. Μπορείς πάντα να διπλοπαρκάρεις, αλλά να ξέρεις ότι μετά θα καταλήξεις με γρατσουνιές από κλειδιά στο αμάξι σου, και τελικά θα σου βγει μια περιουσία να το ξαναβάψεις το ρημάδι.


6. Είναι γνωστό ότι το να βρεις "παρκινγκ" είναι τόσο θέμα γνώσης, όσο και θέμα τύχης. Τι να κάνουμε, υπάρχουν μερικοί γουρλήδες που βρίσκουν αμέσως, και άλλοι που μια ζωή ψάχνουν.


7. Τέλος, δεν φτάνει όταν δεις μια θέση να βγάλεις αλάρμ και να πας με το πάσο σου. Πρέπει να είσαι γρήγορος και μάγκας, γιατί αλλιώς θα βρεθεί κάποιος άλλος να στην φάει μέσα από τα χέρια και θα καταλήξετε να πλακώνεστε.