Απολογισμός

Θέλω σαν τρελή να αποχαιρετήσω αυτή τη χρονιά που νιώθω ότι μου πήρε πιο πολλά απ' όσα μου έδωσε. Κάνοντας, όμως, τον απολογισμό μου τελευταίες μέρες του χρόνου , συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο διαφορετικά απ' όσο νόμιζα.


Κάθισα κάτω, Σκέφτηκα, Μέτρησα, Επεξεργάστηκα. Σκηνές και καταστάσεις. Λόγια που ειπώθηκαν και λόγια που φώναζαν από τη σιωπή τους.

Και κατέληξα.

Κατέληξα ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σαν το παπούτσι με το πόδι.
Όταν το παπούτσι είναι καινούριο, μέχρι να πάρει τη φόρμα του ποδιού κάνει πληγές. Αν κάνεις υπομονή μετά από λίγο καιρό ταιριάζουν μοναδικά... Έχω πετάξει πολλά παπούτσια που δεν άντεξα να περιμένω να πάρουν τη φόρμα του ποδιού μου. Έχω και αρκετά στην ντουλάπα μου που αν και μου αρέσουν πάρα πολύ δεν μπορώ με τίποτα να τα φορέσω. Έχω και κάποια άλλα όμως, που τα φοράω χρόοοονια...Και που ξέρω ότι ακόμα και αν κάνω καιρό να τα φορέσω - ενθουσιασμένη από τις καινούριες μου αγορές, όταν τα βάλω η αίσθηση είναι μοναδική...

Στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν πάρα πολύ άνθρωποι. Άλλες φορές επιλέγουμε το φευγιό - τον αποχωρισμό, και άλλες βρισκόμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων. Σίγουρα το 2008 έχασα ανθρώπους και με τους δυο τρόπους. Κάποιοι από αυτούς ήταν πολύ κοντινοί μου και άλλοι λιγότερο κοντινοί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ένιωσα πόνο, οργή, θρήνο, και δάκρυα, πολλά δάκρυα, και μερικές φορές δεν στέρευαν με τίποτα.

Όμως κάθε "απώλεια" συνοδεύεται από ένα μάθημα. Στην αρχή σε πνίγει ο πόνος - ο θυμός - το δάκρυ. Όταν όμως περάσει λίγος - πολύς - καιρός, και βγει ξανά ο ήλιος, τότε βλέπεις ότι έμεινε ένα δώρο. Κάθε μια "απώλεια" που είχα φέτος μου δίδαξε κάτι

Ίσως αυτό είναι και το σημαντικότερο κομμάτι της "από κοινού" διαδρομής που κάνουμε με μερικούς ανθρώπους.

Έχασα αλλά δεν ξέχασα. Κρατάω απ' όλους όσους δεν είναι πια κοντά μου, τις καλές στιγμές για να χαμογελάω , και τις λιγότερο καλές για να μαθαίνω.

Έμαθα πως το εγώ γίνεται εμείς
Και πως το εμείς γίνεται εγώ και εσύ

Φέτος και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά αποφάσισα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό από οοοοοόλα τα προηγούμενα χρόνια!

Αντί να βγώ , να πιω σαν κροκόδειλος (όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες) ,να κλαψουρίζω με καψουροτράγουδα, να χτυπιέμαι με μπιτάκια ή να ονειροπολώ με ένα ποτό στο χέρι σε jazzο - funkoρυθμούς και να γυρίσω σπίτι - ένας Θεός ξέρει πως - τα ξημερώματα της 1ης του χρόνου, αποφάσισα να δουλεύω μανιωδώς (αυτό στην πορεία προέκυψε) οοοόλες αυτές τις γιορτινές μέρες....

Τις τελευταίες μέρες αυτού του χρόνου λοιπόν, μέσα στο κύμα ανανέωσης που με έχει συνεπάρει, καθάρισα, μάζεψα, και πέταξα πολλά πράγματα. Εσωτερικά και εξωτερικά. Κράτησα μόνο τα απαραίτητα, έτσι ώστε ο νέος χρόνος να με βρει εντελώς ανανεωμένη Θέλω μόνο καινούρια πράγματα για φέτος.

Και σίγουρα θέλω ένα πράγμα πιο πολύ απ' όλα.

Θέλω το 2008 φεύγοντας να πάρει μαζί του όλη τη μιζέρια που κουβάλησε στη ζωή μου.
Θέλω το 2009 να είναι ήρεμο, και χωρίς μιζέρια....Όλα τα άλλα α βρίσκουμε....:)

Α!!Επίσης αποφάσισα. Όπως συνηθίζεται κάθε αρχή του χρόνου.
Αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρά μου, γιατί έμαθα ότι :

Αν δεν κυνηγήσεις τα όνειρά σου επιστρέφουν σαν εφιάλτες...

Και εγώ είχα πολλούς εφιάλτες τελευταία...

Υπάρχουν δύο απόψεις για το "κυνήγι των ονείρων":

Η πρώτη του πολύ γνωστού σε όλους μας Παολο Κοέλιο :
" Όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις".

Και η δεύτερη άποψη του αγαπητού συνεργάτη Μ.Βουράκη :
"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν κάνει την πάπια"
(ο ίδιος έχει πει και το άλλο : " Είναι καλό να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι, αρκεί ο σταυρός να είναι Cartie..")

Εγώ λοιπόν, ήμουν fan της δεύτερης άποψης.
Όμως τις τελευταίες εβδομάδες, μου αποδεικνύεται (ξανά και ξανά), ότι ο πρώτος κύριος ίσως ξέρει κάτι παραπάνω.
Με αυτά που μου συμβαίνουν φέτος τα Χριστούγεννα είμαι πλέον πεπεισμένη, ότι θα κυνηγήσω τα όνειρά μου, θα κυνηγήσω αυτά που αγαπώ όσο και αν μου κοστίσει αυτό.


Για τη νέα Χρονιά βάζω ένα στόχο :

ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ,
Η ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ.

Καλή πρωτοχρονιά να έχουμε όλοι μας.

Κάθε μέρα, καινούρια μέρα...:)

Παραμονή Χριστουγέννων....

Παρκάρω το αυτοκίνητο έξω από το μαγαζί στην Πολιτεία. Είχα φτάσει μισή ώρα νωρίτερα -1η φορά στα χρονικά - από την ώρα που ξεκινούσε η βάρδιά μου, και μέχρι εκείνη την ώρα αυτό ήταν το μόνο παράξανο πράγμα που είχε συμβεί, τίποτα δεν μπορούσε να με προϊδεάσει για το τι θα ακολουθούσε τη νύχτα αυτή...

Μπαίνοντας - και για τις πρώτες 2- 3 ώρες μέχρι να έρθει ο dj η μουσική ήταν άκρως Χριστουγεννιάτικη. Θα ακούσαμε και 5 φορές το "Santa Claus is comming to town" ...Τα ζευγαράκια όπως πάντα ερωτευμένα ζουζουνίζανε στους καναπέδες και όλα κυλούσαν φυσιολογικά.

Έρχεται ο dj ο οποίος προφανέστατα δεν ήταν σε φόρμα εκείνη τη μέρα. Ο κόσμος που έφτανε στο μαγαζί ήταν από αψυχολόγητος εως αδιάφορος και όλα έδεχναν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι , μα τι???

Η ώρα είναι 12.30 και στο πόστο μου έρχεται ένα ζευγάρι. Παράξενο ζευγάρι. Ο τύπος μαλλιάς, άπλυτος με μούσια, ύψος 1,50 m - και φάρδος άλλο τόσο - συνόδευε ένα κορίτσι με 3 μέτρα πόδια και ξανθό κεφάλι. Εγώ έχω μείνει παγωμένη και κοιτάω προσπαθώ να σκεφτώ τι του βρήκε αυτό το "κορίτσι" αυτού του τύπου και είναι μαζί του. Πλησιάζω για να πάρω παραγγελία "Καλησπέρα,Χρόνια Πολλά.Τι θα πάρετε???" Το ζευγάρι με κοιτάει σαν να είμαι UFO , καθώς η "γαζέλα" προσπαθεί να βολέψει κάπου τα πόδια της - συγνώμη φιλενάδα δεν φανταστήκαμε ότι θα χρειαζόνταν να κάτσουν 3 μέτρα πόδια στον καναπέ αλλιώς θα αφήναμε περισσότερο χώρο!! Πλησιάζει το ξανθόμαλλο όν και μου λέει "Εγκώ τέλλλω (με πολύ παχύ λλλλ, χειρότερο από Θεσσαλονικιότικο) ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μερλλλό αν έχετε"
Άντε μωρή που έμαθες και το μερλό...Κρατάω τις σκέψεις μου για μένα, για ευνόητους λόγους...

Κοιτάω κρέας που τη συνοδεύει, ο οποίος μου παραγγέλνει ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Τον ενημερώνω πολύ ευγενικά ότι λόγω της ημέρας γίνεται μεγάλη κατανάλωση στο εστιατόριο και θα πρέπει να ελέγξω και να τον ενημερώσω για τη διαθεσιμότητα. Το κρέας, λοιπόν σηκώνεται με ύφος από τον καναπέ , μου πιάνει το χέρι από τον καρπό με τραβάει προς το μέρος του και μου λέει με ένταση "Δεν κατάλαβες κοριτσάκι! Από το εστιατόριο ερχόμαστε και ξέρουμε ότι έχει. Φέρτο λοιπόν γρήγορα γιατί το κορίτσι μου διψάει!!"
....
Αλήθεια σου λέω, ΟΛΟ το αίμα του κορμιού μου έχει ανέβει στο κεφάλι μου και νιώθω ότι απόστιγμή σε στιγμή θα εκραγεί. Σκέφτομαι : "Να του κοπανήσω το δίσκο στο κεφάλι? Ή μήπως να του φορέσω το τραπέζι καπέλο???"Παίρνω μια βαθιά ανάσα και το ξανασκέφτομαι....Ασκήσεις ηρεμίας...

Καρφώνω το βλέμμα μου στο χέρι μου, που εξακολουθεί να το κρατάει το κρέας, και ο τύπος με αφήνει. Τότε γυρίζω και του λέω "Αν το "κορίτσι" σας διψάει , έχω φέρει νερό να πιεί. Θα πάω να ελέγξω τη διαθεσιμότητα και αν έχουμε το συγκεκριμένο κρασί θα σας φέρω.Αλλιώς θα πρέπει να επιλέξετε κάτι άλλο. Ευχαριστώ."

Κατευθύνομαι προς το μπαρ, όπου ο υπεύθυνος έχει δει το σκηνικό και με κοιτάει με διερευνητικό βλέμμα. Του γνέφω ότι όλα είναι ΟΚ και η νύχτα συνεχίζει. Πηγαίνω το κρασί στο "ζεύγος" το ανοίγω, το σερβίρω και απομακρύνομαι. Το "κορίτσι" του χοντρού έχει σηκωθεί και χορεύει - επαγγελματικά, καταλαβαίνετε...- και όλο το μαγαζί γελάει...

Ο dj συνεχίζει να μην έχει όρεξη και αφού έχουμε ακούσει ότι σαβούρα κυκλοφορεί καταλήγουμε γύρω στις 1.30 να ακούμε αφιέρωμα στη Βίσση. Στο "Αυτός που περιμένω" έχω αρχίσει και αναρρωτιέμαι τι έχω κάνει και με τιμωρούν έτσι. Όταν έπαιξε και το "Καλοκαιρινές Δακοπες" και στα καπάκια τα "Προστυχα τα μαύρα τα εσωρουχά σου" είμαι πια σίγουρη ότι θα σκίσω τα δικά μου και θα τα κάψω κιόλας μετά για να εξιλεωθώ...

Κάπου εκεί πλησιάζω το τραπέζι του "ζεύγους" για να ελέγξω τασάκια και ακούω το κρέας να λέει στην ξανθιά " Έτσι μωρό μου, χόρεψε μου εσύ και εγώ ότι θες, αφού δεν έρχεται η γυναίκα μου μαζί εγώ να δεις τι θα σου κάνω μετά.."
ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟχι δεν μπορεί να το ζω εγω αυτό. ΕΛΕΟΣΣΣΣ!!!

Η νύχτα συνεχίζει να κυλάει απειλητικά στραβα, όλο το μαγαζί να γελάει με την ξανθιά βιζιτού, και το αίμα μου να έχει γίνει ασανσέρ κάνοντας τη διαδρομή κεφάλι - πόδια 10 φορές ανά λεπτό. Εκίνη την ώρα βλέπω τον ιδιοκτήτη - ο οποίος στον κόσμο του ως συνήθως- πλησιάζει τον dj, κάτι του λέει και γελώντας τον βγάζει από τη θέση του, φοράει τα σκουστικά του και αρχίζει να ψάχνει τα cd του.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα σήμερα και προσπαθεί να δεί που θα φρικάρω, αλλά έχω υπομονήηηηηηηηηηηηηη εγωωωώ!

Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να δώ τη θετική πλευρά των πραγμάτων, δεν μπορεί κάτι καλύτερο θα παίξει αυτός ο άνθρωπος από τις βλακείες που ακούμε τις τελευταίες ώρες...

Μάταια όμως...

Κόβει τη ροή του κομματιού που έπαιζε εκείνη την ώρα και με τις πρώτες νότες του κομματιού που έχει επιλέξει είμαι πεπεισμένη ότι η νύχτα δεν είναι η καλυτερή μου. Αρχίζει το "Jump Around" το οποίο σας το ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ , θα εισηγηθώ προσωπικά, και προτείθεμαι να μαζέψω και υπογραφές για να διαγραφεί ΜΙΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΣ από την παγκόσμια μουσική βιβλιοθήκη!!!
Συνεχίζει με το γνωστό και μη εξερεταίο "I've got the power" και ακολουθούν κιάλλα κιάλλα, και τελειωμό δεν έχουν... Πλησιάζω κάποια στιγμή στη θέση του dj - πάντα χαμογελαστή, έτοιμη να τον πειράξω λίγο - και πριν προλάβω να μηλήσω μου λέει : " Θές να μπείς?Να σου δώσω πάσα να συνεχίσεις εσυ??"

ΈΛΕΟΣ άνθρωπέ μου! Του απαντάω : " Η αλήθεια είναι ότι αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή από το μαγαζί είμαι εγώ για dj!!!Ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θέλω να σας κλέψω τη δόξα..."

Επιστρέφω στο πόστο μου....

Μετά από λίγη ώρα και αφού ο dj έχει επιστρέψει στη θέση του και η μουσική έχει επιστρέψει στα γνωστά γλυκανάλατα επίπεδα, παρατηρώ ότι όλο το μαγαζί είναι γεμάτο ζευγάρια, δεν χορεύει ΚΑΝΕΝΑΣ αλλά έχουν πιάσει όλοι από έναν καναπε, μια γωνία και χαϊδεύονται!!!Μέχρι και ένα ζευγάρι γύρω στα 60 φεύγοντας από το εστιατόριοκαι έχοντας πιει ήδη 2-3 μπουκάλια κρασί έχουν ξεμείνει μπροστά από το μπαρ, φιλιούνται και χαιδεύονται προκλητικά ώωωωωωρες τώρα....

Και σε ρωτάω : "Βρε παλικάρι, βρίσκεσαι σε ένα μαγαζί και επί 3 ώρες χαϊδεύεσαι σε δημόσια θέα, γιατί θα πρέπει τη στιγμή που θα μου ζητήσεις να σου φέρω το λογαριασμό να κουτουπώσεις την κοπέλα σου και να βγάλεις όλο σου το πάθος πάνω της, με εμένα όρθια να περιμένω - σαν να μην πω τι - μπροστά από το τραπέζι σου να πληρωθώ????"

ΕΛΕΟΣ και ξανά ΕΛΕΟΣ!!!

Σχολάω, οδηγώ μηχανικά ενώ σκέφτομαι διάφορα...Μπαίνω μεσα στο σπίτι μου και μόλις αντικρυζω τον Άκη μου βάζω τα κλάμματα... Θές η ένταση, θες η κούραση?
Ευχήθηκα απλά να ξημερώσει μια καινούρια μέρα και να περάσω όμορφα Χριστούγεννα...
Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ...

Ξύπνησα με εμφανέστατα διαφορετική διάθεση, και η αλήθεια είναι ότι η Χριστουγενιάτικη ατμόσφαιρα που επικρατούσε όλη μέρα με αποζημίωσε πλήρως...

Τελικά πράγματι κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα...Αρκεί να το πιστέψεις...

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει...Και γελάει πολύ...

Έλειψα για λίγο, το ξέρω... ;)
Όμως επέστρεψα δριμύτερη !!
Έχω να σας πω νέααααααααααααα!


Κατ' αρχήν, όοοοχι δεν βρίσκομαι ακόμη στο γραφείο!
Αυτήν την ανάρτηση (βλέπε ώρα) την κάνω από το ζεστό μου σπιτάκι!!!!
Ναι και όμως μου σύνδεσαν το τηλέφωνο - χρονιάρες μέρες μπράβο τους! - και το internet φυσικά - και παραδόξως όλα λειτουργούν άψογα!!!

Ναι ναι....Φοράω τις πυτζάμες μου και πίνω ένα ποτήρι λευκό κρασί.
Μαζί μου είναι ο Άκης - του οποίου το φως είναι το μοναδικό εδώ μέσα, και την ώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές ακούω - τι άλλο τέτοιες μέρες - Frank Sinatra και Nina Simone...
Μυρίζει Χριστούγεννα παντού και νιώθω μια απίστευτη ζεστασιά...

Μέχρι το κόκκαλο σου λέω!!!

Συμβαίνουν παράξενα πράγματα αυτές τις μέρες....

Φέτος νιώθω απίστευτα πολύ τη "Μαγεία των Χριστουγέννων".
Θυμάμαι άλλη μια χρονιά που ένιωθα κάπως έτσι αλλά φαντάζει πια πολυυυυυ μακριά...
Ξυπνάω το πρωί και νιώθω ότι ο ήλιος - όταν υπάρχει - είναι χαμογελαστός, όπως εκείνα τα απίστευτα πρωινά στην Καστοριά! Βγαίνω έξω και περπατάω, αισθάνομαι το παγωμένο αεράκι στο προσωπό μου και νιώθω γεμάτη.
Ξυπνάω καθε πρωί και παίρνω βαθιές τζούρες ζωής κάθε λεπτό κάθε στιγμή....


Κατέβηκα και στο κέντρο για να δώ και τα "συντρίμια" της Αθήνας...
Αλλά δεν βρήκα τίποτα παράξενο...
Μόνο το "Δέντρο της Αθήνας" - κατά το "γιοφύρι της Άρτας"...
Τη μέρα το στήνουν και τη νύχτα το καίνε....
Εγώ πάντως το πέτυχα αναμένο....
Μόνο που τους τελείωσαν τα κόκκινα φωτάκια, και έφτιαξαν το αστέρι με μπλε.......

Anyway το προσπέρασα γρήγορα αυτό, δοκιμάζοντας ρούχα...
Αφού ανακάλυψα - αυτό που ακούω τις τελευταίες μέρες συνέχεια - ότι έχω αδυνατίσει αρκετά!
Τόσο πολύ χάρηκα, που δεν ήθελα να σταματήσω τα ψώνια...
Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να με καταλάβεις, το ξέρω...

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει...

Σχεδίαζα - πριν από καιρό - τι θα βάλω στις γιορτές....

Φανταζόμουν φορέματα με έξω πλάτη, με έξω ώμους, μέ έξω γενικά...
12ποντες γόβες να τα συνοδεύουν κτλ.

Σχεδίαζα - πριν από καιρό λέμε - που θα πάω την Πρωτοχρονιά και πως θα περάσω, καλύτερα από πέρισυ, την πρώτη νύχτα του χρόνου....

Αφού λοιπόν τα δοκίμασα όλα....ΜΑ ΌΛΑ!!!
Μακριά, κοντά, σεμνά και λιγότερο σεμνά.
Μαύρα, Μωβ και Κόκκινα, με γόβες και χωρίς...

Τελικά...

Έβγαλα όλο μου το άχτι δοκιμάζοντας , και κατέληξα να αγοράσω - κάτι εντελώς άσχετο!!!!

Ένα πανέμορφο σατέν μαύρο πουκάμισο και ένα ανάλογο - όχι σατεν φυσικά - παντελόνι, με μαύρες μπαλαρίνες (παπούτσια - για τους άσχετους - όχι κοριτσάκια με ροζ φόρεμα και πουέντ...) για τα Χριστούγεννα και ένα Μαύρο φόρεμα ως το γόνατο με χαμηλά μάυρα γοβάκια για την Πρωτοχρονιά!....

Τα τελευταία χρόνια ονειρευόμουν τα φετινά Χριστούγεννα. Ονειρευόμουν ότι θα με έβρισκαν σε κάποιον "in fashion" προορισμό σε μια άλλη χώρα (Παρίσι - Πράγα - Βιέννη κλπ), με πολυυυύ κρύο και πολλές ζεστές αγκαλιές....

Τελικά με βρήκαν στο σπίτι μου, με τον Άκη μου ... Με συζητήσεις - αναζητήσεις και επιτραπέζια παιχνίδια με παντομίμες, κάτι τρελά - καμένα ξημερώματα με την καλύτερη παρέα , στον τεράαααστιο καναπέ του σαλονιού μου...

Και σας πληροφορώ ότι είναι το πιο όμορφο μέρος....

Νιώθω ότι είμαι εκεί που ήθελα να είμαι τελικά. :)

Γιαυτό σου λέω....

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει...
εδώ που τα λέμε , με εμένα πρέπει να έχει ξεκαρδιστεί...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ....

Χριστούγενα ήρθαν ΠΑΛΙ...Και θα ξανάρθουν και του χρόνου!

Μέσα στην αρρώστια μου - ξέρεις κάπου ανάμεσα σε φτερνίσματα και βηξίματα - χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο μπαμπάς :
" Έλα, είμαι απ' έξω! Θα μου ανοίξεις??"

Ανοίγοντας την πόρτα μονολογούσα :
"Μα καλά κουδούνια δεν είχατε στο χω....ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!"

Ο μπαμπάς στην πόρτα αγκαλιά με έναν Δέντρο 2-3 φορές μεγαλύτερο του...(Όσοι τον ξέρουν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό....)

Αφού ούρλιαζα και χοροπηδούσα για μερικά δευτερόλεπτα ακούω τη φωνή του μπαμπά ο οποίος είχε λυγίζει κάτω από το βάρος του κυρίου Δέντρου να μου λέει:
"Τι θα γίνει θα χοροπηδάς για πολύ ώρα μπροστά στην πόρτα?Η θα με αφήσεις να περάσω??"

Και αφού τον άφησα να περάσει, έβαλα τον Δέντρο στη θέση του και τον στόλισα με μια σειρά λαμπάκια - αυτά είχα προλάβει να αγοράσω μόνο...
Όταν λοιπόν τελείωσε το "στόλισμα" εγώ κάθισα δίπλα του άρχισα να του μιλάω :

"Για σου κύριε Δέντρο. Πως σε λένε?Τι κάνεις? Μυρίζεις πολύ όμορφα...Είσαι πολύ όμορφος...κλπ"

Τότε λοιπόν ο μπαμπάς άρχισε να γελάει και ξέρετε τι μου είπε??
Ότι απ' όταν ήμουν πολύ μωρό μιλούσα στο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο!!

Μερικές συνήθειες τελικά δεν αλλάζουν με τίποτα!!!

Να σας γνωρίσω λοιπόν τον Δέντρο μου!

Τον λένε Άκη (σσ από τον Δεντράκι!!) Είναι πάνω από 2 μέτρα, είναι ήσυχος, είναι πανέμορφος, μυρίζει Χριστούγεννα,και δεν παραπονιέται όσο και αν τον ζαλίζω....Μου κρατάει την καλύτερη συντροφιά τα βράδια και με έχει κάνει να μετακομίσω από το δωμάτιο μου στο σαλόνι για να κοιμόμαστε μαζί....!

Έχει λίγα στολίδια ακόμη, ας όψεται η οικονομική κρίση που μας έχει χτυπήσει, αλλά εντός των ημερών θα γεμίσει!!!!!

ΑΑΑΑΑ!Φυσικά όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες έγραψα και γράμμα στον Αη Βασίλη.

"Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Φέτος ήμουν κακό κορίτσι. Πολύ κακό. Πάρα πολύ κακό....
Και τι δεν έκανα σου λέω, αν αρχίσω να σου απαριθμώ τα λάθη μου, θα μπει το 2010 κατευθείαν. Όμως έμαθα. Ξέρεις τι έμαθα Άγιε μου Βασίλη? Θα δανειστώ την ατάκα της φιλενάδας μου και ας με συγχωρέσει γιαυτό - Τα λάθη είναι ανθρώπινα , αλλά νιώθω θεά όταν τα κάνω - Αυτό έμαθα. Γιαυτό το λόγο φέτος δεν θα σου ζητήσω να μου φέρεις τίποτα. Φτάνουν όσα μου έφερες τα προηγούμενα χρόνια. Κουράστηκα και βαρέθηκα με τα δώρα σου. Φέτος , ότι θέλω θα το πάρω μόνη μου.
Χωρίς παρεξήγηση εε?

Φιλιά πολλά
Ζουμερά και δαγκωτά

Σκορπίνα"

Όμως τελικά δεν του το έστειλα.

Ξέρετε γιατί?Επειδή μου έστειλαν την αληθινή φωτογραφία του - Όχι αυτές τις βλακείες που μας παραμυθιάζουν για τον χοντρό γεράκο με τα άσπρα μούσια -

Ιδού λοιπόν ο ... Santa...

Aφού τον είδα αποφάσισα να του πω το εξής :

"Santa Baby, αν θες να μάθεις τι γράφω στο γράμμα μου, σε περιμένω σπίτι μου το βράδυ της Πρωτοχρονιάς κανα δίωρο μετά που θα αλλάξει ο χρόνος...Αν πάλι δεν θες να μάθεις για το γράμμα έλα να σου δείξω τη συλλογή μου με τις πεταλούδες...;-)
Α!Και που 'σαι μην κανονίσεις τίποτα άλλο για εκείνο το βράδυ , ούτε για το επόμενο, ούτε για το μεθεπόμενο....

See you there ....γρρρρ...."

20 Θίνγκς αμπάουτ μι....

Ήθελα σήμερα να σας πω για τον συγκάτοικο μου τον Άκη. Θα το αφήσω για άλλη φορά όμως επειδή η φιλενάδα μου η Raven με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι. Και όπως όλοι γνωρίζετε, δεν μπορώ να αντισταθώ στα παιχνίδια...:)

Πρέπει λέει να πω, 10 πράγματα που λατρεύω, και 10 πράγματα που απεχθάνομαι....
Θα προσπαθήσω να περιοριστώ γιατί είναι πάρα πολλά....


Απεχθάνομαι

1) Το ψέμα
2) Τον κυνισμό
3) Την ειρωνεία - σε πνίγω κιόλας...
4) Να μπαίνεις στα πόδια μου όταν κάνω μια δουλειά
5) Την αχαριστία
6) Την τεμπελιά
7) Τους μη έχοντες άποψη - στον κόσμο τους - αδιάφορους ανθρώπους
8) Τους δημόσιους υπάλληλους
9) Τους καρμίρηδες
10) Τους ανήθικους



Λατρεύω

1) Τη μουσική -σχεδόν όλα τα είδη
2) Τη θάλασσα - χειμώνα καλόκαίρι
3) Τα ταξίδια - για οποιονδήποτε λόγο ακόμα και για μια μέρα
4) Τις εκπλήξεις - από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη
5) Το σπίτι μου
6) Το Ιόνιο
7) Τις αγκαλιές
8) Τη σοκολάτα
9) Τα κυριλέ εστιατόρια - και τα λιγότερο κυριλέ
10) Τις διακοπές 2007-2008


Φυσικά δεν θα μιλήσω για ανθρώπους....

Τα κατάφερα λοιπόν, αν και έχω μια τεραααάστια λίστα ακόμη....
Δίνω πάσα σε
- Brother (για να μαζευτείς από τους δρόμους μικρέ κλέφτη φαναριών...:P)
- Artou ( Γιατί πρέπει να ξεκουνηθείς λίγο...Η πέμπτη μέρα ξημέρωσε...)
- Kat (έτσι γιατί έχουμε καιρό να διαβάσουμε από εσένα)
- Lockheart (γιατί έτσι...:P)

Ιστορίες Καθημερινής Τρέλλας

Λοιπόν όλα έγινα ως εξής :

Το Σάββατο είχα ρεπό, 1η φορά μετά από μήηηηηνες. Είπα και εγώ "Πω πω.Τέλεια! Θα βγώ για ποτό επιτέλους!!" . Γυρίζω λοιπόν από τη δουλειά Παρασκευή βράδυ (ένιωθα λίγο άρρωστη οφείλω να ομολογήσω) και ανάβω το καλοριφέρ στους 22. Λέω από μέσα μου "Θα λιώσεις στον ύπνο φιλενάδα". Κλείνω και τα κινητά ξαπλώνω, βήχοντας βέβαια, και κοιμάμαι...

Ξαφνικά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου νιώθω ότι με έχουν απαγάγει οι Εσκιμώοι και ζω εγκλωβισμένη σε ένα igloo κάπου στον Βόρειο Πόλο - Φυσικά πολύυυ μακριά από τον Άι Βασίλη.

Ξυπνάω η έρημη, και τρέμοντας μέσα στο πάπλωμα (που έχω γίνει σουβλάκι) προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει και το σπίτι μου μετατράπηκε σε Βόρειο Πόλο...Προσπαθώ να σηκωθώ από το κρεββάτι, αλλά μπουρδουκλώνομαι μέσα στο πάπλωμα και πέφτω στο πάτωμα...Βήχοντας λέω από μέσα μου " Ζώο...να γελάσω η να κλάψω με το χάλι μου???" Σηκώνομαι και πλησιάζω τον θερμοστάτη του καλοριφέρ ο οποίος βρίσκεται στους 22 και καίει ασταμάτητα...Τον ανεβάζω στους 25 και ξαναξαπλώνω.
Τα τελευταία χρόνια έχω "τσακωθεί" πολύ άσχημα με όλα τα φαρμακεια, και έτσι στο σπίτι μου δεν υπάρχει κανένα φάρμακο - ούτε ασπιρίνη - πέρα από ένα θερμόμετρο, και που φυσικά δεν είχα κανέναν λόγο να το βάλω για να δω με πόσο ψήνομαι...Ακόμα μια φορά λοιπόν το ίδιο σκηνικό...
Ανοίγω το κινητό για να πάρω τηλέφωνο, να έρθει η βοήθεια του κοινού. Κοιτάω το ρολόι. Η ώρα είναι 16.47. Απαπαπα!Πόσες ώρες έλιωσα δεν ξέρω...Παίρνω τον αδερφό δεν το σηκώνει. Παίρνω μάνα - πατέρα. Τίποτα...Θα πήρα και 30 τηλέφωνα μέχρι που απελπίστηκα. Έπεισα τον εαυτό μου ότι θα πεθάνω μόνη - κλισέ έχω καταντήσει το ξέρω - και ξαναξάπλωσα στο θεοσκότεινο δωμάτιο...

Ξυπνάω σε μια λίμνη ιδρώτα...Μούσκεμα όλα... Κοιτάω το κινητό 21:22. Έλεος!Πόσες ώρες ύπνου??Κοιτάω το κινητό, καμία αναπάντητη..."Μα καλά με έχουν εντελώς χεσμένη όλοι τους???"
Σηκώνομαι και φτιάχνω ένα τσάι, με μέλι...Δεν μπορώ να μιλήσω καθόλου...Χτυπάει το τηλέφωνο! Χωρίς να το κοιτάξω το σηκώνω και λέω
" Ναι ναι ναι!!Δεν θα πεθάνω μόνη μου!!!"
Και ακούω την κλαμένη φωνή στην άλλη άκρη
"Δεν καταλαβαίνω τι λες. Χώρισα οριστικά. Χωρίσαμε και τα πράγματά μας. Έρχομαι από εκεί για ποτό".
Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Κοιτάω το κινητό. Η φιλενάδα μου είναι....
"Ωραία. Έλα στην παρηγορήτρα...Α! να σου πω!Όπως έρχεσαι φέρε ένα σιρόπι για το βήχα φιλεναδααααααα".....

Ανοίγω τον υπολογιστή...Τι το 'θελα? Προσπερνάω τα όσα βλέπω και αρχίζω να βάζω τη μουσική μου σε σειρά...Ανακαλύπτω τη δισκογραφία της Γαλάνη και τη βάζω στο playlist...Ανάβω και το θερμοσίφωνο και περιμένω να ζεσταθεί το νερό...Αρχίζω να τραγουδάω με την ανύπαρκτη - ούτως η άλλως - φωνή μου, η οποία λόγω και της ασθένειας μοιάζει περισσότερο με κλάμα παρά με τραγούδι και σκέφτομαι "Αυτά είναι!Τι ωραίο πράγμα να μένεις μόνος σου. Κανείς δεν παραπονιέται για την παραφωνία μου..."
Κοιτάω το κινητό η ώρα είναι 22.30. Ξαναπαίρνω αδερφούς - μάνες - πατεράδες, αλλά κανείς δεν απαντάει.
Ξαναχτυπάει το κινητό - η φιλενάδα μου.
"Έλα. Να σου πω μόλις τελείωσε η "μετακόμιση". Κάνω μπάνιο και έρχομαι." ...
"ΟΚ. Να σου πω,χέσε το σιρόπι. Δεν πάμε κάπου έξω για ποτό?Θα φρικάρω εδω μέσα..."
......
Η ώρα είναι 2 το πρωί. Γυρίζω σπίτι. Ήδη νιώθω καλύτερα...Η φιλενάδα μου όχι, αλλά μικρό το κακό... Αλλάζω και ξαπλώνω. Χτυπάει το κινητό, μνμ ο αδερφός μου :
" Που είσαι κοριτσι μου?Δουλεύεις δουλεύεις??"
"Καληνύχτα και ...άντε τώρα μη σε βρίσω κωλόπαιδο...Φρόντισε όταν πεθάνω να το μάθεις από τις ειδήσεις...."
Κλείνω το κινητό. και κοιμάμαι...

Βλέπω τη Γαλάνη να μου τραγουδάει...Όχι prive, μη φανταστείς. Σαν να βλέπω videoclip...(Είναι που άκουσα όλη την Δισκογραφία της στο repeat...) Ξεκινάει σαν ένα πολύ ωραίο όνειρο, αλλά δεν είναι. Εξελίσσεται σε τρελό εφιάλτη. Εκεί που τραγουδάει ξαφνικά την ακούω να μου φωνάζει "Σ' ΑΓΑΠΏ!Σ'ΑΓΑΠΩ!Σ' ΑΓΑΠΩ" και δεν σταματάει. Ανοίγω τα μάτια μου, η φωνή δεν φεύγει απόι τα αυτιά μου...Σηκώνομαι, πάω για νερό... Ξαναξαπλώνω... Έρχεται και η φωνή στο κρεβάτι και συνεχίσει να μου φωνάζει..."Σ' ΑΓΑΠΏ!Σ' ΑΓΑΠΩ!Σ' ΑΓΑΠΩ"...
Το Σ'ΑΓΑΠΩ μπορεί...Nα σε τρελάνει ... Αφού, σου λέω, άκουσα αυτή τη λέξη τόσες φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, που τη σιχάθηκα. Δεν θέλω να την ξανακούσω. Είναι φτηνή λέξη πια. Έχασε κάθε νόημα...

Αλήθεια, πείτε μου. Είμαι σοβαρά γιατρέ?

- Όχι πολύ... Είναι από τον πυρετό... Παραισθήσεις... Ένα αντιπυρετικό χρειάζεστε...

Dimitra Galani - Stereotipa

Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή?
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό, θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ,
πως τα πάντα αλλάζουν.

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς.
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,σ' αγαπώ
καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει, Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

Θέλω να αποφορτίσω λίγο το κουρασμένο μου μυαλό απ' όλα όσα σκέφτομαι τα τελευταία μερόνυχτα. Έχω 10 μέρες να κοιμηθώ.
Θέλω να κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ,χωρίς εφιάλτες.
Θέλω να νιώσω ασφάλεια πάλι. Όπως παλιά.

Αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Ούτε καν εγω η ίδια.

Πόσες φορές είπα από μέσα μου και απ' έξω μου, ψιθυριστά και φωναχτά "Αχ και να ξαναρχίζαν όλα απ'την αρχή". Όμως τελικά αναρρωτιέμαι αν αυτό είναι που θέλω στην ουσία. Τι μετράει τελικά, να έχεις fast forward και rewind?
Να μπορείς πατώντας ένα κουμπί να γυρίζεις πίσω να αλλάζεις τα πράγματα?
Και τότε ποια γνώση θα σου έμενε?
Αν δεν λουστείς τις συνέπειες των πραξεων σου?
Πως θα μάθεις αν δεν πάθεις?Πως θα εκτιμήσεις αν δεν χάσεις?

Αυτό σημαίνει ελεύθερη βούληση.

Αυτό που έχει περισσότερη σημασία, είναι να μπορείς να κρατήσεις τα καλά απ' όλες τις καταστάσεις. Να μπορέσεις να κρατήσεις όλα αυτά τα στοιχεία που θα σε κάνουν να πάς μπροστά, χωρίς ποτέ να ξεχάσεις αυτά που άφησες πίσω. Γιατί αυτά που αφήνεις πίσω κάθε στιγμή είναι αυτά που σε βοήθησαν να φτάσεις εκεί που είσαι τωρα.

Είναι δύσκολο να απαρνηθείς τη ζεστασιά σου και τη βόλεψη σου, επειδή δεν θες να συμβιβαστείς. Είναι δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου και να πεις "Εγώ αποχωρώ". Είναι βαρύ φορτίο η ελεύθερη βούληση.

Όμως αν αυτό χρειάζεσαι, αυτό πρέπει να κάνεις.

Θα ήταν πολύ όμορφο να μπορούσαμε όλοι μας να κουβαλάμε το ροζ των παιδικών μας χρόνων μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, αλλά δεν γίνεται. Η ζωή μας δεν είναι ροζ. Έχει πολλά χρώματα και αυτό την κάνει τόσο όμορφη. Έχει γαλάζιο, έχει κόκκινο, έχει πράσινο, έχει και μαύρο, έχει λευκό, έχει και γκρί. Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που εμείς τις φτιάχνουμε και εμείς τις χρωματίζουμε. Δεν σημαίνει επειδή σήμερα ξύπνησες και όλα τα βλέπεις μαύρα, ότι μέχρι τώρα δεν έζησες άλλα χρώματα. Ούτε ότι θα είναι και αύριο μαύρα. Μερικές φορές αν απλά αποδεχτούμε τις καταστάσεις όπως είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.

Σίγουρα ο χρόνος είναι αυτός που θα δείξει τα πάντα, αλλά μέχρι τότε ας μην μαυρίζουν όλα....εε?Έτσι δεν είναι??

:-)

Και τελικά νομίζω ότι έτσι, πολύχρωμη η ζωή μ'αρέσει πιο πολύ...

Να μ'αγαπάς εαυτέ μου, σ'εψαχνα παντού...
Να μ'αγαπάς να σταθούμε εδώ σε μια γωνία...
Να μου μιλάς σιγανά στ'αυτί,
γιατί σ'ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...

You may Say I am a dreamer.But I'm not the only one....

Όσο και αν προσπαθώ να κρατήσω τον ροζ κόσμο μου μακριά από τις σκέψεις μου αυτές τις μέρες είναι αδύνατον. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ σημαντική για εμένα με αποκορύφωμα τη χθεσινή νύχτα, όμως θα αφήσω τα γεγονότα της εβδομάδας και θα εστιάσω στα φλεγόμενα γεγονότα της χθεσινής νύχτας στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ, εδώ μέρες, δεν μπορώ να ησυχάσω. Είμαι πολύ ταραγμένη. Θεωρώ αυτές τις αναταραχές που ζούμε, το πιο σημαντικό συμβάν των τελευταίων χρόνων. Αποδεικνύεται εμπράκτως αυτό που ψυχανεμίζομαι χρόνια τώρα , ότι δηλαδή τα ήθη έχουν διαβρωθεί εντελώς. Δεν υπάρχουν πια αρχές και ηθικές αξίες που να μπορούν να στηρίξουν την κοινωνία. Έχουν διαβρωθεί οι κυριότεροι θεσμοί, η πολιτική, η δικαιοσύνη, η οικογένεια, η εκκλησία. Χτίσαμε μια κοινωνία, πάνω σε θεμέλια, τα οποία ουδεποτε ελέγξαμε αν λειτουργούν σωστά, αν αντέχουν τις πιέσεις οι οποίες τους ασκούμε. Και εντέλει μετά από τόσα χρόνια αποδεικύεται ότι τα θεμέλια αυτά σάπισαν. Και η κοινωνία καταρρέι μπροστά στα αποχαυνωμένα βλεμματά μας.
Εμείς όπως όλα αυτά τα χρόνια θεατές.Θεατες σε ένα έργο όπου οι πρωταγωνιστές καταστρέφουν την πόλη μας, τα σπίτια μας, την οικονομία μας, τη ζωή μας. Και εμείς το παρακολουθούμε από την τηλεόραση ανεβάζοντας τα νούμερα της τηλεθέασης και κάνοντας ακόμη πιο ακριβό τον τηλεοπτικό χρόνο. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλά. Ενισχύουμε όλους αυτούς τους κακομοίρηδες - πεινασμένους - εξοργισμένους και ασυνείδητους βρήκαν αφορμή να βγούν στο δρόνο και να καταστρέψουν ότι έχει απομείνει από αυτήν την κοινωνία.
Αλλά έτσι είναι ο έλληνας. Σαν το ανέκδοτο : "Δεν θέλω να αποκτήσω και εγώ έναν γάϊδαρο για να διευκολυνθώ, αλλά θέλω να ψοφήσει ο γάϊδαρος του διπλανού..."

Και όπως ήταν αναμενόμενο η αντιπολίτευση ζητάει εκλογές!
ΧΑΧΑΧΑΧΑ!Ας γελάσω!!!
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα χρειάζεται αλλαγή. όχι μόνο η κυβέρνηση.
Γιατί όλοι είναι συνυπεύθυνοι.!!!Γιαυτό ας μην ακούσω άλλα ανέκδοτα...


Ξέρετε, σήμερα το πρωί άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πολίτη ο οποίο κατήγγειλε το εξής :

Εχθές το βράδυ γύρω στις 9 έφευγε από το γραφείο του στην οδό Σίνα και κατυθυνόταν προς το Μετρό. Στη γωνία του δρόμου βρίσκονταν μια διμοιρία ΜΑΤ και λίγο πιο κάτω μια ομάδα 20 κουκουλοφόρων με δοκάρια και χτυπούσαν κάτι κάδους.
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν ο αρχηγός της διμοιρίας γύρισε και φώναξε σε έναν κουκουλοφόρο - " Φάνη, τράβηξέ τους στη γωνία!"

Αυτό είναι το κράτος μας λοιπόν. Αυτές είναι οι αρχές που μας προστατεύουν...
Οι γνωστοί άγνωστοι λοιπόν.

Εγώ θα συνεχίσω να φαντάζομαι μαζί με τον ονειροπόλο που ακούμε...

Imagine

ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Ακούστε τα ρεζιλίκια που περιέγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση...

Έκανα αυτήν την ανάρτηση λίγο μετά τις 8 και το video δούλευε...Μιαμιση ώρα μετά "is no longer available..."

Όχι ότι περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά μου τη δίνει ρε γαμώτο η λογοκρισία το 2008.

Με τις υγείες σας...

ΦΤΟΥ ΜΑΣ.

Τώρα τι να πω?
Πείτε μου εσείς

Μου είναι πολύ εύκολο να ασχοληθώ με τον δικό μου ροζ κόσμο, άλλωστε έχω και νέα να σας πω. Αλλά όταν συμβαίνουν γύρω μου τέτοιες αδικίες, πως να μπορέσω?

Πως να παραβλέψω ότι μια ψυχούλα 15 χρονών, ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα από τη ζωή του, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ένα "όργανο της τάξης"??
Όργανο της αταξίας καλύτερα...Και πως να μην ενώσω τη φωνή μου με όλους αυτούς που εναντιώνονται σ' αυτού του είδους την εξουσία, που κρατάει περίστροφο και απειλεί τη ζωή μας καθημερινά? Δεν θέλω να μιλήσω πολιτικά, καθότι οι πολιτικές μου θέσεις είναι πασίγνωστες και, αν και είμαι θυμωμένη και απογοητευμένη με το κόμμα μου εδώ και καιρό, παρόλα αυτά δεν είμαι καθόλου αντικειμενική απέναντι στην κυβέρνηση. Έτσι λοιπόν την πολιτική θα την αφήσω απ' έξω. Αλλά παρακαλώ πείτε μου εσείς.

Όλες αυτές οι καταστροφές που γίνονται σε ολόκληρη την χώρα εδώ και 2 νύχτες, θέλετε να μου πείτε ότι γίνονται γιατί δολοφονήθηκε το παιδάκι?

Πρόσφατα ένιωσα στο πετσί μου τις έννοιες "αίτια" - "αφορμές".

Σας λέω λοιπόν τι πιστεύω
Πιστεύω ότι ο Έλληνας πείνασε, εξαθλιώθηκε, βασανίστηκε, έμεινε άνεργος, ψωμολύσσαξε, καταπιέστηκε - και όλα αυτά στο όνομα ενός "νοικοκυρέματος", και μιας "τάξης" "που έπρεπε να μπει". Αυτά είναι τα αίτια που οδήγησαν σε όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και 2 νύχτες στη χώρα μας. Οι πολίτες είχαν γίνει καζάνι που σιγόβραζε, και σιγοβράζει εδώ και καιρό. Κουράστηκαν από σκάνδαλα, κουμπάρους, ξαδέρφια και θειούς. Κουράστηκαν να τους κοροϊδεύουν .Ο Έλληνας μπορεί να είναι πολλά πράγματα, μ@λ@κ@ς όμως δεν είναι. Και κάποια στιγμή ήταν αναμενόμενο ότι θα σηκωνόταν από τον καναπέ, την καρέκλα, το πουφ , και θα έπαιρνε τη ζωή του στα χέρια του.

Αφορμές θα μπορούσαν να είναι πολλά πράγματα. Όμως η ασυδοσία της εξουσίας που μας κυβερνά, έβαλε το περίστροφο στο χέρι του αψυχολόγητου ειδικού φρουρού - που παρόλα τα ψυχολογικά τεστ που πρέπει να "πετύχει" για να αποκτήσει τη θεσούλα του, αυτός τους ξέφυγε,(μάλλον τα είχε πάει καλύτερα στη συνέντευξη, απ' ότι στο ψυχοτεστ και έτσι θα πέρασε....)- και έδωσε την αφορμή. Έδωσε την άνεση στον αστυνομικό να έχει "νευράκια" και να πυροβολεί εν ψυχρώ. Για κακή του τύχη όμως δεν πυροβόλησε κάποιον άστεγο κακομοίρη των Εξαρχείων, που θα τους βόλευε να αναδείξουν ως εγκληματία - τέρας, και να την γλυτώσει εύκολα η Ελληνική Αστυνομία. Για κακή του τύχη πυροβόλησε ένα αθώο παιδάκι 15 χρονών. Και για χειρότερη τύχη του το σκότωσε κιόλας.
Έτσι αυτός ο ειδικός φρουρός , με τη σειρά του φεύγοντας, έβαλε στο χέρι του Έλληνα πολίτη τη μολότοφ, την πέτρα και τον έστειλε στον δρόμο. Να κάψει, να καταστρέψει, να "εξουσιάσει" και εκείνος λίγο τους δρόμους, τις σχολές και τους κάδους . Αυτά που του ανήκουν πιο πολύ απ' όλα.
Επειδή ο Έλληνας πεινάει χρόοοονια τώρα για "καλύτερους δρόμους", για μια "καλύτερη εκπαίδευση", για "καθαρές πόλεις"...Ο Έλληνας πεινάει.

Δυστυχώς πριν από χρόνια που ήμουν στο γυμνάσιο και δήλωνα "αναρχικό στοιχείο" φορώντας τα "πρέποντα" και μιλώντας αναλόγως, βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια μια μέρα που είχε πορεία. Που να ξέρω εγώ από πορείες - αναρχικό στοιχείο του καναπέ ήμουν πανάθεμα με...15 χρονών καλή ώρα. Και αφού είχα τελειώσει τα ψώνια μου -είχα και τις σακούλες στο χέρι - με την φιλενάδα μου προχωρούσαμε την Ακαδημίας και πηγαίναμε για τα λεωφορεία. Εκεί λοιπόν στο δρόμο αποφάσισα, σαν σωστό μαγκάκι που ήμουν, να ανάψω ένα τσιγάρο. Για κακή μου τύχη όμως το άναψα δίπλα από μια διμοιρία των ΜΑΤ που είχα "αράξει" εκεί για λίγο. Μόλις το άναψα λοιπόν ένας θερμοκέφαλος - δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω αλλιώς - άρχισε να μου φωνάζει, να με βρίζει και να με προκαλεί. Ήμουν έτοιμη να του ορμήξω - καθότι δεν με χαρακτηρίζει η εγκράτεια όταν εκνευρίζομαι, πόσο μάλλον στην εφηβεία μου - και ένας θεός ξέρει τι θα επακολουθούσε αν το έκανα, αλλά εκείνη τη στιγμή τους φώναξαν να ανασυνταχθούν και έφυγαν τρέχοντας. Εγώ φυσικά και δεν ακολούθησα, αρκέστηκα στο να του φωνάξω κάτι υβριστικό και συνέχισα να καπνίζω το μάγκικο τσιγάρο μου...

Ο μικρός Αλέξης είχε απλά λάθος timing, που χωρίς να φταίει του κόστισε τη ζωή του.

Θυμώνω ακόμα περισσότερο από τότε που ήμουν 15 χρονών, όμως τι σημασία έχει που θυμώνω και θυμώνεις?

Θα καταδικαστεί αυτός ο ειδικός φρουρός, αφού οι ισχυρισμοί για εξοστρακισμό της σφαίρας θα απορριφθούν μετά από τη νεκροψία και τη βαλλιστική εξέταση, και μετά τι?

Αν αυτός ο άνθρωπος - λέμε τώρα - καταδικαστεί σε ισόβια 100 φορές και ζήσει τη ζωούλα του στη φυλακή που εμείς θα τον ταΐζουμε θα τον ποτίζουμε και θα τον προσέχουμε όταν κάνει απεργία πείνας να μη μας ψοφήσει όπως και τους υπόλοιπους που έχουν εκεί μέσα τι θα αλλάξει?
Θα σταματήσει τον επόμενο αστυνομικό με περίστροφο να εκνευριστεί και να πυροβολήσει?
Θα σταματήσει τον αστυνομικό που θα "μαζέψει" τα ναρκωτικά από τους εμπόρους και θα ύστερα θα τα πουλήσει ο ίδιος?
Θα σταματήσει τους αστυνομικούς την επόμενη φορά που θα συλλάβουν κάποιον και θα τον κρατήσουν όλη νύχτα στο κρατητήριο,να τον μελανιάσουν στο ξύλο για να "περάσει η ώρα τους"?

Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτό το "σώμα ασφαλείας" να ντροπιάζει τους Έλληνες παγκοσμίως?

Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι. Ίσως υπάρχουν οικογενειάρχες άνθρωποι που νιώθουν σαν εμάς, απλοί εργαζόμενοι που βγάζουν το ψωμί τους. Εγώ όμως δεν τους έχω γνωρίσει ακόμα. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν αστυνομικό, σε όποιο πόστο και να είναι, που να μην έχει εκμεταλλευτεί τη θέση του, το περίστροφό του ή τις γνωριμίες τους -
"Για να μην κάνουν τίποτα στο γιόκα μου που οδηγεί το αυτοκίνητο 15 χρονών", που δεν φτάνουν καλά καλά τα πόδια του να πατήσει τα πετάλια, αλλά
"Είναι άντρας το αγόρι μου!" Έτσι έλεγε ο γείτονας του 2ου ορόφου που μάθαινε στο γιο του μωρό παιδί να οδηγεί και να πηγαίνει βόλτα τους φίλους του!!!!(που δεν έκανε το αντίστοιχο στις 3 κόρες του οι οποίες οδήγησαν μετά τα 20 και οι τρεις...)

Για να επιστρέψω στο θέμα μου, πραγματικά δεν ξέρω αν θα έφτανε απλά να πέσει η κυβέρνηση για να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Ίσως πρέπει να πέσουν όλα τα κεφάλια, ίσως να πέσουν και παντελόνια. Δεν ξέρω ποιο το μέγεθος της τιμωρίας και ποιοι πρέπει να τιμωρηθούν.
Νιώθω ότι είναι το μεγλαύτερο θέμα που έχει συμβεί στην Ελληνική πραγματικότητα μετά τη Χούντα και το Πολυτεχνείο. Όμως σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει. Και πάνω απ' όλα πρεπει εμείς να συνειδητοποιήσουμε που ζούμε!Πως ζούμε!Και να αφήσουμε για λίγο το ροζ απ'έξω...Ας συνέλθουμε λίγο από την πολιτική απραξία και την απραξία που μας χαρακτηρίζει γενικώς!Και ας σηκωθούμε!Δεν χρειάζεται να σπάσουμε η να κάψουμε άλλο. Φτάνει αυτή η καταστροφή. Ας λειτουργήσουμε προς όφελος μας. Επιτέλους!Ας συντονιστούμε να απαιτήσουμε αλλαγές. Και ας μην αφήσουμε το περιθώριο να μην υλοιποιηθούν!

Εντωμεταξύ μαθαίνω από μια φίλη ότι Κυριακή πρωί η είδηση που έκανε το γύρω του κόσμου ήταν ότι μια ομαδα από 30 αναρχικά στοιχεία με μολότοφ και δοκάρια επιτέθηκαν σε δυο αστυνομικούς το βράδυ του Σαββάτου...

Αυτά λοιπόν τα χάλια μας....

Φτού σας και Φτού μας.

Καλό ταξίδι στην ψυχούλα αυτή που πλήρωσε το τίμημα της ασυδοσίας της εξουσίας

Πόσο άδειο είναι το τέλος?

Πόσο γεμάτος μπορεί να νιώσεις με μια αρχή?
Και πόσο αλλάζει αυτό στο τέλος?
Πως μοιάζει το τέλος?

Θα σου πω εγώ πως μοιάζει το τέλος.
Μόνο που θα σου πω για το δικό μου τέλος.

Μοιάζει με ένα αδειο δωμάτιο. Γεμάτο με έπιπλα. Αλλά χωρίς ζωή. Ένα δωμάτιο νεκρό.Κενό. Χωρίς καμιά ανάσα. Μονάχα φαντάσματα. Φαντάσματα που τρυγυρνάνε μέσα στο δωμάτιο, που κάθονται, που συζητούν, που τσακώνονται, που κάνουν έρωτα... Σκηνές που όσο χαρούμενες και αν είναι διαδραματίζονται σε γκρι φόντο. Με μουσική υπόκορουση τα βιολιά και το μπάσο από το main theme του 2046.
Φαντάσματα που όμως τίποτα από αυτά που γίνονται δεν το ζούν. Τίποτα από αυτά που γίνονται δεν το αλλάζουν. Τίποτα δεν εξελίσσεται...
Είναι σαν το replay στην ταινία.
Όσες φορές και να τη δείς δεν αλλάζει το τέλος...
Και τη βλέπω την ταινία ξανά και ξανά.Ανοίγω την πόρτα και πετάγονται αναμνήσεις. Φωτογραφίες, εικόνες χρώματα και ήχοι χωρίς νόημα πια. Απλα υπάρχουν εκεί, και με κοιτούν. Γελούν και με κορϊδεύουν...

Το τέλος είναι σιωπή. Σιωπή που ξεκουφαίνει. Που πνίγει. Είναι η δική μου η κραυγή στο κενό. Η κραυγή μου που δεν ακούγεται. Σαν να μην υπάρχει φωνή. Μονάχα σιωπή....


Το τέλος είναι και σαν τους στίχους της Γαλάνη:

Μες στο φως, έφυγες μες στο φως, έγινες χωρισμός και έμεινα πίσω εγώ. Σ'ονειρο είχα δει φινάλε και αρχή και έτρεμε η φωνή μη σπάσει και φανεί.
'Εφυγες τη στιγμή που είχα αφεθεί...
Δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου...

Το τέλος είναι όλα αυτά...
Και όσα θα έρθουν...

You left me breathless when you closed the door
It feels just like you took the air out of the room with you...

Σχολιασμός δεν χωράει στο δικό μου τέλος.
Γιατί έτσι. Χωρίς συγνώμη.
Γιατί έτσι είναι το τέλος.
Χωρίς σχόλια και χωρίς συγνώμη.

ΑΠΟΔΟΧΗ - ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΝΟΙΑ...

Πόσο μπορεί να αλλάξει την αντίληψή σου για τα πράγματα ένα τηλεφώνημα?

Ένα τηλεφώνημα που δεν ήθελες να αρχίσει και τελικά κατέληξες να μη θέλεις να τελειώσει....

Είναι μαγικό τι γίνεται τη στιγμή που προσπαθείς να κρύψεις τα συναισθήματά σου από τους δικούς σου ανθρώπους. Πως γίνεται εκείνη τη στιγμή και σε νιώθουν σαν από το πουθενά. Πόσο μπορεί να σου αλλάξει η άποψη που έχεις σχηματίσει μέσα από τα χρόνια για έναν άνθρωπο, με ένα τηλεφώνημα?

Ένα τηλεφώνημα που διαρκεί 41':39''....

Χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω το νούμερο και αστραπιαία αρχίζω να σκέφτομαι “Γιατί με παίρνει?Γιατί τώρα?Και τι θα πω?Και πως θα το αποφύγω?Τι δικαιολογία να πω?Τι δουλειά έχω και πρέπει να κλείσω??- Μήπως να μην το σηκώσω??” Και τελικά το σηκώνω με την πιο “είμαι απασχολημένη, πνίγομαι και βιάζομαι γιαυτό πες τα γρήγορα” φωνή μου . Αλλά η πρώτη κουβέντα που ακούω είναι : “Τι σου συμβαίνει?...” Και κατευθείαν η φωνή μου ραγίζει. Προσπαθώ να μιλήσω αλλά είναι αδύνατον με αυτόν τον λυγμό που μου 'χει κάτσει στο λαιμό...

Μα πώς μπορεί πάντα και με νιώθει?Όσο μακριά και αν είναι?Μα τι συμβαίνει?Είμαι και ευσυγκίνητη ρε γαμώτο...

“Τίποτα...” Απαντάω και ο λυγμός δεν άντεξε... “Τα ξέρω αυτά τα τίποτα...Τα λέω και εγώ...Πες τι σου συμβαίνει.”. Η φωνή ζέστη , αλλά απαιτητική. Πιο ζεστή απ' ότι τη θυμάμαι. Πιο κοντά μου απ' ότι έχω συνηθίσει...Και λέω από μέσα μου – βρε μπας και θέλω τόσο πολύ να είναι δίπλα μου αυτός ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή, και δημιουργώ αυταπάτες με το χαζό μυαλό μου???-. Και εκεί που πάω να σπάσω και να αρχίζω να λέω τι νιώθω και πως νιώθω, ξαναμαντρώνομαι στις σκέψεις μου και στον πληγωμένο μεν αλλά υπαρκτό ακόμα εαυτό μου... Και με ξυπνάει η φωνή από το ακουστικό “Πες μου τι σου συμβαίνει. Μίλα μου. Θέλω να μιλήσουμε. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε οι δυο μας, και χρειάζομαι αυτήν την επικοινωνία. Θες να έρθω να σε πάρω από εκεί?” Στο άκουσμα αυτής της τελευταίας φράσης παγώνω..ΑΠΑΠΑΠΑ!και να με δει έτσι?Θα τρομάξει, και άντε να εξηγήσω μετά τα ανεξήγητα... “Όχι όχι, έχω πολλή δουλειά. Δεν μπορώ να φύγω...” - “Σκατά έχεις.” Με διακόπτει. “Αφού δεν μπορείς να δουλέψεις.” ...Ε,τώρα τι να πω​?Δεν απαντώ. Μόνο ο λυγμός ξανανεβαίνει... Αποφασίζω να υποκύψω στις πιέσεις και να μιλήσω, αλλά το ίδιο δευτερόλεπτο το ξανασκέφτομαι και κάνω πίσω.

Όχι όχι...Είμαι ήδη πολύ πληγωμένη για να αντικρούσω τον τρόπο που θα χλευάσει το πρόβλημά μου. Τον ξέρω αυτόν τον τρόπο το θυμάμαι καλά. Είναι αυτή η αντιμετώπιση που με απομάκρυνε εξαρχής από εκεί...Που λέω το πρόβλημα μου αφού με έχει πείσει ότι θα το αντιμετωπίσει σοβαρά, που για μένα είναι διαστάσεων everest - όχι το φαγάδικο αλλά το βουνό – και που τελικά, θα το κάνει να φαίνεται σαν να έχασα στο λούνα πάρκ στη σκοποβολή. Και θα μου πει χασκογελώντας : “Έλα ρε !!Γιαυτό κάθεσαι και σκας?Να σου πω εγώ άλλα προβλήματα...μπλα μπλα μπλα...”Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει καμιά λέξη που να την επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μου...Όλες ακούγονται ίδιες. Και μαζί με τη στεναχώρια μου τώρα νιώθω και θυμωμένη και οργισμένη που πίστεψα ότι μπορεί να με καταλάβει.... Όχι. Τελικά δεν θα πω τι έχω. Θα συνεχίσω να απαντά ότι “Δεν έχω τίποτα που να θέλω να συζητήσω μαζί σου...”...Όσο αγενές και αν ακούγεται αυτό...

Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και δεν παραιτείται από τις προσπάθειες στα πρώτα 5 λεπτά και δεδομένου ότι και εγώ δεν έχω πολλές αντιστάσεις λυγίζω, και πάνε από εκεί που ήρθαν και οι ενδοιασμοί και οι δεύτερες σκέψεις.

“Μου συμβαίνει αυτό και αυτό.” - Η ατάκα μου αποστομωτική.

Μετά παύση.

Περιμένω με κλειστά τα μάτια και τα αθόρυβα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα. Περιμένω να χλευάσει το θέμα μου.

Και μετά από την παύση έρχεται η απάντηση : “ Καταλαβαίνω...Δεν θα μπω στη διαδικασία να σου πω ότι σκας για βλακείες. Ξέρω τι σημαίνει για σένα, και μου φτάνει. Θέλεις να το συζητήσουμε?Πως έφτασες εκεί?Απλά σου ήρθε κεραυνός εν αιθρία ή το περίμενες?”

Και μετά κενό.

Και τώρα το σόκ είναι όλο δικό μου.

Και κλαίω με λυγμούς... Πιο πολύ κλαίω γιατί δεν πιστεύω αυτό που ακούω παρά για το θέμα μου.

Και η συνέχεια ασταμάτητη. Και μιλούσα και απαντούσε και με καταλάβαινε σαν να είμαι εγώ, σαν να ήταν εκεί μαζί μου καθ όλη τη διάρκεια, σαν να το είδε, και σαν να το έζησε... Και να συζητάμε και να κλαίω... Και να μου απαντάει και να νιώθω ότι με καταλαβαίνει τόσο πολύ , σαν να ξύνει με νυστέρι το κόκκαλο. Χωρίς περίπου και χωρίς μπορεί. Με σιγουριά ,με σταθερότητα, με ακρίβεια. Και εκεί πάνω στο πεζούλι μέσα στο κρύο ξεδίπλωσα την ψυχή μου. Που δεν του το έχω ξανακάνει ΠΟΤΕ. Με άκουγε, μου μιλούσε και οι λέξεις ήταν σαν νότες προσεκτικά βαλμένες η μια δίπλα στην άλλη. Και ο ήχος που σχημάτιζαν ήταν ο ήχος της ψυχής μου. Αυτός που χρειαζόμουν. Μέχρι που σταμάτησα να κλαίω. Όχι γιατί εξαντλήθηκα, αλλά γιατί με κατάλαβε. Και έτσι μου έφυγε το παράπονο. Και με έκανε να νιώσω καλά.

Τελικά δεν ήθελα έναν άνθρωπο να μιλήσω. Ήθελα να με καταλάβεις εσύ. Γιατί στην τελική δεν άλλαξε κάτι στο θέμα μου μετά το τηλεφώνημα. Εξακολουθεί να υπάρχει. Όπως ούτε η διάθεσή μου άλλαξε. Εξακολουθεί να μην υπάρχει. Αυτό που άλλαξε είναι ότι δεν νιώθω αυτήν την παγωμένη μοναξιά πια. Επειδή με κατάλαβες, με ένιωσες, με ζέστανες. Όπως μόνο εσύ ξέρεις. Γιατί το ήξερα μέσα μου ότι αυτή τη φορά το ένιωθες αλλιώς μέσα σου. Και ευχαριστώ που μου το έδειξες. Και ευχαριστώ γιατί τα λόγια σου ήταν βάλσαμο στην ψυχούλα μου.

Και ξέρω ότι μέρα με τον καιρό θα φύγει και η θλίψη από τα μάτια μου.

Αυτά, που σου ραγίζει την καρδιά να βλέπεις δακρυσμένα.

Δεν το θέλω, αλλά με έκανες κλαψιάρα ρε γαμώτο...

Σ' ευχαριστώ από εδώ που ξέρω ότι δεν θα το διαβάσεις,

γιατί ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια και να στο πω.

Επειδή στα μάτια σου βλέπω την αλήθεια μου γυμνή.

1η Δεκεμβρίου

Ξύπνησα το πρωί αγχωμένη.
Έβλεπα πολύ άσχημα όνειρα.Με κηνυγούσε ο ιδιοκτήτης γιατί δεν πλήρωσα το ενοίκιο..Και εγώ του φώναζα ότι ο μήνας έχει πρώτη "Σας παρακαλώ μη με μαλώνετε, θα σας το δώσω..." Αλλά εκείνος δεν άκουγε...Μόνο φώναζε....

Καλό μήνα λοιπόν!!!

Πρέπει να πληρώσω το νοίκι, τη δόση του δανείου, το supermarket, το ταμείο, το..., το.... και να μου μείνουν κιόλας...Ούφ!

Δεν θα τα καταφέρω ούτε και αυτόν τον μήνα....

Αλλά δεν με νοιάζει...Ξέρεις γιατι?

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προβλήματα. Αληθινά. Όχι σαν και εμένα που ασχολούμαι με εσένα και όλους τους άλλους γύρω μου, για να νομίζω ότι κάτι κάνω...
Έχω αυτογνωσία και την έχω κάθε μέρα...όχι μόνο σήμερα, απλά μερικές φορές πελαγώνω....

Το πρώτο πράγμα που άκουσα το πρωί ήταν τα λόγια της παρουσιάστριας της ραδιοφωνικής εκπομπής για το aids. 4 στους 10 Έλληνες μαθαίνουν ότι έχουν προσβληθεί από τον ιό όταν βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο...

Ξέρεις και Ξέρω...

Παγκόσμια μέρα κατά του AIDS σήμερα.

Οι περισσότεροι από εμάς σήμερα θα ευαισθητοποιηθούμε - Θα πάρουμε τα δωρεάν προφυλακτικά , που όλο και κάπου θα μοιράζονται σήμερα, από κάποια μεγάλη εταιρία, για λόγους marketing και Δημοσιων Σχέσεων

Το ξέρω και το ξέρεις γιατί έτσι είναι το σπουδάσαμε, και το ζούμε.

Γιαυτό υπάρχουν αυτές οι "Παγκόσμιες Ημέρες"...
Για λόγους marketing και Δημοσίων Σχέσεων...

Και αύριο?
Αύριο τι?
Αύριο ποιος θα νοιάζεται για τον οροθετικό? Ποιος θα ευαισθητοποιηθεί?
Σίγουρα όχι εγώ, αλλά ούτε και εσύ...
Μόνο αυτός που από λάθος, από σωστό,από βλακεία ή απο εξυπνάδα,από δουλειά ή απο διασκέδαση είναι οροθετικός....
Μόνο αυτός και οι φίλοι του....
Γιατί και η οικογένεια τις περισσότερες φορές είναι απούσα....


Οι περισσότεροι από εμάς που σήμερα θα "ευαισθητοποιηθούμε", αύριο θα αναφερόμαστε στους ομοφυλόφιλους ως "αδερφούλες", και άλλα χειρότερα επίθετα που θα τους στολίσουμε, στην προσπαθειά μας να "ξεχωρίσουμε" από αυτούς. Στην προσπάθειά μας να διαχωρίσουμε τη θέση μας, εμείς οι "καθαροί" και οι "σωστοί", από τις ιερόδουλες και τους "ανώμαλους"... Να παραβλέψουμε και να μηδενίσουμε την προσωπικότητα και την αξία των ανθρώπων κολλώντας τους τη "ρετσινιά". Τη ρετσινιά που λίγες μέρες μετά θα αρνούμαστε ότι κολλάμε ως εξελιγμένα όντα αυτού της της κοινωνίας....

Μπορεί να είμαι πολλά πράγματα για τα οποία δεν είμαι πολύ περήφανη, αλλά είμαι περίφανη που μπορώ να μην κατηγοριοποιώ τους ανθρώπους γύρω μου σύμφωνα με τις ερωτικές τους προτιμήσεις . Και είμαι πολύ περήφανη για τους ομοφυλόφιλους φίλους μου...Και σ'όποιον αρέσει...

Και , λοιπόν να σου πω κάτι?

Σκατά στις παγκόσμιες μέρες.

Σκατά και στην "ευαισθητοποίηση" μας αν είναι να κρατάει μια μέρα...
Και ούτε καν μια μέρα....Γιατί ξέρω και ξέρεις ότι το βράδυ που θα βγείς και θα σου γυαλίσει το γκομενάκι στο Bar, όταν βρεθείτε ξεμοναχιασμένοι σε μια γωνιά, το τελευταίο πράγμα που θα περάσει από το μυαλό σας είναι το προφυλακτικό...

Γιαυτό μη μου το παίξεις ευαισθητοποιημένος σήμερα...
Θα σε φτύσω.

Άσε να ευασθητοποιηθούν άλλοι που ευαισθητοποιούνται όλο το χρόνο....

Και αν θες να κάνεις κάτι ,
κάνε αίτηση να γίνει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Παγκόσμια μέρα ανθρωπιάς βλαμμένε ...

Αλλά πρώτα ξεκίνα από τα βασικά....

Μάθε πως να είσαι άνθρωπος και όχι κριτής....


p.s. Όποιος θέλει πραγματικά να μάθει τι θα πει δύναμη ψυχής ας επισκευθεί αυτόν τον Κύριο...