7

Αυτό. Ακριβώς.
Και ένα φιλί στη μούρη.

Το Μονόγραμμα - Οδ.Ελύτης

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,

μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Σχέσεις

Η σχέση είναι σαν ένας λογαριασμός τράπεζας. Δεν μπορείς συνέχεια να τραβάς λεφτά χωρίς να κάνεις ποτέ καταθέσεις.

Υπάρχει λόγος που οι φίλες πάνε για ψώνια μαζί. Που οι φίλοι πάνε μαζί για μπύρες. Που βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει μπάλα μαζί. Που υιοθετούν χαζές ιεροτελεστίες. Που κάνουν τους κοριτσοκαφέδες, και τις κοριτσονύχτες. 

Υπάρχει λόγος γιατί οι φίλοι κάνουν κάποια πράγματα όπως τα κάνουν.

Γιατί για να είσαι και να νιώθεις κοντά, ζεστά, αγαπημένα με έναν άνθρωπο δε φτάνει ο τίτλος ή ιδιότητα. Πρέπει να δημιουργείται και να διατηρείται μια σχέση.

Αυτό βέβαια εννοείται ότι επεκτείνεται σε όλες τις σχέσεις. 

Φιλικές, ερωτικές, συγγενικές. 

Σε όλες τις σχέσεις ο τίτλος ή η ιδιότητα δεν λέει κάτι. Είναι η σχέση που δημιουργείς και τα όσα κάνεις για να τη διατηρήσεις, που δίνει σημασία και νόημα στην ιδιότητα.

Η γυναίκα που γέννησε ένα παιδί και το άφησε στο ορφανοτροφείο είναι η μητέρα του, αλλά η γυναίκα που το υιοθέτησε και το μεγάλωσε είναι η μαμά του. Η ιδιότητα από μόνη της δεν σου δημιουργεί τη σχέση. Πρέπει να προσπαθήσεις, να χτίσεις, να ρισκάρεις, να δώσεις, να χάσεις, να πονέσεις για να αποκτήσεις μια σχέση. Και πρέπει να προσπαθήσεις χίλιες φορές περισσότερο για να τη διατηρήσεις. 

Σχέσεις από μόνες τους ούτε δημιουργούνται, ούτε διατηρούνται. 

Ξέρεις μπορώ να γράφω, γιαυτό το θέμα ώρες ατελείωτες, αλλά μετά θα πω πράγματα που δεν θέλω. 

Οπότε σταματάω εδώ και σε αφήνω να τα φανταστείς ;)

Ένα γράμμα να μου στείλεις να μου πείς πως νοιάζεσαι...

Να μου πεις ότι σου λείπω, και ότι με χρειάζεσαι.

Μπορώ να το τραγουδήσω κιόλας.

Ντάξ?

Δεν έχω πολλά να σας πω (έχω αλλά δεν είναι η ώρα τώρα) απλά οι μέρες περνούν πολύ γρήγορα!

Επίσης δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω με Αυτήν, που της είπα μια μέρα "πάρε με, μετά τις 8" και κατάλαβε "μετά το 2018", και περιμένει πότε θα μπεί το 2019 για να μου ξανατηλεφωνήσει...

Γιαυτό αν με διαβάζεις ΠΑΡΕ ΜΕ. 

Απλά λιτά και απέριττα...

Επίσης να σου πω ότι τα όνειρα που βλέπω τώρα τελευταία είναι για γέλια...

Ακόμη ότι ώρες-ώρες αισθάνομαι ότι είμαι fun. 

Εγώ διασκεδάζω πολύ μαζί μου....

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω και ενώ δεν κάνω κάτι σημαντικό δεν βρίσκω χρόνο να σας σχολιάσω αλλά περνάω και σας βλέπω. Να ξέρετε...

Φιλιά

Memories

Οι αναμνήσεις είναι αυτό που συνδέει το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον.

Συνήθως με τη λέξη αναμνήσεις χαμογελάμε.

Επειδή αυτό που έχουμε συνδέσει με τη συγκεκριμένη λέξη, ουσιαστικά είναι οι καλές αναμνήσεις.

Όμως, η ζωή είναι φουλ από αναμνήσεις. Και αυτές δεν είναι μόνο καλές.

Λέμε "Έχω φοβερές αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι" ή "Να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις"... Ομως δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Οι αναμνήσεις φτιάχνονται μόνες τους και δεν κάνουν διακρίσεις.Υπάρχουν τόσο οι καλές, όσο και οι άσχημες.

 Το μυαλό μας έχει ένα καταπληκτικό και πανέμορφο χαλάκι. Αυτό χρησιμεύει στο να κρύβει εκεί από κάτω ό,τι δεν του αρέσει. Όλες δηλαδή τις μη όμορφες αναμνήσεις μας. Δεν τις ξεχνάς, απλά τις βάζεις κάτω από το χαλάκι σου!

Τις όμορφες αναμνήσεις που τις έχεις διάσπαρτες στο μυαλό σου,και ελεύθερες να κυκλοφορούν, μπορείς να τις επαναφέρεις πολύ εύκολα, με μια λέξη, μυρωδιά, φωτογραφία και με χίλιους άλλους τρόπους!Τότε χαμογελάς, χάνεσαι για λίγο στη σκέψη σου και επιστρέφεις με λίγο καλύτερη διάθεση απ'ότι πριν.

Με τις μη όμορφες αναμνήσεις δεν συμβαίνει το ίδιο. Είναι σαφώς πιο δύσκολο να ξυπνήσουν, αφού έτσι και αλλιώς τις κρύβει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΟ χαλί! Θα πρέπει να συμβεί κάτι πιο δυνατό για να τις ξεθάψεις από το χαλί σου και να τις φέρεις στην επιφάνεια. Αλλά μόλις το κάνεις... Σε συνεπαίρνει σαν θύελλα! 

Έχω την αίσθηση ότι οι άσχημες αναμνήσεις είναι πολύ πιο δυνατές από τις όμορφες. Έχουν τη μορφή τυφώνα. Είναι θεαματικός ο τρόπος που σκάνε, και μετά το πέρασμά τους αφήνουν τίποτα....Στάχτη και συντρίμια...

Είναι ένας μοναδικός τρόπος να μηδενίσεις ό,τι προσπάθειες έχεις κάνει και όσα λεφτά έχεις ξοδεψει στους ψυχολόγους. Είναι σαν Ντεζαβού! Μέτα που σκάει , είναι σαν να ξυπνάς και να ζεις το τότε. όποτε και να ήταν αυτό το "τότε", ακόμα και αν έχουν περάσει χρόοοονια, το ζείς ξανά, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Και....History repeats itself...Όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι...

Απλά η ελπίδα μας είναι ότι θα κόψουμε αυτόν το κύκλο και θα αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων... 

Όπως επίσης πιστεύουμε ότι εμείς θα κάνουμε τη διαφορά, και δεν θα ακολουθήσουμε τα λάθη των γονιών μας. Όπως γενικά μας αρέσει να καταπιανόμαστε με δύσκολα πράγματα. Αυτοί είμαστε.  'Ετσι δεν είναι?

Δεν είναι και η Αυτή εδώ να πάμε καμιά βόλτα στην πλατεία...Γαμώτο...

(p.s. έτσι για να πονέσεις λίγο, πάω μόνη μου βόλτα)

Επιλογές

Η αγαπημένη Αυτή κλαψούρισε πάλι, να γράψω νέα μου. Υποσχέθηκα να γράψω κάτι, και από εκείνη την ώρα το σκέφτομαι. Τι να γράψω?

Έλεγα να γράψω για το ένα ή για το άλλο που συνέβησαν, ή για το τρίτο. Όμως δεν νιώθω καλά. Μετά ήθελα να γράψω κάτι χαζό, για να γελάσει το χαζό στα βόρεια, αλλά και πάλι δεν θέλω τόσο (όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη!). Τελικά μετά από ατελείωτες ώρες αϋπνίας κατέληξα στον τίτλο : "Επιλογές".  

Προσοχή ακολουθεί βαθυστόχαστο ποστ.

Οι δυσκολίες στη ζωή μας είναι σαν τους μύκητες του κρασιού που προκαλούν τη ζύμωση, και από σταφύλια παίρνεις αυτό το θεσπέσιο μεθυστικό υγρό... Έτσι και με τις δυσκολίες, ο άνθρωπος αλλάζει, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ωριμάζει. 

Δεν ξέρω αν η ωρίμανση είναι καλή η κακή, αφού χάνεις την αθωότητά σου(άρα και την ξεγνοιασιά σου), παρόλα αυτά αποκτάς σταθερότητα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βιώνω. 

Βέβαια πάντα χάνεις κάτι, προκειμένου να αποκτήσεις κάτι άλλο. Έτσι όμως είναι το φυσιολογικό. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Πρέπει κάτι να αφήνουμε για να κερδίζουμε κάτι άλλο.

Βλέπω τον άνθρωπο σαν ένα μπουκάλι με υγρό, μπορείς να γεμίζεις υγρά μέχρι να ξεχειλίσεις, μετά αν θες να βάλεις κάτι άλλο, θα πρέπει κάτι να βγάλεις. 

Αυτό που θέλω να περιγράψω τόσο γραφικά, είναι η διαδικασία της επιλογής.

Είναι αυτή η διαδικασία στην οποία πρέπει να υποβάλλουμε τον εαυτό μας στην περίπτωση που βρεθούμε με δυο παρόμοια αντικείμενα στη ζωή μας. Όπως προείπα, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Για παράδειγμα, ο φίλος μας ο Γιάννης (τυχαίο όνομα -δεν έχω φίλο Γιάννη), είναι νέος, ωραίος, και με δουλειά (δλδ κελεπούρι στις μέρες μας) έχει, οικογένεια, φίλους, γνωστούς, και τη Μαρία. Η Μαρία είναι ξανθιά, εξίσου νέα, και ωραία. Είναι μαζί και περνάνε καλά. 
Ο φίλος μας ο Γιάννης όμως, γνωρίζει μια μέρα και τη Βάσια, σούπερ κορμί, μελαχρινή. Και γουστάρει και τη Μαρία και τη Βάσια.

Εδώ λοιπόν έρχεται το κρίσιμο σημείο της διαδικασίας της επιλογής. Ο Γιάννης πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο γνωστό (Μαρία) και το άγνωστο(Βάσια), στο ξανθό και στο στο μελαχρινό, στο στανταράκι, και στο ρίσκο. 

Όπως και να το θέσω, το θέμα είναι ότι ο Γιαννης ΠΡΕΠΕΙ να κάνει αυτή την επιλογή. Ναι φίλε μου, υπάρχουν πρέπει στη ζωή μας. Και οι επιλογές είναι ένα από αυτά. 

Δεν θα κάτσω να σου αναλύσω πόσο άδικο είναι και για τις δύο να συνυπάρχουν στη ζωή του Γιάννη, ακόμα και αν φαινομενικά έχουν διαφορετικούς ρόλους, πχ η μια (Μαρία) είναι η σχέση του ενώ η άλλη (Βάσια) μένει μόνο φίλη του. Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, ακόμα και αν ο Γιάννης καταφέρει να μείνει φίλος με τη Βάσια,(δεν θα είναι για πολύ), αυτά που νιώθει για εκείνη είναι παρόμοια με αυτά που νιώθει για τη Μαρία. Άρα δεν χωράνε στο ίδιο μπουκάλι!!!

Άλλωστε η σχέση είναι ένα ταξίδι, το οποίο φτιάχνουν 2 άνθρωποι με τη χημεία τους, η μαγεία του είναι η διαφορετικότητα των συναισθηματων που προκαλεί ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Πως μπορείς να το ζήσεις όταν ένας άλλος άνθρωπος ήδη σε ταξιδεύει κάπου αλλού?

Με πιάνεις τώρα αγαπημένε μου αναγνώστη?

Είναι πολύ σημαντικό να επιλέγουμε στη ζωή μας. Ένα πράγμα τη φορά. Έναν άνθρωπο τη φορά.

Οι δρόμοι από τους οποίους θα περάσουμε προκειμένου να καταλήξουμε να κάνουμε τις επιλογές μας είναι διαφορετικοί για τον καθένα, γιαυτό άλλωστε διαφέρουν οι επιλογές μας. Όμως αν το σκεφτείς είμαστε ότι επιλέγουμε.

Μπορεί κάποιος να επιλέξει να είναι μια σακούλα σκουπιδιών και να βάζει στη ζωή του όλα τα βρωμερά σκουπίδια, και να νιώθει καλά και όμορφα με την επιλογή του. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνω και εγώ το ίδιο. 

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σε 2 -3 ή περισσότερα αυτό που επιθυμώ πιο πολύ. Πάντα οι επιλογές μου είναι συναισθηματικολογικές. Έτσι τις λέω εγώ. Πάντα υπερισχύει το συναίσθημα, με μια δόση λογικής. Δεν κατακρίνω εκείνους που επιλέγουν Λογικά, Συναισθηματικά, ούτε εκείνους που επιλέγουν λογικοσυναισθηματικά. Δεν ανέχομαι κριτική, γιατί πάντα ΕΠΙΛΕΓΩ και ποτέ δεν έχω αφήσει παράλληλα πράγματα να υπάρχουν στη ζωή μου. 
Αλλά δεν αντέχω να βλέπω μπερδεμένες καταστάσεις, και μπλεγμένα ταξίδια.... 

Με χαλάει ρε παιδί μου. Εσένα δε σε χαλάει?

Hello!!

Ξέρω, έχω χαθεί το τελευταίο διάστημα, όπως έχω ξαναπεί, η απόφαση αυτή είναι συνειδητή.λλά μου λείψατε!

Σήμερα έκανα μια βόλτα σε όλους εσάς...


Μ'αρέσει τόσο πολύ να μαθαίνω νέα σας!Δεν άφησα σχόλια, αλλά χαίρομαι που είστε καλά!
Μ'αρέσει που μαθαίνω ότι κάποιοι από εσάς ετοιμάζονται για διακοπούλες...


Ήθελα να σας πω, ότι είμαι καλά. Όπως όλοι έχετε καταλάβει, πέρασα ένα  πολύ δύσκολο Χειμώνα. Όμως τώρα πια είμαι καλά, το καλοκαίρι είναι ήδη στη μέση του και τίποτα δεν μοιάζει πια με το Χειμώνα που πέρασε στη ζωή μου! 


Θέλω να ευχαριστήσω εσάς, που ήσασταν δίπλα μου σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι μου.Ακόμα και εκείνους που δεν άντεξαν τη μαυρίλα μου και σταμάτησαν να με διαβάζουν. Με τα σχόλιά σας μου δώσατε ένα νόημα, μια ελπίδα, που με βοήθησε πολύ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

Διακοπές δεν έχει φέτος για μένα, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα με ταξιδέψετε όλοι εσείς με τα νέα από τις δικές σας μόλις γυρίσετε! Γιαυτό περιμένω αναλυτικά post!!!:)


Σας φιλώ, και να ξέρετε ότι κάπου εδώ τριγυρνάω και εγώ!

Ζέστη

 Θέλω μπάνιο σου λέωωωωωωωωωωω!

Φρί

Ίδια

Δεν με εκπλήσσει το αποτέλεσμα των εκλογών.

Πάντα τέτοιοι ήσασταν.

Φάτε Σαμαρά τώρα...

Κλίμακα ψωφ

Ποδήλατο σε ποδηλατόδρομο : κούραση 5 ψωφ

Ποδήλατο στο δρόμο : κούραση 10ψωφ

Ποδήλατο σε ανηφόρα : κούραση ανάλογα την ανηφόρα 

Ποδήλατο το μεσημέρι με σκιά πολυκατοικίας : κούραση 12ψωφ

Ποδήλατο το μεσημέρι με σκιά δέντρου : κούραση 9ψωφ

Ποδήλατο το μεσημέρι με ήλιο : κούραση 1000000000ψωφ

Ποδήλατο μεσημέρι με ήλιο και αντίθετο άερα σε ανηφόρα : κατέβα και κάντο με τα πόδια.

Ποδήλατο νύχτα : WOW!

Χάπινες

Μη φύγεις...

Αφιερωμένο στην Αυτή!

Μόλις το είδα αλήθεια σκέφτηκα το σχόλιό σου στο προηγούμενο πόστ! Γιαυτό και στο αφιερώνω...;)

Μουτς!

Freedom

Σου είχα πει ότι η ελευθερία είναι από τα αναγκαία για την επιβίωσή μου χαρακτηριστικά?


Ε λοιπόν, όταν αυτή παραβιάζεται, όποιος και αν είναι ο λόγος εγώ πεθαίνω.


Αυτός ο χώρος έχει κάνει το κύκλο του. 


Δεν είναι πια ελεύθερος. Περιορίζεται...Πρέπει να περιοριστεί. Γιαυτό δεν είμαι πια εγώ. 


Ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε από εδώ. 


Δεν έχει όμως πια χώρο για το μέσα μου.


Το μέσα μου θα μείνει για μένα.


Εδώ θα συναντάς τη σκορπίνα που έμεινε. 


Εγώ φεύγω.

Γαλάζια πανσέληνος

Δεν είναι ότι χάθηκα...

Είναι που τα πράγματα είναι λίγο περίεργα..

Ξέρεις τα περίεργα εγώ δεν τα μπορώ.

Εγώ θέλω άσπρα και μαύρα...Τα γκρί μου πέφτουν λίγο βαριά...

Τραγική ειρωνεία σε γκρί φόντο...

Όμως δεν θα σε ζαλίσω με τα γκρί...

Το ΣΚ ήταν κουραστικό...Αλλά απολαυστικά κουραστικό...

Πάλι σκαφοδουλειές έκανα...

Α!Και μπάνιο....

Ναι, ξέρεις...Αυτή η βουτιά στο βαθύ γαλάζιο που ξεπλένει αυτά που σε βαραίνουν...

Αυτή.

Ήταν ωραία, μερικές στιγμές είχε και λίγο νοσταλγία...

Και το σούρουπο είδα το "φεγγάρι πανωθέ μου ασημένιο τάληρο!"

Ναι αλήθεια έτσι ήταν το φεγγάρι πάνω απ'τη θάλασσα εχθές...

Το φεγγάρι το αγαπώ, αλλά με επηρεάζει πολύ. Πάντα...

Αχ!

Και ξέρεις κάτι?

Θέλω να φύγω.

Δωράκι!

Χρωστάω εδώ και πολύ καιρό μια ανάρτηση, και αποφάσισα να την κάνω σήμερα!

Να ευχαριστήσω τον Skroutzako που με τίμησε με το βραβειάκι αυτό :

Το οποίο πρέπει με τη σειρά μου να δώσω σε 15 bloggers με την προϋπόθεση να γράψουν 7 πράγματα για τον εαυτό τους!

Τώρα, όσοι με διαβάζετε, ξέρετε τα περισσότερα για μένα, αλλά αφού πρέπει θα τα ξαναπώ :

 

1) Είμαι ΠΟΛΥ αντιδραστικός άνθρωπος. ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΠΟΛΥ. Σε αυτοκαταστροφικό σημείο.
Όταν δεν είμαι καλά, είμαι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ αντιδραστικός άνθρωπος.


2) Μπορώ να κάνω τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπάω. Χαλί να με πατήσουν. Αν όμως προσπαθήσουν να μου το παίξουν δασκάλα/λος την έκατσαν! Θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μόνο και μόνο για να τους αποδείξω ότι το σωστό είναι να περπατάμε στο ταβάνι! 


3) Είμαι πεισματάρα : Με ρωτάς την άποψή μου σε ένα θέμα και στη λέω. Και δεν σ'αρέσει. Και προσπαθείς απελπισμένα να μου την αλλάξεις! Θα πεθάνεις προσπαθώντας. Αν δεν έχεις αποδείξεις απτές για ό,τι θέλεις να με μεταπίσεις, απλά μην το προσπαθήσεις. ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ.


4) Δεν δέχομαι να με θεωρεί κάποιος δεδομένη. Σε κανένα επίπεδο. Ούτε λίγο. Μόλις το νιώσω φεύγω. Όσο και να αγαπάω.


5) Είμαι ολοκληρωτικός άνθρωπος. Ζω τα πάντα στο full. Όταν είμαι καλά πετάω και όταν δεν είμαι καλά είμαι στα τάρταρα. Μέση λύση δεν υπάρχει.


6)Μισώ απελπιστικά τη μετριότητα και το κουτσομπολιό.Το μέσο Έλληνα, το μέσο πολίτη, και ότι έχει να κάνει με μέση. Α, και τον Ελληνάρα επίσης.



7) Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που με γνώρισαν, θα πρέπει να ξυπνάνε κάθε πρωί και να ευχαριστούν το σύμπαν. Για 2 λόγους :
α) Αυτοί που με αγαπούν, γιατί δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ άλλος που θα τους αγαπήσει  τόσο πολύ και με τόσο πάθος όσο εγώ.
β) Αυτοί που με πρόδωσαν γιατί δεν τους έχω εκδικηθεί ακόμη.


Τώρα θα δώσω το βραβειάκι στους εξής :


Lockheart
Menia & Efialtis
Summertime Blues
Manolog3
Hfaistiwnas
Αυτή ή Αυτός; Vo2
Όναρ
Serenata
Λία
Πριγκιπέσσα
sunnefoula
Marsy
katerinanina
Rosy!
bear


Φιλιάαααααααααααααα!;)

Sailing Sunday

Τη χρωστάω αυτήν την ανάρτηση!Στην Αυτή που μου έκανε παράπονα ότι της μαυρίζω τη ψυχή. Επειδή σε νιώθω και ξέρω πως είναι να ζεις μακριά από Αυτόν που αγαπάς, γιαυτό το λόγο θα σου διηγηθώ πως πέρασα την Κυριακή μου, και ελπίζω απλά να ζηλέψεις :p.


Την Κυριακή το πρωί πετάχτηκα από το κρεβάτι στις 10! (Ναι έχω επιστρέψει στις παλιές κακές συνήθειες 3-4 ώρες ύπνου ημερησίως). Άνοιξα το ένα μάτι και κοίταξα το κινητό δίπλα μου,μόλις είδα την ώρα με έβρισα (που ξύπνησα) και αν είχαν ανοίξει και τα 2 μάτια θα σταυροκοπιόμουν κιόλας, αλλά ήταν φύση αδύνατο. 


Παρένθεση ( 
Γενικά τον τελευταίο καιρό αποφεύγω να πάω στο σκάφος. Δεν θα σου πω πως και γιατί, το κρατάω σε χαρούμενο επίπεδο το πόστ. Όμως από την μέρα που άρχισε να βρέχει εγώ είχα μια και μόνο επιθυμία. Να πάω βόλτα με το σκάφος! Έτσι όπως ήταν καιρός με χάλασε πολύ και το άφησα. 
) Κλείνει η παρένθεση


Κλείνω τα μάτια και επιστρέφω τη μούρη στο μαξιλάρι προσπαθώντας να επανέλθω στο όνειρο που έβλεπα πριν. Αδύνατο! Μετά από 5 λεπτά ξανακοιτάω το κινητό. Είχα 2 κλήσεις. Ήταν στο αθόρυβο φυσικά όπως είναι πάντα! Την ώρα που το κρατάω ξαναχτυπάει. Το σηκώνω : 
- "ΜΜΜΜΜ" 
- "Έλα κοιμάσαι?"
-"ΜΜΜΜΜ"
- " Θα πάμε για προπόνηση?"
-" Έλα να με πάρεις σε 15 λεπτά!Θα είμαι έτοιμη!"


Για πότε σηκώθηκα, ντύθηκα και έφτιαξα και καφέ ούτε που το κατάλαβα! Καβάλησα το κόκκινο τουτου μου, το οποίο είχε να κινηθεί σχεδόν 1 μήνα, και κατευθύνθηκα προς το λιμάνι. 


Μόλις έφτασα και αντίκρισα το σκάφος, αλήθεια σου λέω δάκρυσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήδηξα πάνω. Μου έστειλαν ένα καινούριο παιχνίδι (δυναμόμετρο) από Αμερική και μιας και είχαμε αλλάξει ξάρτια, είπα να τα ρυθμίσω. Έπιασα τη σκύλα(φωτό),  τα κλειδιά και τα κατσαβίδια μου, και χάθηκα στον κόσμο της ξανθιάς. 


Είχε περάσει αρκετή ώρα που παιδευόμουν με αυτά (και το καταδιασκέδασα θέλω να σου πω). Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και η ζέστη ήταν ανυπόφορη! Πήρα την απόφαση ότι τα υπόλοιπα ξάρτια θα τα ρυθμίσω μια άλλη ώρα και έδωσα το σήμα να ξεκινήσουμε. 


Μόλις βγήκαμε έξω από το λιμάνι, και το αλμυρό αεράκι άρχισε να με χτυπάει στο πρόσωπο ένιωθα ότι ήμουν εκεί ακριβώς που έπρεπε. Σηκώσαμε πανιά, σβήσαμε μηχανή και ξεκινήσαμε...


Για ώρες το ένα τακ διαδέχονταν το άλλο, στην προσπάθειά μας να μειώσουμε τους χρόνους μας. Ύστερα από 3 ώρες, και πλησιάζοντας την ακτή λέω : "Αντί να γυρίσουμε τώρα, δεν ρίχνουμε άγκυρα να κάνω και μια βουτιά?". Έτσι και έγινε! Η πρώτη βουτιά από το σκάφος γι αυτή τη σαιζόν είναι γεγονός! Το νερό απλά ΤΕΛΕΙΟ! Όμως μόλις έπεσα άρχισα να σκέφτομαι...Κακό πράγμα οι σκέψεις... Κολύμπησα θυμωμένη μέχρι την ακτή. Βγήκα, πήγα σε ένα παραλιακό καφέ, πήρα καφέ σε πλαστικό και ξαναβούτηξα για να γυρίσω πίσω.


Όταν πια άρχισε να πέφτει ο ήλιος τότε πήραμε το δρόμο του γυρισμού...

Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά έχω μια φοβία (πολλές έχω, αλλά μια θα σου αναφέρω τώρα). 
Φοβάμαι ότι θα μπω στο λιμάνι και δεν θα μπορέσω να δέσω, ότι θα μου έχουν πάρει τη θέση, ότι, ότι, ότι... Απλά φοβάμαι. Σε σημείο που μου κόβονται τα γόνατα κάθε φορά που πλησιάζω σε λιμάνι.


Έτσι έγινε και αυτή τη φορά. Πλησιάζοντας στο λιμάνι όμως, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν! Ένα άλλο σκάφος μας είχε πιάσει τη θέση...Ευτυχώς το λιμάνι μας είναι μεγάλο και μπορούμε να κάνουμε βόλτα μέσα, γιατί στο παλιό λιμάνι δεν είχες και πολλά περιθώρια. Έτσι μπήκαμε και αρχίσαμε τη σβούρα. Κάποια στιγμή βγαίνει ένας τύπος από το σκάφος που μας είχε πιάσει τη θέση για να μας βοηθήσει να δέσουμε (είναι άγραφος κανόνας μεταξύ των ιστιοπλόων, όταν μπει ιστιοπλοϊκό στο λιμάνι να πάνε να βοηθήσουν - των ιστιοπλόων είπα, όχι των ζώων που νοικιάζουν για 5-10 μέρες). Επίσης άγραφος κανόνας είναι να εισέρχεστε στο λιμάνι ευπρεπώς ενδεδυμένοι, και να μην βρίζετε. Εγώ πάλι, από το άγχος μου να μπούμε και να δέσουμε είναι με φόρμα από κάτω και μαγιό από πάνω. 


Συνειδητοποιώ ότι το πλήρωμα του άλλου σκάφους δεν μιλάει ελληνικά και έτσι αρχίζω αγγλιστί να τους εξηγώ (κάνοντας παράλληλα σβούρα γύρω - γύρω) ότι έχουν δέσει στη θέση μου και πρέπει κάπως να γίνει να μπω και να δέσω! Πράγματι λοιπόν τα καταφέρνουμε! Καταφέρνουμε και πλαγιοδετούμε και οι δυο πλώρη με πλώρη. 


<--- Αφού ασφαλίσαμε το σκάφος, τσέκαρα τους κάβους, έκατσα στην πλώρη και έφτιαχνα τους κάβους μου σε φιδάκια (λόξα είναι αυτή, ο καθένας έχει τη δική του!). 
Τότε πλησιάζει ένας τύπος από το άλλο σκάφος και μου πιάνει την κουβέντα. Μαθαίνω λοιπόν, ότι είναι Δανοί, ταξιδεύουν συνεχόμενα 6 χρόνια, και ότι είναι μια μεγάλη παρέα που το κάνουν αυτό με βάρδιες, ανά 4-5 άτομα!!


Λατρεύω τις γνωριμίες του μώλου. Έχουν πάντα κάτι να σε μάθουν! Επίσης θαυμάζω αυτούς τους ιστιοπλόους που ταξιδεύουν χρόοοοοονια. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή στη ζωή μου να το καταφέρω να το κάνω και εγώ.  


Όσο μιλούσαμε λοιπόν, κάτι έγινε , κάπως, και χρειάστηκε να τους κρατήσω λίγο τους κάβους τους με τα χέρια για να τους φτιάξουν. Είχα σκύψει μπροστά και το 1 μέτρο ξανθό μου μαλλί λύθηκε και απλώθηκε στο πλάι, τότε ο τύπος με κοιτάει, κοιτάει και τα τα νύχια μου (ήταν βαμμένα φούξια γαλλικό)  και λέει χαμογελόντας " Oh!! That's a real woman - captain!"


Αλήθεια σου λέω χάρηκα τόσο πολύ!Μα τόσο πολύ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ! Συνήθως η εικόνα μου στο σκάφος δεν ξεχειλίζει από θηλυκότητα (η εικόνα μου γενικά δεν ξεχειλίζει από θηλυκότητα, εκτός αν είναι φωτογραφία, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα), δεν το επιδιώκω κιόλας. Πραγματικά δεν δίνω δεκάρα για τον αν σου μοιάζω περισσότερο με μηχανικό με ξανθιά περούκα, κρατώντας τα εργαλεία μου την ώρα που πάω να επισκευάσω μια ζημιά, ή αν σε απωθεί η εικόνα μου χωμένη στη μηχανή να αλλάζω λάδια. Όταν πρέπει κάτι να γίνει, απλά πρέπει να γίνει! Δεν με νοιάζει αν σου χαλάω την εικόνα. Όπως εκείνη τη στιγμή που κρατούσα το σκάφος τους στα χέρια μου, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πως φαίνομαι!! Και αυτή η κουβέντα του Δανού ήρθε σαν βάλσαμο σε ότι μου έχουν σούρει κατά καιρούς για το πόσο νταλικέρης είμαι. 


Και ξέρεις κάτι? Όταν πια γύρισα σπίτι και με κοίταξα στον καθρέφτη νομίζω ότι σαν να μου ψιλοάρεσα λίγο...;)


ΑΑΑ!Και πού΄σαι! Όπου τη δεις αυτή τη σημαία σε τέτοιο μέγεθος σηκωμένη σε ιστιοπλοϊκό, προσπάθησε να εντοπίσεις μια ξανθιά και μίλα μου! Εγώ θα είμαι ;)

ΟΛΑ ΜΙΣΑ

Ξέρεις μερικές φορές...

Εκεί που νομίζεις ότι "όλα καλά"...

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι τα ΟΛΑ σου,

 μοιάζουν περισσότερο με λειψά παρά με καλά...

Και ότι δεν είναι καθόλου ΌΛΑ πια...

Είναι ΜΙΣΑ...

Φτηνό...

Ό,τι αξίζει μένει στο χρόνο.

"Μηδένα προ του τέλους μακάριζε", 

είχε πει ο Σόλωνας στον Βασιλιά Κροίσο το 500κάτι πρό Χριστού που έζησε....

Σήμερα 2.500 χρόνια μετά ισχύει ακόμη...

Το ίδιο ισχύει και για τις καταστάσεις που ζούμε. 

Αυτό μόνο να θυμάσαι.

Κάτι που φαίνεται ονειρικό μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικό στο τέλος.

Όπως και ο ιδανικός άνθρωπος μπορεί να αποδειχθεί φτηνός.

Πολύ φτηνός και είναι κρίμα...

Εκλογές & Ελληνάρες 2012

Ποτέ δεν υπήρξα φαν του Ελληνάρα. Το έχω δηλώσει πολλές φορές. Επίσης ποτέ δεν έφτασα τις δημόσιες σχέσεις μου σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορώ να ανεχτώ στον ίδιο χώρο με εμένα να υπάρχουν ακροδεξιοί, φασίστες, ναζί, ή άλλοι διανοητικά καθυστερημένοι τύποι. 
Το ίδιο νιώθω και τώρα. 


Ο κατ' άλλους "σοφός" λαός εχθές μίλησε. Και τι είπε? Μλκιες ώς συνήθως. Πότε σκέφτηκε ο Ελληνάρας πριν πράξει για να το κάνει και τώρα? Πότε πραγματικά έπραξε ο Ελληνάρας με λογική και όχι παρορμητικά για να το κάνει και τώρα? 

ΠΟΤΕ

Ξέρεις γιατί? Γιατί φταίει αυτή η Ελληνίδα μάνα, που αντί για άντρες ανέθρεψε μαμόθρευτα που δεν μπορούν να παλέψουν για το αύριο και που εγκαταλείπουν στην πρώτη δυσκολία. Φταίει αυτός ο Έλληνας πατέρας που είναι μονίμως απών και σταρχιδιστής και ανέθρεψε παρτόλες που το μόνο που τους νοιάζει είναι να ξυστούν στο γραφειάκι τους για 8ωρίτσες και μετά να πάνε να βγάλουν τα μάτια τους με τις ώρες, ή να φτιάξουν τα νύχια τους και να αράξουν στις παραλίες.  Φταίει η ελληνική οικογένεια, γιατί μεγάλωσαν ένα μάτσο μουλάρια που το 40% αποφάσισε να πάει για μπάνιο εχθές αντί να ψηφίσει. Έτσι άφησαν στο υπόλοιπο 60% (μουλάρια και αυτοί) να ψηφίσουν και να βάλουν τους ναζί στη βουλή. 


Φταίει η ελληνική οικογένεια που δεν τους έμαθε τι πραγματικά θα πει Ναζί. Που δεν τους μίλησε ποτέ για φούρνους και σαπούνια. Που δεν τους έδειξε την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους.


Εγώ εχθές ψήφισα αυτό που πραγματικά ένιωθα. Απαγκιστρωμένη από ψεύτικες υποσχέσεις, και από ψηφοθηρικές βλακείες. Εχθές ήταν η πρώτη νύχτα εκλογών που κοιμήθηκα με τη συνείδησή μου ήσυχη. Και κάθε νύχτα από εδώ και πέρα θα συνεχίσω να το κάνω. Γιατί ψήφισα αυτό ακριβώς που ένιωθα. Και ας είμαι 1 στους 6 Έλληνες που η φωνή μου δεν θα εισακουστεί στη βουλή. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που συμφωνούν μαζί μου. Έτσι και αλλιώς, στο έχω πεί πολλές φορές. Είμαι πιο διαφορετική απ'όσο νομίζεις. Δεν ταιριάζω πουθενά.


Λυπάμαι για όλους αυτούς που ψηφίζοντας συντήρησαν το πολιτικό κατεστημένο που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Και ας νομίζουν ότι επειδή δεν ψήφισαν άμεσα μπλέ η πράσινο έκαναν την αλλαγή. Σκ@τ@ αλλαγή ψηφίσατε. Μέσες άκρες τα ίδια πρόσωπα είναι πάλι μπροστά. Ά, μην ξεχνιόμαστε. Και οι ναζί πάνω απ'ολα. Κερασάκι στην τούρτα σας.


Στην τελική χαίρομαι που το κόμμα που ψήφισα βρίσκεται έξω από μια Ναζιστική βουλή. Έτσι και αλλιώς δεν είχε χώρο για μένα εκεί μέσα...

Η μοναξιά στήνει παγίδες

Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα αυτή η πανσέληνος με έχει ξεκάνει. 

Αν έχω ταυτιστεί ποτέ με τραγούδι σίγουρα είναι απόψε με αυτό.

Κάθε στίχος, κάθε νότα, απ'την αρχή μέχρι το τέλος.


Η σιωπή είναι πάντα αλλιώτικη όταν είσαι μόνη. Είναι τόσο δυνατή που σε ξεκουφαίνει.
Όμως αν δώσεις λίγο προσοχή, μες στη σιωπή, θα ακούσεις τη μοναξιά να σου μιλά. 
Και αυτά που έχει να σου πεί είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που θα ακούσεις ποτέ.
Γιατί απλά είναι αυτά που έχεις να πεις ο ίδιος στον εαυτό σου. 
Για τα λάθη, τα πάθη, τα λάθη, ΤΑ ΛΑΘΗ....




Όλα είναι αλλιώτικα χωρίς παρέα. Είναι σκληρό, ναι. 


Δεν νιώθω θλίψη σήμερα. Όχι.


Θλίψη ένιωθα εχθές και προχθές και θλίψη θα νιώθω αύριο και μεθαύριο. 
Απόψε η νύχτα είναι μόνο για μένα.
 Καμιά θλίψη δεν χωράει εδώ απόψε. 

Yellow submarine leads to Titanic...

Ένα πράγμα έχω να σου πω :

Όταν παίζεις με υποβρύχια...

 καταλήγεις σε ναυάγιο...

Το διαμέρισμα του 3ου

Δεν μ'αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές. Όταν μια μεγάλη αλλαγή συντελείται στη ζωή μου, συνήθως προσπαθώ να εμπλακώ με κάτι άλλο ώστε να μην έρθω αντιμέτωπη με την κατάσταση άμεσα. Ύστερα όταν περάσει ο χρόνος και η πρώτη κρυάδα έχει φύγει, τότε αρχίζω σιγά σιγά  να αντιμετωπίζω την κατάσταση.

Πάντα παίρνω το χρόνο μου. Ακόμα και όταν οι άλλοι δεν μου τον δίνουν. 

ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ.

Σπάνια πηγαίνω σ'αυτό το σπίτι.

Είναι ένα διαμέρισμα τρίτου ορόφου. Έχει 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο. Είναι γωνιακό, ηλιόλουστο και έχει ενιαίο μπαλκόνι γύρω γύρω.

Παλιά πήγαινα στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας, σε ένα διαμέρισμα ακριβώς ίδιο. Σ'αυτό το διαμέρισμα έζησα όλα τα μεσημέρια της ζωής μου μέχρι 12 ετών. Στα δωμάτιά του είναι κρυμμένες όλες οι σκανταλιές και οι μαμουνιές που έκανα ως παιδί. Ύστερα, όταν μεγάλωσα μετακόμισαν στον τρίτο όροφο, μα το σπίτι ήταν ακριβώς ίδιο, μόνο τα χρώματα άλλαξαν. Έτσι οι αναμνήσεις μου μετακόμισαν και αυτές.  

Παλιά πήγαινα κάθε μέρα. όμως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσα ούτε απ'έξω να περάσω. 

Ήξερα ότι δεν θα τη βρω εκεί και αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω. Έτσι, απλά δεν πήγαινα, και μέσα μου ήταν σαν να ήταν ακόμη εκεί. 

Σιγά σιγά, με ανάγκασαν να πάω, γιατί ήταν αυτός εκεί ακόμα. Έπρεπε να πάω να τον δω. Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα δάκρυσα. Κάθισα στον καναπέ και ήπια το νερό που μου πρόσφερε. Ήθελε να μου δώσει να φάω κάτι. Έτσι είναι αυτός. Έτσι ήταν πάντα. Μα εγώ δεν μπορούσα. Έβλεπα εκείνη να κάθεται απέναντί μου και δεν μπορούσα να φάω τίποτα.

Αυτά τα τελευταία 4-5 χρόνια τον επισκέφθηκα 2-3 φορές. Γκρίνιαζε που δεν πήγαινα συχνότερα, μα εγώ δεν μπορούσα να πάω. Κάθε φορά που πήγαινα, περιοριζόμουν στο σαλόνι και σκεφτόμουν πως εκείνη είναι κάπου μέσα στο υπνοδωμάτιο, ή έξω στο μπαλκόνι να κάνει βόλτα ως συνήθως και γιαυτό δεν τη βλέπω.Η επίσκεψή μου δεν κρατούσε πάνω από μισή ώρα. Ύστερα έφευγα με βαριά καρδιά. 

Εχθές αυτός γιόρταζε, και αποφάσισα να πάω να τον δω. Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή. Κάθισα στο γνωστό σημείο στον καναπέ και περίμενα να με περιποιηθεί. Αυτός μου έφερε ένα μπωλ φράουλες. "Φάε παιδί μου, είναι φρέσκες, το πρωί τις πήρα από τη λαϊκή". Πήρα το μπωλ και κοίταξα τις φράουλες. Ήταν κόκκινες γυαλιστερές και τεράστιες. Αυτός έχει ένα θέμα με το μέγεθος. Ό,τι φρούτο αγοράζει είναι υπερlarge, αχτύπητο και γυαλιστερό. Χαμογέλασα και έπιασα μια φράουλα να φάω. Ύστερα από λίγο ήρθε πάλι με ένα πιατάκι μπακλαβά στο ένα χέρι και στο άλλο ένα ποτήρι νερό. "Πάμε έξω να κάτσουμε!Είναι πολύ ωραία στη βεράντα", μου είπε. Σηκώθηκα χωρίς να σκεφτώ και μεταφέρθηκα έξω. 

Το λευκό fer forge σαλονάκι ήταν στην ίδια θέση όπως πάντα. (Άλλωστε τίποτα δεν είχε αλλάξει θέση από τότε που ήμουν μικρή!) Ακούμπησα τα πιατάκια μου στο τραπεζάκι και κάθισα. Όταν καθίσαμε όλοι περίσσευε μια καρέκλα. Ήταν η καρέκλα της. Σαν να ήρθε και να έκατσε και εκείνη στην παρέα μας ένιωσα. 

Μιλήσαμε λίγο και μετά χτύπησε το σταθερό. Πήγε μέσα να το σηκώσει. Ακολούθησα και εγώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με έπιασε μια νοσταλγία. Τον προσπέρασα και έστριψα δεξιά στο διάδρομο που οδηγούσε στα δωμάτια που δεν είχα πάει όλα αυτά τα χρόνια. Προσπέρασα τα δωμάτια και μπήκα στην κουζίνα να αφήσω το πιατάκι μου. Στη συνέχεια βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Από συνήθεια κοίταξα έξω από τα κάγκελα, προς τα κάτω. Το έκανα όταν ήμουν μικρή. Δεν είχε αλλάξει τίποτα από την τελευταία φορά που είχα κοιτάξει κάτω. Ίσως να είχαν μεγαλώσει τα δέντρα του κήπου, μα αυτό δεν μπορούσα να πω πως είχε αλλάξει την εικόνα που είχα. 

Ύστερα περπάτησα κατά μήκος του μπαλκονιού μέχρι το υπνοδωμάτιο. Έφτασα στη γωνία και έστριψα. Κοντοστάθηκα γιατί νόμιζα πως την είδα εκεί στη γωνία, έξω από το δωμάτιο να περπατάει. Έκανα δυο βήματα και γύρισα πίσω. Μπήκα από την κουζίνα και κατευθύνθηκα στο υπνοδωμάτιο. 

Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Άνετα θα μπορούσε να κάθεται στην καρέκλα της που ήταν ακόμη στο ίδιο σημείο μέσα στο δωμάτιο και να πλέκει με το βελονάκι της. Τα πράγματά της ήταν ακόμη εκεί. Το κουτί με τα κουμπιά, το ξυπνητήρι της στο κομοδίνο της... Ανατρίχιασα. Έμεινα ακόμη μια στιγμή εκεί κοιτώντας γύρω γύρω. Δάκρυσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το δωμάτιο. 

Κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Βγήκα έξω και κάθισα στην πολυθρόνα μου. 

Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα το φως του ήλιου να με καίει. 

Δάκρυσα πάλι. 

Δεν ήταν πια εδώ. Είχα ψάξει όλο το σπίτι. Τώρα πια μόνο αυτός είναι εκεί. Και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Αλλά για όσο είναι, αξίζει να περνάω μια φορά την εβδομάδα να με περιποιείται όπως εκείνος έχει ανάγκη....

Have You Ever? Really really?

To really love a woman
To understand her -you gotta know her deep inside
Hear every thought - see every dream
And give her wings - when she wants to fly
Then you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman


When you love a woman then tell her
That's she's really wanted
When you love a woman then tell her that she's the one
'cause she needs somebody to tell her
that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?


To really love a woman
Let her hold you -
till you know how she needs to be touched
Yoy 've gotta breath her - really taste her
Till you can feel her in your blood
And when you can see your unborn children in her eyes
You know you really love a woman

When you love a woman
then tell her that she's really wanted
When you love a woman then tell her that she's the one

'cause she needs somebody to tell her
that you'll always be together
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?


You got to give her some faith - hold her tight
A little tenderness - you gotta treat her right
She will be there for you takin' good care of you
You really gotta love your woman...


Then when you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman
When you love a woman you tell her
that she's realy wanted
When you love a woman tell her that she's the one 
She needs somebody to tell her 
that it's gonna last forever
So tell me have you ever really
-really really ever loved a woman?



Just tell me have you ever really
really, really, ever loved a woman?
Just tell me have you ever really
really really ever loved a woman?


Αλήθεια αναρρωτιέμαι, αγάπησες ποτέ?

Πάσχα & Κουμπιά

Λοιπόν άκου να δεις.

Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν ξέρω πως λέγεται αλλά με έχει κάνει άνω κάτω. Μια στη δύση και μια στην ανατολή/

Και είναι και αυτές οι συμπτώσεις βρε παιδί μου!

Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να σου πω. Έτσι. Να σκάσεις. 

Το Πάσχα πέρασε. Ο Χριστούλης βασανίστηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε για 2012τη φορά όπως και ο Οβελίας άλλωστε. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Οβελίας δεν αναστήθηκε παρά μόνο χωνεύτηκε από τους απανταχού βάρβαρους αμνοεριφιολάτρεις, που τρέχουν να χάσουν τα κιλά του 3ημέρου, προκειμένου να ξεχυθούν στις παραλίες, όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Εγώ, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, όχι μόνο δεν πήρα αλλά έχασα μισό κιλό, καθώς απέχω απ'όλες αυτές τις βαρβαροβάρβαρες και κακόγουστες παραδόσεις. 

Το βαφτιστήρι μου έχει γίνει κοτζάμ γαϊδούρι πια, και θα τον βγάζω για γκόμενες σε λίγο.Οπότε έχω χάσει και κάθε νόημα σαν νονά. Ίσως ξαναβρώ το νόημα όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε με τους φίλους του για ποτό - καταλαβαίνεις, το φρέσκο αίμα πως ελκύει τους βρυκόλακες... 

Στο περιβάλλον μου πια (δυστυχώς) δεν υπάρχουν μωρά και παιδιά, και έτσι το Πάσχα έχει χάσει κάθε νόημα για μένα. Γιαυτό αγαπημένε μου αναγνώστη αν έχεις παιδιά μέχρι 10 ετών (από εκεί και μετά ξενερώνω) πες μου, να έρθω να κάνω Πάσχα σπίτι σου του χρόνου. Μπορώ να ασχολούμαι με τα μωρά σου για ατελείωτες ώρες και επειδή δεν το κάνω τώρα τελευταία έχω σύνδρομο στέρησης. Σταματάω καρότσια στο δρόμο, μιλάω με μαμάδες-νταντάδες και παίζω με ΟΠΟΙΟ μωρό συναντήσω στο διάβα μου. 

Μην ανησυχείς αναγνώστη μου, δεν θέλω να γίνω μάνα. Δεν το σκέφτομαι. Δεν με ενδιαφέρει. Και έτσι όπως το πάω, ούτε θα με ξαναπλησιάσει ποτέ αυτή η σκέψη. Εκείνα τα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως και η αθωότητά μας βέβαια. 

Το σκέφτομαι όμως πολύ σοβαρά να γίνω βρεφονηπιαγωγός. 

Αυτά τα ολίγα για τις μέρες που πέρασαν βουβές. Και φτάνουμε στο σήμερα.

Τα πράγματα δεν λένε να φτιάξουν. Είναι τα ίδια σκ@τ@ που είναι εδώ και πολλούς μήνες. Αφού πια τα συνήθισα. Τρομάζω κιόλας με τη σκέψη ότι τα συνήθισα! 

Μερικές φορές εύχομαι να είχα ένα κουμπί. Ένα απλό και μαύρο κουμπί (εμ πως, τι νόμιζες ότι θα ήταν άλλο χρώμα?) Ένα μεγάλο κουμπί, που λες ήθελα να έχω, σαν το δωμάτιο ένα πράμα. Και να πάρω μπογιά άσπρη και πινέλο και να γράψω πάνω του ένα τεράστιο 

DELETE

Αν το είχα αυτό το κουμπί εδώ, θα μπορούσα να το πατήσω όποτε δεν μου άρεσε αυτό που γίνεται. Ξέρεις τι ωραία θα ήταν? 

Φαντάσου.

παράδειγμα 1ο

Είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ και χτυπάει το τηλέφωνό σου. Είναι από την τράπεζα και σου ζητάνε να πληρώσεις. Εσύ δεν έχεις, αλλά δεν δέχονται τις αποδείξεις που τους δίνεις. Και σε τρέχουν. Κλείνεις το τηλέφωνο και αντί να σκάσεις, να αρρωστήσεις και να σου πέσουν τα μαλλιά τι κάνεις? Πας μέσα και πατάς με όλη σου τη δύναμη αυτό το τεράστιο κουμπί. Και τσουυυπ! Πάει!

παράδειγμα 2ο

Έρχεται 1η του μήνα και πρέπει να πληρώσεις το νοίκι σου, και δεν έχεις. Και χτυπάει τηλέφωνο από τον σπιτονοικοκύρη σου. Αντί να σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι και να μην ξέρεις πως και τι, αφήνεις το τηλέφωνο ξαναπάς μέσα και πατάς το κουμπί. Τσουυυυυπ! Πάει!

παράδειγμα 3ο

Κοιμάσαι και βλέπεις ένα υπέροχο όνειρο και ξαφνικά έρχεται ένας στο όνειρο και σου το χαλάει. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς ιδρωμένη, λαχανιασμένη και με έναν λυγμό στο λαιμό. Αντί να σπαράξεις στο κλάμα που δεν έχεις ψυχή ζώσα μέσα στο σπίτι να σε πάρει αγκαλιά και να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, γιατί έχεις κλ@σει μέντες και δεν μπορείς να κουνηθείς από το φόβο σου, για να πας να το πάρεις μόνη σου, τι κάνεις? Σηκώνεσαι και χοροπηδάς πάνω στο κουμπί σαν να είναι τραμπολίνο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και τσουυυυυπ! Παέι και αυτό!

Είδες τι απλά που στα λύνω όλα?

Πάμε τώρα να βρούμε το γ@μόκουμπο να το κουβαλήσουμε εδώ, γιατί δεν την παλεύω άλλο.

Το κλάμπ

Σάββατο απόγευμα :


20:20 χτυπάει το τηλέφωνο. Η φίλη μου.
Φίλη μου : Που είσαι και τι κάνεις?
Εγώ : Έξω.Βολτα.
Φ. Μόλις ξύπνησα θα πιούμε καφε?Και μετά ποτό?
Ε. Δεν έχω όρεξη. Ίσα με έναν καφέ τον πίνω.
Φ. Καλά, έλα από δω για τον καφέ και θα σε ψήσω για το ποτό.
Ε. Έρχομαι για καφέ μόνο.


Επιστρέφω σπίτι. Φοράω ένα παντελόνι, μια μπλούζα μαύρη και τα σταράκια μου (σ.σ. all stars). Πιάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο, δεν βάφομαι καθόλου και σκέφτομαι. "Οκ, όταν με δει θα καταλάβει ότι δεν ντύθηκα για ποτό και δεν θα με πρήξει.- χιχιχι". Φοράω τα ακουστικά και 20:30 είμαι ήδη στο δρόμο.


21:15 
Ήμουν ήδη σπίτι της φίλης μου. Χτυπάω κουδούνι, ανοίγει , με κοιτάει και μου λέει με ύφος αηδίας
Φ: Έτσι θα πάμε για ποτο?
Ε: Να πάτε εσείς για ποτό, εγώ δεν θα έρθω.Στο είπα στο τηλ, μέχρι καφέ πίνω.
Φ: Καλά, καλά, βλακείες. Θα έρθεις. Μέχρι να έρθει η ώρα θα σε έχω πείσει.


Ένα πράγμα έχω μάθει στα 27 μου χρόνια. "Όταν κάποιος επιμένει πολύ για κάτι μην μπεις στη διαδικασία να το συζητήσεις. Πες του "Ναι καλα," και τελικά κάνε ότι θες εσύ."


23:30 
Η Φίλη μου σηκώθηκε να ετοιμαστεί αφού το ραντεβού ήταν 12.30 και εγώ άρχισα να ντύνομαι για να φύγω. Αλλά... Είχε αποφασίσει ότι θα βγαίναμε για ποτό "Να ξεσκάσουμε μωρέ λίγο...".  Αφού αντέδρασα πολύ, πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ, τελικά το πήρα απόφαση.
Υπάρχει πιο πιεστικός άνθρωπος από τον πατέρα μου,και είναι η φίλη μου. ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΩ, γιατί έτσι και αλλιώς άκρη δεν βγάζεις. Έτσι συμφωνήσαμε να έρθω όπως ήμουν με τα σταράκια...Λίγο σκιά, λίγο γκλος και έξω από την πόρτα!


1:00
Φτάσαμε στο μέρος που είχαν συννενοηθεί να βρεθούμε με τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα "Που πάμε?" Η απάντηση ήρθε αποστομωτική "Στο club". "Στο ποιο??Νόμιζα ότι θα βγαίναμε για ποτό, απλό ποτό..." Παρκάραμε μισό χιλιόμετρο μακριά από το "club" γιατί Σάββατο βράδυ σε μέρη που έχουν "club" δεν βρίσκεις ούτε να περπατήσεις, όχι να παρκάρεις κιόλας!


1:15
Το "club" μέσα ήταν μαύρο με μωβ. Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο μπαρ και στο βάθος 1,5 μέτρο πιο πάνω απ' όλους ήταν ο DJ , οι τρεις δηλαδή, γιατί δεν ήταν ένας.Υπήρχε ένας μετρίου αναστήματος χοντρούλης (που έπαιζε την ώρα που μπήκαμε), ένας κοντούλης αδύνατος χωμένος μέσα σε ένα laptop και ένας ψηλός αδύνατος που χάζευε τον κόσμο. 
Τα προσέχω αυτά τα πράγματα, όταν μπαίνω σε ένα μαγαζί. Από τον DJ μπορείς να καταλάβεις τι μαγαζί είναι. Ε, αυτό δεν ήταν club. Ήταν "κλάμπ", με τρεις Ντζι ντζέι. Μη χέσω. 


Η μουσική ήταν απελπιστικά δυνατά. Σκέφτηκα 358 φορές -μπορεί και παραπάνω - πόσο πολύ γέρασα, κάποτε άντεχα ώωωωωωρες τόση μουσική, ενώ τώρα δυσανασχετώ στα πρώτα λεπτά. Το τραπέζι μας ήταν αριστερά δίπλα από το 2ο μπαρ στο ύψος των Ντζι ντζέι, έτσι τους έβλεπα να εναλλάσσονται όλη νύχτα.


Μόλις φτάσαμε στο τραπέζι, συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη νύχτα με 10 άγνωστους, τους οποίους δεν είχα και καμία διάθεση να γνωρίσω. Ο μέσος όρος των πελατών μέσα στο μαγαζί ήταν 17-18 και στο διπλανό τραπέζι κάθισαν  μια παρέα χοντροί με μέσο όρο ηλικίας τα 50. Οπότε καταλαβαίνεις ότι ελπίδα δεν υπήρχε πουθενά. Έτσι εστίασα στη μουσικούλα, ελπίζοντας να φτιάξει αργότερα.


Η "παρέα" μου στο τραπέζι είχε χωριστεί σε άντρες - γυναίκες από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όταν ρώτησα τη φίλη μου γιατί δεν πάει κοντά στο αγόρι της  απάντησε "Όλη μέρα μαζί του είμαι! Κάτσε να δω και τίποτα άλλο!" Πραγματικά μου ακούστηκε εξωφρενικά ηλίθιο! Εγώ όταν έβγαινα με το αγόρι μου ήθελα να είμαι μαζί του... Βυθίστηκα σε σκέψεις για τους Ελληνάρες και τις σχέσεις, και κατέληξα να σκέφτομαι πόσο πολύ δεν θέλω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ!


2:00
Όσο περνούσε η ώρα το beat που χτυπούσε στο στομάχι μου και χάριζε στον εγκέφαλο μου ένα απολαυστικό μασάζ, μου άρεσε όλο και περισσότερο. Τα περισσότερα κομμάτια που έπαιζε (ξένα) μου ήταν εντελώς άγνωστα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι φυσιολογικό αφού έχω να πάω σε τέτοιου είδους μαγαζί πάνω από 2 χρόνια...Η μόνη που χόρευε ήμουν εγώ, αναρρωτήθηκα γιατί ο κόσμος βγαίνει αφού δεν θέλει να χορέψει...
#note to my self : Θα έπρεπε να καταλαβαίνεις ότι είσαι σε Trash ελληνάδικο, όταν ο ντζι τζέι  παίζει ραδιοφωνικά ποπάκια σε club mix...


3:00
Ο ντζι ντζέι - ο αδύνατος κοντός ανεβαίνει στα dexxx.... Αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα μου αρέσει. Βάζει ένα κομμάτι r'n'b προκειμένου να το γυρίσει, και το μάτι μου πέφτει στο κεντρικό μπαρ που διακινούσαν μεγάλες ποσότητες πανέρια με γαρύφαλα!!!! 
Ένα γκομενάκι ανεβαίνει πάνω στο μπαρ και αρχίζει να χορεύει το R'n'B τσιφτετέλι....Κάπου εκεί νιώθω το κεφάλι μου να καίει, φοβούμενη τη συνέχεια... Κατέβασα μια σειρά από γερές γουλιές ποτού αλλά δεν άλλαξε κάτι. 


3:15 
Ο Ντζι ντζέι κάνει την κίνηση ματ : Κάποιος έκλαιγε στα ηχεία "Μη ρωτάς πως περνάω..."και κάποιος άλλος μαζί του έλεγε "Τώρα θα πάρεις απ'τα 3 το μακρύτερο"... Αυτό ακριβώς! Σκέφτηκα...
Ξαφνικά όλοι μέσα στο κλαμπ - μαζί με την παρέα μου φυσικά - ήταν σαν να τους έβαλες στην πρίζα, άρχισαν να τραγουδάνε και να χορεύουν! Όλοι μαζί! Ήξεραν ΌΛΑ τα λόγια, από ΟΛΑ τα κομμάτια και τα φώναζαν με πάθος! Όταν τα κομμάτια μιλούσαν για χωρισμό όλες οι τσούπρες (οι δεσμευμένες εννοείται) με το χέρι σηκωμένο προς το ταβάνι τραγουδούσαν και κοιτούσαν με νόημα. Όταν τα τραγούδια μιλούσαν για νέους έρωτες, έπαιρναν το -καμμένο- βλέμμα της προσμονής, όταν τα τραγούδια έκλαιγαν, αδιαφορούσαν και μου έλεγαν : "Αυτό δεν είναι ωραίο...". Τέτοιες είναι.


Οι άντρες της παρέας είχαν μια μόνιμη αντίδραση. Είχαν πιει σαν βόδια από νωρίς - κατάλαβα γιατί αποκαλούν τους άντρες γουρούνια. Οι μισοί είχαν βγάλει το πουκάμισό τους, ενώ όλοι προσπαθούσαν να κουνήσουν τον κώλο τους - πράγμα απίθανο για τον μέσο Έλληνα - και κατέληγαν να κουνάνε το κομμάτι μέση-κώλος-πόδια όλο μαζί σε μια εντελώς άχαρη κίνηση! Ενώ τα χέρια ήταν και τα δύο ψηλά και στα τραγούδια τύπου Κιάμος "Σφύριξα και έληξες" (ήμαρτον!), φώναζαν κοιτώντας με νόημα τις κοπέλες τους.


Προσπαθούσα πραγματικά να καταλάβω τι έχω κάνει τόσο κακό στη ζωή μου και πρέπει να το βιώνω αυτό... Τα ελληνάδικα τραγούδια μου ακούγονται όλα το ίδιο κλάψες στα αυτιά μου και με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Είτε μιλάνε για χωρισμό είτε μιλάνε για έρωτα. Και η ελληνάδικη νοοτροπία με ενοχλεί σε εμετικό σημείο. Και είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.


3:30
Η παρέα έχει πιει πολύ και τα μπουκάλια τελείωσαν - Εγώ έχω πιει όλο κι όλο 1 ποτό γιατί από την πρώτη γουλιά κατάλαβα ότι πίναμε πετρέλαιο... Σκέφτηκα "Ωραία, τους τελείωσε το καύσιμο, θα φύγουμε όπου να'ναι..." Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας από την παρέα κάνει νόημα στη Σερβιτόρα και σκάει άλλο ένα μπουκάλι πετρέλαιο στο τραπέζι μας... Τα γουρούνια συνέχισαν να πίνουν, τα κορίτσια συνέχισαν να τραγουδάνε και εγώ έψαχνα απελπισμένη την έξοδο. Ο καπνός ήταν πολύ περισσότερος από το οξυγόνο μέσα στο "κλαμπ" και ένιωθα ότι τα πνευμόνια μου καίνε... Βγήκα έξω χτυπώντας και πατώντας διάφορους μεθυσμένους στο δρόμο μου. Έκανα μια βόλτα στην παραλία και ανέπνευσα καθαρό αέρα. 


4:00
Ο Ντζι ντζέι είχε ξεμείνει από κομμάτια, μάλλον ξέχασε τα καινούρια cd στο σπίτι και έπαιζε κομμάτια του 2000. Αυτά τα άκουγα φοιτήτρια, σκέφτηκα, πρέπει να είναι πολύ παλιά. Ο κόσμος όμως είχε πιει τόσο πολύ που ό,τι και να έπαιζε ο Ντζι ντζέι θα χόρευε. Ακολούθησε μια πολύ δύσκολη ώρα. Γαρύφαλλα πηγαινοέρχονταν. Τα γκομενάκια ήταν ανεβασμένα στα μπαρ και στα τραπέζια και κουνούσαν τους γοφούς τους, φορώντας αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια που μετά βίας καλύπτουν στήθος και κώλο ταυτόχρονα. Όταν σήκωναν τα χέρια φαινόταν ο κώλος. Και τα χέρια ήταν μονίμως σηκωμένα...


5:00
Η παρέα έχει φτάσει σε λιώσιμο το επίπεδο αλοιφή. Χορεύουν όλοι, άντρες-γυναίκες και στα ηχεία παίζει "Πότε βούδας, πότε Κούδας"! Πραγματικά το πιστεύω αυτό το κομμάτι μαζί με το "Jump Around", θα πρέπει να διαγραφούν από τις παγκόσμιες μουσικές βιβλιοθήκες! Ή να μπουν σε κάποιου είδους μουσείο και να μην ξαναπαίξουν ΠΟΤΕ!
Εγώ υπομένω το ακουστικό και οπτικό βασανιστήριο- για πόσο ακόμη δεν ξέρω!


5:15
ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Επιτέλους! Θέλω να βγω έξω τρέχοντας να φωνάξω από τη χαρά μου! Στο δρόμο για το αυτοκίνητο ενημερώνω τον οδηγό ότι απαιτώ να μου δώσει το κλειδί να οδηγήσω γιατί είμαι η μοναδική ξεμέθυστη. Και φυσικά σαν γνήσιος ελληνάρας - γουρούνι μεθυσμένο εκείνος αρνείται πεισματικά! Φτάνουμε στο αυτοκίνητο μπαίνουμε μέσα φοράω ζώνη, κάνω το σταυρό μου, και εύχομαι να φτάσω σπίτι μου ολόκληρη...
#note to my self 2 : ΠΟΤΕ μην βγαίνεις για ποτό χωρίς το αυτοκίνητό ΣΟΥ! 


5:45
Φτάνω σπίτι...
Ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανή,  Ξεμέθυστη και δεν έχω κουφαθεί ΑΚΟΜΑ!


Ξαπλώσα σκεπτόμενη, πόσο διαφορετική είμαι. Δεν ταιριάζω πουθενά. Δεν κουμπώνω ρε παιδί μου. Και δεν θέλω ούτε να μοιάσω, ούτε να ταιριάξω, ούτε να κουμπώσω πουθενά έτσι. Είμαι μια χαρά μόνη μου, όπως είμαι. Κακομαθημένη φούλ, να περιμένω από όλους ΠΟΛΛΑ, να ακούω best τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα pepper. Να μπαίνω σπίτι μου και να μοσχοβολάει καθαριότητα, και να ξαπλώνω στα μυρωδάτα μου διπλά σεντόνια. Μόνη μου. Και ας περνάω τις ώρες μου αγκαλιά με τον γάτο μου.


Δεν θέλω κανένα μεθυσμένο γουρούνι να μου φωνάζει σφύριξα και έληξες μπροστά στους φίλους του, αλλά το βράδυ να απλώνει τα βρωμόχερα του να με χαϊδέψει. Δεν θέλω να ακούω τραγούδια χωρισμού και να πίνω σαν νεροχύτης. Δεν θέλω να φοράω αυτά τα μικροσκοπικά φορεματάκια για να δείχνω τον κώλο μου χορεύοντας πάνω σε μπαρ. Δεν θέλω να βγαίνω σε μέρη που πίνουν πετρέλαιο και καπνίζουν σαν φουγάρα και όλο αυτό το ονομάζουν διασκέδαση. Δεν θέλω να γίνω σαν κάποιες γνωστές μου που όσο ήταν μόνες τους ήταν οι γ@μ@ω και δέρνω και μόλις βρήκαν γκόμενο "αλλαξοπίστησαν" και την είδαν "παναγίες". Δεν θέλω ούτε τα "κλαμπ" ούτε τα "ψαγμένα" μαγαζιά, τα δήθεν κουλτουριάρικα. Δεν θέλω ούτε όλους αυτούς τους δήθεν.


Εγώ θέλω κάτι άλλο. Εντελώς διαφορετικό. Θέλω κάτι ΑΠΛΟ. Ζεστό και όμορφο. Ταξιδιάρικο, ζουζουνιάρικο και αγαπησιάρικο. Δεν θέλω ελληναδικο. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. 

Θέλω ΠΟΛΛΑ και δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.

Αυτή είμαι.