Last but not least

Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Σήμερα δηλαδή η γη κάνει την 365η περιστροφή της γύρω από τον ήλιο για 2013στή φορά μετά τη γέννηση του baby Jesus του οποίου γιορτάσαμε τα γενέθλια πριν μια εβδομάδα. Κατά τα άλλα την ίδια επετειακή περιστροφή την έχει κάνει 
άλλες 4,5•10⁹ φορές ή αλλιώς 4,5 διεκατομύρια φορές, όσα δηλαδή και τα χρόνια που υπάρχει σαν πλανήτης. Χωρίς να μπορώ να υποσχεθώ ότι η 365η φορά ήταν πάντα η επετειακή. Καθώς από τα λίγα που γνωρίζω πριν περίπου 200 εκατομύρια χρόνια ο χρόνος διαρκούσε 400 μέρες. Έτσι η επετειακή ήταν η 400στή περιστροφή.

Σκέφτομαι λοιπόν, τι το τόσο σημαντικό έχει αυτή η μία από τις πολλές περιστροφές, και πρέπει να τη γιορτάζουμε τόσο πολύ. Πρακτικά, δεν έχει καμία ξεχωριστή ιδιότητα πέρα της πλασματικής αλλαγής του χρόνου. Και λέω πλασματικής, διότι ως γνωστόν ο χρόνος γενικά σαν έννοια, είναι ανθρώπινη εφεύρεση και άρα ότι στηρίζεται πάνω σε αυτήν την έννοια είναι πλασματικό επίσης. Άρα γιατί τέτοια χαρά?

Θα μου πεις τελευταία μέρα του χρόνου σε έπιασε ο κυνισμός σου? Ε ναι. Τυχαίνει να έχω κάνει αλλαγή χρόνου εκτός Ελλάδας ξανά, και φέτος βρίσκομαι 7 ώρες μακριά. Το γεγονός ότι για εμάς θα αλλάξει η χρόνος 7 ώρες μετά από εσάς, με βάζει σε σκέψεις. Τίποτε το περίεργο δεν μπορεί να συμβαίνει, γιατί τίποτα το χειροπιαστά διαφορετικό δεν υπάρχει μεταξύ του σήμερα και του αύριο. Τα πάντα βρίσκονται στο μυαλό μας. Όπως ακριβώς ο χρόνος. Αν θέλεις μπορείς όπως κάποιος κάποτε επινόησε το χρόνο, έτσι και εσύ να σκεφτείς ότι θα γίνει κάτι πραγματικά συγκλονιστικό και να το κάνεις.

Δεν προσπαθώ να γίνω κυνική, αλλά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι η μαγεία βρίσκεται αλλού. όχι στην αλλαγή του χρόνου. Η μόνη αλήθεια είναι ότι το διαφορετικό στις μέρες και τις ώρες το προσδίδει το συναίσθημα. Και το συναίσθημα δημιουργείται από τη συναναστροφή με τους ανθρώπους που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται. Γιαυτό αν θες να περάσεις όμορφα και να κάνεις γιορτινές αυτές τις μέρες, τότε, να τις περάσεις με ανθρώπους που αγαπάς και σ'αγαπάνε.

Εγώ αυτό κάνω :)

Βέβαια ένας απολογισμός δε θα έβλαπτε. Αλλά κάνε τον αύριο. Και μην περιμένεις 365 μέρες για τον επόμενο. Κάνε τον σε 10 μέρες. Αρκεί να λες αλήθεια. Μήπως και αρχίσουμε να κοιτάμε την ουσία, ξεπερνώντας τις τυπικότητες που φορτώνουμε στα πάντα. Μήπως και κάποια στιγμή γίνουμε αληθινοί. Και ίσως τότε να καταφέρουμε να νιώσουμε τη μαγεία μεταξύ μας. :)

Σας φιλώ από την ωραιότερη και μαγικότερη πόλη του κόσμου! Με την ωραιότερη παρέα του κόσμου! μουτς!

Χριστουγεννιάτικο τραπέζι

Παραμονή Χριστουγέννων στο κρησφύγετο μου.

Τα Χριστούγεννα είναι η μόνη εποχή του χρόνου που μπορώ να ακούω jazz για ώρες χωρίς να ενοχλούμαι. Οποιαδήποτε άλλη εποχή νομίζω ότι ακούω θόρυβο. Αυτό είναι το δικό μου θαύμα των Χριστουγέννων. Μάλλον του αγαπημένου μου, ο οποίος παρακαλάει να ακουστούν λίγες jazzoνότες εδώ μέσα όλο το χρόνο αλλά μάταια. Γενικά τα Χριστούγεννα τα αγαπώ. Όχι για τη γέννηση του Χριστούλη και τα λοιπά παραμύθια, ούτε για τα ψώνια, τα οποία μεταξύ μας μετά από τόση ανεργία φαντάζουν μακρινό όνειρο, αλλά γιατί έχουν όλοι καλύτερη και πιο ζεστή διάθεση. 

Μ' αρέσουν οι ανθρώπινες σχέσεις ρε παιδί μου. Όσα άσχημα και αν συμβαίνουν, όσο σκληρή και αν είναι η ζωή εγώ μέσα μου είμαι ρομαντική και το φχαριστιέμαι τις γιορτές. Ο κόσμος έχει σχεσοδιάθεση. Περπατάω στους δρόμους και αν πετύχω ζευγάρια αγκαλιασμένα να φιλιούνται μπορεί να κλαίω από συγκίνηση ώωρες! Μ'αρέσει η ιδέα του να μαζευτούμε οικογενειακά γύρω από ένα τραπέζι με ό,τι θέλει ο καθένας πάνω και να συζητάμε, να φωνάζουμε, να γελάμε...  

Για μένα Χριστούγεννα σημαίνει αγάπη, ζεστασιά, και καλή διάθεση. 

Στην οικογένειά μου είμαστε όλοι διαφορετικοί. Μπορεί να βρίσκουμε εκατομμύρια λόγους όλο το χρόνο να τσακωνόμαστε - και πίστεψέ με το κάνουμε συχνά - αλλά αυτή τη διαφορετικότητα μας αγαπώ. Μαζευόμαστε χωρίς λόγο όλο το χρόνο. Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά ή μαμά μας μαζεύει μες το χρόνο αρκετές φορές για φαγητό. Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για να κάνει τραπέζι. Μπορεί να φάμε μακαρόνια με σάλτσα και σαλάτα λάχανο, άλλωστε το περιεχόμενο του τραπεζιού δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μαζευτούμε να κάνουμε θόρυβο. Αυτό έχω καταλάβει. Και του δίνουμε και καταλαβαίνει. Κάθε φορά. 

Αλλά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.

Η μαμά μου κάνει τραπέζι σπίτι μας τα Χριστούγεννα τα τελευταία 30 χρόνια, στο οποίο είναι καλεσμένη όλη η οικογένεια (με την ευρεία έννοια του όρου), και έρχεται όποιος θέλει. Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, ξαδέρφια, και φυσικά φίλοι. Το δικό μας Χριστουγεννιάτικο τραπέζι έχει πάντα κάποιον φίλο, γιατί οι φίλοι μας ήταν πάντα προέκταση της οικογένειάς μας.(Και ας την πατήσαμε πολλές φορές).

Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ετοιμάζεται 2-3 μέρες. Η μαμά καθαρίζει, ψωνίζει και μαγειρεύει 1 εβδομάδα πριν. Θέλει πάντα να ικανοποιεί όλα τα γούστα γιαυτό στο Χριστουγεννιάτικο μενού βρίσκεις τα πάντα. Αναλόγως την οικονομική άνεση της κάθε χρονιάς, προσπαθεί να καλύψει όλα τα γούστα για όλους τους καλεσμένους, και σέβεται και όλες τις παραξενιές. Διαρκεί συνολικά 14-15 ώρες (ναι τόοοοοοοσοοοο πολύ) και περιλαμβάνει για όσους θέλουν, Πρωινό καφέ, συμμετοχή στην προετοιμασία των τελευταίων φαγητών τα Χριστούγεννα το πρωί, κόψιμο κρεάτων, σαλάτας κλπ, φαγητό, γλυκό, φρούτο, γιαούρτι με γλυκά κουταλιού,  καφέ απογευματινό και τέλος ποτό. 

Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας, άλλοτε πλουσιότερο και άλλοτε φτωχότερο, με πολλούς η με λίγους, με γέλια ή με κλάματα, είναι πάντα ζεστό και αγαπησιάρικο. Και δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αλλού Χριστούγεννα. Όχι ότι τα Χριστούγεννα αλλού δεν μπορεί να είναι ωραία, αλλά γιατί δεν είναι η οικογένειά μου :) Γιατί αν δεν μπορώ να γελάσω, να κλάψω, να συζητήσω και να τσακωθώ με την ησυχία μου δεν το νιώθω 100%. Και επειδή όπως προείπα για μένα τα Χριστούγεννα δεν έχουν να κάνουν ούτε με θρησκεία ούτε με ψώνια ένα μόνο θέλω. 

Αγάπη. Μόνο. Ρε. 

Κερατωμένες Ηθικολογίες #2

Είπαμε ότι το κέρατο υπάρχει. Και δεν υπάρχει λόγος να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε κανέναν γιατί δεν βγάζει κάπου. Το νόημα βρίσκεται στο να το προλάβουμε. Να μη συνεχίσει να υπάρχει. Να μην κερατώνουμε εμείς, αλλά και να μην προκαλούμε να μας κερατώσουν. Και ως μόνη λύση παραθέτω τις παρακάτω προτάσεις.

-Αυτογνωσία
Το άλλο σου μισό είναι κάπου εκεί έξω και σε ψάχνει. Υπάρχει. Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις. Αρκεί να κάνεις την αυτοανάλυσή σου. Να πάρεις το χρόνο σου. Να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να ξέρεις που ξεκινάς και που τελειώνεις. Εσύ. Μόνο τότε θα ξέρεις με τι κουμπώνεις. Αν δε αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου να τον μάθεις και να τον αγαπήσεις πως θα ξέρεις τι θέλεις, τι σου ταιριάζει και τι όχι?

Μη μου πεις ότι θα το νιώσεις, γιατί αυτά αποδεδειγμένα είναι βλακείες. Δεν νιώθεις το άλλο σου μισό απ' την αρχή. Ξέρεις τι νιώθεις? Νιώθεις τον πόθο, την έλξη... Αυτά νιώθεις με την πρώτη. Γιατί αυτά είναι δυνατά. Αυτά είναι σαν το σκόρδο, που όταν μπεί στο φαγητό είναι το πρώτο που μυρίζεις, όλα τα άλλα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Όμως στο τέλος τη δυσπεψία θα στη φέρει ο άνιθος που σου κατσε βαρύς και δεν τον είχες παρατηρήσει γιατί εστίαζες στο σκόρδο. 

Γιαυτό καλέ/καλή μου, το πρώτο βήμα είναι η αυτογνωσία, η βαθιά συνεχόμενη προσπάθεια να βρούμε τον εαυτό μας. Τον δικό μας όχι του άλλου.

-Αυτοσεβασμός
Το δεύτερο βήμα είναι ο αυτοσεβασμός. Μάθε να σέβεσαι τον εαυτό σου. Αν δεν σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου πως θα διαλέξεις δίπλα σου κάποιον που θα το κάνει? Πως θα μάθεις εσύ να σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου? Είναι μεγάλη υπόθεση να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός σε μια σχέση. Είναι το κυριότερο συστατικό.

-Αυτοτοποθέτηση - Αυτοπροσδιορισμός
Αποφάσισε εσύ ποια θες να είναι η θέση σου στη σκακιέρα. Μην αφήνεσαι στα χέρια του οποιουδήποτε να σε χειρίζεται. Ούτε να παίρνει αποφάσεις για σένα. Ακόμα και αν είναι η πολυαγαπημένη μητέρα σου, η ο μπαμπάς που πάντα θα του έχεις αδυναμία. Άλλο πράγμα η αγάπη άλλο ο χειρισμός. Μάθε να τα ξεχωρίσεις.  
Η μητέρα και ο κάθε άλλος που θέλει να σε δει νυφούλα/γαμπρό και θέλει να σου "κρατήσει τα παιδιά τώρα που είναι νέα/νέος και μπορεί ακόμα" εκφράζουν ΑΠΛΑ επιθυμίες, οι οποίες δεν έχουν καμία άλλη αξία πέρα το ότι είναι επιθυμίες κάποιου. Και εγώ θέλω να πάω στον Άρη αλλά δεν καταστρέφεις τη ζωή σου για να με στείλεις ;). Βαθμολόγησε! That's what I mean.

- Μη βιάζεσαι

 Η πίεση, που φυσικά μας ασκείται ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, να πληρούμε τις προϋποθέσεις για να είμαστε οκ, οδηγεί ΠΑΝΤΑ σε λάθος κατεύθυνση. Να παντρευτείς πριν τα 30, να κάνεις παιδιά μέχρι τα 35 σου, να δέχεσαι τα καπρίτσια και τις ορέξεις του άντρα σου θες δεν θες (ναι το άκουσα και αυτό!Θρησκευτικής προέλευσης, φυσικά).κοκ

Πάρε το χρόνο σου. Αν είναι να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ζώντας με έναν άνθρωπο, τότε πρέπει να ξέρεις ότι αυτός είναι που σου ταιριάζει. Προσοχή! Όχι αυτός/αυτή που σου κάνει καλό κρεβάτι, όχι αυτός που έχει οικονομική άνεση, όχι αυτός που αθ είναι καλός μπαμπάς, όχι αυτός που σε θέλει κάπως αλλιώς από αυτό που είσαι. 
Εκείνος/η που σε θαυμάζει, σε σέβεται, σε υπολογίζει, σε εκτιμά, σε αγαπά. Αυτός/η είναι το άλλο σου μισό. Και μπορεί να το βρείς στα 15, στα 20, στα 40 ή στα 50. Αλλά μην συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο. Θα το μετανιώσεις και θα είναι αργά. 

- Μη συμβιβάζεσαι
Δεν υπάρχει λόγος να συμβιβαστείς. Όταν ξέρεις τι θέλεις και κυρίως τι ΔΕΝ θέλεις, δεν υπάρχει λόγος να ανέχεσαι πράγματα, συμπεριφορές και καταστάσεις. Προσοχή! Δεν εννοώ να είσαι αδιάλλακτος και αγύριστο κεφάλι. Εννοώ να συζητάς να εξηγείς, να ακούς τον άλλο. Αλλά να μην ΑΝΕΧΕΣΑΙ αυτό που δεν σου ταιριάζει αυτό σε πνίγει. Να σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου και στη συνέχεια τον άλλο. Γιατί αλλιώς,όταν θα έχεις καταπιεστεί ανεχόμενος/η διάφορα που δεν θες για χρόνια, έχοντας παιδιά μικρά ή μεγάλα θα έρθει μια μέρα που θα ανακαλύψεις μετά από χρόνιες προσπάθειες ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, πιο βατός πιο όμορφος, με το άλλο σου μισό, που είναι κάποιος άλλος και όχι αυτός/η που βιάστηκες να παντρευτείς.Τότε θα είναι κρίμα γιατί θα απασφαλίσεις τη χειροβομβίδα και θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση...

-ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗ
Πες ό,τι θες, χτυπήσου, χοροπήδα κάτσε ανάσκελα σαν την κατσαρίδα, αλλά το πιο σημαντικό απ'όλα είναι η αντισύλληψη. Προφυλάξου, γιατί την πίεση και τις λανθασμένες καταστάσεις που θα σε οδηγήσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, δεν τις σώζεις με τίποτα! Πρέπει να καταλάβεις ότι παρόλα τα όσα παλεύουν να σε πείσουν απ'όταν γεννιέσαι, ΔΕΝ είμαστε ζώα με μοναδικό σκοπό την αναπαραγωγή. Είμαστε όντα με νοημοσύνη και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στους εαυτούς μας πάνω απ'όλα να σκεφτόμαστε πριν αναπαραχθούμε. Δεν είμαστε ούτε γατάκια ούτε σκυλάκια να ζευγαρώνουμε ασύστολα και να παρατάμε τα παιδιά μας στο έλεος του καιρού. Η γέννηση ενός παιδιού, παρόλη την ανεμελιά από την οποία μπορεί να προέρχεται, συνεπάγεται ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ και ΧΡΟΝΙΕΣ ευθύνες. Που καλό θα ήταν να σκεφτούμε και να θέλουμε να αναλάβουμε ΠΡΙΝ μας φορτωθούν. Μπορεί ο Μπάμπης ή η Λέλα να κάνουν απίστευτο κρεβάτι αλλά δεν είσαι σίγουρος/η ότι κάνουν το ίδιο καλοί σύντροφοι. Γιαυτό κράτα την κάθε απόλαυση στα μέτρα που της αρμόζει. Σαν το παγωτό χωρίς ζάχαρη. Φάε αλλά μην παχύνεις. 

Αυτά τα ολίγα κλείνοντας την παράκρουση για το κέρατο. Αν και θα επανέλθω στο μέλλον. 

Προς το παρόν adios. 

Κερατωμένες Ηθικολογίες #1

Ξεκινάω με την εξής παραδοχή: Όλοι είμαστε δυνητικοί κερατάδες.

I'm ok with that

(σήμερα, μετά από ατελείωτες ώρες ψυχανάλυσης).

Το κέρατο λοιπόν, βγαίνει σε διάφορες εκδόσεις:

Το κέρατο το τράγιο

Το κέρατο το βερνικωμένο

Το κέρατο μου

Το κερατό σου

κά.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι το κέρατο υπάρχει. Πάει σύννεφο και συμβαίνει παντού γύρω μας. 

Ο καθένας έχει τους λόγους του. Η εμπειρία, με έχει διδάξει ότι ο καθένας μας, εξιδανικεύει και ξεχωρίζει την περίπτωσή του με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια που για τον καθένα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.Οπότε σίγουρα δεν θα βρεις μια αντικειμενική άποψη. Στην καλύτερη το μόνο που θα βρεις είναι ηθικολογίες. Και υποθετικές μάλιστα. Από ανθρώπους που ποτέ δεν τους συνέβη. Άρα είναι μη αντικειμενικοί.

Δεν ξέρω αποδεδειγμένα αν έχω κέρατο, αλλά μιας και ζω σε τούτο τον κόσμο, με την σημερινή του μορφή και έχω ένα Α παρελθόν στις ερωτικές σχέσεις, παρόλο που εγώ είμαι αυστηρά μονογαμική(και άρα δεν έχω κερατώσει), υποθέτω ότι έχω και εγώ τις πιθανότητές μου να έχω κάπου φυτρωμένο ένα κερατάκι. Δεν με ενδιαφέρει να το ψάξω και αφού δεν το έμαθα μέχρι σήμερα, στην παρούσα φάση μου απλά δεν θεωρώ ότι υπάρχει λόγος να ασχοληθώ.

Είπαμε ότι υπάρχουν πολλά είδη κέρατου. Τόσα όσα και οι περιπτώσεις περίπου. Φυσικά και η αίσθηση της προδοσίας του κερατωμένου είναι πάντα ΊΔΙΑ και δεν συγκρίνεται με τίποτα. Όμως σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε το κέρατο βάση του είδους της σχέσης στις εξής κατηγορίες :

- Το κέρατο σε σχέση.

Α) Ελαφρύ (τύπου φλερτ)

Β) Βαρυ (προχωρημένης περίπτυξης)

- Το κέρατο σε γάμο

Α) Ελαφρύ (φλερτ-ραντεβού)

Β) Μεσαιο (εξωσυζυγική σχέση)

Γ) Βαρυ (εξώγαμα τέκνα κλπ)

- Το κέρατο σε γάμο με παιδιά

Α)Βαρυ (γνωριμία, φλερτ, σύναψη εξωσυζυγικής σχέσης, διατήρηση σχέσης)

Β) Και ασήκωτο ( εγώγαμα τεκνα, εγκατάλλειψη συζυγικής στέγης)

[Η παραπάνω κατηγοριοποίηση αποτελεί προσωπική άποψη και δεν τη διαπραγματεύομαι. Εσείς μπορείτε αν διαφωνείτε να φτιάξετε τη δική σας. :)]

Ο κερατάς, ενίοτε και ο κερατωμένος αφού calmάρει, βρίσκει ατελείωτες δικαιολογίες για τους λόγους που τον οδήγησαν στην πράξη. Δεν έχει νόημα καν να στήσουμε debate για το αν έχει δίκιο ο καθένας η άδικο. Σίγουρα θα βρούμε τόσους λόγους να έχει δίκιο όσους και να έχει άδικο και ο ένας και ο άλλος. 

Ξεκαθαρίζω ότι προσωπικά πάντα αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις σαν ζωντανούς οργανισμούς, που όταν δείξουν σημάδια ψόφου θεωρώ καλύτερη τη λήξη της σχέσης σε όποιο στάδιο από τα παραπάνω και αν βρίσκεται. ΜΕΤΑ τη λήξη της νεκρής σχέσης, τη σύναψη της οποιασδήποτε ΕΠΟΜΕΝΗΣ νέας και ζωντανής σχέσης. Τα παράλληλα πράγματα τα θεωρώ τόσο ανούσια όσο και την συμβιβαστική παραμονή σε μια νεκρή σχέση.

Δυστυχώς όμως αρκετοί δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη με αποτέλεσμα είτε να μαραζώνουν σε ημίνεκρές σχέσεις που οδηγούν σε  νεκρούς γάμους, διαιωνίζοντας στερημένους και δυστυχισμένους ανθρώπους. Είτε να προχωρούν στην κουρτίνα 2 κρύβοντας τον εραστή στην ντουλάπα, και κρατώντας μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα με κίνδυνο μια μέρα να εκραγεί στα χέρια τους και να κάνει τις ζωές τους καλοκαιρινές.

Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει μάρτυρας (και ιερομάρτυρας μη σου πω) αρκετών τέτοιων περιπτώσεων. Ανθρώπων καταπιεσμένων στερημένων από τα απλά βασικά όπως η τρυφερότητα, το χάδι, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, και ανθρώπων που απασφάλισαν τη χειροβομβίδα, και το έζησαν μέχρι που έσκασε στα χέρια τους. Η δεν έσκασε... Βρέθηκα εξίσου και από τις δύο πλευρές (αυτή του κερατωμένου αλλά και αυτή του κερατά). Μετά από σχολαστική και αναλυτική μελέτη αυτών των περιπτώσεων, θα σου πώ ότι αν και όλες είναι διαφορετικές έχουν ένα κοινό και βασικό παράγοντα. Κάποιος κάποτε βιάστηκε, και στη συνέχεια κάποιος κάποτε καταπιέστηκε.

Πιστεύω στον έρωτα. όχι στον κεραυνοβόλο (κεραυνοβόλος?really τώρα???), Όχι τον ενθουσιασμό,όχι τον πόθο, όχι στην έλξη, ούτε τις πεταλούδες στο στομάχι.

Μιλάω για το soul mate, το made for each other. Γι αυτόν τον ΕΝΑΝ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ έρωτα. 

Το κούμπωμα.

Αυτός είναι ο έρωτας που οδηγεί σε αιώνιες σχέσεις. Γιατί απλά αυτός προκαλεί πληρότητα. Σε αντίθεση με τα ημίμετρα που μπορεί να καλύπτουν λίγα έως πολλά κομμάτια, αλλά κάποτε ξεθωριάζουν και φαίνονται λίγα και λειψά.

Τέλος,(για τώρα γιατί ακολουθεί κιάλλο) θα σου πω ένα πράγμα αγαπημένε μου αναγνώστη/αναγνώστρια. 

ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ!

Μην μπαίνεις σε καλούπια που σε θέλουν παντρεμένη με παιδιά πριν τα 30 ή μέχρι τα 35 ή δεν ξέρω και εγώ τι, γιατί έτσι θέλουν αυτοί που σε 5-10-20 χρόνια θα κρύβονται σε μια ντουλάπα, ή θα μαραζώνουν δυστυχισμένοι. Επειδή μια φορά "βρήκαν τον αληθινό έρωτα" και στο χρόνο πάνω εκαναν και παιδί. 

Μην ακούς κανέναν, και μην επηρεάζεσαι από κανέναν που σε θέλει στα μέτρα του. Ο καθένας τις επιλογές του τις κάνει για τον εαυτό του. 

Και εσύ πρέπει να σκεφτείς και να κάνεις τις δικές σου σοφά. Χωρίς παρορμητισμούς και ηλικιακές/κοινωνικές/θρησκευτικές πιέσεις ή ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Ελληνικό Δημόσιο

Αγαπημένοι μου, 

Είμαι 29(περίπου) ετών, και θέλω να σας διηγηθώ την πονεμένη μου ιστορία με το Ελληνικό δημόσιο. Μεγάλωσα με γονείς ιδιωτικούς υπαλλήλους και ποτέ στην οικογένειά μας δεν υπήρχε δημόσιος υπάλληλος, ούτε στο άμεσο περιβάλλον μου.Έτσι ποτέ μέχρι τα 21 μου, δεν είχα εκτεθεί στην τυπολατρεία του Ελληνικού δημοσίου. 

Στα 21 μου, αναγκάστηκα (τα πως και γιατί άλλη ώρα) να ανοίξω μια ατομική επιχείρηση την οποία νόμιζα ότι έκλεισα το 2011. 

Από τον Σεπτέμβριο του 2011 είμαι άνεργη αλλά το κράτος μου αναγνωρίζει μόνο το διάστημα που συνεχόμενα έχω ανανεώσει την κάρτα ανεργίας στον ΟΑΕΔ., δηλ 6 μήνες. Γιατί πριν 6 μήνες άργησα να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας μου για 15 μέρες και μου ακύρωσαν την πρώτη βγάζοντας μου δεύτερη, με τη δικαιολογία ότι πέρασε η ημερομηνία ανανέωσης.  Δηλαδή εγώ που ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν έχω εργασία συνεχόμενα τους τελευταίους 25 μήνες, για το ελληνικό δημόσιο είμαι ΜΟΛΙΣ 6 μήνες άνεργη(!). 

Είμαι ανασφάλιστη από το 2011 και ΧΩΡΙΣ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά ο Ο.Α.Ε.Ε. (Οργανισμός Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών) εξακολουθεί να μου στέλνει ΚΑΘΕ δίμηνο το μπουγιουρντί και να περιμένει να τον πληρώσω γιατί αρνείται να αποδεχτεί την Βεβαίωση Διακοπής Εργασιών της εφορίας, που του έχω υποβάλλει ΑΠΟ ΤΟ 2011 επειδή ζητάει εξόφληση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου την οποία αδυνατώ να καταβάλω αφού δεν έχω εξοφλήσει τα 120€ που οφείλω. Και πως να τα εξοφλήσω άραγε όταν είμαι ΑΝΕΡΓΗ και ΑΠΟΡΗ από το 2011 ΟΕΟ???

Σήμερα λοιπόν προσπαθώ να κάνω αίτηση για μια νέα δουλειά, και:
Α)Είναι αδύνατο να αναγνωριστεί επίσημα η ανεργία μου (πέρα από τους τελευταίους 6 μήνες),
Β)Είναι αδύνατο να πάρω βεβαίωση από τον ΟΑΕΕ για να αποδείξω ότι εργαζόμουν και ήμουν ασφαλισμένη από το 2005 εως 2011 γιατί δεν αποδέχονται την διακοπή. 

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ο υπάλληλος στον ΟΑΕΕ με απείλησε ότι θα με φυλακίσουν γιατί χρωστάω πολλά χρόνια λέει στον ΟΑΕΕ. Και να προσέχω γιατί αν με σταματήσει η αστυνομία στο δρόμο θα με πάει αυτόφωρο επειδή χρωστάω. Και με ύφος γνώστη συμπλήρωσε : "Είναι άσχημη διαδικασία το αυτόφωρο κυρία μου, καλύτερα να μας πληρώσετε και να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο..."

Εγώ λοιπόν αγαπημένοι μου σας δηλώνω ρητά και κατηγορηματικά ότι με ΑΥΤΟ το Ελληνικό Δημόσιο ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ. Καλά μας κάνουν και κλέβουν όσοι μπορούν να ξεγελάσουν.Καλά κάνουν και εκμεταλλεύονται όσοι μπορούν ό,τι μπορούν. 

Εγώ προσωπικά αποφάσισα ότι θα πάρω μια ψαροβαρκα-το-μωρο-μου, θα ρίξω πλωτή άγκυρα στη μέση του πουθενά θα ψαρεύω και θα τρώω ωμά ψάρια μέχρι να πεθάνω από πνευμονία. 
Άλλη ενασχόληση με το δημόσιο ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΕΧΩ. 
Και ας έρθει το λιμενικό στη μέση του πουθενά να με συλλάβει για χρέη στον ΟΑΕΕ.

Εnough is enough που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.

Ο καλός άνθρωπος

Σ'έχω συνηθίσει να σου γράφω εν βρασμώ. Οπότε δεν θα με παρεξηγήσεις.
Για να 'ξηγιόμαστε : ΔΕΝ είμαι καλός άνθρωπος. Αυτό το 'χουμε εξηγήσει ΆΠΕΙΡΕΣ φορές. 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. 

Είμαι απλά συμπονετικός (compassionate που λένε και οι αγγλομαθείς). Σκατά, ούτε συμπονετικός είμαι. Τίποτα δεν είμαι. Απλά ΔΕΝ μπορώ να πώ ΟΧΙ για συναισθηματικούς λόγους.

Τι εννοώ. Δεν μπορώ να αρνηθώ να κάνω κάτι αν δεν υπάρχει λογική εξήγηση. 
Δηλαδή, εγώ τώρα ψάχνω δουλειά, δεν έχω δουλειά. Οπότε καθημερινά ΔΕΝ βρίσκομαι σε κάποιο γραφείο. Δηλαδή οι μέρες μου είναι λογικά ελεύθερες. Τώρα αν εγώ έχω βρεί 10000000 πράγματα να κάνω και στην ουσία δεν έχω χρόνο αυτό δεν σε απασχολεί. Η ουσία είναι ότι πρακτικά δεν έχω γραφείο να με απασχολεί καθημερινά. 

Έρχεσαι εσύ τώρα και μου λες "Ξέρεις, θα χρειαστώ βοήθεια και μιας και δεν δουλεύεις, μήπως μπορείς να μου κάνεις τη χάρη να με βοηθήσεις? Όχι πολύ 2-3 μέρες τη βδομάδα από 2-3 ώρες τη μέρα." Και εγώ που ΔΕΝ ΘΕΛΩ να σε βοηθήσω, γιατί όπως προείπα ΔΕΝ είμαι καλός άνθρωπος, θέλω να σου πω ΟΧΙ. Αλλά εδώ έρχεται και κουμπώνει το πρόβλημά μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΧΙ. Γιατί απλούστατα, δεν έχω καμία δικαιολογία. Τι να σου πω? "Ξέρεις, δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί θέλω να παω κολυμβητήριο?", ή "Ξέρεις δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί θέλω να κάνω ποδήλατο?" ή δεν ξέρω και εγώ τι....

Τελικά σου λέω ναι και το βασανιστήριο αρχίζει. Και ενώ είχες πει 2-3 μέρες, γίνεται καθημερινά κ ενώ είχες επί 2-3 ώρες τη μέρα γίνεται 5-6 ώρες κοκ. Και κάπως έτσι  εγώ πιέζομαι και πνίγομαι και ασφυκτιώ. 

Και όταν σου ζητήσω μια φορά να το ακυρώσουμε για λόγους που πραγματικά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ και που είναι ΠΈΡΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΉΤΩΝ ΜΟΥ να το διορθώσω, και εσυ μου απαντάς παρτάκικα, (σ.σ. κοιτώντας την πάρτη σου) τότε φίλε μου έχουμε πρόβλημα. 

Φαντάσουμε σαν ένα τεράαααααστιο μπαλόνι. που εκείνη τη στιγμή που κοιτάς την πάρτη σου, απλά του φυσάς μέσα του τον αέρα που δεν μπορεί να αντέξει. Τι γίνεται? Θα σου πω τι γίνεται.

ΣΚΑΩ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.

Γιατί είπαμε, καλός άνθρωπος μπορεί να μην είμαι, αλλά είμαι ΔΙΚΑΙΟΣ. Και όταν μου φέρεσαι αχάριστα, μη εκτιμόντας τη ΧΑΡΗ που σου κάνω, τότε μου γυρίζει το μάτι. Και θυμάμαι ξανά ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, οπότε δεν χρειάζεται να συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. 

Ουφ.Τα 'πα

9/11 Άνθρωποι

Ήταν Τρίτη, μεσημεράκι θυμάμαι. Είχαμε σχολάσει (μάλλον), και ήμασταν με τον αδερφό μου στο σπίτι μας. Κλασσικά εγώ στον υπολογιστή να προσπαθώ να κατεβάσω τραγούδια από τον Napster και κλασσικά ο αδερφός μου ξαπλωμένος στο κρεββάτι να βλέπει τηλεόραση. Ξαφνικά μου φωνάζει εκστασιασμένος : "Έλα, να δεις! Βομβαρδίσανε την Αμερική!!". Ακούστηκε το μαγικό keyword "Αμερική" (Σ'αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση για να σας αναφέρω απλά ότι είμαι φιλοαμερικάνα μέχρι το μεδούλι. Χωρίς να σημαίνει ότι συμφώνησα ποτέ με την πολιτική της Αμερικής. Ούτε ότι στήριξα ποτέ πολέμους κλπ.). Παράτησα και εγώ το Napster και τρέχοντας μπήκα στο δωμάτιο με την τηλεόραση. Αντίκρισα αυτή την εικόνα του φλεγόμενου πύργου 

και μη γνωρίζοντας τι έχει γίνει, είπα στον αδερφό μου  "Άντε ρε, πλάκα μας κάνουν.Την Αμερική δεν τη βομβαρδίζει κανείς.Να δεις που είναι promo για καμιά καινούρια ταινία καταστροφής". Παρόλα αυτά είχα κάτσει αποσβολωμένη να κοιτάω προσπαθώντας να πείσω και τον εαυτό μου ότι αυτό που έβλεπα ήταν promo ταινίας καταστροφής. Και όλο σκεφτόμουν "Δε μπορεί, τώρα θα το πεί, τώρα θα το πεί, ότι είναι σκηνές από ταινία." Αλλά αυτό το τώρα δεν ερχόταν ποτέ. 

Σηκώθηκα να φύγω από το δωμάτιο και εκείνη την ώρα βλέπω ένα αεροπλάνο να μπαίνει στο πλάνο του σκηνοθέτη και να προσκρούει στον δεύτερο πύργο. 

Είχε παγώσει το αίμα στις φλέβες μου. Όχι δεν ήταν promo ταινίας. Ήταν η φρικιαστική πραγματικότητα και το ζούσα σε real time. Και δεν ήταν βομβαρδισμός απλά. Ήταν βομβαρδισμός με ανθρώπινες ζωές. Κοιταχτήκαμε στα μάτια παγωμένοι. Ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε σταματήσει. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Μόνο το "γιατί". 

Η ώρα περνούσε και οι εκφωνητές μιλούσαν για τα χτυπήματα, για τις αεροπειρατείες, για τους πυροσβέστες. Μουδιασμένοι παρακολουθούσαμε την εικόνα του μαύρου καπνού που έβγαινε από τους πύργους. Τους ανθρώπους που έπεφταν από τον 80ό όροφο στο κενό. Το ζευγάρι που έπεσε χέρι-χέρι. Την απελπισία να μεγαλώνει και την ελπίδα να εξαφανίζεται.

Ξαφνικά το πλάνο γέμισε καπνό σκόνη και χώμα. Ο ένας πύργος έγειρε, έγινε φοίνικας καπνού και μεγαλειωδώς κατέρρευσε. 

Νομίζω ότι έτρωγα τα δάχτυλά μου εκείνη την ώρα. Ο κόμπος στο στομάχι μου ανέβηκε στο λαιμό. Το μυαλό μου γέμισε σκέψεις. Μία σκέψη. Οι χιλιάδες ζωές που βρίσκονταν μέσα σ'αυτό το κτήριο. Οι γονείς, οι σύζυγοι, οι παππούδες. 

Οι άνθρωποι. 

Αυτοί οι άνθρωποι. Οι παράπλευρες απώλειες, στο παιχνίδι της τρομοκρατίας, των πολέμων, του πετρελαίου και του χρήματος.

Λίγη ώρα μετά κατέρρευσε και ο δεύτερος πύργος. Το ίδιο θεαματικά με τον πρώτο. 

Και απέμεινε μόνο σκόνη και καπνός να σιγοκαίει στο Manhattan.

Δε θυμάμαι για πόσο καιρό το συζητούσαμε. Δε θυμάμαι απόψεις που άκουσα. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. 

Ένα χρόνο μετά επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη. Και πέρασα από το Ground Zero.

Ξέρεις τι είδα? Ένα τεράστιο νεκροταφείο. 

Ένα οικοδομικό τετράγωνο νεκρική σιγή. Ένα οικοδομικό τετράγωνο γεμάτο πόνο, ορφάνια, και απώλεια.

Δεν είδα ούτε τρομοκρατία, ούτε πετρέλαια, ούτε πολέμους. Είδα μόνο ένα τεράστιο κενό και χιλιάδες παράπλευρες απώλειες.

Απ'έξω από το σημείο είχαν αναρτήσει πίνακες με τα ονόματα όσων χάθηκαν εκείνη τη μέρα.   Και ακριβώς απέναντι οι οικογένειες και οι φίλοι αυτών που χάθηκαν είχαν αναρτήσει μηνύματα προς στους αγαπημένους τους. Είδα παιδικές ζωγραφιές να λένε "Αντίο μπαμπά", " Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά". Είδα μηνύματα σε αγαπημένους "Μου λείπεις", "Σ'αγαπώ"...

Είδα χιλιάδες λουλούδια, μπλούζες και φωτογραφίες. 

Είδα ανθρώπους - παράπλευρες απώλειες.

Και έκλαψα πολύ. Έκλαψα για το μίσος που μας γεμίζει. 

Για την ημιμάθεια που μας χωρίζει σε εβραίους  χριστιανούς, μουσουλμάνους και βουδιστές. Σε μαύρους, άσπρους και κίτρινους. 

Γιατί τελικά πέρα απ'όλες τις ταμπέλες που προσπαθούν τα συμφέροντα και οι θρησκείες να μας επιβάλλουν, είμαστε άνθρωποι. Και είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο πράγμα. Σάρκα κόκκαλα και αίμα. Έλληνες, Αμερικάνοι Ιρακινοί και Σύριοι. Όλοι ίδιοι. Κανείς διαφορετικός. 

Γιαυτό από εκείνη τη μέρα , κάθε τέτοια μέρα -και όχι μόνο -  θυμάμαι τους ανθρώπους. Αυτούς που χάθηκαν, και αυτούς που έμειναν πίσω. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους, που σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος της απώλειας. 

Γιατί τελικά αυτό μένει στους αιώνες. 

Η απώλεια. 

Join στην Ψυχολογία

Πάντα μου άρεσε η ψυχολογία. Από μικρή διάβαζα εξωσχολικά βιβλία ψυχολογίας, και προσπαθούσα να εφαρμόσω θεωρίες και αρχές σε φίλους και γνωστούς. Είχα βέβαια από μικρή αποφασίσει ότι δεν ήταν για μένα αυτή η επιστήμη. Την λατρεύω, αλλά όχι να δουλεύω. Κάθε μέρα με ανθρώπους φορτισμένους. Είμαι καλός αγωγός της αρνητικής ενέργειας εγώ και δεν θα μπορούσα να το κάνω. Έτσι αφιερώθηκα σε άλλα πράγματα, σπούδασα, τελείωσα και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Τώρα λοιπόν τα τελευταία χρόνια που τα πράγματα εργασιακά δεν είναι όπως παλιά, έχω χρόνο για διάφορα άλλα πράγματα. Κυρίως διάβασμα. 

Ο καλός μου ανήσυχος λοιπόν, για ακόμα μια φορά επιβεβαίωσε τη φήμη του ως το τέλειο ψαχτήρι μέσα στα διάφορα link που μου στέλνει συχνά πυκνά να τσεκάρω, μου έστειλε και ένα link για κάτι online σεμινάρια. "Νταξ," σκέφτηκα. "Θα γίνουμε φωστήρες όλοι στο web." και αφού το κοίταξα λίγο το παράτησα. Αυτό πρέπει να συνέβη πριν από κανένα χρόνο. Εννοείται ότι το ξέχασα. 

Πριν από λίγους μήνες όμως, είδα στο τουίτερ (που πολύ το αγαπώ παρεπιπτόντως) κάποιον που έλεγε κάτι γιαυτά τα σεμινάρια και τα θυμήθηκα.  Έτσι, είπα να μπω να δω τι παίζει. 

Το Coursera λοιπόν, είναι ένας διαδικτυακός τόπος, στον οποίο μπορείς να εγγραφείς και να παρακολουθήσεις online και δ ω ρ ε α ν, πάνω απ'όλα, σεμινάρια, από κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού με τα οποία συνεργάζεται. Περιλαμβάνει διάφορες ειδικότητες, και μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε πολλά, ό,τι σου αρέσει. Προϋπόθεση είναι να γνωρίζεις καλά αγγλικά, αλλιώς θα ζοριστείς. Επίσης ανάλογα με την ειδικότητα υπάρχουν κάποια σεμινάρια που προϋποθέτουν κάποιες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο γιατί είναι πολύ προχωρημένα, όπως η αστροφυσική για παράδειγμα. 

Έτσι λοιπόν όπως το χάζευα, έπεσε το μάτι μου στον τίτλο. "Social Psychology". Είχα ξανακάνει κοινωνική ψυχολογία, στα πλαίσια της σχολής μου. Για ένα εξάμηνο. Και την είχα λατρέψει. Βέβαια ουδέποτε είχα σκεφτεί ότι είναι μια εντελώς ξεχωριστή επιστήμη με την οποία θα μπορούσα να ασχοληθώ σοβαρά κιόλας. Αυτό το σεμινάριο θα ξεκινούσε στις 12 Αυγούστου και θα διαρκούσε 6 εβδομάδες. Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη. Γράφτηκα αυτόματα. 

Σήμερα που μιλάμε, διανύουμε την τρίτη εβδομάδα του σεμιναρίου. Δεν θα σου πω ότι είναι εύκολο. Ζορίζομαι. Η ύλη είναι πολλή και κάθε εβδομάδα αυξάνεται, το επίπεδο δεν είναι άφταστο, αλλά με τα αραχνιασμένα μου αγγλικά, τα είδα λίγο όλα μπλε στις αρχές. Τώρα πια όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Τα αγγλικά μου ξαραχνιάζονται και οι εργασίες βγαίνουν, και η ψυχολογία μου ανεβαίνει, και καταλαβαίνεις! Αφού ξεκίνησα ποιος με πιάνει!!

Έχουν επιστρέψει αυτές οι μέρες που κάθομαι στο γραφείο μου και διαβάαααζω. Ώρες ατελείωτες. Παρέα με καλή μουσικούλα από τον joinradio (που υπεραγαπώ και θα του αφιερώσω ποστ αργότερα). Και δώστου σημειώσεις, και δώστου το ψάξιμο στο net. Έχει καταντήσει το γραφείο μου σαν του τρελού επιστήμονα! Παντού σημειώσεις και post it. Κοντεύω να πνιγώ στο post it! 

Σήμερα λοιπόν έκανα ένα break από το διάβασμα για να σας τα πω, και να μαζέψω τις σημειώσεις μου! Μόλις τελειώσω τα κεφάλια μέσα και βουρ στο διάβασμα!

Σας φιλώ και σας χαιρετώ. 

I'll keep you posted :)

Καρπούζι

Ο Ιούλιος ήταν περίεργος μήνας. Συνήθως είναι ο αγαπημένος μου. Είναι ο πιο καλοκαιρινός, πιο ζεστός και πιο ανέμελος μήνας του χρόνου. Είναι ο μήνας - καρπούζι. Και ως γνωστόν το καρπούζι είναι το αγαπημένο μου φρούτο και για μένα καρπούζι = θάλασσα = διακοπές = ξεγνοιασιά. Άρα καταλαβαίνεις περίπου τι σημαίνει Ιούλιος για μένα.

Αυτός ο Ιούλιος όμως, εκτός από ζεστός και καλοκαιρινός δεν είχε τίποτα άλλο. Ούτε καν αρκετό καρπούζι  2 καρπούζια  μέσα στο μήνα και τα δυο μέτρια ως χάλια. Που θα βρω ρε γαμώτο την καρπουζάρα που έτρωγα ζεστή έξω από τη σκηνή τα παιδικά καλοκαίρια μου παίζοντας με τον αδερφό μου ??Μάλλον πουθενά, έχω απελπιστεί πια...

Επανέρχομαι στο θέμα Ιούλιος, ήταν λοιπόν βλακομήνας. Κάτι το ίντερβιου που σας έλεγα και έτρεχα στις αρχές του μήνα. Κάτι που περίμενα απάντηση τον υπόλοιπο μήνα (αυτό με ξέκανε να ξέρεις), κάτι που περιμέναμε κάποια άλλα αποτελέσματα (όχι ιατρικά), τα οποία βγήκαν καλά ευτυχώς! Αλλά καταλαβαίνεις. Κάτι απο 'δω κάτι από 'κει, και τσούπ! Έφυγε αργά αργά ο μήνας της αναμονής. 

Ο Αύγουστος μπήκε με το δεξί. Πιο δεξί δεν γίνεται. Πρώτη χρονιά που τον συμπαθώ σα μήνα. Βέβαια καρπούζι ακόμα δεν έφαγα, σήμερα λέω να το σφάξω και βλέπουμε. 

Επίσης έχω ξαναμπλεχτεί με μωρά. Όχι τα γνωστά μωρά, άλλα μωρά, καινούρια για μένα. Και έπεσα και με τα μούτρα και έχω ξετρελαθεί πάλι. Έπαθα addiction και θέλω να τα βλέπω συνέχεια και ας μου πίνουν το αίμα (σα κουνούπια είναι με στραγγίζουν εντελώς).  

Σε άλλα νέα, οι ποδηλατοβόλτες συνεχίζονται, το κολυμβητήριο λίγο με έχασε (είδες που σου είπα ο Ιούλιος ήταν βλακομήνας, όλα χαλάσανε), και γενικά life goes on as always does. 

Γιαυτό σου κάνω αυτό το ποστ να σε keep updated. :)
Φιλιά σε όσους διακοπάρουν! Και στους υπόλοιπους...

Keep καρπούζιing!!!

Απαντήσεις

Οι σχέσεις είναι ατελείωτες. Δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Είναι σαν το νερό. Δεν έχουν σαφές σχήμα, παίρνουν το σχήμα του μέσου που θα τις αιχμαλωτίσει μέχρι να γλιστρήσουν και να φύγουν να χαθούν. Σε ακανόνιστο σχήμα πάλι...

Δεν είναι ο καθένας μαξιλάρι του άλλου για να ξεσπάει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχειλώνει τον άλλο και να του ζητάει πράγματα στο όνομα της σχέσης που δεν χωράνε στη σχέση.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τον άλλο. ΤΙΠΟΤΑ. Η κάθε μονάδα φέρνει στη σχέση ότι έχει και θέλει να μοιραστεί και μ'αυτά πορεύεται η σχέση. Δεν έχω κάτι να μοιραστώ? Φεύγω. Τέλος.

Τόσο απλά. 

Τώρα αν ο καθένας έχει τις ανασφάλειες του, τα ψυχολογικά του, τα τραύματά του και οτιδήποτε άλλο, καλό θα ήταν να τα αντιμετωπίσει μόνος του,ή με κάποιον ειδικό,ή με πολλούς ειδικούς. 
Πάντως όχι να τα φέρνει μέσα στις σχέσεις του. 

Οι σχέσεις μας δεν είναι οι τράπεζες ενέργειας που στρεφόμαστε σε αυτές όταν έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση να μας τονώσουν, ούτε είναι σάκοι του μποξ να στρεφόμαστε σε αυτές όταν έχουμε ένταση για να ξεσπάσουμε. 

Και όποιος χρησιμοποιεί τις σχέσεις του με τέτοιους τρόπους, απλά τις φθείρει και τις εξαντλεί. 
Θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός σε ολόκληρη την ύπαρξη του άλλου προκειμένου να υπάρξει μια σχέση μεταξύ των 2. Όταν ο εγωισμός σου ξεπεράσει τον σεβασμό που τρέφεις για τον άλλο, πάρε τη σχέση και κάντη κορδελάκια, φάτη, πέτα τη. ΞΕΧΝΑ ΤΗ. 

Δεν υπάρχει κανείς λόγος να διατηρούμε σχέσεις οι οποίες μας ξεχειλώνουν, μας καταπιέζουν, δεν μας σέβονται. Ξεκίνα να χτίζεις την αυτοπεποίθησή σου με τον να πετάξεις τα βαρίδια από την πλάτη σου, και μάθε να σέβεσαι τους γύρω σου. Κανείς δεν είναι εκεί για να τον πατάς επειδή θες να δεις ψηλότερα.

Όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο. Είμαστε ο ένας ΔΙΠΛΑ στον άλλο.Ούτε από πάνω, ούτε από κάτω. Επειδή είμαστε φτιαγμένοι να συμπορευόμαστε με τους άλλους, όχι να εκμεταλευόμαστε τους άλλους. 

That's all for today.

Απορίες

Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να ξεχειλώσει για να αντέξει στο όνομα της σχέσης?

Πόσο πρέπει ένας άνθρωπος να ξεχειλώσει ?

Που σταματάει το "περνάμε καλά μαζί" και γίνεται " περνάμε μαζί"?

Έχουν όλα τα πράγματα την ίδια βαρύτητα για όλους?

Είμαστε τόσο διαφορετικοί?

Τι μας κάνει διαφορετικούς?

Πόσο κτητικός μπορεί κάποιος να γίνει σε μια σχέση?

Πόσο κτητικός πρέπει να γίνει κάποιος σε μια σχέση?

Που σταματάει η ελευθερία του ενός και που αρχίζει η ελευθερία του άλλου?

Σίγουρα ο καθένας μας επιτρέπει στον άλλο να καταλαμβάνει κάποιο συγκεκριμένο χώρο στη ζωή μας. Και εμείς μόνο είμαστε υπεύθυνοι για το μέγεθος του χώρου αυτού. Όμως κατά πόσο είναι η απόφαση μας αυτή συνειδητή?

Και τελικά αν ξυπνήσουμε ένα πρωί και νιώθουμε πνιγμένοι έχουμε τη δυνατότητα να το εκφράσουμε?Η θα πρέπει να πεθάνουμε με τις συνέπειες της επιλογής μας (να δώσουμε τόσο χώρο εξαρχής).

Μπορείς να διεκδικείς πράγματα, χώρο και χρόνο σε μια σχέση για πάντα? Ή μήπως αυτό τελικά φθείρει τη σχέση και καταστρέφει το όμορφο.Αν όμως δεν διεκδικείς για πάντα, μήπως η κατάληψη του χωροχρόνου σου από τον άλλο φθείρει τη σχέση και το συναίσθημά σου?

Γιατί μένεις σε μια σχέση που σου έχει τελειώσει?

Ποιός ο ρόλος των γύρω σου σε αυτή την περίπτωση?

Ποιος είναι φίλος ?

Τι σημαίνει φίλος?

Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να ξεχειλώσει για να αντέξει στο όνομα της σχέσης?

Καλοκαιράκι

Δε θέλω να σου πω στενάχωρα πράγματα. Είναι καλοκαιράκι, και το καλοκαιράκι είναι μόνο happy καταστάσεις. 

Τα νέα μου είναι λίγα. 

α)Κάνω ποδήλατο. Αρκετό. Όχι πολύ ακόμα γιατί έχω μικροθεματάκια τα οποία θα λύσω asap. 
Έμπλουτίζω τη κλίμακα ψωφ που σας έλεγα πέρυσι. Κάποια στιγμή θα κάνω μια ανάρτηση να δείτε.
β)Έχω μαυρίσει. ΠΟΛΥ. Seriously. Και δεν έχω πάει διακοπές ακόμη. Να 'ναι καλά το ποδήλατο.
γ)Πάω κολυμβητήριο. ΠΟΛΥ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Και μέχρι να πάω διακοπές (που μπορεί να μη συμβεί φέτος) θα έχω κάνει κορμάρα το νιώθω. (ειδικά αν συμβεί του χρόνου, εκεί να δεις κορμάρα!)
Σκέφτομαι να γραφτώ σε ανοιχτό κολυμβητήριο να μαυρίζω κιόλας (επειδή το μαύρισμα δεν είναι ΠΟΤΕ αρκετό), αλλά φοβάμαι μη με βαρέσει ο ήλιος τόση ώρα που κάθομαι εκεί.
δ)Έχω τα νεύρα μου γενικά και απροσδιόριστα. 
ε)Περνάω φάση από αυτές που θέλω να απομονωθώ να γυμνάζομαι και να χαζεύω στο νετ. Καμία επικοινωνία με ΚΑΝΕΝΑ έμβιο ον. 

Αυτό το τελευταίο ειδικά σούπερ εξτρα φουλ κατάσταση. 

Γενικά δε με λες και ψυχή της παρέας, είμαι λίγο αντικοινωνική. Αλλά αυτές τις μέρες η  αντικοινωνικότητά μου έχει πιάσει peak. Δεν θέλω καμία διαπροσωπική επαφή. τίποτα. Να κλειστώ στο καβούκι μου θέλω. 

Στα καλά νέα, έκλεισα ένα interview και έχω κάτι να ελπίζω. Στείλτε διαδικτυακά μου ρεμάλια αγάπη και θετική ενέργεια να ξεκαβουκωθώ και να τους δείξω τι αξίζω. I'll keep you posted! ;)

Σας φιλώ όλους και σας χαιρετώ μέχρι νεωτέρας!!! ;)

Εκλάπη :(

Αγαπημένοι μου, στον φίλο blogger ανήσυχο του έκλεψαν εχθές το πρωι στη Αθήνα το ποδήλατο.

Βοηθήστε να το βρούμε! ;)

Να και ο κλέφτης

Περισσότερες πληροφορίες εδω:

http://dimitriszotos.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html 



Δεν

Μερικές φορές θές να μιλήσεις, να τα πείς, να σκάσεις, να εκραγείς, να, να,...
Είναι και άλλες φορές που απλά δεν...

Κόσμος

Κόσμος είναι το εύτακτο τμήμα του όντως Όντος, που ορίζεται ως «Άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον». 

Για την ελληνική θρησκευτική, κοσμολογική και φιλοσοφική σκέψη, ο αιώνιος και σφαιρικός Κόσμος είναι άφθαρτος, αγέννητος (ως «αναδυθείς αφ’ εαυτού») και μόνος αρχιτέκτων της εσωτερικής του τάξεως, επιδέχεται λογική εξήγηση και είναι καθεαυτός ένα λογικώς οργανωμένο οικοδόμημα.

Πηγή wiki

Αλλαγές

Τι έγινε ρε παιδια? 

Παντρειές, εγκυμοσύνες, αποδράσεις...

Φοβάμαι ότι μια μέρα θα ξυπνήσω σαν σε ταινία. 

Θα έχει καταστραφεί ο πλανήτης και θα είμαι μόνη επιζήσασα. 

Και φαντάσου γλέντια ο πλανήτης αν περιμένει να τον σώσω εγώ. 

Μπορείτε λίγο να τα πάρετε όλα από την αρχή?

Δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ τις εξελίξεις λέμε! 

Κοσμολογία

Εχω πολλά που γυρίζουν στο μυαλό μου, αλλά σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με την κοσμολογία.

Ξέρεις μωρέ αυτή η επιστήμη που ασχολείται με τη δημιουργία του συμπαντος.

Ναι ,υπάρχει και επιστήμη εκτός από το παραμύθι του Αδαμ και της Ευας και του "Και εγενετω φως" κλπκλπ. 

Πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον οι θετικές επιστήμες. Ναι, ναι είμαι από αυτές που δε συμπαθούσαν τα κορίτσια και το κουτσομπολιό στο σχολείο και οι φίλοι μου ήταν πάντα αγόρια. Δεν έκανα λατινικά και δεν συμπαθώ τα θεωρητικά μαθήματα. Αντίθετα τα μαθηματικά και η φυσική ήταν πάντα αγαπημένα μου. Ήταν και είναι πάντα κάτι που καταλάβαίνω πολύ καλύτερα. Ο λόγος? Απλά έιναι λογικά αποδείξιμα και τεκμηριωμένα και δεν χρειάζονται σάλτσες για να καλύψουν τις τρύπες και τα κενά των θεωρητικών. 

Καθώς λοιπόν διάβαζα για τα παράλληλα σύμπαντα, που πλέον αποδεικτύεται ότι υπάρχουν, έπεσα ΞΑΝΑ για χιλιοστή φορά πάνω σε αυτόν τον τύπο, που κάποια χρόνια πριν είχα δεί ένα ντοκυμαντέρ γιαυτόν και είχα πάθει πλάκα. 

Ο Stephen Hawking είναι παγκοσμίου φήμης και βραβευμένος επιστήμονας κοσμολόγος και έχει απαντήσει, με αποδείξεις πάντα, με τις ερευνές του σε πολλά αναπάντητα, μέχρι τώρα, ερωτήματα όπως τη δημιουργία του σύμπαντος. 

Σήμερα λοιπόν θα σας δώσω αυτό το βιντεάκι το οποίο είναι και υποτιτλισμένο για όσους δεν τα πάνε καλά με τα αγγλικά, και σας προτείνω να το παρακολουθήσετε γιατί πραγματικά ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ.

Ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν; από KRASODAD

Σας φιλώ τσιμπητά

Πάσχας Τέλος

Εδώ είμαι και εγώ!!
Δεν είναι ό,τι αδιαφορώ, αλλά μια κάτι θέματα που είχα με τον ΟΤΕ, μια οι γιορτές καταλαβαίνεις ότι χάθηκα λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο.

Στα δικά μας λοιπόν, οι τελευταίοι μήνες ήταν πολύ γεμάτοι. Παραγεμισμένοι, θα έλεγα. Ως το λαιμό. Με βλακείες.

Βαρέθηκα τις βλακείες. Βαρέθηκα την υπεροψία. Βαρέθηκα γενικά. Και όπως ξέρεις δεν είναι ότι βαριέμαι και δύσκολα. Παραβαρέθηκα.

Το μόνο θετικό είναι η ιστιοπλοΐα, που τελείωσε και αυτή, αλλά στο μεταξύ φχαριστήθηκα θάλασσα, σκότες και μαντάρια. 

Το Πάσχα πέρασε ανεπιστρεπτί, ευτυχώς. Αν και γνωρίζετε πόσο απεχθάνομαι όλο αυτό το βάρβαρο σκηνικό του οβελία, έφαγα απ'τα άλλα τα γνωστά. Και έσκασα κιόλας. 

Μετά από κάτι άλλα υγείας (ελαφριά ευτυχώς) θέματα, βούρ ξανά στις προγραμματισμένες ασκήσεις για να χάσουμε ότι σαβούρα μαζέψαμε το χειμώνα που μόλις πέρασε.

Και ποδήλατο. Φυσικά ποδήλατο.

Σήμερις θα κάνω και την πρώτη σοβαρή βόλτα. 

Αυτά τα νέα. συμπυκνωμένα. 
Έχω να σου πω και να σου σχολιάσω μπόλικο πράμα. Αλλά δεν θα το κάνω τώρα. Κρατήσου γερά και έρχομαι :)

Μουτς 

Ποετρυ Ντέι

ΦΘΟΡΑ  

Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.

Κ.Καρυωτάκης

Spring

Ξέρεις κάτι?

Είναι δύσκολο να προσπαθείς.

Συνέχεια.

Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να μη χάνεις το κουράγιο σου.

Είδικά ότι αισθένεσαι ότι κανεις κύκλους.

Ειδικά όταν όλα γύρω σου συνομοτούν ώστε να χαραμίσεις όλες σου τις προσπάθειες με ένα κλικ. 

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όλα είναι μάταια, και οι προσπάθειες και όλα. 

Αλλά έρχονται μερικές στιγμές που κάτι, κάποιος, κάπως με κάνει και βλέπω που ήμουν και που βρίσκομαι μετά από τόσες προσπάθειες. 

Και έτσι ξαφνικά αποκτά νόημα η προσπάθεια. Και όλα παίρνουν χρώμα ξανά. Και αρχίζω ξανά να ελπίζω.

Και είναι κύκλος όλα ρε φίλε. Μια στιγμή θα είμαστε, μια δεν θα είμαστε. Και μετά τούμπα ξανά. 

Άνθρωποι έρχονται και φέυγουν. Και αυτή είναι η δουλειά τους άλλωστε. Να έρχονται και να φεύγουν. Γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα είναι ρευστά. Ό,τι μένει στάσιμο μουχλιάζει. Και ό,τι μουχλιάζει καταστρέφεται. 

Καταλαβαίνεις?

όχι ε?

Ε δεν πειράζει.

Συμβαίνουν κι αυτά.

μουτς

Οικογένεια

Ξέρω, ξέρω. Έχω υποσχεθεί να μη γράφω. Αλλά είναι μια υπόσχεση που το δευτερόλεπτο που την έδινα, ήξερα ότι δεν μπορώ να την κρατήσω. Επί σειρα ετών αυτός εδώ ο χώρος χρησιμεύει σαν σάκος του box. Μπαίνω, τα λέω, ξεσπάω, και φεύγω. Διαβάζω εσάς, την καθημερινότητά σας, τα θεματά σας. Σκέφτομαι. Επεξεργάζομαι....

Μια μορφή ψυχοθεραπείας. 

Ηξερα λοιπόν ότι όταν έλεγα ότι δεν θα ξαναγράψω γιαυτά, έλεγα ψέμματα. 

Σήμερα, θέλω να σου μιλήσω την οικογένειά μου. Δηλαδή

Για την αγάπη. Την ειλικρίνεια. Το ΣΕΒΑΣΜΌ.

Το έχω πει πολλές φορές ότι έχω μέσα μου ισχυρές ηθικές αρχές και νιώθω πολύ περήφανη γιαυτές.

Αν έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει στη ζωή μου, και να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανη για το πού έχω φτάσει, φταίνε αυτές η ηθικές αρχές που έχω. 

Τυχαίνει να έχω πολύ παράξενο τρόπο αντίδρασης και αυτό οδηγεί στο να με παρεξηγούν το 90% των γνωριμιών μου, έτσι, έχω από μικρή αναπτύξει ισχυρό ενδιαφέρον για το τι κρύβεται ΠΙΣΩ ΑΠΟ το φαινομενικό. Για μένα λοιπόν, ουδέποτε έπεξαν ρόλο στη ζωή μου οι ταμπέλες. Αντιθέτως, η ουσία, είναι αυτή που με ενδιαφέρει. Αυτό με βοηθάει να βλέπω πίσω από τις ταμπέλες και να λειτουργώ πιο ισορροπημένα. 

Για μένα λοιπόν η έννοια οικογένεια απαρτίζεται ανθρώπους που μοιράζονται τρεις βασικές αρχές την ΑΓΑΠΗ, την ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, και το ΣΕΒΑΣΜΟ. 

ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, δεν προϋποθέτει ούτε γάμο, ούτε υπογραφές, ούτε περιουσίες, ούτε λεφτά. 
Περίεχει μόνο ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ οι οποίοι αγαπούν ο ένας τον άλλο, είναι ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο και σεβονται ο ένας τον άλλο.

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ διαφορετικό, δεν με αφορά. Δεν είναι οικογενειά ΜΟΥ, και άρα δεν μπορεί να με επηρεάσει κιόλας. 

Αντιλαμβάνομαι τους ανθρώπους σαν οντότητες και όχι σαν ιδιότητες. Και πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται και το νόημα της ύπαρξής μας. 

Να εξελίσσουμε την ουσία μας, και όχι να αναβαθμίζουμε την ιδιότητα που κατέχουμε. 

Γιατί όπως έλεγε και ο παππούς μου:

"Ό,τι σου ανήκει, και ό,τι θα μπορεί να σου ανήκει ποτέ, βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου. Τίποτα άλλο. Αν θες να νιώθεις πλούσια και αν θες να απελευθερωθείς, διάβασε. 
Γιατί η γνώση ΜΟΝΟ μπορεί να απελευθερώσει." 

ΤΩΡΑ καταλαβαίνω τι εννοούσε με αυτό. 

Και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ που μου το πέρασε ΤΟΣΟ μέσα μου, που σήμερα, καθώς αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε, δεν αισθάνομαι φτωχή, ούτε δούλος ΚΑΝΕΝΟΣ,  μα πλούσια και ΕΛΕΥΘΕΡΗ. 

Έρωτας λέμε!

O έρωτας δεν είναι λέξη άτιμη, αλλά μια λέξη που την ατίμασαν 
                                                                                       Jean de La Fontaine

Επέτειος

Είναι αυτός ο μήνας ο δύσκολος. Ποτέ δεν είχα συμπαθήσει το Φεβρουάριο φουλ. 

Σαν σήμερα, ένα χρονο πριν, ξεκίνησε ένας πολύ βαρύς μήνας για μένα. 

Ήταν το αποκορύφωμα της παράνοιας. 

Ξέρεις τι λένε?Όταν πέφτεις, πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να ξανανέβεις. 

Ε,λοιπόν εγώ τον έπιασα τον πάτο τότε. Κάθησα, τον έζησα, τον φχαριστήθηκα και εντέλει άρχισα να ανεβαίνω πάλι, αργά αλλά σταθερά. 

Σήμερα λοιπόν, γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα μου να γράφω εκείνες τις λέξεις τότε, δίπλα από ένα παράθυρο με θέα το χιόνι και μια καρδιά πιο παγωμένη από ποτέ.

Σήμερα γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, με έναν διαφορετικό εαυτό. Με ένα μέσα μου πιο ώριμο, πιο γεμάτο. Σήμερα, νιώθω λίγο πιο κοντά στο αληθινό εγώ μου. Αυτό το πιο κοντά, ξεκίνησε τότε, την πρώτη παγωμένη μέρα του προηγούμενου Φεβρουαρίου. 

Σήμερα γράφω αυτές τις λέξεις εδώ, έχοντας μέσα μου την πολύτιμη γνώση της εμπειρίας. 

Για να μου δείξω ότι ξέρω πολύ καλά όταν πέφτω να ξανασηκώνομαι.

Για να μου θυμίσω την επόμενη φορά που θα πέσω ότι με ένα πέσιμο δεν έφτασε το τέλος. 

Ότι ακόμα και αν μείνω κάτω για μήνες, θα βρώ μέσα μου τη δύναμη να σηκωθώ και να προχωρήσω. 

Γράφω αυτές τις λέξεις σήμερα, για να δείξω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχουν μόνο μάυρες και γκρι μέρες. Υπάρχουν και πολύχρωμες.

Τέλος, γράφω αυτές τις λέξεις σήμερα εδώ, γιατι θέλω να πω ότι 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. 

Ούτε τα καλά, ούτε τα άσχημα. Γιαυτό μην απελπίζεσαι. Ζήσε φουλ τα όμορφα στη ζωής σου και συγκρατήσου όταν έρχονται τα άσχημα. ;) Όλα είναι περαστικά!

Α!και που 'σαι! Καλή χρονιά βρε! ;)